Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

"αλλη μια κυριακή σαν παρατεταμένη ασφυξια"

Απο χθες ο καιρός ήταν άγριος.
Βράδυ παράξενο, βαθύτατα θλιμμένο.
Κόκκινος ουρανός, αέρας, μια κοπέλα μαυροντυμένη που πήρε τους δρόμους.
Κάτι ζευγάρια που χώριζαν, κάτι άλλα που μείναν μαζί απο συνήθεια.
Αγριο βράδυ, γεμάτο αλκοόλ,φιλοσοφίες κι άλλα τέτοια ναρκωτικά.
Μια φυγή απρόσμενη κι απότομη.
Στον δρόμο βροχή δυνατή.

Βρέχει τελευταία πολύ παντού, μουχλιάσαμε.
Να ρθει λίγο φως σ' αυτή τη πόλη.

Σήμερα η μέρα ακόμα πια άγρια.
Κυριακή πρωί.
Σηκώνεσαι απότομα απ το κρεβάτι, μετά απ το όνειρο.
Τρέχεις στην καφετιέρα, αλλά δεν έχεις καφε.
Αντικρυζεις τα ρούχα στον καναπέ πεταμένα.
"Ρε πούστη μου δεν θα τα ξαναπετάξω" σκέφτεσαι.
Μαζεύεις τα ρούχα, ανοίγεις παράθυρο.
Τυλιγμένη στα σύννεφα ξανά ετούτη η πόλη.
Αέρας, η απλώστρα έπεσε κάτω.
Απλώνεις ένα πλυντήριο.
Καθεσαι στον καναπέ καπνίζοντας.

Ο ουρανός, ο ουρανός είναι... απερίγραπτα ωραίος.
Τα φύλλα τα παίρνει ο αέρας και κάτι αχτίδες ήλιου εμφανίζονται που και που.
Οι περαστικοί... Αυτούς συλλογίζομαι κάτι τέτοιες στιγμές.
Αυτούς που περνάνε τις ζωές μας και πάντα κάτι ξεχνάνε και μας τ' αφήνουν σαν δώρο ή σαν τιμωρία.
Ξαφνικά μια πεταλούδα έρχεται στο μπαλκόνι.
Απο τις τελευταίες πεταλούδες του καλοκαιριού.
πού βρέθηκε μέσα στο χειμωνιάτικο αυτό τοπίο η πεταλούδα ;
Ειναι όμορφη πάντως.
Εκατσε λίγο εκεί και έφυγε.

Ξαφνικά αρχίζουν να χτυπάνε τηλέφωνα.
ανα 15' τηλέφωνο.
Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του.
Θέλω να μείνω σπίτι μου, αλλα δεν το σέβονται.
Κι έχουμε και κάτι γιορτές σήμερα.
Ομιλίες, φωνές τραγούδια.
Καμιά φορά νιώθω να λείπω
κι άλλες φορές νομίζω πως θα δώσω μια
και θα τα σπάσω όλα.
ή θα αρχίσω να τους κλωτσάω όλους και να τους φωνάζω.
Αντ αυτού σωπαίνω.

Ούτε να γράψει κανείς δεν μπορεί.
Τι με ρωτάς γιατί κοιτάω τον ουρανό;;;
Γίνεται να μην ρωτάς ποτέ το γιατί ;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου