Γράφοντας για ψυχοθερπαεία 3

 Αναπαράγουμε λεει τη σχέση των γονεών μας, Εμένα φινομενικά οι γονείς μου έχουν πάρα πολύ καλή σχέση. Οντως. Ο πατέρας μου δεν είναι μισογύνης, δεν είναι κταπιεστικός, δεν είναι ζηλιάρης, δεν είναι κομπλεξικός και δεν είναι μαλάκας γενικα. και όπως έχει πει κι η μάνα μου τον παντρευτηκε γιατί της έδωσε το τσαμπουκά που δεν της έδωσε ο πατέρας της. 

Η μάνα μου μεγάλωσε σε μία εντελώς προβληματική οικογένεια, όπου οι γονείς της δεν ταίριαζαν καθόλου και όλο τσακώνονταν. Η μάνα μου έγινε το " άόρατο " παιδί, δηλαδή εκείνο το παιδί που δεν δημιουργούσε προβλήματα, που τα έκανε όλα σωστά, σε αντίθεση με τα αδέρφια της. Μ αυτό τον τρόπο κατά τη Ρόμπιν Νοργουντ θεωρούσε ότι έσωζε τη κατάσταση στην οικογένεια της. Μετά ουσιαστικα πιστευω ότι παντρεύτηκε και για να γλυτώσει από όλο το τοξικό κλίμα : παππούδες, γονείς που τσακώνονται, ένα μωρό μέσα στο σπίτι, η θεία μου χωρισμένη, εκεί μέσα μία παρανοική ένταση. Ισως γι αυτό και η μάνα μου έγινε αγχώδης, και ψυχαναγκαστική. Είναι προβληματική με τις δουλειές της, θέλει να τα κάνει όλα στην ώρα τους, όλα στην ενέλεια.  Μοιάζω πολύ με τη μανά μου γαμώτο. Ειναι κι εκείνη γυναίκα που αγαπά πολύ. βασικά έχουμε ίδιο χαρακτήρα, απλώς εγώ είμαι αρκετά πιο φευγάτη, είμαι κάπως αναβλητική ( και αυτό μου προκαλεί απίστευτο άγχος ), είμαι βιαστική. Και θέλω να έχω τον έλεγχο. 

Η μάνα μου θέλει να έχει τον έλεγχο με τον πατέρα μου, προσπαθούσε πιστεύω να τον αλλάξει, να του διορθώσει κάποια ελατώμματα π.χ. την αφασία του. Και οντως τον έχωσε και τελικά ανέλαβε τις ευθύνες του, όχι πώς από μόνος του ήταν ανεύθυνο άτομο, απλώς ήταν πολύ διστακτικός. ακόμα είναι. Θυμάμαι όταν του ανακοίνωσα ότι θα ανοίξω το γραφείο, κατάπιε τη γλώσσα του. Δεν είπε βέβαια τίποτα, αλλά είχε βάσιμες υποψίες για το αν θα τα καταφέρω. Τελοσπάντων η μάνα μου δεν μάσησε. Με πίστεψε. Και τα κατάφερα και θα τα καταφέρω με όλες τις δυσκολίες και τα άγχη. 

Η σχέση τους νιώθω ότι ήταν ένα τεράστιο φόρτωμα από τη πλευρά της μάνας μου. Νομίζω ότι εκείνη έκανε τα πάντα για να κρατήσει τη σχέση. Βέβαια από την άλλη, δεν μασάει, γιατί είναι πολύ ζόρικη και δεν ξέρω αν θα καθόταν, αν συνέβαινε αυτό. Νομίζω όμως ότι μόνο εκείνη προσπαθούσε να κρατήσει τη σχέση. οχι ότι ο πατέρας μου τη κεράτωνε ή την έγραφε ή κάτι τέτοιο, αλλά νιώθω ότι δεν έκανε και κάτι το φοβερό. Παιδιά. Τηλεόραση. Χιούμορ. ΑΛλά γενικώς στην αφασία του. Με πιάνουν τα νεύρα μου ώρες ώρες μαζί του. Γιατί βλέπει την άλλη να σκοτώνεται, να έχει αφήσει τον εαυτό της, να μη προλαβαινει να κάνει  " α" κι εκείνος πετάει χαρταετό. Γυρνάει απ τη δουλειά και απλώς κάθεται στην τηλεοράση, παλιά πήγαινε και για ποδόσφαιρο και τελοσπάντων έκανε τα χόμπι του και η αλλή ξεσκιζόταν. Ρε πούστη μου, δεν μπορούσε να τη βοηθήσει ; Θα μου πεις, επειδή αυτή θέλει και μπορεί και αντέχει ψυχολογικά να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ δε σημαίνει ότι και ο άλλος πρέπει να το κάνει και δε σημαίνει ότι και ο άλλος το αντέχει. Να π.χ. εγώ δεν το μπορώ. Θα μου πεις εκείνη γιατί να το μπορεί ; Δεν είναι άνθρωπος αυτή ; Κι αυτή καταπιέζεται. Και καταπιέζεται τόσα χρόνια. Πρέπει να ναι πολύ δυνατός άνθρωπος. Εγώ θα είχα αρρωστήσει. Δεν έχω καθόλου ψυχική ανθεκτικότητα, νομίζω. Δεν τη παλεύω με τη δουλειά. Βέβαια ακόμα είναι και αρχή και μάλλον όταν μυ μαζεύονται πολλά φρικάρω. Σε βάθος χρόνου δεν θα με πιάνει τίποτα απ΄όλα αυτά. Απλώς θα κάθομαι, θα δουλεύω και θα τελειώνει η ιστορία. Τελοσπάντων, εγώ αυτό καταλαβαίνω, ότι με λίγα λόγια είναι παρτάκιας. Μη μου τους κύκλους τάραττε . Ετσι είναι όλο το σόι. Τα ίδια έιναι και η αδερφή του. Μη ξεβολευτούν. Εμένα πολύ με εκνευρίζει αυτό. Βασικά και τη μάνα μου την εκνευρίζει, αλλά έχει συμβιβαστεί, γιατί ο πατέρας μου δεν είναι καταπιεστικός, δεν είναι ζηλιάρης, δεν είναι γυναίκάς, είναι τίμιιος, έχει μπέσα, έχει ανθρωπιά, ευαισθησίες, αγαπάει τα παιδιά του και γενικά έχει ένα σωρό καλά χαρακτηριστικά. Οπότε η μάνα μου τα σκεπάζει όλα τα σκατά του. Θα ήθελες να βρεις έναν άντρα σαν το πατέρα σου ; ΟΧΙ ! 

θα ήθελα έναν άντρα που να με διεκδικεί περισσότερο, να είναι περισσότερο εκδηλωτικός, να είναι δυνατότερος απο εμένα, να νιώθω ότι μπορώ να στηριχτώ πάνω μου, όχι βέβαια γιατί δεν μπορώ να στηριχτώ μόνη μου στον εαυτό μου, μία χαρά μπορώ, αλλά θα ήθελα να νιώθω ότι μπορώ να στηριχτώ πάνω σ αυτόν. Και δεν έχει να κάνει με τα χρήματα ή τις δουλειές. Για παράδειγμα τον κόλλητό μου τον εμπιστεύομαι, κι ας είναι πιο μικρό από μένα κι ας βγάζω πιο πολλά λεφτά από αυτόν προς το παρόν. Του έχω τυφλή εμπιστοσύνη. Εϊναι από τους άντρες που μπορείς να στηριχτείς πάνω του.  Εναν τέτοιον θα ήθελα, ακριβώς σα το φίλο μου. Πειράζει που μπορεί να είναι λίγο gay ? Ρε γαμώτο, γιατί οι striaght άντρες είναι τόσο διαφορετικοί από εμάς ; Δεν έχουν ενσυναίσθηση καμία, δεν εκδηλώνονται, δεν μιλάνε γαμώτο τους. Δεν ξέρω. Βέβαια δεν είναι και όλοι έτσι. Ασχετο που εγώ έχω γνωρίσει μόνο τέτοιους εσωστρεφείς τύπους. Η αλήθεια είναι ότι από τους αντρες που γνώρισα μέχρι σήμερα κανείς δεν ήταν αυτό που θέλω. Με το Γιάννη δεν είχαμε καμία σύνδεση πέρα από το σεξ τελικά, δεν πιστεύω ότι κατάλαβε κάτι από εμένα, ούτε εγώ κατάλαβα κάτι ουσιαστικό από αυτόν. Αυτό με στεναχώρησε πολύ. Να κοιμάμαι μ έναν ανθρωπο 4 περίπου χρόνια και να μην τον ξέρω και να μη με ξέρει. Εγώ είχα διάθεση, εκείνος πάλι όχι. Ισως να μην είχα τίποτα περισσότερο να μάθω γι αυτόν. ηταν πολύ επιφανειακός άνθρωπος. Εγώ στη σχέση αυτή ήμουν αλκοολική της αγάπης. ΤΟ παραδέχομαι. Ηταν παράλογο όλο το σενάριο. Πιστεύω ότι γι αυτό έφυγε. Δεν άντεχε αυτή μου την " πολύ αγάπη". Ενδεχομένως να ένιωθε και τύψεις που τον αγαπούσα τόσο κι αυτός δεν ανταποκρινόταν. Βέβαια δεν το πιστεύω αυτό. Ηταν τόσο πολύ στην κοσμάρα του, που απλά έφυγε επειδή γνώρισε μία άλλη, αυτή που μοιάζει με λεσβία. Χαρά στη γυναίκα που πήγε και βρήκε ; ! Τελοσπάντων, εγώ πιστεύω ότι κατα βάθος αυτός είναι μία καταπιεσμένη αδερφή. Και το σεξ ; Πώ ς εξηγείται το τόσο άψογο σεξ ; Μα με ήθελε ερωτικά. Δεν ξέρω. Μόνο ψυχολόγοςο θα έβγαζε άκρη μαζί του. Τελοσπάντων. Τι σοκ είχα φάει τότε όμως ; Να χωρισεις με έναν που είχες ερωτευτεί και να μάθεις ότι είχε πάει με φίλο σου ; Ρε συ είναι σοκαριστικό. 

