Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Καταγγελία

Ι
Σ' εκείνες

Να, όλα καλά είναι, δε λέω.
Μα, να, είναι που τα έτη φωτός δεν γεφυρώνονται.
Να, είναι ο τρόπος σας να σκέφτεστε.
Μένετε μπροστά τους,
τους κοιτάτε με ντροπή,
με νάζι.
Κι όμως με τόσο φόβο,
όπως τους κοίταζα κάποτε κι εγώ.

ΙΙ
Στον "κόσμο"

Ομως, εγώ αντιδρώ,
δεν θα βολευτώ σαν γάτα
στο καλάθι της.
Θα βγω έξω,
θα είμαι αλήτικη γάτα
που φοβάται,
αλλά επιβιώνει.
Ενα αλητόσκυλο,
που ξεκόβει απ την αγέλη,
που τρέχει μπροστά,
να προστατέψει τους άλλους.
Θα τρέξω μπροστά να σώσω ο,τι έχει μείνει,
απο έναν κόσμο που φλέγεται.
Μην ανησυχείς,
προλαβαίνω.
Εσωσα εμένα απ τη φωτιά,
κόντεψα να καώ,
μα τ αποκαίδια μου τα έκανα ξανά σώμα καινούριο,
πιο ανθεκτικό.
Να, δε σου πα, πως δε πεθαίνω,
σου είπα πως ξαναγεννιέμαι,
εγώ, εγώ με γεννάω,
εγώ με πεθαίνω.
Σημαδεψε με, κόλα με στον τοίχο,
δοκιμασε με, να δω ως που αντέχω,
να δω μέχρι που φτάνω.
Κάθε μέρα παίζεις με τις αντοχές μου,
κάθε μέρα σε παλεύω,
σε σκοτώνω,
σε λύνω,
σε δένω,
σαν να σαι μαριονέτα.
Θέατρο σκιών κατάντησε η ζωή μας.
Να δούμε ποιός παίζει καλύτερα ρόλους.
Εχεις την εξουσία, έχω την δύναμη.
Τρέχουμε όλοι να φτάσουμε.
πού ;
δε ξέρουμε πια,
χάθηκαν όλα, λένε.
ή μήπως όχι ;

ΙΙΙ
Πάντα κάτι μένει

Να, δεν χάθηκαν όλα.
Είναι κι οι άνθρωποι,
που είναι τρυφεροί,
που κάνουν έρωτα,
που κρατιούνται απ το χέρι,
που αγκαλιάζονται,
που δακρύζουν απο ρίγη χαράς.
Είναι κι οι άλλοι,
αυτοί οι σκυφτοί στα λεωφορεία,
αυτοί που δεν φίλησαν ποτέ άλλο στόμα,
αυτοί που φοβήθηκαν να σέρνουν παντού το σώμα τους,
αυτοί που δε φωνάζουν,
που δεν αντιστέκονται,
αυτοί που υποφέρουν,
επειδή δεν θέλουν να υποφέρουν.
Αυτοί που δεν λυτρώνονται,
γιατί επέλεξαν τον φόβο,
για να μην χρειαστεί να λυτρωθούν ποτέ.
Είναι κι αυτοί οι συγκρατημένοι,
είναι εκείνοι οι ατσαλάκωτοι,
οι κηφίνες ρε παιδί μου,
οι κυριλέδες,
κι είναι κι οι γυναίκες τους,
οι φοβισμένες,
που ποίζουν, θαρρείς, έναν ρόλο,
της "Ωραίας" καταναλώνοντας αδηφάγα γόβες.
Μετά κοιμούνται στο κρεβάτι με τις γόβες
και τα ρούχα, γιατί φοβηθήκανε;
Κατάλαβες; 

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Mπρέχτ- Εγώμιο στην διαλεκτική


Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.
Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.Η βία εξασφαλίζει: Οπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.
Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυριάρχων
Και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα
εγώ πρώτη ξεκινάω.
Μα κι απ' τους καταπιεσμένους λένε πολλοί τώρα:
Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.
***
Οποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!
Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Οπως ακριβώς είναι, έτσι δε μένει.
Οταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε
Θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;
Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι.
Οποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Οποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Οποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο
Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!».

Πηγή: ιστολόγιο: Kόκκινο πρωί 

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

Για μια ζακέτα.

έχει ήδη φθινοπωριάσει.
ο ουρανός έχει συννεφιάσει.
Τα βράδια οι δρόμοι είναι άδειοι
κι η υγρασία με διαπερνά.
Ισως φταίει για την μελαγχολική μου φύση αυτός ο τόπος.

Φορώ την δική σου μπλε ζακέτα.
Είμαι τόσο αστεία μέσα σ΄αυτήν.
Είναι μακριά τα μανίκια της και μοιάζω με μωρό,
που έβαλε δανεικά ρούχα.
Τυλίγομαι μέσα στη ζακέτα,
όπως λίγο πιο πριν τυλιγόμουν στα χέρια σου,
για να ζεσταθώ.

Είναι φθινόπωρο.
τ αστέρια είναι τόσο μακριά,
είσαι ...είσαι εδώ,
τα παραπονα μου δεν άντεξαν,
ειπώθηκαν για άλλη μια φορά,
μα εσύ ήσουν πιωμένος
κι όλα σου φάνηκαν πιο γλυκά.
Πικρά που ήταν τα λόγια μου,όμως.

Προχωρώ με βήμα αργό,
αγκαλιάζω την ζακέτα σου,
την μυρίζω,
νομίζω πως είσαι μαζί μου.
Εκεί πάνω τρομάζω κι αποφασίζω πως πρέπει να σκοτώσω
ο,τι νιώθω.
Κι όμως, πάλι αγκαλιάζω την ζακέτα σου...
και σκέφτομαι πόσο γλυκά θα μπορούσαν να είναι όλα το χειμώνα,
παρέα με τις ζακέτες σου και τις ανάσες σου...

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Λόγια άλλων.

"Αμυρε,
δεν το ήξερες
πως ήμουν γυάλινη,
θα γινόμουν θρύψαλα,
πριν καν με αγγίξεις"

 Εχει μια τραγικότητα η ζωή αυτή, όταν την σκέφτεσαι και την αναλύεις πολύ. Γιατί ξέρεις πως η ζωή είναι η άλλη όψη του θανάτου. Εχω μια βαθιά συναίσθηση του τέλους μου, λοιπόν κι εγώ. Γι αυτό και τα λόγια αυτά- θραύσματα της ψυχή μου- κείτονται στα χέρια σου. Δεν είμαστε αιώνιοι και συ δεν θα υπάρχεις δίπλα μου ή απεναντί μου για πολύ. Ολα θα γίνουν στάχτη μια μέρα. ισως σου φαίνεται παράξενο, μα εγώ προετοιμάζομαι απο τώρα για το πικρό τέλος.
"Εκλαψα γι αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα"
Εχω γράψει επιστολές πολλές ως τώρα με παραλήπτη ή χωρίς. Το άνθος του εγωισμού, έχει αγκάθια, που δολοφονούν τα μικρά δάχτυλα του Ερωτα. Ματώνουν τα χείλη του και τσακίζουν τα βέλη του.
 Διαφέρω και πηγαίνω κόντρα στον κόσμο αυτό. Αλλάζω τη ρότα μου απ την αγέλη και το τιμημα μου, ξέρεις ποιό είναι ; Η πιο δική μου μοναξιά, το πιο μεγάλο γέλιο μέσα σ' αυτήν, την πιο δική μου κατάσταση. Εχω τη δύναμη να ξεπερνώ τα εμπόδια και ν' αντέχω. Σου μίλησα για τους άνδρες που πέρασαν, έστω αμυδρώς, απ την ζωή μου.Σημασία δεν έχει αν ήταν πολλοί ή λίγοι. Σημασία έχει πως κανείς δεν άφησε τίποτα, παρά ένα πικρό Αντίο, ειπωμένο απο εμένα ή απο εκείνους. Κανείς όμως δεν κατάλαβε ποτέ του. Κι εγώ που τόσο αναζητώ την κατανόηση και το μαζί του νου, ένα θα σου πω: Οποιος σε καταλαβαίνει, σε αιχμαλωτίζει. Απ' αυτή την άποψη λοιπόν, ας μη με καταλάβετε, για να 'μαι ελεύθερη μέσα στην μοναξιά που με ακινητοποιεί. Καμιά εμπάθεια, κανένα δάκρυ, καμιά απίτηση. όλα πικρά είναι. Δεν σου ζητάω τίποτα, γιατί δεν έχεις άστρα, να μου δώσεις.
 ΟΙ άνθρωποι σήμερα και πάντα απιλέγουν την μοναξιά μέσα στο ξύλινο κουτί που τους στενεύει. Φοβούνται την άφεση και γεμίζουν τις ζωές τους με άχρηστα, άχαρα ενδιαφέροντα. Εγώ δε θα τα κάνω, αρχίζοντας απο ' δω. Σήμερα τέλειωσε ο κόσμος, οι φωνές, οι θύελλες, οι έρωτες. Πάψαν όλα. Φθινοπώριασε κι η άνοιξη στέκεται αιώνες μακριά. Εστω.
Πότε πια θα πάψει το τέρας μέσα μου να με ωθεί στην τρέλα ; Σου μιλώ με γρίφους, σκέψεις άγνωστες για ' σένα, πτυχές μου ανεξερεύνητες.
Θα μπορούσαν αυτές να είναι οι τελευταίες λέξεις που σου γράφω.Ομως, δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια. Οταν πια θα μαστε μακρινοί και ξένοι, να θυμάσαι απο μένα, πως οι άνθρωποι έχουν και ουσια και σημασία στις ζωές μας, ακόμα κι αν είναι προσωρινοί.
Οσο καθίκια κι αν είμαστε, έχουμε μια τρυφερή πλευρά. Απόδειξη ; Η πιο απλή, η πιο μεγάλη, η πιο αληθινή: Συνομωτούμε στον Ερωτα, την πιο μεγάλη στιγμή της δημιουργίας του κόσμου.
 Μη κοιτάς που σήμερα ο Ερωτας έγινε ξευτίλα, φθηνά πορνοπεριοδικά του περιπτέρου, καπότες πεταμένες στα πάρκα, σπέρμα ξοδεμένο για το τίποτα.
Μη κοιτάς που σήμερα δεν έχει καμιά σημασία ο Ερωτας για τους ανθρώπους. Τόσα έμαθαν, τόσα ξέρουν, τόσα λένε...
Κι όμως:
   Εν αρχή ήν ο Ερως.
Εν αρχή ην ο θάνατος.