Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

τι είναι αγάπη μου η αγάπη;
ένα τίποτα που χωρίς αυτό δεν ζούμε...
κι έτσι σιωπηλοί χανόμαστε μέσα στο τίποτα .

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Ξύπνα κόσμε!!!

Ξυπνα!

δεν ακούς????
τα παιδιά σου χτυπάνε την πόρτα.
ξέρω είναι λίγα,μα ακουσε τα.

Κόσμε ξύπνα.
Καίγεσαι κόσμε,ξευτυλίζεσαι.
Να,τα αιματα σου στο πάτωμα μέσα στις φυλακές που σε κλείσανε.
Κοιτα,τα δικά σου αίματα είναι απο τα μαχαιρώματα.

μα γιατί,έρμε κόσμε, δεν μιλάς;;

Στο δρόμο βγες,φώναξε..Κουράστικες κόσμε;;

Ξύπνα κόσμε,όχι δεν είναι αργά.
Οχι ακομη.
Τι χάθηκε;
Σταματα επιτέλους να θρηνείς την μοίρα σου την κακή,εσύ ορίζεις την μοίρα σου.
Κόσμε κοιμάσαι ακόμη;;;

Ξύπνα κόσμε!

Μερικά παιδιά σου χτυπούν την πόρτα!



Η επέτειος του πολυτεχνειου ας είναι η επέτειος της ελευθερίας,η αφορμή για κοινωνικό προβληματισμό και μαζική αντίδραση!

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

σκηνικο α'

τσαλαπατημένες ανεμώνες στον δρόμο,ήλιος,θάλασσα,πλακόστρωτα, άνθρωποι ίδιοι και διαφορετικοί. χρώμα παντού τριγύρω.

σκηνικο β'

ξανά μια μορφή μπροστά σου μόνο που τώρα την κοιτάζεις αλλιώς,αποξενώνεστε, γιατι εσυ θέλησες.

σκηνικό αιώνιο

οι πεζοί με προσπερνούν,κάτι απ τα μάτια σου ψάχνω,μάταια απ οτι φάνηκε.
περνούν τόσο αδιάφορα πρόσωπα απο μπροστά μου,μα η δική σου η μορφή είναι χαμένη,γιατί λείπεις...κι είναι τόσο άδειο το νησί χωρίς ΕΣΕΝΑ.

Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

η μνήμη εξόντωσε.
η μνήμη σου με γονάτισε.
και κάθε μέρα αποφεύγω να θυμάμαι,
μα κάποτε ξυπνάω μετά απο μεθύσι
και τότε υπάρχεις ακόμα.
και στην ουσία η υπαρξη σου σηματοδοτεί την απέραντη ερημιά του δρόμου της αγάπης,του δρόμου της βροχής.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

τόσο όμορφος και τόσο μακρινός...

αιθέριος και γήινος,

υπαρκτός κάποτε,

ανύπαρκτος τώρα.

μαλλιά υπέροχα και γέλιο βελούδινο.

τόσο όμορφος Θεέ μου...

κι ας μην υπάρχει πια.

έμεινε μονάχα κάτι απ την ποιηση του στον ορίζοντα.

τόσο όμορφος,

τόσο χαμένος,

τόσο άπιαστος...

"παλιώνουν οι άνθρωποι.,.. "

και νομίζεις πως ζεις...
ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως αγαπάς,νομίζεις πως ερωτεύεσαι...
όλος σου ο κόσμος ένα μαύρο κουτί, ένα σπίτι,τέσσερις τοίχοι και η μουσική.
ένα ραδιόφωνο να παίζει μέρα-νύχτα,τσιγάρα σωρός,μπύρες,βιβλία ιταλικών,ένας έρωτας στην Ιταλία... κάθε βράδυ το τηλέφωνο,μουσική,τσιγάρα,καπνός,μελαγχολία...
η ζωντάνια λείπει,τα μάτια σου σκοτείνιασαν,η ζωή σου πάλιωσε...
"παλιώνουν οι άνθρωποι.. " δε ζεις πια,μόνο περνούν οι μέρες,έτσι η μια διαδέχεται την άλλη χωρίς καμιά ουσία,χωρίς καμιά φιλία..έτσι,υψώνεις τείχη τεράστια γύρω σου για να μην μπορέσει κανείς να δει την ομορφιά και την ασχήμια σου,το αγνωστο σου,το τέρας σου,την πεντάμορφη...κανένας,μέσα σ ένα μικρό παραμύθι νομίζεις οτι ΖΕΙΣ,ενώ στην ουσία περνάει η ζωή σου χωρίς κανένα χρώμα,ετσι άοσμα,βαρετά και ηλίθια,αφήνεις τον χρόνο να σε γερνάει...γιατί.."παλιώνουν οι ανθρωποι.." γιατί βιάστηκες να τα ζήσεις όλα και τώρα τίποτα δεν σου έμεινε ή έτσι νομίζεις...
και δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο απ το να μην σ ενθουσίαζει τίποτα, απ το να είσαι πάντα στη μέση,πάντα στο ροζ και στο γκρι... λυπάμαι για σένα.. γιατί... "παλιώνουν οι άνθρωποι..."