Στις επόμενες σχέσεις μου, δεν αγάπησα πολύ, αλλά φέρθηκα σωστά, δηλαδή έδινα πάλι και συναίσθημα και πολύ φροντίδα. - Αυτό είναι το λάθος. Το βασικό σύμπτωμα των γυναικών που αγαπούν πολύ είναι ότι κάνουν τις δουλάρες στους άντρες και εγώ αυτό το κακό, το πάρα πολύ άσχημο σύμπτωμα, το έχω. Από την άλλη πολλές φορές το κάνω για να βοηθήσω.  Γενικώς μου αρέσει να παρέχω φροντίδα στον άλλον. Επειδή μάλλον το έχω μάθει από τη μάνα μου. Αυτό όμως γιατί να ειναι κακό ; Οι επόμενες σχέσεις μου ήταν η μία με κάποιον συνάδελφο εντελώς προβληματικό, ήμουν πολύ απογοητευμένη όταν χώρισα με το Γιάννη, και έψαχνα κάποιον να με αγαπήσει και να με προσέξει και να κάνει αυτό που δεν έκανε ο Γιάννης. Ε αυτός ο προβληματικός τύπος το έκανε. Ομως, εγώ βαρέθηκα. Δεν τον ήθελα, δεν μυυ άρεσε και είχε βιολογικό πρόβλημα στύσης. Επομένως, εμένα που είμαι υπερσεξουαλική, δεν μου έκανε. Μετά βρήκα έναν άλλο συνάδελφο πάλι εντελώς προβληματικό, αλλά με άλλη έννοια, εκείνος ήταν νωθρός, μαμάκιας, παραδόπιστος, ψεύτης, επιπόλαιος και φυσικά είχε και αυτός θέματα με τα σεξουαλικά του. ηταν ωραίος άντρας, δεν ξέρω γιατί είχε σεξουαλικά θέματα ; Μάλλον τον είχε ευνουχήσει η μάνα του. Μπορεί. Δεν ξέρω. Κι αυτός ψυχολόγο ήθελε πάντως. Μετά έμπλεξα με τον τελευταίο, τον πιο σοβαρό απ όλους, αυτός δεν είχε ούτε δυσλειτουργίες σεξουαλικές, ούτε ήταν μαλάκας, ούτε επιπόλαιος, ούτε γυναικάς, και ήταν και ωραίος άντρας. Είχε ομως κάτι άλλο, έντονα ψυχολογικά προβλήματα, που δεν είχε διαγνώσει και πυο αρνούταν να αποδεχτεί και να προσπαθήσει να τα λύσει. Ηξερε κάπου μέσα του ότι δεν πήγαινε καλά, αλλά δεν έκανε τίποτα και στη μεταξύ μας σ΄χεση εγώ ένιωθα να πέφτω και να πέφτω. Τελοσπάντων, τον άφησα, δεν μπορούσα να κάνω το σωτήρα, γιατί κόντευα να αρρωστήσω εγώ. ΤΟν άφησα νωρίς και είχα και τύψεις γι αυτό, αλλά τον άφησα και μάλιστα κάθε φορά που έχω τύψεις επανφέρω στον μυαλό μου κάποιες απίστευτα απαράδεκτες συμπεριφορές του, που αν είχε να κάνει με κανα κοριτσάκι ίσως και να τις αποδεχόταν και να στεναχωριόταν κιόλας. Εγώ όμως θυμώνω. Και δεν τις αποδέχομαι. 

Ενας κοινός παρανομαστής υπάρχει σε όλες τις σχέσεις : Ντάντευα, τους ντάντευα όλους. Κανείς δεν ήταν αυτό που θέλω. Δεν θέλω να νταντεύω. Εχω μάθει να σχετίζομαι όπως σχετίζεται η μάνα μου με τον πατέρα μου. ΤΟν νταντεύει. Και νευριάζω. Ολοι οι άντρες έτσι είναι ; Θέλουν ντάντεμα. Ρε γαμώτο, δε ξέρω. Ο αδερφός μου είναι έτσι ; Δεν έχω καταλάβει, μπορεί και να μην είναι, δεν τον κόβω να είναι. Μιλάω ντάντεμα σε όλα τα επίπεδα : Από το συναισθηματικό μέχρι τα πρακτικά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δηλαδή δεν θα μπορούσα νά έχω έναν άνθρωπο και να τον ακολουθώ από πίσω. Δεν θέλω να αναλάβω αυτή τη ευθύνη. Θέλω  έναν άνθρωπο να μπορεί να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, να μη του λύνω εγώ προσβλήματα, να με στηρίζει, και να τον στηρίζω εννοείται, να με βοηθάει και να τον βοηθάώ εννοείται, να είναι φροντιστικός όπως είμαι κι εγώ. Οχι να τα περιμένει όλα από εμένα για ν κρατήσει η σχέση. Η αλήθεια είναι ότι με τα χρόνια βελτιώνομαι. Δηλαδή επί γιάννη έκανα τα πάντα για να κρατήσω τη σχέση, αλλά στη μετέπειτα πορεία μου με τους άλλους άντρες δεν έκανα πάρα πολλά, όταν έβλεπα ότι δεν ανταποκρίνονται σ αυτό που ήθελα, απλώς έφευγα. 

Μάλλον είμαι σε καλό δρόμο, ε ; 

Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι πρόβλημα όμως να αγαπάμε πολύ, αν μας αγαπάει κι ο άλλος πολύ. Βέβαια στο βιβλίο μιλάει για " προβληματικές περιπτώσεις" - γυναίκών κακοποιημένων ή γυναικών που είχαν παντρευτεί αλκοολικούς ή γενικά περιθωριακούς τύπους. Αλλά μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μία δόση αλήθειας. 

Πάντως είναι η πρώτη περίοδος της ζωής μου που προσπαθώ να αφιερωθώ σε εμένα και που νιώθω ότι προσπαθώ να με αγαπήσω. Δουλεύω πολύ πάνω σ έμενα. Θέλω να χάσω τα κιλά μου, με πήγα  γυμναστήριο, προσέχω τι τρώω και δεν με πιάνει υστερία να φάω. Αρχίζω και ηρεμώ, Και καταλαβαίνω ότι δεν πεινάω. Δεν πείναγα ρε συ. Ετρωγα μόνο και μόνο από νευρικότητα. Αχ φοβάμαι ότι θα ανοίξουν τα κωλοδικαστήρια και θα γίνει της καριόλας πάλι και δεν θα προλαβαίνουμε να κλάσουμε. Τοξική ζωή. Πόσο το μισώ να πρέπει να δουλεύεις όλη μέρα και όλη νύχτα. Γαμώ το φελέκι τους. Αν ανοίξει πάλι η δουλειά και γίνει όπως πριν 2 χρόνια, νομίζω ότι θα τρελαθώ. Δεν θέλω καθόλου. Ούτε τα λεφτά θέλω. Δεν με νοιάζει. Καλά είμαι γαιδούρα μεγάλη. Αλλοι το κυνηγάνε κι εγώ το έχω μέσα στα χέρια μου και διαμρτύρομαι. Είμαι μεγάλη γαιδούρα. 

γράφοντας για ψυχοθεραπεία 2

 Ρόμπιν Νοργουντ- Γυναίκες που αγαπούν πολύ. 

Ναι, είμαι μία τέτοια γυναίκα, και γι αυτό το λόγο αγόρασα αυτό το βιβλίο, γιατί ίσως έχω κάποια ψυχοπαθολογία για να φτάνω σε τέτοια σημεία καταστροφικών σχέσεων. 

Το βιβλίο αυτό εν ολίγοις γράφει τουλάχιστον μέχρι εκεί που το έχω φτάσει ότι οι γυναίκες που αγαπούν πολύ βάζουν πάνω απ όλα το σύντροφο τους, ότι η απόρριψη από τον σύντροφο είναι εκείνο που μας δυναμώνει το πάθος και τον πόθο, ότι σε μία πολύ κακή σχέση μπορεί να υπάρχει πάρα πολύ καλό σεξ, γιατι ουσιαστικά είναι ο μόνος τρόπος να έρθεις κοντά με τον άλλον και ότι κατά βάση οι γυναίκες που αγαπούν πολύ είχαν γονείς που ήταν ακατάλληλοι- ψυχροί και μη υποστηρικτικοί, χωρίς να αφιερώνουν χρόνο και ότι οι έρωτες που διαβάζουμε στα μυθιστορήματα είναι όλοι τοξικοί και μη υγιείς, γιατί ο ένας θέλει και ο άλλος σύντροφος δεν ανταποκρίνεται στον ίδιο βαθμό στα αισθήματα κάποιου. Αυτά τα σημεία μπορώ να φέρω στο νου μου έτσι, εντελώς πρόχειρα. 

Θυμάμαι πολύ έντονα στα παιδικά μου χρόνια να αντριδώ υπερβολικά επειδή η μάνα μου δούλευε σκληρά και αναγκαζόνταν να φεύγει πολλές ώρες από το σπίτι. Ενιωθα ότι δεν μου προσφέρει τον απαιτούμενο χρόνο, και ότι είναι τόσο κολλημένη με τους πελάτες της. Κάθε φορά που έπαιρνε πελάτης σπίτι τηλέφωνο σχεδόν τον έβριζα. Μάλλον ένιωθα ότι μου παίρνουν τη μαμά μου οι πελάτες της. Ενιωθα ότι μου τη κλέβουν και ότι τη διεκδικούν. Ημουν σε ανταγωνισμό μαζί τους. Θύμωνα πάρα πολύ και ζήλευα τα παιδιά που η μάμά τους τα περίμενε να γυρίσουν από το σχολείο και τους έβαζε να φάνε στο μικρό πιατάκι. Μου έλεγε και η γιαγιά σήμερα μάλιστα ότι τη πλήγωνα πάρα πολύ που έκλαιγα όταν έπρεπε να με πάει στο νηπιαγωγείο. Πλάνταζα στο κλάμα και κλωτσούσα. Θύμωνα. Ηθελα να είμαι σπίτι με τη μαμά μου. Ομως, δεν ήμουν μόνο εγώ έτσι, αλλά όλα τα παιδιά τελικά. Ολα τα παιδιά κλαίγανε. Ηταν ο αποχωρισμός από τη μητέρα τόσο σκληρός, μέναμε όλα τα παιδιάκια τόσο τρομαγμένα, υποθέτω, και γι αυτό κλαίγαμε. Μάλιστα εμένα κάπου εκεί στην ηλικία των 2 αρχίζει το ζήτημα των διατροφικών διαταραχών, που πιστεύω στα σίγουρα ότι με αφορά. Ως μωρό ήμουν άφαγο εντελώς, αλλά όταν πήγα στο παιδικό σταθμό, σ αυτό το άθλιο μέρος, πράγματι, άρχισα να τρώω πολύ. Ολοι είχαν μείνει έκπληκτοι. Σιγά σιγά έγινα ένα παχυσαρκο παιδάκι. 

