Ακούω τον ήχο των τακουνιών μου. ΅σοβαρός και στιβαρό το βήμα. Δεν ξέρω αν είμαι εγώ. Μπορεί ίσως να είναι και κάποια άλλη. Δεν ξέρω αν είμαι σίγουρη ή μήπως αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία. κανείς άνθρωπος άλλωστε δεν ξέρει. Διηγούμαι ιστορίες ανθρώπων που γνώρισα ή ίσως ανθρώπων που θα ήθελα να έχω γνωρίσει. Κάπου μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας υπάρχω. Αλλά υπάρχω τόσο ζωντανή και τόσο γήινη που ίσως δεν θα το πιστέψετε.
ξεπερνάω τις συμπληγάδες - υποχρεώσεις και αφήνομαι ξανά στην τέχνη, που κάνει μάγια, που βαθιά πολύ βαθιά σε ακουμπάει, και που δεν ξέρεις αν θέλεις ή όχι να της ξεφύγεις. Μάλλον δεν το επιθυμείς. Ηλιόλουστη ημέρα, ηλιόλουστο Σάββατο με λίγες θαμπές στιγμές, που ξεπηδούν ανάμεσα στον ήλιο, και δεν ξέρει πώς στ αλήθεια συνέβη αυτό. Έρημο το καφενείο της πλατείας, ένα μεγάλο καφενείο, που άλλοτε καθόσουν με τον μεγάλο έρωτα σου, άλλοτε καθόσουν με τους φίλους σου και άλλοτε μόνο με τον εαυτό σου, για να βυθιστείς μέσα σου. διαβάζεις μυθιστ6όρημα-κατάθεση ψυχής και σε πιάνουν τα κλάματα και δεν κρύβεσαι.άνθρωποι περνούν από τις ζωές μας και το μόνο που μας διαμορφώνει είναι οι άνθρωποι, κι οι στιγμές που μαζί τους ζήσαμε, όχι απλά οι στιγμές που υπάρχουμε μαζί τους, μα εκείνες οι στιγμές που μας άγγιξαν τρίσβαθα, εκείνες οι στιγμές που κλάψαμε, γελάσαμε, ριγήσαμε, υποφέραμε. Μόνο αυτό θα μείνει από τη στάχτη του χρόνου. Εκείνη η τέφρα των ανθρωπίνων σχέσεων.
" Μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις"¨... ναι, αλλά συγκρατώ στη μνήμη εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό που έκλαιγα από ευτυχία και που εσύ δεν κατάλαβες τίποτα, μόνο αυτό θα μείνει,. η άπλετη εκείνη ευτυχία, η αμόλυντη ανάγκη για προσαρμογή στις νέες τότε συνθήκες, η ευτυχία της πρωτάρας, το αδοκίμαστο του πρώτου μεγάλου έρωτα, η ποιητικότητα της στιγμής, που δεν επαναλαμβάνεται και που δεν κατακτιέται εκ νέου. Αποτάσσω από τη ζωή μου τη καχυποψία μου, αποτάσσω από της ζωή μου την απογοήτευση, την επιφυλακτικότητα και τη σοφία της ενηλικίωσης, διότι η καρδιά ποτέ δεν ενηλικιώνεται, αλλά παραμένει άχραντη, αμόλυντη. Η καρδιά υπάρχει μέσα στις αυταπάτες μας, μέσα στην καλοπροαίρετη ψευδαίσθηση ότι συνηγορούν όλα υπέρ του συναισθήματος. και τι θα συμβεί με την εχέφρονη λογική μας ; Κανείς στον κόσμο αυτό δεν έζησε με υλικό μονάχα τη λογική, ή έστω επέζησε μονάχα, δηλαδή απλώς επιβίωσε, χωρίς να δοκιμάσει το γλυκό και καυτό χαρμάνι της αμόλευτης ευτυχίας.
Δόξα να χει η πλάση, που αξιώθηκα να ζήσω την υπέρτατη γαλήνη, την πληρότητα, την απόλυτη ευτυχία, σκέφτομαι,. Κι ύστερα είδα το οικοδόμημα να γκρεμίζεται, καταβαραθρώθηκα από τις απουσίες, αλλά ποιος νοιάζεται ; και ποιόν τον κόφτει ; και γιατί να τον κόφτει; αφού ούτε εμένα δεν αγγίζει η κατάληξη. το Ζήτημα είναι κάποτε να ζήσεις, να συνυπάρξεις, ακόμα κι αν στο τέλος υποφέρεις.
Ευτυχία... γλυκό πουλί, γλυκό καναρίνι καλαηδεί, πετάει από τα χέρια μας, σαν απείθαρχη και αναρχική ύπαρξη. η ευτυχία μόνο σ ε ενεστώτα χρόνο υπάρχει.Να ευτυχείς. να χαίρεσαι μόνο και μόνο που κάτι, όποιο κι αν είναι αυτό, σε συγκινεί και σε παθιάζει. Έστω κάποιος. Αχ, αλίμονο κι αν δεν μας πάθιαζε έστω ένας άλλος άνθρωπος, ή έστω μία δουλειά ή έστω η οποιαδήποτε κατάσταση. Τι θα μας είχε3 συμβεί ; Ρωτάω κι απαντώ η ίδια.... Θα μας είχε συμβεί εκείνο που δεν εύχομαι ούτε στον εχθρό μου: Η Ουδετερότητα και η μετριοπάθεια, ο φόβος, η αναλγησία τους μικροαστισμού.
Ναι, τουλάχιστον σ εκείνον τον άγνωστο, που μονό το όνομα του γνωρίζω, βρήκα κάτι να με αγγίξει. Για ανεξήγητους λόγους. ούτως ή άλλως οι σχέσεις των α;ανθρώπων δεν έχουν εξήγηση, αλλά κινούνται και υποκινούνται μονάχα από ένα ανεξήγητο ένστικτό. είναι αυτό το καθαρό του βλέμμα, εκείνι το χαμόγελο της καλοσύνης του, εκείνο το ανυπεράσπιστο βλέμμα, εκείνη η συγκατάβαση, η εργατικότητα, μαζί με μία συγκρατημένη μαχητικότητα, αλλά και απογοήτευση. εκείνη η άχραντη φαντασία πώς ο άνθρωπος αυτός χρειάζεται μία ασπίδα, εκείνη η - ίσως ψευδαίσθηση- πως χρειάζεται αυτό το υποτυπώδες θάρρος για να πάει παρακάτω. Κι ίσως από όλα αυτά τίποτα να μην υπαρκτό, ίσως όλα αυτά να είναι δημιούργημα του μυαλού μου. Έστω. Συμβιβάζομαι και με αυτό. Αρκεί η έμπνευση. Αρκεί μόνο η ζωή για να νικήσει το θάνατο. Αρκεί η μαχητικότητα για να νικήσει την ηττοπάθεια. Αρκεί το χαμόγελο για να νικήσει την κακία. Ένα ψήγμα αγάπης αρκεί για να νικηθεί η αδιαφορία. εάν ψήγμα επανάστασης είναι αρκετό για; να νικηθεί ο φόβος.
Κι εγώ δεν φοβάμαι να αντιπαρατεθώ απέναντι στον μικρο αστισμό. Δεν φοβάμαι να αντιπαραθέσω τα πρέπει ενάντια στα θέλω...
" Θα κάνω ό,τι μου αρέσει τελικά..."
ξεπερνάω τις συμπληγάδες - υποχρεώσεις και αφήνομαι ξανά στην τέχνη, που κάνει μάγια, που βαθιά πολύ βαθιά σε ακουμπάει, και που δεν ξέρεις αν θέλεις ή όχι να της ξεφύγεις. Μάλλον δεν το επιθυμείς. Ηλιόλουστη ημέρα, ηλιόλουστο Σάββατο με λίγες θαμπές στιγμές, που ξεπηδούν ανάμεσα στον ήλιο, και δεν ξέρει πώς στ αλήθεια συνέβη αυτό. Έρημο το καφενείο της πλατείας, ένα μεγάλο καφενείο, που άλλοτε καθόσουν με τον μεγάλο έρωτα σου, άλλοτε καθόσουν με τους φίλους σου και άλλοτε μόνο με τον εαυτό σου, για να βυθιστείς μέσα σου. διαβάζεις μυθιστ6όρημα-κατάθεση ψυχής και σε πιάνουν τα κλάματα και δεν κρύβεσαι.άνθρωποι περνούν από τις ζωές μας και το μόνο που μας διαμορφώνει είναι οι άνθρωποι, κι οι στιγμές που μαζί τους ζήσαμε, όχι απλά οι στιγμές που υπάρχουμε μαζί τους, μα εκείνες οι στιγμές που μας άγγιξαν τρίσβαθα, εκείνες οι στιγμές που κλάψαμε, γελάσαμε, ριγήσαμε, υποφέραμε. Μόνο αυτό θα μείνει από τη στάχτη του χρόνου. Εκείνη η τέφρα των ανθρωπίνων σχέσεων.
