Ι.
Παρατηρούσα τη γραφή σου.
Αψεγάδιαστη σύνταξη, αλάνθαστη ορθογραφία,
τόνοι στις λέξεις, σημεία στίξης σε κάθε πρόταση.
Κυρίως τελείες και κόμματα, σπάνια θαυμαστικά.
Δεν είσαι ο τύπος που ενθουσιάζεται εύκολα.
Ολιγόγραφος, αλλά σε άψογα ελληνικά.
Εσκυβες επάνω στις λέξεις να τις διορθώσεις, για να μην μπορώ να σου βρω ψεγάδι.
Δεν θα έψαχνα ψεγάδια στο μυνηματά σου.
Είχες τόσα άλλα ψεγάδια άλλωστε.
Αλλά σε είχα ερωτευτεί, με όλα τα ψεγάδια σου.
Αυστηρός με τον εαυτό σου κι ακόμα πιο αυστηρός με τους άλλους,
κρύβεσαι στο δικό σου κόσμο ζώντας τρομαγμένος.
Μύρισα το φόβο σου, κι αυτό σε τρόμαξε.
Ξέρεις ότι ξέρω.
Ξέρω ότι ξέρεις, μωρό μου.
ΙΙ.
Ξυπνάω πρωί.
Οι λέξεις με δυσκολία έρχονται στο νου μου.
Κάνω κάτι παράξενους συνειρμούς τελευταία.
Πετάω τα σκουπίδια της ζωής μου εκτός της ψυχής.
Είναι τόσο εύκολο, άραγε ;
Ο,τι πονάει, ας πονέσει, κι ύστερα ας μας αφήσει ήσυχους.
Κι όχι από καιρο σε καιρό να ματώνει εκ νέου.
ΙΙΙ.
Τους απαρνιέμαι πλέον τους παλιούς έρωτες.
Ας αλλάξω δέρμα, σα φίδι,
για να χαθούν παντελώς οι εικόνες του παρελθόντος.
Κουράστηκα.
Δεν έχω κουράγιο πια να ταχταρίζω μνήμες στα γόνατα μου.
Οχι άλλες αναμασημένες και χιλιοπαιγμένες σκηνές της ίδιας ταινίας.
Νηστεύω τους παρελθοντικούς χρόνους.
Νηστεύω και τους μέλλοντες ακόμα.
Ευχαριστώς να καταβροχθίσω ένα παρόν.
Εχετε κάτι για αποψε μήπως ;
Καλημέρα.
