λύπη είναι να 'σαι μοιραία γυναίκα,
και να μη σ αφήνουν να δοθείς.
να μη το πιστεύουν,
συνεχώς από ανασφάλεια και μόνο να σε αμφισβητούν,
και κάπως έτσι κανείς δεν σε κερδίζει.
Πάλι σκάκι με τον εαυτό σου έπαιξες,
πάλι μόνη με τις πληγές σου,
πάλι μόνη με φίλες να μπεκροπίνεις,
να χαζοσυζητάς,
για τον υποτιθέμενο μοιραίο άντρα,
που δεν υπάρχει... αληθινά, πουθενά.

Κουράστηκα.