Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

θα βουλιάξω στον καναπέ μου, απόψε και θ' ακούω μουσική.
Ξανά θ αναρωτηθώ τι έχει μείνει ζωντανό και τι αξίζει πλέον σ αυτό το θέατρο.
Εγώ μόνη μου στη σκηνή, εσύ σ' άλλο θέατρο.
Συναντιώμαστε ποτέ;
Καθένας μόνος πάνω τη σκηνή του.
Το βλέμμα μου φεύγει, κεντράρει άλλους θεατές,
όχι πιο όμορφους, ούτε πιο άσχημους,
γενικά όχι "πιο", απλά άλλους.
Η μαγεία πέθανε,
ε κρατώ, με κρατάς.
Εσύ με κρατάς γιατί θες,
εγώ;
Το σπασμένο κομμάτι δεν θα ενωθεί ποτέ.

Κι εγώ είμαι καλά. 

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

One night stand

ήταν τόσο όμορφη  μέσα στο βραδυνό της φόρεμα.
Κι έμοιαζε σαν ναι ναι ο κόσμος που μου χρωστά μπροστά μου.
Ηταν αλήθεια τόσο όμορφη,
διέκρινα το σ΄τηθος της, πάνω του είχε ένα μενταγιόν,
πόσο τ αγάπησα αυτό το μενταγιόν.
Και τα χέρια της αλαβάστρινα.
Κοιταξα έπειτα τα μάτια της,
αλήθεια ποίος θα γράψει γι αυτά;
Φωτεινά μεγάλα, σαν χάντρες μέσα στο Αιγαίο.
Κι οι ώμοι της έλαμπαν μέσα στο φως του φεγγαριού
κι η θάλασσα έσκαγε δίπλα της.
Τα χείλη της άραγε να ναι αφίλητα;
Τόσο αφίλητα να ναι;
Κι εγώ που τόσο την έχω αγαπήσει;

Μετά της έβγαλα το φόρεμα,
κι ένα λευκό σώμα προέβαλε μπροστά μου,
ένα σώμα ψιλό, λιπόσαρκο, που κάτι σαν να ζητούσε.
Ηθελα να μου παραδοθεί στην ηδονή,
μα εκεινη έγυρε πλάι και μ' αγκάλιασε.
"Ας κοιμηθούμε είπε"
Και δεν έμαθε εκείνο το βράδυ την αγάπη.

Το επόμενο πρωί, όλα μοιάζαν παρελθόν,
το πάθος έκαιγε εσωτερικά,
μα δεν είχα κουράγιο.
Μέχρι που μ αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε,
κι όλος ο κόσμος έγινε ξανά...
Κι ηταν η αρχή μόνο...
Ω αγάπη μου και πάθος μου,
κορμί μου αστείρευτο κι αχόρταγο...

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Αντιο Πιτερ Παν

 Πες μου ο,τι δικαιολογία θες, έστω και φτηνή ή καλύτερα σώπασε.
Μόνο μη μου λες πως δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Μη μου λες πως δεν μπορείς.
Ο έρωτας μπορεί να μεταμορφώσει μία φυλακή
σ' ένα χαρούμενο δωμάτιο,
έναν άσχημο άνθρωπο σε όμορφο.
Ο ερωτας μπορεί να γεννήσει ζωή.
Ο,τι υπάρχει στον κόσμο απάνω και το πιο μικροσκοπικό πλάσμα,
γεννήθηκε απο έρωτα.

Γι αυτό, πες ο,τι θες, μόνο μη λες πως δεν γίνεται αλλιώς,
μόνο μη λες πως δεν μπορείς.
Πάντα μπορείς αμα θες.
Για ο,τι θες, πάντα μπορείς.
Aρκεί να πιστέψεις οτι ένα δωμάτιο ξαφνικά μπορεί να γεμίσει νεραΪδόσκονη, νεράΪδες, χρώματα,
αστεία προσωπάκια, και μικρά σκυλιά που σ' αγαπάνε.
Οχι, δεν σου λέω για θαύματα.
Σου λέω για οράματα, δημιουργήματα μας.
μη μου λες πως δεν μπορείς,
πες μου πως δεν πιστεύεις.

Εσύ πιστεύεις πως υπάρχει Θεός.
Είναι κάτι τόσο υπερφυσικό,
τόσο άπιαστο κι αόρατο.
Και δεν πιστεύεις στην Μεταμόρφωση απο έρωτα.
Είμαστε προσωρινά κι όχι αιώνια ερωτευμένοι,
μα μπορούμε να δημιουργήσουμε θαύματα.
Ετσι είν΄ οι άνθρωποι.

Δεν θα προσπαθήσω να σε κάνω να πιστέψεις στην Αφροδίτη,
στους δικούς μου Θεούς.
Προσπάθησα με αποτυχία.
Γυρνάω στο δωμάτιό μου, κατεβάζω τις κουρτίνες,
στρώνω το κρεβάτι με προσοχή.
Οχι, απόψε δεν θα ρθει η νεράιδα.
Την τρόμαξες.
Οσο θα κοιμάσαι στη διπλανή θέση,
νεραϊδόσκονη δεν θα ξαναπέσει απ τα ουράνια.

"Με έκανες έξυπνη, λοιπόν, και τώρα τα κατέστρεψα όλα.... γιατί ο κύκλος σου δεν ήταν ομόκεντρος, με πυρήνα Εμένα.. " 

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Πρέπει να γράψω τα ημερολόγια της καινούριας μου ζωής. Ξανά όλα απ την αρχή. Να γίνω αυτό που είμαι. Πρέπει. Να ενηλικωθείς. 

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Τολμάς ;

Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα.


σε ψάχνω, δεν είναι οτι δεν σε ψάχνω, αλλά δεν μπορώ να σε βρω.
Ακομψο κορίτσι, άσχημο, με μάτια κλαμμένα,
έτοιμο να σου δοθεί, όχι να σου δώσει,
να σου δοθεί.
προσεξε.

Σε ψάχνω βέβαια,
αλλά που είσαι ;
Τοσοι χειμώνες πέρασαν μοναχικοί και παγωμένοι,
μέσα μου φυσούσε αγέρας.
Βόρειος πόλος εδώ.
Αμε.
Ναι, σου λέω. Εγώ η δυνατή, σε χρειάζομαι.
Πού να είσαι άραγε;
Υπάρχεις;
ή σ΄ έπλασα στο φτωχό μυαλό μου ;
μήπως σ έπλασα σαν έναν μυθιστορηματικό ήρωα; Αλήθεια,εγώ θα φταίω, δεν μπορεί. ,
Δεν μπορεί όμως, θα συναντηθούμε κάποτε; Στο Παρίσι; Στο Λονδίνο; Στην Ικαριά; Στο τελευταίο μπαρ της Κομοτηνής;
Θέλω να σε συναντήσω μια μέρα σ' ενα πάρκο.
να μη με ξέρεις, να χω ντυθεί στα μαύρα, να θέλεις τσιγάρο, να μην έχεις, να μου ζητήσεις.
κι όλα να γίνουν... οχι, όχι σώμα, όχι σεξ. Αηδιάζω. δεν αηδιάζω με το σεξ, όχι, μη με πάρεις για καμιά πουριτανή. Απλώς, αγάπη μου, δε με φτάνει. Τόσο λίγο, ποταπό σχεδόν. Οχι ποταπό σώμα, όχι. Σώμα θα πει ιέρεια. ναι, ερωτας θα πει Και σώμα. ναι, αλλά και σώμα.  Σκέψη; Και σκέψη.
με συγχωρείς, αλήθεια πολύ, αλλά το σώμα δεν σημαίνει τίποτα για μένα, μπροστά στο πνεύμα.
Βιασε με το νου, να μη κοιτάξω ξανά αλλού. Αν σε βρω, αγάπη, τότε όλη μου η ζωή χάρισμα σ' εσένα.
Δεν μιλάμε για μονογαμία. Αλήθεια, δεν σου λέω αυτό. Σου λέω για πνεύμα. Αλλο σώμα.
Κι ασ με προδώσει το σώμα μου. Χαλάλι. Ο νους όμως ;
Σε ψάχνω, αγάπη, δεν είναι πως δεν σε ψάχνω.
Τολμάς ;
Να μείνεις μαζί μου, να σου κάνω τελετές, ένα σινεμά για σένα θα το φτιάξω, κι ένα βιβλιο, αλλά ν' αξίζεις, ω αγάπη, ν' αξίζεις. Οχι ροζ πράγματα, όχι κίτρινα, μόνο κόκκινα; να λειώνει το σώμα ; καταλαβαίνεις; Να λειώνει κι ο νους . Οχι μόνο να λιώνει, να εξυψώνεται. να πάμε μαζί σε μια πόλη που στο χάρτι δεν υπάρχει. Στην πόλη του έρωτα να πάμε, μόνο και μόνο απο τον καναπέ μας, χωρίς να κουνηθούμε. Κατάλαβες τι θέλω ; οχι, το διαρκώ, αλλά το καίγομαι . Να σου πω πως πάντα σ' αγαπούσα, πριν να σε γνωρίσω. Να μ αγαπούσες, πριν να με γνωρίσεις. κατάλαβες ;
Μάλλον όχι... Γι αυτό σου λέω δεν ήταν η μάρκα μου αυτός ο άντρας, φίλη μου καλή.
Δεν ήταν, αλλά δοκίμασα, όπως εσύ δοκιμάζεις ένα μαροκινό φαΪ...
κι ας ήξερα... Δεν ήταν αυτός για ταξίδια μεγάλα.
κι εγώ;;;; κι εγώ που θέλω να ταξιδέψω; Πες μου λοιπόν τι παριστάνω; Υποταγμένη γυναίκα, σε λάθος άντρα... φοβισμένη... ερωτευμένη; μπορεί....

Στέκομαι γυμνή, με γυμνή ψυχή και σώμα, στη μέση ενός μεγάλου  διαδρόμου, μέσα σ ένα σπίτι νεκροταφείο. κάπου εδώ κηδεύω τον έρωτα μου, κάπου εδώ ανασταίνω ένα πληγωμένο σώμα, που δεν ξέρει απο απώλειες ή μάλλον ξέρει τόσο που έχει πια τρομάξει να χάνει. Ενας καφές, ένα τσιγάρο, ένα πρωινό σημείωμα πάνω απ το ψυγείο " μ΄αγαπώ, σ αγαπώ" ο,τι ζήτησα. ημουν μάλλον πλεονέκτης... Ενας πλεονέκτης, μικρός εαυτός, φιλόδοξος καημένος, που θέλει ν γράψει βιβλίο και να γίνει ιστορία. οχι για τους άλλους, για κείνον, για να δικαιώσει την ύπαρξη της μελαγχολίας του. μελαγχολική ύπαρξη, καταραμένη, κολλημένη σε Ρωμαίους και Ιουλιέτες, σ ένα παζλ που ποτέ δεν θα ολοκληρωθεί. Ξέρω πως ούτε γω ποτέ θα ολοκληρωθω μέσα απ τον έρωτα. Δεν είναι αρκετός, αλλά είναι κάτι... Είναι κάτι ξέγνοιαστες μέρες του Δεκέμβρη, που έξω βρέχει και εσύ μένεις αγκαλιά στο κρεβάτι και δεν πας για δουλειά. Γιατί δεν σε νοιάζει. Οχι, δε σε νοιάζει τίποτα, παρά μονάχα ΕΚΕΙΝΟΣ. Ο έρωτας... γιατί στον έρωτα αλήθεια τι ρόλο παίζει το υποκείμενο; Τόσο κυνική, καλη μου  φίλη. Τόσο έτοιμη,χωρίς άμυνα, χωρίς κουράγιο, έτοιμη να παραμυθιαστώ  και να χάσω... Κι α έχασα ήδη θα πάντα.. Ξέρεις πότε τα έχασα; οταν πίστεψα πως  δεν υπάρχει ο Ερωτας... Και το πιστεύω ακόμη... καταβάθος... μα δεν μπορεί... Υπάρχει μια ελπίδα.
Χάνεις τα πάντα αμα πιστέψεις οτι όλα δεν υπάρχουν... Θεός δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο φτερά. τα φοράς, πας στον ουρανό. μετά ξανά χώμα και λάσπες.. Τις δοκιμάζεις. Απέτυχες. η ευτυχία ανήκει στους αναίσθητους, κι εγώ αλήθεια είμαι πολύ ευαίσθητη...

Ω αγάπη, κάπου θα υπάρχεις. Ω φωτιά κάπου καις. κάπου θα καις κι εσύ , σε μια γωνιά του κόσμου. Μα όχι, αγάπη μου, δεν μπορεί να μην καίγεσαι έτσι μόνος. Αλήθεια, σου λέω  και χώνεψε το:Δεν υπάρχουν άλλα μισά, αλήθεια δεν υπάρχουν. υπάρχουν μόνο άνθρωποι που δίνονται. Αλήθεια μόνο τέτοιοι, τίποτα παραπάνω. Αλλά αυτός, η χειρότερη ίσως μάρκα, δεν ήξερε, δεν ξέρεις να δίνεσαι. Δεν θα μάθει ποτέ. Τον μισώ, επειδή τον θέλω, Τον θέλω απεγνωσμένα, ξέρεις αλήθεια, τι σημαίνει απογνωση; Αλήθεια ; Με θέλει κι αυτός και για να μην το συνειδητοποιήσει ξόδεψε το σώμα του αλλού, μη νιώσει αδύναμος κι ερωτευμένος. Ανάξιος, ανάπηρος, ζει έντρομος μέσα στις υποτιθέμενες αρετές του... Αλήθεια... Εντρομος, μόνος, αταξίδευτος, μια βάρκα σάπια στο Αιγαίο, μόνο αυτό. Ενας αριθμός σ΄ένα μπαρ, ένας απλός πελάτης που πίνει δίχως αιτία. και ναι, καλά, σ αυτό μοιάζουμε, αλλά σ 'ολα τ αλλα ;
Μόνη καταδικασμένα μόνη... οχι, φλιλη μου καλή, δεν είναι ώρα ακόμα για μεγάλες αγάπες, μόνο για εφήμερα πράγματα, χιλιοζωισμένα και συνηθισμένα, μόνο για τέτοια είναι ώρα...

βαθιά πληγή, παλιά πληγή.

18-8-08 σε γνώρισα
9-8-13 προδόθηκα, με πρόδωσαν...
Ο Αυγουστος δεν μου πάει, αλλά είναι ένα άλλο θέμα.
Σήμερα θα γράψω για σένα, για σένα που δεν σε ξεπέρασα ποτέ,
γιατί δεν βρέθηκε ποτέ κάτι καλύτερο σου...
Τόσο κυνικά.
μετά απο σένα πέρασαν άντρες κι άντρες,
και κανείς...
Κανείς δεν μου έκανε έρωτα στον εγκέφαλο, όπως εσύ...
Ανάξιοι όλοι...
ή μήπως ανάξια εγώ;
Μήπως ακόμα δεν πρέπει να γευτώ την αγάπη;
Αν ήσουν εδώ θα σου εξιστορούσα όλη μου τη ζώη...
Μα, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ,  δεν πήγαμε ποτέ στο Παρίσι...
ποτέ μαζί...
Σ΄' αγαπώ ακόμα. 

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

Ο,τι κι αν κάνω ο,τι κι αν λέω τελικά η αγάπη νικάει στο τέλος.
Ακόμα και την απιστία η αγάπη την νικά...

Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Αυγουστος στο νησί.


Δρόσισε ο καιρός, τέλη Αυγούστου.
Τα καφενεία γέμισαν κόσμο εξ Αθηνών.
Τα μελτέμια κρατούν γερά.
Στις γειτονιές οι νοικοκυρές ασβέστωσαν τις αυλές,
ενόψει του Δεκαπενταύγουστου.

Ολα μοιάζουν ιδανικά πλασμένα,
το φεγγάρι που φέγγει ως το πρωί,
η θάλασσα που απλώνεται μπρος στα μάτια σου,
τόσο κοντά στο μπαλκόνι σου,
που θαρρείς πως μ' ένα σάλτο θα βρεθείς στην αγκαλιά της.
Το μικρό καφενείο του Παραμυθιά στέκεται  στην πλατεία, κατάμεστο απο συνταξιούχους,
που πίνουν το απογευματινό ελληνικό καφεδάκι παίζοντας τάβλι-τελετουργική διαδικασία.
Στην προκυμαία κόσμος πάει κι έρχεται, θαυμάζοντας το ηλιοβασίλεμα
κι ύστερα το βραδυ η μικρή πλατεία του Μεσαίου σφίζει απο ζωή.

Ολα μοιάζουν ιδανικά πλασμένα,
στο τόπο αυτό, γραφικά και ήσυχα.
Μονάχα μέσα μου αγριεύω.
Αυτός ο κόσμος είναι μικρός,
ευτυχισμένος μέσα στις μικρότητες και τις κακίες του,
ρηχός κόσμος, έτοιμος να ασχοληθεί με τη ζωή του καθένός απο εμάς ξεχωριστά,
Σιχαμερή ελληνική επαρχία, με τις ηθικολογίες σου,
φοβάσαι ακόμα μη σ' ατιμάσουν τα κορίτσια,
αν κι αυτά έχουν ατιμαστεί χρόνια πριν.
Ανάπηρη επαρχία μου, φυλάς την παρθενία, λες κι είναι δώρο,
κρατάς τις χριστιανικές παραδόσεις.
ΦαρισαΪσμοί, αφού το ξέρεις, μεταξύ μας,
στα χωριά τα πάντα γίνονται κρυφά.
Ελα τώρα ανάπηρη επαρχία μου, μη ντρέπεσαι,
αφού το ξέρεις:
Δεν μετρά το γεγονός, μετρά να μη μαθεύεται.
Κι όμως ποιός νοιάζεται για όλα τούτα ;
Ολα μοιάζουν ιδανικά πλασμένα στον τόπο αυτό,
τον αδικημένο και κατατρεγμένο απο τους ανθρώπους του.

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Νύχτα

Μια εκδίκηση χωρίς νόημα,
που σε πονάει,
σε σκοτώνει.
Ενα χαραμισμένο σώμα,
μοιρασμένο σε πολλά άτομα,
χωρισμένο σε κομμάτια.
Εξω οι κόρνες σε σκοτώνουν,
σε ζαλίζουν.
Ενα τσιγάρο καίει πάνω στο τασάκι,
το αλκοόλ τελειώνει
κι εσύ μένεις μόνος πάνω σ΄έναν καναπέ.
Ο κόσμος σου είναι τα βιβλία.
πραγματική ζωή δεν υπάρχει.
Καψουροτράγουδα, καπνός, παρακμή.
Αποκολούνται κομμάτια απο πάνω σου.
Το σαρκίο που σε περιέχει,
δεν ευχαριστιέται.
Πείνα, συναισθηματική πείνα.

Κι αυτός ο φόβος να μην πεθάνεις μ' αυτή τη πείνα.
Κι αυτό το άυριο, το χειρότερο αύριο.
Αγαπάς πολύ και βαθιά και άγρια και δε ξέρεις πως να το διαχειριστείς.
Και τώρα δεν ξιώθεις τίποτα.
Μόνο μοναξιά μια βαθιά μοναξιά
που τίποτα δεν είναι όπως πρώτα...
κι όλα θες να γίνουν ξανά απ την  αρχή.
Μέσα στο μεθύσι σου αναζητάς ένα χέρι...
Μόνο που τα χέρια είναι σπασμένα και εσύ μόνος μέσα στο τίποτα....

αχ και να σ'΄αγαπούσαν όπως κάποτε....
κι ας ήταν ψέμα...

κι όμως το σώμα δεν ξεχνάει.
Σήμερα ήρθε το άρωμα σου, απο έναν άγνωστο στον δρόμο.
Σε θυμήθηκα κι ας μην σήμαινες τίποτα για μένα.
Ισως και να σήμαινες τα πάντα.

Σκέψου λέει μια νύχτα στο Παρίσι,
όλα θα ήταν τέλεια.
Κι εσύ θα μ' αγαπούσες, λέει,
κι εγώ θα σε λάτρευα
και θα σου έγραφα ποιήματα
και κάπως έτσι θα γινόταν ζωή.....

Τώρα άσε με μόνη,
να σπάω...
Ασε με μόνη να πονάω....
Να τρέχουν βρύσες τα μάτια...
Να σπάω.. άσε με μόνο, λοιπόν...
Μες στον βαθύ μου πόνο θα ξαναγεννηθώ;;;;;;;;;;;;

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

το τέλος

σ' αγαπώ,
τελειώσαμε.
Συναουσία ηλίθια προσποιητή.
Αναψα τσιγάρο και θύμωσες.
Αδιαφορώ.
θα παίρναμε λέει ένα τραίνο για όπου μας έβγαζε,
μα εσύ το αμέλησες...
κι έπεφταν τα χρώματα του δειλινού,
μοναδικά ωραία,
μοναδικά μελαγχολικά.
Του πόνου το απάνθισμα,
το έγραψα για σένα.
Οχι, δεν ήμουν εγώ εκείνη που έγραψε.
Ηταν άλλη, πιο πιστευτή,
πιο γοητευτική,
πιο μόνη απο μένα.
Οχι, δεν ήμουν εγώ.

Αδιαφορία, εγωισμος,
σε κάνει έξυπνη φίλη μου καλή.
Ναι, σε κάνει έξυπνη,
και τότε όλα τα καταστρέφεις.
κάνε με ηλίθια, κάνε με χαζή,
να μη βλέπω, να έχω το ακαταλόγιστο,
να μαι ερωτευμένη,
να έχω ένα λόγο να ξενυχτάω.

γιατί με μαχαιρώνεις έτσι ;
Είσαι άδικος, άδικος, απαίσιος.
Σε σιχαίνομαι τόσο,
σε μισώ,
Ψέματα, ίσως σε θέλω λίγο,.
όχι πολύ,
όχι όπωςπρώτα,
άλλαξαν όα δηλαδη....

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Μ' ΑΓΑΠΆΕΙ

μπαγάσικο, απαίσιο εγωιστικό πλάσμα, Μ' Α γ α π ά ς ...
Ναι, παλιόπραμα, παραδέξου το οτι έχεις χάσει τον έλεγχο,
γιατί δεν το παραδέχεσαι ;
Φλωράκι μου, μ'αγαπάς τελικά, ακόμα κι αν με φτάνεις στα όρια μου μ' αυτό τον Βόρειο Πόλο που κουβαλάς μέσα σου!
Απαίσιο μούτρο, μάγκα μου, γιατί τα κάνεις τα καψώνια και με κάνεις θυλικό-σκύλα ;
Λίγο ακόμη ο τελευταίο ρόλος και μετά θα πέσω στην αγκαλιά σου.
Βλάκα, μ' αγαπάς, αλλά τώρα θα σ' αφήσω και σένα να παλέψεις για μας.
Αγγλάκι μου, σε λατρεύω. 

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

η ζήλεια των γέρων.

Αυτό το αίσθημα την ανεπάρκειας το ορίζω σαν ζηλεια των γέρων.
Να μας ρουφάνε τα καλύτερα μας χρόνια,
μ ένα σωρό υποχρεώσεις,
και να αναρωτιούνται αν είμαστε καλά ρομπότ
κάθε μέρα.
Να γίνουμε, λέει,άνθρωπο σωστοί,
άνθρωποι χωρίς συναίσθημα,
που όλα τα εκλογικεύουν,
φιλήσυχοι άνθρωποι,
τρομαγμένοι,
με σκυμμένα κεφάλια,
και να μην ταξιδεύουμε πουθενά,
να είμαστε προσηλωμένοι στις υποχρεώσεις μας,
Κι όλους αυτούς τους δύσκολους έρωτες,
να τους αποφεύγουμε,
γιατί μας αποσυντονίζουν.
Δεν είμαστε, λέει, καλά ρομπότ.
Ολες αυτές οι συμβουλές,
όλα αυτά τα φλιναφήματα,
μήπως τάχα δεν είναι η ζήλεια των γέρων;
Και θέλουν να σκοτώσουμε τα καλυτερα μας χρόνια,
ανάμεσα σε αστικούς κώδικες,
ξένες γλώσσες,
και βράδια μελέτης...
Και λένε όχι σε κέινα τα βράδια,που η ανάσα γίνεται γρήγορη,
γιατί η δική τους ανάσα χρόνια τώρα έχει σταθερό ρυθμό,
και γιατί το κορμί τους έχει πια απολιθωθεί μέσα στον πάγο του χρόνου.
Μήπως τάχα δεν είναι αυτό η ζήλεια των γέρων;

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Καμιά φορά,λέω,ίσως θα πρέπει να κατανοούμε περισσότερο τους ανθρώπους.
Τα λάθη μας, οι απιστίες μας, ο εγωκεντρισμός μας,
όλα αυτά τα μικροπρεπή συναισθήματα,
όλα πηγάζουν απο την τραγικότητα του είναι μας,
απο την διαστροφική μας φύση.
Και καμιά φορά ίσως θα πρέπει,
να είμαστε πιο διαλλακτικοί
κι οχι επικριτικοί.
Γιατί σήμερα είναι ο άλλος,
αύριο θα μαστε 'μεις...
Τι κι αν κατανοήσεις όμως τους ανθρώπους;
Μη περιμένεις παράσιμο,
παρά μονάχα των πέντε δακτύλων το μετάλιο.
Ετούτο θα πάρεις.
Μα καμιά φορά, λες, να γίνω κι εγώ σαν τους άλλους;
Χωρίς να ξέρεις πως κι εσύ,
όλες τις μικροπρέπειες σου τις έχεις,
μα θαρρείς πως είσαι τέλειος.

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

ΕΞΕΓΕΡΣΗ

Επικεφαλής εξέγερσης 
έθεσα τον εαυτό μου, 
ανατρέποντας 
τις έως τώρα
ισορροπίες μέσα μου
προσωπικής ελευθερίας,
θέτοντας υπό περιορισμό
ανόητους φόβους
και αναστολές,
εντός καταληκτικής ημερομηνίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ
(από την ποιητική συλλογή "Ενδόγραμμα",

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Kαι εγώ αν θες στο υπογράφω:
Μονάχα αλλιώς να ήταν τα πράγματα και θα την είχαμε καταβρεί.