Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2017

Στον Γ.

Ζωγραφίζω ξανά και ξανά το λαιμό σου,
λευκό το δέρμα, 
δε γράφεται μήτε με το πιο απαλό πινέλο...
μήτε στην πιο λευκή ακουαρέλα, 
δε γράεται τούτο το μέλος σου. 
Κι οι βόστρυχοι Σου, 
ούτεκι αυτοί αποτυπώνονται.
Τα λόγια και το χαρτί μάλλον φαντάζουν ανεπαρκή.
Τίποτα δε μπορεί να σε περιγράψει, 
τίποτα να σε ζωγραφίσει ξανά από την αρχή
δεν είναι ικανό. 

Κι εγώ εδώ, 
σαν Πηνελόπη, 
μοιάζω:
Υφαίνω μάταια το υφαντό, 
μήπως κι εσύ γένεις Οδυσσέας 
και γυρίσεις σώος και αβλαβής από τις σειρήνες.
Μα τουτος ο αργαλειός μοιάζει πια χαλασμένος.
Κι εγώ ανήμπορη μοιάζω μπροστά Σου. 
Κι οι μνήμες ζωντανές, 
όλες εδώ χορεύουν στο άδειο δωμάτιο. 
Αλησμόνητο το σώμα σου, 
το γέλιο σου αξέχαστο 
και τ αρωμα σου στάζει αίμα στην καρδιά. 

κι οι δρόμοι όλοι κλειστοί. 
" δεν έχει αλλού, δεν έχει αλλιώς, μόνο εδώ..."
Σου τραγουδώ και να μ ακούσεις δεν θα μπορέσεις, 
μα κι αν μπορούσες είσαι ανίκανος να νιώσεις. 
Μα τελικά, ποιός είπε ότι με νοιάζει  ; 

τα μάτια σου ζούνε έναν αιώνα στο νου μου...
διαμαντένια μάτια, σπινθηροβόλα, έξυπνα, γεμάτα ερωτισμό, 
γεμάτα μέθη. 
και το κορμι σου μοιάζει διψασμένο, 
κεντημένο με κλωστές μεταξωτές
λες και ζητάει πάλι μόνο εμένα, 
μα όλο τούτο μοιάζει μια αυταπάτη. 

ποιός είπε ότι ήθελα να σε χάσω ; 
πρέπει να υπάρχει μία θάλασσα, 
κι εσύ να σαι ο μόνος φάρος
κι η αγκαλιά σου ο θαλαμηγός μου. 

Μήτε πριν απο σένα έζησα,
μήτε μετά. 
Ο χρόνος έληξε στο φιλί σου και στην αφή σου. 
Και πώς να  το ξεχάσω; 
και πού να σε ξεχνώ ;
και πού να σ αγαπώ ;

Στον άδικο ετούτο κόσμο, 
να ζήσω δε μπορώ χώρια από σένα. 
..

Κυκλάμινο μαραμενο μοιάζω...
Αλλο δε μπορώ....
Καληνύχτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου