Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

ανοσία ή ανοησία;

είμαι ανάμεσα στο κενό και στο τίποτα, στο πουθενά.
είπα πως θ αρχίσω απ την αρχή και το κανα.
τώρα όμως δεν νιώθω τίποτα.
ούτε καν θλίψη.
λένε πως ματώνει ο,τι είναι ζωντανό.
μήπως λοιπόν δεν είμαι;
μήπως ναρκώνω τις απουσίες και τα συναισθηματα μου;
και τελικά πώς αλλάζω;
αλλάζω;
ενηλικίωση;



δεν με πειράζουν πια οι απουσίες, τις συνήθισα.
δεν μ' απογεητεύουν πια οι άνθρωποι.
τους συνήθισα.
δεν με πληγώνουν πια οι αδιαφορίες. τις έμαθα.
δεν δένομαι πια με τους γύρω μου. θα φύγουν το πρωί.
δεν φοβάμαι την εγκατάλειψη. την ξέρω καλά.
δεν πονάω πια. τώρα ξέρω.
μόνο καμιά φορά, εκεί, στο μπαλκόνι μου κοιτάζω τον ήλιο ανάμεσα στα σύννεφα να πέφτει στο πέλαγος και υγραίνονται
τα μάτια μου.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

"το ποτάμι πισω δεν γυρνάει"

Η ζωή είναι μπροστά μας, κυρία.

Μόνο μπροστά μας. Είναι εκεί και μας περιμένει.

Οχι δεν λυπάμαι. Σφίγγω τα δόντια και αποχαιρετώ τους πάντες.

Η ζωή είναι μπροστά.

Θα χαθούν κι οι άνθρωποι που αγάπησα, όπως χάθηκαν κι οι άλλοι.

Μετά θα έρθουν άλλοι.

Ισως να ξεχάσω τους τόπους που αγάπησα.

Μετά θ αγαπήσω άλλους.

Θα ξεχάσω τους φίλους μου, καθώς κι εκείνοι.

Μόνο κάτι μακρινά τηλέφωνα.

Θα μαι μόνη μου και το ξέρω, όπως πορεύονται όλοι στην ζωή.

κι εκείνες οι ώρες που νομίζεις πως είσαι μαζί, απλές ψευσαισθήσεις είναι, που έχεις ανάγκη να τις πιστέψεις, για να μην δέσεις πέτρα στον λαιμό σου.


Στο μεγάλο αμφιθέατρο, στην μεγάλη πολη, στο μικρό μου σπίτι, μόνη, ολομόναχη, δυνατή κι ελεύθερη συνάμα, με το πρόσωπο και το βλέμμα σίγουρο, γεμάτο θάρρος και δύναμη, έτσι όπως μου πρέπει.


Δεν θα φοβάμαι. Δεν έχω κάτι να τρομάξω. Μου το χω υποσχεθεί. Δεν θα τους αφήσω να με ξανααπογοητεύσουν και κυρίως δεν θα με ξανα απογοητεύσω. Θα μαι δυνατή, γιατί μπορώ.

"αδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο.. "

σ' ένα απέραντο άδειο δωμάτιο.. αυτό της ψυχή σου..
δεν υπάρχει φως της στιγμής, μόνο φως του μέλλοντος.
τεράστια δυσαρέσκεια γυρνά γύρω γύρω,
μετά έρχεται η Οργή για το λάθος και σου βάζει μαχαίρι στο λαιμό.
Πρέπει ν αλλάξεις. Θες ν αλλάξεις.
Η δύναμη εξασθενημένη σκεπάζεται με χοντρές κουβέρτες. Εχει πυρετό και κρυώνει.
Γιατί την άφησες να παγώσει;
Ενα είδωλο-φάντασμα χορεύει στον απέναντι καθρέφτη. Ισαίσα που διακρίνεται μέσα στο πηχτό σκοτάδι.
Ενας φόβος πάντα υπαρκτός, το πέρασμα του χρόνου που σκοτώνει. Ισως και την αθωότητα που αιμοραγεί..
Αγωνία και λιγη Νοσταλγία σου χτυπούν την πλάτη.
Η Ανία έρχεται απειλητικά κατά πάνω σου και συ με το γέλιο προσπαθείς να την τρομάζεις. Τρομάζεις το κενό για ν απομακρυνθεί, μα επιστρέφει.

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

κι είπα ξανά πως αρχίζω απ την αρχή.

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

πρωιμη νοσταλγία..

Η γειτονιά μου με τα μικρά ανηφορικά στενάκια,
τις γλάστρες στα μπαλκόνια,
τις καρέκλες και τα τραπέζια στις αυλές
και τις ηλικιωμένες γερόντισες που μιλούν...

Εκείνη η βιολέτα που φύτρωσε πάνω στον τοίχο τον ασβεσωμένο, τον πάλλευκο...

Και μετά τα φώτα του δήμου που χλωμιάζουν...

Το φεγγάρι στέκεται πάνω απ την πόλη και την γειτονιά μου.. και φωτίζει τον ουρανό.. και τα σπίτια..
Ολα τυλίγονται στο φως του και πέρνουν μια άλλη μυστηριακή όψη.
Επειτα το φεγγάρι αιχμαλωτίζεται στα σύννεφα και μένω έκθαμβη να σκέφτομαι " μα Θεέ μου, πού βρέθηκε τόση ομορφιά.. "

Η πλατεία απο κάτω γεμάτη φοιτητές, γεμάτη νέους... Ζωή και ηρεμία..
Ολα κυλούν τόσο γαλήνια..
Μια μικρή γλυκιά μελαγχολία πανιέται στο τοπίο, που σε οδηγεί στην απέραντη γαλήνη..

Και εγώ, σκέφτομαι πώς θ αποχωριστώ αυτόν τον τόπο που τον αγάπησα.
Θα μου λείψουν ακόμη και τα πρόσωπα των φοιτητών που έβλεπα κάθε μέρα και τυχαία μπορεί να ήξερα τ ονομα τους.
Θα μου λείψουν οι φίλοι, τα γνώριμα πρόσωπα, οι γλάστρες, τα στενά, η μυρωδιά, η θάλασσα, οι γονείς μου, οι δρόμοι... Αχ οι ρίζες.. είδες τι κάνουν οι ρίζες; ο ΤΟΠΟΣ μου, το νησί μου, εδώ που μαι οικεία και ξένη μαζί...

Τον έχω αγαπήσει αυτόν τον τόπο, το κάθε του λουλούδι, το κάθε στέκι μου κρυφό, τον κάθε βράχο, την καρέκλα του Ρίτσου, τα βότσαλα, τον βοριά που πηρουνιάζει, την ηρεμία του, τα χωριά του...

Θα μου λείψει το καλύβι της φίλης μου που πηγαίναμε χειμώνα και το χώμα μύριζε απο την βροχή.. και μετά χανόμαστε μέσα στο δάσος με κουβέντες χαζές.. μα ήταν τόσο όμορφα..
Κουκουνάρια, λίγο χιόνι, το τζάκι που έκαιγε, το παράθυρο που έχει θέα ένα γυμνό δέντρο κι απο κάτω εκείνο το χρώμα των φύλλων, εκείνο το φθινοπωρινό..

Η αγριεμένη θάλασσα τον χειμώνα ήταν λες και μου μίλαγε. Ξαπλωνα στην άμμο με τ ακουστικά κι άκουγα και τον μελωδό να κροταλίζει..

Συγκίνηση.. μια μιρκή συγκίνηση.. υγραίνονται τα μάτια μου... Ο ΤΟΠΟΣ μου.. τα μέρη μου..

Είναι κάτι σαν νοσταλγία, όσο κι αν θεσ να φύγεις, όσο κι αν ξέρεις πως ανοιγεις φτερά..



Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

21-9 Ειρήνη, ειρήνη



21 Σεμπέμβρη σήμερα. μια συνηθισμένη ημέρα για πολλούς γεμάτη άγχη, τρέξιμο, δουλειές, ένας καφές με φίλους ίσως, λίγο γυμναστήριο, ραδιοφωνο κι ο,τι άλλο συνηθίζει ο καθένας στην καθημερινότητα του. Ωστόσο για μερικούς ανθρώπους η σημερινή ημέρα, όπως κι οι άλλες μέρες, δεν κυλάει τόσο ήρεμα, όπως οι δικές μας. Σε γωνιές της γης υπάρχει πόλεμος, καταστροφή, αλληλοσκοτωμός.
21 Σεπτέμβρη λοιπόν, Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, καθώς έτσι έχει οριστεί απο τον ΟΗΕ το 1981. Ολοι εμείς ενδεχομένως να κάνουμε εκδηλώσεις, αφιερώματα στο ραδιόφωνο ή στα ιστολόγια μας. Κάνουμε κάτι τόσο απλό, που όμως δεν είναι αρκετό.


