"Χαρά, χαρά, ζεστή αγαπημένη"
Αλήθεια, πες μου, σε ποιο όνειρο ξύπνησα,
σε ποια γη βρέθηκα κι ήσουν δίπλα μου;
Επρεπε, αλήθεια, να περάσω τόσες γαίες άνυδρες και χέρσες,
για να σε βρω ;
Πόσα δάκρυα έπρεπε να στάξουν στη θάλασσα,
ώσπου να διαπιστώσει η γοργόνα πως ο Μέγας Αλέξανδρος ζει ;
Απο ποιάς θλίψης το υπόγειο μ' ελευθέρωσες απροσδόκητα;
Ποια παράτονη μελωδία γίνηκε τραγούδι τελικά ;
Ποια πληγωμένη αταξία έγινε μούδιασμα ;
Ποιο τραχύ χέρι μαλάκωσες κι έσπασε η πέτρα μέσα μου ;
Σε ποιό νησί με βρήκες και σώθηκα,
εγώ που αξιώθηκα χειμώνες ατέλειωτους;
Σε ποιά στροφή του δρόμου να βρεθήκαμε άραγε;
Με ξύπνησες, αλήθεια, απ΄τον ύπνο μου ανάμεσα στο κύματα;
Πώς έγινε, αλήθεια, και κατεστράφη το κρεβάτι του προκρούστη ;
Πώς,αλήθεια, γέμισε ξανά ο ουρανός αστέρια και πόσα αστέρια αλήθεια ;
Και πόσο δηλητήριο πρέπει ακόμα να εξουδετερώσω;
Πόση δειλία απο μέσα μου, αλήθεια, να ξορκίσω ακόμα ;
Και πώς γίνεται να σμίγω κάθε βράδυ μ' ένα ποίημα,
φτιαγμένο απο σάρκα και ξανθά μαλλιά;
Και πώς γίνεται να σε βρω ;
Πες μου, πως γίνεται ν΄αγγίξω τον άνεμο ;
Πώς θα γίνει να ξηλωθούν όλες οι νάρκες του ανθρωπινου φόβου,
να σπάσει ο,τι ζήσαμε εσύ κι εγώ χωριστά κι απ΄τα θρύψαλα ν' αναδυθεί η Αφροδίτη
ατόφια και σάρκινη ;
Πως έγινε το τελευταίο τσιγάρο και δεν τέλειωσε ποτέ;
Πώς θα γίνει ν' αφεθώ και να χάσω το τραίνο ;
Αλήθεια, πες μου, σε ποιο όνειρο ξύπνησα,
σε ποια γη βρέθηκα κι ήσουν δίπλα μου;
Επρεπε, αλήθεια, να περάσω τόσες γαίες άνυδρες και χέρσες,
για να σε βρω ;
Πόσα δάκρυα έπρεπε να στάξουν στη θάλασσα,
ώσπου να διαπιστώσει η γοργόνα πως ο Μέγας Αλέξανδρος ζει ;
Απο ποιάς θλίψης το υπόγειο μ' ελευθέρωσες απροσδόκητα;
Ποια παράτονη μελωδία γίνηκε τραγούδι τελικά ;
Ποια πληγωμένη αταξία έγινε μούδιασμα ;
Ποιο τραχύ χέρι μαλάκωσες κι έσπασε η πέτρα μέσα μου ;
Σε ποιό νησί με βρήκες και σώθηκα,
εγώ που αξιώθηκα χειμώνες ατέλειωτους;
Σε ποιά στροφή του δρόμου να βρεθήκαμε άραγε;
Με ξύπνησες, αλήθεια, απ΄τον ύπνο μου ανάμεσα στο κύματα;
Πώς έγινε, αλήθεια, και κατεστράφη το κρεβάτι του προκρούστη ;
Πώς,αλήθεια, γέμισε ξανά ο ουρανός αστέρια και πόσα αστέρια αλήθεια ;
Και πόσο δηλητήριο πρέπει ακόμα να εξουδετερώσω;
Πόση δειλία απο μέσα μου, αλήθεια, να ξορκίσω ακόμα ;
Και πώς γίνεται να σμίγω κάθε βράδυ μ' ένα ποίημα,
φτιαγμένο απο σάρκα και ξανθά μαλλιά;
Και πώς γίνεται να σε βρω ;
Πες μου, πως γίνεται ν΄αγγίξω τον άνεμο ;
Πώς θα γίνει να ξηλωθούν όλες οι νάρκες του ανθρωπινου φόβου,
να σπάσει ο,τι ζήσαμε εσύ κι εγώ χωριστά κι απ΄τα θρύψαλα ν' αναδυθεί η Αφροδίτη
ατόφια και σάρκινη ;
Πως έγινε το τελευταίο τσιγάρο και δεν τέλειωσε ποτέ;
Πώς θα γίνει ν' αφεθώ και να χάσω το τραίνο ;