Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

περιφέρομαι σαν ζόμπι μέσα στους δρόμους.
το κρύο με διαπερνάει.
η μοναξιά μου τρυπάει το νου...
κι εσύ είσαι εδώ, εδώ και μου λείπεις.
οι λέξεις τελειώνουν και δεν μπορώ να εκφραστώ.
παραμένω δίπλα σου υποφέροντας...
υποφέροντας απο μένα κι απο σένα...
κρύβομαι.
ίσως να αντιμετωπίζω λάθος την όλη κατάσταση, ίσως απλά να δημιουργώ το δράμα μου έχοντας υποσυνείδητα την ανάγκη να το βιώσω.
και τελικά όλα είναι στο μυαλό μου;
το μυαλό δημιουργεί τα πάντα, ίσως ακόμη και τα συναισθήματα.
είναι δύσκολο να είσαι λογικός.είναι δύσκολο να επιβάλλεις στον εαυτο σου τι να νιώθεις...


-η φοιτητική μου ζωή μοιάζει ηλίθια, ανούσια και βαρετή πλέον.-

κουράστηκα μετά απο τόσους χειμώνες. όλες οι ιστορίες στην ίδια κατάληξη. επαναλήψεις. πόσες αντοχές; επαναλαμβάνονται οι αντοχές; Οχι, δεν θέλω άλλο δράμα,ΖΩΗ μόνο, μ ακούς; Ζ-Ω-Η! κι οχι "ζωή". μπλέχτηκα μέσα σ ένα γρανάζι που με γυρνάει αδιάκοπα κι ανελέητα και γω δεν μπορώ να ξεμπλέξω.
σε μια άκρη είμαι ολομόναχη και ξεχασμένη και δεν μπορώ να σπασω το γρανάζι, με γυρίζει αδιαλήπτως...