Παρά την προηγούμενη ανάρτηση δεν εξιλεώθηκα ακόμη. Είπα πως δεν έζησα τον έρωτα σε έντονο βαθμό. Θα μπορούσα να πω πως είναι μεγάλο ψέμα. Ακόμη θυμάμαι εκείνα το λόγια που ήταν σαν ποιηση κι ήταν απο έναν άνθρωπο που με κατανόησε. Με κατανόησε, μα όχι αρκετά. Εβαλε ένα προσωπείο για να μ΄αρέσει, για να ναι στα μέτρα μου. Μετά τρόμαξε, γιατί με θεώρησε τέλεια. Νόμισε πως ήμουν τέλεια κι έφυγε. Εφυγε μα έμεινε κοντά μου στην ουσία για πολύ καιρό. Κοντά μου; Τραγική ειρωνία. Πάντα η απόσταση, αυτή η τεράστια απόσταση. ΜΕτά απο δυο χρόνια ενήλικη πλέον πάτησα την πόλη που έζησε ή που ζει. Ποιός ξέρει; Εκείνος ξέρει που θα βρίσκομαι. Δεν ξέρει όμως πόσο έχω αλλάξει απο τότε. Μα και πάλι, δεν ξέρω αν έχω αλλάξει. Είναι περίεργα όλα. Κι όλες οι φορές που τον είδα ήταν δύο κι αυτό απο μακριά. Μα πόσο παράξενος έρωτας;
Κι ύστερα κι άλλη μια ιστορία.Μια δική μου ψευδαίσθηση ή έτσι θέλησε αυτός. Εκανα σαν κοριτσάκι κι ήμουν τότε πιο πολύ. Τρεμούλα, κοκκίνισμα κι όλα αυτά που σε κάνουν ευάλωττη στον Θεό σου. Μα ο Θεός μου κι αυτός ήταν μακριά και φοβισμένος. Φοβισμένος; Ποιός ξέρει; Όχι εγώ πάντως.
Επειτα μεγάλωσα, μεγαλώνω. Τους απομυθοποιησα και τους δύο και είπα πως είναι λίγοι. Κι όντως είναι λίγοι. Απομυθοποιησα και τον έρωτα. Τώρα μου μοιάζει με αστείο, με παιχνίδι και μάλιστα με ηλίθιο παιχνίδι. Δεν αξίζει να ερωτεύεσαι μόνος σου. Ούτε να δίνεις την εικόνα που θες σ αυτούς που ερωτεύεσαι. η τέχνη του ν αγαπάς(ένα βιβλίο που διάβασα κάποευ στα 14) είναι να αγαπάς αυτό που είναι ο άλλος κι όχι αυτό που νομίζεις οτι είναι.
Ετσι τώρα έχω μείνει άδεια. Πολύ άδεια. Εχασα μήπως την αφέλεια της νιότης; Ωρίμασα; Μα ξέρω πως ίσως σε λίγο καιρό πάλι μπορεί να μυθοποιώ, να ερωτεύομαι και να χάνομαι κι ας ξέρω πως είναι χαζό ή ανώφελο. Γιατί όλα τα πράγματα και τα συναισθήματα έχουν ημερομηνία λήξης. Ευτυχώς.
Πηγαίνω στον καθρέφτη μου. Με βλέπω να έχω παραμορφωθεί εδώ και καιρό. Είμαι ωχρή κι ακόμη υπάρχει αυτή η πτωματίλα στα μάτια μου. Παλιά έλαμπαν ήταν πιο ζωντανά. Τώρα δεν ξέρω τι έπαθαν.Παράλληλα, βλέπω και το σώμα μου να παχαίνει. Τι κάνω;Καλύπτω κενά στο ψυγείο;Είναι τόσο μα τόσο ηλίθιο αυτό.
Μα και το μυαλό μου έχει ξεθωριάσει. Ημουν αλλιώς. Κάποτε ήμουν αλλιώς. Ξέρω πως στην ζωή η χαρά είναι ελάχιστη.μετρημένη σε δόσεις.
Αλλά ρε πούστη μου αυτή η ζωή μου χρωστάει πολλά ή μήπως εγώ της χρωστάω οεο?
΄
Εχω χάσει και την εμπνευση μου. Δεν με εμπνέει τίποτα. Δεν δημιουργώ τίποτα όμορφο. Ενώ παλιά... Σκέψεις κοινές, μελαγχολικές και κουραστικές.Είχα πει πως δεν θα ξαναγράψω τίποτα δικό μου στο ιστολόγιο αυτό, μόνο και μόνο γιατί δεν αφορούν κανέναν. Γίνομαι κουραστική, το ξέρω. Το λέει κι η μάνα μου αυτό. Ο λόγος που έγραψα ήταν γιατι απ τον υπολογιστή ακούω ραδιόφωνο και χαρτιά δεν μπορώ να φέρω κάτω, γιατί μπαινοβγαίνει ο αδερφός μου στο σπίτι..
Χτυπάει το τηλέφωνο. Κάποιος απ τον έξω κόσμο με καλεί. Ας πάω να δω αν και δεν με αφορά και πολύ ο έξω κόσμος. Ο μέσα μου κόσμος με νοιάζει που καταστρέφεται ή αναδιαρθρώνεται;;; Ιδέα δεν έχω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου