Σ' εκείνον

"φτάνει, ένα τίποτα, μια λέξη ένας ήχος, για να ξανάρθουν ζωνταντά, αυτά που νόμιζες πως είχανε πεθάνει"

" Ακόμα κι άμα στα ξερίζωνα τα χείλη αυτά, που άλλα έχουν φιλήσει, την γεύση της απόλαυσης που νιώσανε θα την θυμόσουν ως το θάνατο"

 "Δωσ μου λίγη αγάπη ακόμα, μη μ αφήνεις σα σκυλί πεινασμένο

Δως μου λίγη αγάπη ακόμα, θέλω να μπω στη γενιά των χαμένων"

"Πίσω μου πάγοι που προσεύχονται ν' αρπάξουν φωτιά μπρος μου φωτιές που περιμένουν να παγώσουν κι ανάμεσα τους μια άγρια πεινασμένη στιγμή που περιμένει πληρωμή, που περιμένει πληρωμή από μια άδεια καρδιά κι από ένα άδειο κορμί"

Κυριακή πρωί: Ξυπνάω κατά τις οκτώ, αλλά σκέφτομαι ότι ειναι πολύ νωρίς για να σηκωθώ από το κρεβάτι από τώρα. Ξαπλώνω λίγο ακόμα. Βυθιζομαι μέσα στο στρώμα, και κουκουλώνομαι με το πάπλωμα μου, ώστε να μη με ενοχλεί το πρωινό φως. Κλείνω τα μάτια μου και σκέφτομαι εσένα. Θα φταίει ο καιρός φαινεται. Ο χειμώνας πάντα είναι δύσκολος, ειδικότερα όταν είσαι μόνος.Οι χαμηλές θερμοκρασίες χρειάζονται αγκαλιές, σκέφτομαι, αλλά μετά που το επεξεργάζομαι καταλήγω στο ότι το μόνο που χρειάζομαστε είναι θερμά αισθήματα. Αγκαλιές βρίσκεις τόσο εύκολα, θερμά αισθήματα τόσο δύσκολα. 

Ανάμνηση: κάπου στο κέντρο της πόλης, σ ένα σπιτι ζεστό, με αναμένη ξυλόσομπα, ήμασταν μαζί. Ηταν ένα βραδύ- δε θυμάμαι ποιανού μήνα- που ειχα έρθει να σε βρω σπίτι σου για ουίσκι, ποίηση και έρωτα. Εκανες πρόβα τάχα μου έκείνον τον μονόλογο. Ψεύτη! Είχες σκηνοθετήσει τη στιγμή: ηθελες να ανοίξω τη πόρτα και  να σε ακούω να λες " Πιάνω τη Βίκυ, τη ρίχνω στο κρεβάτι και ορμάω μέσα της...". Και όντως ορμησες μέσα στο μυαλό μου, η εικόνα σου εκείνη έμεινε ανεξιτηλη. Δεν ήθελα να σε ερωτευτώ, και προσπάθησα να συγκρατήσω τα συναισθήματα μου. Ησουν, είσαι και θα είσαι σάτυρος, αλητήριος, γυναίκας εκ φύσεως, ένας ανικανοποίητος παραπονιάρης που σου φταίνε πάντα οι άλλοι άνθρωποι, και βαθύτατα επικεντρωμένος στον εαυτό σου. ο Φρουντ θα έλεγε οτι πάσχεις από ναρκισιστική διαταραχή. Το πιστεύω κι εγώ. Δυστυχώς, δεν θα απελευθερωθείς ποτέ από τον εαυτό σου. θα διακατέχεσαι πάντα από τον πόθο της κατάκτησης. 

Πάντως, δεν καταλαβαίνω, γιατί επιστρέφεις και τι θες τελικά από εμένα. Απομακρυνθήκαμε με τρόπο άσχημο: σιώπησα σχεδόν βίαια και απόλυτα σε έστειλα εκεί που έπρεπε: στον αγύριστο. Ποιά ήμουν εγώ άλλωστε να στραφώ κατά του εγωτισμού σου ; Αυτό σε ενόχλησε είναι η αλήθεια. Οτι δεν σου χτυπούσα παλαμάκια. Οτι δεν σε προσκύνουσα, όπως έκαναν οι άλλες που σε πλησιαζαν, και σου έταζαν δουλειές, δόξες και μεγαλεία με αντάλαγμα το ωραιότατο κορμί σου. 

Ιησού Χριστέ, Γκεβάρα, Επαναστάτη Ανώνυμε, Τρελέ του χωριού,Ασυμβίβαστε, Μάρξ, ταπεινέ στρατιώτη, όποιος κι αν πιστεύεις πως είσαι κατά καιρούς, δε σε προσκυνάω, όχι, αδερφέ, λάθος σου τα είπανε. Δεν είσαι και καμιά εικόνα δα, ουτε κανένας ανώνυμος άγιος στο εικονοστάσι. Και στο κάτω κάτω πάντα μου αργούσες τα χατίρια μου, πάντα ετούτη η ασάφεια πρωταγωνιστούσε στις συναντήσεις μας, η οποία καμιά φορά με τσάκιζε. Αλλοτε δε με πείραζε πολύ. Ημουν κι εγώ ασαφής. Ημουν κι εγώ χαμένη. 

Πίναμε ουίσκι και καπνίζαμε ναργιλέ στην παρακμιάκη γωνιά της πόλης. Βρίσκαμε μία γοητεία στην παρακμή. Και οι δύο. Δεν άκουγα τι μου έλεγες. Κοιταγα τα μάτια σου. Ομολογώ: Δεν έχω δει ποτέ στη ζωη μού ωραιότερα μάτια. Ειναι γεγονός ότι ήσουν ο πιο όμορφος από τους εραστές μου, και ειμαι περήφανη που σε είχα στο κρεβάτι μου. Ησουν πάντα όμως φειδωλός στις ηδονές. Περισσότερο ηδονιζόσουν να με κυνηγάς παρά να με έχεις. Μέσα στο παράξενο μυαλό σου, εγώ δεν σου ήμουν αρκετή, επειδή δεν με είχες γνωρίσει με απρόσμενο τρόπο, είχες πει. Μωρό μου, μας έχει χαλάσει η ποίηση, δε νομίζεις; Αναζητείς το απροσδόκητο και το αναπάντεχο χτυποκάρδι, που θα το νοιώσεις για μίαν άγνωστη που αγνοεις το ονομα της. Αυτή θα διασχίζει το πεζοδρόμιο, αμέριμνη, και χαμένη στις σκέψεις της ή και στη θλίψη της και ξαφνικά εσύ από το πουθενά θα της μιλήσεις και θα τη σώσεις από την υπαρξιακή της μιζέρια. Ναι, μωρό μου, καλησπέρα και καλή βραδιά. Σκεφτόμαστε ακριβώς τα ίδια. Μόνο που σήμερα δεν υπάρχουν πριγκίπισες, ούτε πρίγκιπες. Το πιθανότερο ειναι η συννεφένια γκόμενα να σε προσπεράσει, ή έστω να σε περάσει για τρελό, ή έστω για λιγούρι, αλλά πάντως καμία σημασία δεν θα σου δώσει. Ισως καλά θα κάνει, ίσως γλυτώνει έτσι από τη γοητεία σου, που είναι μάστιγα, και κάρβουνο αναμένο, και λάβα που βράζει, και συννεφο που κυοφορεί έναν κατακλυσμο του Νώε. 

Δεν με ένοιαζε αν είχες άλλες, είχα κι εγώ άλλους εξάλλου. Με ένοιαζε που δεν μπορούσα επικοινωνήσω μαζί σου. Γινόσουν τόσο απόμακρος, τόσο αντι-ποιητικός, εσύ, που είσαι η ποίηση η ίδια, εσύ, που το σώμα σου είναι ο ερωτικότερος στίχος.  Ηθελα τόσες φορές να σου στείλω έναν στίχο του Καβάφη " την ομορφιά πολύ ατένισα που πλήρης είναι αυτής η όρασις μου" . Δεν στον έστειλα ποτέ. Ηθελα να μοιραστώ μαζί σου τόσα σύμπαντα, μουσικές και λέξεις. Δεν μου άφηνες περιθώριο για τίποτα. Ισως να με βαριόσουν,σκέφτομαι.  Ισως να μη με ήθελες. Αλλά την ιστορία αυτή γιατί τη συνέχιζες όλον αυτόν τον καιρό ; Γιατί με κυνηγούσες και με προκαλούσες; Και τώρα αναρωτιέμαι τι σημαίνει αυτή η ένδειξη ζωής. Για εσένα, που είσαι ένα τέρας εγωισμού, πρέπει να είναι πολύ μεγάλο βήμα ότι έστειλες πάλι μία ένδειξη ζωής.  " Επέστρεφε ξανα και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις..."

Πόσο μόνος μπορείς να είσαι ; Αν ήσουν αλλιώς, θα ήμασταν ωραίο ζευγάρι, ακόμα κι αν είχες άλλες, ακόμα κι αν είχα κι άλλους. Το μόνο που θα με ένοιαζε θα ήταν να επικοινωνείς επί της ουσιας μαζί μου. Δεν σου ζήτησα ποτέ σεξουαλική αποκλειστικότητα, γιατί εσύ δεν μπορείς. Δεν μπορείς και το ξέρω. Και αναρωτιέμαι πώς ένας άνθρωπος σαν εσένα, ημίτρελος, ρομαντικός μέχρι θανάτου, επαναστατημένος, και ασυμβίβαστος, δεν μπόρεσε να ερωτευτεί έναν άνθρωπο σαν εμένα, που είμαι εξίσου τρελή, επαναστατημένη, ραγισμένη.. Θα φταίει η ποίηση, μωρό μου. Οση κι αν διαβάσεις, όσον ερωτικό Ρίτσο κι αν μου απαγγείλεις, αν δεν σταματήσεις να πιστεύεις ότι το εγώ σου είναι το κέντρο του κόσμου, δεν θα ζήσεις ποτέ μίαν αξιοβιώτη ερωτική ιστορία, παρά μονάχα επαναλαμβανόμενες μηχανικά όμοιες συνουσίες με δήθεν ανεξάρτητες γυναικες. 

Τελοσπάντων, όσον αφορά εσένα, είμαι  πλέον πεπεισμένη μετα βεβαιότητας οτι δεν μου ταιριάζεις, γιατί δεν με αφήνεις να εκφραστώ, και εμένα αυτό με πνίγει, με τσακίζει, με καταβαραθρώνει. Δεν μου εμπνέει έρωτα. Αν στον έρωτα δεν με αφήνεις να σε στέψω με φύλα δάφνης, ως νικητή των ερωτικών αγώνων, τι να σε κάνω ; Εσύ με τον εγωισμό σου, μόνο με δηλητηριάζες. Δηλητηρίαζες ό,τι ωραίο άρχιζε. Δεν λέω. Δεν υπήρξα η πιο τίμια ερωμένη στην ιστορία μας. Και το ξέρω. Κι αν είχες άμυνες, ίσως να έφταιγα κι εγώ, αλλά προσπάθησα να σου δείξω μία αφοσίωση, αλλά ήσουν απών, κι αυτό ενεργοποιούσε το δικό μου εγωισμό. Και θα έπρεπε να το ξέρεις, ότι στον έρωτα πρέπει να βάλεις τον εαυτό σου από κάτω. Γι αυτό είναι βία. Γι αυτό είναι εξαφάνιση ο έρωτας. Αφανισμός. Πανούκλα είναι που ξεκληρίζει ο,τι παρελθόν και μέλλον έχεις. Καταιγίδα ο έρωτας, που ΄ρχεται αιφνίδια, κι είσαι μόνος σε ένα έρημονησι, χωρίς ομπρέλα και χωρίς σκηνή, χωρίς κανένα καταφύγιο. Δύσκολα τη βγάζεις καθαρή στον έρωτα. Γίνεσαι δυνατότερος βέβαια, αλλά με βαθύτερες πληγές. Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι έρωτες. Αυτό θα έπρεπε να το ξέρεις, μωρό μου. Είσαι τόσο αδύναμος συναισθηματικά. Φοβάσαι τόσο πολύ τον έρωτα, ακόμα κι αν έχεις ερωτική προσέγγιση στη ζωή. Και σε συμπονώ γι αυτο. Λες ότι θέλεις να ζήσεις έναν έρωτα, αλλά δεν δίνεις ευκαιρία να τον ζήσεις. Δεν μπορείς να ερωτευτείς εσύ. Είναι απλό. Εισαι ανίατη περίπτωση νάρκισου. 

Ωστόσο, εμένα τόσο με έσωσες από την απάνθρωπη συναισθηματική μου καθημερινότητα. Μου έδωσες έπνευση. Η ομορφιά σου ήταν το αντίδοτο στην αδιαβάθμητη θλίψη που ένιωθα εκείνον τον καιρό. Μπορούσα να ξεκουράζομαι κάπως μέσα στο βλέμμα σου, μπορούσα να νιώθω λίγο ζωντανή ή έστω λίγο επιβεβαιωμένη όταν κοιμόμαστε αγκαλιά, εγώ η ματαιωμένη.Και ημουν, στ αλήθεια, βαθύτατα ματαιωμένη εκείνον τον καιρο. Πού να στα λέω... Και πού να ξέρεις εσύ από τέτοια ; Και αναρωτιόσουν μια φορα που ήμασταν στο κρεβάτι, πώς γίνεται να μη αφήσει ο πρώην μου... Εσύ πώς γινόταν και με άφηνες ; Αυτό γιατί δεν το σκέφτηκες ; 

Τελοσπάντων, ούτε που ξέρω τι μου γίνεται. Ούτε κι εσύ ξέρεις, φαντάζομαι, και ίσως να μη μάθουμε ποτέ. Ισως ξανακυλιστούμε σ εκείνο το κρεβάτι, ίσως ξαναπιούμε κάνα ουίσκι μαζί, ίσως ξαναγκαλιαστούμε. Ερχεται κρυο... Ισως τα δύσκολα χειμωνιάτικα βράδια να γίνονται κάπως υποφερτά, αν κοιμόμαστε και καμιά φορά αγκαλιά... Τι κρίμα που θα είναι καμιά φορά... Τι αδικία είναι αυτός ο παρ ολίγον έρωτας. Δεν τον αξίζουμε, διάβολε. Και δεν ξέρω γιατί γύρισες.. Ισως να νιώθεις ότι μου χρωστάς. Και μου χρωστάς... Πολλά κρεβάτια, πολλά φιλιά, πολλές βόλτες... Και κοίταξε να ξεχρεώσεις... γιατί αν αργήσεις τα χατίρια μου πολύ, τότε ξέχασε με: Θα υποστείς μία ακόμα βίαιη εξαφάνιση. Μια ακόμα ματαίωση του εγώ σου, κι αυτό ίσως να σε συντρίψει, εσένα τον ήδη συντετριμμένο από το εγώ σου.

Ενας ακόμα ματωμένος κόπος

 "Προσπάθεια για πρόβα ζωής. Μακριά του. Φιλότιμη προσπάθεια. Χωρίς αυτόν, πρόβα βυθού, θα προσπαθήσω κι άλλο. (..)Ανάθεμα την ώρα που τον γνώρισα. Για να μου θρυμματίσει τη ζωή. Πότε θα τον ξεχάσω ; Οταν ακμάσουν τα βρύα και γίνουν σαν τους κέδρους του Λιβάνου. Ποτέ" 

Μ. Κάραλη, του έρωτα μέγα κακό

Αγαπη μου, 

(έτσι θα σε προσφωνήσω πάλι, και πάλι και -πολύ φοβάμαι- για πάντα) είναι τόσο πολύς καιρός που δεν σου έχω γράψει ούτε μία σειρά, ούτε μία γραμμή. Ισως γιατί με πονάει, ίσως γιατί είσαι ένα κομμάτι της ζωής μου που προσπαθώ απεγνωσμένα να το ξεχάσω, να το διαγράψω και να πάω παρακάτω. Πήγα και παρακάτω, και έπεσα σε γκρεμό, από γκρεμόν εις γκρεμόν πηγαίνω. 

Οποιος έχει πει ότι ο χρόνος είναι γιατρός, βρίσκεται σε σύγχιση. Ο χρόνος μεγαλώνει τους πόνους, τους πολλαπλασιάζει, η απουσία διογκώνεται, καταλαμβάνει περισσότερο χώρο στο δωμάτιο, όσο προχωρά ο καιρός. 

Κι εγώ εδώ: Ακόμα σε θυμάμαι. Είναι φορές που έρχεσαι ξανά στον ύπνο μου να με αναστατώσεις και να με διαλύσεις. Αλλες φορές σε βλέπω σε φιγούρες άλλων αντρών, που σου μοιάζουν. Κάποτε σε βλέπω στα πρόσωπα των εραστών μου, γίνονται όλοι ξαφνικά στην φαντασία μου ένας, αλλά έχουν τη δική σου μορφή. Τους βαρέθηκα όλους. Οσο πιο πολλούς γνωρίζω, τόσο περισσότερο μου λείπεις, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πως ό,τι έζησα μαζί σου μπορεί να μην το βιώσω ποτέ ξανά. - και πόσο φτωχή θα είμαι, αν αυτός ο φόβος επαληθευτεί-. Βαρέθηκα αυτή την ερωτική ρουτίνα, αυτή την ερωτική ανιαρότητα. Δεν με εμπνέει κανείς και όποιος κατά περιόδους μετά από εσένα, με ενέπνευσε ήταν στον κόσμο του, ο οποίος δεν περιελάμβανε και εμένα. Κουράστηκα. Ισως δεν έμαθα να ψάχνω σωστά. Ισως τελικά να μη σε ξεπεράσω ποτέ. Αλλά αυτό αντιβαίνει στην λογική, και δεν μπορεί να συμβεί. Δεν γίνεται να ζω με αναμνήσεις. Λες κι η ερωτική μου ζωή σταμάτησε στα χρόνια που έζησα μαζί σου. 

Είμαστε χωριστά τέσσερις χειμώνες και τρία καλοκαίρια. Ακολούθησαν πολλοί επόμενοι- όχι, για να μη νομίζεις ότι ειμαι κτήμα σου, γιατί πάντα αυτό νόμιζες, και αυτό μπορούσε να με τρελάνει. Αυτή η αλλαζονία σου, η απαίσια αυταρκεια σου- ω πόσο τη μισούσα, πόσο σε μισούσα κατά βάθος, που δεν μου έμοιαζες καθόλου. Εγώ ήμουν και είμαι ατελής, ένας πεινασμένος για αγάπη σκύλος, που έχω ανάγκη τους ανθρώπους. Εσύ από την αλλη είσαι ο Λύκος της Στέππας, μόνος, έρημος και ικανοποιημένος την μοναξιά σου. Τις γυναίκες τις αντιμετωπίζεις μόνο ως σώματα, που θέλεις να τα ικανοποιήσεις, αλλά εκτός από το σεξ, δεν μας έχεις ανάγκη. Ολες οι πρώην σου τι θα λέμε άραγε  ; Μαρίνα, Αγγελική, Κατερίνα, συμφωνείτε σίγουρα μαζί μου περί της αυτάρκειας του. Προφανώς τον ερωτευτήκατε κι εσείς. Μάλλον μου μοιάζετε. Κρίμα που σας ζήλευα τότε. Πόσο ηλίθιο να ζηλεύεις το παρελθόν κάποιου αντί να ζηλεύεις το παρόν του και το μέλλον του. Αλλά τώρα τι να λέμε ; Πόσο μυαλό να έχεις στα είκοσι ; 

Δημιουργήσα αναμνήσεις και με άλλους άντρες σε πολλές γωνιές της πόλης. Ομως, μετά τα μεσάνυχτα, όταν η νύχτα είναι παγερή, σχεδόν άδεια και στολισμένη, το μόνο πρόσωπο που μπορώ να συναντήσω νοερά, είναι το δικό σου. Κάθε γωνία της πόλης λες και σε φωνάζει αυτό το παγωμένο βράδυ. Αρρωσταινα έξω στο κρύο, αλλά δεν ξέρω αν ήθελα να διακτινιστώ στο σπίτι κάτω από τα σκεπάσματα παρέα με το αλκοόλ μου ή αν ήθελα να βυθιστώ στις αναμνήσεις, και σ αυτή τη μελαγχολία του ανεκλήρωτου  που μάλλον διέπει όλη τη ζωή μου. 

Καμιά φορά πάνω στον παραλαγισμό μου, όταν το σώμα μου σε ζητάει, σκέφτομαι ότι πολύ θα ήθελα να ζήσω ξανά έστω ένα βραδύ μαζί σου. Αν μου έλεγαν ότι πεθαίνω, θα ήθελα να περάσω την τελευταία μέρα μου μαζί σου και κυρίως στο κρεβάτι σου. Ο,τι ένιωσα για σένα, εξάλειψε τον φόβο του θανάτου. Τώρα ο φόβος μου είναι μην πεθάνω και δεν προλάβω να ζήσω ξανά μία ιστορία σαν τη δικιά μας, και κυρίως μη τυχόν και δεν προλάβω να ερωτευτώ κάποιον ξανά, όπως ερωτευτήτηκα εσένα. Θα μπορέσω; τι λες ; Σου είχα πει ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Αποδείχτηκε ότι έκανα λάθος: Μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, γιατί με ανάγκασες να μάθω να ζω χωρίς εσένα, ακόμα και όταν ήμασταν μαζί. 

Ποιά είναι τα φάρμακα μετά από έναν χωρισμό; Να μου πεις εσύ, που όλα τα ξέρεις και όλα τα μπορείς. Είπες, θα περάσει ο καιρός και θα με ξεχάσεις. Βλάκα μου, πόσο λάθος έκανες... - "πόσο λάθος έκανα, που για σένα πέθαινα, τώρα που με πούλησες το ξέρω"- Το σώμα δεν ξεχνάει. Δεν θέλω να ακούσω ποτέ για  ερωτες ψυχής και άλλες τέτοιες μικροαστικές μαλακίες. Ο έρωτας είναι πάνω απ όλα σώμα, σάρκα και οστά, και υγρά, και τίποτα περισσότερο, και τίποτα λιγότερο. Είναι έμπνευση που ξεκινάει όμως από το κέντρο του σώματος και μόνο από εκεί. Εψαξα τα φάρμακα μου, πήρα τα χάπια μου: ποίηση, θέατρο, σινεμά, σεξ- πολύ σεξ με πολλούς-, περιόδους ερωτικής μοναξιάς. Δεν βρίσκω γιατρειά οριστική, ωστόσο- "Δε βρίσκω άκρη, δε βρίσκω γιατρειά"- . Κάθε τόσο έρχεσαι μέσα μου, και μου αναστατώνεις όλα τα τακτοποιημένα και καλογυαλισμένα μου αισθήματα, όλα τα απόλυτα αξιώματα μου " ότι δεν άξιζες φράγκο και ότι δεν αξίζεις ούτε να σε φτύσω". Δεν ξέρω τι εξουσία έχεις ασκήσει μέσα μου, δεν ξέρω πώς κατάφερες να το κάνεις αυτό- ίσως και να ξέρω, γιατί το κρεβάτι είναι παντοδύναμο- , ερευνώ πολύ συστηματικά εδώ και πολύ καιρό πώς σε άφησα να μου το κάνεις αυτό, και κυρίως γιατί να ερωτευτώ έναν άνθρωπο χωρίς να μου δώσει όπλα παρά μόνο σεξ. Ερωτήματα ίσως υπαρξιακά και άλυτα. Ισως τα φάρμακα στους χωρισμούς να είναι μόνο οι εσωτερικές αναζητήσεις. Ενας έρωτας διαβρώνει τις επιφάνειες σου, διαφοροποιεί και ξαναγεννά τις αισθήσεις σου, και όταν φεύγει σ αφήνει διάτρυτη, ίσως περισσότερο λεία, ισως περισσότερο συνειδητοποιημένη περί της ασυνειδητότητας του είναι μας.

 Τελοσπάντων, δεν ήθελα να σου γράψω αυτό. Ηθελα να σου γράψω, ότι δυστυχώς για μένα, ζεις ακόμα μέσα μου και κυρίως το σώμα σου έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια πάνω μου. Δεν ξέρω αν θα σε ξεχάσω ποτέ. Είχα πει ότι δεν θα σου ξαναγράψω, κι όμως το έκανα. Είχα πει ότι δεν θα σε ξανασκεφτώ, και όμως σε ξανασκέφτηκα. Δεν ξέρω αν έπαψα ποτέ να σε σκέφτομαι, δεν ξέρω αν θα πάψω ποτέ να σε σκέφτομαι. Ισως η λύση είναι να αφήνεσαι κατά καιρούς σε όλες τούτες τις ματαιώσεις των προσδοκιών σου, να καλοδέχεσαι τον πόνο, να καλοσορίζεις την αίσθηση του ανικανοποίητου, γιατί ίσως μόνο έτσι να μπορέσεις να ηδονιστείς και να συναντήσεις ίσως την πολυπόθητη πληρότητα, αν υπάρχει κι αυτή.

Ερευνα Τιτλων Ιδιοκτησίας

Στους πέντε ορόφους της μεγάλης πολυκατοικίας, που ανήκουν σε δημόσια Υπηρεσία, άνθρωποι πηγαίνουν κι έρχονται, ψάχνοντας άλλοι ήρεμα και άλλοι μετά μανίας διάφορα χοντρά βιβλία, που γράφουν αριθμούς. Μόνο οι ειδικά καταρτισμένοι άνθρωποι αναγνωρίζουν το σημαινόμενο πίσω από τους αριθμούς. Σιωπή επικρατεί, ουδείς ομιλεί, ουδείς γελάει. Όμως, αυτή η ασθενική, σχεδόν υστερική ησυχία που μάλλον επικρατεί στα ψυχιατρεία, διαταράσσεται από διάφορους, παράξενους  ήχους: Έχετε παρατηρήσει ποτέ πώς ηχεί το άνοιγμα των βιβλίων (;) : χράτσ- χρούτσ, χράτσ-χρούτσ,ένα ήχος μάλλον αιχμηρός , ένας ήχος που θα μπορούσε, αν τον ακούς επαναλαμβανόμενα να σε οδηγήσει σε κατάθλιψη. Οι δείκτες του μεγάλου ρολογιού μονότονα χτυπούν: τικ τακ, τικ- τακ, τα δευτερόλεπτα περνούν, οι άνθρωποι περνούν.  Από πέρα μακριά στο βάθος ακούγονται χτύποι τακουνιών ακούγονται, γυναίκες πάνε και έρχονται, ανασηκώνουν βιβλία από τις τεράστιες βιβλιοθήκες, τα ανοίγουν και διαβάζουν με προσοχή τα νούμερα.

 Στο σύγχρονο κόσμο, σκέφτομαι, είμαστε το σύνολο των αριθμών που μας εξατομικεύουν : αριθμοί φορολογικού μητρώου, αριθμοί κοινωνικής ασφάλισης, αριθμοί τηλεφώνου, αριθμοί οικογενειακών μερίδων, αριθμοί, αριθμοί αριθμοί.... Επιτέλους! Φτάνει πια! Δεν είμαστε αριθμοί, είμαστε το σύνολο των ερώτων μας, το σύνολο των απογοητεύσεων μας, το σύνολο των βιβλίων που διαβάσαμε και των μουσικών που ακούσαμε, είμαστε, σκέφτομαι, πολύ περισσότερα από κάποιους αριθμούς.

Ασανσέρ ή αλλιώς ανελκυστήρας πηγαινοέρχεται, κάνει έναν παράξενο θόρυβο, όπως αυτός που κάνουν εκείνοι οι παλιοί ανελκυστήρες... Περιφέρομαι στους ορόφους, ανεβοκατεβαίνοντας από τις σκάλες. Είμαι σχεδόν αποπροσανατολισμένη. Γυρνάω μέσα σε αίθουσες, οι οποίες είναι σχεδόν άδειες, κατοικούνται από τεράστιους τόμους βιβλίων. Άμοιρα βιβλία, καταδικασμένα μέσα στη μοναξιά τους.

Οι τόμοι Μεταγραφών, έτσι όπως έχουν τοποθετηθεί μόνοι και στοιβαγμένοι, που μόνο κάποιοι συνάδελφοι- υπηρέτες της γραφειοκρατίας ανοίγουν για λόγους τυπικούς, ομοιάζουν μ εκείνη την απέραντη και ανελέητη μοναξιά των ηλικιωμένων στις μεγάλες πόλεις, σκέφτομαι: Οι ηλικιωμένοι στοιβαγμένοι μέσα σε δημόσια και ιδιωτικά ιδρύματα, ή μέσα σε εκείνα τα αποτρόπαια διαμερίσματα του κέντρου κείτονται ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους, αποκομμένοι σχεδόν από την κοινωνία. Τα παιδιά τους πλέον τους επισκέπτονται μόνο για λόγους τυπικούς, μόνο για ένα " γεια, μάνα/πατέρα, τι κάνετε?" , ακουμπούν λίγα λεφτά στο κομοδίνο και ύστερα εξαφανίζονται μέσα στις υστερικές συνεχόμενες και επαναλαμβανόμενες καθημερινές τους μέρες, όπως ακριβώς κάνουμε οι δικηγόροι με τα βιβλία του Υποθηκοφυλακείου: Τα ανοίγουμε μόνο για λίγο, κρατούμε σημειώσεις, κι ύστερα συνεχίζουμε την εφιαλτική ( ή και όχι) ημέρα μας.

Στο πενταόροφο αυτό κτήριο κανείς δεν σε υποδέχεται, κανείς δεν σου λέει καλημέρα. Μοιάζει τόσο αφιλόξενο, όπως μοιάζει κι αυτή η πόλη- που δεν θα την ονοματίσουμε, γιατί  θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη  σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου- . Αυτή η βαριά σιωπή έχει τυλίξει τους πάντες και τα πάντα. Οι άνθρωποι πια ομοιάζουν με πράγματα που εκ φύσεως δεν ομιλούν. Η επικοινωνία έχει περιοριστεί σε απαραίτητες και τυπικές κουβέντες, ίσα ίσα για να συνεννοηθείς: - Εφαγες ; Ήπιες νερό ; Έχεις κλειδιά ; Πλήρωσες το δάνειο ; Ήρθε ο φόρος- . Οι άνθρωποι πια μιλούνε μόνο για πράγματα ρουτίνας, για πράγματα κυνικά, για οικονομικές υποχρεώσεις, για οικονομικές απολαβές : - πόσα βγάζεις ; τόσα. και σου φτάνουν ; ε, δεν μου φτάνουν, αλλά τα κουτσά στραβά τα βολεύω-
Σταματήσανε οι άνθρωποι να  ενδιαφέρονται για βαθύτερα ζητήματα, η μαγεία της συνάντησης μέσω του λόγου έχει πια πάψει από καιρό σ αυτή την αλλόκοτη μεγαλούπολη, σ αυτό το αλλόκοτο απάνθρωπο  καπιταλιστικό σύστημα που μας εξαχρειώνει κάθε μέρα όλο και πιο βάναυσα. Σταμάτησαν οι άνθρωποι να περιγράφουν την θάλασσα, τα μπλε της, τον έρωτά τους, τη φιλία τους. Νέοι άνθρωποι μοιάζουν πια κουρελιασμένοι, μιζεροποιημένοι, ντυμένοι με μαύρα ρούχα περιφέρονται στους μεγάλους δρόμους, σιωπώντας αντί να μιλούν για πάθη, για λάθη ή έστω για προσωπικές επαναστάσεις- μα όλα αυτά μοιάζουν πια να είναι ξεχασμένα σ έναν παλαιότερο καιρό, σαν φαντάσματα αλλοτινών μεγάλων ιδεών. Ετούτη η σιωπή με πνίγει, όπως με πνίγει κι αυτή η σιωπή της Δημόσιας Υπηρεσίας, όπως με πνίγει κι αυτός ο γραφειοκρατικός και διεκπεραιωτικός ρόλος που έχω αυτή τη στιγμή.

Άνοιξα το βιβλίο, εκπαιδευμένη καθώς είμαι κατάλαβα τι μου λένε οι αριθμοί... Κατάλαβα πώς τώρα πια μετά από τόσον καιρό που μοχθώ, κατάκτησα μία γνώση, που ίσως να είναι άχρηστη. Ίσως όλοι τούτοι εδώ μέσα να έχουν τις ίδιες άχρηστες γνώσεις μ΄εμένα. Ίσως σ αυτό το καταραμένο ίδρυμα θα έπρεπε να μας μαθαίνουν κι άλλα πιο χρήσιμα πράγματα: να ακούμε με περίσκεψη τη σιωπή και να κατανοούμε τι μπορεί να φωνάζει εκείνη, να αμφισβητούμε αριθμούς και κυρίως την ιδέα ότι είμαστε το σύνολο των αριθμών που κάθε κυβέρνηση μας δίνει, να μαχόμαστε για αυτά τα ανθρώπινα δικαιώματα του κάθε αδικημένου. Ισως τελικά θα έπρεπε να μας μάθει το ιδρυμα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Μα ΦΕΥ δεν το πράττουν αυτό τα σχολεία, ούτε τα πανεπιστήμια, ούτε κανενός είδους θεσμός, παρά μόνο η λογοτεχνία, η ποιήση και η μουσική... Αν η τέχνη, δεν μπορεί να μας σώσει από την ανθρωποφαγία, τότε ποιός ; 

Διερώτηση.

Την είχε αγκαλιά και τη φιλούσε. 

Εκείνη έβαλε τα κλάματα. 

- τι έχεις ; 

- τίποτα, αποκρίθηκε. 

Εκείνη όμως ήξερε μέσα της

ότι ο έρωτας δεν είχε γεννηθεί 

και ότι το κενό είναι άπειρο, 

ότι αυτό είναι άδικο, 

ότι ο Αλλος λείπει, 

και θα λείπει για πάντα, 

από δική της επιλογή. 

Εδώ τελειώσαμε. 

Ο αμοιβαίος έρωτας θα μας βρει ποτέ ; 

Θα πάρουμε ποτέ φωτιά ; 

Ενα Βράδυ χωρίς τον κύριο Ζορμπα.

Είναι Σάββατο βράδυ απόψε. Ωστόσο δεν είναι ένα απλό Σάββατο βράδυ. Είναι ένα Σάββατο βράδυ,που περιμένουμε τον Τυφώνα κυρίο Ζορμπά να ρθει να μας τα κάνει όλα γης μαδιαμ. - Μάταια τον περιμένουμε, αλλά αυτός δεν έρχεται- Η Μητέρα, η κλασική ελληνίδα μάνα, πήρε τηλέφωνο να προειδοποιήσει, να μη βγούμε, "γιατί παιδάκιμ' θα γιν' χαμός". Είπαμε: Κλασσική Ελληνίδα μάνα. Βέβαια κανένας χαμός δεν έγινε, και ούτε κανένας τυφώνας μας θυμάται σ αυτή τη χώρα. Μακάρι να ερχόταν κανένας τυφώνας, μήπως και καταστρέψει τα πάντα και αναγεννηθούμε ξανά από την αρχή. Αλλά ως γνωστόν: Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, μονάχα ξεψυχά. Βέβαια εμείς ξεψυχάμε εδώ και πάρα πολλά χρόνια, παραπαίουμε, έχουμε χτίσει έναν αδιανόητο εθνικό χαρακτήρα τέτοιον, ώστε μας καταστρέφει κάθε μέρα. Εν πάση περιπτώσει καμμία όρεξη για πολιτική ανάλυση αυτή τη στιγμή. Κάποτε που ήταν φοιτήτρια διάβασε πολλά πολιτικά κείμενα, προσπαθούσε να πάρει απόφαση, να ταχθεί με την μία συνιστώσα της ριζοσπαστικής αριστεράς ή με την άλλη ή μήπως με τους αναρχικούς. Τελικά βέβαια αποφάσισε ότι δεν θα ταχθεί με κανέναν από δαύτους. Καλύτερα να σαι δίχως δεσπότες, και "πολιτικά ορθές" απόψεις, και γραμμές του κόμματος, και άλλα τέτοια ρεφορμιστικά πράγματα, τα οποία της προκαλούν αλεργίες, τρόμο ανάμεικτο με γέλια, και μάλλον μία αηδία.
Απόψε, λοιπόν, που τελικά ο Ζορμπάς δεν μας την έκανε χάρη να μας επισκεφτεί, αποφάσισε να μη βγει. Για την ακρίβεια έγινε κάτι σχεδον παρανοικό: Χτυπήσανε κάτι τηλέφωνα από κάτι φίλους, που αράζαν στο ρουφ, ντύθηκε να πάει να τους βρει, αλλά μέχρι να ντυθεί- μιλάμε για ζήτημα 15' - οι άλλοι παρανοικοί φίλοι φύγανε από το καφενείο. Ο ένας της παρέας αυτής, ο υποτιθέμενος ωραίος γκόμενος της παρέας για να ακριβολογούμε, χώρισε επί τόπου, μέσα στο καφενείο. Φυσικά, σκέφτηκε, καιρός ήταν η άμοιρη κοπέλα να πάρει χαμπάρι τις απιστίες του. Ο άπιστος την έκλεινε σπίτι, και αυτός γύρναγε με τη μηχανή παίζοντας τος γόης- εντάξει πια, σιγά το γόη,ένα ζώον δύο μέτρα, που μετά βίας μπορεί να πει μία πρόταση στα Ελληνικά. βέβαια είναι πιλότος και κάποιες τσιμπάνε που είναι πιλότος και που είναι και δύο μέτρα- το θέμα είναι ότι εκεί πάνω, σε αυτό το ύψος, μάλλον το σήμα δεν πιάνει καλά, με αποτέλεσμα ο πάνω όροφος να μην λειτουργεί καθόλου αποτελεσματικά ή έστω ικανοποιητικά. Τελοσπάντων. Δεν τον λυπάται καθόλου αυτόν τον γελοίο τύπο. Μόνο την κοπέλα λυπάται. Θα πρέπει τώρα να βρει καινούριο σπίτι, να πενθήσει τουλάχιστον δύο χρόνια, και να μαζέψει σιγά σιγά τα κομμάτακια της με όποιον τρόπο μπορεί. Αλλά έστω σώθηκε από αυτόν τον γελοίο και άναδρο μαλάκα.
Σάββατο βράδυ στην οδό Υγρασίας αριθμός μηδέν.Κάθεται σ έναν μαύρο καναπέ. "Μαύροι δεν είναι και οι καναπέδες των ψυχιατρών; ", αναρωριέται. Τι άσχετο ερώτημα, που δεν έχει καν λόγο να απαντηθεί. Πολλά ερωτήματα δεν έχουν απάντηση τελευταία μέσα στο κεφάλι της τα τελευταία χρόνια. Ποιά τελευταία χρόνια δηλαδή; Από τότε που θυμάται τον εαυτό της. προσπαθεί κάτι να βρει να πει στη φίλη της που είναι σπίτι και είναι απογοητευμένη, προβληματισμένη και χωρισμένη. Υπάρχει άραγε παρηγοριά σε κάτι τέτοιες μαχαιριές, όπως κάποιοι μοιραίοι χωρισμοί ; Μπα, δε νομίζει. Απλώς το βουλώνει. Κάθεται δίπλα της. Ισως η δίκη της παρουσία να απαλύνει την απουσία Εκείνου. Ποιος δεν έχει βιώσει τουλάχιστον έναν τέτοιο χωρισμό εώς τα τριάντα ; Καπνίζουν και οι δύο σαν φουγάρα σήμερα, το τραβάει και ο καιρός άλλωστε, καφές, τσιγάρα,ποίηση, και μουσική. Εχουν κάνει δύο λακούβες στον καναπέ και μόνο διαβάζουν. Χτύπησε το τηλέφωνο της φίλης της. Εκείνος ήταν. Εμφανίστηκε για να κάνει για άλλη μία φορά τα πράγματα χειρότερα, και να θολώσει ακόμα περισσότερο τις σκέψεις της αγαπητής της φίλης. Πάλι σιωπή.
Η ηρωίδα μας, η Μαίρη, χάθηκε και πάλι στις σκέψεις της, στις όχι τόσο μελαγχολικές παραδοξως σημερινές σκέψεις της. Υστερα την πιάνει μανία.Θυμήθηκε η Μαίρη τον δικό της μεγάλο χωρισμό και είπε να δει τη συνομιλία την παλιά με εκείνον τον μεγάλο της έρωτα. Ευτυχώς. Διάβασε κάτι μειλς και επιβεβαίωθηκε: Ο τύπος ήταν ένα κενό πλάσμα, ένας βόρειος πόλος, ένα ειρωνικό απροσάρμοστο τέρας, που μόνο μάταιες και επιφανειακές ηδονές κυνηγούσε. Κουράστηκε. Ηθελε τόσο πολύ ένα ουίσκι. Αλλά δεν υπάρχει στο σπίτι. Δεν αγοράζει σκληρά ποτά, γιατί έχει μία τάση να πίνει. Μπήκε για μπάνιο. Να καθαρίσει το μυαλό της. Εξω βρέχει. Η φίλη πήγε για ύπνο. Η Μαίρη μήπως να πάει μέχρι το περίπτερο να βρει κανα σκληρό ; Είναι και Σάββατο μωρέ, μην τη βγάλει έτσι. Δεν το αποφασίζει όμως. Είναι ακόμα ένα Σάββατο που δεν την επισκέφτηκε κανείς, ούτε καν ο κυρίος Τυφώνας Ζορμπάς.
Βέβαια, σκέφτηκε, είχα τόσες πολλές απρόσμενες επισκέψεις αυτόν τον καιρό, που είναι όλες ευπρόσδεκτες. Κάποιες ίσως ήταν λίγο επίπονες. Η Μαίρη δε τη πάλευε τον τελευταίο καιρό. Αλλά τώρα τελευταιά είναι καλύτερα. Ξεκαθαρίζει το τοπίο. Ναι, αποφάσισε, θα πάει να πάρει ένα ουισκάκι.
Αντε και το έβαλε το ουισκάκι . το ουισκι είναι γα παράξενες ώρες. Είναι δύσκολο ποτό. Είναι ποτό που θα το πιεις σε δύο μάλλον καταστάσεις: Οταν χωρίζεις από κάποιον έρωτα και όταν έχεις μία διάθεση ποιητική γενικότερα. Η Μαίρη στην περίπτωση μας είχε χωρίσει από κάποιον που δεν ήταν ο έρωτάς της, οπότε μάλλον ανακουφίστηκε παρά έσκασε, και είχε μία ποιητική διάθεση. Κάπου διπλα της, στο ίδιο σπίτι, υπάρχει ένς φίλος της, με τον οποίον στο παρελθόν είχαν κοιμηθεί μαζί μία φορά- αμελητέο πράγμα η μία φορά, ειδικα όταν είναι ξεκάθαρο και για τους δύο πώς δεν υπάρχει έρωτας, τι θλιβερό θεε μου, εν πάση περιπτώσει, περασμένα πράγματα, τα οποία της θυμίζουν την παλια της ανωριμότητα- Αυτός ο φίλος της την πέφτει στη χωρισμένη φίλη της. Με κάποιον τρόπο. Τόσο έμμεσο. Αλλά η Μαίρη η γατα το κατανόησε. Οπότε αηδίασε. Ξενέρωσε τη ζωή της με το ανθρώπινο είδος. Αυτός ο τύπος είναι ο λεγόμενος γυπαετός, αυτοί αρέσουν στις γκόμενες, αλλά όχι στη Μαίρη. Οχι πια. Χόρτασε με δαύτους. Κάθεται ξάπλα στον καναπέ της και διαβάζει το DE PROFUNDIS, δεν έχει τίποτα να πει μ αυτόν τον τύπο, ενώ αντίθετα ο Ουαιλντ τα περιγράφει τόσο ωραία, τόσο αιχμηρά. Κάτι μέσα της ματώνει. Καημένε, φτωχέ μου Οσκαρ, γιατί δεν τον πέταγες από το παράθυρο αυτόν τον τύπο; Γιατί αποστέρησες από τον εαυτό σου τη δυνατότητα να ζήσεις έναν υπέροχο έρωτα, όπως εκείνος που σου άξιζε ; Γιατί άραγε όλοι εμείς οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν έχουμε το θάρρος να διώχνουμε από τη ζωή μας τα παράσιτα; Μεγάλη κουβέντα, και η ώρα είναι περασμένη. Ισως η Μαίρη να μας πει τι σκέφτεται επί του θέματος, μίαν άλλη φορα.
Προς το παρόν κρυώνει. Βρέχει. Η βροχή έχει μία ηδονή. Γλύφει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια με μανία, με ακατάπαυστο ρυθμό, έναν αυθάδικο ερωτισμό, μία μανία σχεδόν εμμονική. Οι δρόμοι έβγαλαν μούσκλια, το νερό δυναμώνει, οι άνθρωποι τρέχουν πανικόβλητοι στη βροχή, οι ντελιβεράδες θα ζουν μία μαρτυρική νύχτα, κάποιοι θα πίνουν μπύρες σε κάποιο μπαρ, ο φιλος της ζει τον έρωτα του σ ενα βροχερό μέρος, σε ένα πολυτελές διαέρισμα στο Λονδίνο. Εκείνη θέλει έναν ερωτα μόνο, σ ένα δυάρι και όχι στο Λονδίνο... Αλλά αμα είναι έρωτας, δε βαριέσαι, ας είναι και στη Κίνα. Βάζει ένα ουίσκι ακόμα. το τρίτο. Δυναμώνει τη μουσική. Εκείνη μέσα της στέγνωσε. Εξω η  βροχή μονολογεί " εσύ, εσύ, εσύ".

εξουθένωση

Πέφτω για ύπνο νωρίς τελευταία. Ισως να κοιμάσαι είναι μία καλή λύση, ώστε να πάψεις να σκέφτσαι. Από την άλλη εχω πάψει να σκέφτομαι εδώ και καιρό, και όλο αυτό με κρατάει πίσω. Δίχως παίδεμα, που θα πάς ; Δεν πας πουθενά. Ούτε καν σηκώνεσαι. Δίχως παίδεμα δν βγαίνεις καν από τη μήτρα της μάνας σου. Μπορεί να μη το θυμάσαι, αλλά σε σπρώξανε για να αντικρύσεις τον κόσμο αυτό και να κλάψεις πρώτη φορά. Οι σκέψεις μου με κατακλύζουν σε ώρες που δεν θα έπρεπε. Αυτές οι ατυχείς συμβάσεις- ατυχείς γιατί συντάσσονται από εμένα, ενώ ο νους μου ταξιδεύει αλλού- πώς τάχα θα προστατέψουν τον άμοιρο συμβαλλόμενο ; Εν πάση περιπτώσει. οι συμβάσεις δεν είναι του παρόντος.

Αισθάνομαι μία αδιαβάθμητη εσωτερική κούραση που αγγίζει τα όρια της εξάντλησης. Τα τελευταία χρόνια τρέχω μαραθώνιο... Ολο πέφτω κι όλο σηκώνομαι και, για να ειμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα αντέξω να σηκωθώ και πάλι. Αλλά δεν μπορώ να τα παρατήσω. Δεν είναι δυνατόν να τα πρατήσω.

Η μοναξιά μας είναι η μόνη μας αλήθεια, τελικά. Οσο και αν προσπάθησα να ξεφύγω από αυτήν την ιδέα, όσο κι αν έβαλα τα δυνατά μου, να πλησιάσω μία ζωντανή ύπαρξη στον κόσμο αυτόν, τελικά βρήκα εμπόδια ανυπέρβλητα ή ακόμα κι αν το πλησίασα έμεινα μόνη, κατάμονη στο τέλος. Νιώθω ότι είμαι ένας θαμώνας σ ένα μπαρ. Κάθομαι στην καρέκλα μου. Ερχονται διάφοροι, με τους οποίους επικοινωνώ και πάνω που πάω να τους αγκαλιάσω αυτοί φεύγουν. αλλοι πάλι δεν ήθελαν ποτέ να κάτσουν δίπλα και να μιλήσουν πολύ. Χρησιμοποιούσαν μόνο την παρέα μου, παροδικά, κι ύστερα έφευγαν,τόσο επιπόλαια όπως ήρθαν.  Το κακό- αν υπάρχει η έννοια του κακού, που δεν υπάρχει δηλαδή- είναι ότι εγώ είμαι καρφιτσωμένη στην ίδια θέση. Ετσι νιώθω. Είμαι στην ίδια ευάλωττη θέση έτοιμη να παραδώσω κάθε όπλο, κάθε αναστολή, κάθε σκέψη. είμαι έτοιμη προς παράδοση κάθε φορά, όσες φορές κι αν έσπασα τα μούτρα μου ως τώρα- και δεν ήταν λίγες οι φορές- Κι αυτή η ετοιμότητα μου, η διαθεσιμότητα μου, είναι, λέω, το λάθος μου. Ναι, είναι το λάθος μου, λέω, και λένε και οι άλλοι, ενώ αντίθετα θα έπρεπε αυτό να είναι το πλεονέκτημα μου. Ζούμε σ έναν κόσμο πεζό. Είναι ξένος. Δεν τον καταλαβαίνω και δεν με καταλαβαινει. Η εχέφρονη λογική οδηγεί σε σωστές μαλλον αποφάσεις- αν υπάρχουν σωστές αποφάσεις- , αλλά σε ευτυχία δε νομίζω να οδηγεί. Δεν έχω δει κανέναν άνθρωπο που να επέλεξε μόνο με λογική να είναι ευτυχισμένος. Αφαιρούμε το συναίσθημα από τη ζωή μας. Εγώ πολύ θέλω να το αφαιρέσω από τη ζωή μου, αλλά μετά θα γίνω χυδαία ή ψυχασθενής- και δεν θέλ να γίνω ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Από τη μία διαπστώνω έναν θυμό, βαθύ θυμό, που έχω κρατήσει μέσα μου χρόνια.Από την άλλη δεν υπάρχει λογος να θυμώνεις με άλλους, γιατί το έα δάχτυλο δείχνει τον απεναντι και τα άλλα τρία δάχτυλα δείχνουν εσένα. Θυμώνω με εμένα. Νιώθω ηλίθια. Είμαι σαν ένα θήραμα αγρίων ζώων. Με πληγώνουν τοσο ευκολα οι κυνηγοί. Και δεν ξέρω πώς μπορώ να σταματήσω να επηρεάζομαι από όλες αυτές τις ματαιώσεις. Ούτε καν ξέρω αν έχει νόημα να σταματήσεις να επηρεάζεσαι από αυτές τις ματαιώσεις. Θετική ψυχολογία, θετική σκέψη, ευτυχία και όλα αυτά τα χαζά, που πλέον είναι της μόδας, προκειμένου να κάνουν τν συγχρονο άνθρωπο πιο ηλίθιο απ ότι είναι. Πώς θα βρεις τις ισορροπίες σου αν δεν περάσεις μέσα από κάποιον πόνο ; Προσπαθώ να μην ηδονίζομαι μέσα στον πόνο. Προσπαθώ. Δεν τα κταφέρνω πάντα.
πόσο δύσκολο είναι να αγαπήσεις κάποιον και να σε αγαπήσει κι αυτός ; είναι ανπερβλητα δύσκολο, αλλά εγώ πιστεύω ότι είμαι γεννημένη γι αυτό: για ν αγαπάω. Αγαπάω, αλλά γιατί ποτέ δεν αγαπιέμαι ; ποιός νοιάζεται βέβαια ; το θέμα είνι να αγαπάς, να δινεσαι, μονο τόσο είσαι πλήρης, αλλά χρειάζεται και μία ανατροφοδότηση.

Τον σκέφτομαι. Τον είδα μόνο να πίνει σ ένα μπαρ. Ζούσε ακόμα ο Ανεστόπουλος. Καθόμουν μόνη και έπινα ουίσκι, άκουγα τον Ανεστόπουλο. Εκείνος δίπλα μου, μόνος, σχεδίαζ σκίτσα- και έγραφε άγνωστο τι. Υστερα από χρόνια τον συνάντησα. Μου δειχνε κάτι κείμενα. Κάτι ακατάληπτα γράμματα με άγνωστη παραλήπτρια. Κάτι αφρημένα σχέδια. Επινε μόνος, ημέρα Δευτέρα, σ ένα μπαρ εκεί κάτω. Ηταν αργά το βράδυ και είχα βγει να πάρω τσιγάρα. Επινα κι εγώ μόνη μου, αλλά στο σπίτι μου. Ισως να με ενοχλούν τα αδιάκριτα βλέμματα. Ισως λεώ, αν είχαμε κάποτε, ερωτευτεί, να μην έπινε μόνος. Ισως αν δεν είχα τις πληγές μου, κι αν δεν είχε τις πληγές του, και αν ήταν μικρότερος ή αν ήμουν μεγαλύτερη, να είχαμε ερωτευτεί παράφορα. Πολλοί άνθρωποι ίσως να ήταν ο άνθρωπος μου. Πολλοί άνθρωποι ίσως να είναι οι άνθρωποι μου. το ζήτημα είναι γιατί δεν συναντιόμαστε ή ακόμα κι αν συναντιόμαστε γιατί δε γινόμαστε σκόνη αστρική ; γιατί ο έρωτας παίζει τόσο παράξενα παιχνίδια ; Ισως να αναρωτιέται τα ίδια πράγματα μ εμένα, ίσως να πονάει το ίδιο με εμένα, αλλά πονάει για άλλη, όπως εγώ πονάω για άλλον.

μεγάλη αδικία η ερωτική καταφρόνια. γιατί να μην μπορούμε κάποια στιγμή να συναντηθούμε ; αλλά δεν μπορεί. ίσως ακόμα δεν ήρθε η κατάλληλη ώρα- παπαριές, πότε θα είναι η κατάλληλη ώρα ;
Ερωτευόμαστε βλέμματα, σώματα, άδειες ψυχές. χαμένα κορμιά στη δίνη του κόσμου γυρνάμε και όλο κατατρωγόμαστε, πνιγόμαστε, μόνοι μας χαροπαλεύουμε. γιατί τόσο δύσκολο να βρεις έναν έναν άνθρωπο να συνενοηθείς και να ερωτευτείς ; να σκύψει πάνω σου απαλά και διακριτικά, τόσο διακριτικά που μόλις να τον νιώθεις, και ύστερα να σε τυλίξει μία φωτιά, μία κόκκινη φωτιά, αυτή του έρωτα ; και να καείτε μαζί ; ή μάλλον να μην καείτε, αν αλλάξετε κατάσταση. γιατί άραγε είναι τόσο φοβερό ; οι έρωτες μου ναυαγισμένα βαπόρια. μονόπλευροι . βασανιστικοί.

Κοιτούσα τα μάτια του, και αυτό το βλέμμα με κατάπινε. Σιγά σιγά. Σταθερά. Μια θλίψη. Ερωτας για έναν άνθρωπο κενό. Για έναν άνθρωπο που είναι μόνο γαστρικό υγρό και δύο πόδια, μ ένα κεφάλι γεμάτο αριθμούς και τίποτα άλλο. Και ύστερα ήρθαν κι άλλοι δύο υποψήφιοι ερωμένοι μου- γιατί ερωμένος είναι αυτός που αγαπιέται- , αλλά δεν έγιναν ποτέ εραστές μου- εραστής είναι εκείνος που αγαπάει. Κι η ετυμολογία είναι από την παντοδύναμη αρχαία γλώσσα. Διαδοχικές απογοητεύσεις. Διαδοχικά δάκρυα. Διαδοχική ανισοροπία. Κι ύστερα σκέφτηκα ήρθε ο καιρός για νοηματοδότηση της ύπαρξης μου από την αρχή. Αλλά δυστυχώς δεν νοηματοδοτώ την ύπαρξη μου παρά μόνο μέσα στον έρωτα.
Δεν ξέρω αν ποτέ θα αξιωθώ να γίνω μάνα. Αλλά αν γίνω μόνο από έρωτα θέλω να γεννήσω. Από καθαρό, ανευ όρων έρωτα. Οχι από καύλα, μήτε από εγωιστική ανάγκη. Είμαι γεννημένη για έρωτα ή μάλλον είμαι έτσι μεγαλωμένη με όλη αυτή τη λογοτεχνία- που ίσως να μου έκανε κακό- ώστε δεν βλέπω άλλο λόγο ύπαρξης εκτός από τον έρωτα. Αυτή η υπαρξιακή μου αγωνία, η οποία πλέον δεν είναι αγωνία, αλλά συνειδητοποίηση, ίσως να με φθείρει. Δεν είμαι εδώ όμως, ούτε για να κάνω καριέρα, ούτε για να βγάλω λεφτά, είμαι εδώ μόνο για να ερωτεύομαι και τίποτα άλλο δεν με γεμίζει. Και το αναζητάω μάταια, σε μάταιους άντρες, σε μάταιες σχέσεις, σε μάταιες μέρες και ακόμα πιο μάταιες νύκτες. Ξημερώνει πάντα νύχτα, όταν δεν ερωτεύεσαι. Και ντρέπομαι για κάθε συνουσία από την οποία έλειπε ο έρωτας και δεν ήταν λίγες.
Ισως πλέον να βρήκα τι ακριβως επιζητώ, αλλά θέλω να αλλάξω ζητούμενα. γιατί αλλιώς πληγώνομαι, γιατί αλλιώς βουλιάζω.

αυτός ο νάρκισος τύπος, πάλι με εξαπάτησε και πάλι είμαι να πέσω να πεθάνω. Δεν είναι εύκολο να προδίδεσαι κάθε φορά. Θα ρθει κάποτε ο καιρός, ε ποιητή? "θα συγκατατεθεί μια φορά ο καιρός"? Μπορεί ναι. Αλλά η ελπίδα είναι μία σκρόφα και μας εκπορνεύει και μας εξαπατά και μας αδικεί. Και πρέπει κάθε φορά να έχεις τις επιφύλαξεις σου, μου λένε. δεν μπορώ να έχω επιφυλάξεις. Δεν θέλω να έχω επιφυλάξεις. θέλω να ζήσω, γαμώτο, σαν νέος άνθρωπος, θέλω να ζήσω. οχι σαν χρεοκοπημένη συναισθηματικά γηραιά κυρία. Κι ίσως να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο. Για να κάνει το επόμενο λάθος. Αλλά ματώνω. ματώνω. Κουράζομαι. Εξουθενώθηκα. Θέλω καπνό. Θέλω κρασί. Θέλω αέρα. 

η δική μου ερωτική ιστορία.

ΚΡΑΚ. Διάβασα το ΚΡακ του Τσεκούρα. Η Μόλλυ, ο Στέφανος, η Κασσανδρα. Είμαι η Μόλλυ. Η ερωτική, η αλκοολική μόλλυ, η μόλλυ η ποίητρια. απλή, απερίττη, ακατέργαστη. Πηγαίνω με πολλούς. Πάντα έναν θέλω. Πήγαινα με άλλους για να ξεχάσω τον έναν. Πλέον μεγάλωσα και δεν το κάνω αυτό.

ΚΡΑΚ. Δεν πήρε τηλέφωνο ο μάγκας. καμμία ένδειξη ζωής, ο μάγκας. ΚΡΑΚ. κάτι πάει να σπάσει μέσα μου, κάτι ανεπαίσθητο. Κάτι τέτοιες απουσίες είναι που ξεθωριάζουν τον ενθουσιασμό. Κάτι τέτοιες απουσίες είναι που σε κάνουν να βάζεις το προσωπείο σου. Να μη προχωράς με τη καρδιά. Να πεισμώνεις. Να κρατάς πόζες. Να γίνεται ειρωνική. Να γίνεσαι αδιάφορη. Κάτι τέτοιες εξαφανίσεις είναι που σε οδηγούν σε άλλον, στην αγκαλιά άλλου, στην αγκαλιά του επόμενου διαθέσιμου. Κάπως έτσι χάνουμε ανθρώπους που αξίζουν, μάγκα μου. Σίγουρα, σαν εμένα ίσως να μη βρεις. δεν υπάρχω. με την κακή έννοια. είμαι ανύπαρκτη. είμαι τόσο πολύ συντροφοκεντρική, που στο τέλος καταντάω βαρετή. Καταντάω μάνα, σύζυγος. Στο τέλος. Ακόμα είναι η αρχή. Ακόμα είμαι ερωμένη. Δεν σε καταλαβαίνω. Και δεν μπορώ να προσπαθήσω να σε καταλάβω. Με θέτεις σ ένα δικό μου περιθώριο. Με αναγκάζεις να υπερβώ τις μάταιες- τελικά- αρχές μου: οτι ποτέ δεν παίζω με στρατηγική. Αλλά μαζί σου, τώρα, όπως τα έκανες, θα πρέπει να παίξω με εγωισμό, ένα παιχνίδι που δεν μου ταιριάζει. Γιατί με βάζεις να φορέσω ένα παππούτσι που με στενεύει ; Γιατί με ντύνεις μ αυτό το άχαρο φόρεμα ;
Οταν βγαίνω μαζί σου, επειδικτικά, θα φοράω μόνο μαύρα. κατάμαυρα. Με κόκκινες λεπτομέρειες, μήπως καταλάβεις ότι είμαι σκοτεινή. Μήπως και καταλάβεις ότι πίσω από αυτό το χαμογελαστό πλάσμα, υπάρχει κάτι βαθύτερο, που κλαίει. Είναι άσχημο να προδίδεις τις υποσχέσεις σου. Βασικά είναι φοβερό να προδίδεις τις υποσχέσεις σου.

( Είναι φοβερό να προδίδεσαι. Δεν ξέρω πόσες φορές το αντέχουμε. Δεν ξέρω πόσες φορές αντέχει το δέρμα την πλαστική. Δεν ξέρω πόσες φορές θα πέσουμε και πόσες φορές θα σηκωθούμε. Αναρωτιέμαι αν θα σηκωθούμε. Αλλά είμαι σίγουρη ότι στο τέλος θα σηκωθούμε. Δεν γίνεται να μην τα καταφέρουμε. Δεν γίνεται. Δεν το δέχομαι. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα ζήσω εκείνον τον ανευ όρων έρωτα. Αναρωτιέμαι αν ποτέ καμμιά ιστορία θα πάει καλά. Κακή αρχή έχω κάνει γενικώς. Κάθε φορά που ενθουσιάζομαι, το αντικείμενο του πόθου μου με απογοητεύει. Τόσο εύκολα, όπως με γοήτευσε. Από άνδρας που καίγεται για μένα, μέσα σε κλάσμα δευτερολέπτου, γίνεται απόμακρος, μακρινός. Σαν να με γλεντάει και ύστερα να με πετάει. Μου λένε έμμεσα οι συντηρητικές φίλες " είσαι εύκολη". Οχι, δεν είμαι εύκολη. δεν είμαι σκύλα όμως. είμαι άνθρωπος. και οι άνθρωποι ανάβουν, καυλώνουν, γουστάρουν κι όταν γουστάρουν το δείχνουν. Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι λάθος. δεν είπε κανείς ότι είναι λάθος, βέβαια. Μου λένε ο τρόπος που το δείχνω ίσως να είναι λάθος. δεν είμαι καλό θύμα. μήπως τη βρίσκω να κυνηγάω εγώ τελικά ; μήπως κατά βάση θα πρεπε να είμαι άντρας ; αν ήμουν άντρας, θα ήμουν αυτός που θα ήθελε κάθε γυναίκα. τώρα που είμαι γυναίκα, γιατί δεν μπορώ να είμαι όχι αυτή που θέλει ο κάθε άντρας, αλλά αυτή που θέλει ο άντρας που τον θέλω κι εγώ ; τι λάθος κάνω ; ετνοπισμένο, όμως, το λάθος μου, μάγκα μου. Εντοπισμένο και παλαιό. Δεν αδιαφορώ, τουλάχιστον όχι τόσο όσο πρέπει. Είμαι διάθεσιμη. Κι αυτό μπορεί να τους τρελάνει. Δεν θέλουν διαθέσιμες γυναίκες. μήπως δεν είαι γυναίκα, αλλά παραμένω ακόμα ένα κοριτσάκι ; )
ΟΧΙ πούστη. αν πάρεις τηλέφωνο, δεν θα απαντήσω καν. το αποφάσισα. θα πληρωθείς με το ίδιο νόμισμα. Η αδιαφορία πληρώνεται. Θα κρατηθώ ; Θα κρατηθώ να μην απαντήσω ; Και μήπως να εξαφανιστώ και απο το γραφείο ; Θα ήταν ίσως μία καλή ιδέα, η ιδέα της εξαφάνισης μου. Στο μεσαδιάστημα της εξαφάνισης αυτής το πρόβλημα είναι ότι θα ασχολούμαι μαζί σου, δηλαδή μαζί μου, αλλά θα έχω εσένα στο μυαλό μου. ΚΑΘΙΚΙ. Με ενέπνευσες.Μετά από τόσα χρόνια με εμπνέει κάποιος. Τι κρίμα που εγώ δεν σε εμπνέω.ΤΙ κρίμα που δεν ξέρεις τι θέλεις.  Μάλλον αν σου λεει ένας άντρας αυτές τις παπαριές, πρέπει να τα μαζεύεις και να φεύγεις. Να βλέπεις ότι απλώς παίζει μαζί σου. Μόνο. Μόνο παίζεις, μπάσταρδε ; Δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά θα βάλλω το χειρότερο σενάριο στο μυαλό μου. Ετσι, κι αλλιώς ως τώρα οι έρωτες μου ήταν καταστροφικοί.

Μήπως εγώ είμαι καταστροφική ; μήπως έχω μία λάθος άποψη για τον εαυτό μου ή μήπως έχω διαστρεβλώσει την έννοια του έρωτα στο μυαλό μου ; τόσα ερωτήματα ρητορικά, αναπάντητα, που ταλανίζουν τους πάντες. Ακόμα και συγγραφείς. Ακόμα και σοφότερους ανθρώπους από εμένα. Τι θα μου έλεγε άραγε μία ψυχολόγος ; μήπως τελικά όλοι εμείς οι μποέμ δεν είμαστε στα καλά μας ; μήπως όσοι ερωτευόμαστε τόσο βαθιά και τόσο πολύ πάσχουμε από κάποιας μορφής τρέλα ή κάποιας μορφής ψυχολογικής και συναιοσθηματικής ατομικής ανεπάρκειας ; Ωστόσο, τι είναι η και η ψυχολογία ; Μία ατομοκεντρική επιστήμη, που ο Λένιν την απαξίωνε. Επίκεντρο το εγώ. ΜΕ το εγώ πήγε κάποιος μπροστά ; Δε νομίζω. Ο κόσμος γύρω μας βουλιάζει εξ αιτίας του ατομοκεντρισμού. Μήπως έχω έναν παραμορφωτικό καθρέπτη στα κατα τα άλλα γατίσια και έξυπνα μάτια μου ; μήπως όλα όσα σκέφτομαι είναι λάθος; Εχω λογικό εαυτό. και ο λογικός εαυτός λέει ότι είμαι υπεβολική. Δίνομαι εύκολα. παραδίδω κάθε όπλο εύκολα. γιατί ; γιατί θέλω να το ζήσω. Θέλω να ζήσω κάθε σταγόνα αυτής της ζωής. Κάθε μέρα που περνάει πλησιάζουμε τον θάνατο. Κι εγώ δεν θέλω να φύγω με απωθημένα. Θέλω να χω πει όλα όσα έχω μέσα μου. Ολα όσα χρωστάω. να δώσω όσα πιο πολλά φιλιά μπορώ, να ενώνομαι με τον άλλον με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, είτε ψυχικά είτε σωματικα, κάθε μέρα,όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολλές φορές. Θέλω να ζήσω. Θέλω να επιλέξω τη ζωή από τον εγωισμό μου. Αλλά μήπως χάνω αξιοπρέπεια ; Μήπως στενεύω τόσο πολύ τον εαυτό μου ; Μήπως με όλους αυτούς τους απομακρους εραστές αποστερώ από τον εαυτό μου τον υπέρτατο εραστή που θα είναι πάντα εδώ για εμένα ; μήπως τελικά υπάρχει εκεί έξω κάποιος σαν εμένα ; και μήπως τελικά δεν τον έχω δει ; μήπως έχω παρωπίδες ; - αλλά δεν είμαι ΚΚΕ και εδώ γελάμε, και πάντα θα γελάμε, μέσα στο ντελίριο που ζούμε, γιατί αμα δε γελάμε, πεθαίνουμε στα σίγουρα. -

το θέμα είναι η απουσία. Και γιατί να σε επηρεάζει η απουσία ενός ανθρώπου που τον ξέρεις ένα απόγευμα, ένα μεσημέρι και μία ολόκληρη νύχτα ; γιατί να σε επηρεάζει η απουσία ενός ανθρώπου που σου είναι άγνωστος και που έτσι και αλλιώς είναι απών από τη ζωή σου και δεν ξέρει σχεδόν τίποτα για εσένα ; και πώς γίνεται, κάθε φορά που ενθουσιάζομαι, να με πειράζει η απουσία αγνώστων ; Το θέμα ξέρεις ποιό είναι ; Οτι θα εμφανιστεί . ολοι κάποτε εμφανίζονται. Ο Π εμφανίστηκε ένα καλοκαιριάτικο βράδυ του Ιουλίου, που έκανε ζέστη αφόρητη και η ώρα ήταν 1.00 μετά τα μεσάνυχτα. ομως εγώ είχα εξαφανιστεί. και δεν θα μάθουμε ποτέ τι πραγματικά ήθελε ο Π. εκείνο το βράδυ, γιατί δεν απάντησε ποτέ στο μυνημα μου, που του έλεγε ότι λείπω και ότι θα επιστρέψω. Κρίση καύλας ; κρίση έρωτα ; Μπα, το αποκλείω το δεύτερο σενάριο. Αλλά ΑΝ, αν λέμε, με ήθελε ; αν, ΑΝ , λέμε τον είχα φρικάρει ; Γυναίκες... τρεφόμαστε με υποθέσεις. Στο βωμό της υπερανάλυσης μήπως σκοτώνουμε τα πάντα ; Μήπως τελικά αποστερούμε τους εαυτούς μας από εκείνους που πραγματικά μας θέλουν ; ΜΑΓΚΑ, αν με θες, ΚΥΝΗΓΑ ΜΕ . αμα δε με κυνηγήσεις, ίσως δεν αξίζεις.
Το θέμα είναι η απουσία. περίμενα να με τσακίσει. Αλλά εγώ είμαι μόνο ενοχλημένη. Σύντομα, σκέφτομαι, θα ξενερώσω. Ελπίζω. πρέπει να ξενερώσω. πρέπει να ξενερώσω για εμένα. για το δικό μου καλό. Αυτά τα κυνηγητά δεν μου αρέσουν. Ο Τομ και ο Τζέρυ. Ασχημα παιχνίδια.

- Μπλόφαρα μου λεει. Δεν είναι ότι δεν με νοιάζεις.
-Μπλόφα, μου λέει, δεν παίζεις μπλόφα ;
-Οχι, του λέω, μπαίνοντας στο ασανσέρ, προτιμώ πιο ενδιαφέροντα παιχνίδια.
- τι παιχνίδια ;
- ε πιο ενδιαφέροντα, που παίζεις στα ίσια. αυτά μου αρέσουν.
και εννοούσα το κρεβάτι. να τον θέλω συνεχώς, κάθε μέρα, όλη μέρα. να πεθαίνω για την πάρτυ του. χωρίς παιχνίδία.

ΑΛΛΑΖΟΝΙΚΟ ΚΩΛΟΠΑΙΔΟ, ένα σου λέω, αν δεν πεθάνεις για την πάρτυ μου, δεν θα πεθάνω ούτε εγώ. Αλλά δεν θα κάτσω να παίξω το παιχνίδι σου. θα με χάσεις.
θα με χάσει στ αλήθεια ; έχω τόση δύναμη ; λες να έχω αλλάξει τόσο πολύ από παλιά ; λες τελικά να έγινα γυναίκα ; λες όλη αυτή η εσωτερική αναζήτηση των τελευταίων ετών να με οδήγησε σε μία συναισθηματική ενηλικίωση ; Δεν ξέρω. Ισως φανεί. Ο Π. με έχασε πάντως. Αλλά αυτόν δεν τον διεκδίκησα ποτέ. Αυτό το μετανιώνω. Είναι αλήθεια ότι το μετανιώνω. Τον ήθελα, και δεν έπρεπε να τον αφήσω να φύγει έτσι. Αλλά δεν έδωσε προοπτική κι αυτός. Η Α. μου είπε " οι άντρες θέλουν το εύκολο". Εγώ στο μηνυμα του, στο μοναδικό του μηνυμα, δεν τον ρώτησα τίποτα. Απλώς του απάντησα ευγενικά και αδιάφορα. Είχα θιχτεί. με φιλάς σαν να μην υπάρχει αύριο, κύριε, το Σάββατο το βράδυ και επανέρχεσαι με ένα παιδικό μήνυμα την Πέμπτη το πρωί ; ΟΧΙ. κωλόπαιδο. ΟΧΙ. δεν θέλω να σαι σούζα. Ενα σημάδι ότι με υπολογίζεις ήθελα.

το ίδιο ισχύει και για τον μάγκα τώρα. Ενα σημάδι ότι με σκέφτηκε ήθελα. Ούτε ραντεβού. ούτε κρεβάτι. Τίποτα. Εστω ένα μήνυμα. Ενα γεια σου. Ενα ευχαριστώ. Ενα " θέλω να σου βγάλω τα ρούχα τώρα". Ενα " πού είσαι ;", ένα " θα ήθελα να σε δω" ή έστω ένα " δεν μπόρεσα να απαντήσω χθες, αλλά είμαι καλά". Αντρες. ΜΑΛΑΚΕΣ. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΛΑΚΕΣ. ΔΕΝ εξαιρώ κανέναν. Τους αγαπάω. Τους αγαπάω πάρα πολύ και τους βρίζω ακριβώς επειδή τους αγαπάω. Επειδή πιστεύω σ αυτούς, και έχω μεγάλες προσδοκίες και αυτοί κάθε φορά τις καταρακώνουν, τις κάνουν θρύψαλα και τις πετάνε μέσα στο μεγάλο λιμάνι που λέγεται ΠΕΙΡΑΙΑΣ. Εδώ που είναι το σπίτι μου. Εδώ μέσα σ αυτό το λιμάνι βρίσκονται τόσες ναυαγισμένες προσδοκίες γυναικών. Ολες την πατάμε. Ακόμα και οι έξυπνες φίλες μου, που είναι πιο δυναμικές από εμένα, πιο όμορφες από εμένα, και με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από εμένα. Ολες την πατάμε με κάποιους. Αυτοί την πατάνε μαζί μας ; Είναι αλήθεια ότι δεν θέλω να δω κανέναν άντρα να υποφέρει για μένα, αν δεν υποφέρω κι εγώ γι αυτόν. Είναι αλήθεια ότι δεν είμαι καριόλα. Είναι αλήθεια ότι τους συμπονώ. Οτι αν κάποιον τον αγαπάς, αλλά δεν είσαι ερωτευμένη μαζί του, και ως εκ τούτου αναγκάζεσαι να τον αφήσεις, πονάς τρεις φορές με τον πόνο του. Πονάω με τους πόνους τους. οσο κι αν με πλήγωσαν. οσο κι αν εκείνοι φταίνε. ΑΝΤΡΕΣ. ΜΑΓΑΛΑ ΜΩΡΑ. ΥΠΕΡΦΥΣΙΚΟΙ ΜΠΕΜΠΗΔΕΣ που δεν κατορθώνουν να μεγαλώσουν ποτέ. Που κρέμονται από τα βυζιά κάποια καριόλας, και δεν εννοώ τη μάνα τους. - κατά περιπτώσεις βέβαια και οι μανάδες τους είναι καριόλες. αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. δεν θα βρούμε άντρα από ορφανοτροφείο. οπότε πρέπει να σέβεσαι τη μάνα του. κι εγώ σεβάστηκα όλες τις μανάδες όλων των εραστών μου.-

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ειναι ασυναρτησίες. είναι συγκεχυμένες σκέψεις, χωρίς συνοχή, ίσως να είμαι ένας άλλος Ιονέσκο- ΘΑ ΗΘΕΛΑ να είμαι ένας Ιονέσκο, αλλά αφενός μεν είμαι γυναίκα, αφετέρου δε η διάνοια μου είναι περιορισμένη - Μάλλον θα είμαι ηλίθια. Είμαι όμως έξυπνη ηλίθια. Αυτό θα λες πώς γίνεται ; Γίνεται. Δεν ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μου. δεν ξέρω αν θέλω να προστατέψω τον εαυτό μου από τον πόνο. Θέλω μετά βεβαιότητας να προστατέψω τον εαυτό μου από το μέτριο πάθος, από το μέτριο σεξ, από τη μετριότητα σε όλες τις εκφάνσεις της. Θέλω να προστατέψω τον εαυτό μου από τη πλήξη. Ω τι ζωή τακτοποιημένη, μέσα στην μεγάλη ευτυχία της, με τα παιδιά σου και τον σύζυγο που κάθε μέρα σου φέρνει λουλούδια και σοκολατάκια. Ωραία ταινία ε ; Ωραία κατάληξη για τους περισσότερους ανθρώπους. Εγώ ΒΑΡΕΘΗΚΑ! ΕΠΛΗΞΑ ήδη με αυτό το ανιαρό μοντέλο ζωής. Φρικάρω στην ιδέα αυτή. Φρικάρω στην ιδέα μίας ζωής δίχως έρωτα. Αν ο έρωτας δεν μας σώζει, τότε τί ; Τι είναι παραπάνω από αυτόν ;

 ΘΕΛΩ ΝΑ  ΝΙΩΣΩ ΕΡΩΤΑ ΠΑΛΙ ΓΑΜΏΤΟ. ΝΑ ΧΤΥΠΙΕΜΑΙ ΠΆΝΩ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ, ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ.  ΚΑΝΩ ΕΡΩΤΑ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ  ΛΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΑΡΚΑΡΕΙ ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ. ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΩ ΣΤΑ ΘΕΑΤΡΑ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ ΝΑ ΠΙΝΩ ΟΥΙΣΚΙ ΑΡΧΙΚΑ ΜΟΝΗ Κ ΥΣΤΕΡΑ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΙ ΤΟ ΜΠΑΡ. να γεμίζει με το φως του. να γεμίζω εγώ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΖΗΣΩ. γιατί μου την αποστερείς αυτή τη δυνατότητα, ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ? ΛΕΓΕ ΓΙΑΤΊ. Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ ΕΞΕΔΟΘΗ: ΕΝΟΧΟΣ. ΘΑ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙΣ. ΘΑ ΣΚΕΦΤΩ ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ.

Ισως αυτή τη φάση να τη γουστάρω. Ισως μέσα απ όλη την οργή αυτή να τρέφομαι. Γιατί τουλάχιστον γράφω. Οπως έλεγε η Α. είναι κακό να γράφεις. Γιατί δε ζεις. Μένεις μόνο στα γραπτά σου. Σου αρέσει τόσο πολύ αυτό το δράμα που καταγράφεις, που χάνεις τη ζωή απ έξω. Και τι είναι η ζωή ; Μόνο ηλίθια γέλια ; Ζωή δίχως δράμα δεν υπάρχει. Εξ ορισμού η ζωή είναι δράμα. Γιατί δρας. Γιατί κάνεις πράξεις. και ΣΙΓΟΥΡΑ, είναι δράμα, γιατί θα τελειώσει. με φοβίζει να τελειώσει χωρίς άλλον έναν μεγάλον έρωτα. Αλλά κανονικό έρωτα. Αμοιβαίο έρωτα. Δεν έχω ζήσει ποτέ αμοιβαίο έρωτα. Μόνο αμοιβαία απογοητευση. Αμοιβαία καύλα. Αμοιβαίο μεθύσι. Αμοιβαία επικοινωνία. Ως εκεί και τιποτα άλλο. θέλω ΑΜΟΙΒΑΙΟ ΕΡΩΤΑ. ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ./
Ναι, αλλά θα μου πεις ο χρόνος έχει τα δικά του μυστικά και κάνει ο,τι θέλει. ο,τι μπορεί. Εκείνος μας εξουσιάζει. ΠΑΠΑΡΙΕΣ. δεν μ αρέσει η λέξη timing. Ξέρεις τι θέλω να κάνω ; να σου πω έλα να με πάρεις τώρα, να σε πάω για ποτά, για πολλά ποτά. Τι κάθεσαι σπίτι σου και κλαις τη μοίρα σου ; τι στο διάολο κάνεις απόγευμα σαββάτου στο σπίτι σου ; τι στο διάολο διαβάζεις και μελετάς 29 χρονών νέος; είσαι πολύ νέος. αλήθεια, μάλλον ο νεώτερος εραστής μου. ΓΑΜΩΤΟ, ΠΑΡΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟ. ΝΑ ΧΩ ΤΗ ΧΑΡΑ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΣΗΚΩΣΩ. ΠΑΡΕ. ΤΩΡΑ. βιάζομαι. δεν μου άρεσε ποτέ να περιμένω. είναι το χαρακτηριστικό μου.από 2 χρονών. όταν η μάνα μου αργούσα χτύπαγα το κεφάλι μου στον τοίχο. Είμαι ανυπόμονη. Είμαι νευρικιά. Είμαι ορμητική. Δεν μπορώ να περιμένω. Είμαι ποτάμι και ξεχειλίζω. Δεν μπορώ να μαι λίμνη. δεν είμαι λίμνη εγώ. μόνο ποτάμι ή έστω θάλασσα, που κινείται, που δεν είναι στατική. ίσως είμαι και ωκεανός, που όταν πιάνει καταιγίδα, αγριεύει τα βαπότια. ΣΙΓΟΥΡΑ ειμαι θαλασσινή όμως. νησιώτισα γαρ. σίγουρα διέπομαι από ένα ψίγμα παράνοιας. σίγουρα είμαι συνηθισμένο είδος. Εννοώ, δεν είμαι και η πιο περίπλοκη τύπισα. είμαι τόσο ανοιχτό βιβλίο, που μάλλον με βαριούνται οι άντρες. εγώ δε με βαριέμαι. βαριέμαι να πέφτω όμως πάντα σε ΚΑΘΙΚΙΑ ή σε αδιάφορους ή σε υπομονετικούς. ω, αυτοί, οι υπομονετικοί άντρες πόσο μου τη δίνουν ; πόσο με διαολίζουν και ταυτόχρονα με ξενερώνουν ; μάλλον δεν με θέλουν. γι αυτό περιμένουν. μάλλον είμαι η καβάτζα τους. μάλλον ΠΟΥΣΤΗ είμαι η καβάτζα σου. αλλά αν το διαπιστώσω, έφυγα. με κλαματα, με πολλά ουίσκια και με πολύ ανούσιο σεξ με άλλους, θα φύγω. ΘΑ ΦΥΓΩ ΑΚΟΥΣ  ; ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΟΙΞΩ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΔΟ. ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙ ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ ΣΤΟΝ ΚΑΔΟ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ. ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ. ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΜΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΒΕΛΤΙΩΣΗΣ. ΑΚΟΜΑ.... δεν ξέρω πόσο ακόμα βέβαια, ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΈΝΩ.

"Μ' αγάπαγες προ ολίγου στο φανάρι κι ενώ κοιτάζω αλλού το ξαναζώ. "

Ερωτική ιστορία της Μαίρης.

την κοιτάει μ αυτό το επίμονο σχεδόν αλλαονικό πολλά υποσχόμενο, γλυκό βλέμμα.
τον κοιτάζει χαμογελώντας, με μία έκσταση σεξουαλική, με μία θυληκοτητα, μ ένα ναζί αλληγρικό,
του λέει με τα ματια της πάρε με τώρα, κι απ την άλλη του απομακρύνει το χέρι από αυτό το κεντρικό σημείο του κορμιού της, το κέντρο του σύμπαντος της, το κέντρο της αθανασίας.
Συζητάνε.

τηλεφώνημα άνετο:
-έλα
-έρχομαι
-- σε περιμένω.
Κι αυτό το έρχομαι, μ κείνον τον πονηρό τόνο στ φωνή την σκότωσε, λες και μ αυτό τον τρόπο της είχε κάνει έρωτα για ώρες.
Αντρας είναι εκείνος που σου γαμάει τον εγκέφαλο.
Κι αυτός της έχει γαμήσει ον εγκέφαλο, όχι το σώμα.

αυτή η πρώτη συνεύρεση, σ ένα ξενοδοχείο, με αλκοολ περίσσιο, της είναι άγνωστη. Ηταν τόσο μεθσμένη που δε θυμάται τίποτα. Ενα μηδενικό. Μόνο εκείνα τα μάτια του πάνω από τα δικά της. Αυτό. Λάμψεις στο σκοτάδι. Και ύστερα στη μέση της νύχτας, να ξυπνάει, να τον αγγίζει, εκεινον να ξυπνάει και να τη φιλάει. Μάτωσε το σαγόνι από τα γένια του. Εβαλε μια παλιά κρέμα, που την είχε αγοράσει ο πρώην της ο φλώρος. Μεθύσι. Κατρακύλα. Αδιαάθμητη επιθυμία να είναι κολλημένη πάνω του όχι μόνο ένα βράδυ- μα αμέτρητα βράδια.
Θέλει να του πει τα στιγμιότυπα αυτά, τις αναλαμπές, αλλά ήταν πρωί σήμερα, ένα ηλιόλουστο πρωί και τα πρωινά πάντα πρτανεύει η λογική- αυτή η μαστροπός του έρωτα και της μαγείας- . Αλλη ώρα, ίσως κάποιο βράδυ με θέα τη θάλασσα, ίσως το επόμενο βράδυ του πει " Ξεκίνησε τόσο ποιητικά η βραδιά και τέλειωσε τόσο αντιποιητικά, ή μάλλον είμαστε τόσο ήρωες του μπουκόφσκι, αλλά και ο μπουκόφσκι έγραψε ποιήση.. Οπότε μήπως γράψαμε ποίηση ; " και θα της πει " Σίγουρα, τη γράψαμε στο κρεβάτι" και εκείνη θα τρελαθεί και θα θέλει τόσ πολύ να επαναλέι αυτή την άτμη τη γεννετήσια πράξη, εκείνη που είχε την τύχη να γευτεί στα 20 της χρόνια..

Θέλει να πιούνε μαζι αμέτρητα ποτά, σχεδιάζει ατάκες, συζητήσεις. Γίνεται ετυμόλογη. ξαφνικά η Μαίρη γίνεται ετυμόλογη, εκείνη που με τα αγόρια κόμπιαζε. Γεμίζει θυληκότητα μέσα στο κόκκινο σοβαρό φόρεμα, την πνίγει το μαύρο της σακάκι. Αλλά την αρέσει. Της αρέσει ο εαυτο΄της μέσα σ αυτά τα επαγγελματικά ρούχα. Γεμίζει σιγουριά, είναι πειστική, είναι έξυπνη. Επαναπροσδιορίζεται. Νιώθει μετά από τόσα χρόνια την παντοδυναμία της θυληκότητας. Νιώθει ότι τον υπνωτίζει- κι ας μην υπνωτίζεται εκείνος, κι ας μην δείχνει σημάδια έρωτα ξεκάθαρα και σαφή- ποτέ δεν γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας μέσα στην σαφήνεια.. Η ασάφεια δυναμώνει τα μεγάλα πάθη, και σβήνει τα μικρά.  - θα ναι άραγε ένα μεγάλο πάθος ; ή θα σβήσει πριν αρχίσει ; ΜΗ ΜΕ ΣΒΗΣΕΙΣ, ΚΑΘΙΚΙ. θέλει να του φωνάξει. Μη με σβήσεις. Γεννήθηκε για τα πάθη, έτοιμη από καιρό, θαραλλέα, θέλει να βουτήξει στη θάλασσα αυτή κι ας ναυαγήσει. Δεν τη μέλλει διόλου. Σαμπως δεν ναυγούμε για άντρες που δεν ποθούμε; Ολοι μας πληγώνουν, τουλάχιστον ας μας πληγώσει ο έρωτας μας.

Η Μαίρη παίρνει συμβουλές, ένα σωρό από τις έξυπνες φίλες της, που είναι πιο έμπειρες απο εκείνη.Μιλάει στα τηλέφωνα αργά το βράδυ. σκέφτεται. Αποφάσισε. δεν συμπλέει. θα κάνει όπως νιώθει, χωρίς βέβαια να παραβιάσει την αξιοπρεπεια της. Δίνει χρόνο. Προσπαθεί να μην εκστασιάζεται. Μπορεί να είναι ακόμα ένα καθίκι, ένα ακόμα κωλοπαιδο, που δεν ξέρει τι θέλει. Μπορεί να παίζει μαζί της. Μπορεί να εξαφανιστεί. Τρέμει η Μαίρη στην ιδέα ότι θα εξαφανιστεί. Η Μαίρη έγινε κλώσσα. Κλωσσάει το τηλέφωνο, μπας και βγαλει τον αριθμό του στην οθόνη. εκείνος μονο μηνύματα στέλνει. Εκείνη μόνο τηλέφωνα κάνει. Θα τον δοκιμάσει. Να μετρήσει τον αυθορμητσμό του. Είσαι τόσο ετοιμολογος, μανάρι μου; Τι κρίμα.. είναι. Είναι κι αυτό την τρελαινει. Γουστάρει να τον ξαφνιάζει. Εκείνο το πρώτο βράδυ μέσα στο αμάξι, την φιλούσε και την κοίταξε βαθιά στα μάτια λέγοντας" κοίτα ποιότητα ανθρώπου που μου έσκασε από τ πουθενά"
Και την επόμενη φορά μέσα στο αμάξι της είπε ότι τη νιώθει κοντά του συναισθηματικά και ότι της έχει πει πράγματα που δεν έχει πει σε κανέναν. Εκείνη πάλι νιώθει οικεία μαζί του, και θέλει να του πει τα πάντα, αλλά προσέχει. Προσέχει, μη γίνει πρβλέψιμη, αλλά πόσο προβλέψιμη μπορεί να γίνει η Μαίρη ; Τη Μαίρη δε τη λένε Μαίρη, αλλά θέλει να του πει ότι ετσι θα τν φωνάζει από εδώ και μπρος και ότι τέρμα, τέρμα η πραγματικότητες. Θέλει να ζήσει την μαγεία μαζί του, όπως εκείνο το βράδυ που κολύμπαγε  γυμνή στο μεσσηνιακό κόλπο και ο βυθός είχε πλαγκτον και νόμιζε ότι κανει βόλτα στα αστέρια γυμνή. Α.. θελει να τον πάει εκεί. Πρέπει να τον πάει εκεί. ΚΙ ας αγριεύεται εκείνος από το σκοτεινό θολό νερό, θα τον πιάσει από το χέρι και δεν θα φοβάται πια.

Η Μαίρη γράφει σ ένα χαλασμένο πληκτρλόγιο, πρέπει να πατάει τα κουμπια πολύ δυνατά, για να σχματίζονται οι λέξεις. ΑΛλά η Μαίρη είχε να γράψει καιρό. Επίσης, η Μαίρη είχε καιρό να διαβάσει ερωτικό μυθιστόρημα και να το νιώθει στο κορμί της. Επίσης η Μαίρη είχε χρόνια να είναι τόσο μποέμισα και να βγει μόνη της. Χθες βγήκε. Παρέα με το βιβλίο. της. Παρέα με τα ουίσκια της. ΤΟν σκεφτόταν με κάποια απογοήτευση. Υστερα αναθάρρησε. Αδιαφορια. Η ζωή είναι όμορφη. Κοίταγε δίπλα για το επόμενο θύμα. Αλλά κανείς. Μόνο ένας τύπος με μούσια και μαλλί φουντωτό. Το στυλ μου. ΤΟ αρχέγονο στυλ μου, είπε. Μα ύστερα το ξέχασε. Δίπλα του μία συννεφένια γκόμενα, με φωνή κοριτσιού, ισχνό βλέμμα, αδιάφορη, αλλά πάντως καλλίγραμη. Πάντα θαύμαζε η Μαίρη τις καλλίγραμμες γυναίκες. Τι χάρισμα! Τι ευλογία.

στο δρόμο σήμερα το πρωί,στον πιο πλυσύχναστο δρόμο τηςπόλης, που δεν επικρατεί ποτέ σιγή, που πάντα είναι ζωντανός, περπατούσε και σκεφτόταν, αν εκείνη ήταν αλλιώς, μήπως οι άντρες που δεν τη θέλησαν θα την ήθελαν   ; Υστερα σκέφτηκε ότι η σκέχη αυτή είναι μάταιη. Οτι στο κάτω κάτω εκείνη αν ήταν άντρας πολύ θα την γουσταρε και ότι στο κάτω κάτω πολύ θα ήθελε εκείνη η ίδια πολλές φορές να ερωτευτεί τον εαυτό της. Δεν είναι νάρκιση η Μαίρη. Βρίζεται με τη πάρτυ της, αλλά ύστερα αρχιζει και την ερωτεύεται. Είναι τόσο αλλόκοτη η Μαίρη, τόσο γήινη αλλά και τόσο απόκοσμη, τόσο λαική και τόσο αιστοκρατική κατά περιπτώσεις, τόσο κυνική και τόσο ρομαντική ταυτόχρονα, τόσο υπερσεξουαλικη και τόσο ανοργασμική κατά περιπτώσεις. Είναι τόσο παιδί και τόσο γυναίκα, τόσο  παρθένα και τόσο πουτάνα. Είναι αντίφαση. Είναι ερωτευμένη με τη πάρτυ της κατά βάθος. κατά βάθος είναι μία ψωνάρα. αλλά αγαπάει τα ψώνια,. γιατί τα ψώνια γουστάρουν.

Εκείνος είναι επίσης ψώνιο. Και γι αυτό μπορεί να τον αγαπήσει. Είναι σπινθηροβόλος, έξυπνος, δε φρικάρει ποτέ, μιλάει έξω από τα δόντια, βρίζει ώρες ώρες και του κάνει συστάσεις- ποιά ; εκείνη ο νταλικέρης... Αλλά πάντα τς άρεσε να το παίζει κυρία με τους άντρες- Της έφερε καφέ, νερό, τσάι, ό,τι ζήτησε εκείνη. Τη σκλάβωσε το τέρας, το καθίκι, ο απαίσιος.

Διάλογος 2
- τι συζητάμε τώρα ;
- τι συζητάμε τώρα του λέει
- Τώρα θα έπρεπε να σου τα έχω βγάλει όλα και να μη μιλάμε πολύ
Αυτό του "σου" που η Μαίρη δε θυμάται τι είνα γραμματικά την πέθανε. Ναι, να μου... Ναι να μου ήθελε να του πει... Μα του είπε να σοβαρευτεί. δήθεν συγκρατημένη η Μαίρη. Δήθεν λίγο αδιάφορη.  Αλλά η Μαίρη μέσα της πεθαίνει. Οι λέξεις βγαίνουν σα νερό. Σα λύτρωση. ΣαΝ οργασμός από τα σωθικά της. Εκεί βαθιά στα σωθικά της κάτι γίνεται. Κάτι έγινε στον εγκέφαλο. ισως ήθελε πολύ να ζήσει ένα τέτοιο πάθος. ο χει ξαναζήσει, αλλά δεν της έφτασε. Θέλει ένα αιώνιο πάθος και ας ξέρει ότι δεν κρατάνε για πάντα τα πάθη. Θνησιγενής ο έρωτας, αλλά μέχρι να πεθάνει αξίζει... Πόσο πονάει ο έρωτας.

Η Μαίρη φοβάται. Δεν θέλει να βάλλει φρένο, αλλά θα βάλλει γιατί αλλιώς θα τον χάσει. Γεννημένος κυνηγός ο μάγκας. Πρέπει να δράσει ακαριαία. Αν δεν την πάρει τηλέφωνο αυτό το Σαββατοκύριακο ; Εκείνη θέλει να σκέφτεται ότι δεν θα την πάρει...για να είναι πιο ήρεμη. Αλλά αν δεν την πάρει ύτε το επόμενο ; Αν μείνει εδώ κι αυτή η ιστορία ; τι απογοήτευση η μΑίρη... ω ναι... θα ναι μεγάλη απογόητευση. Θα πέσει να σκάσει ; Για μία βδομάδα ίσως να μην τρώει και μόνο να πίνει ουίσκια. Υστερα θα συνέλθει-πάντα συνέρχεται η Μαίρη. Η μαίρη είναι δυνατή, αλλα και τόσο αδύναμη. Μπροστά σα πάθη της δεν υπολογίζει τίποτα. Η μάνα της της λέει να κοιτάει τον ευτό της. Ακριβώς επειδη κοιτάει τον εαυτό της θέλει να παθιάζεται με τους άλλους. για την πάρτυ της το κανει και όχι για άλλους.

Η Μαίρη απόψε δεν θέλει να βγει. Ούτε καν να τον δει. Θέλει να μείνει σπίτι παρέα με το ποτό της και το παλιό της πληκτρολόγιο που την έχει κουράσει. Θέλει να εκφραστεί η Μαίρη. Θέλει να γράψει η Μαίρη. Θέλει ένα μύνημα του η Μαίρη. Μήπως να του στείλει, ώστε να τον ξαφνιάσει : Από εδώ και πέρα θα είμαι η Μαίρη για σένα. Αλλά θα την περάσει γαι τρελή. Επίσης, αν του δώσει σημάδια παρουσίας, θα αυτοαναιρεθεί. το Πρωί ήταν αινιγματικά ψυχρή, ελαφρά απαιτητική... και επικριτική και τώρα αμέσως να του στείλει κάτι ; όχι, θα βράσει στο ζουμί της. Να της στείλει εκείνος. Εκείνος είνα ο άντρας. Αυτά τα αρχέτυπα πόσο τα λατρεύει η Μαίρη. Η Μαι΄ρη δεν είναι γυναικούλα, αλλά θελει ο άντρας να είναι άντρας, κι εκείνη να είναι η γυναίκα. είναι γυναίκα που βαράει γερμανικό νουμεράκι, είναι γυναίκα αντράκι, ενιότε κι νταλικιέρης γυναίκα, κάποτε είναι θυληκή, ποτέ συννεφένια, αλλά ενιότε γατουλα, όπως της είπε κι εκείνος. Εκείνος είναι πάντα άντρας. Ακόμα και όταν λυγίζει. Είναι άντρας. Ενας άντρας με τα όλα του που παρά το λιγοστό του μπόι, μπροστά της ψηλώνει με τα λόγια του... με το βλέμμα του.
Μήπως είναι ο άντρα της ζωής της ; Μήπως η Μαίρη είνι τρελή ; Μήπως είναι ονειροπόλα ; Μήπως είναι ανώριμη ; ναι, αλλά τα όνειρα είναι τσάμπα.

Πόσο θα ήθελε μεταμεσνύχτια να του πει ραντεβου στο ωρεβουάρ, το μπαρ της άλλης εποχής, της δικής της εποχής, αλλά δεν θα το κάνει. Οχι ακόμα τουλάχιστον. Γαμώτο. Ας της δώσει μία ευκαιρία να τον εντυπωσιάσει. Σίγουρα μπορεί.

Διάλογος 3
- Πήρες το χάπι ;
- Ναι, δεν θέλω τα παιδιά σου
-Δεν τα θες ακόμα, εννοείς.
- Μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου έχεις, του είπε.
Και ύστερα η Μαίρη πέθανε απο τη καύλα. Ηλίθιε, θέλω τα παιδιά σου τώρα. Ειδικά να μου δείξεις τον τρόπο που τα πιάνουν. Αλλά και ειδικά τα παιδιά σου. Τα θέλω. Θα είναι όμορφα και έξυπνα. Θέλω τρία παιδιά. δύο αγόρια  και μία μοναχοκόρη. Θέλω εσένα. Στο κρεβάτι μου. Για απόψε. Για κάθε βραδυ. Θέλω ν ακούω τη φωνή σου.. Μονολογούσε η Μαίρη από μέσα της κι απ εξω της ένα ειρωνικό χαμογελο. Κοιτάζει τον εαυτο της στον καθρέφτη  του αμαξιού του. ΤΙ όμορφη. Τι ειρωνική. Εγώ θα με ερωτευόμουν σκέφτηκε.

Η Μαλίρη γράφει ακατάλληπτα και ακατάπαυστα. Θέλει τσιγάρο. Θέλει ποτό. Θέλει εκείνον. Θέλει να μοιραστεί το γραπτό. ΟΧΙ. Θα του δώσει ένα άλλο κείμενο, ενός άλλου. Που μιλάει για τον αντρισμό και θα του τα δώσει μαζί με άλλα χαρτιά της δουλειάς... ή μήπως να του στείλει μαιλ?όχι, χειρόγραφα καλύτερα...
Αχ Μαίρη.. . Καημενη Μαίρη... παει το έχασες. Δεν καταλάγιάζει ο πόθος και γράφει με μένος. Κουράστηκε και δεν μπορεί να σταματήσει. Ερωτες θέλουμε να μας εμπνεουν.
Ο φίλος τς λεει για Εξάρχεια. Δεν θέλει. Θέλει σπίτι. Ησυχία. Λέξεις. Εικόνες. Βιβλια, όπως τότε... που ήταν ακόμα φοιτητάκι. Ο έρωτας ιδιωτεύει... και σε κάνει και βλάκα... Μαίρη, μήπως είσαι βλάκας ; Μπα... Δεν είσαι! Παρορμητική μόνο. 

Μεγάλη Δευτέρα

Σφάλισε τα παράθυρα,
κι ασε μόνο ανοιχτό τα τζάμι,
να μπουν μέσα τα θαύματα της άνοιξης,
να σε παρασύρουν στη μέθεξη της φύσης
φέρε κρασί μπρούσκο,
κόκκινο σαν αίμα,
άνοιξε εκείνο το παλιό πικ απ
και βάλε εκείνα τα νοσταλγικά βάλς της Βιέννης-
η προστακτική,
η πιο ερωτική έγκληση.

Ασε μόνο τα μικρά κεριά αναμμένα,
για ν αντιφεγγίζει το κορμί σου,
στο φως τους,
έτσι πάλλευκο, αγνό
και καθαγιασμένο.
Ιερά τα σώματα μόνον όταν γίνονται αντικείμενο πόθου,
μεταρσιωτικός ο Ερωτας.
Τα μαλλιά σου λούζονται στο φως,
η καρδιά μου σκιρτίζει,
αλυχτάει σαν σκύλος που πονάει.
Τα μακριά μαλλιά μου αγγίζουν την πλάτη,
ερεθίζομαι από την ερωτικότητα μου
-πάλι νάρκιση, μισή, ανολοκλήρωτη-

θα φύγεις, ξέρω το πρωί,
παίρνοντας μαζί σου εκείνο το άρωμα,
που λάτρευες.
Μια στιγμή μόνον ιερή ο Ερωτας,
κι ύστερα πόνος,
μάχες στα λευκά σεντόνια,
γδάρσιμο του σώματος,
πληγή που ματώνει
μέσα στην γλυκιά άνοιξη...

Εβδομάδα των παθών
κι εγώ ονειρεύομαι πόθους
κι αμαρτίες,
ένα ανθισμένο τριαντάφυλλο,
που πεισματικά αντιστέκεται στην ανομβρία.

"Ω γλυκή μου εάρ, γλυκυτατόν μου τέκνον..."
Ο πόνος της Παναγιάς μεταπλαθεταί σε μελωδικό εγκώμιο.
Πα βου γα δε νι.
-Βυζαντινές νότες-
Μιά βυζαντινή αμαρτία γυρεύα,
κι ίσως τώρα το πληρώνω.
Η Παναγιά έκλαιγε το Θάνατο του Ανθρώπου,
που μας σαρώνει, μας καταρακώνει,
Κι εγώ να κλαίω εδώ τον Θάνατο του Θεού
- μα αλλον Θεό δεν έχω εκτός από τον Φτερωτό του Δωδεκάθεου- ,
που μας αφήνει ανυπεράσπιστους, ματωμένους σαν τις παλάμες τους Ιησού,
γυμνούς, εξαυλωμένους...

Γυμνή σε ξένο κρεβάτι,
σε ξένη αγκαλιά,
ακόμα ποθητή,
ακόμα λίγο μοιραία,
ένα πληγωμένο αγρίμι,
που επουλώνει παροδικά τις πληγές του
ή μήπως ρίχνει λίγο ακόμα αλάτι;
Εγκόσμια κι απόκοσμη συνάμα,
ευαίσθητη και σκληρή ταυτόχρονα,
είμαι ακόμα εδώ να με κατρώγει μίαν Ανάγκη... 

Άννα Αγγελοπούλου: Η αγάπη στην ποίηση: Γιώργος Θέμελης, ποιήματα

Άννα Αγγελοπούλου: Η αγάπη στην ποίηση: Γιώργος Θέμελης, ποιήματα: Ποιήματα του Γιώργου Θέμελη Σας παρουσιάζω τα παρακάτω ποιήματα του ποιητή Γιώργου Θέμελη (1900-1975). Προέρχονται από τις συλλογές ...

Μαθητεία

Μαθαίνεται η Αγάπη,

Μαθαίνεται από μέσα, αποστηθίζεται.

Όπως η θλίψη, όπως η έκταση.

Τ᾽άφωνα ψάρια δεν πηγαίνουν

Σχολείο να μάθουν τη σιωπή,

Την εκθαμβωτική θαλάσσια αγάπη

Μες σε βαθειά κρησφύγετα.

Τα ερωτικά πουλιά δε μελετούν

Μαθήματα αγάπης˙ δε γράφουν

Τις τέσσερες πράξεις της

Στις πλάκες τους οι πεταλούδες.

Ίσως μονάχα οι Άγγελοι να μαθαίνουν

Λέξεις, ονόματα, κομμένες συλλαβές,

Συλλαβίζοντας τον έρωτα μες στην ουράνιαν ερημία.

Ίσως να ξέρουν καλά τη σιωπή της Αγάπης,

Τη γλώσσα της σιωπής, τον ανεκλάλητον έρωτα των πραγμάτων.

Αυτή τη γλώσσα, αυτή τη Μουσική,

Αυτή μαθαίνουν τα δάχτυλά μου.

Τα δάχτυλά μου, τα χείλη μου, τα έκπληχτα μάτια.

Από το Δίχτυ των Ψυχών II

Με αφορμή το βιβλίο Ερωτας ή Τιποτα

 γιατί να μας ταλανίζει ο μοντερνισμός ; γιατί να πιστεύεται από νέα άτομα ότι πρέπει να καταναλώνουμε αδηφάγα εραστες ; γιατί κανείς δεν πιστευεί στην αιωνιότητα τουέρωτα ; στην ευχάριστη βίωση της μοναγαμίας ; γιατί τόσο κενό στον έξω κόσμο; γιατί κατάντησαν έτσι του νέους ανθρώπους ; και γιατί οι νέοι άνθρωποι μασάνε ; Βαρέθηκα με τον ερωτικό καπιταλισμό! Ζητάω ερωτική αποκλειστικότητα, έρωτα εις τους αιώνες των αιώνων... μέχρι τα βαθειά μου γεράματα να βγαίνω περίπατο, ν ανασαίνω γιασεμί... να κυνηγάω κάθε είδους ηδονή... Την ηδονή της τέχνης, των δρόμων, της αντίστασης, της επιστήμης... Ηδονή σε κάθε μέρα, σε κάθε στιγμή, σε κάθε ερωτική συνεύρεση... όχι αυτό το ξεπούλημα... όχι άλλες σχέσεις fast food... όχι άλλη επιφάνεια! Νισάφι! Φτάνει!

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στην μαζική κατήφεια! ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΩ ! ευχαριστώ! θέλω να βγω με πανό στο Σύνταγμα να το φωνάξω, να το φωνάξω στις παρέες μου, στους συναδέλφους μου, σ όλους αυτούς τους ηλίθιους που λένε με περισπούδαστο ύφος πώς δεν πιστεύουν στον έρωτα... ότι ο έρωτας είναι επανάσταση, είναι έμπνευση, ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ!

είναι συνυφασμένος με την ευτυχία, είναι το συστατικό της ευτυχίας... είναι χείμαρρος ορμητικός που σε παίρνει μαζί του, είναι όχημα που σε μεταφέρει σε άλλο γαλαξία, είναι η εκκοσμίκευση του θεού επί της γης... είναι " η πιο ισχυρή χειραψία προς τη ζωή".. είναι ο δρόμος προς την αθανασία...οδηγεί στην γέννεση του ανθρώπου, από άνθρωπο... σκέφτηκε κανείς άραγε τι θαύμα είναι η ζωή ; τι θαύμα η γέννηση ; και " έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν" λέει το ευαγγέλιο και δεν θα το μεταφράσω ως απώλεια του εαυτού και της ατομικότητας, αλλά ως ένα προνόμιο συμπόρευσης, μία δυνατότητα να γεννήσεις ένα παιδί... Μόνο έτσι να ρχονται παιδιά στον κόσμο... Μόνον από έρωτα, κι όχι από τη μετατροπή της μήτρας σ ένα σπερματοδοχείο, όχι από μία σεξουαλική εμπειρία από την οποία ελλείπει το πάθος και ο έρωτας και προσιδιάζει στην αυτοικανοποίηση... Οχι άλλο πεταγμένο σπέρμα... Οχι άλλο γαμήσι! Ας ξυπνήσουμε επιτέλους! Ας κλείσουμε το τιντερ, το φειςμπουκ, το απρόσωπο ίντερνετ... κι ας βρεθούμε στο κέντρο της πόλης...απλοί, λιττοί, απέριττοι... γήινοι, αλλά και τόσο θεικοί συνάμα, κι ας ζήσουμε πια αυτό το δώρο της ζωής... την ίδια την ζωή! Οχι άλλοι λογαριασμοί απλήρωτοι, όχι άλλες επιπλαστες ανασφάλειες γιατί δεν προσιδιάζουμε σε τηλεοπτικούς στάρς. Ας βάλουμε ποίηση στην καθημερινότητα μας, ποιότητα στις σχέσεις μας, ερωτικά λόγια στο κρεβάτι μας και ψυχή στο κάθε τι... Θέλω τόσο πολύ να ζήσω, τόσο ανελέητα να ρουφήξω κάθε σταγόνα της άνοιξης, κάθε γεύση του ποτού μου, κάθε άρρωμα του ερωτικού υποκειμένου μου... Και δεν ήμουν ποτέ πιο ερωτική απ ότι είμαι τώρα, δεν απολάμβανα ποτέ περισσότερο τη ζωή απ ότι αυτή τη περίοδο... Το θνησιγενές με τρομάζει, οι ανασφάλειες μου κάποτε με καταβάλλουν, ο φόβος ότι μπορεί να μην βρω τον συντροφό μου με πονάει, αλλά δεν πρόκειται στον αιώνα τον άπαντα να το βάλλω κάτω... Θα αντιπαλέψω μία εποχή... Εχει κι άλλους εκεί έξω... Θα βρεθούμε κάποτε...σε κάποια κοινή πορεία... μέσα σε καιόμενους δρόμους...