Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

διαλογος...

-Οχι πάλι τα ίδια. οχι πάλι το ίδιο σκηνικό.
- Φοβάσαι;
- ναι, πολύ.
-Γιατί;
-Γιατί ξέρω.
-κάνε ο,τι γουστάρεις ρε.
-μπααα... αστο. δεν είμαι για τέτοια
-
Κόψε, σταμάτα αυτό που πας ν αρχίσεις ρε.
-
Δεν αρχίζω. Μόνο του πάει ν αρχίσει.
- Ε αρχισε το.
-Οχι, αλλά θα το μετανοιώσω λες;
-Ναι.
-Μα είναι το ίδιο σκηνικό.
-Τίποτα δεν είναι το ίδιο.
-ναι μα σε λίγους μήνες θα είναι καλύτερα.
-ναι μα τώρα....
-Βλέπεις κανα νόημα στην αρχή;
-Οχι
-Τότε;
-Ετσι.
-Καλά γιατί; Σου ξαναλέω φοβάσαι;
-Ναι, λεεεμεεε.
-γιατί;;;
-επειδή ξέρω.

-ναι, αλλά θες.
-ναι, αλλά δεν φτάνει αυτό.
-όμως, κι αυτός θέλεις.
-ναι, αλλά δεν φτάνει αυτό.
-φτάνει.
-μα πώς; Κι εκείνος το βλέπει πως δεν γίνεται, όπως κι εγώ.
θα το θάψω πάλι.
-είσαι παράξενη ρε. και σχεδόν άτυχη.
τουλάχιστον θέλει να σε βλέπει να γελάς
-ναι, όπως κι εγώ.

Δεν ξέρω τι να κάνω, αν δεν κάνεις εσύ κάτι. Ομως ούτε συ δεν ξέρεις ακριβώς τι να κάνεις, αν δεν κάνω εγώ κατι. Δηλαδή εσύ κάτι σκέφτεσαι, αλλά δεν το κάνεις, όπως κι εγώ. Ξανά απορώ. Γιατί; γιατί γιατί;;;; ΓΙΑΤΙ;;; γιατί τα ίδια; γιατί πάλι; αρκετά δεν ήταν την πρώτη φορά;

Ομως η ζωή μας έχει ισσοροπίες. Εκεί που πέφτεις μεσ στο βούρκο, κάτι γίνεται κι ανεβαίνεις ξανά στο φως και μετά ξανά στο σκοτάδι και ξανα στο φως...



Υ.Γ. τι έχω πάθει; μα κι αυτός τι έχει πάθει;

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

μια γυμνή μελαγχολία πλανιέται στον χώρο.
Ημέρα Κυριακή ξημέρωσε, σύννεφα, οικογενειακές παρέες,
φίλοι... Πλατεία γεμάτη απο κόσμο.
Μάτια που ψάχνουν τους δικούς τους.
Το φουστάνι μου μαύρο με σχέδια γαλάζια.
Ακόμη και τα φουστάνια έχουν ανάγκη απο λίγο ουρανό, απο λίγη θάλασσα.
Ο ήχος της θάλασσας με ηρεμεί.
Χαμογελάω σκεπτόμενη το δικό του χαμόγελο και τα μάτια
και το τσιγάρο στα χέρια του...
Πώς φαίνονται οι πέτρες μέσα στο νερό.
Χρώματα χίλια.
Βοή φωνές παιδιά τραγούδια...
Κουράστηκα απ τον κόσμο, κι είμαι καλά.
Επιστρέφω μόνη στο σπίτι έτσι να ηρεμήσω.
Βάζω μουσική, επιτέλους η δική μου μουσική...

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

είναι που ονειρευονται πως φεύγουν για ταξίδια...


θάλασσα, μυρίζει θάλασσα αγριέμενη.
γαλάζια σκούρηνε το χρώμα της ξαφνικά
Η φωνή της αγρίεψε.
Τα κύματα γλύφουν τα βράχια με τις λευκές γλώσσες τους.
Ο ήχος της σαν φωνή ενός παρανοικού ερωτευμένου,
σαν γυναίκα αγριέμενη.
Ο ουρανός γκριζάρισε και τα σύννεφα του πήραν χρώματα παράξενα, ερωτικά, μελαγχολικά, χρώματα ονείρου.
Το κρύο είναι τσουχτερό.
Ο αέρας φυσά παντού.
Αδειοι δρόμοι, φύλλα που πέφτουν.
Λες κι άδειασε ξαφνικά ο κόσμος...
Η φύση μεθυσμένη κι αγριεμένη κι οι άνθρωποι δεν την αντέχουν.
Πώς ν αντέξουν την φύση; ούτε τους ανθρώπους αντέχουν οι άνθρωποι, κι ας είναι ομοια τους...

Κάπου στο βάθος τον βλέπει να κάθεται αμέριμνος, χαμένος μέσα στις σκέψεις του, σαν εκείνη...
Καθεται δίπλα του κ δεν μιλάει. δεν μιλάει ούτε εκείνος. καταλαβανόνται.
Γυρίζει και την κοιτάζει.
Τα μαλλιά τους ανω κάτω απ τον άνεμο, σαν την καρδιά τους
Κρυώνει. Συνεχώς κρύωνει εκείνος, μα δεν μιλάει.
Μόνο ένα "Ηρθες; Το ήξερα."
"Μ'αρέσει " λέει..
Βράδυασε.

Το φεγγάρι ναυαγισμένο στα σύννεφα.
Οι δρόμοι άδειοι...
Αρχισε να βρέχει...
Χανονται μέσα στην βροχή...
Ξέρουν, όσο κρατάει μια βροχή, τόσο κρατάει κι η ζωή...

Στην Α λ ς

Να ζήσεις Ειρήνη και Χρόνια πολλά,
μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά,
παντού να σκορπίζεις της νιότης το φως
και όλοι να λένε να μια ΣΟΦΟΣ!!!

Ειρηνάκι, εύχομαι ολόψυχα κάθε ευτυχία!!!
Ευχομαι η ζωή σου να είναι μια όμορφη θάλασσα, γεμάτη συκγκινήσεις, έντονα συναισθήματα και πολύ αγάπη!!! :)

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Εκανα το χάλι μου ιπτάμενο χαλί(;)


Η χαρμολύπη άρχισε να γέρνει προς τη λύπη, καθώς η χαρά της τέλειωσε.

Η χαρμολύπη αρχίζει να μεταλλάσσεται σε χάος.

Εκρυγνειται και κλαίει.

Κυκλοφορεί πάντα ντυμένη στα μάυρα.

Η χαρμολύπη δεν έχει δικαίωμα ούτε τα μάτια της ν ανοίξει να δει το φως.

Η χαρμολύπη δεν ξέρει αν αντέχει άλλο.

Παλεύει... Με τα τέρατα που ξυπνούν μέσα της.

Η χαρμολύπη γέρνει προς τη λύπη.

Και δεν είναι που λύπεις και η λύπη πανηγηρίζει.

Μα να, είναι ένα παράπονο πιο βαθύ και πιο μεγάλο.

Είναι ένα παράπονο που σιγοκαίει μέσα της απο τότε που γνώρισε τον κόσμο τον πεζό.

Είναι που η χαρμολύπη δεν έχει δικαίωμα να ανοιξει να μάτια της και να ξεπεταχτεί στο φως.

Είναι που είναι δέσμια.

Είναι που βλέπει την Αποτυχία να την ειρωνεύεται.

Είναι που βλέπει την Ζωή να μπαίνει σ άλλο τραίνο.

Η χαρμολύπη ήθελε να φύγει και μένει εδώ, γιατί η Λύπη την κάλεσε στο τραπέζι της να καπνισουν μαζί ένα τσιγάρο.

κι η χαρμολύπη εξατμίζεται... σαν τον καπνό... Κι όμως μένει ακόμη μέσα στο υγρό κελί, πανω στο σιδερένιο κρεβάτι....

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

απολογισμός...

Ταράτσα... Φεγγάρι. Σφυριγματα των οχημάτων κάτω απ τα πόδια μας.
Χαμόγελα... Μια φίλη που ήταν παιδί και τώρα την βλέπεις να στέκεται μπροστά σου γυναίκα σωστή.
ΚΟυβέντες για τα παιδικά χρόνια, αυτά που πέρασαν.
Μετά εφηβεία... Θυμάται και μετανοιώνει.
Εγώ πάλι τίποτα δεν θυμάμαι.
Ο χρόνος περνάει.. Μεγάλωσε. Μεγαλωσα.
Μεγάλωσα χωρίς να ζήσω τίποτα.
Δεν έχω δικές μου αναμνήσεις να κρυφτώ.
κοιτάζω πίσω κι όλα είναι τόσο άδεια.
"Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω. Φταίει η ζωή που είναι μικρή"
Καλοκαίρια μελαγχολικά και άδεια.
Χειμώνες ατέλειωτoi μπροστά στο τζάκι.
"Τα ονειρά μου σκουριασμένα ρημάζουνε εδώ κάτω στα ρηχά"
Ακούω... Βλέπω το φεγγάρι.
ταξιδεύω σ αυτά τα παλιά, αυτά που δεν υπήρξαν, που δεν υπάρχουν.
Ενα ξενύχτι... αυτό θέλω...
Ενα καλό ξενύχτι μόνη...

Τρίτη 15 Ιουνίου 2010

Πώς γουστάρω κάτι απογευματα με καφέ και τσιγάρο...


Ξαφνικα, χτύπησε το τηλέφωνο μου μέσα στην άθλια ζέστη του καλοκαιρινού απογεύματος.
Ηθελες να πάμε για καφέ και σου είπα να πεταχτείς απ το σπίτι να πιούμε.
Επιασα να φτιάξω γλυκό που ποτέ δεν είχα ξαναφτιάξει.
Το σπίτι όλο μοσχομύριζε.
Τα λουλούδια στεκόταν πανω στο τραπεζι στο κεντητό τραπεζομάντηλο της μαμάς. Είχε πάνω κίτρινα και μπλε σχήματα ,να μου θυμίζουν αυτά που αγάπησα πιο πολύ στη ζωή μου, την θάλασσα και το φως. Ολα αυτά να μου θυμίζουν το νησί.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και το απογευματινό φως έλουζε το δωμάτιο.
Εβαλα τον καφέ στην καφετιέρα. Αυτή η μυρουδιά του καφέ πλημμύρισε τον αέρα, μαζί με το άρωμα των λουλουδιών και του γλυκού.
ολα ήταν σχεδόν έτοιμα.


Χτύπησες το κουδούνι. Σου άνοιξα. Μύρισες και σ άρεσε όλο το σκηνικό. Τα λουλούδια, τα αρώματα...
Καθίσαμε ήρεμα μπροστά στο παράθυρο στο τραπέζι και κουβεντιάζαμε... και κουβεντιάζαμε μέχρι που μας βρήκε το βράδυ...

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

How fragile we are...


{..}


γέλασα μ ένα χαμόγελο άνεσης και χαράς
κι ύστερα φώναξα...
Κοιταξα την πλατεία με τα χλωμά φώτα και τους πολυβοους ανθρώπους...
Μετά έφυγα πικραμένη...

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Αντιρατσιστικο φεστιβαλ (11/12- 6- 2010)

11-6-10
Βλέπεις τις εθνότητες να χορεύουν και να ενώνονται στον τρελό χορό της αγάπης. Χορευουν ατέλειωτα με ατέλειωτες μελωδίες.
Βλέπεις πρόσωπα ανθρώπινα, τόσο ανθρώπινα και τόσο διαφορετικά,
διαφορετικά και όμορφα. Δεν καταλαβαίνω γιατί να καταδικάζουμε τον διαφορετικό. Είναι όμορφο το διαφορετικό.
Ονόματα παράξενα, Αλί, Σερχάν Ζεπ κι άλλα πολλά που δεν συγκράτησα.
Τους λέμε οτι πρέπει να μάθουμε την γλώσσα τους και λένε δεν πρέπει...
Μέσα στην ένωση αυτή των εθνοτήτων βλέπει κανείς εύκολα τις διαχωριστικές γραμμές.
Συνορα, όρια, διαφορετικες διαλεκτοι, άλλες νοοτροπίες... Βλέπω εύκολα τις διαχωριστικές γραμμές που οι άνθρωποι θέτουν.
Ελάχιστοι μιλούσαμε μαζί τους.
Οι άλλοι στον κόσμο τους. Βλέπεις τα σύνορα... Φοβος για το διαφορετικό...
"Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα ακόμη... "
Κι όπως έλεγε κι εκείνος ο φοιτητής
" δεν δικαιολογούμαστε να τους εκμεταλλευομαστε γιατί ο Ελληνας έχει βιώσει την προσφυγιά. Εμενα η γιαγιά μου ήρθε απ τον Πόντο και δεν είχε σπίτι να μείνει, όπως κι εσύ... Ο κόσμος δεν έμαθε. "
Είπε κι άλλα εκείνος ο τύπος κι όσα έλεγε με έβρισκαν σύμφωνη!

Πάντως, έχω απορία.
Πώς γίνεται να λέμε οτι δεν είμαστε ρατσιστές, όταν τους κοροιδεύουν μερικοί και τους εκμεταλλευονται στις δουλειές τους και μετά έρχονται και στα φεστιβάλ δήθεν για να υποστηριξουν τα δικαιωματα τους ;
Πώς;;;

Μέσα σ αυτόν τον κόσμο που σκοτώνει όλους τους ωραίους ανθρώπους όμως, εγώ είδα λίγους, ελάχιστους ευαισθητοποιημένους, αυτούς που παλευουν για τα δικαιωματα των προσφύγων. Δασκαλοι, φοιτητές, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι ευαίσθητοι, ΑΝθρωποι πάνω απ όλα.


Είναι τότε που χαίρεσαι και βλέπεις πως ΕΥτυχώς! Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι! Ακόμη κι αν μας κλέβουν την ελπίδα, ακόμη κι αν θέλουν να ξεριζώσουν κάθε μέρα απο μέσα μας κάθε λουλουδάκι αγάπης, εμείς θα επιμένουμε! Θα αγαπάμε τον κόσμο! Δεν γίνεται αλλιώς.
12-6- 10
Συγκρότημα με έθνικ μουσική έπαιζε. Οι άνθρωποι που γνώρισα εχθες σήμερα με θυμούνται. Κι όμως, σήμερα δεν ήμουν το ίδιο γελαστό κορίτσι με εχθες.
Η μελαγχολία έκανε παντού μέσα μου την εμφανιση της. Ενιωσα κι εγώ σαν ξένη σήμερα, όχι που είχε πολλούς ξένους κι ήμουν η μειονότητα. Γιατί στο φεστιβάλ δεν υπάρχουν μειονότητες. Ελληνες και Αφγανοί, Πακιστανοί είμαστε ισάριθμοι, ενωμένοι. Μα να, έτσι μαι μικρή μελαγχολία. Λίγο ο Αποστολος Ρίζος με τα τραγούδια του και την βαθιά, βραχή, υπέροχη φωνή του, λίγο που έμεινα μόνη μου, λίγο που ακουσα την ιστορία ενός πρόσφυγα.
Εκμετάλλευση απο τους δουλέμπορους. Αν δεν τους έδιναν λεφτά, θα τους έκοβαν τα χέρια ή τα αυτιά ή θα τους έβγαζαν τα νύχια. Τους παράτησαν σ ένα βουνό. Δεν ήξερε καν πόσο χρονών είναι, γιατί στο Αφγανιστάν έχουν 35 χρόνια πόλεμο κι η μητέρα του δεν τον δήλωσε καν στο ληξιαρχείο.
Ενας άνθρωπος χαμένος μέσα στον χρόνο, ένας άνθρωπος αγράμματος, ένα άνθρωπος που η ζωή του τον αδίκησε. Ηταν εκεί, ένας άνθρωπος που έτυχε να γεννηθεί σε κακές συνθήκες, έζησε τον πόλεμο, ανατράφηκε μέσα στον πόλεμο.
Δουλέμποροι... Μπάτσοι που τους πήραν τα λεφτά και τους παράτησαν σε βουνά. ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ.Ο κόσμος είναι ζούγκλα. Ο ισχυρός καταπατά τα δικαιώματα του ανίσχυρου. Γιατί; Γιατι;;; Κέρδος;; Χρήμα;;; Καπιταλισμός;
Μα μήπως και στην Ρωσία επι κομμουνιστικού καθεστώτος δεν συνέβαιναν τα ίδια; Είναι στην φύση του ανθρώπου να πατά επι πτωμάτων; Κι αυτό είναι φύσει ή μήπως παρα φύσει;
Απορώ. Ψαχνω να βρω αιτίες στα βιβλία ιστορίας, στην κοινωνιολογία, στην ψυχολογία... Δεν μπορώ. Κανείς δεν μου έχει δείξει πώς να ψάξω. Κανείς δεν μου έχει απαντήσει, όσες γνώσεις κι αν είχε.
Ε λοιπόν, δεν το καταλαβαίνω. Ποτέ δε θα καταλάβω λοιπόν;
Ετσι δεν ήμουν σήμερα η χαρούμενη κοπέλα που ήμουν εχθες, γιατί δεν μπορούσα να κρύψω την μελαγχολία μου πίσω απο ένα χαμόγελο.
Κι εσύ... στριφογυρνάς ανελέητα στο μυαλό μου."σε κόσμο άγριο... "
μα και πάλι... " τι να θυμηθώ απ τα ματια σου που 'χω να τα δω ένα μήνα;;;"
Δεν ξέρω αν όλα αυτά θα μπορούσαν να σ αγγίξουν. Ισως...
Δεν ξέρω αν Εσύ θα είχες απαντήσεις στις ερωτησεις μου ή αν θα είχες τις ίδιες απορίες.
Μια μελαγχολία είδα απέναντι στο πρόσωπο του Δημητρη.
Δεν ήξερα αν είναι για τους ίδιους λόγους. Ομως παρατηρησα πως αυτό το ήρεμο γαλήνιο πρόσωπο είχε συννεφιάσει.
Θαυμασα τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Τους θαυμάζω πάντα, όχι γιατί είναι πολιτικά και κοινωνικά ορθό. Επειδή παρα τις αντιξοοτητες, μπορούν να γελούν, να διασκεδάζουν, να αγαπούν, να έχουν όραμα για ζωή και μια ευγένεια βαθιά ανθρώπινη... Τους φτάνει που είναι ζωντανοί... Χ α μ ο γ ε λ ο ύ ν.
Κι όμως... σήμερα ήμουν απόμακρη... Καμιά φορά κρατώ αποστάσεις απ τους ανθρώπους... Χάνομαι μόνη και ξένη μέσα στο πλήθος... Παρακολουθώντας σαν θεατής την αναθρωπότητα, τις εκράσεις, τα βλέμματα... χωρίς να μιλάω... Μόνο ένα τσιγάρο καίει στο χέρι μου...
Λυπάμαι γι αυτό... μα είναι ανάγκη μου...

Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

"Broken thoughts... "

πάλι στέκεσαι μπροστά μου με κομμένα τα φτερά.
Εφταιξες. Ανέλαβε τις ευθύνες σου.

"I hurt myself today... "

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

Ξεριζώνω κάθε μέρα τον ανθό της αυταπάτης απο μέσα μου.

τώρα θέλω να ζω την πραγματικότητα.

κι όχι να φτιάχνω παραγματικότητες,

σπασμένες αρτιότητες, στις οποίες εντάσσεσαι.

αηδιασα και θέλησα να σε ξεράσω απο μέσα μου. τοσο απλά.

Ξεριζώνω κάθε μέρα τον ανθό της αυτάπατης.

καιρός να ζήσουμε μωρο μου ξημερώνει.

Ψαχνοντας ψύλους στα άχυρα.

Σήμερα είδα ένα σκοτωμένο πουλί.
Δεν το πάτησα. το σεβάστηκα.
Ένα σκοτωμένο πουλί, όπως κι οι άνθρωποι που σκοτώνονται κάθε μέρα.
Σκοτώνονται σαν τα πρόβατα στη σφαγή.
κι αυτοί δεν το βλέπουν δεν το κατανοούν
Αν λέω αν έβλεπα έναν άνθρωπο σκοτωμένο δε θα γύριζα ποτέ την πλάτη. Ποτέ δεν θα τον προσπερνούσα.
Εκεί πάνω στο σκοτωμένο σώμα του, πάνω στο πεθαμένο μυαλό του,
εγώ θα του φώναζα να σηκωθεί.
Υπάρχει ζωή και μετά τον θάνατο.
Ζει η ψυχή και το σώμα ζει, εκτος κι αν πεθάνει κι η ψυχή.
Κάθε μέρα βλέπω πως σκοτωνόμαστε τόσο αβασάνιστα τόσο αβίαστα
καιρός δεν είναι να ξυπνάνε τα πρόβατα.

Σημερα είδα ένα μυρμήγκι, να τόσο δα μικρό.
Κι όμως δεν μπορούσα να το πατήσω.
Δεν ήθελα. Πώς να σκοτώσεις ότισήποτε στη φύση;
Αν λεω, αν πατήσεις το μυρμήγκι τότε θα πατήσεις και τον άνθρωπο που μοιάζει με μυρμήγκι
Δεν έχεις το δικαίωμα.
Ουτε μπορείς να τον προσπεράσεις
Πρέπει να τον πάρεις απ το πατωμα.
Να τον σηκώσεις. ΟΦΕΊΛΕΙΣ, αν θες να ανήκεις στα ανθρώπινα,κι όχι στα ανθρωποειδή
ΜΑς κλέβουν κάθε μέρα την ανθρωπιά μας. μας κάνουν ανθρωποειδή
Κι όμως το μυρμηγκάκι πρέπει να σηκωθεί και να πατήσει στα πόδια του.

Σημερα είδα ένα γατάκι μικρό που το έπλενε η μαμά του.
Τι πιο ανθρώπινο; πολύ ανθρώπινο κι ας είναι γάτα η μάνα.
Ας καθαρίσουμε όλους τους ανθρώπους... ας τους πάρουμε αγκαλιά, γιατί ο κόσμος φοβάται.

κι όμως.. σήμερα... ο κόσμος με προσπέρασε. Με φοβάται.
Οταν το μυαλό μου εξεράγη με κοιτούσαν και γελούσαν.
Δεν ξέρουν. τι να καταλάβουν; αυτοί θα γίνουν μπάτσοι και καραβανάδες. Δεν ξέρουν. Καραγκιόζηδες.

Εχω να σώσω το κόκκινο ροκ του κόσμου. Η ελπίδα δεν είναι κροκ.
Δεν ελπίζω. Πράττω. Προπαθώ κι ας γδερνομαι κι ας πέφτω σε βράχια...

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος.
Κι εσύ που θα μ αγαπήσεις, θα μ αγαπήσεις γιατί είμαι Ανθρωπος κι όχι " άνθρωπος" ή τουλάχιστον γιατί προσπαθώ να μαι, αυτό που δεν είναι οι άλλοι... οι πολλοί άλλοι. Εσύ θ ανήκεις στους λίγους. Και θα φωνάζεις μαζί΄μου ή θα σωπαίνεις όταν πρέπει. Κι εγώ θα φωνάζω μαζί σου και θα σωπαίνω....



Ψαχνοντας ψύλους στ άχυρα αλλάζει ο κόσμος.
Θα βρω έναν ψύλο να συμφωνεί μαζί μου. Θα βρω πουλλούς ψύλους να συμφωνούν μαζί μου.
Ξέρω υπάρχουν πολλοί ψύλοι.
Μερικοί τρομάζουν. Με τρομάζουν. Είμαι τρελή εγώ. Είμαι γραφική εγώ.
Τα ξέρω όλα. Είμαι γκάου πίου. Ψαχνω και τελικά, λένε δεν βρίσκω τίποτα.
Κάτι βρίσκω, πολλά. Ξέρω θα μένω μόνη να ψάχνω. Πιο καλά στο περιθώριο.
Δεν θα ανήκω κι εγώ στην γενιά της τζόντας. την λυπάμαι. σας λυπάμαι.
Μας προβάλλουν το σεξ για να μην σκεφτόμαστε.
Μονο τότε έχει το σεξ τόσο πρωτευοντα ρόλο. Οταν οι κοινωνίες σαπίζουν. Δεν θέλουν να σκεφτόμαστε. Μονο να διασκεδάζουμε τα ενστικτά μας. Μονο αυτό. Σάρκα, ύλη, αυτό θέλουν. Ετσι μας θέλουν.
Δεσμιους. Το πιο μεγάλο όπιο είναι το σεξ.
Γι αυτό μας το πουλάνε. Γι αυτό ο κόσμος έχει γεμίζει τσόντες. Τσόντες κάθε μέρα. Στην βουλή, στα σχολειά που είναι μπουρδέλα, στις τηλεοράσεις, στα περίπτερα, στις κυριακάτικες εφημερίδες, στα δικαστήρια, στα πανεπιστήμια. Τσόντες και πλαστικό. Μας σκοτώνουν κάθε μέρα.

Αγαπημένε μου ψύλε, θα σε βρω κάποτε.

ξεκαθαρισματα.

Θυμάμαι κάποτε έλεγες... " τ απογευματα τ αδεια που βουλιαζω μακρια σου... θα σε ζητώ... "
Ηταν ένα απογευμα χειμωνιάτικο. Εβρεχε. Εσύ μισείς την βροχή. Το τραγούδι...
δεν το ξανακουσα απο τοτε. Μονο τώρα. Θυμήθηκα. είναι άδεια όντως τ απογέματα; Κι εγώ σ έχω ξεπεράσει; τελικά τι έχω ξεπεράσει; τι έχω αφήσει πίσω; Ολες αυτές οι απορίες .... " σαν παλιό ραβασάκι σε λιωμένο σακάκι..." όλες αυτές οι απορίες χορεύουν στο μυαλό μου.
Ναι σε ξεπέρασα, γιατί τώρα που το καλοσκέφτομαι, όσα θυμάμαι δεν πονάνε καν. Απλά σ αναφέρω. απλά αναζητώ εμένα; αναζητώ τις αναμνήσεις μου; πες εσύ που όλα τα ξέρεις.
Μάλλον με ψαχνω κι αποψε. Ενα χρόνο με ξέχασα.
Τώρα δε ξέρω τι κάνω. Μισώ οτιδήποτε στατικό.
Μένω στάσιμη όμως. είδες; Οχι στάσιμη με την ιδέα σου. Πηγαινε καιρός. Κάποτε με έκανες να τρελαθώ... απ τα νεύρα μου. Παραμονή Χριστουγεννων το ντελίριο. Μετά έδωσες υποσχέσεις που δεν κράτησες. Εγω κι η Λια στο τζάκι να πίνουμε με κλειστα φώτα και κοντά στην φωτιά. Είχα κοκκινίσει-μισό να φερω κρασί . μ αρεσει να το πίνω σε ποτήρι με πόδι. δε ξέρω γιατί. -
Εκεί στο τζάκι έκλαψα απ τα νευρα μου, μετά απ τη χαρά μου και μετά σκέφτηκα πως δεν θα κρατούσες την υποσχεση σου. Σκεφτηκα πως δε σου αξίζει όλο αυτό. Ισως δεν άξιζες να σ αγαπήσω. αν, λέω ΑΝ, σ αγαπησα. Φερθηκες΄σκάρτα, δειλά, άνανδρα κι εμένα όλα αυτά δεν μ αρέσουν. Ομως απο την άλλη, όλα ήταν τόσο μαγικά. Με νευριασες. Δεν μπορουσα να σε βλέπω θεατή στο ίδιο σου το θέατρο.
Επελεξες. Σ εχασα λες γιατί δεν σου μιλούσα ποτέ για εκείνα που όντως ένιωθα. Δεν ήθελα να σ εξαναγκασω. Δεν ήθελα με ένα "μείνε" να σ εξαναγκασω. Ισως όμως να είχες αναγκη να στο πω. Δεν ξέρω. Σ εμαθα ποτέ; Εσύ λες ναι.

