Ιούλιος θα 'τανε θαρρώ. Ποιάς χρονιάς δεν θύμαμαι. Τι σημασία έχει ;
Ελαμπε το φωτεινό φως του ηλίου, η θάλασσα βαθύ μπλε από τα αιγαιοπελαγίτικα μελτέμια.
Λευκά σεντόνια παστρικά, ανακαταμένα και τυλιγμένα στα σώματα μας.
Νεαρά, περήφανα σώματα, αγαπημένα, ερωτικά σώματα.
Αγκαλιές, χάδια, έρωτας, συζητήσεις για τα ψέματα.
Μη μου λες ψέματα- όχι σ εμένα, δεν είμαι σαν τις άλλες. Δεν θέλω ένα ψέμα.
Ενα παραμύθι μόνο με ημερομηνία λήξης, αρκεί να είναι όμορφο, μου αρκει.
Υστερα πρωινός καφές, μουσικές,
Ρίχνω επάνω μου το γαλάζιο ύφασμα, ,μ' αφήνει μισόγυμνη,
εκείνος αποκτά μία μυθική εικόνα του Πάνα-
παρασέρνεται από τους νησιωτικους ήχους του βιολιού.
Πάει κάτι να πει πάλι, πάλι ψέματα.
" πολλούς άντρες εγνώρισα, εσένα σε φοβάμαι"
Γελάει. Δεν τον παίρνει εδώ πέρα.
Δεν του βγήκα απαλό κορίτσι,
του βγήκα γυναίκα.
Μ αρέσει να τους σαστίζω.
Χαμογελάω.
Φεύγουμε.
Για την άκρη του κόσμου.
Στις ερημιές οι δυό μας,
δυο άγνωστοι γνωστοι
που δεν θα ξαναβρεθούμε ποτέ και το ξέρουμε.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας.
Γλέντια τα βράδια, μουσικές, τραγούδια,
χορτάτο σώμα.
Κινηματογραφήστε μας :
είμαστε τέσσερις στίχοι:
"Απόψε σ ερωτεύτηκα
Μεθαύριο θα φύγω
Σε τι μπελάδες μ έμπλεξες
και με κρασί δε σβήνω ; "
Ας είναι.
Είθε οι ιστορίες να είναι ερωτικές επιτέλους.
