Στον Γ.

Ζωγραφίζω ξανά και ξανά το λαιμό σου,

λευκό το δέρμα, 

δε γράφεται μήτε με το πιο απαλό πινέλο...

μήτε στην πιο λευκή ακουαρέλα, 

δε γράεται τούτο το μέλος σου. 

Κι οι βόστρυχοι Σου, 

ούτεκι αυτοί αποτυπώνονται.

Τα λόγια και το χαρτί μάλλον φαντάζουν ανεπαρκή.

Τίποτα δε μπορεί να σε περιγράψει, 

τίποτα να σε ζωγραφίσει ξανά από την αρχή

δεν είναι ικανό. 

Κι εγώ εδώ, 

σαν Πηνελόπη, 

μοιάζω:

Υφαίνω μάταια το υφαντό, 

μήπως κι εσύ γένεις Οδυσσέας 

και γυρίσεις σώος και αβλαβής από τις σειρήνες.

Μα τουτος ο αργαλειός μοιάζει πια χαλασμένος.

Κι εγώ ανήμπορη μοιάζω μπροστά Σου. 

Κι οι μνήμες ζωντανές, 

όλες εδώ χορεύουν στο άδειο δωμάτιο. 

Αλησμόνητο το σώμα σου, 

το γέλιο σου αξέχαστο 

και τ αρωμα σου στάζει αίμα στην καρδιά. 

κι οι δρόμοι όλοι κλειστοί. 

" δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς, μόνο εδώ..."

Σου τραγουδώ και να μ ακούσεις δεν θα μπορέσεις, 

μα κι αν μπορούσες είσαι ανίκανος να νιώσεις. 

Μα τελικά, ποιός είπε ότι με νοιάζει  ; 

τα μάτια σου ζούνε έναν αιώνα στο νου μου...

διαμαντένια μάτια, σπινθηροβόλα, έξυπνα, γεμάτα ερωτισμό, 

γεμάτα μέθη. 

και το κορμι σου μοιάζει διψασμένο, 

κεντημένο με κλωστές μεταξωτές

λες και ζητάει πάλι μόνο εμένα, 

μα όλο τούτο μοιάζει μια αυταπάτη. 

ποιός είπε ότι ήθελα να σε χάσω ; 

πρέπει να υπάρχει μία θάλασσα, 

κι εσύ να σαι ο μόνος φάρος

κι η αγκαλιά σου ο θαλαμηγός μου. 

Μήτε πριν απο σένα έζησα,

μήτε μετά. 

Ο χρόνος έληξε στο φιλί σου και στην αφή σου. 

Και πώς να  το ξεχάσω; 

και πού να σε ξεχνώ ;

και πού να σ αγαπώ ;

Στον άδικο ετούτο κόσμο, 

να ζήσω δε μπορώ χώρια από σένα. 

..

Κυκλάμινο μαραμενο μοιάζω...
Αλλο δε μπορώ....
Καληνύχτα...

Οχι, δε ζω πλέον έρωτες

δε μπορούν πια να γεννηθούν.

Ολοι σταμάτησαν στα λιτά μαλλιά σου.

Τους πήρε όλους μαζί του το κορμί σου, 

και  αφή άλλη  δε γνωρίζει πια το δέρμα μου.

Οχι δε ζω πια έρωτες. 

Εχω πάψει να πιστεύω πως υπάρχουν 

απ όταν έφυγες.

Δε θέλω κανέναν

εξόν απο σένα. 

Μα οι εποχές διαδέχονται η μία την άλλη, 

κι εσύ δε λες να ρθεις. 

Δε θα ρθεις.

Ποιός θα με τραβήξει απ την άβυσσο ; 

Βοήθεια!

τ' Αη Γιάννη.

O τόπος είναι.έρημος,
η νύχτα είναι παγερή,
ο βοριάς φυσομανάει,
η θάλασσα φουρτουνιασμένη,
μοιάζει έτοιμη να κατασπαράξει τα τροχοφόρα.

Αγριο και παγωμένο βράδυ,
μήτε ένα αστέρι δε διακρίνεται
στο ουράνιο στερέωμα
 Αναμετριέται κανείς με το χρόνο σ αυτό το έρημο και παγωμένο τοπίο...
Οι άνθρωποι που αφήσε πίσω,
οι παλιές και αιώνιες αγάπες,
τα πάθη που γεννήθηκαν με φόντο το σκοτάδι,
και έσβησαν μέσα στο πηχτό σκοτάδι της νύχτας:

Ολά είναι εδώ,
σαν δαίμονες από το παρελθόν που επιστρέφουν,
για να σου θυμίσουν τις περασμένες αμαρτίες,
τις αλλοτινές θαυμάσιες μέρες,
τις αυθορμητα ειπωμένες λέξεις.
Τα μεθυσμένα " σ' αγαπάω" που άλλοτε
σαν πουλιά ξέφευγαν από τα φλογισμένα στόματα,
ψάχνουν πλέον καταφύγιο στη λήθη.