Θυμάμαι ακόμα τη ντροπή που ένιωσα όταν με πήγε η μάνα μου στο παίδων, να με δουν γιατροί, για το ζήτημα του πάχους. Ενας άθλιος τύπος που ήταν προφανώς γιατρός ξαφνικά και χωρίς καν να με ρωτήσει μου κατέβασε το βρακί για να δει το εφήβαιο μου, που είχε αρχίσει να είναι γυναικείο. Αυτή η εικόνα ακόμα μου έρχεται ολοζώντανη. Ενιωθα εντελώς αβοήθητη. Γιατροί κάφροι. Και γονείς κάφροι. Πρώτα μας πετάνε στη γιαγιά, που μας ταιζει όλη μέρα, μετά μαθαίνουν για το μπούλνγκ που τρώμε στο σχολείο και αντί να έρθουν να σπάσουν τα μούτρα στο άθλιο κωλόπαιδο που τολμάει να εκφοβίζει το παιδί τους, λένε στο παιδί " Βγάλτα πέρα μοναχή σου". Μάλλον στο σημείο εκείνο ένιωσα ότι είμαι παρατημένη, και αδύναμη, και ότι δεν έχω κάποιον να με υποστηρίξει. είναι γεγονός, έζησα με αυτό, ζω ακόμα με αυτή την αίσθηση. Αν και μεγαλώνω. Μεγαλώνω και τελικά βλέπω ότι έχω φίλους. 

Νιώθω απαίσια, όταν πρέπει να εντοπίσω τι λάθος έκανε η μάνα μου, γιατί εκείνη δούλευε όλη μέρα για να κατορθώσει όσα κατόρθωσε: μία περιουσία τεράστια, που θα πάει ακριβώς σε εμάς, για να ζούμε καλύτερα και να μην έχουμε άγχος, για να μπορεί να μας σπουδάσει, για να μπορεί να μου ανοίξει τη γραφιάρα μου, για να μπορεί να μου παρέχει όλα αυτά τα εφόδια, τα οποία σήμερα είναι τα εργαλεία που με κάνουν να μπορώ να δω τα λάθη της. Ουσιαστικά δηλαδή η μάνα μου έγινε η θυσία στο βωμό της οικογένειας, ώστε να μπορούμε εμείς σήμερα να γίνουμε "Γιατροί και δικηγόροι και καλές νύφες με προίκα και διανοούμενες, και να στηριζόμαστε στα πόδια μας και τα τοιαύτα " . Ο πατέρας μου τι σκατά έκανε ; Πέταγε χαρταετό, όπως όλοι οι άντρες, γαμώ το φελέκι τους. Κι αυτό άδικο είναι. Ο πατέρας μου δούλευε πάρα πολύ σκληρά, όπως ακόμα κάνει, αλλά τ απόγευμα έκανε baby sitting στα παιδιά του, όπως δεν κάνουν οι πιο πολλοί πατεράδες, που είναι τελείως άχρηστοι και τελείως μαλάκες και τελείως στην κοσμάρα τους. Α ναι, να θυμηθώ να το πω και στη πελάτισα μου, να έχουν επικοινωνία τα παιδιά με τον πατέρα τους. Τεσπα. Ναι, ο πατέρας μου τη μάνα μου τη βοήθησε στα παιδιά, αλλά δεν έκανε καμία θυσία και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, καλά έκανε! Δηλαδή εκείνος δεν χάθηκε μέσα σε όλο αυτό το πανηγυράκι της αγίας ελληνικής οικογένειας. Εκανε και τον αθλητισμό του, πήγαινε και το καφέ του, μόνο η άλλη καθόταν και σιδέρωνε Κυριακάτικα και για να κουλάρει, έπρεπε να της ανακοινώσει ο άντρας της ότι δεν είναι " Χήρος" να βγαίνει μόνος με τα παιδιά. 

Εγώ από την άλλη από πολύ μικρή, επειδή έβλεπα τι τράβαγε η μάνα μου με τη δουλειά και τους άθλιους πελάτες της, που καλώς ή κακώς αυτοί μας πληρώνουν και αυτοί μας τα κάνουν τα διαμερίσματα και τα εξοχικά - να λέμε και του στραβού το δίκιο- , επειδή λοιπόν έβλεπα τι τράβαγε η μάνα μου, άρχισα να κάνω δουλειές. Δεν μου το επέβαλε. Βασικά όταν ήμουν μικρή μου το επέβαλε. Μετά το έκανα από φιλότιμο. Βέβαια κανένα αρσενικό μέσα στο σπίτι δεν έκανε δουλειές, ούτε ο αδερφός μου, ούτε οπατέρας μου. Καταραμμένη πατριαρχία. Με πιάνουν τα νεύρα μου, ρε κορίτσια. Αμαρτίες μανάδων παιδεύουσι νύφες. Κοίτα να δεις που το αναπαράγω κι εγώ αυτό, δεν ήθελα δήθεν τάχα μου οι γκόμενοι μου να μου κάνουν δουλειές. Τόσο μυαλό είχα. Στην επόμενη σχέση δεν θα το κάνω αυτό. Τελοσπάντων, το ζήτημα είναι ότι η μάνα μου για τον πατέρα μου εκτός από γυναίκα του είναι και μάνα του, κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο πρότυπο. Βέβαια, υπάρχουν και χειρότερα. Η θεία μου για τον άντρα της είναι υπηρέτρια. Τραγικό. Θα του είχα σπάσει τα μούτρα. Ο θείος μου για τη γυναίκα του είναι δούλος της, είναι το υποχείριο της, η πλαστική κούκλα της. Εχει απωλέσει κάθε ίχνος προσωπικής γνώμης και κάνει ο,τι ακριβώς του πει η θειά μου. Δηλαδή τον έχει βάλλει στο στρίνγκ της κανονικά. Συμπέρασμα : Σαφώς η οικογένεια της μάνας μου ήταν εντελώς κακοποιητική. Η μάνα μου είναι η πιο ισορροπημένη απ όλα τα αδέρφια της, αλλά κι εκείνη έχει τα θέματα της : κυρίως τα ενοχικά της σύνδρομα, απ τα οποία πάσχω και εγώ, το ότι είναι people pleaser, όπως ακριβώς και εγώ και ότι "όλα για τους άλλους, τίποτα για μένα " , γιατί είναι μία γυναίκα που αγαπάει πολύ. Τους άλλους. Τον εαυτό της όχι. Και δεν μπορώ να τη σωσώ. Μόνη της πρέπει. Τα λέω και τα ξαναλέω. Εγώ προσπαθώ να σωθώ. Αλλά το βρίσκω πολύ ζόρικο. Προσπαθώ όμως. 

Τελοσπάντων, η κεντρική ιδέα είναι ότι δεν πήρα το χρόνο, τη προσοχή και την αγάπη που θα ήθελα, επομένως αγαπάω πολύ. Περαιτέρω, η λογοτεχνία με κατέστρεψε. Λανθασμένα πρότυποα και μεγάλες αγάπες. Λεει ότι όταν αγαπάς πολύ, ο σύντροφος σου είναι μία εξάρτηση. Οντως. Αυτό ήταν ο Γιάννης για μένα. Με πονούσε. Αλλά δεν μπορούσα να φύγω. ηταν μία κακή σχέση με άψογο σεξ. Μία σχέση πάθους. Μία καταστροφή. Μία σχέση αδιαφορίας. Μία σχέση- άσχετη, αφού εκτός απ το σεξ και τα γλέντια δεν είχαμε καμία επικοινωνία και η βασικότερη αιτία ήταν ότι αυτό το πλάσμα ήταν ασπόνδυλο. Δεν είχε ιδέα τι σκατά γίνεται μέσα στο μυαλό του, δεν έψαχνε, δεν ρωτούσε, γι αυτό και ήταν τόσο ευτυχισμένος. Ηταν όλα τόσο επιδερμικά για εκείνον. Δηλαδή αναρωτιέμαι που συγκλίναμε ; Στο κρεβάτι. Μόνο. Πουθενά αλλού. Εξάλλου ο,τι μου λείπει από εκείνον είναι το σώμα του. Τίποτα άλλο. Κατά τα άλλα μου λείπει ο εαυτό μου ερωτευμένος. Ηταν έρωτας αυτός ; υγιής ; ΟΧΙ. Σε καμία περίπτωση. περισσότερο σε εξάρτηση έμοιαζε. 

Σκέφτομαι τους επόμενους. Κάτι τελείως αδιάφορες σχέσεις. Σκέφτομαι μήπως είμαι εγώ η ανάποδη, που αν βρω έναν καλό τύπο δεν μπορώ να νιώσω κάτι ωραίο. Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Μήπως θέλω να με φτύνουν και να αδιαφορούν ; Μήπως τελικά, όπως λεει το βιβλίο, ακριβώς η μη διαθεσιμότητα αυξάνει το πόθο μου ; Ναι, γιατί και με τον Πασχάλη αυτό έγινε. Εκείνο το πρώτο βράδυ που ήμουν σίγουρη, ( εδώ γελάω, πολύ άνεση ρε παιδί μου και βλάπτει ), που ήμουν που λες σίγουρη ότι με θέλει, εγώ γύρισα σπίτι χαρούμενη μεν, αλλά και με ένα ερώτημα: θα καταφέρω να μου αρέσει ; Τελικά, μετά, όταν με έφυσε ουσιαστικά, άρχισα να βιδώνομαι και να τον θέλω, εννοώ να τον θέλω πιο πολύ, γιατί κι απ την αρχή μου άρεσε. Δε ξέρω. Βέβαια οι άλλες μου σχέσεις, δεν είναι ότι ήταν καλά παιδιά: ο ένας πήγε με τη μάνα του, για να πάρει υποθέσεις, ο άλλος ήταν μαλάκας μισογύνης, ο άλλος ήταν ανέραστος και δεν με ικανοποιούσε ποτέ, ο άλλος είχε βιολογικής φύσης σεξουαλικά προβλήματα, και ο τελευταίος ήταν ψυχικά ασθενής - το πιστεύω, και θα πρεπε να πάει να διαγνωστεί, να κάνει θεραπεία, και να κολλήσει τα σπασμένα του κομμάτια. Ευτυχώς, σε όλες τις περιπτώσεις τα πήρα πάνω μου και χώρισα. Πάλι καλά. Κατάλαβα ότι δεν αξίζω κάτι τέτοιο. Γενικά έχω καταλάβει ότι δεν αξίζω κάτι λιγότερο από αυτά που θέλω και που είναι τα αυτονόητα. Αλλά σκέφτομαι ότι κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα μπορεί να έχω και εγώ. Επειδή αγαπώ όντως πολύ. Με γοητεύουν τα μυθιστορηματικά πάθη. Φταίει και η άφθονη λογοτεχνία που έχω διαβάσει . Από την άλλη ΘΈΛΩ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΠΟΛΥ . Η αλήθεια είναι ότι όταν νιώθω πλέον ότι δεν παίρνω όσα θέλω, φεύγω. 

Μήπως είμαι σε καλό δρόμο ; Τι λέτε κι εσείς ; Συγγνώμη για το ασυνάρητο κείμενο. 

Γράφοντας για ψυχοθεραπεία

 "νύχτα σπαρμένη μάγια" 

είναι μια παγωμένη χειμωνιάτικη νύχτα του Ιανουρίου. Τέλος Γενάρη. Πέρασε και αυτός ο μήνας κάπως νωχελικά. Εξω κρύο και χιόνι. Ο αέρας σε πιρουνιάζει, αλλά είναι ωραία η αίσθηση του παγωμένου αέρα, σε φρεσκάρει. Ντύθηκα χοντρά, έβαλα εκείνο το καινούριο μπουφάν που αγόρασα πρόσφατα. Είναι ελαφρύ, αλλά πολύ ζεστό και φαρδύ. Νιώθεις ωραία μέσα σε αυτό. Σε αγκαλιάζει. Εχω πάντα την αίσθηση ότι με κρύβει από τον υπόλοιπο κόσμο. Οτι προστατεύει το σαρκίο, αυτό το σώμα, που με κουβαλάει κάθε μέρα, και παρ όλα αυτά το βρίζω, του φωνάζω, το μαλώνω. ΑΛλά αυτό το καημένο, κάθε μέρα με κουβαλάει, με φέρει, κινείται. Αντέχει. Και εγώ τι κάνω ; Το κατηγορώ. Το καταπονώ. Το κουράζω. Του μιλάω άσχημα. Μακάρι να μπορούσα, σκέφτομαι, να το αποκόψω, να το αλλάξω μία για πάντα. Ναι, αλλά τι θα είμαι εγώ χωρίς αυτό το σαρκίο ; σίγουρα δεν θα είμαι η ίδια. Ναι, μπορεί να βγαίνω και σε καλύτερη έκδοση. Αλλά αυτό είναι το σώμα μου. Και αυτό είναι ένας μηχανισμός. Ενας μηχανισμός που κάθε μέρα δουλεύει τέλεια. Ηρθε η ώρα. Να το αγαπήσω. Σήμερα του έδωσα τσάι, και καλό τρόφιμο, σαλατούλα, νεράκι, σήμερα το πήγα βόλτα στη γυμνάστρια να γυμναστεί και να ξεπιαστεί. το κατηγόρησα χιλιάδες φορές. 

Ναι, πρέπει να χωριστεί το μυαλό μου απ το πνεύμα μου, γιατί το πνεύμα μου είναι σε μεγάλο πόλεμο με το σώμα μου. Συνεχώς το πολεμάει, συνεχώς του λέει ότι δεν είναι τέλειο. Καταπίνω αλκόολ.Βάζω μέσα στο σώμα μου δηλητηρίο, γιατί αυτό είναι το αλκόολ. Το αγχώδες πνεύμα μου ξέσπασε πάνω στο σώμα μου. Πέντε μήνες. Πέντε μήνες μένος και άγχος, και στεναχώρια, και υστερία και ήταν αρκετοί για να βάλω αυτά τα γαμημένα 10 κιλά. Και ύστερα για έναν ολόκληρο χρόνο να με δικάζω, να μου κουνάω το δάχτυλο, να με βρίζω, να με υποτιμώ, να απαιτώ από εμένα. ΤΙ στο διάολο απαιτώ συνεχώς ; ΜΑΤΑΙΑ ζητάμε. Τι άλλο πια να μου ζητήσω ; Ολα τα έκανα καλά. Και όλο με δικάζω. Και όλο δεν με αποδέχομαι. Και απαιτώ. Και απαιτώ κι άλλα πολλά. Να είμαι τέλεια σε όλα μου. Να είμαι ρομπότ. Να είμαι χαρούμενη. Να είμαι αδύνατη. Να είμαι γυμνασμένη. Ας πάψω πια. Κι αυτές οι ενοχές κάθε φορά που χαλαρώνω ; Αυτό το ψυχοφθόρο πράγμα ; Αυτή την αντάρα ; Αυτό μου το κόλλησε η μάνα μου. Φτάνει πια. Φτάνουν πια οι επικρίσεις, φτάνουν πια οι βιασίνες. Συνεχώς, είναι μία εδωτερική φωνή που με βριζει, που μου μιλάει άσχημα, που με κατακρίνει για ό,τι κάνω και για όσα δεν κάνω. Σήμερα με κατέκρινε γιατί έφαγα για παράδειγμα ένα παξιμάδι και λίγο τυρί. Φτάνει πια. ΣΚΑΣΕ. ΣΚΑΣΕ. ΣΚΑΣΕ. 

Είναι τόσο δύσκολο να αγαπήσεις πραγματικά τον εαυτό σου. Είναι τόσο δύσκολο να τον αποδεχτείς. Δεν δέχομαι ότι κάνω λάθος. Θέλω να τα ελέγχω όλα. Από το βάρος μου μέχρι τα αισθήματα μου. Τελικά γι αυτό μ αρέσει να πίνω. ΓΙατί είναι εκείνη η στιγμή που χάνω τον έλεγχο. Και τελικά μάλλον το έχω ανάγκη. Αλλά ύστερα γίνομαι ο περίγελος. Αλλά εκείνη τη στιγμή, το ευχαριστιέμαι. Μαλακίες. Αλλη μία αυτοκαστροφική συνήθεια. Τα παραλέω βέβαια, όπως κάνω πάντα, λες και είμαι καμία αλκοολική. Σιγά πια. Ενα ποτάκι πίνω. 

Τελικά και τον γιάννη, καταλαβαινω τώρα γιατί τον ερωτεύτηκα. Κατεύναζε τις ενοχές μου. Εκείνος δεν είχε. Φαινομενικά τουλάχιστον δεν είχε. Με έκανε να αγαπήσω το σώμα μου λίγο περισσότερο. Τότε το μισούσα. Αλλά με βοήθησε λίγο να το αγαπήσω. Γιατί το αποθέωνε. Το ευχαριστούσε, το αγαπούσε. Γαμώτο ναι. Το αγαπούσε εκείνος το σώμα μου. Ετσι νομίζω. Εγώ όχι. Δεν το αγαπάω. Δεν το φροντίζω. Του άφηνα τις τρίχες του, δεν του έβαζα κρέμες, το μισούσα, το έκρυβα συνέχεια από υποψήφιους γκόμενους. Ενιωθα άβολα, όταν έπρεπε να γδυθώ. 

Θεε μου, πρέπει να μαι πολύ δυνατή προσωπικότητα για να έχω επιβιώσει μέσα από έναν τέτοιο μεγάλο πόλεμο, που κάνω εγώ η ίδια στον εαυτό μου. ΤΟ πνεύμα μου βάλλει συνεχώς κατά του σώματος μου. Δεν είναι φοβερό ; Να ζεις απο παιδί σε μία ένταση με το σώμα σου, σ έναν πόλεμο, να θες να το κόψεις, να το πετάξεις στα σκουπίδια. Να το μισείς μέχρι μία ηλικία. Και να νομίζεις ότι αυτό φταίει για τα πάντα. Ακόμα και για το αν σε απορρίπτει ένα αγόρι, να νομίζεις ότι φταίει αυτό. Ισως βέβαια να υπάρχουν βαθύτερες ρίζες : Κάποτε στο δημοτικό ένας συμμαθητής μου μου είχε πει ότι αν αδυνατίσω, θα με θέλει, κι εγώ σαν ηλίθια, απάντησα ότι θα κάνω δίαιτα και θα γίνω σα την Ιωάννα. Τι ηλίθια που ήμουν. ΤΟ μίσος για το σώμα μου είναι όλη η ιστορία της ζωής μου. 

Θα πήγαινα ιδανικά σε ψυχοθεραπεία. Για να το λύσω. Αλλά από την άλλη δεν μπορώ να με αποδεχτώ όπως είμαι αυτή τη στιγμή. Θέλω να χάσω 10 κιλά, αλλά και πάλι, και 20 να χάσω, δεν θα με αγαπάω. Δεν θα το αγαπάω. Μόνο αν γίνει όπως αυτά των περιοδικών θα το αγαπήσω. ΑΛλά ποτέ δεν θα γίνει σαν σώμα περιοδικού, γιατί το δικό μου το σώμα αν γίνει σαν περιοδικού, δεν θα είναι ωραιο. Γιατί δεν θα είμαι εγώ. Δεν είμαι θυληκή. Δεν θα είμαι σεξυ. Δεν θα είμαι τίποτα απ όσα ήμουν για τους άντρες ως τώρα. Δεν θα είμαι η κλασική γυναίκα με τα λίγα της παραπάνω ψωμάκια, που αυτά ακριβώς είναι που της δίνουν τη γλύκα, τη γοητεία και το sex apeal της. Είναι αλήθεια. Θα είμαι μία ξερακιανή, συνιθισμένη τύπισα. Χωρίς τιποτα το ιδιαίτερο. 

Πρέπει να αγαπήσω το σώμα μου. Νομίζω ότι πλέον είμαι σε κάποιο καλό δρόμο. Πρέπει να υπάρξει αυτοαγάπη. ΚΟντεύω 30. Αν κάποτε βγάλω πολλά λεφτά, θα κάνω ψυχοθεραπεία και γι αυτό. Προς το παρόν μπορώ μόνο να γράφω. Αυτό ίσως με λυτρώνει. Και η αλήθεια είναι ότι βαριέμαι να τα γράφω σε τετράδιο. Προτιμώ εδώ. Ουτως ή αλλως κανείς δεν τα διαβάζει. Θα ανάψω ένα τσιγαράκι. 

Σήμερα με αγάπησα λίγο περισσότερο. Δεν θα ξαναμιλήσει το πνεύμα μου άσχημα για το σώμα μου. Θα προσπαθήσω κάθε κακή σκέψη να την αντικαθιστώ με μία θετική. Και να μη με αυτοτιμωρώ. Επειδή έφαγα 2 φέτες γαλοπούλα. ΕΛΕΟΣ. Είναι τρελό. Είναι αυτό που κάνουν οι διαιτολόγοι. Ενας ψυχαναγκασμός που δεν οδηγεί πουθενά. Αδυνατίζεις και ξαναπαχαίνεις. Από το να τα δίνει στο διαιτολόγο, καλύτερα σε έναν ψυχολόγο. Λες να βρω ψυχοθεραπεία online?Μπορεί. Θα με βοηθούσε νομίζω. 

Πάθος-παθαίνω-ασθενώ.

 " Αλλο ν αγαπήσω. Αλλο να ερωτευτώ. ΤΟ πάθος δεν είναι και απαραίτητα ευλογία. Μπορεί να είναι και ο,τι χειρότερο έχεις κάνει στον εαυτό σου " 

Είπε. Η λελογισμένη " φίλη ".  Η δήθεν " πεφωτισμένη", η δήθεν έξυπνη φίλη μας, μας κάνει μαθήματα περί σχετίζεσθαι. Οπως και άλλες " φίλες", όπως και άλλες που φιλοδοξούν να  γίνουν ειδήμονες στις σχέσεις μας, να έχουν λόγο στη ζωή μας. Δεν τις κακολογώ. Εξυπνες φίλες. Μιλάνε για τους άντρες του, λες και μιλάνε για κραγιόν. Πρώτη ποιότητα προιόντος, δε ξεθωριάζει, σε καλή τιμή, value for maney το deal. Κάπως έτσι είναι και οι αγάπες της " φίλης". Δεν της κοστίζουν τίποτα. Είναι value for money. Μία σχέση σε προσφορά. Εκπτωτικό χωριό καταντήσαμε. Δεν παθιάζεται, για να μην της στοιχίζει τίποτα ένας ενδεχόμενος χωρισμός. Βρήκε τον πιο βολικό άντρα, που έχει μία βολική δουλειά και ιδανικό ωράριο, για να τη βγάζει στα Κολωνάκια και στα κέντρα. Εναν που θα λεει ναι σε όλα. Εναν που και να τον χάσει, τι θα τη πειράξει ; Θα τον αντικαταστήσει τόσο εύκολα, όπως ένα κραγιόν. 

Φοβάται το πάθος, έτσι όπως η φωτιά το νερό. Δεν θέλει να της συμβεί. Πάθος- παθαίνω- ασθενώ. Πάθος σημαίνει ασθένεια ετυμολογικά. Φυσικά. Ενα πάθος είναι ο,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί, αν τα θες όλα καλογυαλισμένηα, αστραφτερά. Αν θες να βαδίζεις στα σίγουρα, να ξέρεις τι σου ξημερώνει, να ξέρεις με ποιόν κοιμάσαι και ότι μαζί του θα κοιμάσαι για πάντα ή τελοσπάντων ότι ακόμα κι αν δεν κοιμάσαι μαζί του για πάντα, ξέρεις ότι θα σου εξασφαλίσει μία τέτοια ζωή: Σταθερή.

Βαρετές σταθερότητες. Η φίλη είναι απατηλή. Μας εξαπατά. Πάθος-παθαίνω-ασθενώ μέσα στην ασθένεια του έρωτα. Ακραία βία τα πάθη. Ακραία βία ο έρωτας. Γυναίκες που δεν τον έζησαν, γιατί δεν μπορούσαν. Γιατί δεν έχουν τα κότσια να διεκδικήσουν ένα πάθος Γιατί φοβούνται ένα πάθος. Γυναίκες πεζές. Που απλώς επιβιώνουν. Που δεν ξέρουν τον ίλιγκο ενός έρωτα. Που δεν έχουν ασκηθεί στις μετωπικές αγάπες. Που αν ποτέ ριγίσει το σώμα τους, τότε θα το βάλλουν στα πόδια και δεν θα γυρίσουν ούτε να κοιτάξουν πίσω. Γυναίκες που δε ξέρουν τι εστί ιδρώτας, τι εστί κλινοπάλη. Γυναίκες που δεν ξέρουν τι σημαίνει επιθυμία. Γυναίκες που ενδεχομένως να αγαπήθηκαν. Αλλά δεν αγάπησαν. Κι αν αγάπησαν η αγάπη τους δεν βαραίνει. Δε γράφει τίποτα πάνω στην ύπαρξη του άλλου. Γιατί είναι μέτρια αγάπη. Λελογισμένο αίσθημα, καλά ζυγιασμένο. Αγάπη μετά από επεξεργασία. Τι μου δίνει ; Τι του δίνω. Ολα πάνω στη πλάστιγκα του ερωτο-ασιθήματος. Ερωτας με πλάστιγκα δεν υπάρχει. Δε ζυγιάζουμε τα αισθήματα μας. 

Πάθος-παθαίνω και ασθενώ μέσα στα πάθη μου. Αυτό είναι το μεγαλείο μας, έξυπνη φιλη. Αυτή είναι η ελευθερία μας. Να μπορούμε να ασθενούμε επιλεκτικά. Επειδή αυτές όλες οι καλογυαλισμένες φίλες με το ρίμελ πάντα στην εντέλεια, δεν μπορούν να πάθουν πάθος γιατί δεν έχουν δικό τους πάθος, ούτε καν πάθος για ζωή, φθονούν. Μας φθονούν οι " εξυπνες" γυναίκες. Πασχίζουν να μας ανοίξουν τα μάτια : Να μην είσαι διαθέσιμη πάντα, για να σε ψάξει. Να μη σε έχει δεδομένη. Και η χαρά του να μοιραστώ, κούκλα μου ; Γιατι έτσι συμβαίνει με γυναίκες σαν εσένα. Φοβάστε να μοιραστειτε, κι άλλοι σαν λύκοι πεινασμένη για αγάπη, πέφτουν πάνω σας και σας ζητούν να δώσετε κάτι που δεν έχετε : συναισθηματική και όχι λογική αγάπη. Ζήλεια και φθόνος, για γυναίκες- γυναικάρες, που μπορούν να αφεθούν σε υψηλά αισθήματα και σε υψηλά πάθη. Μας βαφτίζει, λεει, άρρωστες. Συνεξαρτώμενες. Και άλλα τέτοια δήθεν ψυχολογικά. 

Καμία ψυχολογία δεν μπορεί να εξηγήσει το μυστήριο του έρωτα. οπου και να πάει η ψυχολογία, έχει πάει πάντα ένος μεγάλος ποιητής. Αν δεν υπήρχε το πάθος-παθαίνινω-ασθενώ πώς θα γράφονταν τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της λογοτεχνίας ; Αν δεν υπήρχαν τέτοια πάθη, τότε η Αννα Καρένινα ενδεχομένως να επιβιώνε. Αλλά μόνο θα επιβιώνε. Δεν θα ζούσε. Πριν την αυτοκτονιά, έζησε. Πάθος-παθαίνω-ασθενώ. Ασε με να ζήσω πριν γίνω σκουλίκια, χώμα, και ένα σώμα σε αποσύνθεση. Πώς ζει το σώμα σου έξυπνη φίλη ; Ανατρίχιασες ποτέ από πόθο ; Ανατρίχιασες ποτέ μόνο από μία τόση δα σκέψη του σώματος του άλλου, χωρίς καν να σε αγγίξει ο άλλος ; Ενιωσες ποτέ να σε εξουσιάζει ο άλλος από μίλια μακριά ; Ενιωσες ποτέ την ύπαρξη σου βαριά ; Ξέρεις ποιά είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι σου ; Ερωτεύτηκες ποτέ έναν Τόμας του ομόνυμου βιβλίου ; Διάβασες ποτέ το ομώνυμο βιβλίο και αν το διάβασες τι κατάλαβες ; Τι σου στοίχιζει η ζωή σου ; Πόσο κάνει η ελυθερία σου ; Τι τιμή έχει ο ήλιος, γαμώτο ; Τι τιμή έχει ο οργασμός σου ; 

Τι στοιχίζει μία ερωτική απώλεια ; Ενα κραγιονάκι ; Ενα ποτάκι ; Ενα μήνα ; Πόσο καιρό κάνεις να ξεχάσεις έναν έρωτα ; τρείς μέρες ; τι βαραίνει στην ύπαρξη σου ; Τι βαραίνει στη ζωή σου. 

