Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

παρελθον-παρόν

"Κάναμε παρέα με τη Μαρία, όταν ζούσα στην Αθήνα.
Τότε αγόραζαμε ακόμα τα τσιγάρα χύμα και ήταν πολύ φτηνά.
Είχα γνωρίσει και τον Τόκα, απ την αριστερή κίνηση της Κύπρου.
Τότε, ασχολήθηκα με το ΚΚΕ σαν μαθητής κι αργότερα σαν φοιτητής.
Δουλευα στο Λαμπράκη, στα Νέα.
Ημουν συμμαθητής με τον Τίτο Κοντόπουλο.
Καλό παιδί, μα άτυχο.
Είχε σπάνια αρρώστια και τον πήγε ο πατέρας του στη Ρωσία.
Για κάποιο καιρό έμενε καθηλωμένος σε καροτσάκι αναπηρίας.
Αυτός είχε πολλές γνωριμίες με εξέχοντες προσωπικότητες της αριστεράς.
Ετσι δουλέψαμε στο Λαμπράκη. Γράφαμε τ' αθλητικά. Τότε ο ταχυδρόμος και τα άλλα περιοδικά
συμπεριλαμβανονταν στην εφημερίδα.
Μετά βέβαια έφυγα για φαντάρος, με κάλεσε η πατρίδα.
Σταμάτησα τα "Νέα".
Οταν γύρισα απο το φανταριλίκι, συγκατοίκησα με τον Ηλία.
Τότε αυτός τα 'χε φτιάξει  με τη Μάγδα.
Εγώ τη Μάγδα την ήξερα πιο πριν απ αυτόν.
Γυρνόντας τους βρήκα μαζί.
Ο Ηλίας σπούδαζε στην ΑΣΟΕ και δούλευε παράλληλα σε οικοδομή.
Επεσε μια πλάκα πάνω του και έμεινε ένα χρόνο σε κόμμα.
Τον είχαμε για χαμένο, μέχρι που έζησε.
Η Μάγδα έμεινε δίπλα του.
Μετά είχε υψηλή θέση στο ΚΚΕ.
Είχε γίνει, όμως 28 και έπρεπε να πάρει πτυχίο.
Τα χτύπησε κάτω και στρώθηκε στο διάβασμα.
Μόνο κανα κουπόνι πούλαγε που και που
και διάβαζε και κανα Ριζοσπάστη.
Τσακωνόταν με τους ΚΚΕ εσ. 
Βγαίναμε κάθε βράδυ και το πρωί τρέχαμε για μεροκάματο.
Δεν τα 'χα εγώ όλα έτοιμα, όπως εσείς.
Αλητεύαμε στου Ψυρή τότε.
Πηγαίναμε και στα Εξάρχεια και στην Ομονοια και στα μπαρ στην Ακαδημίας.
Είχαμε και τις μηχανές μας.
Πηγαίναμε για καφέ στην Νομική και στο Παντειο.
Ρίχναμε γκόμενες τότε.
Ωραίες γκόμενες.
Πίναμε συχνά. Δεν είχαμε πολλά λεφτά.
Είχα ακούσει τον Θηβαίο σε μια μπουατ, πριν είναι γνωστός.
Ωραία χρόνια."

άρωμα γαζίας, χρώμα ηλιοβασιλέματος, μια γλυκιά νοσταλγία.
"γιατί έχασες όλους αυτούς τους ανθρώπους ;" του λέω.
"Ε η απόσταση... απομακρύνει τους ανθρώπους. τώρα πια ζω εδώ. "
Το παρόν όλων αυτών των ανθρώπων τώρα ;
Ο ένας έχασε έναν διαγωνισμό λόγω ΚΚΕ.
Ηταν αριστερός και πήραν ΠΑΣΟΚο, ενώ ο ΚΚΕς είχε περάσει πρώτος.
Η έφεση δεν κερδήθηκε.
Ο Ηλίας έγινε μάνατζερ, όπως κι η Μάγδα, τα παιδιά τους πήγαν σε ιδιωτικό σχολείο και φοράνε μόνο replay.
Ο Τίτος πέθανε. Ο Τόκας πέθανε.
Η Μαρία έγινε ζωγγράφος και παντρεύτηκε έναν μετανάστη πολύ μικροτερο της.
Η Αθήνα έγινε ζούγκλα κι απ την Ομόνοια πια δεν περνάς.
Λεφτά δεν έχουμε και τα τσιγάρα είναι ακριβά.
Τώρα όλοι αυτοί έγιναν φιλήσυχοι πολίτες και περπατάνε με το κεφάλι ψηλά,
μέσα σε κοστούμια.
Οι πορείες δεν τους ταιριάζουν.
Δεν θ' αλλάξει τίποτα, λένε.
Κάθονται τώρα πια στον καναπέ τους αξουθενωμένοι απο την πολύωρη εργασία
και βλέπουν ειδήσεις.
Κάνουν αναλύσεις για την κρίση, βασισμένες στην θεωρια του Μαρξ.
Περιχαρακώνονται γύρω απο τον εαυτό τους.
Κάθε Κυριακή αγόραζαν Ελευθεροτυπία και πλέον Νέα.
Πηγαίνουν για καφέ και προτρέπουν τα παιδιά τους να μην συνδικαλιστούν,
γιατί πλέον το σύστημα έχει ξεφτίσει.
Τότε είχανε ιδέες, λένε.
Εμείς τώρα, θα κάνουμε επανάσταση με τζόντα και coca-cola?

Πώς τολμάς και σ' απαρνιέσαι ; Τους ρωτάω.







Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

αμφισβητήσεις. ;

Ξαναγεννιέμαι κάθε μέρα εδώ και χρόνια.
Κάθε μέρα είναι μια ανάβαση, μια πορεία προς το φως.
Δημιουργώ ξανά το υποβαθρό μου.
 παλεύω να εξοστρακίσω προκαταλήψεις, που μπορεί να έχω
και δεν είχα συνειδητοποιήσει τοσα χρόνια.
Μας μεγάλωσαν οι γονείς μας μέσα σ 'έναν σάπιο ομοφοβικό κόσμο,
μας έκαναν τρομαγμένους, οχαδελφιστες,
απο κείνους που βλέπουν την αθλιότητα και γυρνάνε το κεφάλι.
Προσπερνούν.
Τι μας νοιάζει εμάς ;
Δεν πληττόμαστε εμείς.
Ατομισμός.
Πάντα ένιωθα σαν να έχω εγώ την λάθος στάση απέναντι στα πράγματα.
Κάθε φορά που αντιδρούσα, ακόμη και στα πιο μικρα, δεν άκουγα μπράβο,
μα μία πρόστυχη κατηγορία που έλεγε πως με την στάση μου δεν θα ευτυχίσω ποτέ.
Θυμάμαι την μάνα μου." Δεν θ αλλάξεις εσύ τον κόσμο. "
Αν όχι εγώ, ποιός ;
Κι όχι εγώ μόνη μου.

Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται σαν κι εμένα.
Υπάρχουν κι οι άλλοι που είναι περιχαρακωμένοι στα βιώματα των σχολικών τους χρόνων.
με πόσες ανώφελες ιδέες μας γέμισαν τα σχολειά ;
Μας πέρασαν την δουλοπρέπεια, την ανασφάλεια, το βόλεμα, που δεν καταλαβαίνεις οτι βολεύεσαι,
αλλά έχεις ψευδαίσθηση οτι είσαι ελεύθερος.
εκεί πατάει το σύστημα όλο.
Και τα έχει καταφέρει.
Τους φαίνομαι υπερβολική, όταν τους λέω πως δεν έχουμε επιλογές μέσα σ αυτόν τον κόσμο.
Η μάνα μου πρώτη-πρώτη.
θεωρεί οτι είναι επιλογή της να δουλεύει τόσες ώρες, επιλογή της που παντρεύτηκε...
Ετσι νομίζει.
Κι είναι απο τη μία καλό να το νομίζεις, γιατί δεν ασφικτυείς έτσι.
Ενώ εγώ, ασφυκτυώ, θέλω  να φέρω τα πάνω κάτω παντού.
Διαβάζοντας κι ανακαλύπτοντας πράγματα, γκρεμίζονται αυτά που ήξερες,
καταρρίπτονται και όχι δεν παθαίνεις τα υπαρξιακά σου.
Να τους τα σπάσεις θες.
Και μετά θες να πεισεις και τον περιγυρω σου, να τον ενημερώσεις
κι εσύ να ενημερωθείς απο άλλους πιο μεγάλους, πιο ώριμους.
Είναι ανάγκη αυτό
Μόνο έτσι θα ξεφύγουμε.

Αν θεωρησεις εξ αρχής οτι δεν έχεις καμία ιδέα δεδομένη,
αν αμφισβητήσεις τα πάντα,
για να φτιάξεις εσύ απ την αρχή τον δικό σου ιδεολογικό κοσμο,
τότε ασφαλώς και κουράζεσαι.
Είναι που δεν βρίσκεις τίποτα έτοιμο,
που δεν μπορείς να παραδεχτείς αυθεντίες.
Οι αυθεντίες του πνεύματοςδεν είναι αυτοί που το ίδιο το σύστημα έθρεψε ;
Δεν είναι αυτοί που ανελήχθηκαν, επειδή τους άφησαν ;
κι απ την άλλη εκείνοι που... "πούλησαν" ; που είχαν αποδοχη στο κοινο.
δεν τους απαξιώνω, αλλά δεν θα δεχτώ αδιακρίτως όλα όσα έχουν καταγράψει.
και βλέπω άλλους να το κάνουν.
"Αφού το είπε ο Χατζιδάκης είναι νόμος"
"Αφού το είπε ο Γιανναράς, δίκιο θα έχει".
Καλός κι ο Γιανναράς, δεν λέω, αλλά πολύ θρήσκος βρε αδερφέ.
Μου τα πρηξε με την Οντολογία του Ιησου και του τριαδικού Θεού.

Απο την άλλη αυτή η μη αμφισβήτηση πηγαζει κι απ την νομική.
Μας μαθαίνουν να θεοποιούμε τον Νόμο, που πρέπει να τηρείται και να είναι αυστηρός κλπ κλπ.
Ας μου πει ΕΝΑΣ άνθρωπος, πότε η ανθρωπότητα πήγε μπροστά με το να μην αμφισβητεί και με το να υπακούει ;
Οπότε, νομικάριοι συνάδελφοι, καλός κι ο Νόμος, μα να τον γράφουμε νόμο, κι όχι να τον θεωρούμε το ύψιστο αγαθό όλων. Ναι, χρειάζονται οι νόμοι, για να μην είμαστε ζούγκλα, γιατί μάλλον δεν έχουμε την ηθική της αλληλεγγύης μέσα μας, έχουμε όμως την φυσική τάση προς το φυσικό δίκαιο, ένα κοινό περι δικαίου αίσθημα, όπως έχουν και τα ζώα μεταξύ τους.
Βαριέμαι σ αυτή τη σχολή να πρέπει να είμαι  "διπλωμάτισα" και διαλακτική, και να λέω πως κάπου κι η κυβέρνηση θα χει δίκιο. Κάπου κι ο νόμος κάτι καλό θα έχει. Ε αμα πάς έτσι κι η χούντα έκανε και κάποια έργα, έφτιαξε την σχολή εδώ πάνω που σπουδάζω. Αυτό τι σημαίνει; Επρεπε να συνεχίζει  να υφίσταται ;


Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

"ποιός φταίει ; ποιός φταίει;;; "

Mεσημέρι μουντό, σηνηθισμένο στο νομό Ροδόπης.
Παίρνω λεωφορείο ν' ανεβώ στην σχολή, καθώς έχει προγραμματιστεί γενική συνέλευση του φοιτητικού συλλόγου.
Εχει βγεί και το ποινικό 1. Αδιαφορώ.

 Κατευθύνομαι προς το άδειο αμφιθέατρο.
Συνέλευση τίποτα. Δεν έχει απαρτία κι αφού περιμέναμε 3 και βάλε ώρες,
ακυρώνεται εξ αιτίας της απουσίας  πενήντα ανθρώπων.
Εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να πείσω τον περιγυρώ μου για την αναγκαιότητα να παρουσίαζονται στις συνελεύσεις και να μου μιλάνε για εκφυλισμό του πολιτικού συστήματος, ενώ οι ίδιοι θρέφουν μια υπάρχουσα κατάσταση, κατευθυνόμενη και επιθυμητή απο τις κυβερνήσεις : Την παθητικότητα, την μη συμμετοχή, την ανευθυνότητα.
Μόνο όταν συγκεντρωνόμαστε στο Αλάβαστρον μερικοί καταφέρονται κατά των πράξεων της κυβέρνησης και διαμαρτύρονται σθεναρά. λόγια που τα παίρνει ο αέρας και βρωμάνε ούζα
Ο ένας βλέπει τηλεόραση, ο άλλος διαβάζει, ο τάδε είναι για καφέ στο Θέατρο ή στο χ,ψ μαγαζί.
Το Δωρεάν Πανεπιστήμιο καταστρέφεται.Εχω αρχίσει να γίνομαι γραφική, κατι σαν καρικατούρα,
που συνέχως έχει την ίδια συλλογιστική πορεία διατυπωμένη με διαφορετικές λέξεις.

2
 Ο ήλιος έχει πέσει. Αρχισε να φυσάει. Ο ουρανός έχει σύννεφα χρωματισμένα ροζ-μοβ και έχει ήδη βρέξει. Αποφασίζω να κάνω μια βόλτα. Περνάω απο ένα καφενείο, παλιό, απ αυτά που πάνε οι παππούδες και συχνά οι μεθύστακες. Κοιτάζω μέσα απο περιέργεια.
Εξω ακούω έναν παππού μισομεθυσμένο. "Η Μέρκελ η πουτάνα. Εχει βαλθεί να καταστρέψει την Ελλάδα" . 
Η Μέρκελ η πουτάνα, οι γερμανοί οι χιτλερικοί, οι αντιδραστικοί, οι απαίσιοι, που θέλουν να γίνουμε ένα αποικιακό τους κράτος, που έχουν προσωπικά μαζί μας γιατί τους γαμήσαμε την γκόμενα.
Μώρε τι μας λες ; Προφανώς και η Γερμανία μας κάνει πόλεμο. Ομως γιατί το προσωποποιούμε ; Γιατί να φταίνε οι Γερμανοί; Δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ενωση τι κάνει ;;; Ανδράποδα τους πιο ανίσχυρους, νόμος της ζούγκλας, το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό. Εμείς δεν φταίμε για όλη αυτή την κατάσταση σαν πολίτες,  γιατί  εκλέγουμε τόσα χρόνια αστικές κυβερνήσεις και μάλιστα τις χειροκροτούσαμε κιόλας;;Ναι, αλλά η ευθύνη η δική μας όμως δεν είναι τόσο βαριά και μεγάλη. Ο κόσμος δεν ήξερε, έβλεπε παραπάνω "φαϊ" και όρμαγε, οι τράπεζες απλόχερα στον κάθε κακομοιρη δανειζαν και προφανώς ποτέ δεν βγήκαν χαμένες, και τωρα εν καιρό κρίσης είναι πιο πλούσιες απο ποτέ. Οι βουλευτές δεν φταίνε βέβαια.  "ΟΛΑ ΝΑΙ" δήλωσαν τα ρεμάλια για τις διατάξεις της δεύτερης Μνημονιακής 
Σύμβασης που ξεπούλησε καίρια λαϊκά δικαιώματα, βλέπε εργατικά, καταργηση της εργατικής κατοικιας και αλλα πολλά σαρωτικά μέτρα. Αυτοί οι προδότες δεν φταίνε ;;;;Πάλι λάδι θα βγούνε ; Κι όσο για τις εκλογές πάλι τα ίδια θα γίνουν. Θα πάρει ποσοστά η ωραία συντηρητική δεξιά και κάτι άλλα καημένα κόμματα, που πίσω απ το πέπλο της δήθεν προοδευτικότητας και "αριστερίλας",εξυπηρετούν με κάθε μέσο την καθεστηκυια τάξη Και έχεις και κάτι φασισταριά να σου μιλούν για αγάπη προς την πατρίδα ;;;

"και δεν δακρύζεις ποτέ σου,μάνα μου, Ελλάς, που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς "
α  ρε Ελλαδα, α ρε Ελληνα ξέχνα τους ραγιαδισμούς. Ξύπνα και διεκδίκησε. 


\

Τρίτη 6 Μαρτίου 2012

Πανωλεθρία-Αγγελάκας.


Πανωλεθρία
Η αυτογνωσία του σακάτη
Η εκδίκηση της ζάχαρης
Τα σαρκοφάγα τριαντάφυλλα
Η αγκαλιά του φακίρη
Η πρωινή σαστιμάρα του βρυκόλακα
Ξενοδοχείο η Επανάληψη
Πανωλεθρία


Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;
εκδ. Λιβάνη, 1999

ημερολογιο

πάει καιρός που δεν έγραψα τίποτα.
δεν έρχονται οι λέξεις.
μόνο λέξεις άλλων διαβάζω.

δεν έχω υλικό.

δεν έχω οξυγόνο.
πνίγομαι σ αυτή τη πόλη.
ήρθαν πάλι οι στιγμές.
θέλω να πάρω ένα τρένο
για όπου βγει.
δεν μπορώ όμως.
σαν να με έχουν εγκλωβίσει σε 4 τοίχους.
τα πρόσωπα γύρω μου τα ίδια.
δεν εναλάσσονται.
οι καταστάσεις αλλαξαν παρ αυτά.
θα τις έλεγα καλύτερες, στάσιμες,
κάτι θυμίζουν απο τα περσινά.
"το παλιό καλό καιρό", που λέμε.
ανία. στασιμότητα. επαρχία.
την έφαγα με το κουτάλι τόσα χρόνια.
τώρα ξανά νιώθω να πνίγομαι,
απο συναναστροφές με ανθρώπους που αγαπάω.
συννεφιά ξανά.
Ομως, εγώ μπορώ να τη διώξω.
Μπορώ ;

Μια ζωή είμαι διπλα τους.
Κι αυτοί.
Μιλάω για τους άντρες φίλους μου.
Είναι διαφορετικό το συναισθημα μου γι αυτούς.
Είναι σαν ασφάλεια.
Σαν να ξέρω πως δεν θα παρεξηγήσουν.
Κι έχουν πάντα μια λογική απάντηση για όλα σχεδόν.

μόνο που τώρα γράφω ημερολογίο και γράφω μπούρδες.
καμία λέξη, καμιά εικόνα, κανένα κίνητρο.