Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Στον Γ. Κ.

Ξέρεις, είχα τόσο καιρό να σε θυμηθώ.
Κι όμως απόψε σε ψάχνω.
Μα όχι σε τηλεφωνικές γραμμές.
Απόψε σε ήθελα εδώ.
Δεν είσαι έρωτας.
Δεν είσαι φίλος.
Είσαι, ήσουν, κάτι παράξενο.
ο ανθρωπος μου... όχι φιλικά, όχι ερωτικά, ανθρώπινα .
Σε έδιωξα επειδή έπρεπε.
Χαθήκαμε.
καλύτερα και για τους δυο.
κι όμως σ είχα ανάγκη.
αυτό που θες να κλάψεις στην αγκαλιά κάποιου;
κάποιου όχι κάποιας.

κάποιου που κάποτε του άνοιξες την καρδιά σου
και ίσως να κατάλαβε...
πώς τα κάναμε έτσι ρε Γιώργο;
χάλια τα κάναμε. χαθήκαμε. . .
πώςχάνονται έτσι οι άνθρωποι;
ξέρεις, δεν ταιριάζαμε ποτέ.
μαύρο εγώ, άσπρο εσύ.
μάλαμα εγώ, οικονομόπουλο εσύ,
"μπουατ εγώ, μπουζούκια εσύ.
σπορ στυλ εγώ, κυριλέ σχεδόν εσύ.
Κάπου συγκλίναμε. δε ξέρω που.
Παράξενοι πού είμαστε...
"Ηθελα να αρχίζαμε απο το Αλφα-αγαπώ
και να τελειώναμε στο Αλφα-αγαπώ,
χωρίς ενδοιάμεσους σταθμούς στο οδοιπορικό της αλφαβήτου"

"στους άγνωστους."


"όλοι σε λενέ κατευθείαν άγαλμα,

εγώ σε προσφωνώ γυναίκα αμέσως...

όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε στο μάρμαρο ο γλύπτης

κι υπόσχονται η γοφοί σου ευγονία αγαλμάτων,

καλή σοδειά ακινησίας.

Σε λέω γυναίκα γιατί είσαι αιχμάλωτη.

[..]

Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,

ούτε μια τόση δα μαργαρίτα...

[...]

έτσι σε παραγγείλανε στον γλύπτη: αιχμάλωτη"






είστε αξιολύπητοι άνθρωποι με μικροαστικές ιδέες.
Ανθρωποι μικρόψυχοι δέσμιοι μέσα στα δεσμά της αθλιας και μίζερης νησιώτικης επαρχίας.
Αυτός είναι ο Αργος.
Ομως εγώ δε θα είμαι Ιω.
είσαι αξιολύπητοι, μα τα δεσμά μου εγώ τα σπάζω, τα θρυματίζω.
Δεν θα ζήσω κι εγώ σαν ένα πλατωνικός δεσμώτης,
δε θα γίνω ποτέ εκείνη η γυναίκα που ονιερευεστε.
Εκεινη η γυναίκα που φωνάζει πάνω στα ψηλά τακούνια της και παρακαλάει το αρσενικό για ένα χάδι.
Δε θα΄γίνω ποτε εκείνη η αιχμάλωτη γυναίκα, που μισεί τους άντρες και τους κυνηγάει.
Αντιθετα, εγώ αγαπάω τους άνδρες και ξέρω πως δεν είμαι όμοια με αυτούς, είμαι όμως αξιότιμη.
Εχω την αξιοπρεπεια μου, όχι την γυναικεία, μα την ανθρώπινη, εκείνη που πρέπει σε κάθε άνθρωπο.
Εγώ θα μείνω μακριά απο σας.
Δεν γίνω το αγαλμα που θέλετε.
ΖΔε θα ενδώσω στις προσταγές σας.
Κι αν εσείς ποτέ δεν με νιώσατε,
δεν έχει σημασία καμιά.
Εσείς με γεννήσατε και σας είμαι άγνωστη.
Σας λυπάμαι, γιατί κανείς απο σας δεν μπόρεσε να δει ούτε το ένα χιλιοστό της θλίψης μου, ούτε το ένα χιλιοστό της δυναμης μου.
Με φοβάστε και με σκοτώνετε.
Δε θα σας αφήσω.... ΠΟΤΕ.
Εγώ θα είμαι πάντα μαζί με εκείνους τους κατασκευαστές του κόσμου.
Μαζί μ εκείνους τους θλιμμένους νέους, που ονειρευτηκαν πολύ και να ζήσουν ξέχασαν.
Μαζί μ εκείνους που αγάπησαν τους ανθρώπους και βλέπεις μια φλόγα στα μάτια τους.
Εκεί θα είμαι.
Στην άκρη της αιωνιότητας.
Θα ζήσω μέσα σε μια ατέλειωτη πορεία.
Μη με δεχτείτε ποτέ.
Δεν είστε άξιοι ούτε να με νιώσετε.
Η ψυχή μου είναι άγνωστη, καιόμενη μέσα στο πλήθος, μέσα στην ατέλειωτη μοναξιά.
Μόνο με μάθατε φόβο και ανασφάλεια.
Μα εγώ, πάντα εκεί στις επάλξεις, στις μύτες των ποδιών μου προσπαθούσα να ψηλώσω να φτάσω τον κόσμο, να αγαπήσω τον κόσμο.
Ηθελα να υψωθώ στην αιωνιότητα.
Γιατί εμένα μ άγγιζε πάντα ένας άνθρωπος που έκλαιγε κι ένας άνθρωπος που σώπαινε κι ένας άνθρωπος που μεθυσμένος μπορούσε να κλαίει μπροστά σ όλους και σ όλα.
ενας άνθρωπος που πέταγε απο πάνω του όλη την σκουριά, όλη την αναελέητη θλίψη του.
Αυτοί μ άγγιξαν. Αυτοί οι κρυμμένοι στην σκιά.
Σας λυπάμε, που ποτέ δεν με νιώσατε.
Δεν μπορέσατε να φτάσετε στο μεγαλείο της ψυχής.
Η φωτιά δεν σαν άγγιξε ποτέ, γιατί ήταν βαθιά κι η καρδιά σας εκεί δεν φτάνει.
Το μυαλό σας κενό, χαμμένο, μέσα στη άθλια προστασία σας, για να γίνω... ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Μόνο που έμαθα να υψώνομαι, ν αντέχω μέσα στην αιωνιότητα τους καιόμενου κόσμου, να χάνομαι μέσα στην ποιηση και την λύπη μου.
Μέσα στα όρια της ανθρώπινης απαντοχής εγώ ψήλωνα και μεγάλωνα.
Γινόμουν ένα με τον ουρανό, αυτόν που βλέπει κανείς στα μάτια μου.
Κι εσείς μίζεροι άνθρωποι ποτέ δεν με νιώσατε και θέλατε μια ζωή να με κάνετε κοινή.
Μια ηλίθια γυναικούλα, που φλερτάρει ασύστολα με όλους τους γραφικούς γραβατοφόρους μαλάκες.
Μια ηλίθια γκόμενα, που έχει για φίλες ψηλοτάκουνες γόβες, κόκκινα κραγιόν και βαριά μακιγιάζ.
Ετσι για να μοιάζω σε γυναίκα.
Δεν ξέρετε τι θα πει γυναίκα. Ούτε εσείς ούτε οι γραβατοφόροι.
Πολλές φορές με κάνατε να με μισήσω που διέφερα.
Μα όμως ήμουν μια κραυγή μέσα στον όλεθρο,
ήμουν μία μονάδα μέσα στο πλήθος που θέλησε να βάψει την θάλασσα κόκκινη.
Ημουν κάτι διαφορετικό, ως όλοι οι άνθρωποι.
Ποτέ δεν μπορέσατε να δεχτείτε, την εμμονή μου στην νικοτίνη, την εεμονή μου στα μάτια των ανθρώπων, την εμμονή μου στα ποιηματα, την εμμονή μου στην θάλασσα. ΠΟΤΕ.
Πάντα θέλατε να με σκοτώσατε.

