Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

οι εξετάσεις είναι πάρα πάρα πολύ κοντά.
Συνεπώς, το σένσο είναι κομμένο και λόγω διαβάσματος και για έναν άλλον πολύ συγκεκριμένο λόγο...
Δεν έχουμε καιρό για να αποστυντονιζόμαστε.
τώρα πρέπει να είμαστε ρομποτάκια.
εν τω μεταξύ τσίτα τα νεύρα μας.
Επίσης, για μεσημεριανό διάλειμμα δεν έχουμε χρόνο.
Συνεπώς, πάμε να διαβάσουμε μέχρι τις 5. οο που έχουμε μάθημα.
Ώς απόρροια των Παννελληνίων που έρχονται, σαφώς, και δεν είμαστε σε θέση να γράψουμε τίποτα της προκοπής.
Βέβαια είμαστε σε θέση να νιώσουμε πολλά που μπορεί να μας αποσυντονίσουν και γι αυτό κλεινόμαστε σπίτι και τα λέμε με τον Πλάτωνα κι αμα βαρεθούμε τηλεφωνούμε και στον Τέλη. :P
Μιασ λοιπόν και σ ένα μήνα γράφουμε, αφήνουμε μερικούς-μερικούς στην ησυχία τους.
Μιας λοιπόν και σπίτι καθόμαστε, μιας και δεν έχουμε ώρα για μεσημεριανό διάλειμμα, τι κάνουμε στο ίντερνετ?
Μα αμα δεν γράψουμε, έστω και κουλαμάρες, δεν μπορούμε.
Τελοσπάντων, μιας κι έχουμε πανελλήνιες και μιας και δε θα αγχωθούμε και δε θα συγχιστούμε, πάμε να διαβάσουμε...
αιντε... και ... καλό απόγευμα... ( συνθηματικό το τελευταίο... Η νατάσσα θα ψόφαγε στο γέλιο! )
de m aresoun oi meres pou den akouw to ksupnitiri.
gt ksuonisa toso arga???
pffff... exw diavasma...
oi panellinies erxontai!
Prepei na treksw!
ki egw koimamai, koimamai to vodi.
8 wres.
ti na peis?
o upnos
9refei ta paidia ki o ilios ta mosxaria. xaxaxaxa

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Οταν μου κάνουν μάθηματα Θρησκείασ...

Βαριέμαι να ακούω για θεούς και δαίμονες,
για Χριστούς, για θείες Κοινωνίες, για Παναγίες.
Βαρέθηκα να βλέπω να υποκρίνονται όλοι.
Βαρέθηκα να ακούω όλους αυτούς που μέσα τους φέρουν τόσο κακία,
να μου κάνουν κύρηγμα περί Θεού.
Βαρέθηκα να μου λένε οτι είμαι άθεη.
Δε ξέρω τι είμαι.
Εμένα ο θεός μου είναι η Αγάπη.
Θρησκεία είναι κι αυτό.
Ολες οι θρησκειές αυτό είναι.
Αγάπη.
Δεν μπορώ άλλους φαρισαισμούς κι όχί δε πάω να μεταλάβω.
Εσέις που και καλά μου λέτε να πάω, γιατί δεν με ακούτε όταν σας λέω οτι δεν είμαι ηρεμη μέσα μου? Εσείς δε λέτε οτι για να κοινωνήσεις πρέπει να σαι ήρεμος μέσα σου?
Ε εγώ κάθε άλλο παρά ήρεμη είμαι.
Δε θέλω να πάω και δεν πάω.
Μ έχει πιάσει και μια αποστροφή φέτος με τις εκκλησίες και τα διάφορα τυπικά.
Ναι, όντως.
Δε θέλω να πάω.
Αμφισβητώ αυτά που με μάθανε.
Αμφισβητώ τους Φαρισαίους που κάνουν 100 μετάνοιες μπροστά στο Χριστό και στην πραγματική ζωή το μόνο που κάνουν είναι να καταστρέφουν ανθρώπους.
Δεν μπορώ να μου λέτε οτι αγαπάτε το Θεό όταν δεν αγαπάτε τους ανθρώπους.
Λυπάμαι.
Δεν είναι δυνατόν.
πορωμένοι ηλικιωμένοι που τρέχουν για κεριά στις εκκλησίες και μόλις δουν μετανάστη λένε" α οι βρωμιάρηδες, οι βρωμότουρκοι.."
αυτή είναι η θρησκεία σας κυρίες και κύριοι.
Να τη χαίρεστε! Μπράβο σας!
Για τους παπάδες δεν κάνω λόγο.
Μέρες που είναι, ασε μη μου ρήξει κανα κεραυνό Ο Απο Πάνω!

Αλλο θρησκεία, άλλο παπάδες, άλλο γριές πορωμένες, άλλο Η Λουκά....
Ξεχωρίστε τα!

Εγώ πιστεύω μ έναν τρόπο δικό μου εκεί που θέλω.
Εσας τους θρήσκους σας αμφισβητώ.
Μη μου κάνετε και μάθημα.
Κοιτάξτε πρώτα να αγαπήσετε και μετά ελάτε να πείτε για κομποσκήνια, εικόνες, λάδια, καντήλια και ο,τι άλλο τελοσπάντων,.

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Και τώρα τι?
Τι πρέπει να γράψω?
Ναι, έφυγε ένα παιδί καθώς έψαχνε στα σκουπίδια μας...
Εψαχνε κάτι χρήσιμο και στερήθηκε την ίδια του την ζωή.
Τρομοκρατίες, βόμβες, φοβοσ, βια.
τι κόσμος είναι αυτός?
Σε τι κόσμο ζούμε ??
Κι όλοι αδιαφορούν χαμένοι μέσα στην ρουτίνα τους, μέσα στα πρέπει τους...
Λυπάμαι.
Μακάρι να μπορούσαμε να αλλάξουμε όλον τον κόσμο.
μακάρι να μην υπήρχαν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια.
Μακάρι να μην υπήρχε τρομοκρατία...
Μακάρι...
-σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχεις κάτι ωραίο να γράψεις.
Καληνύχτα... -

Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Die fetten Jahren sind vorbei.

ή αλλιώς " τα χρόνια της αφθονίας πέρασαν" .

Πρόκειται για ταινία. Πολύ ενδοαφέρουσα μπορώ να πω και με πολύ ωραία μουσική!

δε θέλω να γράψω την υπόθεση.
τα νοήματα ήταν τόσα.

Διδαγμα 1 .
Οταν είμαστε μικροί θέλουμε όλοι να αλλάξουμε τον κόσμο.
ΑΥτό ορισμένες φορές μπορεί να μας οδηγήσει σε ακραίες πράξεις.

Διδαγμα 2
Δεν τα καταφέρνουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
ΜΕγαλώνοντας γινόμαστε αυτά που κοροιδεύαμε
Καπιτάλες του κερατά.
( Παλιά οι νέοι ήταν κομμουνιστές. Τώρα είναι απολίτικοι καταναλωτές. )
Και οχι μόνο ξεχνάμε τις ιδέες μας, αλλά καταστρέφουμε τους νέους.
Δεν φτάνει που γκρεμίζουμε τον κόσμο τον δικό μας, κουρελιάζουμε τις ιδέες μας, αλλά θέλουμε να κάνουμε το ίδιο και στους άλλους.

Διδαγμα 3.
Κανείς δεν είναι πραγματικός κομμουνιστής.
Ολοι θέλουν την πολυτέλεια και όταν την έχουν την αρπάζουν.
Η φύση του ανθρώπου είναι εγωκεντρική. Οταν είσαι δυνατος σπάνια σε νοιάζουν οι δίπλα σου.

Διδαγμα 4.
Τα λεφτά μας φθείρουν.


παρατηρήσεις.
(για διδαγμα 2)
Λυπάμαι αν ισχυεί οτι γινόμαστε αυτό που κοροιδεύουμε.
Δεν θέλω να γίνω μια πεζή, ηλίθια που θα αθροίζει λογαριασμούς και θα ασχολείται με λεφτά, λεφτά, λεφτά. ΜΠλιάχ. !
Δε θέλω να καταστρέφω τους γύρω μου.
δε ξέρω αν θ αλλάξω τον κόσμο. για τον δικό μου κόσμο λέω.
ΦΟβάμαι μήπως πω.. "Πάει αυτό ήταν χάθηκε η ζωή μου μέσα σε κίτρινους ανθρώπους, μέσα σ ανιστόρητους συμβιβασμούς... " Φοβάμαι που.. "ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά" .
Ξέρω,κι άλλοι νέοι σκέφτονται τα ίδια. Εμένα με τρομ΄ζουν όσοι δεν σκέφτονται τίποτα. ΕΚείνες οι χαζογκόμενες που σκέφτονται μονο τι χρώμα θα βάψουν το νύχι κι εκείνα τα βουτηρόπαιδα που σκέφτονται μόνο τι μάρκα αυτοκίνητο θα τους πάρει ο μπαμπάκας.
Αυτοί με τρομάζουν.
και δεν λέω πως φταίνε αυτοί.
"ΠΟλιτεία του κατραμιού και του ασβέστη. Φταίμε εμείς. Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας ελάτε... "

περι κομμουνισμού τώρα, δεν έχω άποψη ολοκληρωμένη. Δεν το έχω ψάξει και πάρα πολύ το θέμα. Πάντως απο παραδείγματα μεγαλύτερων ανθρώπων, έχω παρατηρήσει πως όντως έγιναν οι μεγαλύτεροι καπιταλες
Δεν μπορεί μια γυναίκα που έτρεχε σε πορείες για την εργατιά, όταν αποκτά λεφτά να βάζει την οικιακή βοηθό της να καθαρίζει 2 φορές το πάτωμα επειδή δεν το έκανε καλά.
Ούτε μπορεί ένας κατ έξοχίν κομμουνιστής να πηγαίνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολειό, ξεχωριζοντας το απο τον κόσμο τον υπόλοιπο...
"Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο" (μεγάλε Ρίτσο )
Ο πατέρας μου έχει την αντίθετη άποψη βέβαια.
Εμένα μου φάινεται κάπως λάθος.
ισως και να αναθεωρήσω.
Είπαμε δεν έχω διαβάσει και ιδιαίτερα πράγματα.
Τα κόμματα μου φαίνονται απλά μια κοροιδία.
Μερικές ιδέες είναι πολύ όμορφες. Στην πράξη όμως?
Πόσο γίνονται εφικτές?


σημ. μπορεί να έχω γράψει ανακριβείς στίχους, μα είναι απο μνήμης...
love is a cold it's a broken hallelujah

απο το τραγούδι της ταινίας.... ο στίχος....

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

αποστάσεις και "αποστάσεις"

εδώ που τα λέμε και μεταξύ μας δηλαδή,
είναι άθλιο να σου λείπουν οι αγαπημένοι σου άνθρωποι,
επειδή είναι μακριά.
Οταν δεν αντέχεις άλλο,
όταν κουρελιάζεσαι,
δεν έχεις που να πας.
Κι όταν είσαι χαρούμενος
πάλι δεν έχεις να μοιραστείς την χαρά σου.
Αλλά αντίστοιχα κι εκείνοι είναι μόνοι τους
και το νιώθεις πως σε χρειάζονται,
αλλά εσύ λείπεις.

Μπορεί να σου λείπουν κι όσοι είναι δίπλα σου όμως

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Τίποτα απ όλα αυτά σήμερα δεν με αγγίζει.
Ούτε οι παρελάσεις, ούτε οι εκκλησίες, ούτε οι εικόνες, ούτε οι ψεύτικες ευχές για ευτυχία, ούτε τα ψεύτικα χαμόγελα.
Τίποτα δεν με αγγίζει.
Λυπάμαι.
Μίζερα όλα κι έλειψα.
ΕΝα γιατί, μ αγγίζει.
Τίποτα άλλο.
κι ούτε ανατριχιάζω με τις παρελάσεις απο συγκίνηση, ούτε στην εκκλησία δεν θέλω να πάω, ούτε να κοινωνήσω το πάσχα.
Μισώ το Πάσχα.
Φέρνει την άνοιξη.
κι αυτή ποτέ δεν έρχεται.
Μισώ την άνοιξη.
ΑΥτή που θα ρθει ειδικά, γιατί θα με μισήσει εκείνη περισσότερο.

ας ήμουν μακριά.

. . ~. . )...(.... ~.... . . . . . . . . . . . (

blue sky is in pain...
ακόμη τα κομμάτια προσπαθείς να μαζέψεις απο το πάτωμα.
ένα χέρι που σε βοηθάει να σηκωθείς,
σπασμένο χέρι,
άδεια καρέκλα,
κουρασμένο βήμα μετέωρο.
είναι που δεν έρχεσαι Εσύ.

Τρεμάμενο χέρι,
φωτογραφίες παντού,
φωνάζεις τ ονομά μου,
και φεύγεις...
φευγεις...
εξαυλώνεσαι.

Λείπεις κι η λύπη πανυγηρίζει.
Σπασμένες χορδές μιας κιθάρας που δεν έπαιξε ποτέ.
Κρασιά που δε σε ζαλίζουν με τίποτα.
Αδειες ζωές χωρίς νόημα κανένα.

Αδιάφοροι χωρισμοί.
ΑΜθρωποι που σε πλήγωσαν κι άλλους που πλήγωσες.
Λευκά χρώματα στον ουρανό.
Κόκκινος ήλιος.
Μαύρος ήλιος.
Κομμάτια.

Θρύψαλα.
τι να τον κάνεις τον ήρωα?
τι τον θες?
παντού υπάρχει ένας ήρωας, αφανής μεν αλλά υπάρχει.

Ο κόσμος σου είναι κάστρο απάτητο.
πώς να πλησιάσω?

Τι να σου πω?
τι θες ?

δεν υπάρχει κάτι εδώ.
καμμένη γη.

λύπες μύθοι,
βυθοί απάτητοι.

ένα χέρι....

ένα χέρι...


σπασμένο χέρι.

Θα αλλάξω αυτόν τον κόσμο....~?~

- ας ήξερε κάποιος να μου πει. τι να πουν κι αυτοί? που ξέρουν?

Τετάρτη 24 Μαρτίου 2010

σαν το σκυλο με τη γατα χαχα


σκοτωνόμαστε φαγωνόμαστε αλλά μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε!
καλή φάση~! . _
κι ήρθα μόνο και μόνο για να σ ακούω να γκρινιάζεις και για να σου πάω κόντρα!
απομακρύνομαι πάλι, ξανά και ξανά.
Μόνη φεύγω.
Οχι ελεύθερη!
Θέλω να αφήσω τους πάντες πίσω και να φύγω.
Περισσεύω. πουθενά δε χωράω. ξεψυχάω.
πώς φεύγουν απο δω?
να φύγω, να φύγω.
Τους βαρέθηκα, δε τους μπορώ, δε τους αντέχω.
ΝΑ φύγω απο δω!
ΑΝθρωποι μίζεροι μαλάκες.
Τους βαρέθηκα.
Μια ζωή παρηγορώ και προστατεύω.
Δεν είμαι η μαμά σας!

Ηθελα να μείνω μόνη στην θάλασσα...
Ναι μόνη και με ζαλίσατε.
Τη μια την κεράτωσε ο γκόμενος, την άλλη την έφτυσε.
Κι εγώ τι να κάνω δλδ?
Αφηστε με. Αφήστε με. Αφήστε με.

Χιλιες φορές τ αγόρια!
Ηταν μαζεμένοι με μουσική χωρίς λόγια.
Τα τσιγάρα άναβαν το ένα μετά το άλλο.
Μελαγχολία γυμνή εκείνη την ημέρα.
Εμεινα μαζί τους.
ΑΥτοί δε σε ζαλίζουν.
Σε νιώθουν περισσότερο όμως.

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

αερασ

ήθελα κάτι λυπημένο να σου πω,''' μα το έχω πια ξεχάσει.
τόσα πολλά όσα πλανιούνται μέσα στην θλίψη και ξέχασα.
Μέσα μου κουρνιάζουν μαύρα λουλούδια τυλιγμένα με κόκκινη κορδέλα.
Χρόνια τώρα...
Μένω μακριά, μακριά....
Τόσο μακριά.
Αγαπάω ανθρώπους και τους ξεχνάω.
Ποιός να δεθεί? πώς?
ΠΑράξενο συναίσθημα .
Κάθε φορά που βλεπα τα καράβια να φεύγουν μέσα μου δάκρυζα,
που δεν έφευγα μαζί τους.
Αθλια η αίσθηση της επιστροφής.
Θα γυρίσω πίσω μια μέρα με τσαλακωμένα όνειρα?
Θέλω να γυρίσω για να σε προλάβω.
Εκείνος ο τόπος μέσα στην καρδιά μου γεμάτος ζεστασιά και μελαγχολία.
Ναι, θα γυρίσω.
Κι όμως, μισώ εσένα που μου "επέβαλλες" αυτή τη ξενιτιά.

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

2 ωρες πριν.

Εκεί που πας ποιός ξέρει ποιος θα σε περιμένει?
Κι ίσως κανείς κι ίσως κάποιος.
Τόσο άγνωστος γνωστός ίσως.
Ποιός ξέρει;;
Παράξενα πράγματα.
ταξίδια.
Ημερολόγια καταστρώματος.
Ανεμαλιασμένα παιδιά,
στου καραβιού την πλώρη.
Περίμενες το καράβι να δεις να φεύγει.
Ποτέ δεν πρόλαβες.
Πάντα έφευγε το πλοίο νωρίτερα.
τώρα φεύγεις εσύ.
Στέλνεις πάλι χαιρετίσματα.
¨οπως τότε.... Σκέψεις ενδόμυχες.. που δεν τις εκφράσαμε ποτέ ΄με λόγια.
Θυμάσαι?
Θυμάμαι...


"οσο ανοιγει η αποσταση τόσο δυναμώνει η απόφαση... να περιμένω σιωπηλά... "
μ αφησες σε κόσμο άγριο, αύριο μου είπες...

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Βράδυ Σαββάτου.

Βράδυ Σαββάτου και δε ξέρω αν εσύ είσαι κάπου.
Ξέρω που βρίσκομαι εγώ.
μαζί με μια φίλη στην μέση της άδειας πλατείας.
Μια μικρή γλυκιά υγρασία.
Ωρα 2. 00 τα ξημερώματα.
Λίγη θολούρα λόγω βοτκας
( την σιχαίνεσαι γιατί σε πιάνει )
Κακώς λένε οτι το ποτό σε θολώνει.
Το ποτό σε κάποιες ποσότητες σε ηρεμεί.
Αδεια πλατεία, ήσυχη.
Κάθομαστε στο δάπεδο.,
το φτιαγμένο απο πέτρα.
Γύρω λουλούδια.
Κόκκινος ουρανός.
Φώτα χλωμά απέναντι.
Ησυχία.
Ελάχιστοι είναι έξω.
Κάτι φοιτητές, που σταμάτησαν κάπου εκεί για τσιγάρο,
όπως κι εμείς άλλωστε.
Αν παρατήρησες, άλλαξα μάρκα.
Το σακουλάκι είναι κίτρινο πια
κι όχι πράσινο.
Αν παρατήρησες...
Το τοπίο θυμίζει αναζήτηση.
Θυμίζει το τραγούδι.... '

βράδυ Σαββάτου σε άδεια πλατεία.
Ωραίες οι άδειες χλωμά φωτισμένες πλατείες.
Φέρουν κάτι απο την σαββατιανή μελαγχολία...

Ξημέρωμα Κυριακής...
Μια κυριακή σαν παρατεταμένη ασφυξία...

Πάμε σπίτι . Εγώ στο δικό μου κι εσύ στου δικού σου.
Κλέβεις λίγη ώρα να τον δεις... Μόνο που αυτός ΄"γίνεται ένα με τους τσαλακωμένους"
Μη γελάς. Τον πληγώνεις.
Στο είπ
α.

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

άσφαλτος,
ροκιές,
μηχανές,
αυτοκίνητα,
θάλασσα
και μετά πράσινο και πάλι θάλασσα.
Βραδυαζει,
ξημερώνει,
αστέρια,
ήλιος,
ημέρα,
νύχτα,
χαραυγές,
φωτιές στην παραλία,
πλατείες ΄γνωστές και άδειες,
μα γνώριμο πρόσωπο,
πορείες,
φωνές,
διαμαρτυρίες,
πανό,
γνώριμες φωνές.
Ψίθυροι άγνωστοι.
γέλια απο χαρούμενους ανθρώπους.
παγκάκι άδειο στη μέση της πλατείας
στην καρδιά του Δεκέμβρη.
"Χιονίζει;; " ρωτούσε.
"παντού στον κόσμο, τα πάντα είναι άσπρα" . είπε.
Κατάλαβε.
Γέλασε.
Πάντα γελάει.
Δεν το εννοεί βέβαια.
Ακουαρέλες και χρώματα πολλά μπλεγμένα.
Παντού΄όμως πράσινο γαλάζιο και μαύρο.
Δρόμοι.
Ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Ηταν ελεύθεροι.
Έτρεχαν για που να πήγαιναν?
Πουθενά,
παντού
Όπου ήθελαν.
δεν τους ένοιαζε.
Μουσική
Δρόμοι.
Ταχύτητες.
Μηχανές.
Ταξίδια....

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

είμαι ελέυθερη ελεύθερη ελεύθερη
"ι όταν έρθει καιρός
που θα κρέμεται στο τσιγκέλι
το πετσι μου σαν τομάρι
απ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία
η φαντασία μου θα τρέχει...θα τρέχει...τρέχει
είμαι φευγάτη απο τώρα τρεχει... γειαααα "
Βαρέθηκα να κομματιάζεται ο κόσμος μου.

Δεν μπορείς να μου γκρεμίζεις το όνειρο.
Δεν έχεις το δικαιώμα!
Ασε με να πιστέψω στην ανθρωπιά.
Δεν μπορείς να μου κλέβεις την δύναμη.
Ασε με να ελπίζω! .
Ονειρεύομαι...
παράτα με ήσυχη και γίνε εσύ εκείνο που θέλουν να γίνεις.
εμενα στα κόλπα σου μη με μπλέκεις.
Ξέρεις, είναι μιλημένο το κόλπο, σικε αγώνας.
Παίξε το παιχνίδι του λοιπόν, όπως κάνεις πάντα, "αγάπη μου
".!

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.

Κι αναρωτιέσαι γιατί μαθαίνω τόσες λεπτομέρειεσ στ αρχαία...?
Μα δεν γίνεται αλλιώς... !
το κείμενο είναι ζωντανός οργανισμός.
Μέσα στο κείμενο ακούς τους ψιθύρους των προγόνων,
κάτι παλιούς ύμνους με ιδιάζουσα γλώσσα και προφορά
κι απο μέσα τους θαρρείς πετιέται όλη η Ελλάδα.
Βλέπω καπού εκεί μέσα στις λέξεις έναν κόσμο να ξεπετιέται.
Ανθρωποι κι οι αρχαίοι με τις μικροτητές τους, τα πάθη τους, τον ενθουσιασμό τους.
Εκφράζει η γλώσσα τα συναισθηματά τους. Κι αλλιώς γιατί η Οριστική να εκφράζει το παραγματικό, η δυνητική ευκτική το δυνατόν στο παρόν μέλλον;; Και δεν είναι μόνο παπαγαλίες που μαθαίνεις για να τις γράψεις... Σκέψου τι πλούτος συναισθημάτων εκφράστηκε στην γλώσσα αυτή!
Αχ οι λέξεις του κειμένου.... Αυτές μαλώνουν, διακρύζουν. Τρομάζουν οι λέξεις, υποφέρουν, ξευτιλίζονται, ερωτεύονται, το ίνα ερωτευέται την υποτακική, το ω της δοτικής την υπογεγραμμένη, μια ασέλγεια μικρή ελληνική..
Εκθειάζονται οι λέξεις, μακραίνουν, υψώνονται μέσα σ αυτό το πανηγύρι του λόγου.
Παρασύρουν οι λέξεις, λατρεύουν το ύψιστο, προσπαθούν να πλησιάζουν το Αγαθό, την Αλήθεια, την Αρετή, την Ηθική.
Και καμιά φορά πληγώνονται οι λέξεις... Μαχονται κι υπερ βωμών και εστιών, ξεσηκώνουν τα πλήθη, γοητεύουν, απογοητεύουν, μετρούν στα γραμματα τους Τη ψυχή μας.
Ενώνουν οι λέξεις, γίνονται πράξεις, χτίζουν τον πολιτισμό μας.
Εξελιξη των λέξεων΄... και χάθηκε η οξεία, η περισπωμένη, η υπογεγραμμένη. στολίδια όλα του λόγου. Ο,τι μας είχε μείνει ατόφιο σχεδόν απο την πάνάρχαια εκείνη γλώσσα. απλοποιήθηκε κι όχι δεν είναι φθορά, μα να... οι Λέξεις ομορφαίνουν με εκείνα τα πανάρχαια σημάδια...
Μακρά, βραχαία όλα έχουν την αιτία τους, διαφορετική προφορά...
Αρχαία ελληνική γλώσσα... περίπλοκη, δύσκολη, όμορφη, σαν το αρχαίο ελληνικό πνεύμα το ανήσυχο το ανυπόταχτο, το υψηλό...
Γλωσσες που μετρούν αιώνες, πορεύονται μέσα στην φωτιά του χρόνου, επιβιώνουν, μεταλάσσονται ερωτεύονται και χωρίζουν,κράτουν μια παλιά γλυκιά ανάμνηση, όπως κι οι ίδιοι οι άνθρωποι που τις γεννούν.!

<strong>Την γλώσσα μου έδωσαν ελληνική
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

"με 4 λέξεις με γερνάς....
σε 4 νότες με βάζεις με κρίνεις...
για να αισθάνομαι να ξενυχτάω,
να εξαφανίζομαι όταν πονάω,
να μένω ελεύθερος....
και να βυθίζομαι όσο αντέχω..."

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Μες στο παράξενο μυαλό μου...

"Μες στο παράξενο μυαλό μου ο,τι κι αν νόμιζα δικό μου..."

Δεν υπάρχουν δικά μας, εκτος απο το πολύ αγαπημένο Τίποτα.
Τα αντικείμενα ίσως και να ανήκουν στους ανθρώπους,
οι άνθρωποι δεν ανήκουν στους ανθρώπους.
Ευτυχώς.

Μες στο παράξενο μυαλό μου,
όλα είναι θολά,
η μικρή φίλη, Η Οργή
αγκαλιάζει τον Συμβιβασμό.
....

Μες στο παράξενο μυαλό μου,
όλα παλεύουν συνεχώς
κι ο χρόνος δεν είναι γιατρός.

Μες στο παράξενο μυαλό μου,
ονειρα σπασμένα, πόρτες κλειστές, λάθη,
ανοσιότητες....
"Σπασμένες αρτιότητες... "

Περίεργα πράγματα.
ηλίθια οράματα

ημέρες σαν κλάματα.

Ονειρα...
τι νόημα έχουν?
Ισως. Απλά μας κρατάνε στην ζωή, '
μας απομακρύνουν απο το παρόν.
Ανάμνηση του μέλλοντος.
Ανάμνηση απο το παρελθόν.
Αυτές τι νόημα έχουν?
Ανάμνηση απο το Ποτέ....;
Αυτή κι αν δεν έχει νόημα να υπάρχει.
-Ολα έχουν νόημα.
Ολα είναι θολά, σαν τους ουρανούς που ανοίγουν εδώ και μέρες.
Ευτυχώς που ο ήλιος έχει κρυφτεί.
Μας έκανε αυτή τη χάρη...


"Να είχαμε μιαν άνοιξη.
Μη γελάς.
Με πράγματα που δεν υπάρχουν,
μη γελάς... "


Ταξιδεύω σ έναν κόσμο απο χαρτιά και φθόγγους,
εχω ξεχάσει να μιλάω και να ζω.
Τι κάνω εδώ?
Καθε φορά που πάω ν ανέβω,
κάτι με τραβά στην γη και πέφτω απότομα.
καθε που πετάω πέφτω.

"στα χαμηλά και στα ψηλά....
τα π αγαπώ σκορπίσανε και φύγανε και πάνε.... "

κάτι σπάει μέσα μου. Δε ξέρω τι . Αιώνες είναι σπασμένο.
Κάτι πονάει. Δε ξέρω τι.
-για όλα όμως υπάρχει μια αιτία. -

"Τόσα χρόνια μες στους χάρτες μου σε ψάχνω"


"Ετούτη η άνοιξη καθολου δε μ αγγίζει... "

Η χαμένη άνοιξη,
της χαμένης ανοίξεως....
Ακατανόητο σχήμα.

"Γυρω Γυρω όλοι, γύρω γύρω τίποτα και στη μέση εγώ"

Κυρια Δημουλά, ξενύχτισα πολλά βράδια παρέα σας...
Ευτυχώς που πάντα υπάρχει η Τέχνη..
Μια μούσα σε κρατά στη ζωή.

" Γυρω γύρω όλοι γύρω γύρω τίποτα και στη μέση εγώ. "

Φευγουν τα καράβια. Κάθε φορά που σαλπάρουν θέλω να φύγω για ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.
Ταξιδιώτης σε μια άγνωστη χώρα.
μα τι λέω; είμαι...
Αγνωστες δεν είναι και οι άνθρωπινες ψυχές... ?

Σαπίζω.




[Δρόμοι μοναχικοί, έρημοι, χωρίς φώτα, κόκκινοι ουρανοί, άνθρωποι κλεισμένόι στον ευατό τους, ίσκιοι, ναρκωτικά, μοαναξιά, κέρδος, συμβιβασμός, ξεπούλημα κι ο έρωτας παραμονεύει να ρήξει το βέλος του, αλλά δε βρισκει ανθρώπους, γιατί αυτοί όταν περπατάνε στους δρόμους κοιτάζουν συνέχεια πίσω τους και αποφεύγουν τα βέλη. ]



" το γέλιο ειναι όταν ταξειδεύω στον χρόνο, γιατί έξω στο παρόν σας κρυώνω. "

Να είχαμε μιαν άνοιξη...
" σ έναν ουρανό που εφτιαξα απο πτώσεις
αυτές που δεν αφωμοιωσε το ύψος... "
"δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ'ακούς;;"
















"πανω σε πιστες ευτυχιας δεν προσγειωνομαι"

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

καπου εκεί ξεκινάει μια πορεία.
Νέοι άνθρωποι που διεκδικούν δικαιώματα.
Κάπου έκεί βλέπω ένα πολύ όμορφο πρόσωπο.
-----
δεν το περίμενα να είναι ετσι.
κι όχι δεν χαρακτηρίζει όλους του φύλου του,
χαρακτηρίζει όλους της γεννιάς του.
Γιατί σήμερα ψάχνεις με το φανάρι να βρεις άνθρωπο.
Ανελέητοι συμβιβασμοί
κι ό έρωτας είναι ρίσκο,
γιατι δεν τον αντέχουν,
γιατί πονάει,
γιατι χάνεσαι.
ανιστόρητοι συμβιβασμοί.
Να μου επιτρέψεις να κρατάω ακόμη το τριαντάφυλλο
Οχι, δε θα συμβιβαστώ
και θα κρατήσω ακέραια τα τριαντάφυλλα
και θα προσέχω τ αστέρια μου,
μέσα στον δικό μου ουρανό,
μέσα στην δική μου χειμωνιάτικη μέρα
.

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

κι όλα μοιάζουν ίδια ξανά.
Η βροχή, ο αγέρας, ο ουρανός συννεφιασμένος,
δακρυσμένος και βουβός
κι ο ήλιος κρυμμένος.
ολα μοιάζουν ίδια ξανά.
άλλη μια φορά.
Η απώλεια, λίγοι εξαυλωμένοι φόβοι,
η εγκατάλειψη του ίσκιου κι ο εξευτελισμός του.
Τα σύννεφα που μ αγγάλλιασαν άλλη μια φορα...
Τίποτα το απροσδόκητο και το παράξενο σε τούτο το ταξιδιάρικο τοπίο.
Κι όμως όλα είναι παράξενα.
Μένουν οι σκέψεις βουβές, ανέκφραστες, μισές
μέσα σε μια καρδιά που ποτέ δε θ ανοίξει.
Ένα τείχος υψώνεται. Τα σύννεφα μ αγκαλιασαν άλλη μια φορά.
Γνώριμη η ατάκα.
χοροπήδημα, χοροπήδημα στην παιδική χαρά.
Αγιασμένος τόπος και τότ εξευτιλισμένος πια.
Και μιλάς χωρίς να σε ξέρουν χωρίς να σε καταλαβαίνουν.
γελάς μη δείξεις πως τα σύννεφα δε σ αγκάλιασαν και θυμώσουν.
Μια ελεύθερη πτώση πάντα είναι επώδυνη.
Μένει ανέκφραστο ακόμη το βαθύ.
ξεπούλημα μέσα σ ένα παζάρι ανθρώπων,
ξεπούλημα φτηνό,
εκποιηση φόβων,
εκποιηση ερώτων,
εκποιηση σαρκας,
εκποιηση ψυχής.
Γιατί να τα ξεπουλά΄τε όλα τόσο έυκολα.
Απομυθοποιώ τους ίσκους σου,
σε χαράσω πάνω στο άυλο...
Σε γράφω πάνω σε μια θάλασσα γαλάζια, κόκκινη, γκρίζα μπλε,
μαζί με γλάρους στου στέλνω χαιρετισμούς,
που επιδεικτικά αγνοείς.
Εκποιηση των πάντων. απομυθοποιηση.
Σε τίποτα δε διαφέρει ετούτο το τοπίο.
Ενας ουρανός γεμάτος γκρίζο,
μετράει αστέρια που ξεστράτισαν
και με μισεί γιατί θέλω ν αγγιζω το άυλο όνειρο.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

S: :S :S:S:S:S:

1
~~~~~~~
Ασ γίνουμε και μεις τώρα φιλήσυχοι πολίτες.

ας γίνουμε κι εμείς παδιά χωρίς αποψεις.

ας γίνουμε κι εμείς τώρα "καλοί" , υπάκουοι, έρμαια.

ας γίνουμε κι εμείς "έυγενικοί",

ας γίνουμε κι εμείς ολοι πανωραίοι. ...

ας γίνουμε κι εμείς ρομποτάκια,

ας γίνουμε κι εμείς μηχανές,

ας γίνουμε κι εμείς ευχάριστοι,

ας γίνουμε κι μεις υποδείγματα "ηθικής"...

ετσι για να αρέσουμε στους ανθρώπους
...
ναι ν'αρέσουμε στους ανθρώπους.
να μην είμαστε ο εαυτός μας, να είμαστε ευπλαστοι,

να ερωτευομαστε συμβατικά, να αγωνιζόμαστε συμβατικά, να πιστέυουμε συμβατικά,
να μαστε δηλαδή συμβατικοί μαλάκες.

και να μη διαβάζουμε Γώγου, Ριτσο κλπ ... τα ταραχοποιά στοιχεία, τα αναρχοκομμούνια και γίνουμε ίδιοι...

Θέλουνε να γίνουμε "πουτάνες θεατρίνες" .... να παίζουμε σ ένα θέατρο κάθε μέρα.

Και προπάντων να μη βρίζουμε.
(μερικές λέξεις δεν λέγονται αλλιώς και μερικοί άνθρωποι δεν χαρακτηρίζονται αλλιώς. )
Μόνο που μας νοιάζει η βωμολοχία... Τους ανθρώπους πάντα τι λέμε τους νοιάζει.

Λόγια... τα φοβάμαι. αιτία καταστροφών ώρες-ώρες.

και πρέπει, λέει, στους ανθρώπους να λέμε τα πάντα πλαγίως.
γιατί της είπε οτι αλλάζει τους άνδρες σαν τα πουκάμισα και θύμωσε... λες κι είπε ψέματα.

Ψέματα. ψέματα. ψέματα.


Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Πολιτική κουβέντα.


Μα τι συμβαίνει εκεί έξω?
Κάτι έχουμε πάρει κι εμείς μυρουδιά, κύριοι... Υπουργοί. .
Ναι, ακόμη κι εμείς τα βασανισμένα παιδάκια των Πανελλήνιων(του όπιου των νέων) ,
που ούτε για κατούρημα δεν έχουμε χρόνο, κάτι έχουμε πάρει πρέφα.

Οικονομική κρίση χτύπησε.
Κι όμως, δεν είχε οικονομική κρίση εδώ και χρόνια?

Οικονομική κρίση...Ποιοί μπορεί να είναι οι λόγοι?
Δεν είμαι οικονομολόγος να ξέρω.
Το μόνο που βλέπω είναι ότι 2ο και βάλε τρώνε χρήμα. Χτίζουν βίλες. Κάνουν δείπνα σε πανάκριβα εστιατόρια. Ταξιδεύουν. Λαϊκίζουν Προσποιούνται

"Μιζενς", Βατοπέδι... κι ένα σωρό άπλυτα βγαίνουν στην φόρα..
Τα καύσιμα ανεβαίνουν. Στο ρεύμα μπαίνει φόρος. Ο ΦΠΑ αυξάνεται.
Καλά, για τσιγάρο...ούτε λόγος. Σε λίγο θα βλέπουμε το κόσμο να καπνίζει τα πεταμένα στο δρόμο τσιγάρα. Για ποτό? Ξεχνατα. Περασμένα μεγαλεία, διηγόντας τα να κλαις.....


Μειώσεις μισθών στους δημοσίους υπαλλήλους...Είναι, λέει, πολλοί... Και βέβαια είναι πολλοί και οι πιο πολλοί "οχαδερφιστές"... Οι μισοί όλοι μέρα παίζουν χαρτιά... Ε βέβαια, αφού τόσα χρόνια κάθε βουλευτάκος έβαζε απ τα πλάγια το γιο του στο δημόσιο, μετά το γαμπρό του... ε και μετά έχωνε και κάνα εγγόνι, έτσι για ποικιλία.... να βρίσκεται.

Μειώνουν τους μισθούς γιατί το κράτος καταρρέει...Να τα πάρουν από τις τράπεζες...Πέρσι πόσα δις δώσανε λόγω παγκοσμιοποίησης της κρίσης?

Τι φταίει οι δημόσιος υπάλληλος να τα πληρώσει? Τον ρώτησε κανείς αν μ αυτά που του μειώνουν δεν έχει κανόνισει να πληρώσει το ενοίκιο? Κι ο Έλληνας απο που θα κόψει? Απο το φροντιστήριο του παιδιού του, απο το φαί του, απο τα ρούχα του?
Απο πού? Θα είμαστε άνθρποι μηχανές...Θα δουλέουμε για να τρώει μια ο Καρα-μαλακα-Αλης κι απ την άλλη ο Μουστακαλης?..

Φοβάμαι οτι οι αντιστάσεις πέφτουν. Μα όχι.
Μπαίνει κι η καθηγήτρια μέσα και σου λέει
"Ύβρις είναι να ζητάω εγώ 1000, ενώ στην Αφρική δεν έχουνε να φάνε..."
Βέβαια, κι εγώ άμα είχα από αλλού εισοδήματα που να φτάνουν το χιλιάρι σε μια μέρα, αυτό θα λεγα...
Δηλαδή, κυρία δεν είναι ύβρις να δουλεύουμε εμείς, να σπουδάζουμε, να φτύνουμε αίμα, και να παίρνουμε 600 Ε και αν? Δεν είναι ύβρις το θράσος των κυβερνήσεων?

Να κόψουν τους μισθούς τους. ΝΑ σφίξουν το ζωνάρι τους, κι όχι ο λαός να πληρώνει τα κερατιάτικα.

Τελικά, ορισμένα καθηγητές μου δεν έχουν φιλότιμο. Υποτιμούν τον εαυτό τους και την δουλειά τους. Δέχονται τα μέτρα. Πόσο κουτόχορτο πια? Πόση κομματικοποίηση δηλαδή?


Ξυπνάτε ρε~~~!!!!!!!

Θα μου πεις και γιατί να πληρώνονται? για να κάνουν κατάχρηση εξουσίας και να το παίζουν ειδήμονες? Καημένα βόδια, αγράμματα ζωντανά. Θα πρεπε να ντρέπεστε γι αυτά που μας προβάλετε.
Κι όμως, είναι κι οι άλλοι, οι λίγοι. Εκείνοι οι όντως μορφωμένοι, οι σωστοί, οι ρομαντικοί. Αυτοί πρέπει να πληρώνονται. Αυτοί καλά κάνουν και επαναστατούν.

"Θα ρθει καιρός που θ αλλαξουν τα πράγματα"...

Πότε κυρία Κατερίνα? Πότε?



Αυτά απο μια νέα, που δεν ξέρει ούτε οικονομικά ούτε νομικά, ούτε κόμματα. Μόνο κοινή λογική διαθέτει κι ίσως να υπερβάλλει.





Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Για μία ακόμη φορά στα σμβολά σου καταφεύγω.
Είναι χαμένο παιχνίδι.
Μια στα σύννεφα και μια στον Κάτω κόσμο.
Μια στο φως, μια στην σκιά.
-Ησουνά πάντα στο φως. Φαινόσουν. Σε κοίταζαν χωρίς να βλέπουν-
Πάλι τα χεις χαμένα.
Ανεβοκατεβάσματα ζωής.
Αιτία?
καμία. ένα λόγος απροσδιόριστος.
Καφές πικρός απογευματινός, φυσάς καπνό,
να ξεθολώσει το μυαλό σου...
Ολα τα λόγια που χες πει χωρίς αιτία καμιά.
Μέσα σου είναι κάτι πιο βαθύ, σαν χαρακιά.
το εσύ φταίει.
Ντελίρια, καταθλίψεις, συνανατροφές ανούσιες,
ζωή χωρίς ουσία καμιά
-πάντα έχει ουσία η ζωή-
Μια αντίφαση όλη σου η ζωή.
Το απόλυτο και το σχετικό.
Το τώρα το χθες όλα μαζί ίδια μοιάζουν.
ραδιόφωνα μουσικές.
Κάποτε χανόσουν σε δρόμους και σε θάλασσες ατέλειωτες ώρες,
να μαζέψεις την ψυχή σου απο το πάτωμα.
Μέσα απο τα χώματα να ξαναγεννηθείς.
και να όμως, που δεν το κατάφερες.
Και είσαι ακόμη χάμο.
Χέρια δε θες να σε σηκώσουν.
Αν όμως είχες προλάβει να σηκωθείς, όλα θα σαν αλλιώτικά.
Κι είναι που όλα ήρθαν τόσο νωρίς.
Πρέπει να ξεμπερδεύεις.
Το σαράκι σε τρώει.
Αυτοκαταστρέφεσαι και το ξέρεις.
Αποτελέσματα ζωής.
Ισως να ξεναγεννηθείς μετά απο καιρό.
Σίγουρα. Δύναμη.
Τόσο αφοπλιστικά δυνατή και τοσο αδύναμη.
Σαν δυο πρόσωπα να έχεις κι όλο αλλάζεις.
Οι φόβοι σου κι οι φόβοι μου στο ίδιο το τραπέζι...