ακόμη τα κομμάτια προσπαθείς να μαζέψεις απο το πάτωμα.
ένα χέρι που σε βοηθάει να σηκωθείς,
σπασμένο χέρι,
άδεια καρέκλα,
κουρασμένο βήμα μετέωρο.
είναι που δεν έρχεσαι Εσύ.

Τρεμάμενο χέρι,
φωτογραφίες παντού,
φωνάζεις τ ονομά μου,
και φεύγεις...
φευγεις...
εξαυλώνεσαι.

Λείπεις κι η λύπη πανυγηρίζει.
Σπασμένες χορδές μιας κιθάρας που δεν έπαιξε ποτέ.
Κρασιά που δε σε ζαλίζουν με τίποτα.
Αδειες ζωές χωρίς νόημα κανένα.

Αδιάφοροι χωρισμοί.
ΑΜθρωποι που σε πλήγωσαν κι άλλους που πλήγωσες.
Λευκά χρώματα στον ουρανό.
Κόκκινος ήλιος.
Μαύρος ήλιος.
Κομμάτια.

Θρύψαλα.
τι να τον κάνεις τον ήρωα?
τι τον θες?
παντού υπάρχει ένας ήρωας, αφανής μεν αλλά υπάρχει.

Ο κόσμος σου είναι κάστρο απάτητο.
πώς να πλησιάσω?

Τι να σου πω?
τι θες ?

δεν υπάρχει κάτι εδώ.
καμμένη γη.

λύπες μύθοι,
βυθοί απάτητοι.

ένα χέρι....

ένα χέρι...


σπασμένο χέρι.

Θα αλλάξω αυτόν τον κόσμο....~?~

- ας ήξερε κάποιος να μου πει. τι να πουν κι αυτοί? που ξέρουν?