κι όλα μοιάζουν ίδια ξανά.

Η βροχή, ο αγέρας, ο ουρανός συννεφιασμένος,

δακρυσμένος και βουβός

κι ο ήλιος κρυμμένος.

ολα μοιάζουν ίδια ξανά.

άλλη μια φορά.

Η απώλεια, λίγοι εξαυλωμένοι φόβοι,

η εγκατάλειψη του ίσκιου κι ο εξευτελισμός του.

Τα σύννεφα που μ αγγάλλιασαν άλλη μια φορα...

Τίποτα το απροσδόκητο και το παράξενο σε τούτο το ταξιδιάρικο τοπίο.

Κι όμως όλα είναι παράξενα.

Μένουν οι σκέψεις βουβές, ανέκφραστες, μισές

μέσα σε μια καρδιά που ποτέ δε θ ανοίξει.

Ένα τείχος υψώνεται. Τα σύννεφα μ αγκαλιασαν άλλη μια φορά.

Γνώριμη η ατάκα.

χοροπήδημα, χοροπήδημα στην παιδική χαρά.

Αγιασμένος τόπος και τότ εξευτιλισμένος πια.

Και μιλάς χωρίς να σε ξέρουν χωρίς να σε καταλαβαίνουν.

γελάς μη δείξεις πως τα σύννεφα δε σ αγκάλιασαν και θυμώσουν.

Μια ελεύθερη πτώση πάντα είναι επώδυνη.

Μένει ανέκφραστο ακόμη το βαθύ.

ξεπούλημα μέσα σ ένα παζάρι ανθρώπων,

ξεπούλημα φτηνό,

εκποιηση φόβων,

εκποιηση ερώτων,

εκποιηση σαρκας,

εκποιηση ψυχής.

Γιατί να τα ξεπουλά΄τε όλα τόσο έυκολα.

Απομυθοποιώ τους ίσκους σου,

σε χαράσω πάνω στο άυλο...

Σε γράφω πάνω σε μια θάλασσα γαλάζια, κόκκινη, γκρίζα μπλε,

μαζί με γλάρους στου στέλνω χαιρετισμούς,

που επιδεικτικά αγνοείς.

Εκποιηση των πάντων. απομυθοποιηση.

Σε τίποτα δε διαφέρει ετούτο το τοπίο.

Ενας ουρανός γεμάτος γκρίζο,

μετράει αστέρια που ξεστράτισαν

και με μισεί γιατί θέλω ν αγγιζω το άυλο όνειρο.