Δεν θα τα καταφέρετε. Ούτε εσείς ούτε κανείς άλλος. ! ΠΟτε.

~~~~~~~ μόνο που εγώ σόυ ζήτησα φωτιά.... ~~~~~

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

αποκοματα...

να προσέχεις τις σημαίες που θα κρατήσεις.

Πρόσεχε για ποια πράγματα θα παρελάσεις,

να προσέχεις πάντα τις σημαίες,
τις σημαίες κάθε είδους.

Πρόσεχε τις σημαίες.

Αυτές είναι το άλλοθι των μεγάλυτερων εγκλημάτων της ανθρωπότητας.


Κι ίσως η γενιά μου να
πρέπει να σώσει ο,τι απέμεινε όρθιο μέσα στον όλεθρο.

Ισως πρέπει να κρατήσουμε
τον ρυθμό του κόκκινου ροκ του κόσμου!


"Η σημαδεμένη"




Πόσες φορές δε σε πλήγωσα εφέτος;

Πόσες φορές σε έβρισα;
Πόσες σε μίσησα; και πόσεσ σ αγάπησα;
Πόσες σ ανέβασα ψηλά και πόσες σε έριξα στα ταρταρα;
Ομως, τέλειωσε....

το κεφάλι μου γεμάτο σπυριά-πληγές.
η πλάτη μου μια απ τα ίδια.
Τα αποτελέσματα του αγχους εμφανης και στο σώμα...
Η σημαδεμένη....
Το στομάχι πέτρα μέρες μέρς και τα μάτια έκλειναν.
Η φωνή δεν έβγαινε κι η ψυχή στα πόδια.
Το μυαλό ξεριζωμένο απο το κεφάλι,
η σκέψη ελεγχόμενη.
οσα διαβαζα επιλεγμένα.
Η λογοτεχνία ένας αριθμός.


Μα τώρα είναι όλα πίσω.


Τελος. !
καλά αποτελέσματα σ όλους!

Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

πού είναι το κροκ; -Ασιμος...

κι παροιμοιωδης μεσος ανθρωπακος ... επαναστάσεις στα όνειρα θα αναζητεί.

Τον έχω βαρεθεί

με τους σοφούς του κράτους τα χουν πλακάκια...

τους έχω βαρεθεί.

τους ψευτοφιλους που με κολακευουν

που απ τους αλλους θελουν παληκαρια

κι οι ιδιοι λερωνουν τα βρακια

σ αυτη τη πολη που στα δυο εχει σκιστει τους εχω βαρεθεί

και πες τε μου αξίζει μια πεντάρα των γραφειοκρατών η φάρα. ;

στης ιστορια το χοντρο το κινητη την εχω βαρεθεί.

κι οι δασκαλοι της νεολαιας ντανταδες

κοβουν στα μετρα τους τους μαθηταδες με ιδεωδεις υποτακτικους

που ειναι στο μυαλο νωθροι

μα υποκαοη εχουν περισση

τους εχω βαρεθει.

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

Υπάρχει κάτι το οποίο πρέπει να διαλέξω.
λογική ή συναίσθημα;
πρέπει ή θέλω;
ελευθερία ή φυλακή;
ευτυχία ή φιλοδοξία;
για μια φορά θέλω ν ακολουθήσω τον δρόμο της καρδιάς,
εκεί που το αίμα με τραβά.
θέλω να ακολουθήσω εκείνον τον ουρανό με τα χρώματα του δειλινού.
εκείνον τον ουρανό μου, τον αγαπημένο.
Αυτόν που τόσο ερωτευτηκα και ξέρεις σου μοιάζει.
Μια φορά στην ζωή μου είχα ακολουθήσει την καρδιά μου.
Ισως ο δρόμος να ήταν λάθος.
-τι σημαίνει λάθος όμως;
Ποτέ, ποτέ δεν μετάνιωσα για κείνο το βήμα.
Αξιζε και μόνο εκείνο το γέλιο που είδα.
Δε θα μετανιώσω ποτέ.
μήπως λοιπόν πρέπει ν ακολουθήσω την καρδιά μου;
κι άυριο θα πάω να γράψω.
να προσπαθήσω.
αν θέλω ν ακολουθήσω την καρδιά μου ένα ౧౬ αρκεί...

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

"Στην Κ... " (κι όχι δεν είναι το τραγούδι του πρίγκιπα! )


Οταν είσαι δέσμιος στον ίδιο σου τον εαυτό είσαι πολύ δυστυχής.
Πάντα νιώθεις πως αυτό που κάνεις είναι λίγο, ελάχιστο, μηδαμινό.
Ξέρεις οτι θες παραπάνω.
Πιστεύεις οτι μπορείς παραπάνω.
Μέσα σε τέσσερις λέξεις σε καταδικάζεις.
Δεν σε δέχεσαι και μένεις στα γιατί και στα πώς...
Απορίες. κι όλο αν... ήμουν έτσι.. , αν το είχα κάνει έτσι..
Γιατί όλο θες κι απαιτείς απο σένα.
Δεν μπορείς να δεχτείς να παίζεις ως κομπάρσα.
Την αποτυχία δεν την αντέχεις.
Δηλαδή την αντέχεις(εξάλλου μέσα στην ζωή είναι ) , αλλά σε πονάει.
Είναι δύσκολο να μάθεις να χάνεις.
Και να κερδίζεις είναι δύσκολο.
Πρέπει να μην "υβρίζεις" ακόμη κι όταν πετυχαίνεις
και να θυμάσαι οτι πάντα μπορούσες και καλύτερα.
Ειναι δύσκολο να είσαι παράξενος, μοναχικός και τελειομανής.
Στην ουσία είσαι δυστυχής.
Κάθε που κατακτάς κάτι θες το επόμενο και το παρα δίπλα και το παρα πέρα.
Κι όλο αναζητάς...
γιατί πώς;;...
ποιός;
Κι όλο θα μπορούσες και καλύτερα.
Γιατί έκανες λάθος.
Τιμημα σου; Ο θάνατος.
Δεν είχες εσύ δικαίωμα να κάνεις λάθος.
Αυστηρός κριτής.

Με τους άλλους δίπλα σου αποφεύγεις τα πολλά πολλά αν εξαιρέσουμε λίγους.
Αλλά κι αυτοί δε σε ξέρουν.
Κλείνεις πόρτες παραθυρα...
Δε ξέρεις γιατί.
Ισως και φοβάσαι-τι να σου πω;
Προτιμάς να μην λες τι σε ενοχλεί.
Ο άλλος πρέπει να το καταλάβει.
Κι ας ξέρεις πως είναι ανώφελο αυτό.

Με τρομάζεις ώρες ώρες.
Μπορεί να κάνεις πολλά στην ζωή σου.
Μπορεί να μην κάνεις και τίποτα.
Σίγουρα θα είσαι μόνη σου.
Αυτό είναι επιλογή.
Οχι γιατί δεν θες να είσαι με τους άλλους,
απλά δεν θες να συμβιβαστείς.
Αν δε σε καταλαβαίνουν και δε σε εκφραζουν, δεν υπάρχει λόγος να σκορπιέσαι.
Μεγαλώνοντας τσακωνεσαι μέσα σου.
Πολλες μάχες. Ατέλειωτες.
Προσπαθείς. Μπίγεις τα νύχια βαθιά στις πληγές σου, για να τις γιατρέψεις.

ΑΝθρωπος που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πάθος.
Αυτό είσαι.
Υποφέρεις. Μα ο,τι κάνεις το κάνεις με πάθος, με υπερβολή.
Δεν αντέχεις τα νερουλιασμένα.
κι αφού όλα γύρω σου είναι νερουλιασμένα, μένεις μόνη και ας τους να σε ψάχνουν και να σε ρωτάνε όλοι αυτοί οι παλιάτσοι. τι να ξέρουν εκείνοι;
αυτοί όλοι ξοδεύονται σε πράγματα που δεν θέλουν ή μάλλον αυτά που θέλουν είναι πολύ λίγα.
Δυστυχως ή ευτυχώς εσύ έβαζες πάντα ψηλά τον πύχη.ΕΠΡΕΠΕ να τα καταφέρεις. ΑΝ δεν το έκανες, τότε δε δίκαζες. ΣΕ εκανες κομμάτια.

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Συχνά νιώθω να γράφω βλακείες.
Εδώ και μήνες γράφω βλακείες.
κι αυτό γιατί;
γιατί οσα σκέφτομαι είναι βλακείες.
Πανελλήνιες μόνο αυτό.
μόνο που εγώ....
ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ.
και πώς φεύγουν απο αυτό το συναίσθημα;
Οταν πρέπει να φύγεις πώς φεύγεις;
Δε φεύγεις.
αλλά τι; τι λοιπόν;
απλά μοιράζεσαι.
σε πόσα κομμάτια μοιράζεσαι όμως;
σπας κομμάτια; μοιράζεσαι; το ίδιο ειναι.
όλα ίδια είναι.
αδιαφορώ.
όλα είναι αδιάφορα γύρω μου.
ακόμη κι η βροχή πλεον μου φαίνεται αδιάφορη.
Μονο ξέρω πως έχω διάβασμα.
Ξέρω πως πρέπει να πας στην λίστα των άχρηστων βιβλίων.
μα πώς το ΄διαλέγουν αυτό;
εγώ... που όριζα τις επιλογές μου...
ναι, αυτή είμαι...
ας γελάσω.
Πώς να ξεφύγω;
είναι πολύ .
δε το μπορώ, αν δεν μπορείς εσύ.
εγώ παλευω για το ανέφικτο .
εσύ για τί;
λέω βλακείες, σκέφτομαι βλακείες.
Θέλω΄μόνο να μαι μόνη μου.
δεν μπόρώ να "μοιράζομαι" .
να σκορπιέμαι για την ακρίβεια δεν μπορώ.
Πιο καλά μόνη μου.
χάνω στιγμές απ την ζωή μου.
αφήνω όσα θα μπορούσαν να έρθουν να φύγουν.
τα διώχνω μόνη μου και μια ζωή θα τα διώχνω.
Βαριέμαι.
δεν μπορώ . είναι όλα τόσο νερουλιασμένα, τόσο ξεφτισμένα, σχεδόν ροζ, ναι αυτό το απαίσιο χρώμα.
βαριέμαι.
ή μαζί σου ή μόνη.
τι είναι η καρδιά; ξενοδοχείο να μπαινοβγαίνει ο καθένας, όποτε θέλει;

"αγωνας ταχύτητας μου χεις γινει και πονάω". στν υγειά μας, αγαπη μου... κι άλλη μια μπύρα... κι άλλο ένα ψέμα, κι άλλη μια ανοχή κι άλλο ένα χτύπημα.
Οταν ένας αγώνας ανοίγεαι μπροστά μας,
αρχικά τρομάζουμε.
Στην συνέχεια όμως δυναμώνουμε.
Βιώνουμε την ηδονή της πάλης, εκείνη την υπερένταση που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε,
γιατί θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε.
Παλεύουμε μια ζωή για το τέλειο κι ας ξέρουμε πως ποτέ δε θα το φτάσουμε,
μπορεί όμως να το πλησιάσουμε.
Αγχονόμαστε, τρελενόμαστε, τσακωνόμαστε με τον εαυτό μας,
κάνουμε πέρα ένα σωρό άλλες σκέψεις
και επικεντρωνόμαστε στον Στόχο.
Αυτός πρέπει να επιτευχθεί.
Οχι να επιτευχθεί,αλλά να κάνουμε το καλύτερο προκειμένουν να επιτευχθεί.
Προσπαθούμε.

Ολη μου τη ζωή με θυμάμαι να προσπαθώ.
Να προσπαθώ για το ο,τιδήποτε, για εκείνα που δεν μπορούσα να πετύχω.
Στο σχολείο, στις γνώσεις, στις σχέσεις μου με τους γύρω μου κι με τον εαυτό μου,
στην ψυχή μου.
Προσπαθούσα πάντα. Αγωνιζόμουν. Αγχονόμουν. Παλευα. Εψαχνα. Ρωτούσα.
Στην Πέμπτη δημοτικού δεν μπορούσα να λύσω τα προβλήματα των μαθηματικών.
Μετά απο πολύ κλάμα, πολύ προσπάθεια τα κατάφερα.
Μετά στο γυμνάσιο έμαθα άλγεβρα, στην δευτέρα λυκείου γεωμετρία και αρχαία.
Φέτος υπέφερα να παπαγαλίσω την ιστορία. την έμαθα τελικά.
Φέτος υπέφερα γενικά.
Προσπαθησα, αγχωθηκα, έκλαψα(γιατι να το κρύψω;), εκνευρίστηκα,
νόμιζα οτι θα τρελαθώ, τα έβαζα με το σύστημα.
εκανα αυτό που μπορούσα τελικά.
Παραπάνω δεν άντεχα, δεν άντεχαν τα νεύρα μου, αλήθεια.
δε θα χάσω και την υγεία μου. νοιάστηκα.

Και βλέπω προχθες τον θείο μου .
Με ρωτά αν γράφω και του λέω νομίζω πως έχω γράψει καλά μέχρι στιγμής.
και οτι αν γράψω την τετάρτη μπορεί να πιάσω και την νομική.
Ομως του εξήγησα οτι αυτό το λέω με πολύ επιφύλαξη και το λέω μόνο στην οικογενεια μου.
Αν δεν βγουν οι βαθμοί, δεν ξέρω τίποτα.
Εγώ ξέρω οτι προσπάθησα.
Νευρίασε που δεν του είπα οτι γράφω 20 και μου είπε πως αν περάσω στην νομική κομοτηνής πρέπει να πάω να παντρευτώ.
εκείνη την ώρα τα πήρα τρελά.
τι να του έλεγα;
του είπα μόνο πως εξω απο τον χορό πολλά τραγούδια λέμε.
Τον χαιρέτησα και έφυγα.
Μετά μόνολόγησα. "δε θα χάσω εγώ την υγεια μου για να σας κάνω την χάρη. εσύ μπορεί να θες τα ένδοξα παρίσια, εγώ όμως δεν αντέχω και δεύτερη φορά. κι αμα θες έλα και περασε το εσύ ξανά, να δεις την γλύκα. "

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

μια αλλιώτικη εξουσία.

υπερένταση.
η καρδιά που σφίγγεται.
Το στομάχι ανακατεύεται,
τα χέρια τρέμουν.

Ανοχή.
Για άλλη μια φορά.
Αντοχή της καρδιάς.

Φοβάται μη σπάσει
απ τον χτύπο η καρδιά.
Φοβάται μη στα δυο κοπεί.

Χερια τρεμάμενα.
βήμα αστάθές.
μέρες δεσποτικές.



ΕΞΟΥΣΙΑ

Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

ΕΧΩ ΦΤΑΣΕΙ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΜΟΥ.

κρίμα που είναι έτσι.
δεν αντέχω.
είμαι χαμένη.
δεν αντέχω,
σε μ αντέχω.
φευγω.

Τρίτη 18 Μαΐου 2010

Κοριτσάκια.
Παντά υπάρχουν εκείνα το κοριτσάκια με τα ροζ μάγουλα,
τα ροζ φουστανάκια, εκείνα τα δεκατετράχρονα...
Κοριτσάκια.

Μετά τα κοριτσάκια μεγαλώνουν.

Βλέπω ανθρώπους να σέρνονται πίσω απο τους άλλους.
Να τους εκλιπαρούν για ένα χάδι, για ένα φιλί.
Βλέπω ανθρώπους να παίζουν τον ρόλο του κομπάρσου,
να πασχίζουν για λίγη συμπόνια, για κατανόηση ή απλά για επικοινωνία.
Ερπουν στην γη, ζητάνε, απαιτούν, μένουν πίσω, μένουν σε σκιές.
Οταν οι άλλοι τους γυρίζουν την πλάτη, εκείνοι επιμένουν να τους ακολουθούν.
Χαραμίζουν την ζωή τους.
Ερωτευονται ίσως παθολογικά ή ολοκληρωτικά;
Μα και πάλι, είναι άθλιο να παίζεις τον ρόλο του κομπάρσου.
Μια φορά στην ζωή μου έκανα το λάθος να παίζω κομπάρσα στο ίδιο του θεατρό μου,
γιατί εσύ αισθανόσουν σαν κομπάρσος στην δική σου παράσταση και τα επεισόδια αλλαζαν πολύ γρήγορα.
Μια φορά.
Μονο μια φορά.
Ηταν τόσο μα τόσο άθλιο.
Εξευτελισμός.
Απλά έκανα υπομονή.
Επειτα δεν άντεξα να είμαι το λιμάνι σου.
Σε παράτησα.
Με άφησες να σε αφήσω.
Και εδώ που τα λέμε, δεν ήμουν και ερωτευμένη τότε,
κι έτσι έφυγα.Οχι και πολύ εύκολα όμως.

2.
Στα 18 χρόνια που επιβιώνω, δεν έχω ερωτευτεί πολλές φορές.
Ουσιαστικά μία δηλαδή.
Ομως, ποτέ δεν έγινα σκυλάκι, ποτέ δεν έχασα την αξιοπρέπεια μου, ποτέ δεν ενόχλησα.
Ετσι νομίζω.
Απλά ερωτεύτηκα.
Μπορεί να λυπήθηκα, μπορεί να χάρηκα, πολλές φορές μπορεί να ήθελα να τρέξω, να φύγω, μπορεί να νόμιζα οτι τρελενόμαι, αλλά δεν ήμουν ποτέ ... "κοριτσάκι" με την κακιά έννοια.
Μπόρεσα να δω, αυτό που δεν βλέπουν οι άλλοι της ηλικίας μου.
Ωρίμασα, σκέφτηκα, με έψαξα, με ερμήνευσα, με ερμηνευω.
Για μένα ο ερωτας είναι μια μορφή υποταγής.
Εκείνος σε ορίζει μέχρι ένα σημείο, σε κάνει να υποτάσσεσαι.
ΑΠο την άλλη ο έρωτας είναι και ελευθερία.
Οταν μπορείς να τον νιώσεις και δεν είσαι δειλός, τότε δεν είσαι ελευθερος;

-μα τι λέω; πάω για ύπνο. έχει διάβασμα αύριο. -

Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

οταν η τέχνη έγινε εξίσωση.

Θυμάμαι οτι ήταν ένα μεσημεράκι του Σεπτέμβρη.
Ναι, ήταν τότε, δεν θυμάμαι ακριβώςπια σχολική ώρα.
Είχε φτάσει εκείνη η πολυπόθητη ώρα, η ώρα της Λογοτεχνίας στην κατεύθυνση.
Περίμενα, περίμενα πολλά.
Τελικά μας πέταξε κάτι φωτοτυπίες.
30 σελίδες.
Πήγα σπίτι.
Πελάγωσα.
Δεν ήξερα τι να μάθω, πώς, σαν ιστορία να τα μάθαινα;
Τον Κρητικό τον κάναμε μέσα σε 1,5 εμβομάδα.
Βλέπεις, έπρεπε να φύγει...
Να φύγει.
Σημασία δεν είχε τι μάθαμε.
Αρχισα το καημένο το μαθητούδι, να διαβάζω Σαββάλα καθώς ήταν υποτιθεται το καλύτερο.
Κόντεψε να μου ρθει κόλπος, όταν τα είδα.
Μετά τα συστηματοποιησα.
Τα έβαλα σε μια τάξη, σε μια σειρά.
Μπήκα στο νόημα.
Αρχισα απο το βιβλίο.
Μάθαινα και μαθαίνω για μία μέρα ακόμη, τα σχόλια, όσα έχει πίσω.
Επειτα έψαξα κι εγώ, σαν καλό παιδί, τους κανόνες της αφηγηματολογίας.
Ηταν σε κάτι χάρτια απο τις σημειώσεις.
Μετά πήρα το Λεξικό λογοτεχνικών όρων.
Εβγαλα μια κάποια άκρη.
Μετά είπα να πάω φροντιστήριο, μήπως και μου τα συστηματοποιησουν καλύτερα.
Τελικά ΟΧΙ.
Ελλειπείς σημειώσεις, ελλειπείς γνώσεις-μα πώς το διδάσκουν απορώ;
Τελικά άρχισα να διαβάζω για δεύτερη φορά την ύλη μέσα στο Πάσχα.
Μετά την ξαναδιάβασα.
ΣΥΝΟΛΟ=3 φορές.
και απο σήμερα άντε πάλι.
αλλή μία φορά σήμερα την μισή, αλλη μία αύριο την μισή και μετά άντε πάλι.

Ολες μου επιδιώξεις απο αυτό το μάθημα ναυάγησαν.
ειναι τρομακτικό, επειδή ουσιαστικά δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει.
Ο,τι έψαξα το έψαξα μόνη απο το ίντερνετ, απο κάτι σελίδες των φροντιστηρίων, απο τα θέματα της ΟΕΦΕ, απο τα βοηθήματα.
Ξέρω, βάση σ όλα είναι το σχολικό βιβλίο.
Με βάση αυτό κινήθηκα.
Τα βοηθήματα, λίγη θεωρία-λογοτεχνικά ρεύματα, αφηγηματολογία-
ΠΟλύ φαντασία, πολύ κρίση, πολύ ευαισθησία, πολύ αγάπη γι αυτό που έκανα.
Γι αυτό που κάνω μέχρι και Αύριο.
Μα μου ζητήθηκε να βάλω την Τεχνη σε αριθμούς. αχ+β... κλπ κλπ.
Αυτό με τρόμαξε.
Με τρομάζει,με δυσανασχετεί.
Τελειώνουμε τώρα όμως
Οπότε εντάξει.
Πρέπει να γράψω.
Εχω διαβάσει.
Αυτό που μπορούσα το έκανα.

-είναι άθλιο να εξετάζεται Πανελλήνια η Λογοτεχνία.
Ας εξεταζόμασταν σε Ιστορία της Λογοτεχνίας, που επίσης είναι δύσκολη, αλλά αντικειμενική.
Αυτή η λογοτεχνία που μας εξετάζουν, νομίζω, είναι υποκειμενική.
Κι είναι και θέμα τύχης .
Θα ξεχάσω εγώ πέρσυ που η άλλη είχε διαβάσει μόνο το Σαχτούρη και έπεσε;

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

o,ti 9έλω κάνω.
ακούς;
δικος μου κόπος, δικό μου αίμα.
ο,τι θελω κάνω.
δε ρωτάω κανέναν.
δική μου είναι η ζωή.
ΑΜΑ ΘΕΛΩ την καταστρέφω γαμώτο.
αμα θέλω δεν την καταστρέφω.
κι εξαρτάται τι ορίζουμε ως καταστροφή....
ο,τι θέλω κάνω.
την καίω, την πετάω, την μαζεύω, την χαραμίζω.
Ο,τι θέλω δεν την κάνω;
Μπα...
σαλάτα τα έκανα.
απο τώρα τα έκανα σαλάτα.
Φαντάσου στα επόμενα χρόνια.
εεε... ναι... είμαι απαισιοδοξη. τελος.

τσάμπα κόπος.
τόση σαπίλα μέσα σ έναν χρόνο και πήγε τζάμπα.
Η καλή μέρα απο το πρωί φαίνεται, λένε.
Τελοσπάντων.

τελος όλων.

ετσι μου ρχεται να μην πάω να δώσω τίποτα.

Αη στο διάολο.
ποιός είναι αυτός που για μας έχει αποφασίσει
και μας έριξε σ αυτή τη σαπίλα;
ποιός ήταν αυτός, ας ήξερα,
να τον διώξω μακριά.
Πάντως δεν μας ανήκει η ζωή μας.
κι όποιος τ αντίθετο μου πει,
δεν τον πιστεύω.
ΣΚΑΤΑ.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΤΑ.
Τόσο απλά.
Τόσο χύμα.
Αυτό σκέφτομαι.

-αν δεν τρελαθώ μέχρι τέλη Ιουνίου....

Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

στου΄πόνου την τρελή γιορτή...

τώρα τι να σου πω.
δε μιλιέμαι.
δε σηκώνω τηλέφωνα.
τι να σου πω και σένα;
αχ θα χεις σκάσει απ την αγωνία.
όταν ηρεμήσω θα σε πάρω τηλεφωνο.
αλλιώς...
Ενα έχσω να σου πω.
δεν τα έκανα όπως ήθελα.
εγώ λέω πως το γραπτό αυτό δεν είναι για πάνω απ το 16.
οι άλλοι λένε καλά, εγώ λέω χάλια.
δεν μπορώ να με καταλάβω.
μπήκα άνετη, χαλαρή,μετά απο ένα σημείο άρχισα να χάνω τον έλεγχο.
δια βίου μάθηση.
χαρα στο θέμα μωρέ.
δηλαδή είμαι απαίσια.
ήταν εύκολο.
τι έπαθα;
γιατί τρόμαξα;
τι κάνω λάθος γαμώτο στη ζωή μου;
δεν ήμουν έτσι εγώ.
απογοητεύομαι απο μένα.
και ναι αν έγραψα 16 σ αυτό το θέμα, τότε όχι, δεν είμαι άξια να περάσω στη Νομική, για αρχιδοκομία στην Κρήτη το συζητάμε-που λέει κι η Σέβη.
τ αφήνω πίσω όμως.
Πάμε γι άλλα.

-ποιός ξέρει τι είπαν οι αλήτες-ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, που λέει κι ο Πανούσης;
αχ δεν ανοίγω τηλεόραση.
σκατά.
δε μιλιέμαι.


Επίσης, μου την σπάει που μόλις βγήκα με πιάσανε τα κοράκια-μανάδες. τι έγραψες τι έκανες; δεν έγραψα. αποκλύεται εσύ η αριστούχος,.
ναι ο μύθος τους λέω.
η παρακμή ενός μύθου


και ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να μου πεις οτι είμαι ΤΕΛΕΙΟΜΑΝΗΣ, γιατί ΕΣύ θα την πληρώσεις...

αχ εμπλεξες κι εσύ... καημένο μου....


εν τω μεταξύ έχω και παραισθήσεις.
....
.
.......................................

αμα δεν τρελαθώ μέχρι τέλη Ιουνίου...

"Πάμε να φύγουμε απο αυτή την πόλη...

όλα ξηλώθηκαν

μείναμε μοναχοί

άνθρωποι σπίτια και φωνές κάνουν κομμάτια το μυαλό μου,

βουλιάζουν μέσα μου οι μορφές

που μόλις και διακρίνονται στο γύρω.. "



Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

ευχαριστώ

αμα φοβάσαι τ άγνωστο ν ακολουθήσεις!!!!!!!!!!!!!!!!!


κι αυτό για τη ζωή σου είναι το πιο σημαντικό.

Προχωράω. Ρυθμίζω την ζωή μου. Ξεχνάω. Αποφασίζω. Πέρνω την τύχη στα χέρια μου.
Θα κάνω ο,τι καλύτερο μπορώ.
Δε θα ξεχάσω να πιάστω απ τα ονειρά μου.
ΠΟΤΕ.
Θα τα πούμε ξανά.
Ευχαριστώ όλους όσους ήταν δίπλα μου νοερά σωματικά....
Ευχαριστώ!

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Αρχίζω να πιστεύω πως χάνω τα λογικά μου ώρες-ώρες.
Κάθομαι να διαβάσω.
Δεν θυμάμαι.
Δεν αντέχω.
Μου έρχεται να κλαίω.
ξεσπώ παντου μ οργή.
Στην μάνα μου, στον πατέρα μου, στον ευατό μου.
Οι εξετάσεις είναι κοντά.
τρελαίνομαι.
Για να πετύχεις τον στόχο πρέπει να συμβιβαστείς, μου λέει κι ο Μανώλης.
Τι να πει κι αυτός;
Και τι ρε Μανώλη, πες μου εσύ που είσαι και μεγάλος υποτίθεται, πώς θα συμβιβαστώ;
Στην ζωή μας έχουμε πολλούς στόχους.
Πάντα θα συμβιβάζομαι;
Συγγνώμη, μα εγώ δεν αντέχω.
Κοντεύω να αρρωστήσω φέτος στην κυριολεξία.
Ηδη μέσα στην χρονιά αρρώστησα σωματικά τρεις φορές.
Ψυχολογικά μη ρωτάς.
εγώ μόνο ξέρω τι πέρασα, πως πέρασα.
ηταν μέρες που τα μαύρα ρούχα μου αντικατόπτριζαν την πραγματικά μαύρη διαθεση μου.
Ηταν μέρες ποτ δεν προλάβαινα να σκεφτώ.
Μόνο εκεί στις μία τα μεσάνυχτα, άναβα τσιγάρο, δέκα λεπτά χαλάρωσης, και σκεφτόμουν... "
ετσι μας θέλουν,τρυπημένα νιάτα, σάπια νιάτα, χωρίς ιδέες, χωρίς σκέψεις, χωρίς γέλιο, χωρίς απόψεις, χωρίς αλήθεια... Ετσι. και μετά κατάλαβα έγινα ίδια μ όσα κορόιδευα.
Ηταν μια δύσκολη χρονιά. Οχι για το διάβασμα. ΟΧΙ. Δεν με πείραξε.
Με νοιάζει που δεν έμαθα σχεδόν τίποτα χρήσιμο.
Ειχα ευχηθεί πολλές φορές να μείνω στον τόπο.
Ναι, φαίνεται ηλίθιο και τώρα που είμαι απο απόσταση μου φαίνεται τελείως αρρωστημένο, τελειώς χαζό και κενό.
Ειχα ευχηθεί να είχα θάρρος να τα τίναζα όλα στον αέρα.
Ειχα ευχηθεί να μη με έβλεπαν οι γονείς μου, έτσι χαμένη μέσα στον κόσμο μου, που δεν τους αφήνω να δουν. Γιατί γι αυτούς πάντα θα είμαι δυνατή.
Ειχα ευχηθεί να μην με έπιαναν τα κλάμματα μπροστά τους.
Πάλεψα πολύ μέσα μου, μάχες ατέλειωτες, για το τι θα ακολουθήσω, το όνειρο λοιπόν ή τη λογική;
και ποιός καθορίζει τι είναι αυτό που θέλουμε και ποιο όχι και αυτό που θέλω , το θέλω σίγουρα;

Εχθες μια μέρα που όλα μου έφταιγαν, που ξύπνησα με τρεμούλα, με τρομερό άγχος για ένα ΄σύστημα για μια σαπίλα για εξετάσεις των παπαγάλων, δεν άντεξα άλλο.
