Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Σαρκιο αδύναμο

το σώμα μου: το σώμα μου είναι βουτηγμένο στην αμαρτια. Εχω κατέβει στις πύλες της κολάσεως, τις έχω ανοίξει κι έχω καεί μέσα στις φωτιές της, για να εξέλθω πάλι και να ανυψωθώ στα παραδείσια πάθη. Σ εκείνον τον κήπο της Εδέμ, που όμως δεν είναι ο χριστιανικός ανέραστος κήπος, αλλά περιέχει την ερωτική ένταση σε όλο της το μεγαλείο. Εχω νιώσει όλες εκείνες τις φωτιές να με καίνε σύγκορμή και να βασανίζουν το παραμικρό κύτταρο του κορμιού μου. Εχω βουτηχτεί στο μέλι από την κορφή ως τα νύχια. Εχω ζήσει τις απονενοημένες στιγμές του πάθους και της ηδονής. Εχω λατρέψει με πάθος αντρικά κορμιά κι έχω ζήσει την απόλυτη ευτυχία εξ αιτίας τους. Ειμαι έρμαιο της σαρκας μου, είμαι έρμαιο των ασυγκράτητων άλλων άντρών που ορμούν πάνω μου θέλοντας να με κατασπαράξουν μ εκείνη την ασφυκτική, αλλά απολαυστική κτητικότητα που διακατέχει το αντρικό φύλο τις στιγμές του απονενοημένου έρωτα.Ως μία δούλη της σαρκικής ηδονής, πιστεύω ότι ο έρωτας είναι η πιο δυνατή χειραψία προς τη ζωή και πραγματώνεται μέσα από την επικοινωνία δύο σωμάτων. Ειμαι στα σίγουρα μία ηδονοθηρική σκύλα, που καθηλώνεται και προσκυνά τους καλούς εραστές της, που τους προσφέρει σπονδές και που με μία πειθήνια υπακοή αποδέχεται ότι εκείνοι ξέρουν τι ξεκλειδώνει τα σώματα. Ισως η παραπάνω προσέγγιση, να μου προκαλεί μία ενοχή- μία ενοχή αποκύημα της ανδροκρατίας, η οποία θέλησε την γυναίκα να μην ενδιαφέρεται για τις σαρκικές ηδονές. Κατασκευάσματα των αρσενικών, ώστε να μην υπάρχει σεξουλαική ποικιλία για τις γυναίκες προκειμένου να μην κατανοούμε το αν και κατά πόσον είναι καλοί εραστές. Ξέρω ότι έχω λιώσει σε κρεβάτια με λευκά σεντόνια, κατακαλοκαίρο, σαν ένα κεράκι που λιώνει με την πρώτη φλόγα του σπίρτου. ΠΟιά είναι εκείνη η στιγμή που νικιέται ο θάνατος, αν όχι αυτή που δύο άνθρωποι γίνονται ένα; Ποιά είναι η μεγαλύτερη δικαιοσύνη στον κόσμο, αν όχι η στιγμή του ταυτόχρονου οργασμού; Τι άραγε μπορεί να οδηγήσει στην πολυπόθητη αθανασία- δηλαδή στην αποβολή του φόβου του θανάτου- αν όχι οι στιγμές της ηδονής ; Και ποιά είναι εκείνη η αίσθηση η τοσο ισχυρή που να είναι μπορεί να υπερκεράσει την ηδονή του έρωτα ; Οσο κι αν ψάξω, τιποτα ανταξιο της δεν βρισκω. Και σκέψου με, Ιούνη μήνα στην Αθηνα, σ ένα γραφείο άδειο από ηδονές και μια ερωτική σάρκα διασκορπισμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντος και παρ΄όλα αυτά διψασμένη... - Κι ήπια πολύ νεράκι σήμερα-