Ειρήνη
Στον Κώστα Βαρνάλη

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα
φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτακ'
οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που
παγώνει το νερό στο παράθυρο,είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουνστο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους πού
σκαψαν οι οβίδες
φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές πού
καψε η πυρκαϊά δένει τα
πρώτα της μπουμπου και η ελπίδα
κ' οι νεκροί
μπορούν να γείρουν στο πλευρό
τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του
κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού τοβράδι,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στοδρόμο δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει
φίλος,και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός
γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές
καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ'
ένα
βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλολέγοντας:
το φως, το φως, το φως,και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως
είναι η ειρήνη.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να
γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από
κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ'το σύννεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης τοΣαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκεμα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της
χαράς μέσα στο βράδικ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος
ύπνος
τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει
βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του
χρόνου
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θυμωνιές των αχτίνων στους
κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης σταγόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφέ μου -- όταν λέμε: αύριο θαχτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα
δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινούτο ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο
προλετάριος
είναι η ειρήνη.
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των
ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Και τ' αλέτρια που χαράχουν βαθειές
αυλακιές σ' όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ' άλλο.
Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,αυτό 'ναι η ειρήνη.

του Γιάννη Ρίτσου


















βροχή και σήμερα κι εγώ στα σύνορα..

Παρά την προηγούμενη ανάρτηση δεν εξιλεώθηκα ακόμη. Είπα πως δεν έζησα τον έρωτα σε έντονο βαθμό. Θα μπορούσα να πω πως είναι μεγάλο ψέμα. Ακόμη θυμάμαι εκείνα το λόγια που ήταν σαν ποιηση κι ήταν απο έναν άνθρωπο που με κατανόησε. Με κατανόησε, μα όχι αρκετά. Εβαλε ένα προσωπείο για να μ΄αρέσει, για να ναι στα μέτρα μου. Μετά τρόμαξε, γιατί με θεώρησε τέλεια. Νόμισε πως ήμουν τέλεια κι έφυγε. Εφυγε μα έμεινε κοντά μου στην ουσία για πολύ καιρό. Κοντά μου; Τραγική ειρωνία. Πάντα η απόσταση, αυτή η τεράστια απόσταση. ΜΕτά απο δυο χρόνια ενήλικη πλέον πάτησα την πόλη που έζησε ή που ζει. Ποιός ξέρει; Εκείνος ξέρει που θα βρίσκομαι. Δεν ξέρει όμως πόσο έχω αλλάξει απο τότε. Μα και πάλι, δεν ξέρω αν έχω αλλάξει. Είναι περίεργα όλα. Κι όλες οι φορές που τον είδα ήταν δύο κι αυτό απο μακριά. Μα πόσο παράξενος έρωτας;

Κι ύστερα κι άλλη μια ιστορία.Μια δική μου ψευδαίσθηση ή έτσι θέλησε αυτός. Εκανα σαν κοριτσάκι κι ήμουν τότε πιο πολύ. Τρεμούλα, κοκκίνισμα κι όλα αυτά που σε κάνουν ευάλωττη στον Θεό σου. Μα ο Θεός μου κι αυτός ήταν μακριά και φοβισμένος. Φοβισμένος; Ποιός ξέρει; Όχι εγώ πάντως.

Επειτα μεγάλωσα, μεγαλώνω. Τους απομυθοποιησα και τους δύο και είπα πως είναι λίγοι. Κι όντως είναι λίγοι. Απομυθοποιησα και τον έρωτα. Τώρα μου μοιάζει με αστείο, με παιχνίδι και μάλιστα με ηλίθιο παιχνίδι. Δεν αξίζει να ερωτεύεσαι μόνος σου. Ούτε να δίνεις την εικόνα που θες σ αυτούς που ερωτεύεσαι. η τέχνη του ν αγαπάς(ένα βιβλίο που διάβασα κάποευ στα 14) είναι να αγαπάς αυτό που είναι ο άλλος κι όχι αυτό που νομίζεις οτι είναι.

Ετσι τώρα έχω μείνει άδεια. Πολύ άδεια. Εχασα μήπως την αφέλεια της νιότης; Ωρίμασα; Μα ξέρω πως ίσως σε λίγο καιρό πάλι μπορεί να μυθοποιώ, να ερωτεύομαι και να χάνομαι κι ας ξέρω πως είναι χαζό ή ανώφελο. Γιατί όλα τα πράγματα και τα συναισθήματα έχουν ημερομηνία λήξης. Ευτυχώς.

Πηγαίνω στον καθρέφτη μου. Με βλέπω να έχω παραμορφωθεί εδώ και καιρό. Είμαι ωχρή κι ακόμη υπάρχει αυτή η πτωματίλα στα μάτια μου. Παλιά έλαμπαν ήταν πιο ζωντανά. Τώρα δεν ξέρω τι έπαθαν.Παράλληλα, βλέπω και το σώμα μου να παχαίνει. Τι κάνω;Καλύπτω κενά στο ψυγείο;Είναι τόσο μα τόσο ηλίθιο αυτό.
Μα και το μυαλό μου έχει ξεθωριάσει. Ημουν αλλιώς. Κάποτε ήμουν αλλιώς. Ξέρω πως στην ζωή η χαρά είναι ελάχιστη.μετρημένη σε δόσεις.
Αλλά ρε πούστη μου αυτή η ζωή μου χρωστάει πολλά ή μήπως εγώ της χρωστάω οεο?
΄
Εχω χάσει και την εμπνευση μου. Δεν με εμπνέει τίποτα. Δεν δημιουργώ τίποτα όμορφο. Ενώ παλιά... Σκέψεις κοινές, μελαγχολικές και κουραστικές.Είχα πει πως δεν θα ξαναγράψω τίποτα δικό μου στο ιστολόγιο αυτό, μόνο και μόνο γιατί δεν αφορούν κανέναν. Γίνομαι κουραστική, το ξέρω. Το λέει κι η μάνα μου αυτό. Ο λόγος που έγραψα ήταν γιατι απ τον υπολογιστή ακούω ραδιόφωνο και χαρτιά δεν μπορώ να φέρω κάτω, γιατί μπαινοβγαίνει ο αδερφός μου στο σπίτι..

Χτυπάει το τηλέφωνο. Κάποιος απ τον έξω κόσμο με καλεί. Ας πάω να δω αν και δεν με αφορά και πολύ ο έξω κόσμος. Ο μέσα μου κόσμος με νοιάζει που καταστρέφεται ή αναδιαρθρώνεται;;; Ιδέα δεν έχω.

"ειμαι ένας Αμλετ στη βροχή, γυρνώ στην επαρχία.. "

απογευμα, σπίτι, ένα λικέρ σε ψηλό ποτήρι, ένα τσιγάρο στο τασάκι,μουσική. Σκέψεις για το τίποτα, ίσως απο σκέψεις τίποτα. Μονοτονία. Πλήξη. Τον τελευταίο καιρό κατανοώ πως ζω μόνο διαβάζοντας βιβλία, ποιηματα και φιλοσοφίες συνήθως. Η τηλεόραση παίζει όλη μέρα. Χαζέυω και ζαβλακώνομαι μπροστά της. Λιγοστές δουλειές του σπιτιού, νοικοκυριό.
Στο νέο στέκι το Σάββατο κάναμε γιορτή την μοναξιά. Κάθεσαι έτσι απλά και μιλάς, τι να πεις;Συνηθισμένα λόγια, βαρετά, ανθρώπινα, τυπικά, θα λεγα.
Ερημιά. Ολοι φύγαν.
Αρνούμαι να βγαίνω κάθε μέρα μόνη έξω. Μα γιατί; Είναι τόσο ωραίο το φθινόπωρο. Νιώθω τόσο μπερδεμένη κάθε φορά που σκέφτομαι τι μου συμβαίνει.
Μέσα μου υπάρχει μια οργή που χει τις ρίζες της στα παιδικά μου χρόνια, ίσως. ποιός να ξέρει; Νιώθω πληγωμένη απ τους ανθρώπους. Η υπερευαισθησία είναι ένα ελάττωμα, λένε πολλοί και μαζί τους συμφωνώ κι εγώ. Αποκτάς άμυνες. Σκληρότητες και εγωισμοί και λόγια και περιβλήματα και τείχη, για να μην εισβάλλουν οι πολλοί στον κόσμο σου.
Ομως διχάζεται κανείς. Πάντα δεν έλεγα ν' αφήνεις του άλλους να δουν το βασίλειο σου ή την κόλασή σου; Ναι πρέπει. Το κάνω. Μα γιατί; Αφού σε πληγώνουν.
Οσο για τους έρωτες, έχω πάψει πια να τους πιστεύω. Είναι ένας κύκλος αέναος. Νιώθεις ευάλωττος, ο άλλος ασκεί επιρροή πάνω σου, τον κάνεις Θεό, σε κάνει Μούσα, τον μυθοποιείς, σε μυθοποιεί. Μετά φεύγει ο καιρός. Σ απομυθοποιεί, τον απομυθοποιείς,σκληραίνεις, σκληραίνει. Θυμώνεις που έγινες ευάλλωτη. Τον συνηθίζεις. Σε συνηθίζει. Εκεί έχει τελειώσει η σχέση. Προσπαθείτε να την κρατήσετε και τελικά σπάει. Φεύγει, φεύγεις. Καμιά φορά μένεις πίσω και τότε γράφεις, διαβάζεις, χάνεσαι. Μετά ο κύκλος ξαναρχίζει. Ωρες-ώρες απομυθοποιώ τόσο αυτή την μαγεία του έρωτα κι ας μην την έχω ζήσει πολύ έντονα. Οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν πολύ και διαφέρουν το ίδιο πολύ.
Μοιάζει τόσο βαρετό κάποιες φορές κι ας έλεγε ο Πλάτωνας πως ο έρωτας είνια η ουσία της ζωής ή κάτι τέτοιο παρόμοιο.
Οσο για τα άλλα μισά... λυπάμαι, μα δεν το πιστεύω.
Υπάρχουν μα ποιός το βρίσκει; Ισως κανείς.
Δεν πιστέυω πως υπάρχουν μεγάλες αγάπες.
Κι αυτό με θλίβει, ίσως μέσα μου βαθιά να ελπίζω.
Κι όμως είναι ο μηχανισμός των ανθρώπων που ζουν στον Μέλλοντα χρόνο περιμένοντας την ευτυχία. Μεγάλη απάτη. Ο Μάρκος Αυρήλιος έλεγε πως το μόνο που έχουμε είναι το παρόν κι όχι το παρελθόν ή το μέλλον. Το παρόν μου μοιάζει άδειο.
Περιμένω απεγνωσμένα την Παρασκευή για να πάω στην Κινηματογραφική λέσχη να δω ταινία. Καλλιεργω την ψυχή μου, η ψυχή μου είναι η περιουσία μου κι αυτή δεν την υποθησκέυει καμιά τράπεζα.
Παίζει το έργο " Ολα τα πρωινά του κόσμου" . Ξέρω, κανείς δεν θα ρθει μαζί μου. Θα πάω μόνη μου. Βλέπεις, είναι "αφηρημένα" αυτά τα έργα γι αυτούς, τους γύρω μου. Κι εγώ στα μάτια τους είμαι μια αφηρημένη, τρελή που αναλώνει την ζωή της σε μελαγχολίες.
Ισως και να χουν δίκιο, μα αυτοί εκεί έξω δεν θα καταλάβουν ποτέ και καμιά φορά, ξέρεις, με πειράζει. Είναι δύσκολο να σαι εξαίρεση, ενώ ξέρεις πως δεν θα έπρεπε να είσαι. Φορές-φορές κατηγορώ τους συντοπίτες μου και θεωρώ πως είναι θέμα κλειστής κοινωνίας αυτή η υποκουλτούρα που αγαπάνε. Μα κάθως φαίνεται δεν είναι υπόθεση γεωγραφίας. Εδώ έρχομαστε αντιμετωποι με μια κρίση πολιτισμού.
Με λυπεί απίστευτα. Μα εγώ.. στον κόσμο μου.
Αδημονώ για την Παρασκευή. Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Βαρέθηκα να πίνω καφέδες με πεζούς και ρηχούς ανθρώπους. Βαρέθηκα να ερωτεύομαι αυτούς τους ανθρώπους. Βαρέθηκα να παρηγορώ αυτούς τους ανθρώπους.
βαρέθηκα.

Mισή Ωρα του Κ.Π Καβάφη




Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω

ποτέ, θαρρώ.

Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα

όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.

Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης

κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο

για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονή

η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας

πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—

είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.

Και το κατάλαβες με φαίνεται,

κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.

Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί

μ’ όλην την φαντασία,

και με το μάγο οινόπνευμα,χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.


(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Θανάσης Γκαϊφύλλιας Ματιές (Καβάλα και Κομοτηνή)

(Πώς λοιπόν αγαπάμε τις πόλεις; Για μένα είναι τόσο απλός ο τρόπος. ΑΠο ένα τραγούδι, απο μια όμορφη εμπειρία, απο μια γλυκιά ανάμνηση... Την Θεσσαλονικη την έχω αγαπήσει μέσα απ τα λόγια ένος παλιού μου Ερωτα, την Χίο λόγω γλυκόπικρων αισθημάτων... Την Νάξο και την Πάρο για τα γυμνά τους τοπία και για τις ξεχωριστές ίσως και και άσχημες μνήμες.. Την Κομοτηνη αρχίζω να την αγαπώ μέσα απ τα τραγούδια που της έχουν γράψει.. Την αγαπώ σιγά-σιγά για την ζεστασία που σου προσφέρει, για την ιδιαίτερη παραδοση της,για εκείνον τον αέρα της Ανατολής...με τις μυρουδιές απο τις λιχουδιές που σου σπάνε τη μύτη.. Κι όχι μόνο γι αυτό, μα και για άλλα, που θα σας τα πω μια άλλη φορά με πιο ωραία λόγια.. )

Ματιές στις πόλεις που πεθαίνουν

Που δε γεννήθηκαν ακόμη

Και πάντα κάτι περιμένουν

Σαν τον φαντάρο αλλαγή

Ματιές στις πόλεις που αραδιάζουν

Τραπέζια έξω και φωνές

Υποστολή σημαίας πρώτα

Κι ύστερα μένουνε βουβές

Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα

Καβάλα και Κομοτηνή

Λέω στη γοργόνα άμα ζει

Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί

Πάντα μαζί

Ματιές στις πόλεις που γεννιούνται

Με φωτεινές επιγραφές

Κι ύστερα χάνονται τις νύχτες στις μοναξιάς τις μουσικές

Κρατώ στην τσέπη μου δυο λέξεις

Για να τις δώσω αμοιβή

Σ όποιον μου πει ποια είναι η πόλη

Που τρέμει μέσα στη βροχή

Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα

Καβάλα και Κομοτηνή

Λέω στη γοργόνα

άμα ζει

Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί

Πάντα μαζί

Ματιές στις πόλεις που ανάβουν

Σα φαναράκια τις γιορτές

Κι ύστερα πάλι τρεμοσβήνουν

Και μεγαλώνουν οι σκιές

Ψάχνω να βρω το πρόσωπό σου

Μα δεν το βρίσκω πουθενά

Χάθηκε μέσα σε λιμάνια

Και καπνομάγαζα παλιά

Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα

Καβάλα και Κομοτηνή

Λέω στη γοργόνα άμα ζει

Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί

Πάντα μαζί

λίγα γαρούφαλλα - Μάνος Λοϊζος - Nazim Hikmet

Λίγα γαρουφαλλα απομένουνε στις γλάστρες

στο κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γη

ριχνουν το σπόρο έχουν μαζέψει τις ελιές

Ολα 'τοιμάζονται για το χειμώνα

κι εγώ γεμάτος απ΄ την απουσία σου

φορτωμένος με την ανυπομονησία

των μεγάλων ταξιδιών

περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό

μέσα στη προύσα

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Κική Δημουλά περί έρωτος & αγάπης

O έρωτας δεν θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα..

Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης, γιατί πρόκειται περι μύθου..

Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας...

~ ~ ~

"οι άνθρωποι που εξηγούν τι είναι ο έρωτας και η αγάπη είναι μάλλον ανίκανοι και για τα δύο... " γράφει κάποιος που είδε το video,θυμιζοντάς μας το σύνθημα του Μάη του '68. "όποιος μιλάει για έρωτα, σκοτώνει τον έρωτα.. " ή κάπως έτσι..

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Η δύναμη του μυαλού... δια στόματος Δημουλά..

Ξέρετε τι τέρας είναι το μυαλό;

το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει

το μυαλό είναι ένας θεός που δημιουργεί τον κόσμο απ την αρχή,

εναν αλλο κόσμο

αναπληρώνει ,

αντικαθιστά.

είναι φοβερό το τι κάνει ένα μυαλό

και πως παλεύει και τις στερήσεις..

και πως διορθώνει σαν τον μεγαλύτερο αισθητικο τις ασχήμιες και πως τις παρακάμπτει

είναι απίστευτο και πως κρατάει αυτά τα αφηνιασμένα και σπασμένα ινία της ελπίδας

γιατί, ενώ η λογική λέει "δεν υπάρχει ελπίδα βρε αδερφέ "
ναι αλλά ελπίζεις... μα είναι τρελό... υπάρχει ελπίδα;

Τησ Κικής Δημουλά...


Μίλα .

Πες κάτι, οτιδήποτε.

Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.

Διάλεξε έστω κάποια λέξη,

που να σε δένει πιο σφιχτάμε την αοριστία.

Πες:

«άδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

Πες:

«θα δούμε»,

«αστάθμητο»,

«βάρος».

Υπάρχουν τόσες λέξεις

που ονειρεύονται

μια σύντομη,

άδετη,

ζωή με τη φωνή σου.


Μίλα.

Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Εκεί που τελειώνουμε εμείς

Αρχίζει η θάλασσα.

Πες κάτι.

Πες «κύμα»,

που δεν στέκεται.

Πες «βάρκα», που βουλιάζει

αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.

Πες «στιγμή»,

που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,

μην τη σώζεις,

πες,«δεν άκουσα».


Μίλα.

Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,

έχουν τους ανταγωνισμούς:

αν κάποια απ αυτές σε αιχμαλωτίσει,

σ' ελευθερώνει άλλη.

Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα

στην τύχη.

Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.

Μη λες «ολόκληρη»,

πες «ελάχιστη»,

που σ αφήνει να φύγεις.

Ελάχιστη

αίσθηση,

λύπη

ολόκληρη

δική μου.

Ολόκληρη νύχτα.


Μίλα.

Πες «αστέρι»,

που σβήνει.

Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.

Πες «πέτρα»,

που είναι άσπαστη λέξη.

Έτσι, ίσα ίσα

να βάλω έναν τίτλο

σ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.


από "το Λίγο του Κόσμου"

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Mάθημα σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία...(;)

{Για άλλη μια φορά οι μαθητές μαζεύτηκαν στα σχολικά προαύλια για τον καθιερωμένο αγιασμό, ωστε με την ευχή του θεού να κυλήσει αρμονικά η σχολική χρονιά. Συζητούν συνεχώς τα κανάλια κι οι τηλεοράσεις τις ελλείψεις των σχολείων σε ανθρώπινο δυναμικό μα και σε υλικοτεχνική υποδομή. Για το πρόγραμμα των σπουδών φυσικά κανείς δεν κάνει λόγο, μιας κι αυτό είναι απόλυτα δευτερεύον... ! Κανείς εκτος απ το περιοδικό schooligans!Τυχαία καθώς έψαχνα στο διαδικτυο έπεσα πάνω στο άρθρο αυτό, το οποίο είχε δημοσιευτεί παλιότερα υποθέτω. Πραγματεύται ένα θέμα-ταμπού για την ελληνική κοινωνία, ο η οποία μονίμως αργεί να ωριμάσει και να δεχτεί κάποια πράγματα. Προσωπικά, με εντυπωσιάζει το πόσο καλά πετυχαίνουν και πείθουν ορισμένους για την χυδαιότητα του έρωτα. Ποτέ επιτέλους η Ελληνική κοινωνία θα απελεθερωθεί; Και δεν είναι απελευθέρωση το γεγονός πως οι νέοι μεταξύ τους μιάνε για το σεξ, όπως για τα προϊόντα του super market.. Ισως αυτό να το εκχυδαΐζει πραγματικα.Δείτε όμως τις απόψεις της επιστήμης και της εκκλησίας για το ζήτημα της ένταξης του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία.}
Η επιστήμη...

Kύριε Παπαθανασίου, πότε θα μπει επιτέλους η Σεξουαλική Αγωγή στα σχολεία;
Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ. Είναι μια ιστορία πολύ παλιά. Αρκεί να σας πω ότι το 1964 ο Ευάγγελος Παπανούτσος (τότε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας) είχε δηλώσει ότι: «Η Σεξουαλική Αγωγή μπαίνει άμεσα στα ελληνικά σχολεία».40 χρόνια πριν;!
Και τι έγινε από τότε;
Πολύ λίγα πράγματα!
Στην Ευρώπη υπάρχει τέτοιο μάθημα;
Ναι, σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες οι μαθητές διδάσκονται τη Σεξουαλική Αγωγή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Και στην Ελλάδα γιατί αργεί τόσο αυτή η «σύγκλιση»;
Τι να σας πω, βρε παιδιά; Εμείς είχαμε γράψει ένα βιβλίο για τη Σεξουαλική Αγωγή πριν 3 χρόνια. Τα βιβλία αυτά παραδόθηκαν στις αρχές του 2002 με cd-rom και slides και ήταν έτοιμα να μπουν στο σχολικό πρόγραμμα. Ε, δεν φτάσανε ποτέ στα σχολεία.
Γιατί;
Δεν ξέρω. Το Υπουργείο Παιδείας δεν απάντησε ποτέ και ο πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου μας είπε: «Δεν μπορώ να σας πω»!
Τι πιστεύετε ότι συνέβη;
Νομίζω ότι τα βιβλία αυτά έπεσαν θύματα εξωγενών παρεμβάσεων...
Συμφερόντων δηλαδή;
Ενδεχομένως ναι, τουλάχιστον αυτό υπονοούσαν τα όσα κυκλοφόρησαν εκείνο τον καιρό...
Μήπως τα βιβλία κόπηκαν και λόγω Εκκλησίας;
Κάποια στιγμή ο υπεύθυνος Αγωγής Υγείας του Υπουργείου Παιδείας είχε πει ότι «ενδεχομένως τα βιβλία να μην έφτασαν στα σχολεία λόγω Εκκλησίας», πράγμα το οποίο βιάστηκε τότε να διαψεύσει ο Υπουργός Παιδείας. Είναι σίγουρο ότι η Εκκλησία είδε αρνητικά αυτή την προσπάθεια, χωρίς να γνωρίζω αν παρενέβη κιόλας στη διανομή των βιβλίων.
Ο Αρχιεπίσκοπος, στη συνέντευξη που του είχαμε πάρει, μας είχε πει ότι ο αυνανισμός και το προγαμιαίο σεξ είναι αμαρτία.
Κι όχι μόνο! Η Εκκλησία θεωρεί ακόμα και την αντισύλληψη αμαρτία!Σοβαρά;
Σοβαρότατα. Έχω βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όσες φορές χρειάστηκε να μιλήσω δημόσια με εκπροσώπους της Εκκλησίας.
Μα με ποια λογική το λένε αυτό;
Δεν υπάρχει λογική. Η Ένωση Κληρικών Ελλάδος έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να αφορίσει τα βιβλία της Σεξουαλικής Αγωγής!
Η ελληνική κοινωνία είναι γενικά συντηρητική;
Η ελληνική κοινωνία έχει ακόμα πολλά ταμπού.
(πετάγεται η Κατερίνα) Δεν είναι άδικο που όταν μια κοπέλα τα φτιάχνει με πολλά αγόρια τη λένε «εύκολη», ενώ όταν ένα αγόρι τα φτιάχνει με πολλά κορίτσια τον λένε «μάγκα»;
Ναι, οι γονείς στην Ελλάδα έχουν μια τελείως διαφορετική αντίληψη για το αγόρι και για το κορίτσι. Το κορίτσι δεν πρέπει να κάνει πολλές σχέσεις για να αποδείξει ότι είναι ηθική. Αντίθετα, το αγόρι θα πρέπει όσο το δυνατόν νωρίτερα να κάνει σεξ για να αποδείξει στους γονείς ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του μέσου Έλληνα είναι να βγει ο γιος του ομοφυλόφιλος!
Τα παιδιά σήμερα έχουν προκαταλήψεις;
Γενικά όχι. Αλλά έχω διαπιστώσει ότι το νεανικό μυαλό απασχολείται επί πολύ χρόνο καθημερινά γύρω από τα σεξουαλικά θέματα και χάνει έτσι χρόνο από τις σπουδές του. Αν υπήρχε το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής, πολλά παιδιά θα έλυναν τις απορίες και τους φόβους τους και θα ήταν πιο αφοσιωμένα στην προετοιμασία τους για τις Πανελλήνιες.
Μπράβο! Έτσι θα συμπαθήσουν τη Σεξουαλική Αγωγή και οι γονείς μας!
Όντως, είναι ένα καλό κίνητρο για τους γονείς.
Από ποια ηλικία θα ξεκινούσατε εσείς το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής στα σχολεία;
Η δική μας πρόταση ήταν να ξεκινήσουμε απ' το Λύκειο.
Πρώτη Λυκείου;
Από οποιαδήποτε τάξη, αρκεί να προλαβαίναμε τις ασθένειες και τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.
Θα ξέρετε πάντως ότι τα παιδιά σήμερα μαθαίνουν το σεξ στην... πράξη.
Το σεξ, όμως, δεν είναι μόνο εμπειρία. Είναι και μάθηση. Θα έλεγα ότι, μέχρι ενός σημείου, το σεξ μαθαίνεται όπως μία ξένη γλώσσα.Thank you, mr. Papathanasiou




ΘΑΝΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ (Σεξολόγος)
Eσείς, κύριε Ασκητή, καταθέσατε μια πρόταση στο Υπουργείο Παιδείας το 2003 για το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής;
Ναι. Υπήρχε επί Ευθυμίου ένα πρόγραμμα επιδοτούμενο από την ευρωπαϊκή κοινότητα, που περιλάμβανε συνολικά 9 θεματικές υγείας. Η μία ήταν η Σεξουαλική Αγωγή.
Τι έγινε αυτό το πρόγραμμα;
Πάγωσε. Δεν ξέρω το γιατί. Πάντως οικονομικό το πρόβλημα δεν ήταν. Όλο το πακέτο των 9 θεματικών θα κόστιζε γύρω στα 500 εκατομμύρια δραχμές. Δεν ήταν πολλά.
Γιατί λέτε ότι ναυαγεί τόσα χρόνια κάθε προσπάθεια εισαγωγής της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία;
Νομίζω ότι δεν την θεωρούν τόσο αναγκαία. Υπάρχει μια αντίληψη ότι η σεξουαλικότητα είναι μια αυτόνομη συμπεριφορά που δεν χρειάζεται να την εκπαιδεύσεις.
Μήπως είναι τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας;
Είναι όλα μαζί. Είδα ανθρώπους πολύ ενθουσιασμένους, αλλά είδα και ανθρώπους πολύ συντηρητικούς και πολύ κλειδωμένους.
Η Εκκλησία πιστεύετε ότι πρέπει να έχει λόγο σε ένα μάθημα σεξουαλικής αγωγής;
Όλοι πρέπει να έχουμε λόγο σε ένα καινούριο βιβλίο. Γιατί δεν είναι ούτε πονηρό βιβλίο, ούτε ανατρεπτικό, όταν μιλάει για τη συντροφικότητα, την αγάπη, τη ζωή την ίδια…
Αλίμονο αν η Εκκλησία που υποστηρίζει ότι η ζωή είναι η συνέχειά μας, δεν το στηρίξει.
Πώς μπορεί να το στηρίξει όταν η θέση της είναι ότι το προγαμιαίο σεξ είναι αμαρτία, ότι ο αυνανισμός είναι αμαρτία, το να πας με πόρνη είναι αμαρτία…Μα μπορεί η Εκκλησία να κρατάει αυτό το δόγμα τόσο απόλυτα; Μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη σεξουαλικής ζωής στην εφηβεία ή τον αυνανισμό ως μία φυσιολογική βιολογική λειτουργία;
Τα θεωρεί όμως αμαρτία.Εντάξει. Αν μείνει σ' αυτό όμως θα χάσει την επαφή με την πραγματική εικόνα της ζωής του ανθρώπου. Ένα μάθημα Σεξουαλικής Αγωγής δε σημαίνει ότι θα φτιάξει πιο σεξουαλικούς ανθρώπους. Όταν σήμερα οι αριθμοί είναι αριθμοί ντροπής, όταν 1 στα 4 κορίτσια οδηγείται στην έκτρωση, όταν οι ηπατίτιδες φορτώνουν σε νούμερα και η άγνοια και ο φόβος δημιουργούν προβλήματα στην ενήλικη περίοδο της ζωής, δεν πρέπει να προβληματιστούν αυτοί οι άνθρωποι που αντιδρούν στη Σεξουαλική Αγωγή;
Αυτή τη στιγμή όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βάλει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία.Σε εμάς το βλέπετε να γίνεται σύντομα;
Δεν το ξέρω. Ό,τι και αν σας πω θα 'ναι υπόθεση ή επιθυμία μου. Σκέφτομαι, όμως, μέσα στον Οκτώβρη να κάνω μια πρόταση, να τους πω «Ρε παιδιά, τι γίνεται με αυτήν την ιστορία; Πού την έχετε πάει; Σας ενδιαφέρει; Δεν σας ενδιαφέρει; Τι κάνετε;»
aμα σας απαντήσουν, σφυρίξτε μας...
Και η εκκλησία...

Mακαριώτατε, να σας κάνουμε ένα είδος εξομολόγησης;
Βεβαίως.
Εγώ είμαι 17 χρονών, έχω μια κοπέλα και φιλιόμαστε. Αμαρτάνω;
Κοίταξε... Πρέπει να προσδιορίσουμε αυτή τη σχέση.
Την αγαπάω
Ο έρωτας είναι βαλμένος μέσα στον άνθρωπο από τον ίδιο το Θεό. Αλίμονο όμως αν ο έρωτας δεν ξεκινάει από την ψυχή.
Και ο δικός μου έρωτας από την ψυχή μου ξεκινάει.
Ναι, ναι, έτσι λένε όλοι...
Μα υποτιμάτε το αίσθημά μου!
Δεν θέλω να σε θίξω, αλλά η πείρα μου με έχει διδάξει ότι, τις περισσότερες φορές, άλλα λέμε για τον έρωτα και άλλα αποδεικνύονται στη συνέχεια. Απόδειξις είναι ότι αν σου συμβεί το παραμικρό στη σχέση αυτή, είσαι έτοιμος να την τινάξεις στον αέρα.
Όχι δα!
Εσύ μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Ποιο είναι το μικρό σου;
Κώστας.
Κωστάκη, μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Στα περισσότερα παιδιά όμως, ξεκινάει από μια επιθυμία να δοκιμάσουν την ηδονή. Είναι ελεύθερα να το κάνουν, αλλά εγώ πρέπει να σας πω την αλήθεια, όπως μου τη λέει ο Απόστολος Παύλος.
Και ο Απόστολος Παύλος μιλάει για αμαρτία;
Μιλάει για πορνεία! Μπορεί να ακούγεται βαριά σήμερα αυτή η λέξη – πορνεία σήμερα σημαίνει ότι πας σε μια γυναίκα, πληρώνεις, ικανοποιείσαι και φεύγεις - αλλά όταν σε μία σχέση δεν υπάρχει το πνευματικό στοιχείο, είναι πορνεία.
Μια που το αναφέρατε, Μακαριώτατε, εγώ έχω πάει με πόρνη. Έχω αμαρτήσει;
Α ναι, παιδί μου, εσύ έχεις αμαρτήσει. Έχεις αμαρτήσει, διότι το λέει σαφώς το Ευαγγέλιο. Πρέπει να τακτοποιηθείς με το Θεό. Έχεις κάνει κάτι που δεν εγκρίνει.
Παρ' όλο που η επίσκεψη στην πόρνη, μου έλυσε κάποιες απορίες και μου έδιωξε κάποιες φοβίες;
Δεν ξέρω τι σου έκανε. Σε άλλους δημιούργησε προβλήματα μια τέτοια σχέση. Το θέμα είναι αν θέλουμε να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας με αυτά που λέει ο Θεός ή αν θέλουμε να ζήσουμε αυτόνομα.
Εγώ, Μακαριώτατε, είμαι 15 χρονών και μερικές φορές αυνανίζομαι. Κι εγώ έχω αμαρτήσει;(μεγάλη παύση)...
Κοίταξε... (χαμογελά αμήχανα) ...δεν θέλω να σου δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση...
Γιατί;(παύση) ...
ναι, είναι αμαρτία... Η αγνότητα στον άνθρωπο -δηλαδή η αποχή από κάθε τι που μολύνει το σώμα και την ψυχή- είναι θέλημα Θεού, είναι επιταγή Θεού.
Μα γιατί λέτε ότι μολύνεται το σώμα;
Στάσου, στάσου! Πρώτον αυτό... Και δεύτερον, η αποχή και η αγνότητα είναι πράγματα εφικτά. ¶μα ο άνθρωπος τα θελήσει -θα δαγκώσει βέβαια το σίδερο- αλλά θα τα πετύχει.
Μα γιατί να ντρέπομαι για το σώμα μου;
Να μην ντρέπεσαι καθόλου!
Μα μου λέτε να συγκρατώ την ορμή του σώματος...
Συγκρατείται, πουλάκι μου, αυτή η ορμή, συγκρατείται. Απλώς δεν έχεις μάθει τη μέθοδο του πώς γίνεται αυτή η συγκράτησις (…)
Να ρωτήσω, όμως, κι εγώ κάτι;
Βεβαίως.
Έχετε δοκιμάσει ποτέ να κάνετε αγώνα κατά του εαυτού σας; Έχετε πει ποτέ «δεν θα κάνω αυτό το πράγμα κι ας μου αρέσει»;
Ναι. Εγώ, ας πούμε, θέλω να μπω στο Πανεπιστήμιο και διαβάζω πολύ. Απ' την άλλη, μου αρέσει και το μπάσκετ. Δεν πάω, λοιπόν, για μπάσκετ κάθε μέρα -που θα ήθελα- αλλά κάθε βδομάδα. Ούτε ασυδοσία, ούτε στέρηση. Δεν είναι κάτι ανάλογο με τα ερωτικά;
Όχι, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ πρόκειται για ένα σπορ. Θέλεις να παίξεις, να εκτονωθείς και ενδεχομένως να μπεις σε μια μεγαλύτερη ομάδα και να φτάσεις ψηλά.
Απλά μου αρέσει...
Σύμφωνοι. Και αν σου άρεσε το σπορ να κλέβεις τράπεζες;Αυτό βλάπτει τους άλλους όμως!
Σύμφωνοι.Ενώ το να φιλήσω ή να κάνω έρωτα με το κορίτσι μου, απ' τη στιγμή που κι εκείνη θέλει, ποιον βλάπτει;(παύση)... Βλάπτει, βλάπτει!... Βλάπτει την ηθική υπόσταση του ανθρώπου (...). Από κει και πέρα, θέλω να τονίσω πόση σημασία έχει ένας πνευματικός αγώνας δικός σας εναντίον των πειρασμών και των κακών κλίσεων.
Μα γιατί να είναι κακή η κλίση;Εγώ τόση ώρα αυτό δεν καταλαβαίνω.
Η κλίση αυτή καθ' αυτή δεν είναι κακή. Η κλίση είναι αρίστη! Γι' αυτό και ο μέγας πατήρ της Εκκλησίας, ο ιερός Χρυσόστομος, διακηρύσσει ότι οι άνθρωποι θα 'πρεπε να παντρεύονται στην ηλικία που είσαι εσύ τώρα και αισθάνεσαι αυτή την ορμή. Έτσι θα υπήρχε νόμιμη διέξοδος σ' αυτό το ένστικτο. Βέβαια οι συνθήκες της ζωής μας δεν σου επιτρέπουν εσένα κάτι τέτοιο, διότι δεν έχεις ακόμα «φτιαχτεί» οικονομικά.
Μα και ψυχολογικά δεν θα ήμουν έτοιμος να γίνω πατέρας.
Σύμφωνοι, αλλά αυτά είναι συνθήκες της εποχής. Πήγαινε, στην Αφρική να δεις ότι εκεί οι άνθρωποι παντρεύονται 12 χρονών. Πήγαινε στους τσιγγάνους στην Ελλάδα να δεις ότι εκεί παντρεύονται 15 χρονών. Κατ' εμέ είναι άωρη αυτή η ηλικία, αλλά θέλω να σου αποδείξω ότι η κοινωνία και όχι η φύσις καθορίζει ενίοτε τις επιλογές μας.
Δηλαδή, εγώ για να κάνω έρωτα, πρέπει να παντρευτώ την κοπέλα μου;
Δεν μπορείς να την παντρευτείς, γιατί δεν μπορείς να τη ζήσεις. Και τι κάνεις λοιπόν; Με τη συναίνεση της κοπέλας, χρησιμοποιείτε το ένστικτο το οποίο είναι δοσμένο από τον Θεό για έναν ορισμένο σκοπό, πετάτε απ' έξω το σκοπό (διότι λαμβάνετε τις προφυλάξεις σας) και κρατάτε το ηδονικό στοιχείο... Κάνετε δηλαδή αυτό που θέλετε, αλλά το θέμα δεν είναι να κάνετε αυτό που θέλετε.
Μα άμα το νιώθεις μέσα σου, γιατί είναι αμαρτία;
Το αίσθημα δεν είναι αμαρτία. Μπορείς να έχεις έναν συναισθηματικό δεσμό με μια κοπέλα, να κάνετε παρέα και να της εμπιστεύεσαι τις μύχιες σκέψεις σου.
Μα θέλω και να της εκφράσω την αγάπη μου με το φιλί, με το χάδι, με το σώμα μου όλο!
Το «έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν» που λέει το Ευαγγέλιο, είναι ευλογημένο από το Θεό και πρόκειται για υπέροχη έξαρση του ανθρώπινου συναισθήματος. Όπως σας είπα όμως, τελεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις... Μπορεί να μη σας αρέσουν, αλλά ο Θεός και η εκκλησία λένε τα πράγματα που σας λέω εγώ.
Δεν είναι ότι δε μας αρέσουν. Είναι ότι δε μας πείθουν.
Ε εντάξει, ...δηλαδή τι άλλο θέλετε; Να σας κατεβάσω το Θεό τον ίδιο για να σας τα πει;...
Αν μπορείτε, ναι! (γέλια)
Σας λέω τι λέει ο Απόστολος Παύλος...

(περιοδικό Schoolήκι, Μάιος 2002)

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Φιλοσοφική ή Νομική κ ένα σημείωμα στον Κ. Μάνεση.

Aποφάσεις ζωής... Εκείνο το βράδυ του μηχανογραφικού πόσο είχα αμφιταλαντευτεί.. Ο έρωτας κι η λογική.. Η καρδιά και το μυαλό.. μια αιώνια μάχη σ ένα πεδίο που ο ένας ή ο άλλος υπερισχύει. Κι όμως κάποιες φορές πρέπει να τα συμφιλιώνεις...

Λοιπόν Νομική ή Φιλοσοφική; Αιώνιος ο δεσμός με τα βιβλία..
Ενας δεσμός όπως αυτός που έχουμε με το ζωογόνο νερό.
Φιλοσοφικα, παιδαγωγικά, ιστορικά, μυθιστορήματα, νουβέλες, διηγήματα, σαπουνόπερες, ψυχολογικού ενδιαφέροντος βιβλία.. Ο,τι και να πεφτε στα χέρια μου πάντα δεν έφευγε έτσι, χωρίς να το καταβροχθίσω. Πάντα άνοιγα μια αγκαλιά για το Βιβλίο. Μια αγκαλιά τεράστια, ιερή σχεδόν. Κάθε Βιβλίο και ένας άλλος διαφορετικός Ερωτας. Η ποιήση με συνεπήρε τα τελευταία δυο μου χρόνια. Διψούσα γι αυτήν, σαν το χώμα που ζητά την βροχή το φθινόπωρο. Ηθελα κι εγώ να υψωθώ, να ερμηνευσώ τον άνθρωπο και ν την ψυχή μου κι ίσως να την γιατρέψω.. Ιατρείο ποιήσεως παραφράζοντας την εκπομπή του Δευτερου " ιατρείο ασμάτων" . Οσο έχω ερωτευτεί την Ποιηση δεν ερωτεύτηκα κανέναν..

Κι υστερά πόσο θα επιθυμούσα να την σπουδάσω.. Φιλοσοφικη... Πόσες φορές μπήκα στην ιστοσελίδα του Καποδιστριακού; Τα μαθήματα με ανατριχιαζαν κυριολεκτικά.. Μόνο και μόνο οι τίτλοι τους με παίρναν απ το χέρι και μ οδηγούσαν σε τόπους ηλιόλουστους μα και φθινοπωρινούς.
Απο τα 12 μου έλεγα " θα σπουδάσω στην φιλοσοφική".
Μια επιθυμία βαθιά χαραγμένη κάτω απ το πετσί μου, μες στην ψυχή μου και πιο κάτω απ αυτή.

Μετά ήρθε η Νομική. Ο θείος πορωμένος με την σπουδή του Νόμου με επηρέζε. Κι έτσι τ ονειρο της φιλοσοφικής πήγε περίπατο. Η Νομική ήταν τ ανέφικτο για μένα, το θεοποιημένο, το πιο υψηλό. Μόνο και μόνο γι αυτό έπρεπε να την πετύχω. Γιατί φίλοι μου, την αποτυχία δεν την σηκώνει η πλάτη μου εύκολα. Ζορίζεται(ζορίστηκε ήδη πολύ). Μια σχολή που σ ανοίγει πόρτες στον κόσμο, οξύνει την σκέψη, την υψώνει, σου προσφέρει πολλές δυνατότητες.Κι εδώ είναι η λογική.

Επειτα, δεν τα χα και της τιμής μου να πάω πιο κάτω. Πρέπει να υψωνόμαστε όσο πιο ψηλά αντέχουμε. Και να σου πω κάτι; Εγώ άντεχα.. κι αφού άντεχα, καλώς διάλεξα. Μετά, είναι κάτι που μ αρέσει..

Πνεύμα ελεύθερο, παράξενο κι αναρχορχοαυτόνομο,(sollicitus animus) δεν ξέρω αν θ αντεχα να λέω στα παιδιά όσα άκουγα εγώ. Γιατί ξέρεις, όταν ερωτεύεσαι την Ποιηση σε λογάριθμο δεν την βάζεις κι εύκολα. Μάχες ατέλειωτες με τον εαυτό μου θα γινόταν κι όλο αυτό θα περνούσε στα παιδιά.. κι ίσως να τους επηρέαζα αρνητικά. Πώς εγώ θα συμβιβαζόμουν με το μοντέλο ανθρώπου-μηχανής που θα μου ζητούσαν αυτοί(ποιοί αυτοί; οι κυβερνήσεις, κοινό μυστικό) να διαμορφώσω; Κι όλο αυτό που χω μέσα μου πώς θα το διoχέτευα μέσα απ το καθηγητηλίκι;
Κι η δική μου η φιλοδοξία πως θα ικανοποιούνταν; Και θα περίμενα έναν ΑΣΕΠ να με διορίσει; Γιατί;
Κι έτσι λοιπόν ο έρωτας κι η λογική συμβιβαστηκαν και βρήκαμε όλοι την χρυσή τομή.
ΣΟφά έχω διαλέξει νομίζω. ΝΟΜΙΖΩ λέω. Ο χρόνος, Ο θΕός χρόνος θα ξεδιαλύνει τα πράγματα κι όλα θα κυλήσουν ορθόδοξα για ανορθόδοξα. Εξαλλου, η ζωή είναι ένα ρίσκο, ένα ταξίδι στ' αγνωστο. Κι εγώ τ αγνωστο το λατρεύω.