Τίποτα. Οπως και τους μικραοστούς, δεν τους βαραίνει τίποτα. Ολα καλογυαλισμένα, τακτοποιημένα αισθήματα, δήθεν, γιατί αυτοί ξέρουν να περνάνε καλά. Πάνε στα μπουζούκια. Τα κάνουν όλα πουτάνα. Ανοίγουν μπουκάλια. Αυτή σε προγενέστερες εποχές. Επί ΠΑΣΟΚ. Τώρα μόνο το κεφάλι κάτω, και μαζεύουν φράγκα για να βγάλουν το διακοποδάνειο που πήραν τότε, για να πάνε τη γκόμενα στην Ελβετία. Γιατί ως γνωστόν η γκόμενα απ τη Καρδίτσα, αν δεν πήγαινε Ελβετία μία φορά το χρόνο, δεν ένιωθε πλήρης. Τους μικροαστούς δεν τους βαράινει τίποτα. Αποφαίνονται για τη μωρία τους. Μας λένε δήθεν. Αχαιρεύτους. Παρανοικούς. Αυτοκατστραφικούς. Και τελικά χαζούς. Μας κάνουν συστάσεις περί σχέσεων. Να κοιτάζουμε να αγαπάμε, και όχι τα πάθος-παθαινω. 

Εσύ γίνε έξυπνη. Εγώ μόνο χαζή. Ευτυχώς. Παραμένω χαζή. Παραμένω στο πάθος-παθαίνω-ασθενώ. Και το επικροτώ. Παραμένω στο " δε χω χωρίς εσένα" κι ας είναι ο,τι χειρότερο μου έχει συμβεί. Παραμένω στα κλάματα. Παραμένω στις απώλειες. Παραμένω ετοιμοπόλεμη, έτοιμη να παραδωθώ σ έναν επόμενο μεγάλο έρωτα. Εμμένω. Και επιμένω. Πάθος-παθαίνω-ασθενώ. Για Εκείνον. Πάθος -παθαίνω -ασθενώ . Και έζησα το παράδεισο και τη κόλαση. Κι όλους τους έρωτες των μυθιστορημάτων. Και έφτιαξα σκηνικά μοναχή μου, με τον ερωτά μου, μέσα στο σπίτι, που δεν μπορείς να τα φανταστείς. 

Και η ύπαρξη μου είναι βαριά. Και θα χορτάσω. Αγάπη. Πάθος- παθαίνω - ασθενώ. Επιλέγω. Δε συμπλέω με μικροαστούς. Κι ας είναι ο,τι χειρότερο μου έχει συμβεί το να φύγει ο έρωτας μου. Παραδίδομαι. Ελευθερη παραδίδομαι. Ελευθερη -πολιορκημένη. Ελευθερη ερωτευμένη, ελεύθερη ασθενής. Ελεύθερη ερωμένη. Ερωμένη. Και ποτέ η γυναίκα του. Ερωμένη για πάντα ακόμα και μετά από δέκα παιδιά. Ερωμένη. Γυναίκα. Θυληκιό. Αισθησιακή. Απενοχοποιημένη. 

Μείνει λοιπόν με τις καλογυαλισμένες σου αγάπες. Εμένα άσε με στη μελαγχολική ασθένεια μου. Πάθος-παθαίνω-ασθενώ. Ζω. " Κοίτα μη πεθάνεις και δε δεις τι θαύμα είναι να γαμάς από έρωτα! " 

Τα πάθη μου μου στοιχιζουν. Ζωή. Μέρες χαμένες στο συρτάρι. ΑΠλυτα ρούχα. Πολλά τσιγάρα. Βαριά ποτά. Μικρή κατάθλιψη για διαστήματα. Αλλά στοιχίζουν και ζωή. Ηλιος και θάλασσσα και πληρότητα. Αυτός είναι όλος ο κόσμος. Αυτός, ο έρωτας σου, είναι το σύμπαν ολόκληρο. Ο,τι βλέπεις, ο,τι ακους και δεν τον περιεχει, σε αφήνει αδιάφορο. Αυτός είναι τα πάντα για σένα. Πάθος-Παθαίνω-Ασθενώ. 

Και ξανά. 

Πάθος παθαίνω ασθενώ. 

Πάμε πάλι. 

Ζήλεψε η μιρκόψυχη φιλή. 

Εϊμαι ελευθερη. 

Εσύ αγάπα- ζήγιασε ελατώμματα- ζήσε ηρεμα. 

Περαστικά σου. 

Η δική μου Λυπιού

"Tα ποιήματα αποτυχαίνουν

όταν αποτυχαίνουν οι έρωτες.

Μην ακούτε τι σας λένε

θέλει ερωτική θαλπωρή

το ποίημα για ν’ αντέξει

στον κρύο χρόνο…

Έναν τόπο επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

λυπημένη ως τους άλιωτους πάγους μέσα μου,

ώς τα κρυσταλλωμένα δάκρυα,

ώς να βγουν οι νοσταλγίες, πανθηρούλες λευκές

που δαγκώνουν και τσούζουν οι δαγκωματιές τους.

Λυπιού λέω τον τόπο που επινόησα

για να πηγαίνω όταν είμαι βαθιά λυπημένη,

μια κατάσταση που εντείνεται ακατάπαυστα

αφού όλα τα ωραιοποιημένα τοπία του τέλους

αρχίζουν να μυρίζουν μουχλιασμένα νερά

και καρπούς σάπιους.

Στη Λυπιού φτάνεις χωρίς αναστεναγμό

μόνο μ’ ένα σφίξιμο ελαφρό

που θυμίζει τον έρωτα σαν στέκεται

αναποφάσιστος στο κατώφλι του σπιτιού.

Έχει ιεροβάμονες ποιητές εδώ

ποιητές με μεγάλη έφεση για ουρανό,

πανύψηλους, που μ’ ένα τίναγμα της κεφαλής

σημαίνουν το «όχι… όχι… λάθος»

ή και το «τι κρίμα, τώρα είναι αργά!»

ενώ ένας επαίτης στη γωνιά συνέχεια μουρμουρίζει:

«Το καλό με τον πόθο

είναι πως όταν χάνεται

χάνεται κι η αξία του αντικειμένου του μαζί».

Εδώ όλες οι αποτυχίες της νιότης

γίναν σιωπηλές πλατείες

τα κουτσουρεμένα πάθη, σύδεντρα σκοτεινά

κι οι τελευταίοι κακόμοιροι έρωτες

σκύλοι κακοταϊσμένοι που πλανιόνται στα σοκάκια.

Κάτι χειρότερο από γερατειά,

η χώρα τούτη κατοικείται από νιάτα αμεταχείριστα.

Στη Λυπιού κλαίω συνέχεια

από τότε που μου ’δειξες την αξία της λύπης.

Όχι, δεν είναι το αρνητικό της γονιμότητας

αλλά το θετικό της απουσίας…

Έλεγες και το προφίλ σου με τάραζε

σαν να το ’χαν σκαλίσει στον πιο σκληρό βράχο,

τα μάτια σου σαν να ’ταν από θειάφι

αλαφιασμένα, μ’ αλάφιαζαν.

Ας κλαίμε, λοιπόν, κι ας το λέμε χαρά

χαρά γιατί είμαστε ακόμη εδώ υποφέροντας. .

Με το ξημέρωμα θα μπούμε σ’ άλλο λιμάνι

όπως σ’ ένα καινούργιο ποίημα

και μες στην πάχνη θα κρατώ

τον τελευταίο στίχο μιας ανείπωτης ερωτικής ιστορίας.

Η φωνή, το ύψος του κορμιού, η γραμμή του αυχένα

αιώνιες επαναλήψεις του ακόρεστου φόβου.

Κοιτάζοντας σε ανακάλυψα την ενδοχώρα

του αισθήματος.

Ο πιο όμορφος άντρας της Λυπιού

βρήκε μια μαύρη πεταλούδα νεκρή στα σεντόνια του.

Ήταν γυμνούλης, λίγο ιδρωμένος και γυάλιζε

αλλά όχι τόσο όσο εκείνη μ’ όλο το φως τ’ απροσμέτρητο

που ’βγαινε απ’ το θάνατο.

Το φτερωτό σύμβολο της επιπολαιότητας, η πεταλούδα,

ακίνητη, ντυμένη τα χρώματα της νύχτας

βρέθηκε ξαπλωμένη σαν να την είχε γλεντήσει ο χάρος

κι αμέσως μετά να την είχε απαρατήσει.

Ή σαν να ξεκουραζόταν πριν αρχίσει το δύσκολο

δρόμο της απ’ το μαύρο στο τέλειο.

Η πιο νέα γυναίκα στη Λυπιού είμαι γω

που κοιτώ, κοιτώ και δεν πιστεύω

πώς τόσος κουρνιαχτός συσσωρεύεται

στην οδό της χαράς.

Λέω: κάποιο λάθος έγινε δω

και δεν ακολούθησα το δρόμο του μεταξιού

ούτε άγγιξα ποτέ τον ήρωα του ποιήματος στο στήθος.

Την καρδιά του μόνο φαντάστηκα να στέκεται,

σαν κάτι Τράπεζες που περνάμε απ’ έξω και λέμε:

«Για φαντάσου πόσα εδώ, πόσα φυλάσσονται!»

Ό,τι χάνεις μένει μαζί σου για πάντα

κι η Λυπιού είναι μια χώρα που έφτιαξα

για να ’μαι πάντα ένα μ’ αυτά που’ χω χάσει

όταν πιάνουν εκείνα τ’ αβάσταχτα σούρουπα

κείνα τα άφωνα ξημερώματα

κι είναι σαν να περιμένεις το κουδούνι του σχολείου

να χτυπήσει, το μάθημα πάλι ν’ αρχίσει

μια ακόμη άσκηση πάνω σε άγνωστο θέμα.

Κοιτάς χάμω της αυλής το τσιμέντο, τα χαλίκια

τινάζεις τα ψίχουλα απ’ το κουλούρι στην μπλε ποδιά

και μπαίνεις στην τάξη

μπαίνεις στη μονοτονία του άγευστου χρόνου

στην αοριστία της ύπαρξης

που ξέρω, λίγο αλλοιωμένη,

τη συναντάς πάλι προς το τέλος.

Η θρησκεία στη Λυπιού

είναι μια Έννοια Ακέφαλη.

Το άγαλμα της κάθεται φρόνιμα

στις αδελφές της δίπλα:

την Αρετή, την πιο ωραία, και τη Σοφία

με τις πιο σωστές αναλογίες.

Η Έννοια όμως λατρεύεται χωρίς κεφαλή

κι όταν εκείνος που θ’ αγαπούσα εάν…

έρχεται να προσκυνήσει, φοράει πουκάμισο ροζ

και βρίσκεται σε διέγερση

γιατί κάθε έννοια γι’ αυτόν σημαίνει κάτι

όπως και τ’ αντίθετό της.

Εδώ ο έρωτας κι ο θάνατος γίνηκαν ένα σώμα

και το χορτάρι που φυτρώνει

ανάμεσα στα ανάσκελα μέλη των αγαλμάτων

τα κάνει σαν ζωντανές ψυχές να μοιάζουν

που θλίβονται μες στο πράσινο και ναυαγούν

σε ξένα μάτια κι ερωτευμένες υποφέρουν.

Στη Λυπιού λατρεύεται ο έρωτας-θάνατος

σαν έννοια μία, ακέφαλη γιατί χωρίς ελπίδα.

Λυπιου/ Κατερίνα Αγγελακη Ρουκ

Πάνε χρόνια που δεν έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να πονέσει αρεκτά. Ενδόμυχα μπλοκάρω τον πόνο και λέω ΟΧΙ, δεν αξίζει. Λάθος. 

Τώρα έχω πάει στη Λυπίου. Ματαιωμένες προσδοκίες η λυπίου. Ματαιωμένα όνειρα. Ματαιωμένοι έρωτες, κείτονται πεθαμένοι. Πώς περνάει ο έρωτας ; Δύσκολα. 

Πρέπει να γδάρεις το δέρμα σου. Μόνο έτσι. Αλλιώς δε γίνεται. ΝαΙ, ΑΛΛΆ ΠΏΣ ΘΑ  γδάρω το δέρμα μου ;  Προσπάθησα έστω να το ξεπλύνω, αλλά εκείνες τις πιο προσωπικές μου ώρες η  αναβλύζει το μύρο του παλιού έρωτα. Και τότε πονάει. Σκοτεινιάζει το δωμάτιο, μαυρο πηχτο σκοτάδι, ο άλλος δεν είναι δίπλα μου, στο μυαλό μου δεν είναι δίπλα μου, προσπαθώ να κατέβω στη γη, να επικεντρωθώ στον διπλανό μου. Κάποιες φορές αυτεξαπατώμαι και κάποιες άλλες όντως δεν τα καταφέρνω. Οταν δεν τα καταφέρνω, κοιμάμαι αγκαλιά με τον άλλον. Υποκρίτρια. Προσπαθώ όμως. Προσπαθώ γαμώτο. Το καταλαβαίνεις ; Οτι στο κρεβάτι είσαι εσύ, ο άλλος κι εγώ. Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω απ τη κρεβατοκάμαρα μου. Δεν μπορώ. 

ΠΛέον δεν θέλω ούτε άλλος να υπάρχει. Πρέπει να διώξω το δικό σου φάντασμα. 

Εδώ και μέρες ταξιδεύω στη Λυπίου. Εκεί ζω ξανά και ξανά αναμνήσεις, τις μόνες αναμνήσεις που ήμουν όντως ζωντανή. Μαζί σου έμαθα τι θα πει ζωή. Με κανέναν άλλον. Κανείς δε ξύπνησε τις αισθήσεις μου. Δεν είναι δικό σου θέμα. Ο έρωτας έκανε τη δουλειά του. Υπάρχουν γυναικες που δε ξέρουν τι σημαίνει αυτό που λέω. Είναι αλήθεια. οι πιο πολλές γυναίκες κάνουν σεξ για να ικανοποιήσουν τον άντρα, για να μη φανούν ξενέρωτες, γιατί έτσι πιστεύουν ότι πρέπει, γιατί τους το ζητάει ο άλλος, για να επιβεβαιωθούν. Πάντως λίγες φορές οι γυναίκες κάνουμε σεξ, επειδή όντως το γουστάρουμε. Ε με σένα έγινε αυτό. Ηθελα εσένα και τη πράξη, αλλά τη πράξη μόνο μαζί σου.  Και με απελευθέρωνες πλήρως απ όλες τις γυναικείες ενοχές. Αυτές που κουβαλάμε οι γυναίκες από τις μανάδες μας. Με απελευθέρωνες πλήρως και από τη ντροπή. Αθωος έρωτας, ιερές στιγμές. Είσαι ό,τι με συνέδεσε με το παράδεισο. Το σώμα σου ήταν η γωνιά του παραδείσου. Και τον έζησα το παράδεισο μαζί σου. Και τη κόλαση όλη την έζησα όμως. Και κάκηκα. Και υπέφερα. Και ζήλευα. Μανιωδώς σε ζητούσα και χτυπιόμουν μοναχή μου πάνω στα κρεβάτια. 

Μου έχει συμβεί αυτό που γράφει ο Χαριτόπουλος  : 

«...Και για να καταλάβεις τη σχέση μου με το δέρμα σου και με τη μυρωδιά σου: κοιμάμαι δυο μήνες και δέκα μέρες πάνω στο ίδιο σεντόνι και με το ηλίθιο πούρο σου δίπλα μου να βρομάει φρικτά.

Κι αυτή η φορά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου, αλλα κι η πρώτη μαζί σου, που η στέρηση είχε σώμα.

Αυτό το έγκλημα το έχεις μηχανευτεί ολόκληρο, από την αρχή ως το τέλος, για να την πατήσω εκεί που δεν την πάτησα ποτέ, να μην μπορώ να με ξαναγγίξει άνθρωπος, και να ξέρω πως, ακόμα κι αν είχαμε χωρίσει οριστικά, ακόμα κι αν κατάφερνα μετά από καιρό να καλυφθώ στοιχειωδώς (γαλήνια ιστορία και τα ρέστα) στο συναισθηματικό μέρος από έναν άνθρωπο, θα ΄πρεπε να πάθει το σώμα μου αμνησία για να μπορέσω να τον αγγίξω χωρίς να βγάλω όλα τα Bloody Mary από πάνω του.

Και όλο αυτό μου το έχεις στερήσει μεθοδικότατα, δεν ξέρω πως και με ποιους τρόπους, για να μην μπορέσω να 'εχω στη ζωή μου ποτέ πια παρά μόνο μια θλιβερή ερωτική ζωή, δηλαδή καλύτερα καθόλου (από θλιβερή). " 

Το σώμα μου είναι κοιμησμένο. Το σώμα μου δεν νιώθει τίποτα από εκεινη τη γνωστή ανατριχίλα, τη ζωοποιό που ένιωθε για σένα. Πεθαινει. Αργοπεθαίνει. Και κάποιες μέρες, όπως σήμερα, είναι εντελώς νεκρό και άψυχο.  Μόνο του μαραίνεται, αλίπαστο, αχόρταγο, πεινασμένο, στερημένο. Και η στέρηση διογκώνεται, μεγαλώνει σα φάντασμα μετά από περιστασιακές συντροφίες. Οσο πιο πολλούς γνωρίζω, τόσο πιο πολύ απογοητεύομαι, τόσο πιο πολύ αδειάζω, τόσο πιο πολύ πεινώ. Και πείνω για να πάω με τον άλλον. Νηφάλια δε μπορείς ; Μπορώ. Μα είμαι απούσα. Κανείς δεν είναι σαν εσένα. Και ξέρεις ποιό είναι το χειρότερο ; Μπορεί να μη βρω ποτέ κάποιον που να ναι σαν εσένα. Μπορεί να μη ξανανιώσω ποτέ ο,τι ένιωσα για σένα. 

Τώρα πάω στη Λυπίου. Σήμερα μου κάνω τη χάρη αυτή. Με αφήνω. Δάκρυα. Ματαιότητα. Ματαιος έρωτας. Ωραία, δηλαδή και τι θα γινόταν ; Θα παντρευόμασταν, θα κάναμε παιδιά, θα γινόμουν μία χαρωπή νοικοκυρά και μία αγάμητη μάνα ; Μαζί σου ποτέ δεν θα ήμουν αγάμητη μάνα και το ξέρω. Υποπτεύομαι πάντα όλους  τους άντρες που θέλουν να μας καταστήσουν μάνες, και άρα κτήματά τους και άρα γυναίκες τους. Οι πιο πολλοί αγιοποιούν τις γυναίκες τους και παύεις να είσαι ερωμένη. Δε θέλω τέτοιο ρόλο. Θέλω πάντα να μαι ερωμένη, η γκόμενα του, όταν είμαστε στο κρεβάτι ή τελοσπάντων οπουδήποτε άλλου. Θέλω να με βλέπει και να τρελένεται. Οχι να μου κάνει παιδιά και να με παρατήσει να θυλάζω κι εκείνος να θυλάζει άλλες. Γιατί θα τον σκοτώσω. ΤΟ μαλάκα. 

