Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Προς τις γυναικες.

Ερχονται. Φοράνε όμορφα ρούχα. Ομορφα αρώματα.
Ντύνονται με αυτό το φως, το άπλετο φως της γοητείας τους.
Φεγγουν τα πρόσωπα τους ανάμεσα στα μούσια τους ή ανάμεσα στο δέρμα τους.
Ομορφα δέρματα: Αλλα απαλά, άλλα σκληρά.
Ομορφες καρδιές.
Με ευαισθησίες, με μία αλήθεια που γυρεύουν να βρούν, μ ένα ψέμα που θέλουν ν ακούσουν.
Με μια παιδική αθωωτητα κρυμμένη μέσα στο αντρικό σαρκίο.
Δεν τους επιτρέπεται να λυγίζουν.
Πρέπει να είναι δυνατοί, σκληροί, προστατευτικοί.
Και μέσα στα μάτια τους το βλέπεις: Σου ζητάνε τρυφερότητα τις πιο πολλές φορές, αλλά για να το δικαρίνεις πρέπει το βλέμμα σου να κοιτάζει βαθιά. Πέρα από τη λαγνεία. Αρχικά φαίνονται λάγνοι, πρόστυχοι, τιποτένιοι, σκληροί, ωμοί, κυνικοί. Απελπισμένοι είναι. Μην τους παρεξηγείς. Εγκλωβισμένοι μέσα στο ρόλο τους. Μόνοι, κατάμονοι μέσα στο κορμί τους, που τους ξελογιάζει, που τους παρασύρει. Σ αυτό το κορμί που λογική δεν ξέρει, μόνο τα γράμματα της αφής.
Κι εσύ είσαι εκεί. Και δεν πρέπει να τους αφήσεις να χαθούν μέσα στη μοναξιά τους. Καταβάθος το επιζητούν. Επιζητούν την μοναξιά. Φοβούνται. Φοβούνται την θηλυκή τους πλευρά. Φοβούνται όλα αυτά που μπορείς εσύ να σημαίνεις για εκείνους. Γι αυτό το κάστρο, Γι αυτό το τείχος. Γι αυτό δεν σ' αγαπάνε εύκολα. Μπορείς να τους προδώσεις. Το ξέρουν. Δεν το αντέχουν εύκολα, όχι τόσο εύκολα όσο εσύ.
Σου ζητάνε. Σου ζητάνε σαν μικρά παιδιά. Τα μάτια τους πυρκαγιές στο σκοτάδι, τα μάτια τους απελπισμένα. Τα μάτια τους υπέροχα. Λάμπουν στο φως. Σε κοιτάζουν και λάμπουν. Και σε φοβούνται. Και εσύ δεν βλέπεις. δεν βλέπεις τίποτα. Μόνο χάνεσαι. Χάνεσαι στις δικές σου σκέψεις και συνεχώς διατυμπανίζεις πόσο κενοί είναι. Εσύ είσαι κενή ,κούκλα μου. δεν βλέπεις. Ασε τους άντρες μέσα στη φοβερή ερημιά του πλήθους. Ασε τους μόνους τους αν δεν μπορείς να πας κοντά τους. Αν δεν μπορείς να δεις από την μέσα πλευρά τους. Αν τους τρομάζεις. Αφησε τους μέσα στο δικό τους μαρτύριο. Αλλιώς πλησιάσε τους και παρ τους αγκαλιά. Και μην τους σκοτώνεις το παιδί μέσα τους. διασκεδασε τους. Γίνε η μάνα τους. Γίνε η φωτιά τους. Γίνε όσα μπορείς γι αυτούς. Μόνο γι αυτούς. Κι άσε τους φεμινισμούς. Δεν υπάρχεις, κούκλα μου, χωρίς αυτούς. Δεν υπάρχεις. Δεν πηγαίνεις πουθενά.
 Γιατί έχουν υπέροχα στόματα. Προσφέρουν ευτυχία. Χείλη μαγικά, στόματα θερμά, γλώσσες που καίνε και γυρνάνε. Θέλουν να σε καραβροχθίσουν. Θέλουν να σε συντρίψουν. Να σε σώσουν ή να σε σκοτώσουν. Μπορούν. Μεταξύ μας, το ξέρεις. Σου ασκούν εξουσια. Το κορμί σου σε εξουσιάζει. Είναι η βιολογία σου. ΤΟ ξέρεις. Αλλά είσαι γυναίκα. ΤΟ ελέγχεις ευκολότερα. Αυτοί δεν μπορούν. Η φύση τους έκανε αυθόρμητους, μόνους, με σώμα περιτοιχισμένο. Εσύ είσαι η δυνατή. με το ανοιχτό σώμα. Γεννάς. Γεννάς μωρά. Ζωές. Τους γεννάς κι αυτούς από την αρχή. Και κάθε μέρα κι εσύ γεννιέσαι απο την αρχή. Αυτοί δεν μπορούν. προσκολούνται. Θέλουν μάνα. Θέλουν ερωμένη. Θέλουν στοργή. Κι εσύ θες στοργή. Αλλά σ εσένα είναι κοινωνικά αποδεκτό. Σ αυτούς, όχι. Γι αυτό, σου λέω, τυλιξε τους στην αγκαλιά σου. Ασε τα πολλά λόγια. Δεν χρειάζονται. Πλησιασε τους με ο,τι έχεις. Μην σκοτώσεις τη φωτιά. Η φωτιά αναγεννεί. 

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

Σιχαμένε, με σημάδεψες. Είσαι τόσο καιρό μακριά κι όμως το φάντασμά σου είναι στο μυαλό μου. Συγκρίνω τους πάντες μαζί σου. Κι αυτό το αγόρι έχει πάλι το όνομά σου. Τα ενδιαφέροντα σου. Τις συνήθειες σου. Μπάσταρδε, νομίζω ότι σε ξαναγνωρίζω από την αρχή. Εσένα σ ενός άλλου το σώμα, που δε διαφέρει και πολύ από το δικό σου. Και το σκηνικό τόσο ίδιο. Σχεδόν παρόμοιος ο τρόπος προσέγγισης, σχεδόν ίδια η αφή. Σχεδόν ίδια όλα. Γαμώτο. Φύγε από μέσα μου. Φύγε. Θέλω να προχωρίσω.