Ψυχανεμίζομαι τη ψυχή σου. Ισως έχεις κάτι από εμένα, ίσως μου μοιάζεις, ίσως να είσαι η σκοτεινή μου πλευρά, η ευαίσθητη και καλά κρυμμένη μου διάσταση. Μαζί σου ένιωσα ότι μπορώ να αλληλεπιδράσω τρυφερά, όχι όπως με τους άλλους.
Σε ξεχώρισα. Είχες γύρω σου περίγραμμα φωτός και σκότους. Δεν ξέρω αν άλλη θα ξεχώριζε με το τρόπο που σε ξεχώρισα εγώ. Στα λίγα λόγια που είπαμε σου είπα " μπορώ να καταλάβω περισσότερα απ όσα μου λες. " Ηταν ατόφιο το ενδιαφέρον μου, ήταν αληθινό, όχι προιον συνεξάρτησης, δεν ήθελα να σε γνωρίσω για να ξορκίσω τη μοναξιά μου. Δε " με πιάνει μία λύσα να δίνω όπου τύχει" πλέον. Πλέον είμαι ήρεμη. Ηξερα ακριβώς για ποιό λόγο ήθελα να δώσω, ήξερα ακριβώς σε ποιόν ήθελα να δώσω και να δωθώ. Και ήμουν σχεδόν σίγουρη, παρά τη σύντομη μας γνωριμία, ότι άξιζες το κόπο. Μετά από πολλά χρόνια.
Ισως καμία να μη μπορεί να σε δει με τα μάτια μου. Ολες θα δούνε την ομορφιά σου - τι κατάρα η ομορφιά ; - και τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Δεν θα μπορέσουν να δούνε μέσα σου. Δεν θα μπορέσουν να δουν κάτι περισσότερο από τα ωραία χέρια, τα ωραία μάτια, τα πυκνά σου μαλλιά. Κατάρα η ομορφιά, οι άντες σ εμένα τι να βλέπετε άραγε ; Μάλλον μία γυναίκα- χαρά της ζωής τρομακτική που δήθεν δε μπορείτε να τη κάνετε καλά.... Ιδέα δεν έχω τι βλέπετε...Ελπίζω να μη βλέπετε το παραπάνω όμως.
Φαντάζομαι τι μπορεί να δει μία γυναίκα σ εσένα όμως.... Καμία ίσως να μη δει τη γλυκύτητα της ψυχής σου, την ευαισθησία που γεννιέται μέσα στο βλέμμα σου, την ανασφάλεια και το φόβο, που είναι ανθρώπινα συναισθήματα και τόσο απαγορευμένα για τα δήθεν αρσενικά. Οι πιο πολλοί είναι εγωιστές, έχουν σκληρύνει μέσα στο πέρασμα του χρόνου, φορούν τη πανοπλία τους και βγαίνουν για τις μπύρες τους, για να δείξουν στη γυναίκα το δυναμικό τους πρόσωπο. Εσύ συγκρατημένος όμως, ευγενικός, γλυκός, όχι γλυκανάλατος, όχι δήθεν αισθηματίας. Μια σιωπηλή ευαισθησία, ένας συναισθηματισμός που δε φωνάζει σου είπα, εμένα με γοητεύει. Και είναι αλήθεια. Οσό κι αν εγώ διαλαλώ τον έρωτα μου στον αγαπημένο μου. Τι μπορώ να πω για το βλέμμα σου ; Με τσάκισε. Με ισοπέδωσε. Με γλύκανε, εμένα το κατά τα φαινόμενα μόνο αγρίμι...Καμία δήθεν αρρενωπότητα, κανένας δήθεν εγωισμός, καμία υπεροψία, μόνο αξιοπρέπεια, λιγα λόγια, ευαίσθητη προσέγγιση στη ζωή, στοιχεία που πάντα θα ήθελα να έχει ο σύντροφος μου, που πάντα θα θέλω να τα έχει. Που εμένα δε θα με χωρέσει καμία αγκαλιά και κανένα βλέμμα, αν δεν έχει γλυκύτητα, καλοσύνη, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια. Καμία αγκαλιά κανένος λεβεντό-μαγκα, ψευτό ηλίθιου γυναικά-καρδιοκατακτητή δε θα με χωρέσει. Πάντα θα μαι απέναντι τους και ποτέ μαζί τους. Κι αυτό ακριβώς, το ότι εσύ δε το παίζεις καρδιοκατακτητής (άσχετο που είσαι, άσχετο που εμένα η καρδούλα μου το ξέρει, που σε πρωτοείδα και θαύμαξα την ομορφιά σου... ), το ότι εσύ λοιπόν δεν το παίζεις καρδιοκατακτητής, εμένα με έκανε να θέλω να σε γνωρίσω. Δεν αντέχω αυτό το είδος αρσενικού-καρδικατακτητή και επιβήτορα, μου έρχεται να τους δείρω παρά το γεγονός ότι στις περισσότερες γυναίκες - που είναι σαχλές όμως- αυτό το είδος νάρκισου έχει πέραση.
Ξέρω το μυστικό σου...Δε το μεταβόλισα εύκολα. Ακόμα δε το μεταβολίζω. Δεν ειναι συμπόνοια, ούτε οίκτος, είναι νοιάξιμο. Με ήξερες κι απο χθες για να με νοιάζεσαι, θα μου πεις ; Οχι, σίγουρα όχι, αλλά δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Με κάποιους νιώθεις εγγύτητα. Με κάποιους νιώθεις αμέσως ότι θες ν΄ανοιξεις τις φτερούγες σου να τους σκεπάσεις, θες ν ανοίξει τη καρδιά σου, να τους πεις τα παθήματά σου, γιατί δε θα σε περιγελάσουν, δεν θα σε εμπαίξουν, δεν θα σε εκμεταλευτούν, γιατί είναι στο ίδιο συναισθηματικό επίπεδο με εσένα. Νιώθεις ότι είσαι στην ίδια συχνότητα, στον ίδιο σταθμό, χωρίς παράφωνιες, μία ορχήστρα που δε χάνει νότες. Ειμαστε διαφορετικά όργανα: Εγώ μπουζούκι κι εσύ αριστοκρατικό κλασικό βιολί. Ξέρεις τι ωραία μπάντα θα μπορούσαμε όμως να δημιουργήσουμε ; Να προσαρμοστώ λίγο στα εκλεπτυσμένα σου γούστα, να προσαρμοστείς λίγο στο λαικό - ποτέ όμως φτηνό- ταμπεραμέντο μου... !
" Βάλε με στην αγκαλιά σου, βάλε με... "
Και ύστερα πρέπει να πάρω πίσω το ενδιαφέρον μου ; Πώς να το αναιρέσω ; Πώς να πάψω να ενδιαφέρομαι για σένα ; Και το βασικό ερώτημα : Γιατί να πάψω να ενδιαφέρομαι για εσένα ; Επειδή εσυ δεν ενδιαφέρεσαι για μένα, θα απαντούσα. Εντάξει, αποδεκτό και αυτό. Δύσκολα πράγματα. Δε συμπίπτουν οι ενθουσιασμοί των ανθρώπων. Εμένα μ αρέσει κάθε πέντε χρόνια ένας άντρας. Ομως εσύ δε μου άρεσες απλώς. Με συγκίνησες, τόσο που μπορώ να δακρύσω θυμούμενη το βλέμμα σου, εκείνο το βαθύ και πύρηνο βλέμμα, που είδα τότε, όσο μιλούσες για το μυστικό αγκαθι σου. Μπορεί να είμαι τρελή. Μπορεί να βλέπω σ εσένα αυτά που θέλω να δω. Μπορεί να είναι όλα στο μυαλό μου και να μην είχες κανένα ενδιαφέρον για εμένα. Μπορεί να παρεξήγησα. Μπορεί να με θεωρείς μία ακόμα αναλώσιμη γνωστή σου. Αλλά δε πιστεύω λέξη απ όλα αυτά. Μυρίζει ο φόβος από μακριά.
"Ὁ φόβος,
ὄνομα οὐσιαστικόν,
στήν ἀρχή ἑνικός ἀριθμός
καί μετά πληθυντικός:
οἱ φόβοι.
Οἱ φόβοι
γιά ὅλα ἀπό δῶ καί πέρα. "
Πες μου λοιπόν τι άλλο φοβάσαι ; Είμαι αποκρουστική ; Είμαι τρομακτική ; Είναι ο έρωτας για σένα μία δίνη που έπεσες και κάποτε σε κατάπιε ; Κι εμένα με κατάπιε, και άσχημα, μάλιστα. " Θεε μου... τη δεύτερη φορά που θα ρθω για να ζήσω, όσο η καρδιά κι αν λαχταρά, δεν θα ξαναγαπήσω " ; Αυτό σου συμβαίνει ;;; Οχι, εγώ θέλω να ξαναγαπήσω. Και για σένα θα ξαναγαπούσα αυτή τη φορά, πιο στρωτά, πιο ισοροπημένα, πιο γλυκά από τη πρώτη φορά... - Πονάει πάντα η πρώτη φορά.... - Μήπως έχεις αλεργία στις δεσμεύσεις ; Μήπως έχεις αλλεργία στην οικειότητα ; Σε τρομάζει τόσο να αφεθείς σε κάτι μαγικό ; Γιατί ; Είμαστε νέοι και όμορφοι. Ο έρωτας συμβαδίζει με τη νεότητα, γιατί γεννιέται μέσα στο ωραίο, έλεγε ο Πλάτωνας. Ζεις σε κόσμους μυθιστορηματικούς ;
Ζείς μυθιστορηματικούς έρωτες και δε θες να ζήσεις έναν κανονικό ; Κι όμως χάνουμε, όταν δε ζούμε. Κι εγώ φοβάμαι, όλοι φοβόμαστε να πάρουμε τη καρδιά μας κομμάτια, αλλά "Αν αξίζει το κίνδυνο, παίζω και το τελευταίο κομμάτι της καρδιάς μου". Κι εσυ νιώθω πως τον άξιζες το κίνδυνο. Στα σίγουρα κι εγώ τον αξίζω. Στο λέω μπέσα. Δεν θα σου κακοφερόμουν ποτέ. Αλλο μα μη ταιριάζαμε, άλλο να μη με μπορούσες και να μη σε μπορούσα, άλλο να διαφωνούσαμε, αλλά ποτέ δεν θα σου συμπεριφερόμουν άσχημα και χωρίς σεβασμό. Ποτέ δε θα κακοποιούσα την ευαίσθητη καρδούλα σου, τουλάχιστον ποτέ εκουσίως.
Ισως γράφω βλακείες. Ισως απλά να μη σου αρέσω. Έίπα. Δεκτόν. Δεν επιβάλλεσαι. Δε κυνηγάς. Δε παραβιάζεις την απόφαση του άλλου να απομονωθεί από εσένα. Οχι, γιατί είσαι σκύλα, όχι γιατί είσαι εγωίστρια, όχι γιατί ο άλλος σε φτύνει, αλλά επειδή τον σέβεσαι. Σέβεσαι την απόφαση του να πάρει αποστάσεις. Αυτό είναι η επιθυμία του τη δεδομένη χρονική στιγμή. Οχι, δεν θα εκτινάξω όλη μου τη δημιουργική και ερωτική ενέργεια πάνω σου, δεν έχω το δικαίωμα να σε φρικάρω τόσο, να παραβιάσω τόσο πολύ τον εσωτερικό σου χώρο, και να σε κάνω να νιώσεις άσχημα που για κάποιον λόγο δεν θες να ανταποκριθείς. Αποσύρομαι στη σπηλιά μου, λοιπόν.
" Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, τη καμαρά μου τη παιδική, μήπως βρω τον μικρό πριγκιππά μου που το ψάχνω εδώ και μία ζωή..."
Διαλύθηκα. Και δε γράφω με διέλυσες. Επειδή μόνη μου διαλύθηκα. Επειδή σε ξεχώρισα, και θα σε ξεχώριζα ανάμεσα σε εκατομμύρια ανθρώπους, ακόμα και στη μέση της Πλατείας Ροκφέλλερ της Νεάς Υόρκης, τα μάτια σου θα ξεχώριζα. Βάζω μία άνω τελεία στην γνωριμία μας, λοιπόν, αγαπημένε μου. Μακάρι να με ψάξεις όμως. Αλλως, αργότερα θα σε ψάξω εγώ, αν βρω το κουράγιο, να μπορέσω να δεχτώ μία ακόμα απόρριψη.
Ναι, πονάει κι εμένα πολύ η ψυχούλα μου, τι θαρρείς; Επειδή γελάω και κάνω το καραγκιόζη ότι εγώ δε πονάω ; Ε, πονάω, πόνεσα. Πίστεψα στο εν δυνάμει μας. Αχ θα με περάσεις για τρελή, το ξέρω. Ξέρεις πόσο το φοβάμαι ότι μπορεί και να με θεωρείς τρελή λογω της υπερβολικής μου συναισθηματικής προσωπικότητας ;
Πάντως, δεν είμαι τρελή. Τρελή για σένα είμαι. Ελα, μη μου το χαλάς. Θα σου φτιάξω καφέ και κρουασάν. Θα σου αγοράσω ένα τρενάκι να παίζουμε, όπως όταν ήμασταν παιδιά. Θα σου αγοράσω όλα τα αγαπημένα σου βιβλία, και θα σου γράψω πολλά γράμματα, καλύτερα από αυτό, που κανείς αλλος άντρας δε θα αξιωθεί να λάβει στη ζωή του...Ελα να παίξουμε... Μπορεί και να περάσουμε καλά...
" Να τονε εκεί που πρόβαλε,
και κάντε του και τόπο,
να λάμψει σαν αυγερινος
στη μέση των ανθρώπων "
" Για σένα λιώνω, μάθε το, και μ έχεις κάνει λωλό
Ο,τι είναι να κάνεις κάνε το, γιατί θα τρελαθώ"
Υ.Γ. Σε διαβεβαιώνω ότι θα περιμένω, αν θες χρόνο θα περιμένω. Μόνο λίγα σημάδια ζωής μου αρκούσαν. Αχ.... " τα μάτια σου έκλεισες και μ άφησες απ έξω, άλλη μια νύχτα, θα τη βγάλω στη βροχή, όλα για πάρτυ σου κι απόψε θα τα παίξω και δε με νοιάζει τι θα φέρει το πρωί.... "
