Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011
Τα πράγματα είναι απλά πολυ.
πιο απλά κι όμως
ακόμα κι έτσι έρχονται στιγμές
που φαντάζουν όλα αβάσταχτα για μένα
που δεν καταλαβαίνω
και δεν ξέρω αν πρέπει τα γέλια να βάλω
ή τα κλάματα από το φόβο
ή εδώ να μένω δίχως δάκρυα
δίχως χαμόγελα
σιωπηλή
αποδεχόμενη τη ζωή μου
το πέρασματο χρόνο.
Idea Vilarino
εισαγωγικό σημείωμα-μετάφραση
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
Πάθος προσφέρεται χωρίς τίμημα.
Μόνο ν' αντέχεις.
(μπορείς ; )
Ολοι ξέρουν το τίμημα του πάθους, κανείς δεν ξέρει την αξία του, όμως.
Σ αυτή την εποχή όλοι ξέρουν πόσο κάνει κάτι, κανείς δεν ξέρει πόσο αξίζει πραγματικά.
Το πάθος το πληρώνεις ακριβά.
Σε τραβάει απ τα μαλλιά,
σε πετάει σε χαράδρα.
Σε σκοτώνει,
μα σε γεννάει κιολας.
Είναι ανάγκη το πάθος.
Γιατί ποιός μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό ;
Κι όμως μένω εδώ.
Γεμίζω αδειάζω τασάκια.
Γεμίζω αδειάζω μπουκάλια ούζου.
Γεμίζω αδειάζω συναισθημα.
Γεμίζω αδειάζω κόκκινο χρώμα.
Δεν μου δώσανε αρκετό για να γεμίσει ο τενεκές όμως.
Αντέχει κανείς ρε πούστη μου ;
Ρωτάω συνέχεια και καταλήγω . "ΟΧΙ".
Είναι που το σύστημα μας μαθαίνει να φοβόμαστε.
(τα επιχειρήματα άλλη φορά υπερ αυτού. )
Σ' αφήνω, γεια.
Εξω βρέχει.
"αλλη μια κυριακή σαν παρατεταμένη ασφυξια"
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.
Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.
Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.
Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.
Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.
Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.
Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.
Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.
Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.
Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;
Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.
Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.
Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;
Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.
Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.
Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.
Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;
Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.