Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

neruda

«Εχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Οσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι’ αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ισως απ’ αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές “Ποιητικές Πραμάτειες” που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης».

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

meds

οι ημέρες του φωτός.
Ανοιξα το παράθυρο μου το πρωί,
κοίταξα γύρω μου.
Αναπώλησα τις στιγμές μου στο νησί.
Λείπει η θάλασσα απο το μάτι μου εδώ.
Μια αίσθηση παράξενη η επιστροφή.
Σαν να είναι όλα ίδια, βαρετά ίδια.
Μοιάζει αδιάφορη η καθημερινότητα
κι οι ανθρωποι.
Ιδιες εικόνες, ίδια πρόσωπα, ίδια συναισθήματα.
Οχι άσχημα απαραίτητα.
Ξεβάφει στο χρόνο το πάθος της αρχής,
γιατί δεν είναι πια αρχή,
αλλά καθημερινότητα.
Ηρεμη καθημερινότα,
που τίποτα δεν την αλλάζει.
Βούρκος θα έλεγα.
Το βραδυ κατεβάζω τα πατζούρια μου,
ανοίγω την μουσική στο τέρμα και καπνίζω.
Χτυπάει το τηλέφωνο μου.
Σκέφτομαι την εργασία που πρέπει να κάνω στο εργατικό,
κι άλλες υποχρεώσεις που έχω.
Υποχρεώσεις...
Πάντα σε μια καινουρια εκδοχή.
Κυρίως με κουράζουν οι ίδιες σκέψεις μου.
Καμία παραγωγικότητα το τελευταίο καιρό.
μπερδεύομαι μ όλα και δεν βρίσκω λέξεις



Τρίτη 3 Απριλίου 2012

σαμος.

κοιτάζω στο ιντερνετ το νησι μου.
Κάποιοι τουρίστες Ολλανδοί μάλλον ανέβασαν φωτογραφίες.
Με πιάνει μια γλυκιά νοσταλγία γι αυτόν τον τόσο ξεχασμένο τόπο θ.
Παραμένει ακόμα το καταφυγιο μου.
Θέλω τόσο να βρεθώ μπροστά στο απέραντο γαλάζιο που μας περιζώνει.
Να καθίσω πάλι μπροστά στο παγκάκι ατενίζοντας την θάλασσα,
την πρώτη και βαθύτερη αγάπη μου.
Ο ήλιος να πέφτει, οι βασιλικοί στους τενεκέδες, στις φρεσκοαβεστωμένες αυλές.
To on the rocks να φιλοξενεί τους εναπομείνανατες φοιτητές.
Η θάλασσα που αγριεύει και βουίζει, γλύφει τα βράχια,
μας θυμίζει συναισθήματα εξίσου άγρια και βαθιά.
Η θάλασσα... λες κι ακούει τη φωνή αυτού του κόσμου πο αγριεύει.
Είναι η δική μας φωνή, αυτή που εξεγείρεται και δεν υποτάσσεται.
Η ΄θάλλασα είναι επαναστάτρια και ανυπόταχτη.
ποιός μπόρεσε ποτέ να να την υποτάξει ;
Η θάλασσα, ένα κομμάτι χαρτί, λίγο ούζο στο στόμα,
ο ήχος απ τα κύματα στ αυτιά,
φωτιές στην παραλία,
ελάχιστοι φίλοι που έμειναν ατόφιοι.
Η ηρεμία του νησιού, όλα κυλάνε αργά εκεί.
Ενας επίγειος παράδεισος η φύση.
Μοιάζουν όλα τόσο ίδια κάθε φορά.
Και φυσικά μεσα σ αυτό το σκηνικό υπάρχουν και άνθρωποι,
για να μου θυμίζουν πόσο αλλάξαμε και πόσο ίδιοι μείναμε ταυτόχρονα.
Κι  ο άνθρωπος πόσο εύκολα αλλάζει ;
δεν αλλάζει έτσι απλά, ας μη γελιόμαστε.
Θα γυρίσω πάλι στις ίδιες γειτονιες που αλήτευα,
στους ίδιους δρόμους που φιλοξένησαν τις ανησύχιες, τις εφηβικές μου,
τις μικρές μου αγωνίες, την αγανακτηση μου γι αυτόν τον ετοιμοροπο κόσμο.
Είναι οι ίδιοι δρόμοι που κάποτε περπατούσα χαρούμενη ή λυπημένη,
σκεπτική ή ξένοιαστη.
Πάντα αγαπουσα τους δρόμους, είχαν μια μυρωδιά παράξενη, βασιλικός, τριαντάφυλλο, καυσαέριο
και αρμύρα.
Αρμύρα ναι. κι αυτή η θεσπέσια αρμύρα που κατσάρωνε πιο πολύ τα μαλλιά μου,
εδώ δεν υπάρχει.
Δεν έχω την παρηγοριά της θάλασσας, την ελευθερία που σου χαρίζει η απεραντοσύνη της.
Να βλέπω απέναντι την τουρκία και να νιώθω πως ανάμεσα στους ανθρώπους σύνορα δεν υπάρχουν.
Πόσο μικροί είναι όλοι αυτοί που μας επιβάλλουν τα σύνορα, το μίσος και την έχθρα,
πόσο ανόητοι και στενόμυαλοι;
δάσκαλοι που διαπράττον κάθε μέρα το ειδεχθές έγκλημα της σποράς εθνικισμού!
Πόσο τους σιχαινόμουν...
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την ημέρα που με δίδαξαν "τα καλά του πολέμου" και έφυγα απ την τάξη βρίζοντας! 

Μέσα στο κουβάρι των αναμνησεων μου ξεπροβάλλει ατόφια η φιγούρα σου,
όπως σε είδα και σε γνώρισα.
Ενα κοινωνικό πρότυπο, ένα δείγμα οτι δεν διαφέρω τόσο απ' όλους σ' αυτό το τόπο.
Η εκτίμηση κι ο θαυμασμός μου ξεχειλίζουν.
Είναι δεδομένος ο σεβασμός μου στο προσωπο σου.
Εχεις τον τρόπο σου με του ανθρώπους.
Τα λόγια λίγα και αρκετά να πουν ο,τι ξέρεις,
οι οριζοντές σου, σαν τον ορίζοντα που κοιτάω και δεν τελεύει.
Η επικοινωνία μας βουβή, κι όμως ακούω την κραυγή σου,
αυτή που μου φωνάζει να μείνω εκτος.
Αυτή που μου λέει "φύγε να σωθείς απ τους γελοίους,διάλεξε την ζωή σου.
το έκανα και δεν μετανοιώνω"
Η δυναμη σου φαίνεται στα μάτια σου, εκεί ανάβει φωτιά, πύρινη,
σαν αστερι φλέγεσαι, μα δεν σβήνεις.
Δεν θα σβήσεις ποτέ εσύ κι ας καίγεσαι κι ας μένεις στάχτη.
Μετά αναζωπυρώνεσαι, στέκεσαι στο ύψος σου,
κατρακυλάς σε γκρεμούς, μα ορειβατείς και ανεβαίνεις ξανά και ξανά.
Μια γροθιά στο κατεστημένο είσαι.
Δεν θα ματανοιώσω ποτέ.
Δε θα απαρνηθώ ποτέ ο,τι υπάρχει.