Η διαύγεια.

διαδικτυακές ίνες, ψευδαισθήσεις σε μάυρα κούτια.
η όψη μοιάζει να αγγίζεται,
τα μάτια νομίζουν οτι κοιτάνε.
Μας σώζουν.
Μέρες λίγες.
Η ζαλάδα κι η έμπνευση μπροστά μου.
Πονάει να μη σ αγγιζω,
πονάει να μην μπορώ να σε φτάσω.
Εσύ κάπου εκεί,
όχι εδώ,
μακριά μου.

Είμαι ο ρόλος των μυθιστορημάτων,
είσαι εκείνος που δεν παίζει κανένα ρόλο.
Είμαι χαμένη και ξεγραμμένη,
κολλημένη σε λέξεις,
με σώζουν.
Ομορφες δεν είναι,
αλλά υπάρχουν.

Λίγο ποτό,
μια θάλασσα,
μαστίχα στα χείλη και πικρός καφές.
Τασάκι γεμίζει.

ρούχα στο γραφείο πεταμένα,
άπλυτα πιάτα.
Η ευτυχία στην αταξία,
χαμμένες ώρες και τόσο κερδισμένες.

Ψευδαίσθηση της μυθοποίησης.
Σαρκοβόρο είσαι,
σε ταίζω, με ταίζεις,
τρέμω, κρυώνω.

Συννεφιάζει.
Μυρίζει σπίρτα, ιδρώτας,
άερας, καφές και κανέλα,
μοσχοκάρφι.
Ο νους μου μουδιάζει,
στο βουνό, μακριά εσύ,
στην καλύβα σου να διαβαζεις,
κι εγώ στη γραφομηχανή,
να μεταμορφώνω ο,τι ζω.

Ο χρόνος, που δεν υπάρχει,
όλο το τέλος μου δείχνει,
μα τώρα παλεύω να το πιστέψω,
δεν υπάρχει χρόνος.
Κολλάνε τα πόδια μου στη γη,
μα το μυαλό μου ζωγραφίζει σύννεφα και παρόντα,
όχι μέλλοντα.
Καμια βεβαίοτητα.
Δεν την θέλω.

Οταν θα πάψουμε να μεθάμε,
θα πάψει κάθε όνειρο.
Ολα θα βυθιστούνε σε μια σιωπή αμηχανίας,
μια λύπη που πάψαμε να μεθάμε με ο,τι...

Σκαλίζω βαθιά μέσα μου,
μαθαίνω όταν κόβομαι,
όταν γεμίζω,
Χορταίνω, χορταίνεις.
Χορταίνει ο ρόλος που διάλεξα να υποδυθώ.

ζωή μικρή, συμβατή με όλα,
πότε θα τη κάψω ;

Η πλάτη μου ανατριχιάζει,
τα φτερά μου ανοίγουν ή κλείνουν ;
Μάλλον απογειώνομαι.
Κι απ την άλλη, δεν περπατάω.
Ρίχτηκα σε μια παραλυσία χαράς,
 ατέλειωτη

Οταν θα πάψεις να με μεθάς,
θα ντρέπομαι.