...
Κουραστηκα και με την δικη σου ιδέα.
Ξερω πως πλησιαζει ο καιρός των αφίξεων. Ομως η δικη σου ιστορία πρέπει να τελειώσει.
Είναι ήδη ληγμένη.
Αηδιασα. Με αηδιασες. Με αηδιασα. Ανακατεύτηκα και ξαφνικά μου ρχεται να σε ξεράσω απο μέσα μου.
Αλήθεια. Η λέξη είναι χάλια, ακούγεται χάλια. σου χω γράψει άπειρες, σχεδόν υπέροχες. Μα πρέπει να τελειώσει αυτή η αιχμαλωσία.

Η κάθε είδους αιχμαλωσία με πονά. Καιρός να φεύγουν μία μία. Καιρός να σπάνε. Κουράζομαι.

Ξεκινώντας απο σένα λοιπόν.... καλή ευκαιρία.

σιγα σιγα να λύνω τους κόμπους, βαζω το μυαλό σε τάξη, τον εαυτό μου στην θέση του, εμένα κάπου αλλου.
Καιρός να με βρω.
Καιρός να λύνομαι. αργά σταθερά. μπορεί να ξαναδεθώ δεν λέω, δεν αποκλύω, μα ας λύσω πρώτα τα παλιά δεσμά.

Αυριο υποτιθεται οτι είναι μια νέα μέρα.
Φοβάμαι μην μυριζει παρελθον.
Εϊναι ωραίες οι αναμνήσεις.
Ομως μοναξιά θα πει να ζεις βουτώντας σ αναμνήσεις. Μπορεί να είναι όμορφο αυτό. αλλά δεν γίνεται. πρέπει να ζήσω.
..........

Είναι αυτό που σου έλεγα Γιώργο όταν γνωριστήκαμε.
Εσυ έλεγες ήθελες να ζήσεις τα πάντα μαζί μου. Εγώ πάλι ήθελα να ζήσω. Τοσο απλά. Δεν με ενοιαζε αν θα είναι μαζί σου. Ηθελα μόνο να μην έχει όρια. ΗΘελα να ναι ζωή. ΖΩΗ όχι "ζωή". Ερωτας όχι " ερωτας".
κι μέχρι ένα βαθμό ήταν έτσι... μετά σε εμπιστευόμουν, όχι ακριβώς. Ηξερα οτι θα με πρόδιδες. απλα αφηνόμουν.

αυτό που χαθηκαμε δε μ αρεσει. Δεν μπορώ να καταλαβω πως γίνεται δυο ανθρωποι τόσο κοντά να μην μιλάνε. Και σκέψου, πως του Αγίου Γεωργίου δεν σε τηλεφώνησα... μα πώς; δεν είχα τηλεφωνο. διαγαφηκαν όλα. Και σκεψου, τώρα θυμήθηκα, την Τρίτη γιορτάζω και δε θα το θυμηθείς κάν. ή μάλλον δεν θα τηλεφωνήσεις κάν.
και μετά ξάνα στα γεννεθλια μου. πάλι δε θα τηλεφωνήσεις...
νια δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γίναμε ξένοι.
Εγώ το διάλεξα. ΑΛλά δεν ξέρω. ΑΠλά έπρεπε. Θυμαμαι που είπες οτι πρέπει να σου μιλάω όποτε το έχω ανάγκη, γιατί έχω Πανελλήνιες και θα είναι δύσκολα. Θυμάμαι που σχεδόν με παρακαλουσες να σε πάρω τηλέφωνο ή που με έπαιρνες εσύ και μου λεγες..." μου λειψες απλά,τόσο ανθρώπινα... " κι άλλες φορές που σου λεγα πως με ξέχασες, έλεγες " απλά δεν ξέρω τι να σου πω... " Κι εγώ ακόμη απορώ... πώς γίναμε έτσι; πώς τα κάνα έτσι; κι εσύ φταις.
Μα και πάλι... τουλάχιστον το συναισθημα μας δεν μπορεσε να το φθείρει η καθημερινότητα. Ηταν πολύ δυνατο. Οπως όλα τα δυνατά πράγματα.... όταν ξεθυμάνουν ... αστο... πιο καλά που έπινα κονιάκ 12 αστέρων παρά να έπινα κονιάκ 3...

Κυριακή 6 Ιουνίου 2010

Ηθελα κάτι να γράψω.
Προσπαθούσα να ζωγραφίσω την εικόνα σου με λέξεις.
Ομως, αυτό είναι πολύ τρομαχτικό.
κι εκτος απο τρομαχτικό δεν είναι και έυκολο.
Δύσκολες οι περιγραφές, οι εικόνες δεν μπορούν εύκολα να περαστούν στο χαρτί ή έστω σ ένα ιστολόγιο.

Οχι, δεν μπορώ.
Διαλλειμα να δω τι παιζει ο Θεοδωράκης.

Ευχαριστώ που μπορώ να βλέπω.
ΑΝ δεν είχα όραση δεν θα μπορούσα να δω τα χρώματα, να όπως αυτά που είχε σήμερα η θάλλασσα κι ο ουρανός.
Επίσης δεν θα μπορούσα να βλέπω το γέλιο σου, ή τα μάτια σου. Γενικα, δεν θα μπορούσα να δω οτιδηποτε όμορφο κι εκείνο που θα με πείραζε είναι που δεν θα μπορούσα να βλέπω πρόσωπα.

Ξεφεύγοντας απ το θέμα κι όχι, δεν θέλω να δραπετεύσω.
Εφυγα μόνο γιατί ένιωσα τυχερή. εξάλλου, δεν βλέπω κανενα λόγο για να είμαι στο θέμα, καθώς εδω δεν υπάρχει θέμα.

Απορώ απλά... η ομορφία λένε είναι χάρισμα. Η ευγένεια είναι μεγαλύτερο θα έλεγα.

Επίσης, "Α πο την Θεσσαλονική δεν με σκέφτεται κανείς"
Κανείς; Σίγουρα; κι αν εκεί περάσω; θέλω να δω τι θα γίνει. πώς ξανασυναντιούνται; άνετα λέμε. τόσο άνετα, σα δυο φίλοι που χάθηκαν.
και δεν ρωτάει κανείς τίποτα τον άλλον. απλά αναβουμε τσιγάρα, αρχίζεις να μιλάς ασταμάτητα, να λες βλακείες, απ αυτές που λές για να μην πεις αυτά που σκέφτεσαι. Εγώ απο την άλλη σου λέω πόσο δίκιο είχες και σου λέω οτι είναι όμορφα και πόσο διάβασα και πώς πέρασα και δεν σου εξηγώ, δεν σου μιλαω. Ποτέ. κι είναι κι εκείνα τα χρωστούμενα που χουμε πει. Μα πώς ξανασυναντιούνται; Ποιός μιλαει για αρχές; κανένας. μιλάω για συναντήσεις. για επόμενες συναντήσεις.έτσι τυπικές, ηλίθιες, απ αυτές που δεν έχουν νόημα γιατί είναι τόσο ψεύτικες.

Κι απ την άλλη θα μπορούσε να ναι και μια τυχαία συνάντηση μέσα στο πληθος. Ισως να μου φωνάξεις. Ισως λέω. Μα όχι, θα φοβηθείς.
Αν σε δω, θα φωνάξω. Δεν φοβάμαι. Δεν μπορώ καν να ντραπώ. Δεν γίνεται. Ισως λοιπόν να είναι μια συνάντηση που απλά θα είνα τέλεια. Απο εκείνες που ποτέ δεν ξεχνάς.
Ονειρεύομαι και προτρέχω. Παει καιρός που έκοψα επαφές μαζί σου. Ξεκοψα γενικά. Εσύ, η Λία, ήσασταν η συνεδεση μου με τον κόσμο. Ευτυχώς δεν ξέκοψα με την Λία. αλλιώς θα χα ξεκόψει απ τον κόσμο.
Πάλι σκέφτομαι πως εσύ με συνεδεες τελείως διαφορετικά με τον κόσμο σε σχέση με την Λία.
Κι όμως θα μπορούσε κανείς να πει πως έχω ξεκόψει με τον κόσμο.
Κι όμως δεν ξέρω.
ΑΝαρωτιέμαι. συνέχεια αναρωτιέμαι.

Ξεσκονίζοντας το αρχείο μου εχθες βρίκα τα λόγια σου. Τα χα κρατήσει γραμμένα. Φιλοσοφίες. Επηρεασμένος απ τον Λιαντίνη ήσουν. Τοτε δεν το ήξερα. Τώρα έμαθα λίγα για τον Λιαντίνη. Εσύ πάλι δεν μου εξηγούσες. Δεν έχει νόημα έλεγες. Είσαι μια παράξενη προσωπικότητα, σχεδόν διαχασμένη. Τελικά ποιά πλευρά σου ξέρω; Εσύ λες την καλή σου. Τελικά μετά γνώρισα και την κακή σου.
Εσύ δε ξέρω ποια. Αυτή που δεν φαίνεται. Μάλλον η καλή.
ή ίσως η αρεστή. τόσο αρεστή και τρομακτική.
"Ο κόσμος με προσπέρασε. Φοβάμαι. Με φοβάται;"
αυτό για μένα. κι εσένα. ξέρω τι θα πεις. σε φοβάται.

το μυαλό μου είναι χαοτικό, το ξέρω.
αλλιώς άρχισα, άλλα σκέφτηκα,άλλα θέλησα, άλλα έψαξα.
Οι χειρότερες φορές είναι όταν αρχίζεις και μπερδεύεσαι κι αυτό γίνεται συνήθως βράδυ.
Είναι ο εαυτός μας τότε; ή μήπως ένας άλλος;

Πάντως, ένα ξέρω, ευτυχώς που βλέπω. Ευτυχώς που μπορώ να σε βλέπω. Να βλέπω τη μυτούλα, το γέλιο σου, εσένα. Κι όχι μόνο εσένα.Ολα τα υπέροχα πράγματα. Μπορώ να βλέπω τα τέλεια πράγματα και τους τέλειους ανθρώπους, όπως εσένα. Μπορώ να βλέπω όλα τα ατελή πράγματα που είναι εξίσου υπέροχα, όπως εκείνος κι όπως κι ο άλλος κι ο παράλλος. Οπως εκείνο το τσαλάκωμένο μαραμένο λουλούδι...

Χαμογέλασες. Ο κόσμος άστραψε. -ψέματα, αυτή η φράση δεν γράφτηκε για σένα. -

Οργη

Νιώθω ασφυκτικά περιορισμένη.
Κάτι σαν να μου χουν κόψει τα φτερά ή κάπως σαν να μου καίνε τα φτερά μου ή καλύτερα σαν να μου τα δένουν.
Νιώθω ασφυκτικά κλεισμένη μέσα σ ένα τρυπάκι .
Ο κόσμος μου εδώ δεν έχει επιλογές, δεν έχει πως ν ανοίξει τα φτερά του.
Αυτός είναι ένας λόγος που δεν χωνεύω την επαρχία.
Λες κι εμείς είμαστε σ άλλον κόσμο.
Τρομάζω βλέποντας πόσα συμβαίνουν έξω απο εδώ.
Εμείς εδώ, δλδ οι γκιόσες το παίζουν κοσμικές και στην ουσία είναι τριτοκοσμικές.
Δεν συμβαίνει τίποτα εδώ.
Πώς να συμβεί;
Πέρα απο τον γεωγραφικό μας αποκλεισμό, έχουμε και άρχοντες άχρηστους, απαιδευτους, ανθρωπους που το επιπεδό τους περιορίζεται στον Βαζαίο.
Τους έχω σιχαθεί. Εχω σιχαθεί όλον τον κόσμο.
Πρέπει να είσαι ντενεκές, να κάνεις θόρυβο για να σε δουν.
Σας έχω βαρεθεί παλιομαλάκες, ρουφιάνες, πουτάνες, χαφιέδες.

Και επανέρχομαι στο θέμα.
Εχω βαρεθεί εδώ. Δεν έχει τίποτα.
Εχει φύση. Απο Τέχνη; ΠΟύ είναι αυτή; Ξερεις, απλά δεν έχουμε ερεθίσματα. απλά βρήσκω, απλά αγαπάω, ενδιαφέρομαι...
Τα 'παμε ματώνω και ρωτάω και ψάχνω γιατί είναι στα κυτταρα μου.
Αλλα τους σιχάθηκα. Νιώθω δεμένη περιορισμένη άσχετη ηλίθια. χαράμι πάνε τα χρόνια μου.
εΧΩ βαρεθει . εχω βαρεθει κι αυτον τον κόσμο. Δεν γίνεται να περιτριγυριζόμαστε απο μαλάκες. δεν είναι δυνατόν. Ειναι ελάχιστοι αυτοί που ξεχωρίζουν.
Ολα μου την δίνουν. ΔΕν αντέχουν τα νεύρα μου πια.
Εκνευρίζομαι. φωνάζω βρίζω μετά γελάω μετά ξανα τα ίδια.
Οταν εγώ φωναζα για την μαλακισμένη την άχρηστη την φυσικό να μας κάνει μάθημα ήμουν γραφική, τώρα αυριο λευκή.
Μαλακες. αχρηστοι. Βγαλατε προεδρο τον αρχιμαλάκα.
Κι έτσι κάνουν κι οι μεγάλοι.
Τα γαμήσανε όλα.
μας γαμήσανε τα σχέδια, τα όνειρα.
Ολα τα κάνατε μπουρδέλο.
Αλλα στο μπουρδελο υπάρχει και μια τάξη.
Εδώ τι υπάρχει;
"όλοι οι καριοληδες μια εταιρεια"

Σας βολεύει το μπουρδέλο. Είστε άχρηστοι. Πηγαινετε μόνο στο φροντιστηριο με τα λεφτα του μπαμπα, σας χαιδεύουν τα αυτια, σας γαμάνε τα μυαλά. Δεν σκέφτεστε. Δεν σας νοιάζει που πληρώνουν οι γονείς σας κι αυτοί φταίνε. αυτοί στην τελική είναι οι πιο μαλάκες.
Δεν διαβάζει. κυράτσα μου, το σκατοπεδό σου. Χρωστάει 10 μαθήματα. Κοψε μωρι την επιχορηγηση. Αλλά πού; έχεις ένα μουλάρι και θες να το κάνεις άνθρωπο και μάλιστα με χαρτί πανεπιστημίου.
Μη σου πει κι η κυρά της γειτονιάς οτι το παιδί σου δεν σπουδασε.
Ε λοιπόν τα γράμματα πρέπει να τα αγαπάς. Αλλιώς είσαι μαλάκας, είσαι γραφικός, είσαι ψεύτης, είσαι δυστυχής. Αλλιώς σ απορριπτω. -χέστηκες που σ απορριπτω εγώ... -
Νά σου πω και κα΄τι;
Χεστήκαμε για όλους τους καριόληδες, για όλους τους δήθεν.

Βλέπω παιδιά να τρέχουν πίσω απ τα κόμματα γυρεύοντας να φτιάξουνε τον κόσμο.
Κομμουνιστές, πασόκοι, νεοδημοκράτες. Οι μισοί νέοι χρωματίζονται.
Τσιράκια των καριόληδων ρε;
Γιατί; Αυτοι σας εκεμεταλλευονται. Αυτοί κι ειδικά οι αυτοι οι κομμουνιστές, είναι οι πιο μεγάλοι καπιτάλες.
Και όχι ρε πούστη, δεν είμαι δεξιά. Δεν θα ψήφιζα ποτέ. Πιο καλά να μοου κοβόταν το χέρι. Σιγά να μην ψηφίσω αυτούς. Ούτε πασοκού δεν είμαι. αυτό είναι κόμμα επιχειρηματιών. εγώ δεν τους γουστάρω αυτούς.
Με έχουν ονομάσει κομμουνίστρια. Ούτε αυτό είμαι.
Δεν ξέρω τι είμαι. Δεν έχω ψάξει.
Δεν ξέρω.
Ονειρευομαι.
Μα πώς να ονειρευτώ; Ο κόσμος έχει γαμηθεί. Τον γαμήσανε.
Βρίζω. Ξεσπάω. Η ψυχή μου βγαίνει γυμνή. Δνε με νοιάζουν οι τύποι. Δεν με ένοιαζαν ποτέ. δεν γαμιέται... έτσι λέω.
Οι λέξεις δεν είναι φτηνές. Φτηνές είναι οταν δεν τις εννοούμε.
Δεν μπορώ να ωραιοποιώ. Να επιτηδεύω.

Βαρέθηκα να κάνω τον μαλάκα. Θέλω να βγω έξω στον κόσμο και να τους τα κάνω λίμπα. Γρανάζι, γρανάζι, γρανάζι. Εσύ γίνεσαι το γρανάζι,. γώ τι γίνομαι.;;;;
Κι η μάνα μου φωνάζει. Θέλει την χλωρίνη. Να μην θυμώνω λέει να μην βρίζω. γρανάζι γρανάζι γρανάζι. γαμημένοι συμβιβασμοί.
Εσύ δεν θα αλλαξεις τον κόσμο. Και τότε ποιός γαμω την πουτάνα σας;
Πέντε έξι φορές θέλω να τον γυρίσω ανάποδα. Πέντε έξι φορές θέλω να τον γυρίσω ανάποδα. Πέντε έξι φορές.
Λίγες ;
Σε λίγα χρόναι ξέρω πως θα γεράσω κι ό κόσμος τι; Θα ναι μπορδέλο ακόμη;
Λυπάμαι. Δεν γουστάρω. Δεν θέλω να μαι μια σάπια ηλικία.
ΟΙ μεγάλοι είναι ηλίθιοι. αυτοί οι μεγάλοι δηλαδή που νομίζουν οτι τα ξέρουν όλα. Την τύφλα τους ξέρουν. Αν ξέρανε δεν θα τα γαμούσανε όλα έτσι.
Ούτε μεις ξέρουμε. Αν ήξερα δεν θα έβριζα. Θα άλλαζα. Αλλάζω εμένα. Μόνο.
"Είμαστε γεννημένοι για να πονάμε, αλλά τουλάχιστον πονάμε κι είμαστε διαφορετικοί απ τους άλλους" .
αυτό έχω μόνο να μου πω.
Το σύμπαν το αλλάζουμε εμείς.
ΑΝ δεν περάσω στην νομική της Αθηνάς θα λυπηθώ.
Θα φταίω ρε πούστη.
Οχι που δφεν διάβασα. Που ποτέ δεν με πίστεψα. Πολλά κωλοζωα μπαίνουν σε νομικές. Μπαίνουν σε νόρμες.
Οπως όλα τα ζωα στην κοινωνία αυτή προεξέχουν.
Μαλάκες άντρες, πουτάνες ή μιξιπαρθένες (ναι σιχαμερό αυτό ) γυναίκες, παιδιά που τα ξέρουν όλα.
Βαρέθηκα. Στραβάδι, άνοιξε τ αυτιά σου. ΑΝοιξε τ αυτια σου κι ακου. Εγω σ ακούω κι ας λες πιπολογίες.
Στραβαδι ανοιξε τα μάτια και δες ρε μαλακα τι παιχνίδι σου παίζουν.


Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι. Ξέρω, πως δε θα κάνω τίποτα αν δεν συμβιβαστώ. Ξέρω πως πρέπει να σου πιάσουν τον κώλο για να ανελιχθείς. Ρε εγώ δεν θέλω να πατήσω απι πτωμάτων. Δεν γουστάρω.
Δεν θέλω να γίνω σαν τα σκυλιά.
Γαμημένοι άνθρωποι, δεν σας παρεξηγώ. ΕΝα κομμάτι ψωμί.
Κι ακούω και την γκόμενα δίπλα να λεει " εγώ είμαι με τον Ταδε(ποιός χέστηκε για τ όνομα του;) γιατί μου έκανε δώρο πολύ ακριβο" Μπράβο μωρί τσουλάρα μου ρθε να της πω. Μπράβο. Είσαι 20 και έχεις την ύλη θεο σου. Πουτάνες. Δεν φτάινε. Ετσι μάθανε. Ε ρε γαμώτο.
Κι εσένα έχω να σου πω πως δεν με νοιάζει αν εσύ την βρίσκεις στο γαμήσι. Δεν με νοιάζει τι κάνεις στο κρεβάτι σου. Δεν με νοιάζει κι εσύ έρχεσαι και μου τα φωνάζεις μέσα στον ΄κόσμο. Το τσούλες; Τι αναξιοπρεπή άτομα ρε γαμώτο; Ποιός σου είπε οτι νοιάζει όλους πώς γαμιέσαι εσύ; Γιατί αυτό κάνεις. Γαμιέσαι. Δεν μπορείς να νιώσεις τίποτα παρα πάνω. Δεν διαφέρεις απο τα ζώα.
Μόνο γαμιέσαι. Δεν σέβεσαι ούτε τον εαυτό σου ούτε τον φίλο σου ( ή γκομενό σου αυτή η λέξη ταιριάζει ) ούτε την σχέση σου, ούτε τον έρωτα.
Τίποτα. Αφού έτσι ξεφωνίζεις μπροστά σ όλους και αφού μεταφέρεις το κρεβάτι σου στην Πλατεία... τι να πω ρε πούστη;
Βαρέθηκα.
Σας έχω σιχαθεί. Σας βαρεθηκα νά κάνετε σχέσεις για ένα γαμήσι, για ένα αυτοκίονητο, για ένα δαχτυλίδι.
Σας βαρέθηκα να σπουδάζετε για ένα μισθό, να μια βολή, για μια κοινωνική καταξίωση, για μια γειτόνισα.
Σας βαρέθηκα να γλύφεται τους κώλους των κομματοσκυλων για να σας βάλλουν στο δημόσιο.
Σας βαρέθηκα να θέλετε το δημόσιο για να κάθεστε.
Αλήτες ρουφιάνοι μαλάκες, Ξυπνάτεεεεεεεεεεεεεεε.

ΠΡολαβαίνετε. Προλαβαίνουμε.

ποιά είμαι εγώ να σας κάνω κύρηγμα; απλά είστε μαλακες. σας βρίζω και δεν μπορείτε να κουνηθείτε. δεν μπορείτε ν αντιδράσετε.
ξέρω είμαι μόνη. Ξέρω είμαι και μάζα.
Δεν ξέρω τίποτα.
Καταλαβαίνω πολλά.
Δεν ξέρω τίποτα.
Βλέπω καλά .


θα πω αυτό που μου έγραψες κάποτε, Γιώργο. - Εσύ αλλιώς ένιωθες τότε βέβαια. Κι όχι δεν είσαι προτυπο, ανήκεις σ αυτούς που είπα παρα πάνω. απλά αυτό που μου χεις γράψει κάποτε ταιριάζει στην περίσταση -
"Θέλω φωτια να τα κάψω όλα, να πυρπολήσω τις σκέψεις μου... να μείνουν μόνο στάχτες να τις ρίξω στο Αιγαίο... "

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010


-ωστέ εσύ είσαι λοιπόν που εκπορνεύεις το έλεος των ανθρώπων;

και για πες μου λοιπόν, γιατί το κάνεις;

- να είναι μωρό μου που δεν έμενε κανένα έλεος στο ανθρώπινο γένος.

Μόνο μια οργή στα μάτια των ανθρώπων, ένα ανελέητο δυσβάσταχτο κενό. Ετσι κι εγώ αποφάσισα να εκπορνεύσω το έλεος, μήπως βρεθεί κανείς και πάει μαζί του και κόλλησει αυτό το αφροδίσιο νόσημα.

να μωρέ αυτό που ξεπουλησαν οι άνθρωποι φτηνά.

-τι εννοείς πόρνη;

-για τον Ερωτα λέω, ναι για τον δικό μας σου μιλάω, τον ανθρώπινο.

-και πόση είναι η ταρίφα σου;

- το έλεος κι ο Ερωτας, ξέρεις, δε πουλιούνται ή αν πουλιούνται είναι φτηνά. Γιατί βλέπεις ο κόσμος έχει χάσει το προσωπο του κι οι άνθρωποι που χάσαν το προσωπο τους είναι πολλοί. Και, ξέρεις, βλέπω τους ανθρώπους ν αδιαφορούν. Βλέπω τους ανθρώπους τόσο φτηνά να ξεπουλιούνται κι έτσι κι εγώ αποφάσισα να γίνω πόρνη. Μονο ως πόρνη ίσως να έπαιρνα αυτό που αγάπησα τόσο, το Ελεος ή τον Ερωτα.

Θέλησα απελπισμένα να κολλήσω αυτό τ αφροδίσιο νόσημα.

-δεν σε καταλαβαίνω. Προτιμάς την αρρώστια;

-Ναι γιατί αυτή η αρρώστια είναι αιώνια, μέσα στα κυτταρα μου βρίσκεται και μ ακολουθεί. Γίνεται ένα με το δέρμα μου, με σαπίζει, με ξεσηκώνει. Με πιάνει απ τα μαλλιά, με ξεθεώνει, με μυθοποιεί και μ απομυθοποιεί. Ξέρεις, δεν ήμουν πάντα πόρνη, μα τώρα... τώρα έγινα πόρνη του Ελέους.

Κυκλοφορώ κι εισπράττω την αιώνια χλεύη της Μοναξιάς.

Μεγάλη ρουφιάνα, πιο μεγάλη πόρνη απο μένα αυτή.

Ξέρεις, είν ώρα να φεύγω. Καληνύχτα. Το τσιγάρο μου έσβησε. Ερχονται άλλοι.Πρέπει να φύγω. Να κερδίσω εγώ τον Ελεον κι όχι τον Φόβον. Πρέπει να προφτάσω. Η ανθρωπότητα τσιρίζει μέσα στο στήθος μου. Καληνύχτα... Ερχονται άλλοι κι εισπράτουν κάτι απ την ζωντάνια μου, απο αυτό το κορμί που είναι σαν ξαλάρμενο καράβι μέσα στο Μένος των Καιρών. Καληνύχτα...

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

Ο ερωτας, η Τεχνη κι η παιδεία...


απόγευμα, ραδιόφωνο, άδειο σπίτι. ακόμη με τα νυχτικά. τσιγάρο καίει.
Το μυαλό σε ακινησία. Ο,τι μέσα μου πάει ν ανθίσει προσπαθώ να το σταματήσω. Ξανά ένα αέναο παιχνίδι. Σκασιαρχείο. πόσο μ αρέσει; μ αρέσεις πήγα να γράψω. περίεργα πράγματα. Κι όμως ξέρω. Ελάγχω για άλλη μια φορά τα συναισθηματα μου με την λογική.
Δεν είναι για μένα αυτά. Οχι, ξανά. Οχι, πάλι. Οχι τίποτα. Οχι πολλά. Οχι γενικά. Πειραγμένα ζάρια. Ουρανός που στενεύει. Το μυαλό που στενεύει. το μυαλό που χορεύει. Οι φωνές στο κεφάλι. Η τέχνη ν αφήνεσαι είναι άπιαστη ή μήπως είναι μέσα στα κυτταρά μας;
Κι όμως, όλα μαθαίνονται. Ολα διδάσκονται. Ακόμη κι η αγάπη μαθαίνεται. Μαθαίνεις ν αγαπάς, μαθαίνεις να ελέγχεις, μαθαίνεις να ελέγχεσαι. Και τελικά δε ξέρεις να ζεις. Κι όμως, άλλοτε μαθαίνεις να ζεις. Ασυναρτησίες στον χορό τον λέξεων, τρελό καρναβάλι. Προτάσεις συγκεχυμένες. Προτάσεις αόριστες.
2
Τέχνη. Δεν μπορείς να την βάλεις σε λογάριθμο. Δεν μπορείς να την μεταφράσεις. πρέπει να την νιώσεις. ΔΕΝ Πρέπει να την καταλάβεις.
Δεν μπορείς να συλλάβεις τον ποιητή. Είναι απο αυτούς που όχι, δεν μοιράζεται στα δυό. Μοιράζεται στα χίλια. Ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα.

3
Η παιδεία είναι ταξική στην Ελλάδα. Ολα είναι ταξικά. Δεν υπάρχει ο κόσμος του Λένον. αυτός που όλοι οι άνθρωποι ζουν για το σήμερα.
Υπάρχει μόνο στα τραγούδια. Δεν υπάρχει ισότητα. Φτωχά κοινωνικά στρώματα, μικρομεσαίοι δεν έχουν μεγάλη πρόσβαση στην παιδεία, την ουσιαστική παιδεία.

Ανηκω κι εγώ στην μέσα τάξη. Οχι, δεν είμαι στο Αρσάκειο .
Είμαι στο Καρλόβασι της Σάμου με γονείς μεροκαματιάρηδες. Μικρομεσαίους γονείς που ιδρωοκοπησαν για να ζτίσουν όσα έχτισαν.
Δεν είχα την ευκαιρία να μιλήσω με τον Ελευθερίου, ούτε να ακουστώ στο ραδιόφωνο όπως τα παιδιά απ το Αρσάκειο.
Κανείς δεν μου άπλωσε μπρος στα πόδια μου τα χαρτιά της Ποιησης.
Κι όμως υπήρχε μέσα στα κυτταρα μου βαθιά η επιθυμία, σχεδόν ανάγκη βιολογική.
Εμαθα τον Καββαδία, ανακάλυψα τον Αναγνωστάκη, άκουσα το όνομα Κατερινά Γώγου στα 15 μου κι ύστερα την ένιωσα.
Αρχισα να φτιάχνω τον δικό μου "ουρανό απο πτώσεις".
Ηταν το "πρώτο ταξίδι που έτυχε ναύλος για τον νότο" .
Ταξίδεψα πολύ, πολλά βράδια μέσα στις ιστοσελίδες, μέσα στα βιβλία, μέσα στα μάτιω των ανθρώπων προκειμένου να θυμηθώ ή και να μάθω "κάτι απ την πρώτη ποιηση της ζωής μας"...
και τώρα... παεί καιρός που είπα " πάει, αυτό ήταν χάθηκε η ζωή μου μέσα σε κίτρινους ανθρώπους... "

1
Οι έρωτες είναι όλα εκείνα τα πράγματα που τα βλέπουμε μέσα απο το πρίσμα του γαλάζιου. μέσα απο το πρίσμα του ουρανού, καθώς είναι πράγματα μακρινά και τόσο μα τόσο ξεχασμένα.
Είναι σαν το kuro siwo που μας έπιασε στο δρόμο, μέσα στο ταξίδι της ζωής μας.
Υστερα ήρθε η Σοροκάδα.
Και μετά χάθηκα.
Σπάσαν τα κατάρτια του καραβιού και τώρα μόνη πάω σαν τον Οδυσσέα πάνω στην σχεδία που έφτιαξα απο όνειρα τσαλακωμένα και χαρτια σκισμένα.
Δεν ανακάλυψα ποτέ καμιά Ιθάκη, ακόμη στο δρόμο βρίσκομαι μέσα στην θάλασσα την φουρτουνιασμένη.
3
δεν θα μας πάρουν ετούτοι αμπάριζα. Τι κι αν οι ευκαιρίες δεν είναι ισομοιρασμένες. Μ όσα όπλα έχω θα πλαλέψω.
κι ίσως αυτή είναι διαφορά μας με τους Οποιους, οτι εγώ ανακάλυψα κι ένιωσα τι θα πει ν απλώνεις εσύ ο ίδιος μπροστά στ πόδια σου την Τέχνη.
Πώς εσύ ο ίδιος ξεκινώντας απο το μηδέν αγγίζεις τ ονειρό σου ή υψώνεσαι να φτάνεις στον ήλιο.
Εμαθα πώς είναι να νιώθεις οτι βρίσκεις.
Ματωσα πολύ, ματώνω ακόμη,αιμοραγίες μιας ζωής, για να φτάσω.
Ξέρω, δεν είναι εύκολο να ψηλώσεις κι ακόμη κι αν σε τραβάνε απ τα μαλλιά δεν μπορείς ούτε έναν πόντο να προσθέσεις στ αναστημα σου.
κι όμως μένεις όρθιος μέσα στην φοβερή ερημιά του πλήθους.
Ξέρεις πως πέφτεις πάνω σε τοίχους, πάνω σε κουτάκια, πάνω σε όρια, πανω σε πρότυπα λανθασμένα, μίζερα κι όμως σου τα πουλησανε για σωστά.
Εσύ δεν συμμετέχεις στις αγορές.
Ξερεις.... Στέκεσαι όρθιος μπροστά σ αυτό που ψάχνεις να βρεις κι όταν το βρείς σκύβεις, του μπλένεις τα πόδια και μετά το φιλάς στο μέτωπο.

5
Ολα είναι συγκεχυμένα, πολλά. Ο χρόνος δεν φτάνει. Είναι η κούραση απο τις βουτιές.
Πιάνεις πάτο και ματώνεις. Ακόμη ματώνεις. Ψάξε την αγάπη σου στον πάτο λοιπόν. Ψάξε εκεί για να την βρεις. Είναι μεγάλη ηδονή η πτώση.

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

"Γυρίζω σπίτι μοναχή άλλη μια νύχτα... "

η παραλιακή της Χίου απο μακριά και αποθανατιζόμενη απο τρεμάμενο χέρι...





υπάρχουν πολλές άσχημες στιγμές εδώ και μια εβδομάδα.
Οι χειρότερες είναι το πρωινό ξύπνημα και τα βραδινά.

Αυτές τις ώρες λοιπόν, οι... φίλοι είναι μακριά,
όλα τα βλέπεις να βραδιάζουν,
χωρίς να ξημερώνει,
εδώ και πολλά χρόνια.
Αυτές τις ώρες οι στιγμές μένουν άδειες, άδειες και φτηνές,
γιατί έχεις σπαταλήσει όλες τις στιγμές σου στο γέλιο των άλλων,
στα προβλήματα των άλλων.

Προσπαθείς αυτές τις ώρες ν ατενίσεις ένα λιβάδι με κίτρινες τουλίπες.
Κι όμως ξέρεις πως αυτός ο αγρός έχει ήση εξαγοραστεί,
γιατί τέθηκε σε δημοπρασία.

Βλέπεις οτι στον δικό σου ουρανό δεν υπάρχουν αστέρια.
Ψάχνεις μάταια κλειδιά για ν ανοίξεις τις πόρτες.

Προσπαθείς απεγνωσμένα να σταματήσεις ο,τι μέσα σου πάει ν ανθίσει.
Είναι που δεν θες να μαραθεί.
Είναι που δεν θες να μπλεκεσαι ξανά και ξανά στην ίδια ρουλέτα.

Οι σκιές έχουν γεμίσει τους τοίχους του σκοτεινού δωματίου.
Οι γραφές απλά λειτουργούν ως φραναπάτες.
Η μουσική σε ζαλίζει.
Το κεφάλι σου πονάει.
Υπάρχει ένα γιατί. Παντά μέσα σου ζούσε.
Οι αρνήσεις για πράξεις κι αυτό είναι που σε πληγώνει.
Πλάτη με πλάτη στο ίδιο σπίτι.
εγωισμοί κι ένα δίκαιο που ποτέ δεν θα βρεις.

Βυθισμένες οι στιγμές.
Ξεπουλημένα λουλούδια.
Ερείπια παντού τριγύρω.
Περεφέρεσαι μέσα στα συντρίμια της ζωής,
των χαμένων χρόνων, των ηλίθιων και ανούσιων πράξεων.

Αφίξεις,
καράβια που δεν φτάνουν.
Καλοκαίρια που δεν έρχονται.
Ενας Αύγουστος που ποτέ δεν θα ΄ρθει.

Καμιά φορά το φεγγαρόφωτο εισβάλλει στο δωμάτιο και φωτίζει τα πεταμένα ρούχα.
Συμβολα λέξεων.

Αδέσποτα σκυλιά και ερωτήσεις.
Αδέσποτα σκυλιά τα γιατί.
Οι φόβοι είναι σκυλιά που γαβγίζουν την νύχτα...








life style kai omorfia.

Εχω βαρεθεί να μου πουλάνε πρότυπα ομορφιάς.
Εχω βαρεθεί τα ειδωλα σας.
Ποιοί είστε εσείς κύριοι που θα μου καθορίσετε την αίσθηση του ωραίου;
Κάθε μέρα μας τρυπάτε τα μυαλά με τηγν εξωτερική ομορφιά.
Μας προβάλλετε συγκεκριμένη ομορφιά.
Οι γυναίκες όλες πρέπει να είναι ξανθές, ψηλές, γαλανομάτες και κακαλιάρες.
Οι αντρες πρέπει να είναι ψηλοί με κοιλιακούς και μπράτσα και άτριχοι.
Ολοι δηλαδή πρέπει να είμαστε όμοιοι. Ολοι ίδιοι, θλιβερά ίδιοι.
Ποιός είπε οτι αυτό είναι ομορφιά; Αυτό απλά είναι διαφήμιση.
Ξέρετε κάτι; Σας βαρέθηκα να μας λιώνετε τα μυαλά μ αυτά τα ηλίθια πρότυπα.
Ε λοιπόν όχι.
Εμένα δεν μ αρέσουν οι άντρες που απλά ακολουθούν την μόδα.
Γενικά δεν μ αρέσουν οι άνθρωποι που ακολουθούν τον συρμό.
Κι απ την άλλη, δν γουστάρω που προβάλλετε τον άντρα στα 30 του ως επιχειρηματία, επιτυχημένο, με σμήνος απο γυναίκες γύρω του και καθόλου χρόνου.
Ούτε μ αρέσει που προβάλλετε κάθε γυναίκα στα τριαντα της να ψάχνει απεγνωσμένα τον σύντροφο της ζωή της.
Λες και στα τριαντα σταματα η ζωή. λες και τον ανθρωπο σου μπορείς να τον βρεις σε μια συγκεκριμένη ηλικία.
Απλά έρχεται ή δεν έρχεται και ποτέ.
Τόσο απλά.
Μισώ τα προτυπα σας. Μισώ τις τηλεοράσεις.
Δεν καταλαβαίνω γιατί όλοι πρέπει να πληρούμε αυτές τις προυποθέσεις προκειμένου να θεωρηθούμε ευτυχισμένοι και ωραίοι.
Ολο αυτό που δημιουργούν μας κρατά δέσμιους.
μας γεμίζουν ανασφάλειες φόβους, σικέ πρότυπα, σικέ έρωτες, γιατί απλά μας θέλουν δέσμιους και ανασφαλείς.
Ολοι αυτοί. αυτό το life-style θα μας φάει...
Δεν κοιτάμε τα χάλια μας.
Ο κόσμος ρε γαμώτο χάνει την ουσία του.
Ολοι ακολουθούν κι όλοι επιθυμούν να γίνουν όμοιοι.
Κι όμως ο πιο όμορφος άντρας που έχω δει στην ζωή μου ως τώρα, δεν πληροί αυτές τις προυποθέσεις κι είναι 5ο και βαλε χρονών με ψαρά μαλλιά.
Κι όμως είναι τόσο όμορφος και ξέρεις γιατί; Είναι και μέσα του όμορφος κι όλο αυτό μπορεί να εκφραστεί ακόμη και στο αυλακωμένο πρόσωπο του, το οποίο κατά γενική ομολογία είναι πολύ όμορφο.

Επίσης, ένας άλλος πολύ όμορφος που έχω δει, επίσης, δεν πληροι τις προυποθέσεις των μιντια.
Είναι πολύ χύμα, χωρίς πολλά λεφτά, και με λίγο αραιά μαλλιά.
Παρ όλα αυτά εγώ τον θεωρώ κούκλο, γιατί τα πάντα πάνω του έχουν αρμονιά. Το σχήμα του προσωπου τ ταιριάζει απόλυτα με τα μάτια του, όπως και τα μαλλιά του, το χρώμα τους, δημιουργεί ένα τέλειο συνδιασμό με το χρώμα του δέρματος κλπ κλπ. Κι ακόμη κι η φωνή του είναι τόσο ήρεμη όσο και το πραρουσιαστικό του.
Ναι είναι όμορφος κι ας έχει λίγο αραιό μαλλί κι ας μην είναι "φουσκωτός".
Δεν κατάλαβα γιατί αυτοί θα μας επιβάλλουν την ομορφιά...
Γιατί να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου; Πρέπει να αντισταθούμε.
Οσο μπορούμε, γιατί ακόμη και χωρίς να το θέλουμε επηρεαζόμαστε.

Παράξενη όμως η εποχή μας.
Ολους τους διαφορετικούς τους δείχνουν με το δάχτυλο.
Κι όμως αυτοί οι διαφορετικοί άνθρωποι φέρουν κάτι απο την ομορφιά του κόσμου.
Παράξενη εποχή, γιατί ρυθμίζει ακόμη και την αισθητική μας, ακόμη και τον τρόπο που θα ερωτευτούμε ή που δε θα ερωτευτούμε, τον τρόπο που θα τραγουδήσουμε.
Εποχή του πλαστικού, της φρεναπάτης, του μίνι, της αρπαχτής, της ανοησίας.
Κι ο έρωτας μας ακόμη σε λίγο θα ρυθμίζεται απο το μίντια... αν δεν το κάνουν ήδη... life-style δε μου θέλατε;;;
Και τελικά όλοι αυτοί οι ηλίθιοι, τα ποζέρια, είναι μόνοι τους στην ουσία και δυστυχείς.... Τι κι αν κάθε βράδυ μπορούν να αλλάζουν ερωτικό παρτενερ; Στην ουσία μόνοι τους είναι.

Πρωινο ξύπνημα


Πρωινό ξύπνημα.
Με μάτια πρησμένα, ανοίγω να διαβάσω επιτάφιο, έτσι για λίγο.
Δεν έχω και πολλές αντοχές. Βαριέμαι.
Μετά πηγαίνω προς την καφεριέρα, ανάβω ράδιο.
Μια ελαφρα ζαλάδα πρωί πρωί.
Ωραία τα πρωινά ξυπνήματα με ράδιο και άδειο σπίτι, χωρίς ηχορύπανση, χωρίς τις γκρίνιες των γονιών μου, χωρίς την άθλια μυρουδιά τσιγάρου μάλμπορο πρωί πρωί,χωρίς την τηλεόραση να είναι δυνατά και ν ακούω ο,τι να ναι απο τον κάθε ηλίθιο δημοσιογράφο.

A ναι και χωρίς την γκρίνια της γιαγιάς για την υγεία της! Ω τι ευτυχία!

Μουσικούλα και μια ηλιαχτίδα μπαίνει στο δωμάτιο

ζαλάδες και απόλυτη ηρεμία.΄


Κι αρχίζω να σκέφτομαι ακόμη δεν ξύπνησα πάλι τα ίδια και τα ίδια.
Μα ας πιούμε βρε αδερφέ έναν καφέ χωρίς να σκεφτόμαστε.
Γιατί δεν γίνεται;
Ονειρεύομαι το πρώτο ξύπνημα στο φοιτητικό μου σπίτι.
Μακριά απο όλους κι απ όλα.
Εκεί μέσα στην ηρεμία μου, μακριά απο τις συμβουλές, μακριά απο τους τσακωμούς, μακριά απο την μιζέρια της ελληνικής επαρχίας.
Ανυπομονώ για τον Οκτωβρη απο τη μία πλευρά, απο την άλλη.... δεν θέλω να ρθει...


Κι όμως η μέρα φαίνεται τόσο όμορφη
Και αν το δεις πολύ απλά, είναι υπέροχη...

Καλημέρα!

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Παρακληση


Θυμάμαι... Θυμαμαι και πνίγομαι...
Πνίγομαι.

Κοιτάζω συνέχεια τις μέρες να φεύγουν.
πώς πέρασε έτσι ο καιρός;
Φεύγουν οι μέρες. Φεύγει ο χρόνος η ζωή λιώνει.
Εγώ δεν προλαβαίνω ποτέ να την ζήσω.
Χρόνια τώρα...
౧౮ κοντά...
Βαριέμαι.
Γιατί δεν έρχεσαι να με πάρεις απο δω;
Ελεγα να φύγω μόνη μου, όπως πάντα.
μα καλύτερα, έλα να με πάρεις απο δω.. σε παρακαλώ.
Δεν αντέχω άλλο.
ΕΛΑ.

Δε βλέπεις; Ολα ρίμαξαν. Αρχίζω να χάνω στιγά σιγά το μυαλό μου.
Δε βλέπεις; Ολα άλλαξαν κι εγώ ... μεγάλωσα.
Δε βλέπεις; Ολα αλλαξαν κι όλα είναι ίδια.
Κοιτα. Η ταράτσα δεν είναι προσβάσιμη πλέον.
Δεν είμαστε πια ο κύκλος της αγάπης.
Δε βλέπεις; Διαλυόμαστε.
Κοίτα. Κι εσύ αργά αργά εξαυλώνεσαι απ τη σκέψη μου.
Σε λίγο θα χαθείς. Δεν θα υπάρχεις.
Γι αυτό σου λέω. Ελα να με πάρεις απο δω.
Ελα να φύγουμε.
Δεν βλέπεις; Μόνο χαρτιά έμειναν να μου θυμίζουν βιώματα ξεχασμένα,
σχέδια ματαιωμένα, έρωτες ναυαγισμένους κι άλλους που δεν άρχισαν, φιλίες που δεν στέριωσαν.
Δεν βλέπεις; Μένω ξένη μέσα στους ξένους.
Βλέπω κάθε μέρα τους ανθρώπους, μιλάμε κι όμως μένουμε άγνωστοι.
Ελα να με πάρεις απο δω.
Δεν βλέπεις; Την κούραση στο βλέμμα μου δεν την βλέπεις;
Γι αυτό σου λέω...
ΕΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕ ΜΕ ΑΠΟ ΔΩ και πάμε όπου θες.
(ξέρω πως δε θα 'ρθεις. Μόνη πρέπει να φύγω απο 'δω μακριά.... )

Κατερίνα....Γωγου....


Ελα να σου πω,


έλα και πάρε με απο 'δω...


Πάμε να φύγουμε απο 'δω μέσα...


Τα χέρια μου τρέμουν,


Σπάω συνέχεια πράγματα,


έχουνε σπάσει τα νεύρα μου....


(Ελα και πάρε με απο δω...)