Θα έσπαγα.
Σηκώθηκα λοιπόν και έφυγα.
Χαθηκα στην εξοχή . Μύρισα, ανεπνευσα, μετά είδα κάτι φίλες. Ανέφεταν κάτι πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα μου φαινόταν ανιαρά, κι όμως, εχθες έδειξα ένα κάποιο ενδιαφέρον.
Μετά είχα μάθημα.
Εφυγα.

Δεν αντεχα να πάω σπίτι μετά.
Δεν ήξερα τι να κάνω.
Περασα απο μια φοιτητική λέσχη.
Και ναι! Επαιζαν τα παιδιά απο το λύκειο μουσικούλα τρομερή.
Ολη η γ λυκείου μαζεμένη.
Πώς ν αντισταθείς;
ΕΚατσα στην γωνιά με μια μπύρα.
Επαιξαν. Ηταν τέλεια.
Μετά όλοι έφυγαν.
μείναμε εμείς και κάτι γνωστοί.
Ηξεραν κιθάρα.
επαιζαν... "ηταν ο ωράιος ο μπάμπης ο φλου"
Στις μικρές που δίνετε ρε και μη μασάτε, λέει.
Σκέφτηκα μετά, καλά λέει, ο ψηλός.
Μπορεί να έχει πιει και μια μπύρα παραπάνω, αλλά καλά τα λέει.
Μετά, κάποιος.. δεν είχε τσιγάρα.
Και ήθελε, και μετά του έδωσα και επειδή δεν είχε καν αναπτήρα του άναψα εγώ το τσιγάρο.
Ναι είναι ωραίο να ανάβεις σε άλλους τσιγάρα.
Εφεξε εκείνο το νεανικό του πρόσωπο και γέλαγε, ακόμη και με μια θλίψη στα μάτια, εκείνος γελούσε.
ηταν ωραίος, μα αυτό δεν μετράει.
Δεν μετρούσε κάν αυτο εχθες.
είναι αξιολύπητο να βλέπεις τους άλλους "ως καμάκι " και μόνο.
είδα εχθες μια παρέα νέων, με πάθος, με τραγούδι και με έναν κάποιο πόνο.
Ενας, που δεν ήξερα το ονομά του, ήθελε το Βράδυ Σαββάτου για να το αφιερώσει σε μια Μαρία.
Ο Θανάσης έπαιζε "Ν μ αγαπάς" . Ολοι τραγουδησαμε!
Ηταν όλοι τόσο κοντά και τόσο μόνοι τους, μα ήταν υπέροχα!
Ηταν η χαρά της ζωής, όχι γιατί ήταν όμορφοι, αλλά γιατί ήταν νέοι, γελούσαν, έπιναν λίγο παραπάνω και το ένιωθες πως έστω για μερικά δευτερόπλεπτα ήταν μαζί.
Ησουν μαζί.
Κι ας είσαι και ξένος προς αυτούς. Εδειχναν να καταλαβαίνουν. "ρε μικρές, θα περάσετε και μετά θα γίνετε μουσικάντισες " έλεγε ο άλλος και γέλαγε.
Κι όντως αισιοδοξώ όταν ΄βλέπω τέτοιους ανθρωπους.
Οταν βλέπω τέτοιες παρεες.
Πάντα μ αρεσαν αυτέ οι παρεες. Μπύρες, τσιγάρα, παρέα, κιθάρα.
Τα μπαράκια δεν τα χώνεψα ποτέ.
Νιώθεις ξένος, ηλίθιος, φτηνός, ταγμένος να πίνεις και να καπνίζεις συνέχεια.
Το πιο όμορφο ήταν εκείνη η στιγμή που άναψα το τσιγάρο σ εκείνον τον τύπο,επειδή απλά έλαμψε το προσωπο του μέσα στο σκοτάδι!

Και αναρωτιέμαι, η ευτυχία, είναι κοντά πολλές φορές, κι εμείς γατί δεν την βλέπουμε;
Εϊναι τόσο απλή.
κι εγώ τι τα θέλω να ένδοξα Παρίσια και τις νομικές; Κι αλήθεια αξίζει τόσο άγχος, τόση σαπίλα, τόση πίκρα, τόσα νεύρα, τόσο ξόδεμα, τόση αρρώστια, τόσα σπυράκια, για κάτι που δεν ξέρεις καν αν είναι το ονειρό σου;
Αλήθεια αξίζει;
Και ποιό είναι το ονειρό μου;
Η ποιηση μάλλον, αυτό με τραβάει, όπως ερωτεύομαι. Ναι, αν μπορούσα μια ζωή να διαβάζω μόνο αυτή, δε θα βαριόμουν ποτέ. !
Δεν ξέρω λοιπόν ποιό είναι το ονειρό μου και δεν ξέρω γιατί τόσος κόπος για μια Νομική, δεν ξέρω γιατί την θέλω, δεν ξέρω.
Και να πεις οτι με επηρέασαν οι μεγάλοι; Οχι. Μόνη μου αποφάσισα. "Ανοίγει πόρτες
", είπα. ΄

Φορες-φορές όπως τώρα,επιστρέφει ο άλλος εαυτός, εκείνος ο μη ορθολογιστής και με μισεί γιατί σκοτώνομαι τόσο απότομα, τόσο ηλίθια. Γιατί εγώ δεν ήμουν για συμβιβασμούς.
Κι άλλοτε πάλι, με μισώ γιατί είμαι τόσο λογική, ή τόσο τελειομανής και τόσο φιλόδοξη ή εγωίστρια αν το θες.
Λοιπόν, γίνομαι αηδιαστική και ρηχή ετούτη την ώρα.
Αν, ήσουν εδώ, θα σου έλεγα " να με προσέχεις στις φτηνές μου τις στιγμές", αλλά δεν είσαι.
Κι έτσι, καταλήγω, δεν ξέρω ποια είμαι,ούτε τι θέλωμ ούτε τι κάνω, ούτε που πάω. Απλά όπου με βγάλει.
Είμαι δύο άνθρωποι.
Ενας ψυχρός, ορθολογιστής κι ένας άλλος που θέλει να τρέξει να ζήσει.
Κι οι δυο τσακώνονται.
Ο ονειροπαρμένος σκοτώνεται.
Είναι εκείνος που δεν ακούω τις πιο πολλές φορές, είναι εκείνος που κρύβω σχεδόν πάντα.
-Βλάκεια ε; αντι να διαβάζω ψάχνομαι. Το ξέρω. Αλλά δεν είμαι καλά. -

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Αν περιμένεις να σου πουν
"σε χρειάζομαι"
για να βοηθήσεις,
τότε είσαι αξιολύπητος.

Αν περιμένεις
να δεις τον διπλανό σου πεσμένο για να τον σηκώσεις,
αλιμονο !

(Αν θέλεις να με δεις να μην αντέχω για να με βοηθήσεις,
τότε δε θα με βοηθήσεις ποτέ.
Αντεχω πάντα κι όταν δεν αντέχω, δεν το εκφράζω!
Ετσι είμαι και πες το εγωισμό.
Πες με σκύλα, πες με όπως θες.
Ετσι είμαι.
Δεν εξαρτώμαι, δεν δένομαι. Χρειάζομαι και δεν το δείχνω.
Ετσι είμαι. )

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Κι ίσως αυτή η άνοιξη να είναι αρχή πολλών και δύσκολων ημερών,
αφού η Διεθνης Νομιμη Τρομοκρατία... εισεβαλλε στην χώρα...
κι η κυβέρνηση έχει παραδώσει τα όπλα...
και μας λέει ευθαρσως να ζητήσουμε ευθύνες στο ΔΝΤ.
Παρουσιάζονται ως τα παιδιά που τα πήραν απο το χέρι...
Θέλουν να τους λυπηθούμε.
Να δείξουμε έλεος στον κατακακομοιρο Γιώργακη...
Γιατί να δείξουμε;
Γιατί να πληρώσουμε εμείς την κρίση;
Οταν 20 χρόνια τρώγατε εμείς γιατί δεν φάγαμε κανα κοκαλάκι;
Και ΄λογικό δεν ήταν να μας σωθούν τα λεφτά;
Φαγατε, φάγατε, ματαφάγατε...
και τώρα... το ταμείον είναι μείον....
Βαρέθηκα τους δημοσιογράφους να κάνουν δικές τους εκτιμήσεις...
Αρχισαν πάλι να σπηλώνουν τις πορείες, να σπέρνουν τον φόβο στον κόσμο, για να μην κατέβει στον δρόμο.
Μας αποπροσαναταλίζουν, μας θέλουν στον καναπέ με τα ποπ-κορν, έρμαια ανθρωπίδια που θα άγωνται και θα φέρονται.
Ισως κάτι τέτοιες απεργίες να τους δώσουν να κατανοήσουν οτι ο σκλάβος ξύπνησε..
Αν και... όχι και όλοι.
Πώς να ξυπνήσεις; Αμα πεινάς πώς; Περικοπές μισθών και μετά οι άνθρωποι θα εργάζονται ώρες κι άλλες ώρες, πιο πολλές ακόμη.
τα ρομποτ θα δουλεύουν καλά.
Θα μου πεις κι εσύ, σαν νέοι κι εμείς τι κάνουμε;
Εμείς... δε ξέρω. δεν έχουμε επιλογές.
Ετσι νιώθω. Εγκλωβισμένη ασφικτυώ.
Δεν ήταν επιλογή μου να ΄κάμω φροντιστήριο,
δεν θα είναι επιλογή μου να δουλεύω 15 ώρες,
ούτε του διπλανού μου είναι επιλογή του να δίνει ΑΣΕΠ,
υποτιμώντας έτσι την νοημοσύνη του.
Παιρνόντας απο όλυ αυτή την ξεφτίλα...
Τουλάχιστον όσο αφορά του καθηγητές, που έχω κουβεντιάσει τι τους ρωτάνε,
τα θεωρώ υποτιμιτικά για έναν άνθρωπο που είναι επιστήμονας.
Γιατί θα μου πεις, έμάς δεν μας υποτιμούν;
Αυτά που μας ρωτάνε μας υποβιβάζουν, μας στραγκαλίζουν, μας κάνουν να πνιγόμαστε, λες και τελειώνει ο αέρας.
Αν είναι δυνατόν, να μαθαίνουμε παπαγαλίες στην λογοτεχνία, στην ιστορία, στ αρχαία, στο ένα στο άλλο. Γι αυτό πολλά παιδιά δεν μπορούν να σκεφτούν, γι αυτό βλέπεις ανθρώπους να μπαίνουν σε σχολές και να μην έχουν αποψη για την πραγματικοτητα γύρω τους.
Ετσι μας θέλουν, δέσμιους, χωρίς επιλογές, μας βάζουν σ ένα αδιέξοδο.
Δε ξέρω ποιοι, μη ρωτάς.
Ολοι. Οι πολιτικοι, οι δημοσιογράφοι, το σχολειό, η δικαιοσύνη, η μπασταρδοκρατία τους.
Δε ξέρω. Ξέρω μόνο πως πρέπει να τους χειροκροτήσουμε ειρωνικά και να γελάσουμε σαρκαστικά στην θέα τους, στα λόγια τους. Ειδάλλως, δεν θα συνέλθουν.

Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

επιστολη... χωρις παραλήπτη.

Aν υπήρχε όντως ένα τζίνι,
η ζωή μας θα ήταν τελειως διαφορετική.

ετσι λέγαμε. έλεγα. (ενικός αριθμός)
το μυαλό κολλάει.
ο χρόνος τελειώνει.
χάνομαι κάθε μέρα και πιο πολύ.
"δυο χρόνια βρέχει και έχει υγρασία.. "
δε ξέρω πώς, γιατί, πού, τι, ποιός, τι μέρα, τι ώρα.
Δε ξέρω τίποτα απο τα επομενα, δε έρω τίποτα απο τα προηγούμενα, δε ξέρω τίποτα απ όσα έρχονται.
δεν ξέρω καν τι σκέφτομαι.
Προσπαθώ να ξέφύγω, να μου ξεφύγω, να τους ξεφύγω.
Δε μπορώ.
Είμαστε δέσμιοι.
Ποιός μιλάει για δημοκρατία;
Υπάρχει δημοκρατία χωρίς επιλογές;
Προσπαθώ να τους ξεφύγω. Να μου ξεφύγω.
Προσπαθώ να πάψω να μου ζητάω.
Δεν μπορώ. Δεν γίνεται.
Βαρέθηκα.
Σιχάθηκα ορισμένες καταστάσεις.
Αηδίασα.
Ω, μα πόσο άθλιο είναι να ξέρεις όντως τι παίζει γύρω σου.
είχα πάντα μια ικανότητα να βλέπω πέρα απο τα λόγια.
Δυστυχώς... Ευτυχώς... Δε ξέρω.
Δεν ξέρω τίποτα πια.
Μόνο καταλαβαίνω, νομίζω.
ΑΠλά αντιλαμβάνομαι.
εμένα ποτέ.
Πώς είναι δυνατόν μετά να σε κατανοήσουν οι υπόλοιποι, κι όταν εσύ δεν τους αφήνεις; ...
Βαρέθηκα.
δεν τα γουσταρα ποτέ τα συστήματα.
Ημουν κάποτε, ήμασταν στον πληθυντικό τι κι αν όλοι είμαστε μόνοι μας τότε; , άλλου.
Σε κόσμο... αλλοτινό.
κι όχι όπως τώρα.
Μεγαλώσαμε απότομα. ;
Οχι και πολύ.
οχι ακόμη τόσο.
Μπορεί...
Ισως λέω, γεράσαμε.
Δε ξέρω τι με γερνάει, κι άληθεια κι Εσένα δε ξέρω τι σε γερνάει.
Δεν ξέρω, αν κάτι σε γερνάει.

Ζούμε σε μια πολιτεία σάπια. ρουσφέτια, μίζες, χρεοκοπία, ανεργία, ΔΝΤ, βιασμός της δημοκρατίας, υποτίμηση της νοημοσύνης μας, κατευθυνπόμενη ενημέρωση, πληρωμένες φυλάδες εφημερίδας... τραγουδιστοειδή που γαυγίζουν, άνθρωποι που ακολουθούν, ρασοφόροι- γκουρου, κόμματικες διαβουλεύσεις, τέχνη... που χάνεται... εξαφανίζεται απ όλους λες και ποτέ δεν υπήρξε..
Η Δημοκρατία των Ηλιθίων.
Βαρέθηκα λοιπόν να βλέπω τους μαλάκες να μας κυβερνάνε.
Βαρέθηκα να γίνομαι ρομποτάκι για να μπω μέσα στο σύστημα,
Δε θέλω να γίνω σαν αυτούς.
Με τρομάζουν.
Δε θέλω να μεγαλώσω σ αυτόν τον κόσμο...
Ουτε τα παιδιά μου να μεγαλώσουν εδώ.
ΔΕν θέλω να καταλάβω πως ισχύει ο νόμος της ζούγκλας.
το ξέρω, αλλά πονάει.
Δε θέλω να πάψω να πιστέυω σε Ανθρώπους.
Κάθε μέρα όμως... διαψεύδομαι.
Αλλοτε πάλι... τους βλέπω να με περιμένουν γελαστοί...

Δε θέλω...
Δε θέλω να γίνω σαν αυτούς.
Φοβάμαι, ακούς;

κι ο χρόνος τρέχει... και μεγαλώνω.... και ήδη είμαι σαν αυτούς...
και όπως όλοι, στο μέλλον τι; θα κάνουμε τις πάπιες;
δεν μπορώ να το δεχτώ.
Ασφυκτυώ.
Πώς βγαίνουν λοιπόν απο δω;

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Το νιώθω πως απομακρυνεσαι κι εσύ.
Ξεφεύγεις .