Πάω στη Λυπίου για όσο θέλω. Αφησε με εδώ. Στη Λυπίου, όπου με εγκατέλειψες. Πήρες μαζί σου όλο το φως. Η ζωή μου είναι δύο εποχές. Η εποχή η δικιά μας . Η εποχή μετά από σένα. Πώς λέμε μετά το Β Παγκόσμιο ; Μεταξύ μας υπήρχε συμπαντική ένωση. Δηλαδή τι είναι ο έρωτας, αν δεν είναι συμπαντική ένωση ; Εκείνο το κρεβάτι στη Χίο, ένιωθα πως αιωρούταν σ' ένα κόκκινο σύννεφο, με ιδρώτες, πόθους, δαίμονες. Με δαιμόνιζες. Τόσο όσο κανένας. Μα τα μυστήρια του κόσμου! Πώς γίνεται ένας μόνο άνθρωπος, ανθρώπινος άνθρωπος, να σου προκαλεί τέτοια αισθήματα, ώστε να νιώθεις ότι πλησιάζεις το θείο ; 

Λέει η ψυχολόγος ότι σου φόρεσα ιδιότητες που δεν είχες. Οτι σε έπλασα στο μυαλό μου, όπως ήθελα. Μπορεί. Ναι. Εντάξει. Τι να πούμε ; Οτι δεν άξιζες ; Οτι τελικά δεν ήμασταν τόσο καλά ; Οτι με πλήγωνες ; Οτι υπέφερα ; Οτι ένιωθα ότι δεν παίρνω την απαραίτητη προσοχή ; Ναι! Ολα αυτά τα ξέρω. Εγώ μίλάω για άλλα πράγματα. Πέρα απ τη λογική. ΤΟ σώμα έχει δική του λογική. Παράλογη λογική. Μιλάει. Ουρλιάζει. Υποφέρει. Στερείται. Λυπάται. ΤΟ σώμα μου σε διψάει, Και σε πεινάει.  Το σώμα έχει μνήμη. Το λέει και η επιστήμη. Μία επιστήμη να μου πει πώς διαγράφεται αυτή η μνήμη. Και ας μη πήγαινα μαζί σου τώρα. Δεν θα πήγαινα. Νομίζω. Θα μπορούσα να αντισταθώ; ΟΧΙ. 

Στη λυπιού πλάθω εικόνα. ΑΝοιγεις τη πόρτα και μπαίνεις. Και σε δέρνω. Και σε χτυπάω και σου λέω πόσο σε μισώ. Υστερα το δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Μου είπε ότι μπορώ. Οτι είμαι δυνατή. Κι αυτό έγινε, στο πραγματικό κόσμο. Οχι στη Λυπίου μου. Αλλά είναι αλήθεια. Καμία φορά δε ζω χωρίς εσένα. Πάω να σου δώσω χαστούκι δυνατό, να προσγειώσω το χέρι μου στο πρόσωπο σου, αυτό που τόσο μισώ. Με ακινητοποιείς. Κλάματα. Μύξες. Φιλιά. Καυτά φιλιά. Προσπαθώ να σε διώξω. Μάταια. Δε γίνεται. Μαζί σου ξυπνάει το σώμα μου. Είναι αλήθεια. Δεν θα μπορούσα ποτέ να σε διώξω. ΤΟ σώμα μου δεν μπορεί. Κλάματα στη λυπίου. 

Κλάματα που δεν μου συνέβη αντίστοιχο και ούτε που θα μου συμβεί. Εχω ένα σώμα νεκρό. Με αυξημένη πλέον επιφάνεια. Χορταίνω τη πείνα μου για σένα μέσα από απαίσια τρόφιμα. Τοξική ζωή. Τοξική τροφή. 

Εδω πού χάνομαι στη Λυπίου, με διακόπτει ένα τηλέφωνο. Υποχρεώσεις της καθημερινής ζωής. που δεν μπορώ να φέρω εις πέρας. ΟΧι, μπορώ, αλλά δυσκολεύομαι. Τι χρώμα έχει η απώλεια ; Μαύρο πηχτό σκοτάδι και η νοστολαγία μοιάζει μ ένα ηλιοβασίλαμε στο αιγαίο. Σε κουβαλάω. Σε υποφέρω. Δε ξέρω τι να κάνω. Εδώ στη Λυπίου δεν μου επιτρέπεται να μαι συχνά. Η ζωή ζητάει. Τρέχω. Βιάζομαι. ΜΕ βιάζει η καθημερινότητα. Υποφέρω. Μόνο πάπλωμα και αλκοολ θέλω. Αλλά η ζωή δε βγαίνει έτσι. Με αυτοκατστροφή. Εχεις και να επιβιώσεις. Λένε πως στη Λυπίου δε ζεις. Μα έχεις παραμορφωτικό φακό. Δεν είναι αλήθεια. Οι πιο βαθιές μας ώρες είναι στη Λυπίου. Τηλέφωνο πάλι. Βιάζομαι. Πρέπει να γίνει ένα μικρό πράγμα, και  κάθε φορά μου φαίνεται βουνό. Και ειναι τόσο μικρό. 

Εδώ στη Λυπίου σήμερα 09.00 με 12.00. Υστερα ρεαλισμός. Μπαίνω στον αυτόματο. Σταματάω το pause. Παίρνω εισιτήριο επιστροφής από τη Λυπίου και πάω στη χώρα της Καθημερινότητας: Καθημερονοχώρα. Η ουδέτερη χώρα. Η βιαστική. Η κουραστική. Η απάνθρωπη. Η και καλά υγιής. Η θετική ψυχολογία. Η αυτοφροντίδα. Η προσπάθεια. Η υποκρισία. Υποκρίνεσαι, μέχρι να καταφέρεις όντως να ξεχάσεις. Και πώς ξεχνάνε ; 

Τον τάσο μη τον μελετάς, ο νου σου μη τον βάνει, απ τη καρδιά σου βγάλε τον, σα σε βγαλε κι εκείνος....."

" 

Η αγάπη χόρτο δεν είναι για να βγει 

με τόση ευκολία, 

είναι δεντρί βαθύρριζο μα θες για να το βγάλεις 

πριχού μονάχο μαραθεί σ’ οργώνει τη καρδιά σου,

βγαίνει μαζί με τη καρδιά.

Ειν’ η αγάπη βάτος,

που αν τύχει και μπλεχτείς μέσα στις αγκαθιές του

δε ξεμπερδεύεις εύκολα,

θα φύγεις λαβωμένος.

Είναι η αγάπη θάλασσα,

που γλυκοκυματίζει,

κι αν τύχει τα γαλάζια της νερά σε ξεγελάσουν

τις ομορφιές της λιμπιστείς κι απλώσεις τα πανιά σου,

δεν είναι μάνα βολετό πίσω για να γυρίσεις

κι αν σε βοηθήσουν οι καιροί με κίνδυνο μεγάλο

στην άλλη άκρια θε να βγεις αλλιώτικα εχάθης.

Είναι η αγάπη φονικό

που ζωντανό σ’ αφήνει.

Είναι η αγάπη ξενιτιά που παίρνει το παιδί σου

μα κάθε μέρα καρτερείς μη και γυρίσει πίσω. 

Είναι η αγάπη όνειρο που θέλεις για να τρέξεις

μ’ από τη γη τα πόδια σου δε λεν να ξεκολλήσουν.

Είναι η αγάπη χείμαρρος

χυμά και σε συντρίβει.

Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σου ανοίγει.

Αγάπη είναι η  η μοναξιά που πρέπει στον καθένα.

Αγάπη είναι να κοιτάς τη πόρτα ολοένα.

Αγαπη ειναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα,

στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα,

στους τοιχους,

στα ταβάνια. 

Βάζω λευκό φόντο στα γράμματα. Λευκό, όπως το χρώμα που φορούν οι αριστορκάτες στις κηδειες. Πώς αλλιώς θα κηδέψεις έναν έρωτα, αν όχι σα γόνο αριστοκρατικής οικογένειας ; Ο έρωτας γεννιέται μέσα στο ωραίο, μέσα στο υψηλό, μέσα στο ζωτικό σημείο του σύμπαντος σου. Γεννιέται εντός σου, στο κέντρο σου. Αρχίζει απ το νου και καταλήγει στο σημείο ανάμεσα στα πόδια σου. 

Χόρτο... δεν είναι για να βγει... Κηδευώ σε απόψε. Σε διψω. Σε πεινώ. Σου δέομαι. 

Ερωτική ιστορία.

I

 Αναμνήσεις μίας παρακμιακής και ταόχρονα ένδοξης εποχής. 

Σιδερένια κρεβάτια 

Βελούδινα υφάσματα 

Ζεστό κρασί με μπαχαρικά 

Εξω παγωνιά. 

Μέσα φωτιά. 

Κέντρο του κόσμου το δωμάτιο. 

Εσύ κι εγώ, αγκαλιασμένοι σφιχτά. 

Ξανθά μαλλιά λαμπίριζαν στο σκοτάδι

Χέρια που σε έπνιγαν 

Χείλη που σε ταξίδευαν σε κόσμους άλλους. 

Ηδονές. 

Μία πείνα που χόρταινε. 

Χάρτινο και πλήρες κορμί. 

Ξέπνοους μας έβρισκε η αυγή, αγκαλιά, μεθυσμένους. 

II

Υστερα έμεινε μόνο η παγωμένη λίμνη

Η μελανιασμένη μου καρδιά 

Τα " Δε σε καταλαβαίνω, τα είσαι υστερική" ,

" Πώς γίνεται να σαι βόρειος πόλος και ανέγκιχτο να σ αφήνουν όσα μας συμβαίνουν ; " σου έλεγα. 

Σιωπές, που χωρίζουν. 

Σιωπές που σκοτώνουν. 

Με πρόδωσες. 

Σε εκδικήθηκα. 

Πολύ. Με πολλούς. 

Εκλαιγα πολύ, όχι για πολλούς, μόνο για σένα. 

Υστερα εκεινο που φοβόμουν περισσότερο. 

Η φυγή. 

Πόνεσε. 

Εχασα μαλλιά. 

Πήγα με άλλους. 

Σε ξέπλενα κάθε βδομάδα από πάνω μου. 

Δεν έφευγες. 

Σα δέρμα μου είχες ριζώσει στο σώμα μου. 

Ανηλεής η μνήμη. 

Πονάει. 

Ελλειψη. 

Υστερα ησυχία. 

Ούτε άλλοι. 

Κανείς. 

Μόνο εγώ. 

Πρώτη εγώ. 

Στη μέση της αρένας. 

Δεν θα με κατασπαράξει κανείς. 

Κανείς, γαμώ το φελέκι μου. 

Ευτυχία από τα μέσα μου. 

Κι ένα σώμα που δε λησμονεί. 

 Κι ο έρωτας μας απ όλους τους αριθμούς το μηδέν αγάπησε.

Περιφρονησε το δύο. 

Ας είναι. 

Καληνύχτα.