Υ.Γ. Διονύση(επετρεψε μου τον ενικό), αν διαβάσεις ποτέ, να ξέρεις πως αν γινόμουν ποτέ καθηγήτρια θα σουν το προτυπο μου.. Κι όταν όλοι κατακρίνουν τους καθηγητές των σχολείων(και δικαίως κάποιες φορές, γιατί απλά είναι άψυχοι και προσιδεάζουν στους καβαφικούς δημοσίους υπαλλήλους) εμένα το μυαλό μου πάει αμέσως σ εσένα. Μια όμορφη εξαίρεση μέσα σ ένα σύστημα που καταρρέει αβοηθήτο. Και ξέρεις, αυτές οι εξαιρέσεις, όπως εσύ, είναι αυτές που αλλάζουν τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος αλλάζει στα σχολειά, όσο κι αν αυτοί τα εξευτίλισαν, γιατί τους βολεύει. Συνέχισε έτσι. Θέλω να σου πω ένα μεγάλο Ευχαριστώ και για τις αναρτήσεις που με βοηθούσαν, μα και γιατί μου θύμιζες πως ανάμεσα στα συντρίμια ανθίζει πάντα ένα λουλουδάκι! Να σαι πάντα καλά! Για άλλη μια φορά, καλή σχολική χρονιά! (Περιτό να σου πω πως σε σύστησα και σε ένα ακόμη φετινό "τριτάκι" )

Κι είμαι σίγουρη πως θα πάρεις πάλι απ το χέρι τους φετινούς σου μαθητές και θα τους βγάλεις στην χώρα που όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι πολύχρωμα, θα τους οδηγήσεις σ εκείνον τον τόπο που η Τέχνη συναντά την Ψυχή κι έτσι δεμένες κόμπο συμπορεύονται μέσα στον Κόσμο, στον κόσμο που κοσμεί, κι όχι σ αυτόν τον κόσμο που νοσεί και πεθαίνει κάθε μέρα αργά και βασανιστικά. Σ εκείνον τον κόσμο που οι άνθρωποι παραμένουν άνθρωποι, με ψυχή και καρδιά αδούλωτη.. Ξέρεις, εσύ να του δείξεις κι άλλο κόσμο, Ανθρώπινο και πάνω απ όλα ευαίσθητο, μυστικό μα και πασίγνωστο.. γιατί για μένα μια λειτουργία της Τέχνης είναι να άρει την ψυχή μας στους Ουρανούς της λευτεριάς...

Have you noticed? Του Lolek!

Lord Have you noticed that I try?

Mom Have you noticed that I try?

Or maybe love have you noticed that, noticed that I try?

Lord can you please give me some time?

Mom can you please give me some time?

Or maybe love can you please give me,please give me some time?

Can anybody give me some more time?

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Κομοτηνή- Αθήνα( "αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις )

Ανοίγω έναν υπολογιστή κι έχω την ψευδαίσθηση πως όλος ο κόσμος είναι στα πόδια μου. ΕΝα κουμπί και μπορείς να λύσεις κάθε απορία. Ευκολα διαβάζεις τις ειδήσεις, διαβάζεις σχόλια, μαθαίνεις νέους καλλιτέχνες, νέους ποιητές, βλέπεις τα καλλιτεχνικά προγράμματα.
Ναι, γι αυτό το τελευταίο ήθελα να μιλήσω.

Κοιτάζω τα πάντα να συμβαίνουν στην Αθήνα.
Θυμάμαι οτι απ τα 15 μου, όταν άρχισα δηλαδή να ψάχνω περισσότερα πράγματα για την τέχνη, όταν ανακάλυπτα ποιητές, μουσικούς κλπ, ονειρευόμουν πως θα ζούσα ως φοιτήτρια στην Αθήνα ξοδεύοντας τον χρόνο μου μέσα στα βιβλιοπωλία, στις συναυλίες, στα δισκοπωλεία, στα θέατρα(τα μεγάλα σχολειά όπως τα λέω), στις διάφορες εκθέσεις.. Ηλπιζα να κυνηγήσω κι εκείνο το παιδικό όνειρο της δημοσιογραφίας... Ναι μάλιστα.
Είχα σχεδόν σκηνοθετήσει την φοιτητική μου ζωή με φόντο την Ακρόπολη, τον Μοναστηράκι με τα παράξενα ρούχα και τα παλιτζίδικα, του ζητιάνους, τους ανθρώπους που απρόσωποι τρέχουν με μάτια αδιάφορα, τα αδέσποτα σκυλιά στους δρόμους, την φασαρία. Είχα σκηνοθετήσει την φοιτητική ζωή κάπου εκεί στο Θησείο παρέα με μερικούς γνωστούς που σπουδάζουν στην Πρωτεύουσα..Μ είχα φανταστεί να κυκλοφορώ ξένη μέσα στους ξένους και κανείς να μην με χαιρετά ούτε κι εγώ κανέναν και να μένω μόνο να παρατηρώ τους ανθρώπους - αριθμούς να τρέχουν.
Κι όμως όταν κάνουμε σχέδια, ο "Θεός" γελάει.

Μετά όλοι, φίλοι γνωστοί, άγνωστοι, περαστικοί, θέλησαν να με πείσουν πως η Κομοτηνή θα είναι το ιδανικό για μένα. Μα ΜΑΤΑΙΑ!
Βρηκα μια πόλη ζεστή, ήσυχη, γεμάτη με νέους, γεμάτη μυρωδιές, γεμάτη ανθρώπους πολυλογάδες.
Μια πόλη γεμάτη μουσουλμάνους, Ρομά με τους ντόπιους να υπολειπονται κουλτούρας... Μια πόλη χωρίς θάλασσα.
Οπως και να χει ένας τόπος διαφορετικός, ένας τόπος ξεχασμένος, με τους μιναρέδες, τις μαντίλες και σαφώς τις αρβύλες των στρατιωτικών και τις μπλε στολες των μπάτσων.
Μια πόλη με τεράστια αγορά, μια πόλη με ωραίες εκκλησίες και με κλειστόμυαλους ανθρώπους, επαρχιώτες με την στενή έννοια του όρου..
Βρέθηκα άξαφνα σε μια πόλη που δεν μπορούσες να δεις ηλιοβασίλεμα, γιατί η θάλασσα δεν υπάρχει για να δει τον ήλιο να βυθίζεται..
Συνάντησα μια πόλη περιτριγυρισμένη απ την Ροδόπη, συννεφιασμένη πόλη, σχεδόν μελαγχολική, με μεγάλες πολυκατοικίες,λιγοστά φώτα και υγρούς δρόμους.Ο αέρας της Ροδόπης σε διαπερνούσε και κρύωνες,ένώ τα δέντρα έφερναν μια ευχάριστη ψύχρα..

Επειτα, πήγα στην σχολή. Δέος με πλημμύρισε, καθώς μόνο τότε κατάλαβα πόσα είχα πετύχει. Πέρασα απ την τεράστια αυλή, κοιταξα τα κομματικά συνθήματα στους τοίχους( το πιο όμορφο η ΠΚΣ "αυτοί που μας παίρνουν το βιβλίο μας κατηγορούν πως μείναμε αγράμματοι ή κάτι τέτοιο του Μπρέχτ) . Μετά ανέβηκα τα σκαλιά, νιώθωντας τόση μικρή μα και τόσο τεράστια παράλληλα.Να, σαν να πατάς στα πόδια σου και ταυτόχρονα να σαι μερέωρη. Το άγνωστο εισέβαλλε σε κάθε μου κύτταρο και άρχισε να με συνεπαίρνει. Ημουν εγώ! Εγώ στην Νομική; Ναι ΕΓΩ στην ΝΟΜΙΚΗ! Είχα πατήσει στην σχολή-φάντασμα. Πάντα έτσι την έβλεπα. Το μακρινό όνειρο, ο θησαυρός, το Υψηλό, το Απιαστο,το Μεγαλύτερο. Ετσι το ένιωθα και τώρα; Τώρα ήμουν μέσα
! Αναψα ένα τσιγάρο εκεί κοντά στα κομματικά τραπεζάκια. με πιάσαν τα κοράκια τν κομμάτων. Ευγενείς, ωραίοι και μπλαμπλάδες και πρόθυμοι. Μόνο που εγώ ξέρω τα παταμύθια τους.

Ναι, Είμαι στην ΝΟμική.

Μετά σκέφτηκα πως θα μπορούσα και καλύτερα. Η ΑΘήνα, το άπιαστο, το ακατόρθωτο για πολλούς και για μένα. Απέτυχα, σκέφτηκα, σκέφτομαι ακόμη. Η σκέψη να ξαναδώσω πολύ έντονη, μα η μάνα μου θυμώνει νευρικά.
Και τα ονειρά μου για την Αθήνα; Η χαμένη μου περηφάνια...
Μα τι τα θες; Αποχαιρέτα την Αλεξάνδρεια που χάνεις.. σαν έτοιμος απο καιρό, σαν θαρραλέος ( κι άλλη φορά να πιστεύεις στον εαυτό σου, τώρα τράβα τα! )

Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Μα πού πήγες;

Σεπτέμβρης.
πρώτη Σεπτέμβρη-δέκα Σεμπτέμβρη.
Ο καιρός περνά αργά, βασανιστικά ή τόσο γρήγορα.
Εχω χάσει την αίσθηση του χρόνου πια.
Δεν ένιωσα φθινόπωρο ακόμη.
Βόλτα στην βροχή μοναχική με τηλέφωνο κλειστό και ρολά κατεβασμένα.
Αναμνήσεις, εικόνες γκρι, επαναστάσεις μάταιες.
2
Μου έλειψες. Μα πού πήγες;
Αλλάζεις ή μάλλον αλλάζεις;
Δεν έχω ιδέα.

Τα κυτταρα μου σαν νεκρωμένα.
Αλλάζω; Πέφτω πάλι στην ίδια παγίδα.
Οχι, δε θα τ αφήσω.


Μου λειψες. Μα που πήγες;

ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ - Η βροχή (Σύννεφα με παντελόνια)

Οταν αρχίζει η βροχή σε σκέφτομαι,

όταν αρχίζει η βροχή θυμάμαι...

όταν αρχίζει η βροχή..

είναι οι άνθρωποι που χάνονται

στα μεγάλα πανηγύρια..

( εν μεσω λογισμών και παραλογισμών άρχισε η βροχή... -Δημουλά.. )

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

ηλεκτρικος κοσμος..

Μέσα απο ηλεκτρικά καλώδια περνάει η μοναξιά,
μιας κι οι άνθρωποι φοβούνται πια να σε κοιτάξουν στα μάτια.
μα τι έπαθαν οι άνθρωποι κι έπαψαν να αφουγκράζονται της ψυχής τον παλμό;
Κι εκείνη η αθωότητα;
Ποιός να την έκλεψε;
Λευκά κρίνα δεν υπάρχουν πια..

(μα να μια φορά που δα τα μάτια σας, είδα μέσα τους δυο εικοσάχρονα παιδιά και μένανε παιδιά.. Παιδιά μ΄ακους; Η αθωότητα, η ομορφιά, η καλοσύνη κι η ζεστασιά σ ένα βλέμμα... )

Μέσα απο καλώδια περνάει η μοναξιά, μπροστά σε μαύρα κουτιά οι άνθρωποι παρηγοριούνται μέσα απο άλλους ανθρώπους, σ άλλη γωνιά της γης..
Να απο που περνάει η μοναξιά..
γιατί και τον διπλανό σου σε μάθανε να τον φοβάσαι..
κι ίσως να πρέπει..
μα πώς ν αλλάξεις λοιπόν;
ΑΠο παιδί σε μεγάλωσαν στον φόβο,
απο παιδί μέσα σ ένα διαμέρισμα,
μεγαλωμένος μέσα σε μεγαλουπόλεις πολύβουες και συνάμα νεκρές, περιτριγυρισμένος απο ανθρώπους με μάτια άψυχα και θολά..
Μα ποιός να έκλεψε την φωτιά..;

Α, μόνο να σ αγγαλιάσω θέλω, όπως η μάνα σου όταν ήσουν παιδί.
Ελα κι εσύ, έχω ανοίξει τα χέρια μου, έχω ξεκλειδώσει την ψυχή μου.. Ελα...

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Μοναξιά μέσα στο πλήθος..

Ετούτο το καλοκαίρι οι φίλοι μου ερωτευονταν δίπλα μου
κι εγώ έψαχνα απεγνωσμένα τον χαμένο μου εαυτό...
Υπήρξα και γω ένας εραστής του έρωτα,
ένας εραστής της Ζωής..
μα μάταια τελικώς,
γιατί κι ο έρωτας που ερωτευτηκα δεν μ έφτασε τελικά..
Τέλειωσαν τα ασπρόμαυρα παιχνίδια,
ένα φιλί φτηνό το καλοκαίρι αυτό
και λόγια ποτισμένα με ούζο, που δεν άντεξαν..
Ενα φιλί φτηνό μια μέρα του Ιούλη,
ενώ οι φίλοι μου ερωτεύονταν δίπλα μου...
Μοναξιά μέσα σ όλα τα υπαρκτά και μέσα σ όλα τ ανύπαρκατα...
Δεν μπήκα σ άλλη διάσταση...
μόνο φτηνά φιλιά και χάδια ένα βράδυ του Ιουλίου,
καθώς οι Αλλοι, οι παράξενοι Αλλοι, ερωτεύονταν δίπλα μου..
Ενα φθινόπωρο ατέλειωτο, μοναχικό, κιτρινα χαρτια, κίτρινα φύλα, σκονισμένες αναμνήσεις...
Μοναξιά κι απο ταξίδια.. τίποτα.. κι εμένα μ άρεσε η θάλασσα...

"H αγάπη έχει μια άλλη μοναξιά που δεν ξέρεις.. "

Τυχαία ένα τετράδιο βρήκα στην άκρη, μέσα σε μια στίβα απο παλιά τετράδια... "Αλγεβρα.. " της πρώτης λυκείου... κι οι στίχοι του τραγουδιού γραμμένοι στο εξώφυλο...

Μοναξια... την μάθαμε την μοναξιά απο παιδιά, απ τα πρώτα μας βήματα.. Μοναξιά μέσα στο πλήθος, μοναξιά μέσα στους φίλους, μοναξιά μέσα στους έρωτες... μα η αγάπη έχει μια άλλη μοναξιά που δεν την ξέρεις... κι ούτε που θυμάμαι πόσες φορές έχω πεθάνει.. κι έχω νιώσει ένα λάθος μέσα στο πλήθος...

Μια νότα ξέμπαρκη σε μια χορωδία, μια παραφωνία μέσα στην μπάντα του κοσμάκι..

Κι όμως είμαι καλά. Ζω σχεδόν. Νεκρώνω τα σύννεφα τους φθινοπώρου, νεκρώνω την μνήμη, την σβήνω. Ξεχνώ τον χρόνο που περνάει, μα κι ο χρόνος; τι είναι αδερφάκι μου κι αυτός; ο χρόνος είναι η μνήμη μας, το εγώ μας... εμείς ορίζουμε τον χρόνο ή μήπως τελικά όλα εκείνος τα ξέρει και τα ορίζει; Κλειδούχος ο χρόνος στις ζωές μας..

Μια καινούρια αρχή και ο ήλιος λάμπει ψηλά! Είμαι καλά κι όχι παραδόξως!Πέτυχα πολλά! Γελάω,σβήνω ίχνη, ξορκίζω τις σκιές..

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Και τώρα γκρεμίζονται οι γέφυρες, τις γκρέμισες και γω που τόσο σ αγάπησα δεν θα σε δω ποτέ ξανά... και γω που τόσα είχα να μοιραστώ μ εσένα θα μένω εδώ σβήνοντας ίχνη για άλλη μια φορά, μετά απο τόσους χειμώνες.. και γω θα μοιραστώ τα τριαντάφυλλα μ άλλα μάτια.. μα γκρεμίζονται οι γέφυρες.. "καποια πράγματα είναι νομοτελειακά", καθώς έλεγες...
και να που το φθινόπωρο μόλις γεννήθηκε μέσα μου για δυο λεπτά..

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ο χορός..

Να πιούμε βρε αδερφέ μου ένα ποτηράκι παραπάνω.. και τότε θα μπορούσα να χορέψω μόνο για Σένα ανεβασμένη πάνω σε χαμηλοτάκουνες πλατφόρμες..
Ο αέρας να φυσάει και να μου παίρνει τα μαλλιά..
Μα να πιούμε βρε αδερφέ μου ένα ποτηράκι παραπάνω κι αν μπορείς να με κάνεις να ζήσω..Μπορείς; Εγώ μπορώ. Κάνουμε επανάσταση την αγάπη;;; Μπορείς; Εγώ θέλω να μπορώ, ακόμη κι αν Δεν. Εγώ θέλω. Εσύ μπορείς;
Ελα να χορέψεις μαζί μου... και στο τέλειωμα του τραγουδιού τα κεφάλια ψηλά και τα χέρια σφιγμένα, "είμαστε ακόμη ζωντανοί.." κι ας παραπατήσω αν είναι να βρεθώ στην αγκαλιά Σου...