χάνεσαι μέσα σε θλίψεις.
τα κατάφερα πάλι και έγινα κουρέλι.
τρομερή έτσι;
Μπράβο μου .

σαν απολογισμός.

Θέλω πολύ να περάσω.
Τώρα που πλησιάζω στο τέρμα,
έχω γίνει τόσο ψύχραιμη.
Παλεύω μέσα μου, μάχες ολόκληρες να παραμείνω ψύχραιμη.
Φοβάμαι.
Δεν ξέρω κατα πόσο έχω δουλέψει.
Δεν θέλω να ξαναδώσω.
Οσο περνά ο καιρός,
αρχίζω να θέλω μόνο την Νομική.


οσο περνάει ο καιρός, γίνομαι ρεαλίστρια,
επιστρατεύω τον ορθολογισμό μου.
Αφηνω πίσω ενδοιασμούς, ηλίθιες φιλίες και έρωτες που δεν με έβγαλαν πουθενά.


Οσο περνά ο καιρός, οι σκέψεις περιστρέφονται γύρω απο τον εαυτό μου,

γύρω απο το μέλλον,
γύρω απο την ψωροκόσταινα Ελλάδα.

Αφήνω πίσω ηλίθιες φιλίες.
Αλήθεια, δεν με νοιάζουν.
Κι απορώ τι κάνω τόσα χρόνια μ αυτούς;
δεν με ενδιέφερε ποτέ η θεματολογία των συζητησεων τους,
δεν με ένοιαξε ποτέ ν ακούσω πως ξεπουλάνε τους ερωτες τους,
πώς ονομάζουν το κέρατο καψούρα,
πως ονομάζουν το λάθος κουλτούρα,
δεν με ένοιαζε ποτέ πόσοι ήταν οι οργασμοί της Τάδε,
που έρχεται στην παρέα μας έτσι στο άσχετο και αρχίζει να μεταφέρει το κρεβάτι της σε δημόσιο χώρο.
ΑΛήθεια, τι έκανα εγώ μ αυτούς;
Αναρωτιέμαι τόσες φορές.


Οσο περνά ο καιρός αφήνω πίσω μου σκέψεις ηλίθιες.
Οσο περνάει ο καιρός, θέλω μόνο να περάσω, να ανοίξει το μυαλό μου, να έχω ευκαιρίες.
Τους έχω βαρεθεί.
Αηδιάζω όχι μ αυτούς.


Πιο πολύ μ εμένα.
Αξιωσα τον εαυτό μου για τα ελάχιστα.
Τώρα πέρασε ο καιρός. Κατάλαβα.
Μεγάλωσα, όχι αρκετά όμως.
Θα έπρεπε να μην έχω επηρεαστεί με τον Κ. Ταδε ή την Κ. Ταδε ή την Πενταήμερη ή τις σκέψεις που περναγαν απο το μυαλό μου.
Δε θα έπρεπε να αγχωθώ.
Θα μπορούσα να κάνω πολύ περισσότερα.
Το ξέρω.
Ξέρω, πως αν ήμουν καλύτερα ψυχολογικά, ΑΝΕΤΑ θα έπιανα 19+ χωρίς υπερβολές.
Αν ΄δεν είχα αγχωθεί, αν δεν είχα σκορπίσει μέρες και ώρες για έναν μαλάκα,για κάτι ηλίθιες φιλίες και κάτι προβλήματα του τύπου "δεν μου κάθεται ο γκόμενος", θα μπορούσα να ήμουν πιο σίγουρη για μένα τώρα.
εχω κάνει λάθη. Δεν με τοποθετησα απο την αρχή εκεί που μου άξιζε, γιατί δεν εννοησα ποτέ να καταλάβω τι μπορώ να κάνω. -κι ας είχα καλούς βαθμούς, κι ας εισέπρατα μπράβο, όπως και τώρα.
εμένα δεν μου έφταναν ποτέ. Πάντα μπορούσα κι άλλο, έτσι έλεγα.


Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο... Ηθελα να φτάσω το τέλειο. Ηθελα να είμαι τέλεια.
Στο σχολείο, στην οικογένεια, στους φίλους, στους καθηγητές, στους έρωτες...
Σ όλα. Προσπαθούσα και προσπαθώ ανελέητα να είμαι Τελεια, ξέροντας πως κανείς δεν είναι τέλειος. Προσπαθώ απλά να το πλησιάσω.
δεν ξέρω αλήθεια τι κέρδισα.
Ισως τίποτα.
Κατι φίλους που δεν νομίζω να τους νοιάζει και αρκετά τι κάνω, πώς είμαι, πως περνάω.
Κάτι φίλους, που ζουν σ έναν κόσμο άλλο, αυτόν τον κανονικό κόσμο, τον έξω, τον κόσμο-φούσκα, τον ξευτυλισμένο κόσμο.
Κι εγώ πάντα είμαι απ την άλλη. αλήθεια, όταν με ρώτησαν μια φορά, ποιος είναι ο κόσμος μου, δεν ήξερα να τους πω.
Ξέρω μόνο πως είναι μοναχικός. Εκεί δεν χωράει άλλος ή τουλάχιστον δεν χωράει κανείς απο αυτούς που θέλουν να μου τον καταστρέψουν.
Η οικογενεια μου απο την άλλη, είναι στον κόσμο της. Με κατηγορούν για την αθυροστομία μου, το... "θρασος μου" ,
με πιστεύουν, με επαινούν που πάντα μόνη τα καταφέρνω
-αλήθεια κανείς δεν ξέρει πως.
Με αφήνουν απλά να πάρω την ζωή στα χέρια μου και αυτό το επέβαλα εγώ.
Θέλω να είμαι μόνη, αυτόνομη, αναρχοαυτονομη.
Καμια φορά νομίζω πως αδιαφορούν.
Ξέρω, οτι δεν ισχύει.
Μα ούτε το βιβλίο δεν μου κράτησαν.
Δεν ριχνω ευθύνες.
Δεν το ζήτησα.
Δεν μ αρέσει να ζητάω.
Οχι που είμαι ... "εγωιστρια" , όπως με είπαν κάποτε και ομολογώ οτι ποτέ δεν ξεχνώ πόση αχαριστία υπάρχει σ έναν γαμημένο κόσμο,
αλλα που δεν θέλω να τους επιβαρύνω με επιπρόσθετες ευθύνες.


οσο περνά ο καιρός το μόνο που θέλω είναι να περάσω.
Θελω να τα καταφέρω.
Τα λάθη που μου καταλογίζω-όντας αυστηρότατη μ εμένα πάντα-
είναι πολλά.
Αναλώθηκα σε πράγματα ανούσια, σε ανθρώπους που δεν άξιζαν να ασχοληθώ,
σε ανθρώπους που δεν ήθελαν να φτάσω ψηλά και μου έκοβαν τα φτερά.
Αναλώθηκα σε επαναστατικές μου ιδέες, χωρίς να θυμηθώ αυτό που λένε κι οι ΚΝιτες"το συστημα το πολεμάς απο μέσα" .
Ξεχάστηκα σε όνειρα μικρά. Με αξίωσα για τα ελάχιστα.
Το τίμημα;
Θα δούμε.
Μπορεί και να περάσω.Θα κάμω το καλύτερο που μπορώ και θα παλέωψ, ως πάντα, μέχρι την τελευταία κηλίδα αίματος, μέχρι την τελευταία αναπνοή. Οχι, δεν θα τους αφήσω. Κι αν κάτι μου χα πει μια φορά ήταν "να μη ξεχάσω να πιαστώ απ τα ονειρά μου. " δεν θα ξεχάσω. Μου το έχω υποσχεθεί. εγώ θα φτάσω εκεί που θέλω αργά ή γρήγορα.
τα διαγωνίσματα μου ξεπερνούν το 18+ .Μπορεί να περάσω.
Μπορεί και όχι όμως.
Δεν θέλω να συμβεί αυτό.
Ας πρόσεχα.

Οι μαλακίες πληρώνονται, που είπα και στον Αλλον.
Πάντα πληρώνονται.