" Μάχαιρα έδωσες και μάχαιρα θα λάβεις"¨... ναι, αλλά συγκρατώ στη μνήμη εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό που έκλαιγα από ευτυχία και που εσύ δεν κατάλαβες τίποτα, μόνο αυτό θα μείνει,. η άπλετη εκείνη ευτυχία, η αμόλυντη ανάγκη για προσαρμογή στις νέες τότε συνθήκες, η ευτυχία της πρωτάρας, το αδοκίμαστο του πρώτου μεγάλου έρωτα, η ποιητικότητα της στιγμής, που δεν επαναλαμβάνεται και που δεν κατακτιέται εκ νέου. Αποτάσσω από τη ζωή μου τη καχυποψία μου, αποτάσσω από της ζωή μου την απογοήτευση, την επιφυλακτικότητα και τη σοφία της ενηλικίωσης, διότι η καρδιά ποτέ δεν ενηλικιώνεται, αλλά παραμένει άχραντη, αμόλυντη. Η καρδιά υπάρχει μέσα στις αυταπάτες μας, μέσα στην καλοπροαίρετη ψευδαίσθηση ότι συνηγορούν όλα υπέρ του συναισθήματος. και τι θα συμβεί με την εχέφρονη λογική μας ; Κανείς στον κόσμο αυτό δεν έζησε με υλικό μονάχα τη λογική, ή έστω επέζησε μονάχα, δηλαδή απλώς επιβίωσε, χωρίς να δοκιμάσει το γλυκό και καυτό χαρμάνι της αμόλευτης ευτυχίας.
Δόξα να χει η πλάση, που αξιώθηκα να ζήσω την υπέρτατη γαλήνη, την πληρότητα, την απόλυτη ευτυχία, σκέφτομαι,. Κι ύστερα είδα το οικοδόμημα να γκρεμίζεται, καταβαραθρώθηκα από τις απουσίες, αλλά ποιος νοιάζεται ; και ποιόν τον κόφτει ; και γιατί να τον κόφτει; αφού ούτε εμένα δεν αγγίζει η κατάληξη. το Ζήτημα είναι κάποτε να ζήσεις, να συνυπάρξεις, ακόμα κι αν στο τέλος υποφέρεις.
Ευτυχία... γλυκό πουλί, γλυκό καναρίνι καλαηδεί, πετάει από τα χέρια μας, σαν απείθαρχη και αναρχική ύπαρξη. η ευτυχία μόνο σ ε ενεστώτα χρόνο υπάρχει.Να ευτυχείς. να χαίρεσαι μόνο και μόνο που κάτι, όποιο κι αν είναι αυτό, σε συγκινεί και σε παθιάζει. Έστω κάποιος. Αχ, αλίμονο κι αν δεν μας πάθιαζε έστω ένας άλλος άνθρωπος, ή έστω μία δουλειά ή έστω η οποιαδήποτε κατάσταση. Τι θα μας είχε3 συμβεί ; Ρωτάω κι απαντώ η ίδια.... Θα μας είχε συμβεί εκείνο που δεν εύχομαι ούτε στον εχθρό μου: Η Ουδετερότητα και η μετριοπάθεια, ο φόβος, η αναλγησία τους μικροαστισμού.
Ναι, τουλάχιστον σ εκείνον τον άγνωστο, που μονό το όνομα του γνωρίζω, βρήκα κάτι να με αγγίξει. Για ανεξήγητους λόγους. ούτως ή άλλως οι σχέσεις των α;ανθρώπων δεν έχουν εξήγηση, αλλά κινούνται και υποκινούνται μονάχα από ένα ανεξήγητο ένστικτό. είναι αυτό το καθαρό του βλέμμα, εκείνι το χαμόγελο της καλοσύνης του, εκείνο το ανυπεράσπιστο βλέμμα, εκείνη η συγκατάβαση, η εργατικότητα, μαζί με μία συγκρατημένη μαχητικότητα, αλλά και απογοήτευση. εκείνη η άχραντη φαντασία πώς ο άνθρωπος αυτός χρειάζεται μία ασπίδα, εκείνη η - ίσως ψευδαίσθηση- πως χρειάζεται αυτό το υποτυπώδες θάρρος για να πάει παρακάτω. Κι ίσως από όλα αυτά τίποτα να μην υπαρκτό, ίσως όλα αυτά να είναι δημιούργημα του μυαλού μου. Έστω. Συμβιβάζομαι και με αυτό. Αρκεί η έμπνευση. Αρκεί μόνο η ζωή για να νικήσει το θάνατο. Αρκεί η μαχητικότητα για να νικήσει την ηττοπάθεια. Αρκεί το χαμόγελο για να νικήσει την κακία. Ένα ψήγμα αγάπης αρκεί για να νικηθεί η αδιαφορία. εάν ψήγμα επανάστασης είναι αρκετό για; να νικηθεί ο φόβος.
Κι εγώ δεν φοβάμαι να αντιπαρατεθώ απέναντι στον μικρο αστισμό. Δεν φοβάμαι να αντιπαραθέσω τα πρέπει ενάντια στα θέλω...
" Θα κάνω ό,τι μου αρέσει τελικά..."
