Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Αυγουστος στο νησί.


Δρόσισε ο καιρός, τέλη Αυγούστου.
Τα καφενεία γέμισαν κόσμο εξ Αθηνών.
Τα μελτέμια κρατούν γερά.
Στις γειτονιές οι νοικοκυρές ασβέστωσαν τις αυλές,
ενόψει του Δεκαπενταύγουστου.

Ολα μοιάζουν ιδανικά πλασμένα,
το φεγγάρι που φέγγει ως το πρωί,
η θάλασσα που απλώνεται μπρος στα μάτια σου,
τόσο κοντά στο μπαλκόνι σου,
που θαρρείς πως μ' ένα σάλτο θα βρεθείς στην αγκαλιά της.
Το μικρό καφενείο του Παραμυθιά στέκεται  στην πλατεία, κατάμεστο απο συνταξιούχους,
που πίνουν το απογευματινό ελληνικό καφεδάκι παίζοντας τάβλι-τελετουργική διαδικασία.
Στην προκυμαία κόσμος πάει κι έρχεται, θαυμάζοντας το ηλιοβασίλεμα
κι ύστερα το βραδυ η μικρή πλατεία του Μεσαίου σφίζει απο ζωή.

Ολα μοιάζουν ιδανικά πλασμένα,
στο τόπο αυτό, γραφικά και ήσυχα.
Μονάχα μέσα μου αγριεύω.
Αυτός ο κόσμος είναι μικρός,
ευτυχισμένος μέσα στις μικρότητες και τις κακίες του,
ρηχός κόσμος, έτοιμος να ασχοληθεί με τη ζωή του καθένός απο εμάς ξεχωριστά,
Σιχαμερή ελληνική επαρχία, με τις ηθικολογίες σου,
φοβάσαι ακόμα μη σ' ατιμάσουν τα κορίτσια,
αν κι αυτά έχουν ατιμαστεί χρόνια πριν.
Ανάπηρη επαρχία μου, φυλάς την παρθενία, λες κι είναι δώρο,
κρατάς τις χριστιανικές παραδόσεις.
ΦαρισαΪσμοί, αφού το ξέρεις, μεταξύ μας,
στα χωριά τα πάντα γίνονται κρυφά.
Ελα τώρα ανάπηρη επαρχία μου, μη ντρέπεσαι,
αφού το ξέρεις:
Δεν μετρά το γεγονός, μετρά να μη μαθεύεται.
Κι όμως ποιός νοιάζεται για όλα τούτα ;
Ολα μοιάζουν ιδανικά πλασμένα στον τόπο αυτό,
τον αδικημένο και κατατρεγμένο απο τους ανθρώπους του.