Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ομίχλη.-κομοτηνη

Ομίχλη.
Ξεπηδάει ένα σύννεφο, είναι σαν καπνός στους δρόμους.
Τα φώτα φαίνονται αχνά, θολά.
Τα κίτρινα φώτα της νύχτας ξεθωριάζουν.
Η ομίχλη φαίνεται κίτρινη.
Τα δέντρα θροίζουν.
Κίτρινα φύλλα κειτονται σαν νεκρά σώματα στους δρόμους.
"Καμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διεύρυνσης", σκέφτομαι.
Μια σκιά μαύρη στην οδό Αθανασίου Διάκου.
Κίτρινα φώτα και ομίχλη.
Και εκεί στο απέναντι μπαλκόνι να λαμπυρίζουν κάτι αστέρια λαμπερά,
γιορτινά, σημάδια μια χαράς.
Κίτρινη η γιορτινή χαρά, κάλπικη, βασισμένη στην αδηφαγο κατανάλωση
Κίτρινα φώτα κι ομίχλη και σκιές στους δρόμους.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

όταν γράφω.

καμιά φορά, εκείνες τις στιγμές, που με πιάνει, κάτι σαν μανία και με τραβάει απ τα μαλλιά
και με πετάει σε μια άβυσσο δημιουργική, βρίσκομαι μέσα σε φωτιές.
Φτάνω βαθιά μέσα μου, εκεί στο δικό μου ΟΛΟ,
εκεί μέσα στον δικό μου παράδεισο,
ή μέσα στην δική μου κόλαση, πες το, όπως θες.
Δεν έχει καμιά σημασία πως το ορίζουν οι άλλοι.
Λοιπόν, αυτές τις φορές, που ζω μέσα μου βαθιά
και γεύομαι την μεγαλύτερη ηδονή,
αυτή της αντάρας και της τρικυμίας,
νιώθω σαν να χω μεθύσει.
Κι όμως, δεν έχω πιει ούτε μια στάλα αλκόολ.
Μα δεν αναρωτιέμαι γιατί.
Ξέρω είναι αυτή η μανία, η βίαια, η γλυκιά, αυτό το πάθος,
που πρέπει να εκφραστεί και να καταγραφεί,
γιατί αλλιώς θα τρελαινόμουν.
Είναι σαν να ανακαλύπτω κάθε φορά την χαμένη ατλαντίδα.
Κάθε φορά σαν πρώτη. Κάθε γράμμα σαν πρώτο γράμμα,που γράφει ένα παιδάκι στην α' δημοτικού.
Αυτές τις στιγμές περπατάω στον δρόμο και δεν ξέρω που πάω.
Απλά βαδίζω γρήγορα και δεν βλέπω κανέναν τριγύρω, κανένα πρόσωπο,
κανένα.
Τρέχουν απλά τα αμάξια, χάνομαι μέσα στην βαβούρα των δρόμων, είναι κάτι σαν μουσική, αλλά και σαν φασαρία και μετά βλέπω τον ουρανό και κάθομαι σχεδόν όπου βρω, και αραδιάζω γράμματα.

Γελάω! "Θα την αλλάξουμε τη ζωή, Μαρία. Και τις δουλειές θα τις διαλέγουμε/δε θα μαστε γαιδούρια να μας κοιτάζουνε στα δόντια"

τώρα δεν βαδίζεις παρά μονάχα τρεκλίζεις
και κοιτάς τον ουρανό,
μόνο εκείνο το ηλιοβασίλεμα,
θυμάσαι.

είσαι απαθής απέναντι σ' ο,τι σου συμβαίνει.
Κι ολα, μα όλα τα γεγονότα, σου φαίνονται κωμικά.
Και γελάς, γελάς συνέχεια.
Γελάς με τις ζωές των άλλων, με την δική σου την ζωή.

Τώρα πια δεν θυμάσαι, δεν ξεχνάς, έχεις ξεμείνει μέσα στο δικό σου σπίτι
και μένεις εδώ.
κι όλοι σου φωνάζουν "πάρε με μαζί σου"
και εκεί που πας δεν μπορείς να τους πάρεις μαζί σου.
Γιατί εσύ σημαδεύεις κατευθείαν στην αλήθεια,
εκεί που οι άλλοι δεν μπορούν να ρθουν.
και φεύγεις, απ όλους κι απ όλα.

Δεν προσμένεις τίποτα. Ούτε ελπίζεις.
Είναι σκρόφα η ελπίδα και γαμιέται μαζί με το Ονειρο, όχι με ένα όμως, με όλα.
Στο πα είναι καριόλα.
Αν την πιστέψεις και επενδύσεις πάνω της, θα γαμιέται με έναν άλλον.

Εξάλλου μόνο οι απαισιόδοξοι ελπίζουν κι εσύ αισιοδοξείς συνέχεια,
γιατί γελάς.
Ονειρεύεσαι επαναστάσεις προσωπικές, συλλογικές.
Τις προσωπικές δεν τις ονειρεύεσαι, αλλά έχεις σηκώσει την σημαία σου ήδη!
Οσο για τις συλλογικές δεν εξαρτάται αποκλειστικά απο σένα.
Μα που θα πάει ;;;
"Θα την αλλάξουμε την ζωή Μαρία"




Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

εξομολόγηση

eίναι αυτή η μανία που με πιάνει, μου κουρσέυει το μυαλό, μ αρπάζει απ τα μαλλιά και με πετάει σε μια βαθιά άβυσσο,μ' αφήνει μόνη και βιασμένη μέσα σε μιοα έρημη χαράδρα, εκεί που ποτέ δεν θα με βρει κανείς, εκεί που ίσως με βρήκες πριν πολλά χρόνια ΕΣΎ.
να οι σκέψεις αυτές οι φλεγερές, αυτέ οι σκρόφες οι ελπίδες, αυτή η οργή, που μ αφήνει διψασμένη κι ύστερα σέρνομαι αποκαμωμένη μέχρι την διπλανή πόλη, μέχρι εκεί που πριν απο πολλά χρόνια σε είχα συναντήσει.
Και που πάω, τι κάνω, γιατί να ζω, γιατί να υπάρχω.
κι ύστερα μου την δίνουν κι αυτοί οι δήθεν που κυκλοφορούν γύρω μου, αυτοί οι τζιβάδες, αυτοί ο ι μαλλιάδες, αυτοί οι "κουλτουριάρηδες", που δεν μπορούν κάνουν τίποτε άλλο παρά απο το να γαμήσουν όποια γκόμενα του κάτσει, παρα απο το να ονειρευτούν επαναστάσεις δήθεν επαναστάσεις, γιατί δεν τους βολεύουν, γιατί αυτοί είναι μια χαρά μικροαστοί και αστείοι, κρυμμένοι μέσα στο αριστερο-ανασρχικό τους προφιλ.
Κάποτε μίλαγα με δαύτους. Πλέον τους απαξιώνω.
Κι έπειτα έχω κι αυτή τη φίλη την πουτάνα.
Κερατώνει τον γκομενο της με έναν μεγάλο μαλάκα και περιφέρεται μόνη της μέσα στην τεράστια πόλη της Αθήνας πιωμένη και βιασμένη συβαισθηματικά απο τον μήτσο.
Εχει νόημα,, την ρωτάω, Μόνο που αυτή τόσο που έχει πονέσει δεν έχει απαντήσεις.
Ετσι είναι ο πόνος, όταν αγγίξει τα ορια του.Φτάνει στα όρια του τίποτα, της αναισθησίας.
Κι εγώ.... Αχ εγώ πόσο την καταλαβαίνω;;; Γιατί κι εγώ 'έχω περάσει αμνησίες και σιωπές και έρωτες, όχι τετοιους, μα μόνο εκείνους που έζησα μέσα στα γραφτα μου.
Γιατί όπως λες κι εσύ, δεν ερωτεύομαι νορμάλ άτομα.
Ευκολα ορίζεις κάποιον ως μη νορμάλ.
Εσύ όλα τα ξέρεις κι όλα τα μπορείς.
Μόνο που εγώ, να εγώ... ξέρεις, δεν ξοδεύομαι αππο δω κι απο κει.
ΕΧΩ ΞΟΔΕΥΤΕΊ, ΝΑΙ. δεν το αρνούμαι.
Μα την αλλη μέρα ξύπνησα κι ήμουν εγώ ο εαυτό μου εγώ η Πόπη, αυτή η άλλη, η μη ρομαντική, η προσγειωμένη στον σάπιο σας κόσμο.
Αυτό δεν παλεύαται τόσα χρόνια να κάνετε;;;
Να με προσγειώατε δεν θέλατε;;;
Ε λοιπόν, ναι, ορίστε. Ιδού η ταπείνωσις.
Ωρες ώρες νομίζω πως γίνομαι σαν εσάς του αχρείους, σαν τους άντρες τους ηλιθιους, όχι αυτούς που ερωτεύτηκα.
Με τρομάζω αυτές τις ώρες.
Ειμαι κάτι... Είναι κάτι, βράδια που καίγονται, γεμάτα αλκοόλ.
Μόνο που το τελευταίο το συνήθισα πια και δεν με πιάνει και γι αυτό δεν μπορώ να γράψω.

Είχε πανσέλληνο ,ξέρεις, αυτές τις μέρες.
Κι εγώ βγήκα στο πάρκο και μόνη, ξένη απο όλους, χάζεΥΑ αυτό το φυσικό θαύμα.
Να σε θεούς δεν πιστεύω, δεν με βοηθήσανε ποτέ, ούτε εμένα, ούτε την ανθρωπότητα.
Μόνο που όπως έω κι εγώ, οι αισθηματικοί έχουν έναν δικό τους θεό.
Και που λες, να, το φεγγάρι, μου έφερε στο μυαλό ένα τίποτα που αγκαλιάζω κάθε μέρα.
Θυμήθηκα τους ανθρώπους, που μια ματιά δεν ρίχνουν ψηλά.
Αυτοί οι άνθρωποι οι σκυμμένοι και βουβοί που καθρεφτίζονται μέσα σε λίμνες και ερωτεύονται μόνο και μόνο τον εαυτό τους χωρίς να ξέρουν πως δεν έχει νόημα.
Ηθελα να τους φωνάξω, να στρέψουν τα μάτια πάνω. Μα ο κόσμος με ξέχασε ή εγώ τον έχασα;;;; Ρητοτική και πικρή η ερώτησις. Μόνο που πάντα θα γελάω και θα ΖΩ όχι όπψ; ζουν αυτοί εκεί έξω, χωρίς να μπορούν να αγαπήσουν την φύση, την ζωή και τον έρωτα.
Θα ζω με το δικό μου πάθος που θα με καίει.Πάθος για ο,τι ανθρώπινο μπορεί να υπάρξει, για την ποίηση, για την θάλασσα, για το φεγγάρι, για τους φίλους( αν και πάντα μόνη θα μαι,εκτος κι αν εχω τσιγάρα), και ενίοτε και για τους άντρες. αν και οι τελευταίοι είναι αόρτιστο μακρινοί, τραγικοί θα έλεγα, ανάμεσα στο σύννεφο θλίψης και εξαγνισμού που τους περιβάλλει.
Παρεξηγημένα και ανώριμα ενδεχομένως όντα,που κάθε φορά που μας πληγώνουν συνηθίζουμε να γενικεύουμε. Δεν παρεξηγώ κανέναν απ όσους μ έχουν πληγώσει. ξέρω πως το θέλησαν. Ξέρω πως εκείνοι έχασαν κάτι απ την μαγεία της νύχτας.
Και λοιπόν τι ;
Να τους καταδικάσω;;;
Οχι, δεν θα το κάνω.
Τους ΑΓΑΠΆΩ, τους συμπονάω.
αν δεν έχεις δει άντρα να κλαίει στην αγκαλιά σου δεν θα το νιώσεις ποτέ αυτο που γράφω.
Ξέρεις, δεν συνηθίζω να μιλώ πολύ και φλύαρα. Λίγα λέω απο τα βαθύτερα και τα ουσιαστικότερα. Πάντα φροντίζω να γράφω. Ολη μου η ζωή είναι γραφές. Ατέλειωτες γραφές.
Δρόμοι που δεν με πήγαν πουθενά.
Βαθιές πληγές και αδικίες που με σημάδεψαν.
Κι ήμουν πολύ μικρή όταν κατάλαβα πως η αρετή στον κόσμο αυτό ποτέ δεν πληρώνεται.
Και πως οι άνθρωποι, των οποίων πραγματικά μπορούμε να τους σκοτώσουμε με μια σφαίρα αυτή την αιώνια θλίψη που τους διακατέχει, απέχουν χιλιόμετρα απο μας, ακόμα κι αν είναι κοντά μας, ακόμα κι αν είναι στην αγκαλιά μας.
γιατί εγώ θεωρώ πως τους ανθρώπους δεν τους κρατάς ούτε με τα μάνταλα ούτε με τις αγκαλιές. Αλλά απλά μια μέρα φεύγουν μακριά, έτσι αγέρωχοι και μακρινοί καθώς έρχονται και στέκεις κουνώντας ένα λευκό μαντήλι.
Και πονάς. Ω ναι πονάς.
Μα αυτός που φεύφει πονάει περισσότερο και κόβει κομμάτι απο πάνω του. Είναι η σάρκα του. Εσένα απλά το δάκρυ σου κι η ψυχή σου που παίρνει μαζί του ο δραπέτης.
Και ναι όλα ετούτσα μπορείς να τα πεις θλιβερά.
Μα είναι η αλήθεια.
Κι εγώ έχω μάθει να αντέχω τις αλήθειες, ακόμα κι αν πονανε.
Και μπορεί να με λένε ρομαντική, μα δεν ζω σε ροχ συννεφα, αλλά πολύ κοντα στην αγοραία αυτή καθημερινότητα.
Αλλο τι ονειρεύομαι, άλλο τι επικρατεί...
Εχω επίγνωση.
Μόνο που εγώ αντέχω το παρόν, αντέχω αυτό το τίποτα που υπάρχει σε όλα και ξέρω πως δεν γίνομαι αδύναμη.
Μ αρέσει να λέω την αλήθεια έτσι καθαρά και ξάστερα και να την ακούω επίσης.
Λατρέυω ο,τι οι άλλοι φοβούνται και απεχθάνονται.

Χα οι άλλοι... Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι. Παράξενοι και αγαπημένοι.
Θα μαι μια απάντησηή μήπως μια ερώτηση; Εσύ που δεν ήξερες τίποτα απο μένα, έλεγες οτι είμαι μια ερωτηση. Κι όταν ακόμα με κράτησες μέσα στην υποτιθέμενη αγκαλιά σου, ήμουν γα σένα ένα αίνιγμα. κι εγώ απορώ γιατί. στα είχα πει όλα.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

"ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ Η ΠΕΗΝΕΛΟΠΗ ΗΤΑΝ ΗΛΙΘΙΑ"

Ενα Σαββατιάτικο απόγευμα περνοδιαβαίνωαπο το Παπσωτηρίου της εξοτική Κομοτηνής και βλέπω ένα βιβλίο της Διβάνη με τον παραπάνω τίτλο. Μπαρούφες-εντυπωσιακοί τίτλοι, για να πουλήσουν σκέφτομαι.Οπως εκείνο το αδιάφορο βιβλίο "Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη". Μωρέ τι μας λες;Σοβαρα;

Πέρα απο αυτό, συμφωνώ.Σαφώς και η Πηνελόπη ήταν ηλίθια. Τι περίμενε δηλαδή;; Εναν Οδυσσέα;;; Εν μέρει άξιζε η προσμονήξ, επειδή και καλά θεωρήθηκε ένδοξος άντρας απο τους συγχρόνους του. Ε και ; Δεν ήταν αυτός που πολέμησε και κατέσγαξε ανθρώπους " για ένα πουκάμισο αδεινό; Για μια Ελένη;;;". Σαφέστατα. Αρα, περίμενε έναν κατακτητή, έναν δολοφόνο που στα μάτια του λαού αναγορεύτηκε ήρωας.

Δευτερον, η Πηνελόπη ήταν ηλίθια, επειδή η προσμονή της ήταν καθαρα μονομερής. Ο Οδυσσέας και τις Κιρκες του είχε κι άλλες πολλές ωράιες γυναίκες, φαντάζομαι, θα γλέντησε. Απεναντίας, η ηλίθια η Πηνελόπη είχε 40 άντρες να την περικυκλώνουν και δεν συνευρέθη με κανέναν ποτέ, έτσι λέγεται τουλάχιστον. Για ποιό λόγο; Μα ο εκλεκτός της θα ερχόταν.Δεν την χρίζω χαζή, επειδή περίμενε τον ερωτα της. Αξίζει να περιμένεις τον ΕΡΩΤΑ ΣΟΥ, αλλά ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ οτι κι αυτός σε περιμένει ΜΟΝΟΣ όχι με γυναίκα άλλη πάνω του ή απο κάτω του, αναλογως πώς θα τους πετύχεις και πώς βολεύονται τα παιδιά.

Τρίτον, δεδομένων των πηδημάτων του Οδυσσέα, ακόμα κι αν η Πηνελόπη πήγαινε με κάποιον απο αυτούς, η μεταξύ τους σχέση δεν θα άλλαζε, Και δεν θα άλλαζε διότι η καρδιά της δόθηκε στον Οδυσσέα κατά την ιστορία. Κι αυτό σημαίνει πως απλά θα έκανε λίγη γυμναστική με τους άλλους επίδοξους και ου ολίγους γκόμενους.

Βέβαια και στην Οδύσσεια παρουσιάζεται η συντηρητική άποψη για την γυναίκα, που τότε ήταν πολύ φυσική. Μια γυναίκα με έντονη σεξουαλική ζωή είναι μεμπτής ηθικής, ενώ στον άτρνα η έντονη σεξουαλική ζωή εκλαμβάνεται ως ένδειξη μαγκιάς ή ανδρισμού ακόμα χειρότερα. Απλά ο ανδρισμός δεν δημιουργείται και δεν εξαρτάται απο τον αριθμό γυναικώς που θα έχει κανείς στο κρεβάτι του. Αλλο πράγμα είναι ο ανδρισμός, " η μαγκιά" του να πράττεις ο,τι λες και να λες αλήθειες. Εκεί σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα κι όχι να γαμάς αβέρτα, για να σου βάλουμε την ταμπέλα "ΑΝΤΡΑΣ". Ετσι, η Πηνελόπη αν πήγαινε με άλλον άντρα, θα ταν πόρνη. Ο κύριος Οντι όμως συγχωρέθηκε απο την κοινωνία κι απο την Πηνελόπη και γύρισε ξανά στην γυναικούλα του που τον περίμενε με ανοιχτές αγκάλες και όχι μόνο.

Αδικο αναμφίβολα.Μη φανώ οτι είμαι υπερ της απιστίας. Σαφώς δεν είμαι. Είμαι υπερ της αμοιβαιότητας όμως. Αξιώνεις απο τον άλλον μονογαμικότητα, όταν είσαι μονογαμικός και πολυγαμικότητα όταν κι εσύ είσαι πολυγαμικός. Αν πληγώνεσαι απο την μία ή την άλλη κατάσταση ή πληγώνεις, απλά αποχωρείς με το κεφάλι ψηλά. Παντα ΨΗΛΑ!.

Και γιατί η γυναίκα να είναι πάντα η απροστάτευτη, η εκμεταλλευόμενη απο τον άνδρα, που την παρασύρι σε σωματικές ηδονές; Τι κατηγορία είναι αυτή προς τους άντρες; Γιατί τόση υποτίμηση της γυναίκας;;; Αν δεν ήθελε να κάνει σεξ απλά δεν θα έκανε. Κι αν κάνειδεν ικανοποιεί μόνο τον άνδρα, αλλά κι εκείνη ικανοποιείται απο κείνον. Δεν είμαστε αιχμάλωτες στο φύλο μας, όσο κι αν μερικές γυναίκες παρουσιάζουν προφίλ "γατούλας". Γιατί αρκετές ασπάζονται ασυνείδητα την θέση τους ως κατώτερες, όταν λένε οτι δεν θα κάνουν την χάρη στον άντρα να του κάτσουν. Καπελίτσα μου όμορφη, σεξ ως χάρη δεν κάνεις. Κι αν το βλέπεις έτσι, χάρη κάνεις ΚΑΙ σ' εσένα. Και εν τέλει αν σέβεσαι το σώμα σου και τον εαυτό σου εν γένει, δεν το παραδίδεις απο δω κι απο κει για να κάνεις "χάρες". Τα παραδίδεις εκεί που ΘΕΣ να το παραδώσεις.

Και μετά υπάρχει κι η άλλη άποψη.Οτι οι γυναίκες είναι συναισθηματικές, ενώ οι άντρες οχι. Αυτό που το βρήκαμε γραμμένο δεν ξέρω. Αλλά κι αν ισχύει έστω και στο ελάχιστο, έχω να πω πως είναι κι αυτό μαθή. Μαθαίνουμε τα κοριτσάκια οτι για να κάνουν σεξ πρέπει να γίνουν 16-17-18 και να είναι και ερωτευμένα με το παλικάρι. Τα αγοράκια πάλι έχουν το ελεύθερο απο την κοινωνία να κάνουν σεξ απο τα 13-14, για να μην βρεθεί μια "σκύλα" και τα πληγώσει. Αρα, η γυναίκα δεν είναι ex natura πιο συναισθηματική, ίσως γίνεται ως ένα βαθμό. Αλλά απο την άλλη της επιβάλλον να γίνει συναισθηματική. Πάντως ο συναισθηματισμός δεν έχει σχέση ουδεμία με το φύλο. Γιατί εχω συναντήσει υπερευαισθητους άντρες και αναίσθητες και κυνικές γυναίκες. Γι αυτό κι όταν ακούω τις κοπελίτσες να λένε " είναι γουρούνια ολοι οι άντρες, χοντρόπετσοι", πολύ νευριάζω. Είναι όλα δηλαδή θέμα φύλου;;; Εν τέλει δεν είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας ο συναισθηματισμός;;; Και η ιδιοσυγκρασία δεν σχετίζεται άρρηκτα με την οικογενεια μας, τα προτυπα μας, τα ερεθισματα μας, τα βιωματα μας εν συνόλω ;;;

Αυτές οι γενικεύσεις θα μας φάνε! Το να λες "ολοι " είναι φασισμός!