Ο Μπελογιάννης ζει...!

Χριστουγεννα, δεν περιμένω όμως τίποτα πια.

Χριστούγεννα, μια ηλίθια διαδικασία ψευτοχαράς και ψευτοαγάπης..
Ξεχύνονται στα μαγαζία,ψάχνουν τουαλέτες,κοστούμια,σκουλαρίκια,αρώματα..
πασαρέλα όλων... Μάσκες.
Θέλουν να ναι σαν βιτρίνες πολύφωτες που μετά το πέρας της γιορτής,
σβήνουν χάνοντας κάτι απ τη λάμψη τους.
Ηθοποιοί σε σκηνή που με το τέλος της παράστασης αλλάζουν ρόλους,αφού χειροκροτηθεί το φως τους.

Τραπέζια γιορτινά, γεμάτα αηδιαστικές γαλοπούλες. Γλυκά, ζάχαρη άχνη, που πασχίζει να σκεπάσει το μαύρο μας με το λευκό της.
Κι ύστερα, λόγια μεγάλα. Ευχές αγάπης. Τετριμένα σκηνικά. Βαρετά.
ΟΙκεγένειες μαζεμένες. Σχέσεις τυπικές κατα τ΄ άλλα, όμως τα Χριστούγεννα ολοι αγαπιούνται.

Χριστούγεννα. Η μάνα σου κατέχει ρόλο ξυπνητηριού και μπάτσου στην ζωή σου.
Σε ξυπνά απ τις εφτά, να πας εκκλησία, να δείξει πόσο ηθικό παιδί έχει.
ΟΙ γριές συγκινούνται απ την γέννηση... Κάτι "παρθένες"-θεούσες(κακιασμένες κατα βάθος, μα θρησκιες κατα τ΄αλλα) αρχίζουν τις μετάνοιες.
Προσπαθούν να με βάλλουν στο κόλπο. Δε μετανοιώνω. Δε σκύβω το κεφάλι. Δεν υποτάσσομαι.

Νησί, επαρχία, μύρισε ο τόπος με ηθικοχριστιανικές φοβίες, αυτές που μας σπείρανε.
Ντροπή στους ακόλαστους!Κατάρα στην συνουσία.

Είμαι αμαρτωλη που καπνίζω.

Πνίγομαι.

Νησί, επαρχία,γέροι που αναστενάζουν, γριές που ξέχασαν πως ζεις και κλαίνε για την γέννηση.

Φώτα παντού, Θλίψη περισσή.

Μοναξιά. Μοναξιά. Μοναξιά.

Γεννηση. Θάνατος. Θανατος. Θανατος.

Υστερικές φωνές της μάνας μου.

Θρησκοληψίες.

Κενό.Βιτρίνες.ΑΝθρωποι-Βιτρίνες,το απέραντο κενό.

Λόγια Κομμένα.

Το τηλέφωνο,χτυπάει το τηλέφωνο σαν τρελό για ευχές. Αιμορραγώ, Ασφικτυώ, αρρωσταίνω.

Να φύγω, να φύγω, άσε με να φύγω.

Κι όλο μένω, με κρατάς απ το χέρι. Μένω.

Λείπεις, κι εσύ λείπεις.

Γεννηση.Θανατος.

Χριστούγεννα θανατερά.

Σ'αγαπώ.

το μυαλό μου πετάει παντού τελευταία...
κι όμως κοιτάζω πίσω μου τώρα που πήρα αποστάσεις..
Εχω να ζήσω ρεαλιστικά γαμώτο.
γλώσσες,δίκαια,γνώση, μοναξιά..

απο βιβλίο του Βασιλικού-το τελευταιο Αντιο-1995

Τρέμοντας μη ζήσει μόνος του ως τα 80,
μελαγχολούσε στο παράθυρο σαν ναχε μείνει πάνω σένα τρένο,
μία στάση πέρα απο τον προορισμό του.
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου μακρυνή αγάπη,
ολέθρια,
πού τώρα δε ζω παρά για να σαναστήσω.
Mα να πού τα λόγια δεν φτάνουν πια, και η αλήθεια εσύ εσύ,
μένεις να με οδηγείς με τη σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χαός αυτό,
το χάος μου,
πού φρόντισες να το γεμίσεις με τη φωνή σου.
Τί ήρθα; Πού πάω; Τί ζητώ;
Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φώς μου;
Μακρυνή, μακρυνή πού μού φαίνεσαι αγάπη μου,
μακρυνή,
μακρυνή πού είσαι τώρα.
Μ άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα, τόσα ρούχα,
τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στη σκιά,
πώς να πώ ότι όλα αυτά ηταν ενέργεια και σύ ξαναγύρισες στη πηγή σου.
Θέλω ναρθω να σε βρώ.
Είσαι γλυκιά και σαγαπάω,
μονάχα όταν έρχεσαι να σε δώ να φοράς τα ρούχα πού μαυτά σε γνώρισα.
Έτσι σαγάπησα, έτσι σε πίστεψα.

Σαισθάνθηκα λίγο μακρυνή όταν γύρισες απο την Αμερική,
μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας, απ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου κόντευες να πνιγείς η ίδια.
Σαυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας απο τη γή καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μιά πνοή κι όλα μετά τα σβήνει.

Μή ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουνε,
μα κι αν υπήρχαν δεν τα ξέρουμε κι αυτά δεν τα ξέρουμε.

Δεν έχω άλλα δάκρυα, μισώ το γράψιμο πούναι εκτόνωση,
πού μού δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου.
Το μόνο χρέος μου γλυκιά μου αγάπη,
για πάντα χαμένη, είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω

Έπειτα από τόσα αστέρια μπλεγμένα στα μαλλιά μου,
ύστερα απο τόσους χειμώνες ξεχασμένους στο προσκεφάλι μου,
ξέρω πώς τίποτα πια δεν καρτερώ απο ένα καλοκαίρι.
Είναι τούτες οι στιγμές σκληρές σαν την αφή της μέρας ,
σαν τη δορά του αχινού σε δάχτυλα αμόλευτων καιρών ,
αδούλευτων πάνω στόργωμα του ήλιου.

Πάλι θα πεις πώς ξαποσταίνω στις γραμμές φυγοριγώντας ,
και θαχεις δίκιο.
Ναναι πού πια δεν βρίσκω άλλη λησμονιά σε τούτες δα τις ώρες,
μονάχα το κέντημα στις λέξεις πού τάχα προτιμώ απο τόσες αλήθειες,
ή πάλι οι λέξες οι νεκρές να ράγισαν τόσο τη σιωπή μου.
Ποιός ξέρει;

Μα τούτα τα λόγια κείνες τις μέρες του 95 δεν σκέφτηκα πώς μια ολάκερη ζωή θ αφήναν το αχνάρι τους στα χείλη μου.
Τόσο μακρυά απο τις μνήμες μου το α- σήμαντο,
τόσο κοντά στην ανάσα τους η ψυχή μου.

Κι εσύ ν αποκοιμιέσαι πλάι μου ακόμη

ο νεκρος τις γιορτές-σαχτούρης

Ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια
σὰν πλησιάζουν τὰ Χριστούγεννα
(αὐτός) ὁ νεκρὸς γεννιέται μέσα μου
δὲ θέλει δῶρα
δὲ θέλει χρήματα
πάγο καὶ χρόνια
χιόνια καὶ πάγο
σκισμένα ροῦχα
ἀχνὰ παπούτσια
ὁ χρυσὸς νεκρὸς
θὰ βγεῖ ἔξω
δὲν τὸν γνωρίζει κανένας
τὸν ἀλήτη νεκρὸ
θὰ κάτσει στὸ πικρὸ καφενεῖο
νὰ πιεῖ τὸν καφέ του
κι ὕστερα πάλι
σὲ λίγες μέρες
ἥσυχα θὰ πεθάνει
(ὁ νεκρός)
ὅταν ἔρθει ὁ χρόνος
κι ὅλες οἱ ρόδες
κόκκινες ὅπως πρῶτα
θὰ γυρίζουν πάλι.

Γη των απουσιων-Δημουλά..

Τώρα θὰ κοιτάζεις μία θάλασσα.

Ἡ διάθεση νὰ σὲ ἐντοπίσω
στὴ συστρεφόμενη ἐντός μου γῆ τῶν ἀπουσιῶν
ἔτσι σὲ βρίσκει:
πικρὴ παραθαλάσσια ἀοριστία.

Ἐκεῖ δὲν ἔχει ἀκόμα νυχτώσει
κι ἂς νύχτωσε τόσο ἐδῶ
τῶν τόπων οἱ κρίσιμες ὧρες
σπάνια συμπίπτουν.
Κάτι σὰν φῶς καὶ οὔτε φῶς,
ἡ ὥρα τοῦ ἐαυτοῦ σου ἔχει πέσει.

Χορεύουν φύκια
κάτω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοῦ νεροῦ.
Τὰ ρηχά, ἔχουν κι αὐτὰ
τὰ βάσανά τους καὶ τὰ γλέντια τους.

Τώρα θὰ ἔχουν λύσει τὰ μαλλιά τους
οἱ ἁγνὲς ἠσυχίες τριγύρω
μὲ τὴ σιωπή σου θὰ τὶς κάνεις
γυναῖκες σου ἐκπληρωμένες.
Ξαπλώνουν δίπλα σου.
Ἡ σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στὸν ἀέρα
κι ἀνεβαίνει. Σὲ κρατάει στὸ ράμφος της.
Ποῦ ξέρω ἐγὼ τὰ εὐαίσθητα σημεῖα τοῦ πελάγους
γιὰ νὰ σὲ καταλάβω;

Θὰ κοιτάζεις μία ἔρημη θάλασσα.
Τὸ βλέμμα σου δὲν παραλλάζει
ἀπὸ πλαγιὰ ποὺ γλυκὰ
καὶ μ᾿ ἀνακούφιση σκουραίνει
κατρακυλώντας μὲς στὴν ἀπομάκρυνση.
Ἀναπνέεις μὲ τὸ στέρνο τῶν μακρινῶν ἠρεμιῶν,
ποὺ ἔχω γι᾿ αὐτὲς διαβάσει
στοὺς πολύτομους κόπους ποὺ ἔδεσα.
Σ᾿ ἕνα ἀβαθῆ σου στεναγμὸ βούλιαξε ἕνα βαπόρι.
Δὲν θὰ ἤτανε βαπόρι. Θὰ ἤτανε σκιάχτρο
στὰ ὑγρὰ περβόλια τῆς φυγῆς
νὰ μὴν πηγαίνουν οἱ διαθέσεις
νὰ τὴν τσιμπολογᾶνε.

Ἡ τερατώδης τοῦ πελάγους δυνατότητα,
ἡ κίνηση τοῦ πλάτους,
φθάνει στὰ πόδια σου ἀφρός,
ψευτοεραστὴς στὰ πρῶτα βότσαλα.
Τοὺς σκάει ἕνα φιλὶ καὶ ξεμεθάει.

Τώρα, θὰ σοῦ ἔχουν πεῖ ὅ,τι εἶχαν νὰ σοῦ ποῦν
Οἱ ἀναδιπλώσεις τῶν κυμάτων
καὶ θὰ ἐπιστρέφεις κάπου.
Θὰ παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,
μιὰ ἄλλη ἅπλα,
ἀλλοῦ γυμνὴ κι ἀλλοῦ ντυμένη μὲ βλάστηση.

Ἡ σκέψη σου, μετὰ ἀπὸ τόση θάλασσα,
κατέβηκε ἀπὸ γλάρος,
βάζει τὸ δέρμα τῆς προσαρμογῆς καὶ χάνεται.
Ὅπου εἶναι θάμνος, πράσινη
ὅπου σκοτεινό, σκοτεινή.
Ἐκεῖ ποὺ οἱ καλαμιὲς σπέρνουν ψιθύρους,
ψιθυριστή,
ὅπου περνάει ρίζα, ριζωμένη
ὅπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα
κι ὅπου δαγκώνει ἡ πέτρα, πέτρινη.

Στὴν ψυχή σου δὲν φθάνει κανεὶς
οὔτε διὰ ξηρᾶς οὔτε διὰ θαλάσσης.

Αὐτὸ τὸ δισκίο,
τὸ ἀκουμπισμένο στὸ μαῦρο ἀτμοσφαιρικὸ τραπέζι,
ποὺ τὸ περνᾷς κι ἐσύ, ὅπως κι οἱ ἄλλοι, γιὰ φεγγάρι,
ἄσ᾿ το, δὲν εἶναι φεγγάρι.
Εἶναι τὸ βραδινό μου χάπι
τὸ ψυχοτρόπο.

ο αέρας που παίρνει τα μαλλιά,

λίγο ούζο,

και θάλασσα,

μια θάλασσα δική μας φουρτουνιασμένη η ζωή μας..

μπλε βαθύ

και αστέρια πολλά αστέρια

κι ηλιοβασιλέματα,

ατέλειωτα ηλιοβασιλέματα,

κι ο δρόμος..

ο δρόμος που σβήνει κι είναι και τ άλλα,

όλα τ'άλλα που ξεκινούν απ την αρχή...

και τα μάτια σου κάπου εκεί απέναντι στον δρόμο που χάνεται...\

κάπου εκεί στην άσφαλτο χάνεσαι κι είσαι δίπλα μου...

κι εγώ ναυαγώ στα μάτια σου

και σε παίρνω απ το χέρι

κι εσύ με κλείνεις στην αγαλιά σου

μα ναυαγώ..

τι είναι αγάπη μου η αγάπη;

ένα τίποτα που χωρίς αυτό δεν ζούμε...

κι έτσι σιωπηλοί χανόμαστε μέσα στο τίποτα .

Ξύπνα κόσμε!!!

Ξυπνα!

δεν ακούς????
τα παιδιά σου χτυπάνε την πόρτα.
ξέρω είναι λίγα,μα ακουσε τα.

Κόσμε ξύπνα.
Καίγεσαι κόσμε,ξευτυλίζεσαι.
Να,τα αιματα σου στο πάτωμα μέσα στις φυλακές που σε κλείσανε.
Κοιτα,τα δικά σου αίματα είναι απο τα μαχαιρώματα.

μα γιατί,έρμε κόσμε, δεν μιλάς;;

Στο δρόμο βγες,φώναξε..Κουράστικες κόσμε;;

Ξύπνα κόσμε,όχι δεν είναι αργά.
Οχι ακομη.
Τι χάθηκε;
Σταματα επιτέλους να θρηνείς την μοίρα σου την κακή,εσύ ορίζεις την μοίρα σου.
Κόσμε κοιμάσαι ακόμη;;;

Ξύπνα κόσμε!

Μερικά παιδιά σου χτυπούν την πόρτα!


Η επέτειος του πολυτεχνειου ας είναι η επέτειος της ελευθερίας,η αφορμή για κοινωνικό προβληματισμό και μαζική αντίδραση!

σκηνικο α'

τσαλαπατημένες ανεμώνες στον δρόμο,ήλιος,θάλασσα,πλακόστρωτα, άνθρωποι ίδιοι και διαφορετικοί. χρώμα παντού τριγύρω.

σκηνικο β'

ξανά μια μορφή μπροστά σου μόνο που τώρα την κοιτάζεις αλλιώς,αποξενώνεστε, γιατι εσυ θέλησες.

σκηνικό αιώνιο

οι πεζοί με προσπερνούν,κάτι απ τα μάτια σου ψάχνω,μάταια απ οτι φάνηκε.
περνούν τόσο αδιάφορα πρόσωπα απο μπροστά μου,μα η δική σου η μορφή είναι χαμένη,γιατί λείπεις...κι είναι τόσο άδειο το νησί χωρίς ΕΣΕΝΑ.

η μνήμη εξόντωσε.
η μνήμη σου με γονάτισε.
και κάθε μέρα αποφεύγω να θυμάμαι,
μα κάποτε ξυπνάω μετά απο μεθύσι
και τότε υπάρχεις ακόμα.
και στην ουσία η υπαρξη σου σηματοδοτεί την απέραντη ερημιά του δρόμου της αγάπης,του δρόμου της βροχής.

τόσο όμορφος και τόσο μακρινός...

αιθέριος και γήινος,

υπαρκτός κάποτε,

ανύπαρκτος τώρα.

μαλλιά υπέροχα και γέλιο βελούδινο.

τόσο όμορφος Θεέ μου...

κι ας μην υπάρχει πια.

έμεινε μονάχα κάτι απ την ποιηση του στον ορίζοντα.

τόσο όμορφος,

τόσο χαμένος,

τόσο άπιαστος...

"παλιώνουν οι άνθρωποι.,.. "

και νομίζεις πως ζεις...
ΝΟΜΙΖΕΙΣ πως αγαπάς,νομίζεις πως ερωτεύεσαι...
όλος σου ο κόσμος ένα μαύρο κουτί, ένα σπίτι,τέσσερις τοίχοι και η μουσική.
ένα ραδιόφωνο να παίζει μέρα-νύχτα,τσιγάρα σωρός,μπύρες,βιβλία ιταλικών,ένας έρωτας στην Ιταλία... κάθε βράδυ το τηλέφωνο,μουσική,τσιγάρα,καπνός,μελαγχολία...
η ζωντάνια λείπει,τα μάτια σου σκοτείνιασαν,η ζωή σου πάλιωσε...
"παλιώνουν οι άνθρωποι.. " δε ζεις πια,μόνο περνούν οι μέρες,έτσι η μια διαδέχεται την άλλη χωρίς καμιά ουσία,χωρίς καμιά φιλία..έτσι,υψώνεις τείχη τεράστια γύρω σου για να μην μπορέσει κανείς να δει την ομορφιά και την ασχήμια σου,το αγνωστο σου,το τέρας σου,την πεντάμορφη...κανένας,μέσα σ ένα μικρό παραμύθι νομίζεις οτι ΖΕΙΣ,ενώ στην ουσία περνάει η ζωή σου χωρίς κανένα χρώμα,ετσι άοσμα,βαρετά και ηλίθια,αφήνεις τον χρόνο να σε γερνάει...γιατί.."παλιώνουν οι ανθρωποι.." γιατί βιάστηκες να τα ζήσεις όλα και τώρα τίποτα δεν σου έμεινε ή έτσι νομίζεις...
και δεν ξέρω αν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο απ το να μην σ ενθουσίαζει τίποτα, απ το να είσαι πάντα στη μέση,πάντα στο ροζ και στο γκρι... λυπάμαι για σένα.. γιατί... "παλιώνουν οι άνθρωποι..."

"κι είναι κι οι άνθρωποι που τρέχουν μες στις πόλεις,ξένοι μες στους ξένους...κι είναι κι άλλοι που σ αγκαλιάζουν και σε μαθαίνουν"

μέσα στην τρελή βροχή κατεβαίνω απο ένα λεωφορείο..κομοτηνή-αθήνα..διασχίζοντας ολόκληρη την ελλάδα σχεδόν σ ένα τοπίο βρόχινο,μελαγχολικό,συννεφιασμένο,ρομαντικό..η βροχή που πέφτει κι ακούς το "σι-σι-σι"...και ταυτόχρονα την μουσική...μηδενίζω αποστάσεις και λυτρώνομαι απο την αιώνια λογική που δέσμια με κρατά.
εν πάση περιπτώσει έλα να ζήσουμε την τρέλα μας και τ όνειρο το άπιαστο...
μια διαδρομή, ένα ταξίδι με καρδιά,με μυαλό, με λαχτάρα για να σ αντικρίσω μέσα στο πλήθος το απρόσωπο..

και μετά αλλάζουμε στάσεις του μετρό και λεωφορεία... και φτάνουμε σπίτι ΜΑΖΙ μετά απο μήνα που ζήσαμε χωρίς... κι η Αθήνα είναι η πόλη που όλοι βιάζονται κάτι να προλάβουν, ίσως την μοναξιά που παραμονεύει σε κάθε στενό και σε κάθε λεωφόρο.. πρόσωπα χλώμα, απρόσωπα πρόσωπα, το άγνωστο, το τρομακτικό άγνωστο που σε καλεί να το κάμεις γνωστό...μία γλυκιά παραίσθηση,σαν όνειρο.
Αθήνα, πόλη των φωτεινών επιγραφών, πόλη-μητέρα του πολιτισμού, θεσμοκοιτίδα της τέχνης, πόλη πλανεύτρα και μαγική,φωτεινή,ίσως και μουντή, πόλη υπέροχη,σαν ερωτας απαγορευμένος.

και μετά το σπίτι ζεστό,γεμάτο απ το γέλιο σου και τις ζωγραφίες σου...και το βράδυ μακρύ, γεμάτο κουβέντες,για να προλάβουμε τον χρόνο πριν μας προλάβει εκείνος. μπύρες,τσιγάρα, μουσική... απόλαυση θεική κι η παρέα μου μαζί μου... πρόσωπο γνώριμο κι αγαπημένο,φωνή γνωστή κι όμορφη.. ένα βράδυ που καμιά μας δεν κοιμηθηκε... και κλείσαμε πολλές φορές τα φώτα... μα μετά μια κουβέντα,ένα βιβλίο που διαβασαμε μαζί και δυνατά.. πεφτουμε για ύπνο,μα είναιχάσιμο χρόνου και ξεσκεπαζόμαστε..

μετά εσπρέσο στην ταράτσα με θέα την ακρόπολη-ω μαγικό αιώνιο μνημείο,αγαπημένο,κυοφορον δέος και τιμή...
χορεύουμε μαζί με θέα την ακρόπολη και δεν έχει ακόμη ξημερώσει,μαζί με θέα τις ταράτσες,με θέα αυτό το γλυκό χάος, που κατα παράξενο τρόπο δεν θες να το τακτοποιήσεις και μετά... βόλτα για όπου βγει... μια καλημέρα ζεστή κι ο,τι βγει κι όπου βγει... έτσι στο άγνωστο... στην Αθήνα...στην πρωτεύουσα,στην τόσο αγαπημένη και μελαγχολική ελληνική πρωτεύουσα κι είναι μαζί σου!!!!

ανοσία ή ανοησία;

είμαι ανάμεσα στο κενό και στο τίποτα, στο πουθενά.
είπα πως θ αρχίσω απ την αρχή και το κανα.
τώρα όμως δεν νιώθω τίποτα.
ούτε καν θλίψη.
λένε πως ματώνει ο,τι είναι ζωντανό.
μήπως λοιπόν δεν είμαι;
μήπως ναρκώνω τις απουσίες και τα συναισθηματα μου;
και τελικά πώς αλλάζω;
αλλάζω;
ενηλικίωση;

δεν με πειράζουν πια οι απουσίες, τις συνήθισα.
δεν μ' απογεητεύουν πια οι άνθρωποι.
τους συνήθισα.
δεν με πληγώνουν πια οι αδιαφορίες. τις έμαθα.
δεν δένομαι πια με τους γύρω μου. θα φύγουν το πρωί.
δεν φοβάμαι την εγκατάλειψη. την ξέρω καλά.
δεν πονάω πια. τώρα ξέρω.
μόνο καμιά φορά, εκεί, στο μπαλκόνι μου κοιτάζω τον ήλιο ανάμεσα στα σύννεφα να πέφτει στο πέλαγος και υγραίνονται τα μάτια μου.

"το ποτάμι πισω δεν γυρνάει"

Η ζωή είναι μπροστά μας, κυρία.

Μόνο μπροστά μας. Είναι εκεί και μας περιμένει.

Οχι δεν λυπάμαι. Σφίγγω τα δόντια και αποχαιρετώ τους πάντες.

Η ζωή είναι μπροστά.

Θα χαθούν κι οι άνθρωποι που αγάπησα, όπως χάθηκαν κι οι άλλοι.

Μετά θα έρθουν άλλοι.

Ισως να ξεχάσω τους τόπους που αγάπησα.

Μετά θ αγαπήσω άλλους.

Θα ξεχάσω τους φίλους μου, καθώς κι εκείνοι.

Μόνο κάτι μακρινά τηλέφωνα.

Θα μαι μόνη μου και το ξέρω, όπως πορεύονται όλοι στην ζωή.

κι εκείνες οι ώρες που νομίζεις πως είσαι μαζί, απλές ψευσαισθήσεις είναι, που έχεις ανάγκη να τις πιστέψεις, για να μην δέσεις πέτρα στον λαιμό σου.

Στο μεγάλο αμφιθέατρο, στην μεγάλη πολη, στο μικρό μου σπίτι, μόνη, ολομόναχη, δυνατή κι ελεύθερη συνάμα, με το πρόσωπο και το βλέμμα σίγουρο, γεμάτο θάρρος και δύναμη, έτσι όπως μου πρέπει.

Δεν θα φοβάμαι. Δεν έχω κάτι να τρομάξω. Μου το χω υποσχεθεί. Δεν θα τους αφήσω να με ξανααπογοητεύσουν και κυρίως δεν θα με ξανα απογοητεύσω. Θα μαι δυνατή, γιατί μπορώ.

"αδεια η ψυχή μου, το δωμάτιο άδειο.. "

σ' ένα απέραντο άδειο δωμάτιο.. αυτό της ψυχή σου..
δεν υπάρχει φως της στιγμής, μόνο φως του μέλλοντος.
τεράστια δυσαρέσκεια γυρνά γύρω γύρω,
μετά έρχεται η Οργή για το λάθος και σου βάζει μαχαίρι στο λαιμό.
Πρέπει ν αλλάξεις. Θες ν αλλάξεις.
Η δύναμη εξασθενημένη σκεπάζεται με χοντρές κουβέρτες. Εχει πυρετό και κρυώνει.
Γιατί την άφησες να παγώσει;
Ενα είδωλο-φάντασμα χορεύει στον απέναντι καθρέφτη. Ισαίσα που διακρίνεται μέσα στο πηχτό σκοτάδι.
Ενας φόβος πάντα υπαρκτός, το πέρασμα του χρόνου που σκοτώνει. Ισως και την αθωότητα που αιμοραγεί..
Αγωνία και λιγη Νοσταλγία σου χτυπούν την πλάτη.
Η Ανία έρχεται απειλητικά κατά πάνω σου και συ με το γέλιο προσπαθείς να την τρομάζεις. Τρομάζεις το κενό για ν απομακρυνθεί, μα επιστρέφει.

κι είπα ξανά πως αρχίζω απ την αρχή.

πρωιμη νοσταλγία..

Η γειτονιά μου με τα μικρά ανηφορικά στενάκια,
τις γλάστρες στα μπαλκόνια,
τις καρέκλες και τα τραπέζια στις αυλές
και τις ηλικιωμένες γερόντισες που μιλούν...

Εκείνη η βιολέτα που φύτρωσε πάνω στον τοίχο τον ασβεσωμένο, τον πάλλευκο...

Και μετά τα φώτα του δήμου που χλωμιάζουν...

Το φεγγάρι στέκεται πάνω απ την πόλη και την γειτονιά μου.. και φωτίζει τον ουρανό.. και τα σπίτια..
Ολα τυλίγονται στο φως του και πέρνουν μια άλλη μυστηριακή όψη.
Επειτα το φεγγάρι αιχμαλωτίζεται στα σύννεφα και μένω έκθαμβη να σκέφτομαι " μα Θεέ μου, πού βρέθηκε τόση ομορφιά.. "

Η πλατεία απο κάτω γεμάτη φοιτητές, γεμάτη νέους... Ζωή και ηρεμία..
Ολα κυλούν τόσο γαλήνια..
Μια μικρή γλυκιά μελαγχολία πανιέται στο τοπίο, που σε οδηγεί στην απέραντη γαλήνη..

Και εγώ, σκέφτομαι πώς θ αποχωριστώ αυτόν τον τόπο που τον αγάπησα.
Θα μου λείψουν ακόμη και τα πρόσωπα των φοιτητών που έβλεπα κάθε μέρα και τυχαία μπορεί να ήξερα τ ονομα τους.
Θα μου λείψουν οι φίλοι, τα γνώριμα πρόσωπα, οι γλάστρες, τα στενά, η μυρωδιά, η θάλασσα, οι γονείς μου, οι δρόμοι... Αχ οι ρίζες.. είδες τι κάνουν οι ρίζες; ο ΤΟΠΟΣ μου, το νησί μου, εδώ που μαι οικεία και ξένη μαζί...

Τον έχω αγαπήσει αυτόν τον τόπο, το κάθε του λουλούδι, το κάθε στέκι μου κρυφό, τον κάθε βράχο, την καρέκλα του Ρίτσου, τα βότσαλα, τον βοριά που πηρουνιάζει, την ηρεμία του, τα χωριά του...

Θα μου λείψει το καλύβι της φίλης μου που πηγαίναμε χειμώνα και το χώμα μύριζε απο την βροχή.. και μετά χανόμαστε μέσα στο δάσος με κουβέντες χαζές.. μα ήταν τόσο όμορφα..
Κουκουνάρια, λίγο χιόνι, το τζάκι που έκαιγε, το παράθυρο που έχει θέα ένα γυμνό δέντρο κι απο κάτω εκείνο το χρώμα των φύλλων, εκείνο το φθινοπωρινό..

Η αγριεμένη θάλασσα τον χειμώνα ήταν λες και μου μίλαγε. Ξαπλωνα στην άμμο με τ ακουστικά κι άκουγα και τον μελωδό να κροταλίζει..

Συγκίνηση.. μια μιρκή συγκίνηση.. υγραίνονται τα μάτια μου... Ο ΤΟΠΟΣ μου.. τα μέρη μου..

Είναι κάτι σαν νοσταλγία, όσο κι αν θεσ να φύγεις, όσο κι αν ξέρεις πως ανοιγεις φτερά..

21-9 Ειρήνη, ειρήνη

21 Σεμπέμβρη σήμερα. μια συνηθισμένη ημέρα για πολλούς γεμάτη άγχη, τρέξιμο, δουλειές, ένας καφές με φίλους ίσως, λίγο γυμναστήριο, ραδιοφωνο κι ο,τι άλλο συνηθίζει ο καθένας στην καθημερινότητα του. Ωστόσο για μερικούς ανθρώπους η σημερινή ημέρα, όπως κι οι άλλες μέρες, δεν κυλάει τόσο ήρεμα, όπως οι δικές μας. Σε γωνιές της γης υπάρχει πόλεμος, καταστροφή, αλληλοσκοτωμός.
21 Σεπτέμβρη λοιπόν, Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης, καθώς έτσι έχει οριστεί απο τον ΟΗΕ το 1981. Ολοι εμείς ενδεχομένως να κάνουμε εκδηλώσεις, αφιερώματα στο ραδιόφωνο ή στα ιστολόγια μας. Κάνουμε κάτι τόσο απλό, που όμως δεν είναι αρκετό.


Ειρήνη
Στον Κώστα Βαρνάλη

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.

Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.

Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,είναι η ειρήνη.

Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα

φαρδύ χαμόγελο στα μάτια

μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτακ'

οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του

είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που

παγώνει το νερό στο παράθυρο,είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουνστο πρόσωπο του κόσμου

και μες στους λάκκους πού

σκαψαν οι οβίδες

φυτεύουμε δέντρα

και στις καρδιές πού

καψε η πυρκαϊά δένει τα

πρώτα της μπουμπου και η ελπίδα

κ' οι νεκροί

μπορούν να γείρουν στο πλευρό

τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο

ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του

κάκου,

είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρωδιά του φαγητού τοβράδι,

τότε που το σταμάτημα του αυτοκίνητου στοδρόμο δεν είναι φόβος,

τότε που το χτύπημα στην πόρτα σημαίνει

φίλος,και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα

σημαίνει ουρανός

γιορτάζοντας τα μάτια μας με τις μακρινές

καμπάνες των χρωμάτων του,

είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ'

ένα

βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.

Τότε που τα στάχυα γέρνουν τόνα στ' άλλολέγοντας:

το φως, το φως, το φως,και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως

είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να

γίνουν βιβλιοθήκες,

τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από

κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα

τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ'το σύννεφο

όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας

φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης τοΣαββατόβραδο

είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε

δεν είναι μια μέρα που χάθηκεμα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της

χαράς μέσα στο βράδικ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος

ύπνος

τότε που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει

βιαστικά τα κορδόνια του

να κυνηγήσει τη λύπη απ' τις γωνιές του

χρόνου

είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θυμωνιές των αχτίνων στους

κάμπους του καλοκαιριού

είναι τ' αλφαβητάρι της καλοσύνης σταγόνατα της αυγής.

Όταν λες: αδελφέ μου -- όταν λέμε: αύριο θαχτίσουμε

όταν χτίζουμε και τραγουδάμε

είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά

κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα

δάχτυλα την ευτυχία,

τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινούτο ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο

προλετάριος

είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των

ανθρώπων

είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου

είναι το χαμόγελο της μάνας.

Μονάχα αυτό.

Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Και τ' αλέτρια που χαράχουν βαθειές

αυλακιές σ' όλη τη γης

ένα όνομα μονάχα γράφουν:

Ειρήνη.

Τίποτ' άλλο.

Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου

το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον

φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα

είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει

όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.

Δώστε τα χέρια, αδέρφια μου,αυτό 'ναι η ειρήνη.

του Γιάννη Ρίτσου

βροχή και σήμερα κι εγώ στα σύνορα..

Παρά την προηγούμενη ανάρτηση δεν εξιλεώθηκα ακόμη. Είπα πως δεν έζησα τον έρωτα σε έντονο βαθμό. Θα μπορούσα να πω πως είναι μεγάλο ψέμα. Ακόμη θυμάμαι εκείνα το λόγια που ήταν σαν ποιηση κι ήταν απο έναν άνθρωπο που με κατανόησε. Με κατανόησε, μα όχι αρκετά. Εβαλε ένα προσωπείο για να μ΄αρέσει, για να ναι στα μέτρα μου. Μετά τρόμαξε, γιατί με θεώρησε τέλεια. Νόμισε πως ήμουν τέλεια κι έφυγε. Εφυγε μα έμεινε κοντά μου στην ουσία για πολύ καιρό. Κοντά μου; Τραγική ειρωνία. Πάντα η απόσταση, αυτή η τεράστια απόσταση. ΜΕτά απο δυο χρόνια ενήλικη πλέον πάτησα την πόλη που έζησε ή που ζει. Ποιός ξέρει; Εκείνος ξέρει που θα βρίσκομαι. Δεν ξέρει όμως πόσο έχω αλλάξει απο τότε. Μα και πάλι, δεν ξέρω αν έχω αλλάξει. Είναι περίεργα όλα. Κι όλες οι φορές που τον είδα ήταν δύο κι αυτό απο μακριά. Μα πόσο παράξενος έρωτας;

Κι ύστερα κι άλλη μια ιστορία.Μια δική μου ψευδαίσθηση ή έτσι θέλησε αυτός. Εκανα σαν κοριτσάκι κι ήμουν τότε πιο πολύ. Τρεμούλα, κοκκίνισμα κι όλα αυτά που σε κάνουν ευάλωττη στον Θεό σου. Μα ο Θεός μου κι αυτός ήταν μακριά και φοβισμένος. Φοβισμένος; Ποιός ξέρει; Όχι εγώ πάντως.

Επειτα μεγάλωσα, μεγαλώνω. Τους απομυθοποιησα και τους δύο και είπα πως είναι λίγοι. Κι όντως είναι λίγοι. Απομυθοποιησα και τον έρωτα. Τώρα μου μοιάζει με αστείο, με παιχνίδι και μάλιστα με ηλίθιο παιχνίδι. Δεν αξίζει να ερωτεύεσαι μόνος σου. Ούτε να δίνεις την εικόνα που θες σ αυτούς που ερωτεύεσαι. η τέχνη του ν αγαπάς(ένα βιβλίο που διάβασα κάποευ στα 14) είναι να αγαπάς αυτό που είναι ο άλλος κι όχι αυτό που νομίζεις οτι είναι.

Ετσι τώρα έχω μείνει άδεια. Πολύ άδεια. Εχασα μήπως την αφέλεια της νιότης; Ωρίμασα; Μα ξέρω πως ίσως σε λίγο καιρό πάλι μπορεί να μυθοποιώ, να ερωτεύομαι και να χάνομαι κι ας ξέρω πως είναι χαζό ή ανώφελο. Γιατί όλα τα πράγματα και τα συναισθήματα έχουν ημερομηνία λήξης. Ευτυχώς.

Πηγαίνω στον καθρέφτη μου. Με βλέπω να έχω παραμορφωθεί εδώ και καιρό. Είμαι ωχρή κι ακόμη υπάρχει αυτή η πτωματίλα στα μάτια μου. Παλιά έλαμπαν ήταν πιο ζωντανά. Τώρα δεν ξέρω τι έπαθαν.Παράλληλα, βλέπω και το σώμα μου να παχαίνει. Τι κάνω;Καλύπτω κενά στο ψυγείο;Είναι τόσο μα τόσο ηλίθιο αυτό.
Μα και το μυαλό μου έχει ξεθωριάσει. Ημουν αλλιώς. Κάποτε ήμουν αλλιώς. Ξέρω πως στην ζωή η χαρά είναι ελάχιστη.μετρημένη σε δόσεις.
Αλλά ρε πούστη μου αυτή η ζωή μου χρωστάει πολλά ή μήπως εγώ της χρωστάω οεο?
΄
Εχω χάσει και την εμπνευση μου. Δεν με εμπνέει τίποτα. Δεν δημιουργώ τίποτα όμορφο. Ενώ παλιά... Σκέψεις κοινές, μελαγχολικές και κουραστικές.Είχα πει πως δεν θα ξαναγράψω τίποτα δικό μου στο ιστολόγιο αυτό, μόνο και μόνο γιατί δεν αφορούν κανέναν. Γίνομαι κουραστική, το ξέρω. Το λέει κι η μάνα μου αυτό. Ο λόγος που έγραψα ήταν γιατι απ τον υπολογιστή ακούω ραδιόφωνο και χαρτιά δεν μπορώ να φέρω κάτω, γιατί μπαινοβγαίνει ο αδερφός μου στο σπίτι..

Χτυπάει το τηλέφωνο. Κάποιος απ τον έξω κόσμο με καλεί. Ας πάω να δω αν και δεν με αφορά και πολύ ο έξω κόσμος. Ο μέσα μου κόσμος με νοιάζει που καταστρέφεται ή αναδιαρθρώνεται;;; Ιδέα δεν έχω.

"ειμαι ένας Αμλετ στη βροχή, γυρνώ στην επαρχία.. "

απογευμα, σπίτι, ένα λικέρ σε ψηλό ποτήρι, ένα τσιγάρο στο τασάκι,μουσική. Σκέψεις για το τίποτα, ίσως απο σκέψεις τίποτα. Μονοτονία. Πλήξη. Τον τελευταίο καιρό κατανοώ πως ζω μόνο διαβάζοντας βιβλία, ποιηματα και φιλοσοφίες συνήθως. Η τηλεόραση παίζει όλη μέρα. Χαζέυω και ζαβλακώνομαι μπροστά της. Λιγοστές δουλειές του σπιτιού, νοικοκυριό.
Στο νέο στέκι το Σάββατο κάναμε γιορτή την μοναξιά. Κάθεσαι έτσι απλά και μιλάς, τι να πεις;Συνηθισμένα λόγια, βαρετά, ανθρώπινα, τυπικά, θα λεγα.
Ερημιά. Ολοι φύγαν.
Αρνούμαι να βγαίνω κάθε μέρα μόνη έξω. Μα γιατί; Είναι τόσο ωραίο το φθινόπωρο. Νιώθω τόσο μπερδεμένη κάθε φορά που σκέφτομαι τι μου συμβαίνει.
Μέσα μου υπάρχει μια οργή που χει τις ρίζες της στα παιδικά μου χρόνια, ίσως. ποιός να ξέρει; Νιώθω πληγωμένη απ τους ανθρώπους. Η υπερευαισθησία είναι ένα ελάττωμα, λένε πολλοί και μαζί τους συμφωνώ κι εγώ. Αποκτάς άμυνες. Σκληρότητες και εγωισμοί και λόγια και περιβλήματα και τείχη, για να μην εισβάλλουν οι πολλοί στον κόσμο σου.
Ομως διχάζεται κανείς. Πάντα δεν έλεγα ν' αφήνεις του άλλους να δουν το βασίλειο σου ή την κόλασή σου; Ναι πρέπει. Το κάνω. Μα γιατί; Αφού σε πληγώνουν.
Οσο για τους έρωτες, έχω πάψει πια να τους πιστεύω. Είναι ένας κύκλος αέναος. Νιώθεις ευάλωττος, ο άλλος ασκεί επιρροή πάνω σου, τον κάνεις Θεό, σε κάνει Μούσα, τον μυθοποιείς, σε μυθοποιεί. Μετά φεύγει ο καιρός. Σ απομυθοποιεί, τον απομυθοποιείς,σκληραίνεις, σκληραίνει. Θυμώνεις που έγινες ευάλλωτη. Τον συνηθίζεις. Σε συνηθίζει. Εκεί έχει τελειώσει η σχέση. Προσπαθείτε να την κρατήσετε και τελικά σπάει. Φεύγει, φεύγεις. Καμιά φορά μένεις πίσω και τότε γράφεις, διαβάζεις, χάνεσαι. Μετά ο κύκλος ξαναρχίζει. Ωρες-ώρες απομυθοποιώ τόσο αυτή την μαγεία του έρωτα κι ας μην την έχω ζήσει πολύ έντονα. Οι ιστορίες των ανθρώπων μοιάζουν πολύ και διαφέρουν το ίδιο πολύ.
Μοιάζει τόσο βαρετό κάποιες φορές κι ας έλεγε ο Πλάτωνας πως ο έρωτας είνια η ουσία της ζωής ή κάτι τέτοιο παρόμοιο.
Οσο για τα άλλα μισά... λυπάμαι, μα δεν το πιστεύω.
Υπάρχουν μα ποιός το βρίσκει; Ισως κανείς.
Δεν πιστέυω πως υπάρχουν μεγάλες αγάπες.
Κι αυτό με θλίβει, ίσως μέσα μου βαθιά να ελπίζω.
Κι όμως είναι ο μηχανισμός των ανθρώπων που ζουν στον Μέλλοντα χρόνο περιμένοντας την ευτυχία. Μεγάλη απάτη. Ο Μάρκος Αυρήλιος έλεγε πως το μόνο που έχουμε είναι το παρόν κι όχι το παρελθόν ή το μέλλον. Το παρόν μου μοιάζει άδειο.
Περιμένω απεγνωσμένα την Παρασκευή για να πάω στην Κινηματογραφική λέσχη να δω ταινία. Καλλιεργω την ψυχή μου, η ψυχή μου είναι η περιουσία μου κι αυτή δεν την υποθησκέυει καμιά τράπεζα.
Παίζει το έργο " Ολα τα πρωινά του κόσμου" . Ξέρω, κανείς δεν θα ρθει μαζί μου. Θα πάω μόνη μου. Βλέπεις, είναι "αφηρημένα" αυτά τα έργα γι αυτούς, τους γύρω μου. Κι εγώ στα μάτια τους είμαι μια αφηρημένη, τρελή που αναλώνει την ζωή της σε μελαγχολίες.
Ισως και να χουν δίκιο, μα αυτοί εκεί έξω δεν θα καταλάβουν ποτέ και καμιά φορά, ξέρεις, με πειράζει. Είναι δύσκολο να σαι εξαίρεση, ενώ ξέρεις πως δεν θα έπρεπε να είσαι. Φορές-φορές κατηγορώ τους συντοπίτες μου και θεωρώ πως είναι θέμα κλειστής κοινωνίας αυτή η υποκουλτούρα που αγαπάνε. Μα κάθως φαίνεται δεν είναι υπόθεση γεωγραφίας. Εδώ έρχομαστε αντιμετωποι με μια κρίση πολιτισμού.
Με λυπεί απίστευτα. Μα εγώ.. στον κόσμο μου.
Αδημονώ για την Παρασκευή. Δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω. Βαρέθηκα να πίνω καφέδες με πεζούς και ρηχούς ανθρώπους. Βαρέθηκα να ερωτεύομαι αυτούς τους ανθρώπους. Βαρέθηκα να παρηγορώ αυτούς τους ανθρώπους.
βαρέθηκα.

Mισή Ωρα του Κ.Π Καβάφη

Μήτε σε απέκτησα, μήτε θα σε αποκτήσω

ποτέ, θαρρώ.

Μερικά λόγια, ένα πλησίασμα

όπως στο μπαρ προχθές, και τίποτε άλλο.

Είναι, δεν λέγω, λύπη. Aλλά εμείς της Τέχνης

κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο

για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονή

η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει.Έτσι στο μπαρ προχθές —βοηθώντας κιόλας

πολύ ο ευσπλαχνικός αλκολισμός—

είχα μισή ώρα τέλεια ερωτική.

Και το κατάλαβες με φαίνεται,

κ’ έμεινες κάτι περισσότερον επίτηδες.

