Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

μια γυμνή μελαγχολία πλανιέται στον χώρο.
Ημέρα Κυριακή ξημέρωσε, σύννεφα, οικογενειακές παρέες,
φίλοι... Πλατεία γεμάτη απο κόσμο.
Μάτια που ψάχνουν τους δικούς τους.
Το φουστάνι μου μαύρο με σχέδια γαλάζια.
Ακόμη και τα φουστάνια έχουν ανάγκη απο λίγο ουρανό, απο λίγη θάλασσα.
Ο ήχος της θάλασσας με ηρεμεί.
Χαμογελάω σκεπτόμενη το δικό του χαμόγελο και τα μάτια
και το τσιγάρο στα χέρια του...
Πώς φαίνονται οι πέτρες μέσα στο νερό.
Χρώματα χίλια.
Βοή φωνές παιδιά τραγούδια...
Κουράστηκα απ τον κόσμο, κι είμαι καλά.
Επιστρέφω μόνη στο σπίτι έτσι να ηρεμήσω.
Βάζω μουσική, επιτέλους η δική μου μουσική...

1 σχόλιο: