η αλήθεια, είναι πως δεν αμφέβαλα ποτέ για την αγάπη σου. Κι είναι αλήθεια πως δεν αμφισβήτησα ποτέ την αγάπη που νιώθω για σένα, μέσα σ' ένα βατερλό αμφισβητήσεων που βιώνουμε όλοι μας κάθε μέρα.
Κι είναι αλήθεια, πως τώρα πια η μπόρα μπορεί να πέρασε ή μπορεί η φουρτούνα να ηρέμησε, ή απλά να με κοροϊδεύει ο καιρός, να με ξεγελάει ο θεός, κάθε που αλλάζει ο καιρός, κάθε που δεν αλλάζει. Δεν ξέρω, ίσως μαθευτεί σε καιρούς άλλους, σε καταστάσεις άλλες, μέσα στα πολύβουα μπάρ, όπου θα στέκομαι μόνη ή με παρέα. Ομως, ξέρω πως στέκομαι, πως είμαι όρθια, είμαι ξανά γεννημένη αυτόν τον χειμώνα, ξανά απ την αρχή με άλλες ιδέες, με καμένες όλες μου τιε αυταπάτες, με κατεστραμμένες τις πιο μεγάλες λύπες μου, που πήγαζαν απο ανασφάλεια και μοναξιά.
Δεν με ενδιαφέρει ο "μονόλογος αυτών των άλλων", κανείς μα κανείς, δεν μπορεί να σπάσει τα δεσμά, που με τόσο "κόπο" δημιουργήσαμε, είναι μια αλυσίδα, αυτή και δεν σπάει τόσο έυκολα, όσο εμείς θα παλεύουμε για την αρτιότητα της.
Εξω βρέχει, θυμάμαι, όλα εκείνα τα βράδια που περάσαμε μαζί κουβεντιάζοντας, σιγοπίνονταις, γελόντας ή κλαίγοντας δεν έχει σημασία. Σημασία έχει μόνο το μαζί. Ισως χάνομαι κι εγώ μέσα στον μικροκοσμο μου, μέσα στις δικές μου αμφισβητήσεις, κυρίως αμφισβητώ εμένα όμως και την δική μου υπόσταση, την δική μου ψυχολογική κατάσταση. Ισως ξεφεύγω κάποιες φορές απο το "κοινώς και κοινωνικώς" αποδεκτό, σίγουρα είμαι υπερβολική, σίγουρα μπορεί να φαίνομαι σκληρή κι όμως εσύ, ξέρεις, πως δεν μπορώ να είμαι σκληρή, δεν μπορώ να είμαι εγωίστρια μ εκείνους που πραγματικά αγαπάω και νοιάζομαι. Πάλεψαμε πολύ για να έχουμε την σχέση που έχουμε, δεν θα την χάσουμε, δεν θα χαθεί έτσι, αυτό που 2 χρόνια τώρα προσπαθήσαμε.
Δεν μπορώ να αδιαφορήσω για τους ανθρώπους, εξ ορισμού και εκ φύσεως, είμαι άνθρωπος κι αν έχω μάθει κάτι απ την εφηβεία μου ως τώρα, που ενηλικιώνομαι και συναισθηματικά, είναι οτι οι άνθρωποι έχουν σημασία και ουσία στις ζωές μας, χωρίς αυτούς είμαστε όλοι χαμένοι, είμαστε όλοι νεκροί. οι φίλοι είναι το πιο πολύτιμο "απόκτημα" ενός ανθρώπου, είναι το στήριγμα, είναι η χαρά, είναι η αγάπη, είναι τα πάντα, είναι όλα, είναι εκείνοι που μας κρατάνε το χέρι στα ζόρια και μετατρέπουν το ζόρι σε αστέρευτη οινοποσία, σε αστιρευτη χαρά, σε χιούμορ, σε δύναμη που κινεί τα πάντα, το σύμπαν ολόκληρο. Γιατί αν η αγάπη δεν κινεί το σύμπαν, τοτε τι το κινεί ; Ο θεός, ο όποιος θεός ο καθείς απο μας αποδέχεται, έφτιαξε τον κόσμο απο αγάπη και τοποθέτησε όλα τα πλάσματα μέσα σ αυτό το θαύμα πάλι απο αγάπη, για να ζήσουμε στον επίγειο παραδεισό μας. Κι ο παράδεισος είναι μεν ο εαυτός μας, αλλά είναι ΚΑΙ οι άλλοι, εκείνοι όλοι που δεν φεύγουν στα δύσκολα, εκείνοι που μας συγχώρεσαν για τα μικρά μας ατοπήματα, εκείνοι που μας είδαν να πέφτουμε σε φωτιά και μας κράτησαν απ το χέρι, εκείνοι που μας αγάπησαν ακόμα κι όταν βρεθήκαμε στην άβυσο, εκείνοι που μας προστάτεψαν, όταν το είχαμε ανάγκη και κυρίως εκείνοι που κατάλαβαν πότε τους είχαμε ανάγκη να είναι δίπλα μας, στον καναπέ μας, χωρίς να τους το ζητήσουμε!
Ποιά λοιπόν τυμπανουκρουσία, ποιές κραυγές και ποιά ζιζάνια είναι αυτά που μπορούν όλα ετούτα, όλα τα παραπάνω να τα εξουδετερώσουν ; Τίποτα δεν μπορεί να σκοτώσει τις ισχυρές σχέσεις, τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να θεωρήσω έναν δικό μου '΄ξένο". τίποτα απολύτως. Ολα τ' άλλα, που διατυμπανίζουν το αντίθετο, είναι παράτονες μπάντες με μαέστρο την ανασφάλεια, το ψέμα και στην κακοήθεια, όλα τ΄αλλα δεν έχουν σημασία. Εσύ θα στέκεις όρθιος, όπως θα στέκω και γω, γιατί μπορεί να πονάμε, μπορεί να νευριάζουμε, μπορεί να υποφέρουμε απ το τέρας του εαυτού μας, απ αυτό το τέρας που γεννάει και υπογράφει την καταστροφή μας, αλλά είμαστε όρθιοι. Είμαστε όρθιοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και ξέρεις κάτι ; Είμαστε αυθεντικοί, είμαστε αληθινοί, κι όποιος μας αποδέχεται καλώς, όποιος πάλι όχι, ας απομακρυνθεί απο εμάς. δεν άξιζε τον κόπο. Είναι το τίμημα των αυθεντικών ανθρώπων, που είναι και πάντοτε υπερβολικοί, να χάνουν κάποιος άλλους, που δεν μπόρεσαν να αντέξουν την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια, πονάει, είδικά όταν τους την πετάς στα μούτρα. Αλλά όχι, δεν θα τους επιτρέψουμε να σκοτώσουν απο μέσα μας τον σπόρο της σκέψης, την αυθεντικότητας και της ειλικρίνειας. Δεν θα βάζουμε μάσκες για να κάνουμε τον κόσμο να γελάει, δεν θα βάζουμε μάσκες για ν αρέσουμε στους άλλους. Είμαστε εδώ, ολόκληροι δινόμαστε, αυτά έχουμε, τα δίνουμε όλα, όποιος τα θέλει, ας τα χαρεί, όποιος τα φοβάται, ας φύγει, εκείνοι θα είναι οι χαμένοι... και δεν θα τα πάρουν όλα... θα πάρουν το τίποτα, θα πάρουν τον φόβο τους και θα κουρνιάζουν μόνοι το βράδυ στο κρεβάτι, αναλογιζόμενοι ποιά είναι η αλήθεια... Και θα την ψάξουν, αλλά δεν θα την βρούν, γιατί φοβούνται να την αγγίξουν. Φοβούνται να αγγίζουν τον πόνο, ενώ εμείς όχι. Εμείς τον αγγίζουμε κάθε μέρα και παίζουμε μαζί του, και τον ξεπερνάμε και τον σπάμε σε κομμάτια. και είμαστε τόσο δυνατοί, θεε μου, πόσο δυνατοί, αλλά δεν το ξέρουμε...
Επρεπε να δοκιμάσω τα ορια μου, για να δω μέχρι που φτάνω, κι αλήθεια στο λέω, είμαι ατέλειωτη. Οπως κι οι σχέσεις μας στην παρέα, επρεπε να δοκιμάσουν τα ορια τους, όσες ήταν ατέλειωτες, όπως η δική μας, άντεξαν και θα αντέχουν...
Σ αγαπώ πολύ!
Και δεν θα σαι ποτέ μόνος. Εγώ ο,τι και να γίνει, θα είμαι εδώ, για σένα...
Τέλος Συζήτησης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου