Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Στον φίλο μου.

"ξεφυλλίζοντας απόψε τα ονειρα μου 
να περάσει όπως όπως η βραδιά μου
στη δική σου τη σελίδφα σταμάτησα
και θυμήθηκα πως για σένανε πως δάκρυσα " 


ΤΑ είχανε συμξφωνήσει.
Θα έβαζε τέλος στις αυταπάτες του
και θα σταματούσε να την σκέφτεται.
Το έκανε.
Μόνο που όταν την συναντάει
δεν νιώθει ακριβώς το λιδο ρίγος,
όμως νιώθει  ξανά τα μάτια της πάνω της.
Και πολύ θα ήθελε να της γραψει ένα γράμμα.
Ενα γράμμα που θα λέει πως για κείνον ήταν ο πρώτος μεγαλύτερος έρωτας.
Τι κι αν είχε ξυπνήσει σε κρεβάτια με ερωμένες της μιας βραδιάς;
Πάντα τα δικά της μάτια θα έκρυβαν μια ποιηση,
Πάντα θα την κοιτούσε απο μακριά.
Πάντα θα μπορούσε να διακρίνει την ποιηση,
που γραφόταν πάνω στο προσωπο της.
ΠΟτέ, ω ναι,ποτέ δεν θα μπορούσε να την ξεχάσει.
Εστω.
Δεν την σκέφτεται πλέον.
Ομως πάντα είναι το ιδανικό του.
Πάντα θα φαντάζει τέλεια στα μάτια του.
Το οραμα του, η δική του Θεά, μιας και σε θεούς δεν πιστεύει.
Κι αυτή δεν θα μάθει ποτέ τι είναι για εκείνον.
Κι όμως κάθεται στο απέναντι τραπέζι.
Ακόμα το βλέμμα της είναι ερευνητικό.
Πόσα χρόνια, αλήθεια, κράτησε η ιστορία με τα βλέμματα ;
Πάνε 9 πλέον ;
Δεν θυμάται,μιας κι ο χρόνος δεν άλλαξε ποτέ.
Την θαυμάζει.
Κι όμως,
είπε, πως δεν θα μπορούσε να κάνει έρωτα μαζί της.
Ναι, δεν θα μπορούσε.
Την αγαπάει τόσο πολύ.
Θα έκανε κανείς έρωτα με το ιδεατό του ;
Εγώ βέβαια έχω άλλη άποψη.
Ομως ο Αντώνης είναι πολύ ρομαντικός.
Και λοιπόν, ναι, μπορεί να μη θυμάται το χρώμα τονμ ματιών της,
θυμάται όμως το βλέμμα της.
"Αγάπη μου" μοπνολογεί στο μεθύσι του.
Γλυκιά του αγάπη.

Γιατί σχεδόν πάντα να ναι μονοπλεύρη ηξ αγάπη.
Ομως κι αυτή...
Κι αυτή είναι εκεί. Τον παρατηρεί.
Κάθε φορά.
Κάθε φορά σαν πρώτη.
Ω, μεγάλωσε με την ιδέα της.
Την λατρεύει αυτή την ιδέα.
Κι είναι ,α λήθεια, η μόνη γυναίκα, που δενθέλει απλά να την ρίξει στο κρεβάτι.
Θέλει την ψυχή της.
Μα την έχει ήδη.
Ηδη την είδε μέσα στα μάτια της.
Γιατί αυτοί επικοινωνούν πάντα με βλέμματα.
Κι αυτή πάντα ακούει ο,τι εκείνος λέει.
Με προσοχή.
Ω ναι, τον έχει προσέξει.
Ομως για τους δικούς της λόγους τον ξεγραψε.
Κι εκείνος, πήγε παρακάτω.
Μα αυτή είναι μια ιστορία δίχως; τέλος.

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Σαμου Εικόνες.

1
Να μαι πάλι εδώ μαζί σου.
Να μαι πάλι εδώ να στέκομαι μπροστά σου και να σε κοιτάζω για ώρες.
Κάθε στιγμή σαν πρώτη.
Κάθε στιγμή μαγική.
Εδώ μπροστά συο μετά απο τόσο καιρό, μόνη,
ν αφουγκράζομαι τον βρυχηθμό σου, αδηφάγα.
Να αποθηκεύω κάθε γαλάζια σου εικόνα για το μέλλον,
που θα ρθει χωρίς εσένα.
Εδώ αι΄'ωνιο Αιγαίο στο απέραντο συο γαλάζιο,
ξανά βρέθηκα.
Κι αυτός ο κρύος φρέσκος αέρας,
μου παίρνει τα μαλλιά
κι την αρμύρα σου την γεύονται ξανά τα χείλη μου.
Φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Το πάθος της αντάρας,
το πάθος της στιγμής,
σαν τους ερωτευμένους,
σαν το αίσθημα του θυμού,
εδώ θεριέβεις
κλι αγριεύεις μπροστά μου.
Εδώ μπροστά στα μάτια μου συντελείται
ένα θαύμα.
Και ξανά ο ουρανός που πήρε τα χρώματα του δειλινού,
γίνεται ένα μ' εσένα.,
Σ ερωτεύεται.
Και φτιάχνετε μαζί ένα τοπίο, υπέροχο.
Γεννάτε κάτι νέο, το Εξαιρετο, την Τελειότητα.
Κι έτσι να βρέθηκα πάλι εδώ μπροστά σου,
στην καρέκλα του συντρόφου,
να σε κοιτάζω και να συλλογιέμαι...
πόσο μου έλειψες
και να νιώθω ξανά, αυτή την αρχέγονη ΕΔλευθερία
που φέρει μέσα του το βαθύ μπλε του Αρχιπελάγους.
Χαιδέυω κάθε ήχο σου, κάθε κύμα που σκάει,
κάθε βλέμμα που μου ρίχνεις,
επικριτικό.
"Γιατί με ξέχασες; ",και ρίχνεις πάνω μου σταγόνες του κυματός σου.
Ετσι με θυμό.
Ομως να είμαι ξανά εδώ, στο βασιλειο μου, στο εγώ μου και στο μαζί.


Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Η χαρά.

την χαρά ο καθένας την φέρει μέσα του.

Είναι αλήθεια.
Καμιά χαρά δεν γεννάται απο γιορτές, απο λαμπιόνια,
απο λούσα αστραφτερά.
Δεν γεννιέται η χαρά απ την κατανάλωση.
οχι με νέο φόρεμα δεν χαίρεσαι, ούτε μ΄ ένα σκουρόχρωμα κραγιόν, ούτε με νέα λαμπερά σκουλαρήκια.

Την χαρά ο καθείς την γεννάει μόνος του,
απ τα βάθη του εαυτού του,
απ την φωτιά που δεν του περισσεύει κι όμως την ανάβει κάθε μέρα,
για να κάψει ο,τι τον πληγώνει,
ο,τι τον τρώει αλύπητα και αδηφάγα.

Κι η χαρά, θαρρώ, δεν εξαρτάται κι απ τους άλλους.
Αν δεν γεννήσεις εσύ πώς θα δει ο πατέρας την κόρη του;
Κι η ζωή είναι χαρά, νομίζω.
Και δεν χαρίζεται απο άλλους.
Και κανείς, κανείς, σου λέω, δεν θαμας ξεθάψει απ τις στάχτες.
Πιάσε φτιάρι, σύντροφε.
Αρχισε.
Σκάψε κάπου βαθιά.
Εκεί, εκεί είναι η χαρά.

Σε κανένα κορμί.
τα πιότερα είναι σάπια
και τα άθικτα διψασμένα.
Σε κανένα βλέμμα ερωτικό,
γιατί και τα ερωτικά βλέμματα δεν πέφτουν συχνά στους κρυμμένους στην σκιά.
Κι αν πέσουν, το λοιπόν, σύντροφε, αυτά τα κορμιά τα φτιαγμένα απο ομίχλη,
δεν παραδίδονται.
Ζουν εκεί στον δικό τους ουρανό,
και το βλέμμα τους μένει παγωμένο, αδιάφορο,
μελαγχολικό.
Ξεκινούν για άλλη γη, για άλλη καβαφική πόλη.
Μόνα έρημα κορμιά,βουτηγμένα στον πόνο, στην αθλιότητα
ή στην ηδονή της πτώσης.

Γι αυτό σου λέω, το λοιπόν, μέσα σου είναι η χαρά.
Οχι, όχι, μην ελπίζεις σ άλλους.
Θα σπάσεις. Θα πέσεις.
Μέσα σου σκάψε βαθιά.
Κι έλα δω σύντροφε, έλα πιο κοντά,
να πιούμε, να καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγαράκι.
Καπνίζει ωρέ η λεβεντιά σου ;
Ποτέ ίσως να μη μάθω.

Γιατί ξέρω, τώρα που με διαβάζεις, που με γδύνεις,
νομίζεις πως είμαι ένα ον τυχερό.
Δεν σε μάθανε τάχατες πως ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό ον μέσα στο σύμπαν;
Κι άυριο, λέγω, αύριο, μπορεί να χω χαθεί.

Μα η χαρά... Η χαρά δεν χαρίζεται έτσι εύκολα.
Δεν παίζεις δυο τρία νούμερα όπως στο Λόττο.
Θέλει αγώνα και κόπο.
Τρέχα.
Πάρε φτιάρι.
Αρχισε.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

παραμονη χριστουγεννων.,

Παραμονή Χριστούγεννα.

Η μάνα άναψε το καντύλι.
Εκανε γλυκά.
Μαγείρεψε.

Ο αδερφός μου βγήκε.

ΟΙ ξαδέρφες μου είπαν τα καλάντα και αναμένουν τον αη-βασίλη.

Η αγορά κάτω είναι σχεδόν νεκρή.
ξύπνησα νωρίς, ήπια καφέ με τον πατέρα μου.,
Ειχε κρύο.
Κοιταξα την θάλασσα.
Φουρτουνιασμένη και γαλανή.
Αντάρα.
Ομορφη.
Μου λειψε.
Τα συννεφα σε παράξενα σχήματα.
Κοιταζα απ το παράθυρο.
Ξεφύλισα λίγο εμπράγματο, λίγο Ντοσντογιέφσκι, λιγο λιαντίνη.
Είδα κάτιμονόπρακτα της Λαμπέτη.
Αναλογιστηκα κάτι παλιούς φίλους,
κάτι περασμένες γιορτές.
Πάντα θανατερές ήταν.
Ξεμεινα απο τσιγάρα.
θα κλέψω απ τον πατέρα μου ή απ την μάνα μου.
έβαλα ένα κονιάκ.
τα εμετικά φωτάκια του δέντρου αναβοσβήνουν.
μου δημιουργούν παράξενους συνειρμούς.
σχεσεις. αναβουν-σβήνουν.


Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

ημερολογιο

Το ημερολόγιο ταξιδίου δεν εγράφη ελλείψει χρόνου.
Η αθήνα όμως είναι υπέροχη.
η Αλεξανδρεια που χάνω.

Αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι αντέχουν μέσα σ αυτές τις σχέσεις.
δεν ξέρω αν θα αντεχα.
δεν είναι που δεν θα θελα.
είναι που δεν θα πιστέψω ποτέ.
"εκλεισα τα περασματα κι αμα σε παίρνει πέρνα"
κι είναι που κανείς δενκαταλαβαίνει.
ΚαΙ ξέρω πως αυτόπουγράφωε είναι μια ψευδαίσθηση.
"δεν έχω χρόνο να ψάχνω για ελπίδες."
νιώθω τόσο μόνη και ισχυρή.



μόνη είπα;;; μα δεν είμαι ποτέ.έχω ταω τσιγάρα μου, την μουσική μου,τον ευατό μου.
ξέρω πως όπου κι αν πάω θα είμαι εγώ μαζί μ'εμένα.
ξέρω πως είμαι παράξενη.
λέει η λία "δεν είσαι σαν όλους τους άλλους".
ναι.κανείς δεν είναι σαν τους άλλους.

κοπελιτσα δεν θέλω να είμαι.
και δεν είμαι.


σαν να μην χρειάζομαι τίποτα και κανέναν.
εκτος κι αν έπεισα εγώ τον εαυτό μου.
Ομως όταν εγώ τρέχω στην βροχή ή χάνομαι μόνη μέσα στους δρόμους της πρωτεύουσας
ή διαβάζω τα βιβλία μου είμαι απλά πλήρης και ευτυχισμένη.
Εξάλλου, οι άνθρωποι πολλάκις μέ έχουν κάνει κουρέλι.
Οχι, δεν έχω χρόνο.
Σκοτώθηκα πολλές φορές,από μικράπράγματα.
Μικρά φερσίματα,μα όχι ανώδινα.

Ομως γελάω,χορεύω, υπάρχω,στέκομαι όρθια.
ΠΑΝΤΑ ορθια!
όπως και να χει.
ΟΡΘΙΑ ΜΟΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΦΟΒΕΡΗ ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ.
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ...
τοσο ευτυχισμένη και δακρυσμένη μέσα στην ομίχλη μου και την χάρα μου.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

τα δώρα του Αη βασίλη για το 2012

Σαφώς. ο Αγιος βασίλης δεν θα φέρει τίποτα σε κανέναν φέτος.
Μόνο υλικά πράγματα, κι αυτά μπορεί και όχι.
Πες μου στο παιδάκι που ζητιανεύει τι δώρο θα πάρουμε ;;;
Τίποτα.
Η Μέρκελ κι οι εταιρίες απλά θα το στείλουν άλλη μια μέρα στο δρόμο
ζητώντας να αποσπάσει άλλο λίγο τον οίκτο μας.
Λοιπόν, μην περιμένετε.
Ο άγιος τίποτε δεν κουβαλά μέσα στον σάκο του,
παρά μόνο χάπια αντικαταθλιπτικά, θολά μπουκάλια μια ουίσκια,
ηρεμιστικά, ζαναξ κατα προτίμηση του.
Αυτά είναι τα φετινά δώρα.
Α και μια απόλυση.