Δευτέρα παρουσία

 Εισαγωγή:
Εκείνο το βράδυ ήμουν τελείως μεθυσμένη και φαντάστηκα ότι πέθαινα. Λένε πως όταν πεθαίνεις περνάνε μπροστά από τα μάτια σου οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής σου. Εμένα οι πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου ήταν αυτές που πέρασα μαζί σου. Μετέπειτα ξεμέθυσα και αντιλήφθηκα αυτό που πάντα ήξερα: Οτι δεν θα έρθεις ξανά και κάπως έτσι προέκυψαν οι παρακάτω λέξεις.

"Τούτο μου έστι το σώμα", ελεγε ο παππάς...

" τούτο μου έστι το σώμα και το αίμα", επανέλαβε με στόμφο

κι οι πιστοί σε μία ουρά να λάβουν θεία κοινωνία.

Ανέμενα στην ουρά κι εγώ ένα νούμερο μέσα στους πολλούς,

ούτε εγώ υπήρχα.

δεν ήμουν τίποτα,

έχασα την υποστασή μου.

Το σώμα μου νεκροταφείο αναμνήσεων.

"χους ει και εις χους απελευσει" ...

Χώμα έγινα,

και έπλευσα σε ωκεανούς πόνου

και αποδήμησα εις κύριον,

αλλά άλλην έγνοια δεν είχα παρά μόνο εσέ.

Εσένα που ήσουν ζωογόνα ύπαρξη,

φουρτουνιασμένη θάλασσα,

χρώμα κόκκινο,

φιλί μεθυστικο,

λέξη μου τρισύλλαβη

"Σ' αγαπω",
ο κόσμος μου.

Τώρα χώμα,

σαν εμένα.

Σε οικτίρω,

σε ζητάω,

ακόμα και στο επόμενο σύμπαν.

Αλλά ο πιστός απουσιάζει.

Άλγους απουσία.

Δευτέρα παρουσία δεν υπάρχει.