Για μια ζακέτα.

έχει ήδη φθινοπωριάσει.
ο ουρανός έχει συννεφιάσει.
Τα βράδια οι δρόμοι είναι άδειοι
κι η υγρασία με διαπερνά.
Ισως φταίει για την μελαγχολική μου φύση αυτός ο τόπος.

Φορώ την δική σου μπλε ζακέτα.
Είμαι τόσο αστεία μέσα σ΄αυτήν.
Είναι μακριά τα μανίκια της και μοιάζω με μωρό,
που έβαλε δανεικά ρούχα.
Τυλίγομαι μέσα στη ζακέτα,
όπως λίγο πιο πριν τυλιγόμουν στα χέρια σου,
για να ζεσταθώ.

Είναι φθινόπωρο.
τ αστέρια είναι τόσο μακριά,
είσαι ...είσαι εδώ,
τα παραπονα μου δεν άντεξαν,
ειπώθηκαν για άλλη μια φορά,
μα εσύ ήσουν πιωμένος
κι όλα σου φάνηκαν πιο γλυκά.
Πικρά που ήταν τα λόγια μου,όμως.

Προχωρώ με βήμα αργό,
αγκαλιάζω την ζακέτα σου,
την μυρίζω,
νομίζω πως είσαι μαζί μου.
Εκεί πάνω τρομάζω κι αποφασίζω πως πρέπει να σκοτώσω
ο,τι νιώθω.
Κι όμως, πάλι αγκαλιάζω την ζακέτα σου...
και σκέφτομαι πόσο γλυκά θα μπορούσαν να είναι όλα το χειμώνα,
παρέα με τις ζακέτες σου και τις ανάσες σου...