Λόγια άλλων.

"Αμυρε,
δεν το ήξερες
πως ήμουν γυάλινη,
θα γινόμουν θρύψαλα,
πριν καν με αγγίξεις"

 Εχει μια τραγικότητα η ζωή αυτή, όταν την σκέφτεσαι και την αναλύεις πολύ. Γιατί ξέρεις πως η ζωή είναι η άλλη όψη του θανάτου. Εχω μια βαθιά συναίσθηση του τέλους μου, λοιπόν κι εγώ. Γι αυτό και τα λόγια αυτά- θραύσματα της ψυχή μου- κείτονται στα χέρια σου. Δεν είμαστε αιώνιοι και συ δεν θα υπάρχεις δίπλα μου ή απεναντί μου για πολύ. Ολα θα γίνουν στάχτη μια μέρα. ισως σου φαίνεται παράξενο, μα εγώ προετοιμάζομαι απο τώρα για το πικρό τέλος.
"Εκλαψα γι αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα"
Εχω γράψει επιστολές πολλές ως τώρα με παραλήπτη ή χωρίς. Το άνθος του εγωισμού, έχει αγκάθια, που δολοφονούν τα μικρά δάχτυλα του Ερωτα. Ματώνουν τα χείλη του και τσακίζουν τα βέλη του.
 Διαφέρω και πηγαίνω κόντρα στον κόσμο αυτό. Αλλάζω τη ρότα μου απ την αγέλη και το τιμημα μου, ξέρεις ποιό είναι ; Η πιο δική μου μοναξιά, το πιο μεγάλο γέλιο μέσα σ' αυτήν, την πιο δική μου κατάσταση. Εχω τη δύναμη να ξεπερνώ τα εμπόδια και ν' αντέχω. Σου μίλησα για τους άνδρες που πέρασαν, έστω αμυδρώς, απ την ζωή μου.Σημασία δεν έχει αν ήταν πολλοί ή λίγοι. Σημασία έχει πως κανείς δεν άφησε τίποτα, παρά ένα πικρό Αντίο, ειπωμένο απο εμένα ή απο εκείνους. Κανείς όμως δεν κατάλαβε ποτέ του. Κι εγώ που τόσο αναζητώ την κατανόηση και το μαζί του νου, ένα θα σου πω: Οποιος σε καταλαβαίνει, σε αιχμαλωτίζει. Απ' αυτή την άποψη λοιπόν, ας μη με καταλάβετε, για να 'μαι ελεύθερη μέσα στην μοναξιά που με ακινητοποιεί. Καμιά εμπάθεια, κανένα δάκρυ, καμιά απίτηση. όλα πικρά είναι. Δεν σου ζητάω τίποτα, γιατί δεν έχεις άστρα, να μου δώσεις.
 ΟΙ άνθρωποι σήμερα και πάντα απιλέγουν την μοναξιά μέσα στο ξύλινο κουτί που τους στενεύει. Φοβούνται την άφεση και γεμίζουν τις ζωές τους με άχρηστα, άχαρα ενδιαφέροντα. Εγώ δε θα τα κάνω, αρχίζοντας απο ' δω. Σήμερα τέλειωσε ο κόσμος, οι φωνές, οι θύελλες, οι έρωτες. Πάψαν όλα. Φθινοπώριασε κι η άνοιξη στέκεται αιώνες μακριά. Εστω.
Πότε πια θα πάψει το τέρας μέσα μου να με ωθεί στην τρέλα ; Σου μιλώ με γρίφους, σκέψεις άγνωστες για ' σένα, πτυχές μου ανεξερεύνητες.
Θα μπορούσαν αυτές να είναι οι τελευταίες λέξεις που σου γράφω.Ομως, δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια. Οταν πια θα μαστε μακρινοί και ξένοι, να θυμάσαι απο μένα, πως οι άνθρωποι έχουν και ουσια και σημασία στις ζωές μας, ακόμα κι αν είναι προσωρινοί.
Οσο καθίκια κι αν είμαστε, έχουμε μια τρυφερή πλευρά. Απόδειξη ; Η πιο απλή, η πιο μεγάλη, η πιο αληθινή: Συνομωτούμε στον Ερωτα, την πιο μεγάλη στιγμή της δημιουργίας του κόσμου.
 Μη κοιτάς που σήμερα ο Ερωτας έγινε ξευτίλα, φθηνά πορνοπεριοδικά του περιπτέρου, καπότες πεταμένες στα πάρκα, σπέρμα ξοδεμένο για το τίποτα.
Μη κοιτάς που σήμερα δεν έχει καμιά σημασία ο Ερωτας για τους ανθρώπους. Τόσα έμαθαν, τόσα ξέρουν, τόσα λένε...
Κι όμως:
   Εν αρχή ήν ο Ερως.
Εν αρχή ην ο θάνατος.