Στο σπίτι της υπήρχε ένα μεγάλο δωμάτιο κενό. Συνήθως βέβαια κάποιο φίλοι της εναπέθεταν εκεί τα πραγματα τους. Αγάπη, φιλία. Σπίτι γεμάτο ανθρώπους, αρώματα καφέ, τσιγάρου, αλκοολούχων, καρυκεύματα, έρωτες.
Μετά απο τρεις φίλους που φιλοξενήθηκαν εκεί, το δωμάτιο παραμένει άδειο τώρα. Περιέχει στο κέντρο ένα πράσινο χαλί, ένα ωραίο πανί στον τοίχο, μια μικρή λάμπα, λίγες καρέκλες, βιβλία και στερεοφωνικό.
Το δωμάτιο καταφύγιο φιλοξενεί τις παράξενες εμπνεύσεις. Είναι το δωμάτιο, όπου κλείνεται και ονειρεύεται. Οποιος κι αν υπάρχει στο σπίτι, εκείνη κάθε φορά που θέλει να νιώσει τη μαγεία κάθεται στο πάτωμα ή στο μεγάλο μαξιλάρι και ταξιδεύει παρέα με τη μουσική της και τα τσιγάρα της.
Την περιτριγυρίζουν κεριά και βιβλία, σκέψεις το αύριο. Μία γλυκιά ανάμνηση, ένας φόβος για το μέλλον, μία μεγάλη εσωτερική ανάγκη να ξορκίσει την εσωτερική της μοναξιά.
Γράφει μικρές ερωτικές ιστορίες,  γράφει για θυελλώδεις έρωτες κι όμως ζει για τους άλλους, τους κωμικούς.

Κι όμως τον έρωτα τον ζει με όλες τις αισθήσεις της και φτιάχνει εικόνες, ιστορίες, σκηνικά.

Ιστορία καμία δεν υπάρχει εδώ και τώρα να φτιάξει ή έτσι νομίζει ?

Ποιός μας τρέφει τελικά, αν δεν είναι ο ίδιος ο εγκέφαλος μας ;

Cayetano - Fairy Tales

Αργύρης Χιόνης

«Ὤ ναί, ξέρω καλά πώς δέν χρειάζεται καράβι γιά νά ναυαγήσεις, 
πώς δέν χρειάζεται ὠκεανός γιά νά πνιγεῖς. 
Ὑπάρχουνε πολλοί πού ναυαγῆσαν μέσα στό κοστούμι τους, 
μές στή βαθιά τους πολυθρόνα, 
πολλοί πού γιά πάντα τούς σκέπασε τό πουπουλένιο πάπλωμά τους. 
Πλῆθος ἀμέτρητο πνίγηκαν μέσα στή σούπα τους, 
σ’ ἕνα κουπάκι του καφέ, 
σ’ ἕνα κουτάλι του γλυκοῦ… 
Ἄς εἶναι γλυκός ὁ ὕπνος τους ἐκεῖ βαθιά πού κοιμοῦνται, 
ἅς εἶναι γλυκός κι ἀνόνειρος. 
Κι ἅς εἶναι ἐλαφρύ τό νοικοκυριό πού τούς σκεπάζει.» 

Αργύρης Χιόνης 1986... 

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/iparchoune-polli-pou-navagisan-mesa-sto-kostoumi-tous-epikero-piima-tou-argiri-chioni/