τι μας έκαναν άραγε τόσες θλίψεις αν όχι μόνο κακό ; 

τουλάχιστον ωρισαμε. 

Φτάνει πια να πενθούμε για έναν έρωτα. 

Φτάνει πια να χανόμαστε στο έρεβος της αναπόλησης, 

αρκούν πια οι τόσες ματαιωμένες προσδοκίες. 

τώρα θέλουμε μόνο φως να μπαίνει από παντού. 

όχι άλλες βροχές, όχι άλλες καταιγίδες. 

και κάθε φορά αυτό λέμε, 

και κάθε φορά αυτοεξαπατώμαστε από ένα ζευγάρι μάτια. 

Αλλά τι ωφελεί αναρωτιέμαι τόσος πόνος ; 

Πού βγάζει αλήθεια ο κατήφορος αυτός ;