meds

οι ημέρες του φωτός.
Ανοιξα το παράθυρο μου το πρωί,
κοίταξα γύρω μου.
Αναπώλησα τις στιγμές μου στο νησί.
Λείπει η θάλασσα απο το μάτι μου εδώ.
Μια αίσθηση παράξενη η επιστροφή.
Σαν να είναι όλα ίδια, βαρετά ίδια.
Μοιάζει αδιάφορη η καθημερινότητα
κι οι ανθρωποι.
Ιδιες εικόνες, ίδια πρόσωπα, ίδια συναισθήματα.
Οχι άσχημα απαραίτητα.
Ξεβάφει στο χρόνο το πάθος της αρχής,
γιατί δεν είναι πια αρχή,
αλλά καθημερινότητα.
Ηρεμη καθημερινότα,
που τίποτα δεν την αλλάζει.
Βούρκος θα έλεγα.
Το βραδυ κατεβάζω τα πατζούρια μου,
ανοίγω την μουσική στο τέρμα και καπνίζω.
Χτυπάει το τηλέφωνο μου.
Σκέφτομαι την εργασία που πρέπει να κάνω στο εργατικό,
κι άλλες υποχρεώσεις που έχω.
Υποχρεώσεις...
Πάντα σε μια καινουρια εκδοχή.
Κυρίως με κουράζουν οι ίδιες σκέψεις μου.
Καμία παραγωγικότητα το τελευταίο καιρό.
μπερδεύομαι μ όλα και δεν βρίσκω λέξεις