Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

μισω τα μισα

μισώ τα μισά όσο τίποτα δεν μίσησα ποτέ μου.
Μισώ τα συναισθήματα που μένουν μισά,
εκείνες τις προσπάθειες που αρχίζεις και ποτέ δεν τελειώνεις.
δεν μ' αρέσουν οι άνθρωποι που δεν λατρεύουν το φως της γνώσης και της αλήθειας.
σιχαίνομαι όσους σκοτώνουν τον ερωτα τους, αντι να σκοτώνουν τους φόβους τους.
λατρεύω την περιπέτεια, τον πόνο που σε θρέφει, τις φιλοδοξίες και τα λευκα, πάλλευκα όνειρα που αιωρούνται μέσα σ' έναν κατάμαυρο ουρανό του κόσμου.
Λέξεις, αγαπάω τις ωραίες λέξεις, μα πιο πολύ αγαπώ τις όμορφες πράξεις.
Μισώ το μισο, το μισό και το μέτριο.

κοιταξε εκείνο τ αστέρι ψηλά...
ας αντλούσαμε λιγο απ το φως του...

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ανοιξιατικη βροχη

πέφτει ξαφνικά μια ανοιξιάτικη βροχή... τα φώτα του απέναντι ωδείου, παραμένουν, όπως κάθε βάδυ θολά. ο στύλος της ΔΕη φωτίζει το δρόμο...
Υγρασία, αεράκι. . . αντανακλάσεις φωτός στους έρημους δρόμους.
ανοιξιάτικη βροχή απρόσμενη,μαγική.
Ησυχία τριγύρω.
τικ τικ τικ
στάλες βροχινες που πέφτουν.

Μοναξιά απ αυτή που απολαμβάνεις.
κοιτάζωντας την απέναντι πολυκαιτοικία, παρατηρώ τα παράθυρα με φως...
κοιτάζει άραγε κανένανς την βροχή....;

σε κόσμο ηλεκτρικό τώρα ζούμε...

μαι όμορφη νοσταλγία με συνεπαίρνει, νοσταλγία για ένα τίποτα και μια δύναμη βαθιά κρυμμένη, που με χαροποιεί...

Ομορφο βράδυ. Μοναχικό.

Για τους φίλους μου θα ναι ίδιο και θα μαζευτούμε και πάλι θα παίζουν πόκερ και τα κορίτσια θα γκρινιάζουν κι εσύ θα γελάς και θα θες να μου σπάς τα νευρα κι εγώ θα σ απαντάω και τα συναφή....

μα εγώ άλλα θα περιμενα...

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

είναι που κάθε μία άνοιξη περιέχει και μια δόση θανάτου...
οι ανθοι των δεντρων που καρπίζουν κι οι αλλοι,οι νεκροί, οι πεσμένοι χάμω,
σαν τα αισθήματα που ανθίζουν κι ύστερα μαραίνονται, σαν τον έρωτα που γεννιέται και πεθαίνει.

Είναι αυτοί οι άνθρωποι, τα νεκρά άνθη, που δεν τους άγγιξε η άνοιξη,
που ήρθε άξαφνα κι απροειδοποιειτα
να βιάσει το χειμωνιάτικο πένθος.
και ξέρεις τι είναι, σύντροφε, εκεί που είσαι ένα με τον γκρίζο ουρανο,
να σ εγκαταλείπει κι ο μαναδικός φίλος
λάμμοντας απροσδόκητα;;

Κι αυτές οι βροχές στην μέση της άνοιξης τι παριστάνουν,αδερφέ μου;
έρχονται να σου θυμισουν την βροχή που κυλάει ανελέητα απ΄τ α μάτια κάτι βράδια θολά
ή μήπως παίζουν με τις αντοχές μας;

ανοιξη... χρώμα, η φύση που γεννιέται...
Εμείς που γερνούμε ή γέρνουμε ή μήπως ξανανιώνουν μερικοί;;;

αααα κι η κάθε άνοιξη κρύβει έναν θάνατο...