πρωιμη νοσταλγία..

Η γειτονιά μου με τα μικρά ανηφορικά στενάκια,
τις γλάστρες στα μπαλκόνια,
τις καρέκλες και τα τραπέζια στις αυλές
και τις ηλικιωμένες γερόντισες που μιλούν...

Εκείνη η βιολέτα που φύτρωσε πάνω στον τοίχο τον ασβεσωμένο, τον πάλλευκο...

Και μετά τα φώτα του δήμου που χλωμιάζουν...

Το φεγγάρι στέκεται πάνω απ την πόλη και την γειτονιά μου.. και φωτίζει τον ουρανό.. και τα σπίτια..
Ολα τυλίγονται στο φως του και πέρνουν μια άλλη μυστηριακή όψη.
Επειτα το φεγγάρι αιχμαλωτίζεται στα σύννεφα και μένω έκθαμβη να σκέφτομαι " μα Θεέ μου, πού βρέθηκε τόση ομορφιά.. "

Η πλατεία απο κάτω γεμάτη φοιτητές, γεμάτη νέους... Ζωή και ηρεμία..
Ολα κυλούν τόσο γαλήνια..
Μια μικρή γλυκιά μελαγχολία πανιέται στο τοπίο, που σε οδηγεί στην απέραντη γαλήνη..

Και εγώ, σκέφτομαι πώς θ αποχωριστώ αυτόν τον τόπο που τον αγάπησα.
Θα μου λείψουν ακόμη και τα πρόσωπα των φοιτητών που έβλεπα κάθε μέρα και τυχαία μπορεί να ήξερα τ ονομα τους.
Θα μου λείψουν οι φίλοι, τα γνώριμα πρόσωπα, οι γλάστρες, τα στενά, η μυρωδιά, η θάλασσα, οι γονείς μου, οι δρόμοι... Αχ οι ρίζες.. είδες τι κάνουν οι ρίζες; ο ΤΟΠΟΣ μου, το νησί μου, εδώ που μαι οικεία και ξένη μαζί...

Τον έχω αγαπήσει αυτόν τον τόπο, το κάθε του λουλούδι, το κάθε στέκι μου κρυφό, τον κάθε βράχο, την καρέκλα του Ρίτσου, τα βότσαλα, τον βοριά που πηρουνιάζει, την ηρεμία του, τα χωριά του...

Θα μου λείψει το καλύβι της φίλης μου που πηγαίναμε χειμώνα και το χώμα μύριζε απο την βροχή.. και μετά χανόμαστε μέσα στο δάσος με κουβέντες χαζές.. μα ήταν τόσο όμορφα..
Κουκουνάρια, λίγο χιόνι, το τζάκι που έκαιγε, το παράθυρο που έχει θέα ένα γυμνό δέντρο κι απο κάτω εκείνο το χρώμα των φύλλων, εκείνο το φθινοπωρινό..

Η αγριεμένη θάλασσα τον χειμώνα ήταν λες και μου μίλαγε. Ξαπλωνα στην άμμο με τ ακουστικά κι άκουγα και τον μελωδό να κροταλίζει..

Συγκίνηση.. μια μιρκή συγκίνηση.. υγραίνονται τα μάτια μου... Ο ΤΟΠΟΣ μου.. τα μέρη μου..

Είναι κάτι σαν νοσταλγία, όσο κι αν θεσ να φύγεις, όσο κι αν ξέρεις πως ανοιγεις φτερά..