Ήταν πολλή ανάγκη αυτό. Γιατί

μ’ όλην την φαντασία,

και με το μάγο οινόπνευμα,χρειάζονταν να βλέπω και τα χείλη σου,χρειάζονταν να ’ναι το σώμα σου κοντά.

(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

Θανάσης Γκαϊφύλλιας Ματιές (Καβάλα και Κομοτηνή)

(Πώς λοιπόν αγαπάμε τις πόλεις; Για μένα είναι τόσο απλός ο τρόπος. ΑΠο ένα τραγούδι, απο μια όμορφη εμπειρία, απο μια γλυκιά ανάμνηση... Την Θεσσαλονικη την έχω αγαπήσει μέσα απ τα λόγια ένος παλιού μου Ερωτα, την Χίο λόγω γλυκόπικρων αισθημάτων... Την Νάξο και την Πάρο για τα γυμνά τους τοπία και για τις ξεχωριστές ίσως και και άσχημες μνήμες.. Την Κομοτηνη αρχίζω να την αγαπώ μέσα απ τα τραγούδια που της έχουν γράψει.. Την αγαπώ σιγά-σιγά για την ζεστασία που σου προσφέρει, για την ιδιαίτερη παραδοση της,για εκείνον τον αέρα της Ανατολής...με τις μυρουδιές απο τις λιχουδιές που σου σπάνε τη μύτη.. Κι όχι μόνο γι αυτό, μα και για άλλα, που θα σας τα πω μια άλλη φορά με πιο ωραία λόγια.. )

Ματιές στις πόλεις που πεθαίνουν

Που δε γεννήθηκαν ακόμη

Και πάντα κάτι περιμένουν

Σαν τον φαντάρο αλλαγή

Ματιές στις πόλεις που αραδιάζουν

Τραπέζια έξω και φωνές

Υποστολή σημαίας πρώτα

Κι ύστερα μένουνε βουβές

Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα

Καβάλα και Κομοτηνή

Λέω στη γοργόνα άμα ζει

Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί

Πάντα μαζί

Ματιές στις πόλεις που γεννιούνται

Με φωτεινές επιγραφές

Κι ύστερα χάνονται τις νύχτες στις μοναξιάς τις μουσικές

Κρατώ στην τσέπη μου δυο λέξεις

Για να τις δώσω αμοιβή

Σ όποιον μου πει ποια είναι η πόλη

Που τρέμει μέσα στη βροχή

Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα

Καβάλα και Κομοτηνή

Λέω στη γοργόνα

άμα ζει

Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί

Πάντα μαζί

Ματιές στις πόλεις που ανάβουν

Σα φαναράκια τις γιορτές

Κι ύστερα πάλι τρεμοσβήνουν

Και μεγαλώνουν οι σκιές

Ψάχνω να βρω το πρόσωπό σου

Μα δεν το βρίσκω πουθενά

Χάθηκε μέσα σε λιμάνια

Και καπνομάγαζα παλιά

Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα

Καβάλα και Κομοτηνή

Λέω στη γοργόνα άμα ζει

Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί

Πάντα μαζί

λίγα γαρούφαλλα - Μάνος Λοϊζος - Nazim Hikmet

Λίγα γαρουφαλλα απομένουνε στις γλάστρες

στο κάμπο θα 'χουν κιόλας οργώσει τη γη

ριχνουν το σπόρο έχουν μαζέψει τις ελιές

Ολα 'τοιμάζονται για το χειμώνα

κι εγώ γεμάτος απ΄ την απουσία σου

φορτωμένος με την ανυπομονησία

των μεγάλων ταξιδιών

περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό

μέσα στη προύσα

Κική Δημουλά περί έρωτος & αγάπης

O έρωτας δεν θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα..

Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος της αγάπης, γιατί πρόκειται περι μύθου..

Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας...

~ ~ ~

"οι άνθρωποι που εξηγούν τι είναι ο έρωτας και η αγάπη είναι μάλλον ανίκανοι και για τα δύο... " γράφει κάποιος που είδε το video,θυμιζοντάς μας το σύνθημα του Μάη του '68. "όποιος μιλάει για έρωτα, σκοτώνει τον έρωτα.. " ή κάπως έτσι..

Η δύναμη του μυαλού... δια στόματος Δημουλά..

Ξέρετε τι τέρας είναι το μυαλό;

το μυαλό μπορεί να δημιουργήσει

το μυαλό είναι ένας θεός που δημιουργεί τον κόσμο απ την αρχή,

εναν αλλο κόσμο

αναπληρώνει ,

αντικαθιστά.

είναι φοβερό το τι κάνει ένα μυαλό

και πως παλεύει και τις στερήσεις..

και πως διορθώνει σαν τον μεγαλύτερο αισθητικο τις ασχήμιες και πως τις παρακάμπτει

είναι απίστευτο και πως κρατάει αυτά τα αφηνιασμένα και σπασμένα ινία της ελπίδας

γιατί, ενώ η λογική λέει "δεν υπάρχει ελπίδα βρε αδερφέ "
ναι αλλά ελπίζεις... μα είναι τρελό... υπάρχει ελπίδα;

Τησ Κικής Δημουλά...

Μίλα .

Πες κάτι, οτιδήποτε.

Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.

Διάλεξε έστω κάποια λέξη,

που να σε δένει πιο σφιχτάμε την αοριστία.

Πες:

«άδικα»,

«δέντρο»,

«γυμνό».

Πες:

«θα δούμε»,

«αστάθμητο»,

«βάρος».

Υπάρχουν τόσες λέξεις

που ονειρεύονται

μια σύντομη,

άδετη,

ζωή με τη φωνή σου.

Μίλα.

Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.

Εκεί που τελειώνουμε εμείς

Αρχίζει η θάλασσα.

Πες κάτι.

Πες «κύμα»,

που δεν στέκεται.

Πες «βάρκα», που βουλιάζει

αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.

Πες «στιγμή»,

που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,

μην τη σώζεις,

πες,«δεν άκουσα».

Μίλα.

Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,

έχουν τους ανταγωνισμούς:

αν κάποια απ αυτές σε αιχμαλωτίσει,

σ' ελευθερώνει άλλη.

Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα

στην τύχη.

Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.

Μη λες «ολόκληρη»,

πες «ελάχιστη»,

που σ αφήνει να φύγεις.

Ελάχιστη

αίσθηση,

λύπη

ολόκληρη

δική μου.

Ολόκληρη νύχτα.

Μίλα.

Πες «αστέρι»,

που σβήνει.

Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.

Πες «πέτρα»,

που είναι άσπαστη λέξη.

Έτσι, ίσα ίσα

να βάλω έναν τίτλο

σ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.

από "το Λίγο του Κόσμου"

Mάθημα σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία...(;)

{Για άλλη μια φορά οι μαθητές μαζεύτηκαν στα σχολικά προαύλια για τον καθιερωμένο αγιασμό, ωστε με την ευχή του θεού να κυλήσει αρμονικά η σχολική χρονιά. Συζητούν συνεχώς τα κανάλια κι οι τηλεοράσεις τις ελλείψεις των σχολείων σε ανθρώπινο δυναμικό μα και σε υλικοτεχνική υποδομή. Για το πρόγραμμα των σπουδών φυσικά κανείς δεν κάνει λόγο, μιας κι αυτό είναι απόλυτα δευτερεύον... ! Κανείς εκτος απ το περιοδικό schooligans!Τυχαία καθώς έψαχνα στο διαδικτυο έπεσα πάνω στο άρθρο αυτό, το οποίο είχε δημοσιευτεί παλιότερα υποθέτω. Πραγματεύται ένα θέμα-ταμπού για την ελληνική κοινωνία, ο η οποία μονίμως αργεί να ωριμάσει και να δεχτεί κάποια πράγματα. Προσωπικά, με εντυπωσιάζει το πόσο καλά πετυχαίνουν και πείθουν ορισμένους για την χυδαιότητα του έρωτα. Ποτέ επιτέλους η Ελληνική κοινωνία θα απελεθερωθεί; Και δεν είναι απελευθέρωση το γεγονός πως οι νέοι μεταξύ τους μιάνε για το σεξ, όπως για τα προϊόντα του super market.. Ισως αυτό να το εκχυδαΐζει πραγματικα.Δείτε όμως τις απόψεις της επιστήμης και της εκκλησίας για το ζήτημα της ένταξης του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία.}

Η επιστήμη...

Kύριε Παπαθανασίου, πότε θα μπει επιτέλους η Σεξουαλική Αγωγή στα σχολεία;

Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ. Είναι μια ιστορία πολύ παλιά. Αρκεί να σας πω ότι το 1964 ο Ευάγγελος Παπανούτσος (τότε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Παιδείας) είχε δηλώσει ότι: «Η Σεξουαλική Αγωγή μπαίνει άμεσα στα ελληνικά σχολεία».40 χρόνια πριν;!

Και τι έγινε από τότε;

Πολύ λίγα πράγματα!

Στην Ευρώπη υπάρχει τέτοιο μάθημα;

Ναι, σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες οι μαθητές διδάσκονται τη Σεξουαλική Αγωγή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Και στην Ελλάδα γιατί αργεί τόσο αυτή η «σύγκλιση»;

Τι να σας πω, βρε παιδιά; Εμείς είχαμε γράψει ένα βιβλίο για τη Σεξουαλική Αγωγή πριν 3 χρόνια. Τα βιβλία αυτά παραδόθηκαν στις αρχές του 2002 με cd-rom και slides και ήταν έτοιμα να μπουν στο σχολικό πρόγραμμα. Ε, δεν φτάσανε ποτέ στα σχολεία.

Γιατί;

Δεν ξέρω. Το Υπουργείο Παιδείας δεν απάντησε ποτέ και ο πρόεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου μας είπε: «Δεν μπορώ να σας πω»!

Τι πιστεύετε ότι συνέβη;

Νομίζω ότι τα βιβλία αυτά έπεσαν θύματα εξωγενών παρεμβάσεων...

Συμφερόντων δηλαδή;

Ενδεχομένως ναι, τουλάχιστον αυτό υπονοούσαν τα όσα κυκλοφόρησαν εκείνο τον καιρό...

Μήπως τα βιβλία κόπηκαν και λόγω Εκκλησίας;

Κάποια στιγμή ο υπεύθυνος Αγωγής Υγείας του Υπουργείου Παιδείας είχε πει ότι «ενδεχομένως τα βιβλία να μην έφτασαν στα σχολεία λόγω Εκκλησίας», πράγμα το οποίο βιάστηκε τότε να διαψεύσει ο Υπουργός Παιδείας. Είναι σίγουρο ότι η Εκκλησία είδε αρνητικά αυτή την προσπάθεια, χωρίς να γνωρίζω αν παρενέβη κιόλας στη διανομή των βιβλίων.

Ο Αρχιεπίσκοπος, στη συνέντευξη που του είχαμε πάρει, μας είχε πει ότι ο αυνανισμός και το προγαμιαίο σεξ είναι αμαρτία.

Κι όχι μόνο! Η Εκκλησία θεωρεί ακόμα και την αντισύλληψη αμαρτία!Σοβαρά;

Σοβαρότατα. Έχω βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση όσες φορές χρειάστηκε να μιλήσω δημόσια με εκπροσώπους της Εκκλησίας.

Μα με ποια λογική το λένε αυτό;

Δεν υπάρχει λογική. Η Ένωση Κληρικών Ελλάδος έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να αφορίσει τα βιβλία της Σεξουαλικής Αγωγής!

Η ελληνική κοινωνία είναι γενικά συντηρητική;

Η ελληνική κοινωνία έχει ακόμα πολλά ταμπού.

(πετάγεται η Κατερίνα) Δεν είναι άδικο που όταν μια κοπέλα τα φτιάχνει με πολλά αγόρια τη λένε «εύκολη», ενώ όταν ένα αγόρι τα φτιάχνει με πολλά κορίτσια τον λένε «μάγκα»;

Ναι, οι γονείς στην Ελλάδα έχουν μια τελείως διαφορετική αντίληψη για το αγόρι και για το κορίτσι. Το κορίτσι δεν πρέπει να κάνει πολλές σχέσεις για να αποδείξει ότι είναι ηθική. Αντίθετα, το αγόρι θα πρέπει όσο το δυνατόν νωρίτερα να κάνει σεξ για να αποδείξει στους γονείς ότι δεν είναι ομοφυλόφιλος. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του μέσου Έλληνα είναι να βγει ο γιος του ομοφυλόφιλος!

Τα παιδιά σήμερα έχουν προκαταλήψεις;

Γενικά όχι. Αλλά έχω διαπιστώσει ότι το νεανικό μυαλό απασχολείται επί πολύ χρόνο καθημερινά γύρω από τα σεξουαλικά θέματα και χάνει έτσι χρόνο από τις σπουδές του. Αν υπήρχε το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής, πολλά παιδιά θα έλυναν τις απορίες και τους φόβους τους και θα ήταν πιο αφοσιωμένα στην προετοιμασία τους για τις Πανελλήνιες.

Μπράβο! Έτσι θα συμπαθήσουν τη Σεξουαλική Αγωγή και οι γονείς μας!

Όντως, είναι ένα καλό κίνητρο για τους γονείς.

Από ποια ηλικία θα ξεκινούσατε εσείς το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής στα σχολεία;

Η δική μας πρόταση ήταν να ξεκινήσουμε απ' το Λύκειο.

Πρώτη Λυκείου;

Από οποιαδήποτε τάξη, αρκεί να προλαβαίναμε τις ασθένειες και τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.

Θα ξέρετε πάντως ότι τα παιδιά σήμερα μαθαίνουν το σεξ στην... πράξη.

Το σεξ, όμως, δεν είναι μόνο εμπειρία. Είναι και μάθηση. Θα έλεγα ότι, μέχρι ενός σημείου, το σεξ μαθαίνεται όπως μία ξένη γλώσσα.Thank you, mr. Papathanasiou




ΘΑΝΟΣ ΑΣΚΗΤΗΣ (Σεξολόγος)

Eσείς, κύριε Ασκητή, καταθέσατε μια πρόταση στο Υπουργείο Παιδείας το 2003 για το μάθημα της Σεξουαλικής Αγωγής;

Ναι. Υπήρχε επί Ευθυμίου ένα πρόγραμμα επιδοτούμενο από την ευρωπαϊκή κοινότητα, που περιλάμβανε συνολικά 9 θεματικές υγείας. Η μία ήταν η Σεξουαλική Αγωγή.

Τι έγινε αυτό το πρόγραμμα;

Πάγωσε. Δεν ξέρω το γιατί. Πάντως οικονομικό το πρόβλημα δεν ήταν. Όλο το πακέτο των 9 θεματικών θα κόστιζε γύρω στα 500 εκατομμύρια δραχμές. Δεν ήταν πολλά.

Γιατί λέτε ότι ναυαγεί τόσα χρόνια κάθε προσπάθεια εισαγωγής της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία;

Νομίζω ότι δεν την θεωρούν τόσο αναγκαία. Υπάρχει μια αντίληψη ότι η σεξουαλικότητα είναι μια αυτόνομη συμπεριφορά που δεν χρειάζεται να την εκπαιδεύσεις.

Μήπως είναι τα ταμπού της ελληνικής κοινωνίας;

Είναι όλα μαζί. Είδα ανθρώπους πολύ ενθουσιασμένους, αλλά είδα και ανθρώπους πολύ συντηρητικούς και πολύ κλειδωμένους.

Η Εκκλησία πιστεύετε ότι πρέπει να έχει λόγο σε ένα μάθημα σεξουαλικής αγωγής;

Όλοι πρέπει να έχουμε λόγο σε ένα καινούριο βιβλίο. Γιατί δεν είναι ούτε πονηρό βιβλίο, ούτε ανατρεπτικό, όταν μιλάει για τη συντροφικότητα, την αγάπη, τη ζωή την ίδια…

Αλίμονο αν η Εκκλησία που υποστηρίζει ότι η ζωή είναι η συνέχειά μας, δεν το στηρίξει.

Πώς μπορεί να το στηρίξει όταν η θέση της είναι ότι το προγαμιαίο σεξ είναι αμαρτία, ότι ο αυνανισμός είναι αμαρτία, το να πας με πόρνη είναι αμαρτία…Μα μπορεί η Εκκλησία να κρατάει αυτό το δόγμα τόσο απόλυτα; Μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη σεξουαλικής ζωής στην εφηβεία ή τον αυνανισμό ως μία φυσιολογική βιολογική λειτουργία;

Τα θεωρεί όμως αμαρτία.Εντάξει. Αν μείνει σ' αυτό όμως θα χάσει την επαφή με την πραγματική εικόνα της ζωής του ανθρώπου. Ένα μάθημα Σεξουαλικής Αγωγής δε σημαίνει ότι θα φτιάξει πιο σεξουαλικούς ανθρώπους. Όταν σήμερα οι αριθμοί είναι αριθμοί ντροπής, όταν 1 στα 4 κορίτσια οδηγείται στην έκτρωση, όταν οι ηπατίτιδες φορτώνουν σε νούμερα και η άγνοια και ο φόβος δημιουργούν προβλήματα στην ενήλικη περίοδο της ζωής, δεν πρέπει να προβληματιστούν αυτοί οι άνθρωποι που αντιδρούν στη Σεξουαλική Αγωγή;

Αυτή τη στιγμή όλη η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει βάλει το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία.Σε εμάς το βλέπετε να γίνεται σύντομα;

Δεν το ξέρω. Ό,τι και αν σας πω θα 'ναι υπόθεση ή επιθυμία μου. Σκέφτομαι, όμως, μέσα στον Οκτώβρη να κάνω μια πρόταση, να τους πω «Ρε παιδιά, τι γίνεται με αυτήν την ιστορία; Πού την έχετε πάει; Σας ενδιαφέρει; Δεν σας ενδιαφέρει; Τι κάνετε;»

aμα σας απαντήσουν, σφυρίξτε μας...

Και η εκκλησία...

Mακαριώτατε, να σας κάνουμε ένα είδος εξομολόγησης;

Βεβαίως.

Εγώ είμαι 17 χρονών, έχω μια κοπέλα και φιλιόμαστε. Αμαρτάνω;

Κοίταξε... Πρέπει να προσδιορίσουμε αυτή τη σχέση.

Την αγαπάω

Ο έρωτας είναι βαλμένος μέσα στον άνθρωπο από τον ίδιο το Θεό. Αλίμονο όμως αν ο έρωτας δεν ξεκινάει από την ψυχή.

Και ο δικός μου έρωτας από την ψυχή μου ξεκινάει.

Ναι, ναι, έτσι λένε όλοι...

Μα υποτιμάτε το αίσθημά μου!

Δεν θέλω να σε θίξω, αλλά η πείρα μου με έχει διδάξει ότι, τις περισσότερες φορές, άλλα λέμε για τον έρωτα και άλλα αποδεικνύονται στη συνέχεια. Απόδειξις είναι ότι αν σου συμβεί το παραμικρό στη σχέση αυτή, είσαι έτοιμος να την τινάξεις στον αέρα.

Όχι δα!

Εσύ μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Ποιο είναι το μικρό σου;

Κώστας.

Κωστάκη, μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Στα περισσότερα παιδιά όμως, ξεκινάει από μια επιθυμία να δοκιμάσουν την ηδονή. Είναι ελεύθερα να το κάνουν, αλλά εγώ πρέπει να σας πω την αλήθεια, όπως μου τη λέει ο Απόστολος Παύλος.

Και ο Απόστολος Παύλος μιλάει για αμαρτία;

Μιλάει για πορνεία! Μπορεί να ακούγεται βαριά σήμερα αυτή η λέξη – πορνεία σήμερα σημαίνει ότι πας σε μια γυναίκα, πληρώνεις, ικανοποιείσαι και φεύγεις - αλλά όταν σε μία σχέση δεν υπάρχει το πνευματικό στοιχείο, είναι πορνεία.

Μια που το αναφέρατε, Μακαριώτατε, εγώ έχω πάει με πόρνη. Έχω αμαρτήσει;

Α ναι, παιδί μου, εσύ έχεις αμαρτήσει. Έχεις αμαρτήσει, διότι το λέει σαφώς το Ευαγγέλιο. Πρέπει να τακτοποιηθείς με το Θεό. Έχεις κάνει κάτι που δεν εγκρίνει.

Παρ' όλο που η επίσκεψη στην πόρνη, μου έλυσε κάποιες απορίες και μου έδιωξε κάποιες φοβίες;

Δεν ξέρω τι σου έκανε. Σε άλλους δημιούργησε προβλήματα μια τέτοια σχέση. Το θέμα είναι αν θέλουμε να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας με αυτά που λέει ο Θεός ή αν θέλουμε να ζήσουμε αυτόνομα.

Εγώ, Μακαριώτατε, είμαι 15 χρονών και μερικές φορές αυνανίζομαι. Κι εγώ έχω αμαρτήσει;(μεγάλη παύση)...

Κοίταξε... (χαμογελά αμήχανα) ...δεν θέλω να σου δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση...

Γιατί;(παύση) ...

ναι, είναι αμαρτία... Η αγνότητα στον άνθρωπο -δηλαδή η αποχή από κάθε τι που μολύνει το σώμα και την ψυχή- είναι θέλημα Θεού, είναι επιταγή Θεού.

Μα γιατί λέτε ότι μολύνεται το σώμα;

Στάσου, στάσου! Πρώτον αυτό... Και δεύτερον, η αποχή και η αγνότητα είναι πράγματα εφικτά. ¶μα ο άνθρωπος τα θελήσει -θα δαγκώσει βέβαια το σίδερο- αλλά θα τα πετύχει.

Μα γιατί να ντρέπομαι για το σώμα μου;

Να μην ντρέπεσαι καθόλου!

Μα μου λέτε να συγκρατώ την ορμή του σώματος...

Συγκρατείται, πουλάκι μου, αυτή η ορμή, συγκρατείται. Απλώς δεν έχεις μάθει τη μέθοδο του πώς γίνεται αυτή η συγκράτησις (…)

Να ρωτήσω, όμως, κι εγώ κάτι;

Βεβαίως.

Έχετε δοκιμάσει ποτέ να κάνετε αγώνα κατά του εαυτού σας; Έχετε πει ποτέ «δεν θα κάνω αυτό το πράγμα κι ας μου αρέσει»;
Ναι. Εγώ, ας πούμε, θέλω να μπω στο Πανεπιστήμιο και διαβάζω πολύ. Απ' την άλλη, μου αρέσει και το μπάσκετ. Δεν πάω, λοιπόν, για μπάσκετ κάθε μέρα -που θα ήθελα- αλλά κάθε βδομάδα. Ούτε ασυδοσία, ούτε στέρηση. Δεν είναι κάτι ανάλογο με τα ερωτικά;

Όχι, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ πρόκειται για ένα σπορ. Θέλεις να παίξεις, να εκτονωθείς και ενδεχομένως να μπεις σε μια μεγαλύτερη ομάδα και να φτάσεις ψηλά.

Απλά μου αρέσει...

Σύμφωνοι. Και αν σου άρεσε το σπορ να κλέβεις τράπεζες;Αυτό βλάπτει τους άλλους όμως!

Σύμφωνοι.Ενώ το να φιλήσω ή να κάνω έρωτα με το κορίτσι μου, απ' τη στιγμή που κι εκείνη θέλει, ποιον βλάπτει;(παύση)... Βλάπτει, βλάπτει!... Βλάπτει την ηθική υπόσταση του ανθρώπου (...). Από κει και πέρα, θέλω να τονίσω πόση σημασία έχει ένας πνευματικός αγώνας δικός σας εναντίον των πειρασμών και των κακών κλίσεων.

Μα γιατί να είναι κακή η κλίση;Εγώ τόση ώρα αυτό δεν καταλαβαίνω.

Η κλίση αυτή καθ' αυτή δεν είναι κακή. Η κλίση είναι αρίστη! Γι' αυτό και ο μέγας πατήρ της Εκκλησίας, ο ιερός Χρυσόστομος, διακηρύσσει ότι οι άνθρωποι θα 'πρεπε να παντρεύονται στην ηλικία που είσαι εσύ τώρα και αισθάνεσαι αυτή την ορμή. Έτσι θα υπήρχε νόμιμη διέξοδος σ' αυτό το ένστικτο. Βέβαια οι συνθήκες της ζωής μας δεν σου επιτρέπουν εσένα κάτι τέτοιο, διότι δεν έχεις ακόμα «φτιαχτεί» οικονομικά.

Μα και ψυχολογικά δεν θα ήμουν έτοιμος να γίνω πατέρας.

Σύμφωνοι, αλλά αυτά είναι συνθήκες της εποχής. Πήγαινε, στην Αφρική να δεις ότι εκεί οι άνθρωποι παντρεύονται 12 χρονών. Πήγαινε στους τσιγγάνους στην Ελλάδα να δεις ότι εκεί παντρεύονται 15 χρονών. Κατ' εμέ είναι άωρη αυτή η ηλικία, αλλά θέλω να σου αποδείξω ότι η κοινωνία και όχι η φύσις καθορίζει ενίοτε τις επιλογές μας.

Δηλαδή, εγώ για να κάνω έρωτα, πρέπει να παντρευτώ την κοπέλα μου;

Δεν μπορείς να την παντρευτείς, γιατί δεν μπορείς να τη ζήσεις. Και τι κάνεις λοιπόν; Με τη συναίνεση της κοπέλας, χρησιμοποιείτε το ένστικτο το οποίο είναι δοσμένο από τον Θεό για έναν ορισμένο σκοπό, πετάτε απ' έξω το σκοπό (διότι λαμβάνετε τις προφυλάξεις σας) και κρατάτε το ηδονικό στοιχείο... Κάνετε δηλαδή αυτό που θέλετε, αλλά το θέμα δεν είναι να κάνετε αυτό που θέλετε.

Μα άμα το νιώθεις μέσα σου, γιατί είναι αμαρτία;

Το αίσθημα δεν είναι αμαρτία. Μπορείς να έχεις έναν συναισθηματικό δεσμό με μια κοπέλα, να κάνετε παρέα και να της εμπιστεύεσαι τις μύχιες σκέψεις σου.

Μα θέλω και να της εκφράσω την αγάπη μου με το φιλί, με το χάδι, με το σώμα μου όλο!

Το «έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν» που λέει το Ευαγγέλιο, είναι ευλογημένο από το Θεό και πρόκειται για υπέροχη έξαρση του ανθρώπινου συναισθήματος. Όπως σας είπα όμως, τελεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις... Μπορεί να μη σας αρέσουν, αλλά ο Θεός και η εκκλησία λένε τα πράγματα που σας λέω εγώ.

Δεν είναι ότι δε μας αρέσουν. Είναι ότι δε μας πείθουν.

Ε εντάξει, ...δηλαδή τι άλλο θέλετε; Να σας κατεβάσω το Θεό τον ίδιο για να σας τα πει;...

Αν μπορείτε, ναι! (γέλια)

Σας λέω τι λέει ο Απόστολος Παύλος...

(περιοδικό Schoolήκι, Μάιος 2002)