"έχω χάσει πια την ικανότητα να κοιτάζω την ομορφιά σου και το γέλιο σου, κόσμε.
Τώρα βλέπω μόνο το γκρίζο σου, την κόκκινη αποπνικτική σκόνη σου.
Δεν μπορώ να μυρίσω πια τα γιασεμιά σου.
Μυρίζω θάνατο παντού, σάπιες σάρκες.
Δεν βλέπω τα γέλια των ανθρώπων πια με αγάπη γεμάτα, όπως κάποτε.
Τώρα όλα μου φαίνονται επιφανειακά,μισητά.
Μια ηλίθια σκηνή που φιλοξενή μια κόκογουστη θεατρική παράσταση.
Ετσι φαίνεται πια ο κόσμος.
Κάποτε χαμογελούσα με τους ανθρώπους, με τους ωραίους ανθρώπους.
Πλέον δεν βλέπω ωραίους ανθρώπους, παρά μάσκες ομορφιάς, ωραίες όψεις που κρύβουν μια ψυχή φθονερή και ύπουλη.
Δεν σ αναζητώ πια,κόσμε.
Σε ξέχασα, επειδή με ξέχασες.
Μ'ανάγκασες να σε ξεχάσω.
Με τους ξεχασμένους; τι γίνεται λοιπόν με τους ξεχασμένους;
Μπορείς να μου πεις;
Τι κάνουν αυτοί;
Σωπαίνουν και γελάνε...ίσως...
Κι εσύ δεν υπάρχεις πια,
Εκφραση όμορφη και λύτρωση.
Χάθηκε η ομορφιά απο γύρω μου, απο μέσα μου, απ τις λέξεις
μου.
Τι γκρίζα που φαντάζουν όλα!
Αλλαξε ο κόσμος ξαφνικά ή τα μάτια μου τον αποχρωματίζουν;
Κι οι άνθρωποι... ; ούτε αυτοί άλλαξαν, μα τώρα βλέπω καθαρά...
Ούτε συ μ αναζητάς πια.
κι όμως...
Κάποτε μ' έψαχνες συχνά.
Ούτε γω σ αναζητώ.
Σε θάβω σκάβοντας με τα νύχια την ψυχή μου.
Βυθίζομαι στο μαύρο του κόσμου μόνη και ισχυρή.
Δεν σε χρειάζομαι εξάλλου,ούτε σένα, ούτε κανέναν.
Περήφανη πάντα ακροβατώ χωρίς να χαρίζω συντριβές, δάκρυα, και λύπες,
μ' ένα χαμογελο ."
αυτά μου πες προχθές μέσα στο μεθύσι σου, παρασυρμένη απ την αιώνια ζάλη της μουσικής, αυτής που σε κάνει να κουνάς το κεφάλι σου τρελαμένη και τα μαλλιά σου ανεμίζουν σαν σημαία.
Μέσα στην πικρή οργή σου, μέσα σετην μεγάλη θλίψη σου, βυθισμένη μέσα σ εσένα αυτά μου γραψες στο χαρτί κι ύστερα έτρεξες να φύγεις.
Ηξερα πώς θα ξεσπαγες,φίλε κι εχθρέ μου.
