Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Ασε με στις μνήμες και τη νοσταλγία:
Θα κρεμάσω τους εραστές μου στο μπαλκόνι
και τα σπλάχνα τους στη θάλασσα του έρωτος θα ρίξω.
Θα σαλπάρω για άγνωστους ωκεανούς
και την ιερότητα του πόθου δεν θα προσβάλλω επουδενί.

Θα νοσταλγώ όσα ποτέ δεν ήρθαν
ή ήρθαν και χάθηκαν με το πρώτο φως της αυγής.
έτσι σε παράλληλους χρόνους θα ξεφύγω μέσα στις μέθης μου την παραζάλη.

Στη Θεά της Λαγνείας λάφυρο θα προσφέρω τα μάτια μου,
ώστε να μου φέρει και πάλι την αυθάδικη ομορφιά του δέρματος σου και των χεριών σου.

Κι άλλο ένα κονιάκ παρακαλώ.
Για να ποθήσω πιότερο την ποίηση του κορμιού σου, μήπως και σωθώ,
καταφέρω επιτέλους να πάρω τα πόδια μου και να σηκωθώ,
να φύγω από εδώ κάτω, από αυτήν την κόλαση της πραγματικότητας.
Γιατί αν η ομορφιά δεν είναι σωτηρία,
τότε κανένα έλεος δεν υπάρχει στον ανελέητο αυτό κόσμο.
Στους μοναχικούς διαδρόμους της ύπαρξης μας παρηγοριά είναι τα κορμιά που αγκαλιάζουμε.

Παρ αυτά.
Ηδυπαθής και μόνη συνεχίζω την περιήγηση σε μία φθινοπωρινή πόλη.

Απάνθρωπη μνήμη


Στιγμές ευτυχίας παλιές γυρνούν στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού 
με την πρώτη σταγόνα της βροχής. 
- Πόσες ιστορίες με φόντο τη βροχή έχουμε ζήσει εδώ κάτω; - 
Φευ! Είναι πια πεθαμένες στιγμές ετούτες που αναπολώ
κι ούτε πρόκειται να αναστηθούν 
- αφού ποτέ πια δεν θα σε αγγίξω - 

Τι τις θέλουμε άραγε τις αναμνήσεις;
Για να μας κόβουν σαν γυαλιά μήπως 
ή για να συνειδητοποιούμε τη ματαιότητα; 
Ετσι κι αλλιώς στο τέλος μόνος θα μείνεις. 

Αυτός εδώ ο τόπος δε βοηθάει στην αμνησία, 
όπως και κανένας άλλος τόπος. 
Ταξιδεύω. 
Ίσως έτσι μπορέσω να ξεχάσω το δέρμα σου. 
Μάταια επιβιβάζομαι και αποβιβάζομαι στο τρένο της αγάπης. 
Χωρίς εσένα οι διαδρομές παραμένουν αδιάφορες :
Συνεχώς ερειπωμένα κάστρα συναντώ και στέπες άγονες.
 τοπία άνυδρα και γυμνά. 
Σου το είπα: 
Η απουσία Σου με εξοντώνει. 
Κι όμως.  
Συνεχίζω να ταξιδεύω.
Από παράλογο πείσμα. 

Απάνθρωπη μνήμη


Στιγμές ευτυχίας παλιές γυρνούν στα σκοτεινά σοκάκια του μυαλού 
με την πρώτη σταγόνα της βροχής. 
- Πόσες ιστορίες με φόντο τη βροχή έχουμε ζήσει εδώ κάτω; - 
Φευ! Είναι πια πεθαμένες στιγμές ετούτες που αναπολώ
κι ούτε πρόκειται να αναστηθούν 
- αφού ποτέ πια δεν θα σε αγγίξω - 

Τι τις θέλουμε άραγε τις αναμνήσεις;
Για να μας κόβουν σαν γυαλιά μήπως 
ή για να συνειδητοποιούμε τη ματαιότητα; 
Ετσι κι αλλιώς στο τέλος μόνος θα μείνεις. 

Αυτός εδώ ο τόπος δε βοηθάει στην αμνησία, 
όπως και κανένας άλλος τόπος. 
Ταξιδεύω. 
Ίσως έτσι μπορέσω να ξεχάσω το δέρμα Σου. 
Μάταια επιβιβάζομαι και αποβιβάζομαι στο τρένο της αγάπης. 
Χωρίς εσένα οι διαδρομές παραμένουν αδιάφορες :
Συνεχώς ερειπωμένα κάστρα συναντώ και στέπες άγονες.
 τοπία άνυδρα και γυμνά. 

Σου το είπα: 
Η απουσία Σου με εξοντώνει. 
Κι όμως.  
Συνεχίζω να ταξιδεύω.
Από υπερβάλλον πείσμα. 

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016

Αμοργός, 06/08/2016

 Απέραντο γαλάζιο
Απέραντος ο ορίζοντας
των ανθρώπων γύρω μας./
Θάλασσες είμαστε
που μοιραία συναντιόμαστε.
Κι ο ένας βυθός στοργικά
 το άλλο του κομμάτι αγκαλιάζει .

Αγρίεψες απ τις σκέψεις επί του αιώνιου ζητήματος
των ανθρώπων :
Η εξόντωση της μοναξιάς γεννά τον έρωτα-
ετούτη την παραφροσύνη.
Αυταπάτες καλοκαιριού τρέφουμε όλοι.

Μονάχοι περιηγούμαστε σε μεγάλα καλοκαίρια,
σε κορμιά υγρά
- άγονοι τόποι που επιθυμούμε να εξερευνήσουμε.
Κόπος που άλλοτε αξίζει
κι άλλοτε ματαίως πηγαίνουμε και συναντάμε την κόλαση. 

Παραμύθια

Μόνο παραμύθια ζούνε μες στο νου μου: 
Ας ήταν να υπήρχε ο ανθός της λησμονιάς
που να γίνεται αφέψημα γλυκό
στα χείλη να το φέρω κι ο,τι με πόνεσε να απαρνηθώ
Να φιλέψω κι εσένα, ώστε έτσι υποχθόνια να  σε πλανέψω. 

πώς καταντήσαμε έτσι ; 
Να ζούμε με τα ευχολόγια και τη μυθοπλασία, ενώ η άνοιξη στέκεται δέκα χειμώνες μακριά ;