Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

Στον φίλο μου.

"ξεφυλλίζοντας απόψε τα ονειρα μου 
να περάσει όπως όπως η βραδιά μου
στη δική σου τη σελίδφα σταμάτησα
και θυμήθηκα πως για σένανε πως δάκρυσα " 


ΤΑ είχανε συμξφωνήσει.
Θα έβαζε τέλος στις αυταπάτες του
και θα σταματούσε να την σκέφτεται.
Το έκανε.
Μόνο που όταν την συναντάει
δεν νιώθει ακριβώς το λιδο ρίγος,
όμως νιώθει  ξανά τα μάτια της πάνω της.
Και πολύ θα ήθελε να της γραψει ένα γράμμα.
Ενα γράμμα που θα λέει πως για κείνον ήταν ο πρώτος μεγαλύτερος έρωτας.
Τι κι αν είχε ξυπνήσει σε κρεβάτια με ερωμένες της μιας βραδιάς;
Πάντα τα δικά της μάτια θα έκρυβαν μια ποιηση,
Πάντα θα την κοιτούσε απο μακριά.
Πάντα θα μπορούσε να διακρίνει την ποιηση,
που γραφόταν πάνω στο προσωπο της.
ΠΟτέ, ω ναι,ποτέ δεν θα μπορούσε να την ξεχάσει.
Εστω.
Δεν την σκέφτεται πλέον.
Ομως πάντα είναι το ιδανικό του.
Πάντα θα φαντάζει τέλεια στα μάτια του.
Το οραμα του, η δική του Θεά, μιας και σε θεούς δεν πιστεύει.
Κι αυτή δεν θα μάθει ποτέ τι είναι για εκείνον.
Κι όμως κάθεται στο απέναντι τραπέζι.
Ακόμα το βλέμμα της είναι ερευνητικό.
Πόσα χρόνια, αλήθεια, κράτησε η ιστορία με τα βλέμματα ;
Πάνε 9 πλέον ;
Δεν θυμάται,μιας κι ο χρόνος δεν άλλαξε ποτέ.
Την θαυμάζει.
Κι όμως,
είπε, πως δεν θα μπορούσε να κάνει έρωτα μαζί της.
Ναι, δεν θα μπορούσε.
Την αγαπάει τόσο πολύ.
Θα έκανε κανείς έρωτα με το ιδεατό του ;
Εγώ βέβαια έχω άλλη άποψη.
Ομως ο Αντώνης είναι πολύ ρομαντικός.
Και λοιπόν, ναι, μπορεί να μη θυμάται το χρώμα τονμ ματιών της,
θυμάται όμως το βλέμμα της.
"Αγάπη μου" μοπνολογεί στο μεθύσι του.
Γλυκιά του αγάπη.

Γιατί σχεδόν πάντα να ναι μονοπλεύρη ηξ αγάπη.
Ομως κι αυτή...
Κι αυτή είναι εκεί. Τον παρατηρεί.
Κάθε φορά.
Κάθε φορά σαν πρώτη.
Ω, μεγάλωσε με την ιδέα της.
Την λατρεύει αυτή την ιδέα.
Κι είναι ,α λήθεια, η μόνη γυναίκα, που δενθέλει απλά να την ρίξει στο κρεβάτι.
Θέλει την ψυχή της.
Μα την έχει ήδη.
Ηδη την είδε μέσα στα μάτια της.
Γιατί αυτοί επικοινωνούν πάντα με βλέμματα.
Κι αυτή πάντα ακούει ο,τι εκείνος λέει.
Με προσοχή.
Ω ναι, τον έχει προσέξει.
Ομως για τους δικούς της λόγους τον ξεγραψε.
Κι εκείνος, πήγε παρακάτω.
Μα αυτή είναι μια ιστορία δίχως; τέλος.

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Σαμου Εικόνες.

1
Να μαι πάλι εδώ μαζί σου.
Να μαι πάλι εδώ να στέκομαι μπροστά σου και να σε κοιτάζω για ώρες.
Κάθε στιγμή σαν πρώτη.
Κάθε στιγμή μαγική.
Εδώ μπροστά συο μετά απο τόσο καιρό, μόνη,
ν αφουγκράζομαι τον βρυχηθμό σου, αδηφάγα.
Να αποθηκεύω κάθε γαλάζια σου εικόνα για το μέλλον,
που θα ρθει χωρίς εσένα.
Εδώ αι΄'ωνιο Αιγαίο στο απέραντο συο γαλάζιο,
ξανά βρέθηκα.
Κι αυτός ο κρύος φρέσκος αέρας,
μου παίρνει τα μαλλιά
κι την αρμύρα σου την γεύονται ξανά τα χείλη μου.
Φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Το πάθος της αντάρας,
το πάθος της στιγμής,
σαν τους ερωτευμένους,
σαν το αίσθημα του θυμού,
εδώ θεριέβεις
κλι αγριεύεις μπροστά μου.
Εδώ μπροστά στα μάτια μου συντελείται
ένα θαύμα.
Και ξανά ο ουρανός που πήρε τα χρώματα του δειλινού,
γίνεται ένα μ' εσένα.,
Σ ερωτεύεται.
Και φτιάχνετε μαζί ένα τοπίο, υπέροχο.
Γεννάτε κάτι νέο, το Εξαιρετο, την Τελειότητα.
Κι έτσι να βρέθηκα πάλι εδώ μπροστά σου,
στην καρέκλα του συντρόφου,
να σε κοιτάζω και να συλλογιέμαι...
πόσο μου έλειψες
και να νιώθω ξανά, αυτή την αρχέγονη ΕΔλευθερία
που φέρει μέσα του το βαθύ μπλε του Αρχιπελάγους.
Χαιδέυω κάθε ήχο σου, κάθε κύμα που σκάει,
κάθε βλέμμα που μου ρίχνεις,
επικριτικό.
"Γιατί με ξέχασες; ",και ρίχνεις πάνω μου σταγόνες του κυματός σου.
Ετσι με θυμό.
Ομως να είμαι ξανά εδώ, στο βασιλειο μου, στο εγώ μου και στο μαζί.


Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Η χαρά.

την χαρά ο καθένας την φέρει μέσα του.

Είναι αλήθεια.
Καμιά χαρά δεν γεννάται απο γιορτές, απο λαμπιόνια,
απο λούσα αστραφτερά.
Δεν γεννιέται η χαρά απ την κατανάλωση.
οχι με νέο φόρεμα δεν χαίρεσαι, ούτε μ΄ ένα σκουρόχρωμα κραγιόν, ούτε με νέα λαμπερά σκουλαρήκια.

Την χαρά ο καθείς την γεννάει μόνος του,
απ τα βάθη του εαυτού του,
απ την φωτιά που δεν του περισσεύει κι όμως την ανάβει κάθε μέρα,
για να κάψει ο,τι τον πληγώνει,
ο,τι τον τρώει αλύπητα και αδηφάγα.

Κι η χαρά, θαρρώ, δεν εξαρτάται κι απ τους άλλους.
Αν δεν γεννήσεις εσύ πώς θα δει ο πατέρας την κόρη του;
Κι η ζωή είναι χαρά, νομίζω.
Και δεν χαρίζεται απο άλλους.
Και κανείς, κανείς, σου λέω, δεν θαμας ξεθάψει απ τις στάχτες.
Πιάσε φτιάρι, σύντροφε.
Αρχισε.
Σκάψε κάπου βαθιά.
Εκεί, εκεί είναι η χαρά.

Σε κανένα κορμί.
τα πιότερα είναι σάπια
και τα άθικτα διψασμένα.
Σε κανένα βλέμμα ερωτικό,
γιατί και τα ερωτικά βλέμματα δεν πέφτουν συχνά στους κρυμμένους στην σκιά.
Κι αν πέσουν, το λοιπόν, σύντροφε, αυτά τα κορμιά τα φτιαγμένα απο ομίχλη,
δεν παραδίδονται.
Ζουν εκεί στον δικό τους ουρανό,
και το βλέμμα τους μένει παγωμένο, αδιάφορο,
μελαγχολικό.
Ξεκινούν για άλλη γη, για άλλη καβαφική πόλη.
Μόνα έρημα κορμιά,βουτηγμένα στον πόνο, στην αθλιότητα
ή στην ηδονή της πτώσης.

Γι αυτό σου λέω, το λοιπόν, μέσα σου είναι η χαρά.
Οχι, όχι, μην ελπίζεις σ άλλους.
Θα σπάσεις. Θα πέσεις.
Μέσα σου σκάψε βαθιά.
Κι έλα δω σύντροφε, έλα πιο κοντά,
να πιούμε, να καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγαράκι.
Καπνίζει ωρέ η λεβεντιά σου ;
Ποτέ ίσως να μη μάθω.

Γιατί ξέρω, τώρα που με διαβάζεις, που με γδύνεις,
νομίζεις πως είμαι ένα ον τυχερό.
Δεν σε μάθανε τάχατες πως ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό ον μέσα στο σύμπαν;
Κι άυριο, λέγω, αύριο, μπορεί να χω χαθεί.

Μα η χαρά... Η χαρά δεν χαρίζεται έτσι εύκολα.
Δεν παίζεις δυο τρία νούμερα όπως στο Λόττο.
Θέλει αγώνα και κόπο.
Τρέχα.
Πάρε φτιάρι.
Αρχισε.

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

παραμονη χριστουγεννων.,

Παραμονή Χριστούγεννα.

Η μάνα άναψε το καντύλι.
Εκανε γλυκά.
Μαγείρεψε.

Ο αδερφός μου βγήκε.

ΟΙ ξαδέρφες μου είπαν τα καλάντα και αναμένουν τον αη-βασίλη.

Η αγορά κάτω είναι σχεδόν νεκρή.
ξύπνησα νωρίς, ήπια καφέ με τον πατέρα μου.,
Ειχε κρύο.
Κοιταξα την θάλασσα.
Φουρτουνιασμένη και γαλανή.
Αντάρα.
Ομορφη.
Μου λειψε.
Τα συννεφα σε παράξενα σχήματα.
Κοιταζα απ το παράθυρο.
Ξεφύλισα λίγο εμπράγματο, λίγο Ντοσντογιέφσκι, λιγο λιαντίνη.
Είδα κάτιμονόπρακτα της Λαμπέτη.
Αναλογιστηκα κάτι παλιούς φίλους,
κάτι περασμένες γιορτές.
Πάντα θανατερές ήταν.
Ξεμεινα απο τσιγάρα.
θα κλέψω απ τον πατέρα μου ή απ την μάνα μου.
έβαλα ένα κονιάκ.
τα εμετικά φωτάκια του δέντρου αναβοσβήνουν.
μου δημιουργούν παράξενους συνειρμούς.
σχεσεις. αναβουν-σβήνουν.


Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

ημερολογιο

Το ημερολόγιο ταξιδίου δεν εγράφη ελλείψει χρόνου.
Η αθήνα όμως είναι υπέροχη.
η Αλεξανδρεια που χάνω.

Αναρωτιέμαι πως οι άνθρωποι αντέχουν μέσα σ αυτές τις σχέσεις.
δεν ξέρω αν θα αντεχα.
δεν είναι που δεν θα θελα.
είναι που δεν θα πιστέψω ποτέ.
"εκλεισα τα περασματα κι αμα σε παίρνει πέρνα"
κι είναι που κανείς δενκαταλαβαίνει.
ΚαΙ ξέρω πως αυτόπουγράφωε είναι μια ψευδαίσθηση.
"δεν έχω χρόνο να ψάχνω για ελπίδες."
νιώθω τόσο μόνη και ισχυρή.



μόνη είπα;;; μα δεν είμαι ποτέ.έχω ταω τσιγάρα μου, την μουσική μου,τον ευατό μου.
ξέρω πως όπου κι αν πάω θα είμαι εγώ μαζί μ'εμένα.
ξέρω πως είμαι παράξενη.
λέει η λία "δεν είσαι σαν όλους τους άλλους".
ναι.κανείς δεν είναι σαν τους άλλους.

κοπελιτσα δεν θέλω να είμαι.
και δεν είμαι.


σαν να μην χρειάζομαι τίποτα και κανέναν.
εκτος κι αν έπεισα εγώ τον εαυτό μου.
Ομως όταν εγώ τρέχω στην βροχή ή χάνομαι μόνη μέσα στους δρόμους της πρωτεύουσας
ή διαβάζω τα βιβλία μου είμαι απλά πλήρης και ευτυχισμένη.
Εξάλλου, οι άνθρωποι πολλάκις μέ έχουν κάνει κουρέλι.
Οχι, δεν έχω χρόνο.
Σκοτώθηκα πολλές φορές,από μικράπράγματα.
Μικρά φερσίματα,μα όχι ανώδινα.

Ομως γελάω,χορεύω, υπάρχω,στέκομαι όρθια.
ΠΑΝΤΑ ορθια!
όπως και να χει.
ΟΡΘΙΑ ΜΟΝΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΦΟΒΕΡΗ ΕΡΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ.
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ...
τοσο ευτυχισμένη και δακρυσμένη μέσα στην ομίχλη μου και την χάρα μου.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

τα δώρα του Αη βασίλη για το 2012

Σαφώς. ο Αγιος βασίλης δεν θα φέρει τίποτα σε κανέναν φέτος.
Μόνο υλικά πράγματα, κι αυτά μπορεί και όχι.
Πες μου στο παιδάκι που ζητιανεύει τι δώρο θα πάρουμε ;;;
Τίποτα.
Η Μέρκελ κι οι εταιρίες απλά θα το στείλουν άλλη μια μέρα στο δρόμο
ζητώντας να αποσπάσει άλλο λίγο τον οίκτο μας.
Λοιπόν, μην περιμένετε.
Ο άγιος τίποτε δεν κουβαλά μέσα στον σάκο του,
παρά μόνο χάπια αντικαταθλιπτικά, θολά μπουκάλια μια ουίσκια,
ηρεμιστικά, ζαναξ κατα προτίμηση του.
Αυτά είναι τα φετινά δώρα.
Α και μια απόλυση.

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Ομίχλη.-κομοτηνη

Ομίχλη.
Ξεπηδάει ένα σύννεφο, είναι σαν καπνός στους δρόμους.
Τα φώτα φαίνονται αχνά, θολά.
Τα κίτρινα φώτα της νύχτας ξεθωριάζουν.
Η ομίχλη φαίνεται κίτρινη.
Τα δέντρα θροίζουν.
Κίτρινα φύλλα κειτονται σαν νεκρά σώματα στους δρόμους.
"Καμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διεύρυνσης", σκέφτομαι.
Μια σκιά μαύρη στην οδό Αθανασίου Διάκου.
Κίτρινα φώτα και ομίχλη.
Και εκεί στο απέναντι μπαλκόνι να λαμπυρίζουν κάτι αστέρια λαμπερά,
γιορτινά, σημάδια μια χαράς.
Κίτρινη η γιορτινή χαρά, κάλπικη, βασισμένη στην αδηφαγο κατανάλωση
Κίτρινα φώτα κι ομίχλη και σκιές στους δρόμους.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

όταν γράφω.

καμιά φορά, εκείνες τις στιγμές, που με πιάνει, κάτι σαν μανία και με τραβάει απ τα μαλλιά
και με πετάει σε μια άβυσσο δημιουργική, βρίσκομαι μέσα σε φωτιές.
Φτάνω βαθιά μέσα μου, εκεί στο δικό μου ΟΛΟ,
εκεί μέσα στον δικό μου παράδεισο,
ή μέσα στην δική μου κόλαση, πες το, όπως θες.
Δεν έχει καμιά σημασία πως το ορίζουν οι άλλοι.
Λοιπόν, αυτές τις φορές, που ζω μέσα μου βαθιά
και γεύομαι την μεγαλύτερη ηδονή,
αυτή της αντάρας και της τρικυμίας,
νιώθω σαν να χω μεθύσει.
Κι όμως, δεν έχω πιει ούτε μια στάλα αλκόολ.
Μα δεν αναρωτιέμαι γιατί.
Ξέρω είναι αυτή η μανία, η βίαια, η γλυκιά, αυτό το πάθος,
που πρέπει να εκφραστεί και να καταγραφεί,
γιατί αλλιώς θα τρελαινόμουν.
Είναι σαν να ανακαλύπτω κάθε φορά την χαμένη ατλαντίδα.
Κάθε φορά σαν πρώτη. Κάθε γράμμα σαν πρώτο γράμμα,που γράφει ένα παιδάκι στην α' δημοτικού.
Αυτές τις στιγμές περπατάω στον δρόμο και δεν ξέρω που πάω.
Απλά βαδίζω γρήγορα και δεν βλέπω κανέναν τριγύρω, κανένα πρόσωπο,
κανένα.
Τρέχουν απλά τα αμάξια, χάνομαι μέσα στην βαβούρα των δρόμων, είναι κάτι σαν μουσική, αλλά και σαν φασαρία και μετά βλέπω τον ουρανό και κάθομαι σχεδόν όπου βρω, και αραδιάζω γράμματα.

Γελάω! "Θα την αλλάξουμε τη ζωή, Μαρία. Και τις δουλειές θα τις διαλέγουμε/δε θα μαστε γαιδούρια να μας κοιτάζουνε στα δόντια"

τώρα δεν βαδίζεις παρά μονάχα τρεκλίζεις
και κοιτάς τον ουρανό,
μόνο εκείνο το ηλιοβασίλεμα,
θυμάσαι.

είσαι απαθής απέναντι σ' ο,τι σου συμβαίνει.
Κι ολα, μα όλα τα γεγονότα, σου φαίνονται κωμικά.
Και γελάς, γελάς συνέχεια.
Γελάς με τις ζωές των άλλων, με την δική σου την ζωή.

Τώρα πια δεν θυμάσαι, δεν ξεχνάς, έχεις ξεμείνει μέσα στο δικό σου σπίτι
και μένεις εδώ.
κι όλοι σου φωνάζουν "πάρε με μαζί σου"
και εκεί που πας δεν μπορείς να τους πάρεις μαζί σου.
Γιατί εσύ σημαδεύεις κατευθείαν στην αλήθεια,
εκεί που οι άλλοι δεν μπορούν να ρθουν.
και φεύγεις, απ όλους κι απ όλα.

Δεν προσμένεις τίποτα. Ούτε ελπίζεις.
Είναι σκρόφα η ελπίδα και γαμιέται μαζί με το Ονειρο, όχι με ένα όμως, με όλα.
Στο πα είναι καριόλα.
Αν την πιστέψεις και επενδύσεις πάνω της, θα γαμιέται με έναν άλλον.

Εξάλλου μόνο οι απαισιόδοξοι ελπίζουν κι εσύ αισιοδοξείς συνέχεια,
γιατί γελάς.
Ονειρεύεσαι επαναστάσεις προσωπικές, συλλογικές.
Τις προσωπικές δεν τις ονειρεύεσαι, αλλά έχεις σηκώσει την σημαία σου ήδη!
Οσο για τις συλλογικές δεν εξαρτάται αποκλειστικά απο σένα.
Μα που θα πάει ;;;
"Θα την αλλάξουμε την ζωή Μαρία"




Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

εξομολόγηση

eίναι αυτή η μανία που με πιάνει, μου κουρσέυει το μυαλό, μ αρπάζει απ τα μαλλιά και με πετάει σε μια βαθιά άβυσσο,μ' αφήνει μόνη και βιασμένη μέσα σε μιοα έρημη χαράδρα, εκεί που ποτέ δεν θα με βρει κανείς, εκεί που ίσως με βρήκες πριν πολλά χρόνια ΕΣΎ.
να οι σκέψεις αυτές οι φλεγερές, αυτέ οι σκρόφες οι ελπίδες, αυτή η οργή, που μ αφήνει διψασμένη κι ύστερα σέρνομαι αποκαμωμένη μέχρι την διπλανή πόλη, μέχρι εκεί που πριν απο πολλά χρόνια σε είχα συναντήσει.
Και που πάω, τι κάνω, γιατί να ζω, γιατί να υπάρχω.
κι ύστερα μου την δίνουν κι αυτοί οι δήθεν που κυκλοφορούν γύρω μου, αυτοί οι τζιβάδες, αυτοί ο ι μαλλιάδες, αυτοί οι "κουλτουριάρηδες", που δεν μπορούν κάνουν τίποτε άλλο παρά απο το να γαμήσουν όποια γκόμενα του κάτσει, παρα απο το να ονειρευτούν επαναστάσεις δήθεν επαναστάσεις, γιατί δεν τους βολεύουν, γιατί αυτοί είναι μια χαρά μικροαστοί και αστείοι, κρυμμένοι μέσα στο αριστερο-ανασρχικό τους προφιλ.
Κάποτε μίλαγα με δαύτους. Πλέον τους απαξιώνω.
Κι έπειτα έχω κι αυτή τη φίλη την πουτάνα.
Κερατώνει τον γκομενο της με έναν μεγάλο μαλάκα και περιφέρεται μόνη της μέσα στην τεράστια πόλη της Αθήνας πιωμένη και βιασμένη συβαισθηματικά απο τον μήτσο.
Εχει νόημα,, την ρωτάω, Μόνο που αυτή τόσο που έχει πονέσει δεν έχει απαντήσεις.
Ετσι είναι ο πόνος, όταν αγγίξει τα ορια του.Φτάνει στα όρια του τίποτα, της αναισθησίας.
Κι εγώ.... Αχ εγώ πόσο την καταλαβαίνω;;; Γιατί κι εγώ 'έχω περάσει αμνησίες και σιωπές και έρωτες, όχι τετοιους, μα μόνο εκείνους που έζησα μέσα στα γραφτα μου.
Γιατί όπως λες κι εσύ, δεν ερωτεύομαι νορμάλ άτομα.
Ευκολα ορίζεις κάποιον ως μη νορμάλ.
Εσύ όλα τα ξέρεις κι όλα τα μπορείς.
Μόνο που εγώ, να εγώ... ξέρεις, δεν ξοδεύομαι αππο δω κι απο κει.
ΕΧΩ ΞΟΔΕΥΤΕΊ, ΝΑΙ. δεν το αρνούμαι.
Μα την αλλη μέρα ξύπνησα κι ήμουν εγώ ο εαυτό μου εγώ η Πόπη, αυτή η άλλη, η μη ρομαντική, η προσγειωμένη στον σάπιο σας κόσμο.
Αυτό δεν παλεύαται τόσα χρόνια να κάνετε;;;
Να με προσγειώατε δεν θέλατε;;;
Ε λοιπόν, ναι, ορίστε. Ιδού η ταπείνωσις.
Ωρες ώρες νομίζω πως γίνομαι σαν εσάς του αχρείους, σαν τους άντρες τους ηλιθιους, όχι αυτούς που ερωτεύτηκα.
Με τρομάζω αυτές τις ώρες.
Ειμαι κάτι... Είναι κάτι, βράδια που καίγονται, γεμάτα αλκοόλ.
Μόνο που το τελευταίο το συνήθισα πια και δεν με πιάνει και γι αυτό δεν μπορώ να γράψω.

Είχε πανσέλληνο ,ξέρεις, αυτές τις μέρες.
Κι εγώ βγήκα στο πάρκο και μόνη, ξένη απο όλους, χάζεΥΑ αυτό το φυσικό θαύμα.
Να σε θεούς δεν πιστεύω, δεν με βοηθήσανε ποτέ, ούτε εμένα, ούτε την ανθρωπότητα.
Μόνο που όπως έω κι εγώ, οι αισθηματικοί έχουν έναν δικό τους θεό.
Και που λες, να, το φεγγάρι, μου έφερε στο μυαλό ένα τίποτα που αγκαλιάζω κάθε μέρα.
Θυμήθηκα τους ανθρώπους, που μια ματιά δεν ρίχνουν ψηλά.
Αυτοί οι άνθρωποι οι σκυμμένοι και βουβοί που καθρεφτίζονται μέσα σε λίμνες και ερωτεύονται μόνο και μόνο τον εαυτό τους χωρίς να ξέρουν πως δεν έχει νόημα.
Ηθελα να τους φωνάξω, να στρέψουν τα μάτια πάνω. Μα ο κόσμος με ξέχασε ή εγώ τον έχασα;;;; Ρητοτική και πικρή η ερώτησις. Μόνο που πάντα θα γελάω και θα ΖΩ όχι όπψ; ζουν αυτοί εκεί έξω, χωρίς να μπορούν να αγαπήσουν την φύση, την ζωή και τον έρωτα.
Θα ζω με το δικό μου πάθος που θα με καίει.Πάθος για ο,τι ανθρώπινο μπορεί να υπάρξει, για την ποίηση, για την θάλασσα, για το φεγγάρι, για τους φίλους( αν και πάντα μόνη θα μαι,εκτος κι αν εχω τσιγάρα), και ενίοτε και για τους άντρες. αν και οι τελευταίοι είναι αόρτιστο μακρινοί, τραγικοί θα έλεγα, ανάμεσα στο σύννεφο θλίψης και εξαγνισμού που τους περιβάλλει.
Παρεξηγημένα και ανώριμα ενδεχομένως όντα,που κάθε φορά που μας πληγώνουν συνηθίζουμε να γενικεύουμε. Δεν παρεξηγώ κανέναν απ όσους μ έχουν πληγώσει. ξέρω πως το θέλησαν. Ξέρω πως εκείνοι έχασαν κάτι απ την μαγεία της νύχτας.
Και λοιπόν τι ;
Να τους καταδικάσω;;;
Οχι, δεν θα το κάνω.
Τους ΑΓΑΠΆΩ, τους συμπονάω.
αν δεν έχεις δει άντρα να κλαίει στην αγκαλιά σου δεν θα το νιώσεις ποτέ αυτο που γράφω.
Ξέρεις, δεν συνηθίζω να μιλώ πολύ και φλύαρα. Λίγα λέω απο τα βαθύτερα και τα ουσιαστικότερα. Πάντα φροντίζω να γράφω. Ολη μου η ζωή είναι γραφές. Ατέλειωτες γραφές.
Δρόμοι που δεν με πήγαν πουθενά.
Βαθιές πληγές και αδικίες που με σημάδεψαν.
Κι ήμουν πολύ μικρή όταν κατάλαβα πως η αρετή στον κόσμο αυτό ποτέ δεν πληρώνεται.
Και πως οι άνθρωποι, των οποίων πραγματικά μπορούμε να τους σκοτώσουμε με μια σφαίρα αυτή την αιώνια θλίψη που τους διακατέχει, απέχουν χιλιόμετρα απο μας, ακόμα κι αν είναι κοντά μας, ακόμα κι αν είναι στην αγκαλιά μας.
γιατί εγώ θεωρώ πως τους ανθρώπους δεν τους κρατάς ούτε με τα μάνταλα ούτε με τις αγκαλιές. Αλλά απλά μια μέρα φεύγουν μακριά, έτσι αγέρωχοι και μακρινοί καθώς έρχονται και στέκεις κουνώντας ένα λευκό μαντήλι.
Και πονάς. Ω ναι πονάς.
Μα αυτός που φεύφει πονάει περισσότερο και κόβει κομμάτι απο πάνω του. Είναι η σάρκα του. Εσένα απλά το δάκρυ σου κι η ψυχή σου που παίρνει μαζί του ο δραπέτης.
Και ναι όλα ετούτσα μπορείς να τα πεις θλιβερά.
Μα είναι η αλήθεια.
Κι εγώ έχω μάθει να αντέχω τις αλήθειες, ακόμα κι αν πονανε.
Και μπορεί να με λένε ρομαντική, μα δεν ζω σε ροχ συννεφα, αλλά πολύ κοντα στην αγοραία αυτή καθημερινότητα.
Αλλο τι ονειρεύομαι, άλλο τι επικρατεί...
Εχω επίγνωση.
Μόνο που εγώ αντέχω το παρόν, αντέχω αυτό το τίποτα που υπάρχει σε όλα και ξέρω πως δεν γίνομαι αδύναμη.
Μ αρέσει να λέω την αλήθεια έτσι καθαρά και ξάστερα και να την ακούω επίσης.
Λατρέυω ο,τι οι άλλοι φοβούνται και απεχθάνονται.

Χα οι άλλοι... Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι. Παράξενοι και αγαπημένοι.
Θα μαι μια απάντησηή μήπως μια ερώτηση; Εσύ που δεν ήξερες τίποτα απο μένα, έλεγες οτι είμαι μια ερωτηση. Κι όταν ακόμα με κράτησες μέσα στην υποτιθέμενη αγκαλιά σου, ήμουν γα σένα ένα αίνιγμα. κι εγώ απορώ γιατί. στα είχα πει όλα.

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

"ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ Η ΠΕΗΝΕΛΟΠΗ ΗΤΑΝ ΗΛΙΘΙΑ"

Ενα Σαββατιάτικο απόγευμα περνοδιαβαίνωαπο το Παπσωτηρίου της εξοτική Κομοτηνής και βλέπω ένα βιβλίο της Διβάνη με τον παραπάνω τίτλο. Μπαρούφες-εντυπωσιακοί τίτλοι, για να πουλήσουν σκέφτομαι.Οπως εκείνο το αδιάφορο βιβλίο "Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη". Μωρέ τι μας λες;Σοβαρα;

Πέρα απο αυτό, συμφωνώ.Σαφώς και η Πηνελόπη ήταν ηλίθια. Τι περίμενε δηλαδή;; Εναν Οδυσσέα;;; Εν μέρει άξιζε η προσμονήξ, επειδή και καλά θεωρήθηκε ένδοξος άντρας απο τους συγχρόνους του. Ε και ; Δεν ήταν αυτός που πολέμησε και κατέσγαξε ανθρώπους " για ένα πουκάμισο αδεινό; Για μια Ελένη;;;". Σαφέστατα. Αρα, περίμενε έναν κατακτητή, έναν δολοφόνο που στα μάτια του λαού αναγορεύτηκε ήρωας.

Δευτερον, η Πηνελόπη ήταν ηλίθια, επειδή η προσμονή της ήταν καθαρα μονομερής. Ο Οδυσσέας και τις Κιρκες του είχε κι άλλες πολλές ωράιες γυναίκες, φαντάζομαι, θα γλέντησε. Απεναντίας, η ηλίθια η Πηνελόπη είχε 40 άντρες να την περικυκλώνουν και δεν συνευρέθη με κανέναν ποτέ, έτσι λέγεται τουλάχιστον. Για ποιό λόγο; Μα ο εκλεκτός της θα ερχόταν.Δεν την χρίζω χαζή, επειδή περίμενε τον ερωτα της. Αξίζει να περιμένεις τον ΕΡΩΤΑ ΣΟΥ, αλλά ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ οτι κι αυτός σε περιμένει ΜΟΝΟΣ όχι με γυναίκα άλλη πάνω του ή απο κάτω του, αναλογως πώς θα τους πετύχεις και πώς βολεύονται τα παιδιά.

Τρίτον, δεδομένων των πηδημάτων του Οδυσσέα, ακόμα κι αν η Πηνελόπη πήγαινε με κάποιον απο αυτούς, η μεταξύ τους σχέση δεν θα άλλαζε, Και δεν θα άλλαζε διότι η καρδιά της δόθηκε στον Οδυσσέα κατά την ιστορία. Κι αυτό σημαίνει πως απλά θα έκανε λίγη γυμναστική με τους άλλους επίδοξους και ου ολίγους γκόμενους.

Βέβαια και στην Οδύσσεια παρουσιάζεται η συντηρητική άποψη για την γυναίκα, που τότε ήταν πολύ φυσική. Μια γυναίκα με έντονη σεξουαλική ζωή είναι μεμπτής ηθικής, ενώ στον άτρνα η έντονη σεξουαλική ζωή εκλαμβάνεται ως ένδειξη μαγκιάς ή ανδρισμού ακόμα χειρότερα. Απλά ο ανδρισμός δεν δημιουργείται και δεν εξαρτάται απο τον αριθμό γυναικώς που θα έχει κανείς στο κρεβάτι του. Αλλο πράγμα είναι ο ανδρισμός, " η μαγκιά" του να πράττεις ο,τι λες και να λες αλήθειες. Εκεί σε θέλω κάβουρα να περπατάς στα κάρβουνα κι όχι να γαμάς αβέρτα, για να σου βάλουμε την ταμπέλα "ΑΝΤΡΑΣ". Ετσι, η Πηνελόπη αν πήγαινε με άλλον άντρα, θα ταν πόρνη. Ο κύριος Οντι όμως συγχωρέθηκε απο την κοινωνία κι απο την Πηνελόπη και γύρισε ξανά στην γυναικούλα του που τον περίμενε με ανοιχτές αγκάλες και όχι μόνο.

Αδικο αναμφίβολα.Μη φανώ οτι είμαι υπερ της απιστίας. Σαφώς δεν είμαι. Είμαι υπερ της αμοιβαιότητας όμως. Αξιώνεις απο τον άλλον μονογαμικότητα, όταν είσαι μονογαμικός και πολυγαμικότητα όταν κι εσύ είσαι πολυγαμικός. Αν πληγώνεσαι απο την μία ή την άλλη κατάσταση ή πληγώνεις, απλά αποχωρείς με το κεφάλι ψηλά. Παντα ΨΗΛΑ!.

Και γιατί η γυναίκα να είναι πάντα η απροστάτευτη, η εκμεταλλευόμενη απο τον άνδρα, που την παρασύρι σε σωματικές ηδονές; Τι κατηγορία είναι αυτή προς τους άντρες; Γιατί τόση υποτίμηση της γυναίκας;;; Αν δεν ήθελε να κάνει σεξ απλά δεν θα έκανε. Κι αν κάνειδεν ικανοποιεί μόνο τον άνδρα, αλλά κι εκείνη ικανοποιείται απο κείνον. Δεν είμαστε αιχμάλωτες στο φύλο μας, όσο κι αν μερικές γυναίκες παρουσιάζουν προφίλ "γατούλας". Γιατί αρκετές ασπάζονται ασυνείδητα την θέση τους ως κατώτερες, όταν λένε οτι δεν θα κάνουν την χάρη στον άντρα να του κάτσουν. Καπελίτσα μου όμορφη, σεξ ως χάρη δεν κάνεις. Κι αν το βλέπεις έτσι, χάρη κάνεις ΚΑΙ σ' εσένα. Και εν τέλει αν σέβεσαι το σώμα σου και τον εαυτό σου εν γένει, δεν το παραδίδεις απο δω κι απο κει για να κάνεις "χάρες". Τα παραδίδεις εκεί που ΘΕΣ να το παραδώσεις.

Και μετά υπάρχει κι η άλλη άποψη.Οτι οι γυναίκες είναι συναισθηματικές, ενώ οι άντρες οχι. Αυτό που το βρήκαμε γραμμένο δεν ξέρω. Αλλά κι αν ισχύει έστω και στο ελάχιστο, έχω να πω πως είναι κι αυτό μαθή. Μαθαίνουμε τα κοριτσάκια οτι για να κάνουν σεξ πρέπει να γίνουν 16-17-18 και να είναι και ερωτευμένα με το παλικάρι. Τα αγοράκια πάλι έχουν το ελεύθερο απο την κοινωνία να κάνουν σεξ απο τα 13-14, για να μην βρεθεί μια "σκύλα" και τα πληγώσει. Αρα, η γυναίκα δεν είναι ex natura πιο συναισθηματική, ίσως γίνεται ως ένα βαθμό. Αλλά απο την άλλη της επιβάλλον να γίνει συναισθηματική. Πάντως ο συναισθηματισμός δεν έχει σχέση ουδεμία με το φύλο. Γιατί εχω συναντήσει υπερευαισθητους άντρες και αναίσθητες και κυνικές γυναίκες. Γι αυτό κι όταν ακούω τις κοπελίτσες να λένε " είναι γουρούνια ολοι οι άντρες, χοντρόπετσοι", πολύ νευριάζω. Είναι όλα δηλαδή θέμα φύλου;;; Εν τέλει δεν είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας ο συναισθηματισμός;;; Και η ιδιοσυγκρασία δεν σχετίζεται άρρηκτα με την οικογενεια μας, τα προτυπα μας, τα ερεθισματα μας, τα βιωματα μας εν συνόλω ;;;

Αυτές οι γενικεύσεις θα μας φάνε! Το να λες "ολοι " είναι φασισμός!

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Τα πράγματα είναι απλά πολυ.

Τα πράγματα είναι απλά πολύ
πιο απλά κι όμως
ακόμα κι έτσι έρχονται στιγμές
που φαντάζουν όλα αβάσταχτα για μένα
που δεν καταλαβαίνω
και δεν ξέρω αν πρέπει τα γέλια να βάλω
ή τα κλάματα από το φόβο
ή εδώ να μένω δίχως δάκρυα
δίχως χαμόγελα
σιωπηλή
αποδεχόμενη τη ζωή μου
το πέρασματο χρόνο.

Idea Vilarino
εισαγωγικό σημείωμα-μετάφραση

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ζητείται ένταση.
Πάθος προσφέρεται χωρίς τίμημα.
Μόνο ν' αντέχεις.
(μπορείς ; )

Ολοι ξέρουν το τίμημα του πάθους, κανείς δεν ξέρει την αξία του, όμως.
Σ αυτή την εποχή όλοι ξέρουν πόσο κάνει κάτι, κανείς δεν ξέρει πόσο αξίζει πραγματικά.

Το πάθος το πληρώνεις ακριβά.
Σε τραβάει απ τα μαλλιά,
σε πετάει σε χαράδρα.
Σε σκοτώνει,
μα σε γεννάει κιολας.
Είναι ανάγκη το πάθος.
Γιατί ποιός μπορεί να ζήσει χωρίς αυτό ;

Κι όμως μένω εδώ.
Γεμίζω αδειάζω τασάκια.
Γεμίζω αδειάζω μπουκάλια ούζου.
Γεμίζω αδειάζω συναισθημα.
Γεμίζω αδειάζω κόκκινο χρώμα.
Δεν μου δώσανε αρκετό για να γεμίσει ο τενεκές όμως.

Αντέχει κανείς ρε πούστη μου ;
Ρωτάω συνέχεια και καταλήγω . "ΟΧΙ".
Είναι που το σύστημα μας μαθαίνει να φοβόμαστε.
(τα επιχειρήματα άλλη φορά υπερ αυτού. )

Σ' αφήνω, γεια.
Εξω βρέχει.

"αλλη μια κυριακή σαν παρατεταμένη ασφυξια"

Απο χθες ο καιρός ήταν άγριος.
Βράδυ παράξενο, βαθύτατα θλιμμένο.
Κόκκινος ουρανός, αέρας, μια κοπέλα μαυροντυμένη που πήρε τους δρόμους.
Κάτι ζευγάρια που χώριζαν, κάτι άλλα που μείναν μαζί απο συνήθεια.
Αγριο βράδυ, γεμάτο αλκοόλ,φιλοσοφίες κι άλλα τέτοια ναρκωτικά.
Μια φυγή απρόσμενη κι απότομη.
Στον δρόμο βροχή δυνατή.

Βρέχει τελευταία πολύ παντού, μουχλιάσαμε.
Να ρθει λίγο φως σ' αυτή τη πόλη.

Σήμερα η μέρα ακόμα πια άγρια.
Κυριακή πρωί.
Σηκώνεσαι απότομα απ το κρεβάτι, μετά απ το όνειρο.
Τρέχεις στην καφετιέρα, αλλά δεν έχεις καφε.
Αντικρυζεις τα ρούχα στον καναπέ πεταμένα.
"Ρε πούστη μου δεν θα τα ξαναπετάξω" σκέφτεσαι.
Μαζεύεις τα ρούχα, ανοίγεις παράθυρο.
Τυλιγμένη στα σύννεφα ξανά ετούτη η πόλη.
Αέρας, η απλώστρα έπεσε κάτω.
Απλώνεις ένα πλυντήριο.
Καθεσαι στον καναπέ καπνίζοντας.

Ο ουρανός, ο ουρανός είναι... απερίγραπτα ωραίος.
Τα φύλλα τα παίρνει ο αέρας και κάτι αχτίδες ήλιου εμφανίζονται που και που.
Οι περαστικοί... Αυτούς συλλογίζομαι κάτι τέτοιες στιγμές.
Αυτούς που περνάνε τις ζωές μας και πάντα κάτι ξεχνάνε και μας τ' αφήνουν σαν δώρο ή σαν τιμωρία.
Ξαφνικά μια πεταλούδα έρχεται στο μπαλκόνι.
Απο τις τελευταίες πεταλούδες του καλοκαιριού.
πού βρέθηκε μέσα στο χειμωνιάτικο αυτό τοπίο η πεταλούδα ;
Ειναι όμορφη πάντως.
Εκατσε λίγο εκεί και έφυγε.

Ξαφνικά αρχίζουν να χτυπάνε τηλέφωνα.
ανα 15' τηλέφωνο.
Ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του.
Θέλω να μείνω σπίτι μου, αλλα δεν το σέβονται.
Κι έχουμε και κάτι γιορτές σήμερα.
Ομιλίες, φωνές τραγούδια.
Καμιά φορά νιώθω να λείπω
κι άλλες φορές νομίζω πως θα δώσω μια
και θα τα σπάσω όλα.
ή θα αρχίσω να τους κλωτσάω όλους και να τους φωνάζω.
Αντ αυτού σωπαίνω.

Ούτε να γράψει κανείς δεν μπορεί.
Τι με ρωτάς γιατί κοιτάω τον ουρανό;;;
Γίνεται να μην ρωτάς ποτέ το γιατί ;

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Εἶπε:
ψηφίζω τὸ γαλάζιο.
Ἐγὼ τὸ κόκκινο.
Κι ἐγώ.

Τὸ σῶμα σου ὡραῖο
Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο.
Χάθηκα στὸ ἀπέραντο.

Διαστολὴ τῆς νύχτας.
Διαστολὴ τοῦ σώματος.
Συστολὴ τῆς ψυχῆς.

Ὅσο ἀπομακρύνεσαι
Σὲ πλησιάζω.

Ἕνα ἄστρο
ἔκαψε τὸ σπίτι μου.

Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν
στὴν ἀπουσία σου.
Σὲ ἀναπνέω.

Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου
ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μου-
σκοτεινὸ δάσος.
Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν
καὶ τὰ πουλιά.

Ὅπου βρίσκεσαι
ὑπάρχω.

Τὰ χείλη μου
περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου.

Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ
πῶς χωράει
ὅλη τὴ μουσική;

Ἡδονή-
πέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση,
πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο.
Τελικὸ κι αἰώνιο
παρόν.

Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα
τῶν ποδιῶν σου.
Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει
ὅλος ὁ κόσμος;

Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει
βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα.
Ἑνώνεται.

Τώρα
μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ
ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου
κι ὁ σφυγμός μου.

Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα
ἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

αγγελακας

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι
Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς
Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια
Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις
Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις
Δίχως ποτέ να σου περάσει απ’ το μυαλό
Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις

απροσδιόριστο

"κι εγώ μια θλίψη που ζητώ για να με σημαδέψει,
τα μάτια να μου κλέψει,για πάντα πριν χαθώ. "
Θλιμμένο το βλέμμα σου σήμερα, χαμένο μέσα στα όνειρα σου,
αυτά τα μικρά όνειρα που αντέχεις να ονειρευεσαι.
Να ένας λόγος που δεν αντέχεις τους ανθρώπους που ονειρεύονται μεγάλα όνειρα.
Δεν είσαι ικανός να νιώσεις ούτε να δεις ούτε να αγγίξεις τον οποιονδήποτε.
Αγγίζεις μόνο τον εαυτό σου κι αυτόν με φόβο και άρνηση.
Φοβάσαι να αγγίξεις αυτά που νιώθεις, προτιμάς να τα κρύβεις βαθιά μέσα σου.
Ουσιαστικά δεν νιώθεις.
Γινεσαι ένα ατσάλι.
Εξαϋλώνεσαι και χάνεσαι.
Χανεσαι μέσα σε χρώματα, τα πιο μαύρα χρώματα που μπορεί κανείς να δει με τα μάτια.

Μουσική, ακούς μουσική.
Μόνο που δεν ακούς ρυθμούς, δεν ακούς ήχους, δεν ακούς τίποτα, παρα μόνο νότες.
Νοτες...
Υπάρχουν, ξέρεις, πολλά είδη μουσικής.
Της καρδιάς, της ψυχής, της ζωής, του φθινοπώρου.

Βέβαια, εισαι θλιβερός, επειδή δεν μπορείς να πάρεις τίποτε στα σοβαρά.
Υπάρχει κάτι πιο θλιβερό απο αυτό ;

2
Υπηρξες ποτέ μελαγχολικό άτομο ; Υπήρξες ποτέ υποκειμενο μου ;
Αναρωτιέμαι, επειδή κάθε φορά αλλάζεις πρόσωπα.
Δεν σε καταλαβαινω.
Απροσδιόριστο υποκειμενο, χαμένο, μακρινό
Ζεισ κάπου στον πάγο ή στην φωτιά ;
ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΑ. Πίνεις παραισθησιογόνα. Είμαι σίγουρη γι αυτό.
Μου χτυπάς το κουδούνι και καμιά φορα σ ανοίγω την πόρτα.
Αλλες φορές πάλι δεν σ ανοίγω, σου κρύβομαι, αλλά αναρωτιέμαι ποιό είναι το προσωπο σου.
Αν καμιά φορά σ' ανοιξω έρχεσαι και με κατατρως, με κατασπαράζεις ή με βιάζεις.
Αλλες φορές πάλι έρχεσαι και με χαϊδεύεις. Μου φέρνεις ποτά και τσιγάρα.
Με γεννάς ξανά απ την αρχή και με σκοτωνεις. Δεν ξέρεις τι θες, αλλά παρ όλα αυτά, εγώ σε
χρειάζομαι, ακόμα κι αν με σκοτώνεις, ακόμα κι αν με πονάς ή με ποτίζεις δηλητήριο.
Σε χρειάζομαι. Εισαι σαν τα τσιγάρα μου. Σε χρειάζομαι και κάποτε είσαι κοντά μου, άλλοτε πάλι δε σε βρίσκω, αν και σε ψάχνω απεγνωσμένα.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

πεθαίνω σα χώρα, Δ.Δημητριάδης.

« (…) “… Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σ’ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μάς ένωσε νύχτες και νύχτες… και σ’ άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας… τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε… διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές… τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων… Ποτέ δε θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη… να είναι τόσο απύθμενη… να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της… Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους ανθρώπους αλλ’ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα ’χεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου ’ρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ’μαι. Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απ’ αυτά. Εγώ δε θέλω να ’μαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δε θέλω να είμ’ αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ’θελα να ζήσω, θα ’θελα να μπορούσα να ζήσω, θα ’μουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μ’ αφήνει να το θέλω, δε μ’ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. Έχει φάει σαν καρκίνος τα βυζιά μου, τα μυαλά μου, τα έντερά μου, έχει κατεβάσει όλες της τις πέτρες στα νεφρά μου και τα ’χει ρημάξει, έχει μαγαρίσει όλες τις πηγές απ’ όπου θα ’τρεχε το γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες στις φλέβες μου και μου ’χει σαπίσει το αίμα, έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την έχει κουρελιάσει απ’ τα εμφράγματα και τις εμβολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου ’χουν σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη σα να έχω προσβληθεί από την πάρκινσον, ο πολιτισμός της μ’ έχει ξεπατώσει, μ’ έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλλο, η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ και με τρελαίνει… κι άλλοτε παίρνει τη μορφή τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τεράστιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βράχου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων… κι όλο νιώθω στον τράχηλό μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η χυδαιότητά της… η προσήλωσή της στα φαντάσματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της, τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της, τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της… Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μ’ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο. Πώς θα ζήσω χωρίς ύπνο; Δε θα ζήσουμε… όλο το σπέρμα όλων των αντρών της γης δε θα μπορούσε να ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου απ’ όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή… Έχεις αδειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου αλλά μ’ έχεις αφήσει χωρίς ζωή… Κι εσύ δεν μπορείς. Μ’ έχεις σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει, δεν μπορεί πια ο σπόρος σας να πιάσει… δε θα ξαναβγεί ποτέ πια ζωή από μέσα μας… Το παλιογύναικο. Ένα θα ’θελα, να την είχα μπροστά μου και να την έσφαζα με τα ίδια μου τα χέρια. Αχ, θε μου, να μπορούσα να τη σκοτώσω.

Κατάφερε οι δολοφόνοι της να φτάσουν ως τις μήτρες μας και να τις σκάψουν σαν τάφους, τα γουρούνια, τα γουρούνια, είν’ όλοι τους γουρούνια, από ποιον ν’ αρχίσω και σε ποιον να τελειώσω, όλοι τους δολοφόνοι, όλοι τους, αυτοί με κάνουν να νιώθω την ανάγκη για το πιο μεγάλο έγκλημα, για μια ατέλειωτη σφαγή, ατέλειωτη σφαγή… αχ, πώς αντέχουμε δω μέσα, πώς δε μας τρελαίνει ακόμα αυτή η παλιοσκύλα, αυτή η γκαρότα, αυτό το στραγγουλατόριουμ, σωστή αγχόνη… με τους επίσημους μαχαιροβγάλτες της που βγάζουν επίσημους λόγους σ’ επίσημες τελετές μπρος σ’ επίσημους μαχαιροβγάλτες… Ο κάθε πόρος της είναι και μια τσέτα, κάθε γωνιά της κι ένα λάζο, κάθε χιλιοστό της και μια τσάκα, είναι γεμάτη ξόβεργες θανάτου και κοφτερούς σουγιάδες, άντρο φονιάδων, απατεώνων και ηλιθίων, λημέρι άναντρων γαμιάδων κι ανίκανων σωματεμπόρων, μας πατάει το κεφάλι μέσα στα σκατά της, μας δίνει λυσσασμένες κλωτσιές στ’ αρχίδια, μας λιώνεις, μωρή, μας στραγγίζεις, μας ρημάζεις, μας διχάζεις, μας πνίγεις, μας καταδικάζεις, μας πεθαίνεις, μας πεθαίνεις, σκρόφα, ξεπουλημένη, μολυσμένη, ψειριάρα, φαρμακοδότρα, φιδομάνα, λύκαινα, γύφτισσα, αιμομίχτρα, που όλο μαϊμουδίζεις και παπαγαλίζεις, κατσικοπόδαρη, δίσεχτη, κακορίζικη, δε σε μπορώ, δεν τη μπορώ, τη δολοφόνα, την παιδοκτόνα, τη ζαβή, τη χολεριασμένη, τη στραβοκάνα, τη ζαβή, το τσόκαρο, την παλιόγρια, την παλιόγρια, που κακό χρόνο να ’χει, δεν αντέχω πια τίποτα δικό της, τίποτα, τίποτα, τη μισώ, τη μισώ, αχ, αχ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, σε μισώ, θα πεθάνω, τέρας, και θα εξακολουθώ να σε μισώ, ναι, το μίσος βράζει μέσα μου, θέλω να γράψω τους ανάποδους ύμνους απ’ αυτούς που γράφτηκαν ως τώρα γι’ αυτήν, λέξη προς λέξη να την τουφεκίσω και να την παραχώσω σα σκυλί με τα ίδια μου τα χέρια… Δεν είμαι πια γυναίκα… Ούτε κι εσύ πια είσαι άντρας… Μας τα πήρε όλ’ αυτή… Τι θα μείνει όμως απ’ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είν’ αυτή όταν δεν θα ’χει μείνει τίποτ’ από μας;… Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου… Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της… Έχω μέσα μου τη μοίρα της… Πεθαίνω σα χώρα…” (…) »

Κατάληψη

Τελευταία όταν πηγαίνω και κοιτάω το προσωπο μου στον καθρέφτη μου, τρομάζω.
Τα μάτια μου είναι μόνιμα κόκκινα και ξεθωριασμένα. Τα μαγουλα μου έχουν κιτρινίσει κι ο Πασχαλης μου λέει πως έχουν φανεί οι γωνίες του προσώπου μου, επειδή, ΛΕΕΙ, αδυνάτισα αρκετά απο πέρσυ. Αυτό το τελευταίο ίσως είναι το μαναδικό ευχάριστο.
Επίσης, ζαλίζομαι συνέχεια και βήχω,προφανώς επειδή βγαίνω έξω λουσμένη και ιδρωμένη μόνιμα. Τελοσπάντων. Αχρηστες περιγραφές της αθλιοτητας μου.

Κανονίζω συνέχεια. Πρόβλημα αυτο. Χτυπάνε τηλέφωνα για καφέδες και ούζα και φίλοι που θέλουν να με τρέξουν στο γιατρό για αιματολογικές εξετάσεις. γιατί λέει δεν έχω σίδηρο.
Ολοι ρωτάνε πως είμαι. Καλά ειμαι, απλά έχω κουραστεί.

Εγινε κατάληψη στην σχολή μετά απο 2 Γενικές Συνελεύσεις.Τα καταφέραμε, ναι. Ωστόσο, δεν θα ξαναγίνει κατα πάσα πιθανότητα κατάληψη, διότι μερικοί άνθρωποι είναι ηλίθιοι και έχουν ένα δίλλημα ανούσιο"Εξεταστική ή αντίδραση ; " . Πληγώνομαι απο τον κόσμο συλλήβδην. Ζουμε μια τρομοκρατική επίθεση στα κεκτημένα μας και αντί ως δεκαεννιάρηδες, να αντιδρούμε, μιλάμε για το σύστημα, σαν να είναι κάτι αυθαίρετο και μακρινό, που μας υποτάσσει. Είμαστε μέρος του ΟΛΟΥ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ. Συνεπώς, δεν νοείται να σκυβεις το κεφάλι και να εκτελείς εντολές. Πώς μας έκαναν έτσι ; Πληγώνομαι απο αυτές τις καταστάσεις.
νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά και πως παντού και πάντα θα περιττεύω, αν είναι δόκιμο το ρήμα.
Μιλάνε για μια κατάληψη που ήταν μέσα 20 άτομα, άνθρωποι που την ψήφισαν να γίνει. Κι όμως, αυτοί που διαμαρτύρονται, δεν ήταν εκεί. ΟΧΙ, δεν ήταν. Διάβαζαν για την εξεταστική τους, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σώσουν το τομάρι τους. Σκέψη και πράξη πρέπει να ταυτίζονται, όμως. Ετσι τα έμαθα εγώ. Ετσι τα ξέρω. Πάντα απόλυτη και ίσως απογοητευμένη απ τους ανθρώπους. Πήγαινα κι εγώ στην κατάληψη, όχι τα πρωινά, ναι ντροπή μου, μα δεν μπορούσα να σηκωθώ απ το κρεβάτι μου, αν και κοιμάμαι λίγες ώρες τελευταία, εξού κι η αθλιότητα της εμφανισης μου. Πήγαινα κι ήμουν μόνη, γιατί οι φίλες μου είχαν δουλειές.λογικές ανάθεσης. οχι, δεν είμαι ενταγμένη κάπου. .Δεν ξέρω αν οι παραταξιακοί ελπίζουν πως θα οργανωθώ και δεν ξέρω αν με βλέπουν σαν μια όρθια ψήφο.Θέλω να πιστέψω πως ετούτοι διαφέρουν απ τους άλλους, πραγματικά σ αυτούς θέλω να ελπίζω. Αλλά επειδη με τις ελπίδες εγώ δεν τα πάω καλά,προσέχω για να έχω.
Εχω γνώμη και την υποστηρίζω εμπράκτως. Διαφορετικά εγώ δεν θα κοιμόμουν ήσυχη. Και τελικά, είναι αυτό που λέει η μάνα μου, οτι δηλαδή αν είσαι σωστός, κοιμάσαι ήσυχος. Αυτή είναι η μόνη ανταμοιβή, άλλη μην περιμένεις. Εξάλλου μας λένε και χαζούς και κορόιδα και τρομοκράτες. Πληγώνομαι απ αυτούς, πληγώνομαι.
Πεταμένες ιδέες στο πάτωμα και μια νεότητα που την αρνιέσαι, καθώς το αίμα σου εκεί που βράζει, του ρίχνεις νερό και το σβήνεις. το χείριστο είναι όμως, οτι δεν βράζει καν.
πότε θα ξυπνήσει το αίμα σου ;
είμαι αστεία, το ξέρω. είμαι ρομαντική, επίσης το ξέρω. είμαι ΜΟΝΗ, το ξέρω. Μα δεν μπορώ να παραιτηθώ. ΟΧΙ δεν τ αντέχω. Δεν θα με συγχωρήσω ποτέ. Φοβάμαι, μην συμβιβαστώ.
Ξέρω πως... "πάει αυτό ήταν, χαθηκε η ζωή μου μέσα σε κίτρινους ανθρώπους..." Ε και τι να γίνει ; Αν οι γύρω σου είναι τέρατα, δεν πρέπει να τους χαρίσεις ένα τριαντάφυλλο; δεν πρέπει να προσπαθείς για την μερωμα τους ;
Η αγάπη ημερεύει τις ψυχές, η αλήθεια όμως τις αγριεύει, γιατί είναι σκληρή.

Εχω χαθεί μέσα μου και γράφω αδιακόπως. Ονειρεύομαι ασταμάτητα. Ονειρεύομαι όλα αυτά που φοβούνται οι άλλοι να ονειρευτούν. Μόνο που δεν μ αρέσει μόνο να ονειρεύομαι, θέλω να αρχίσω να πράττω. Κι αν θες να αλλάξεις κάτι, δεν πρέπει πρώτος ΕΣΥ να κάνεις την διαφορά; Πώς θα απαιτήσω εγώ να είναι οι γύρω μου να συμπεριφέρονται λογικά και πολιτικά σωστά όταν εγώ η ίδια συμπεριφέρομαι ασυνεπώς; Βέβαια, ψιλά γράμματα, που λέει κι η μάνα μου. Ναι, εγώ στα ψιλά γράμματα σκάλωνα πάντα, γι αυτό κι απογοητεύομαι εύκολα.
"Ψαχνεις ψύλους στ' άχυρα", μου λέει ένας φίλος μου. Μπορεί, μα υπάρχουν ελπίζω ψύλοι, αλλά δύσκολα τους διακρίνεις μάλλον.

Η εθνική κατήφεια εξαπλώνεται σαν καυσαέριο στον αέρα.
να βάλουμε μάσκες για να προφυλαχτούμε, δεν γίνεται.
πρέπε να επιβιώσουμε μέσα στο μολυσμένο περιβάλλον, αλλά να μείνουμε αλώβητοι.
πώς ;
Αμ πώς ; αυτό αναρωτιέμαι. Απογοητεύεσαι, αλλά η απογοήτευση δεν πρέπει να γίνει ΚΡΑΥΓΗ;;; Ε;;;;;

Εγώ και οι απορίες μου... αχ... Σ έναν ιδεατό κόσμο οι ανθρωποι είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, οχι τερατα με μορφή ανθρώπινη.

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

"Πάνω κάτω σε μια αχόρταγη χώρα,πληγώνομαι απ αυτή πληγώνομαι"

Γδέρνεις
με τα νύχια σου
το σωμα σου,
για να ματώσεις.

Σε καταστρέφεις
και πάνω που λες να πάψεις,
ξανακυλάς.
Ακόμα μια φορά, έλα, μόνο ακόμη μία
και κάθε φορά λες τελευταία.
Μα έρχεται η επόμενη.

πιο χαμηλάαα... κύλα κι άλλο.

σουτ.
μίλα πιο σιγά.
Σουτ.
Μας ακούνε.
Οχι μην εξάπτεσαι.
Σ ακούνε.
ΣΚΑΣΕ.

Ελα, αφού γδέρνεις το τομάρι σου ασταμάτητα,
ασε τις ειρωνίες.

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

" Θα αλλάξουν τα πράγματα". Ετσι λένε μερικοί και το πιστεύουν ελπίζοντας χωρίς δράση.
Φαυλοκρατία της Ελπίδας, που λέει κι η Δημουλά. Ελπίζεις χωρίς να κινητοποιείσαι, απλά κοιτάζεις ένα ηλιοβασίλεμα και σκέφτεσαι οτι κάποτε θα μπορείς να το κοιτάζουν ολοι στον κόσμο με ευτυχισμένο βλέμμα, χωρίς να μελαγχολούν, καθώς έρχονται αντιμέτωποι με την σαπίλα.
Μονο που μύρισε σάπιο κρέας του συστήματος.

Αλλοι πάλι λένε οτι "δεν αλλάζουν τα πράγματα ο,τι κι αν κάνουμε" .
Απόδειξη οτι το σχολείο, οι γονείς μας, τα ΜΜΕ, η καθεστυκυία τάξη μας έχει ποτίσει με ηρεμιστικό και γερνάμε, γερνάμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, κάθε φορά που δεν ονειρευόμαστε, κάθε φορά που κάνουμε πίσω πεπεισμένοι πως όλα είναι νομοτελειακα.
Ε ΟΧΙ. Δεν ανέχομαι να γερνάω και να σαπίζει το τομάρι μου, όταν είμαι στα 19 μου.
Δεν μπορώ αυτό το καζάνι αίματος που βράζει μέσα μου, να το κατεβάσω απο την φωτιά.
Γιατί τότε, πες μου εσύ, τι μου έχει μείνει;
Αν τώρα δεν πιστέψω, σε κάτι καλύτερο, τότε πότε;

Κι απ΄την άλλη έρχεται η λογική, ίσως η λογική του παραλόγου, να μου κόψει τα φτερά.
Ερχεται εκείνο το μελλοντικο είδωλο,το 50χρονο μέσα στον καθρέφτη μου, να με τρομάξει. Είναι ένα απαράδεκτο εξευτελιστικό είδωλο που φοράει ταγέρ, ξεπουλάει τα ονειρα του και τα φρονηματα του, για να πετύχει, για να επιβιώσει κι όχι για να ζήσει. Φοβάμαι, γιατί αμα σε πάρει η καρμανιόλα, πάει, χάθηκες.
Και φοβάμαι μην πω... "Πάει αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου μέσα σ ανιστόρητους συμβιβασμούς".

Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

Ο ιδεατός κόσμος.

σ' έναν ιδεατό κόσμο οι νέοι εξεγείρονται.
Σ έναν κόσμο στα ονειρα μου ακόμα καίει η φωτιά κι ακόμα ο αέρας σαρώνει τα πάντα στο περασμα του.
Σ'έναν ιδεατό κόσμο ο έρωτας είναι ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ με κεδροφόρο αποτέλεσμα.
Σ' έναν ιδεατό κόσμο οι άνθρωποι έχουν ομορφιά κι όχι "ομορφιά" .
Σ'έναν ιδεατό κόσμο τα παιδια παίζουν στις αλάνες κρυφτό κι όχι ηλεκτρονικά.
Κι όμως, φτιάξανε πραγματικότητες, αρτιότητες σπασμένες.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Θα βόλεβε πολύ αν η ζωή μας ήταν ταινία ή έστω σειρά της τηλεόρασης.
Στις ταινίες και στισ σειρές σχεδόν πάντα ξέρουμε το τέλος της σκέψεις των ηρώων μας.
Ωστόσο,στην πραγματική ζωή δεν γνωρίζουμε την εξέλιξη των πραγμάτων.
Οι ήρωες είμαστε εμείς και οι άλλοι,τις σκέψεις των οποίων αγνοούμε.
Συνεπώς, οφείλουμε να πάρουμε ένα ρίσκο.
Κι αν χάσουμε...
"ο χαμένος τα παίρνει όλα"

Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

Αφροδίτη.

(σε τραβάει απ'τα μαλλιά κι συ ξεβάφεις τα νύχια σου, Ιερόσυλη, πρόστυχη γυναίκα.)

Του άρεσε, λέει, επειδή ήταν διαφορετική.
Είχε όμορφα μάτια,διαφορετικά απ' όλες τις άλλες γυναίκες.
Μέσα της μια τρέλα, ένα ξέφρενο παιδί που ώρες-ώρες μεταμορφωνόταν σε γυναίκα.
Μόνο που, να, όταν γέλαγε μέσα της βαθιά την σημάδευε ένα αδιέξοδο και μια θλίψη.
Ναι, ήταν κάπου βαθιά μέσα της κρυμμένα και τα δυό.
Του άρεσε, λέει, που δεν ήταν κοινότυπη.
κι όντως, έλεγε αυτά που σκεφτόταν, κάποιες φορές μάλιστα και χωρίς περιστροφές.
Εμφάνιζε μπρος στα μάτια του την ασυνασρτησία της.
Κι αυτός της μιλούσε για ποιητές, τις αράδιαζε φιλοσοφίες, τραγούδια όμορφα, κάποια άγνωστα σ' εκείνη.
Κι αυτή απορούσε κι εντυπωσιαζόταν ταυτόχρονα.
"Βλέπω τον κόσμο πλέον μ' άλλα μάτια", ξεστόμισε μια μέρα.
Του άρεσε,λέει, επειδή διέφερε.
Μόνο που δεν ήξερε πως κάτι την έκλεβε μακριά του.
Δεν ήξερε πως εκείνη κοίταζε τα μάτια και τα στήθη των γυναικών
με πάθος κι αφοσίωση.
Οντως ήταν διαφορετική.
Και τ' ονομα της Αφροδίτη, Θεά του έρωτα, που δεν κάνει διακρίσεις,αλλά υπερβασεις και διαφορές,Θεά του κάλλους, που της χαρίστηκε απ την φύση χωρίς φειδώ.

λενα παπα

Θεός γείτονας
και Θεός μακρινός
–εκατομμύρια έτη φωτός οι Γαλαξίες του–
Θεός Δυσβάστακτος και Παραμορφωμένος
από τα βέλη του μίσους μας
απ’ την οδύνη του για τα βέλη του μίσους μας
και Θεός Γλυκός κι Αμάραντος
σαν τέλειο ρόδο
Θεός Απερινόητος και Απαιτητικός
Θεός Απρόσιτος και Εκδικητικός
και Θεός Πατέρας στοργικός
Θεός των θαυμάτων
Θεός των θανάτων

Ποιον να διαλέξω ν’ αγαπήσω
μ’ εκείνον να πεθάνω και να ζήσω.

facebook,twitter κι άλλοι λογαριασμοί-εξαγοραστές της μοναξιάς.

-facebook έχεις ;
-ναι και twitter και λογαριασμό στο youtube...
-πολύ δικτυωμένο σε βρίσκω.
-ναι,το παλεύω
-κι η ζωή σου; αυτή την παλεύεις ;
-ποιά ζωή ;
-η ζωή, η πραγματική ζωή, αυτή εκεί έξω στους δρόμους...απ αυτή έχεις ;
-εχμ... όχι..

Ανθρωποι ζουν μέσα απο διαδικτυακές ίνες,μπροστά απο μαύρα κουτια.
Ανεβάζουν όλοι τραγούδια στο fb, που πηγαίνουν στον ερωτα τους ή στην καψουρα τους ή σε φίλους.
Ολοι μας, κάτι δεν προσπαθούμε να πούμε κάτι, οτιδήποτε, όχι απαραίτητα τον ερωτα μας, αλλά ίσως την κουλτούρα μας, μέσω fb ?
Ηθελα να 'ξερα ζωή έχουν μερικοί απ τους "φίλους" μου εκεί μέσα ;
Δεκαπεντάχρονα τραβάνε φωτογραφίες με σκοπό να τις βάλλουν στο fb,για να τις φλερτάρει ένας συγκεκριμένος συμαθητής.
Ολη τους η ζωή είναι διαδικτυακή.
Ζούνε μέσα απο το ίντερνετ, φλερτάρουν μέσα απ το ίντερνετ,κάνουν φίλους,ανταλάσσουν απόψεις.
Ακόμα κι ο έρωτας κατέστη ένα εμπόριο στα χέρια του υπολογιστή, του ίντερνετ,των Αμερικάνων.
Δεν μιλάμε πια.
Γυρνάμε πλάτη με πλάτη.
Τα βράδια κοιμόμαστε μόνοι ή ο ένας στον καναπέ κι ο άλλος στο κρεβάτι ή
ακόμα χειρότερα στο ίδιο κρεβάτι κι απέχουμε μίλια μεταξύ μας οι άνθρωποι.
πώς γίναμε έτσι ;
ολοι είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους, όλοι συντηρούν αυτόν τον ηλίθιο εγωισμό.
Ναρκωνόμαστε κάθε μέρα με τσιγάρα,τηλεόραση, εφημερίδες που διαστρεβλώνουν γεγονότα,διαδικτυακούς φίλους ή πραγματικούς φίλους, που δεν τους γνωρίζουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο, περιστασιακούς συντρόφους, ανούσιες σχέσεις, ξευτιλισμένες.
πώς ναρκωνόμαστε έτσι ;
κι εγώ βγαίνω και φωνάζω "ΤΗΝ ΑΓΑΠΓΗ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" και να, που δεν μ' αφήνουν ή μάλλον μου προβάλλουν εμπόδια. Οχι, δεν κάνω πίσω, ποτέ κι ας πληρώνω το τίμημα. ΟΧΙ.
"Το σκληρότερο ναρκωτικό είναι η μοναξιά".
Γιατί έτσι;
Ο φόβος.
Αυτός ευθύνεται για όλη την κατάντια του ανθρωπίνου γένους.
Γίναμε κομπλεξικοί, ομοφοβικοί,απόμακροι,σνομπ,παντογνώστες,εγωιστές.
Κανείς πια δεν αγγίζει μ' αγάπη την ψυχή του άλλου.
Ολοι με φόβο,μην μας πιάσει κι ο άλλος το χέρι κι έπειτα μας αγγαλιάσει.

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2011

Πορτρέτο.

Μυρίζει πλαστικό μαλλί,
καμμένα απο τα φτιασίδια.
Εχει κάτι τ'αγοραίο και το φτηνό .
Πίσω της είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι
κάθεται κι αρμενίζει γαλήνια το πέλαγος.
Εκείνη είναι σαν μια παράφωνη νότα
μέσα σε μια μουσική συμφωνία,
στο μουσικό κομμάτι της φύσης και του έρωτα.
Δεν μπορεί να εναρμονιστει στο ρυθμο τους,
σαν να τα ξεπουλάει όλα για ενα-δυο βρώμικα βράδια.

Κι όμως τα μάτια της καθώς ατενίζουν το πέλαγος
μακραίνουν απ την πραγματικότητα.
θυμούνται.
Αναζητούν ματαίως την αγάπη,τη μεγάλη,
κι τον Ερωτα, εκείνον τον Θεό,
που ποτε΄δεν την ευχαρίστησε για τις θυσίες της.



επιστροφή απο Ικαρία,17-8-11

Εικόνες δρόμου

Είμαστε τότε παιδιά και το πιο συνταρακτικό, που μας συνέβαινε ήταν ένας ζογκλέρ στην πλατεία του χωριού.
Τώρα που μεγαλώσαμε συναντάμε καθε μέρα πολλά συνταρακτικά γεγονότα.
Τους σκοτωμένους απο τροχαίο στην Πατησιών,
τα πρεζάκια κατεστραμένα, θυματα του εαυτού τους και του συστήματος,
εύκολοι στόχοι,εξιλαστρήρια θύματα της κρατικής τρομοκρατίας.
Ερχόμαστε αντιμέτωπο κάθε μέρα με τους πεινασμένους στη στάση του μετρο,
τους απόκληρους της ζωής,που δεν τους δόθηκε ποτέ μια ευκαιρία ή τους δόθηκε και την πέταξαν.
Πηγαίνουμε σε πορείες στο Σύνταγμα των εξαθλιωμένων εργατών,
που ενα ΔΝΤ, ένα κράτος ανύπαρκτο, ένα τέρας καπιταλιστικό, τους οδηγεί σε πόλεμο με τους ΜΑΤατζήδες.
Κάθε μέρα βλέπουμε μια πόλη που καίγεται,
ανθρώπους που τρέχουν χάνοντας την μάχη με τον χρόνο,
στους δρόμους πεθαμένες συνειδήσεις και ξεφτισμένα οράματα.
Πακιστανοί μετανάστες,έρμαια της εκμετάλλευσης του κεφαλαίου κυκλοφορούν με θλίψη κι αγωνία στα μάτια.
είναι αυτοί που πονάνε και που προσεύχονται στον Αλάχ για κάτι καλύτερο.
Απ'την άλλη μερά οι γραβατωμένοι,οι κυριλέδες,αυτοί οι "κύριοι",που κάποιες φορές είναι τα μεγαλύτερα καθίκια.
Ζούμε σε μια πόλη που πεθαίνει.
Ολα καίγονται.
Επαναστάσεις μικρές πλανιούνται στον αέρα σαν πυγολαμπήδες
μέχρι να συμβεί η μεγάλη έκρηξη.
Εως τότε περιμένω κοιτώντας στο κενό ή ανάβοντας φωτιές στα σκοτεινά δρομάκια.

στιγμιοτυπα...καπνισμενα...

"Καλημέρα.
-Καλημέρα, έχεις ένα τσιγάρο;
-Πάμε για ένα τσιγάρο;; "

Η πρόφαση.
Πάντα η πρόφαση.
Όλα μας τα μυστικά πάνω σ ένα τσιγάρο που έκαιγε τα μοιραστήκαμε
Οσα μας δέσαν πάνω σ ένα τσιγάρο.
Έρωτες, σκέψεις, φόβοι.
Θέλουμε να μιλήσουμε,
ανάβουμε τσιγάρο να αγιάσει τα λόγια μας,
τα λόγια πάνω στο τσιγάρο... αυτά που ποτέ δεν τα λες αλλού.

κάπνιζες εκείνη την ημέρα πολύ.
"πάμε για ένα τσιγάρο;
Πάμε. "
Κι άρχισε. Είχε ντέρτια.

κι εκείνο το κορίτσι τότε, "Πάμε για ένα τσιγάρο;

- πάμε."

και τα λόγια της γεννούσαν την ψυχή της... και τότε, ηρέμησε, μέρωσε, "Ως τα τσιγάρα τελειώνουν Ποπάκι, έτσι κι οι έρωτες...Κλάψε, πένθησε κι έπειτα προχώρα. Μα να ξέρεις, μικρή, είσαι τυχερή που μπορείς να παραδοθείς στον έρωτα. Αφέσου. Η πιο μεγάλη χαρά, μικρό. Θα δεις.

κι ύστερα ήρθανε κι άλλα, κι άλλα... πολλά λόγια... κι όλα πάνω σ ένα τσιγάρο.

"-έχεις τσιγάρο ποπάρα?

-ρε κόπρο, στρίψε.

-Χέσε με ρε. Στρίψε μου.

-Σατράπι αντρα. αιντε τι να σε κάνω; Μια ασκηση στα μαθηματικα ε;;

-καλά καλά. φέρε τώρα το τσιγάρο. "

και λιώναμε στα γέλια... και πάει λέγοντας..

άλλες φορές, που βλέπεις με σπασμένα τα φτερά τους τους ανθρώπους, λές, κάμε ένα τσιγάρο...

ένα τσιγάρο δρόμος,

ένα τσιγάρο ...



ενα τσιγάρο στα κρυφά τότε...
ενα τσιγάρο μέσα στα δάση, στα στενά,
τα βράδυα, στις βροχές, στις τουαλέτες.

Τσιγάρα στις μοναξιές, τσιγάρα το πρωί, τσιγάρα στις χαρές, τσιγάρα πάνω απο τηλέφωνα που χτυπάνε.

" Τι μάρκα καπνίζεις αγαπη μου; "-αναρωτιόσουν που άλαζα συνέχεια...
καπνιζε ό ένας την μάρκα του άλλου, για να νιώθουμε πιο κοντά.
και σ ακουγα που φυσουσες τον καπνο σου..

τσιγάρα που μέσα στους καπνους τους βλέπεις έρωτες ν αναβουν, να εξαϋλώνονται..

τσιγάρα της παρηγοριάς με ποτά βαριά.
τσιγάρα στα μπαρ, απο συνήθεια.

τσιγάρα για να ξεχάσεις...
πως κι οι φίλοι σε χαρακωσαν,
πως κι οι ανθρωποι σου σε γέλασαν.

τσιγάρα για να παρηγορηθείς,
τσιγάρα για να μην κλάψεις,
τσιγάρα για να ξεθολώσεις απο τις σκέψεις,
τσιγάρα να ξεμεθύσεις απο το μεθύσι του έρωτα,
τσιγάρα...

"ένα τσιγάρο ακόμη.
Μη με κλείσεις.
Θα κάνω ένα τσιγάρο ακόμα. "

Κι όλο έτσι...
μια μέρα ακόμη, μια στιγμή ακόμη, ένα τσιγάρο ακόμη, λίγη μοναξιά ακομη, λίγο γέλιο ακόμη, λίγη πίκρα, λίγη μνήμη... κι ένα τσιγάρο ακόμη...

Οι απροσάρμοστοι.


Eίμαστε εμείς που δεν χωράμε πουθενά,
που ερωτευόμαστε πάντα δειλά παιδιά,
που χανόμαστε στα φ.ωτα της πόλης
μέσα στη βουή και στον όχλο.
Τοτε συντελείται μια τεράστια έκρηξη
και γεμίζει ο κόσμος χαρτοπόλεμο,καπνό και θλίψεις κι επαναστάσεις.

Είμαστε εμείς,που αγαπάμε το φεγγάρι
να το κοιτάμε μέσα σ'ερημωμένες παλιές γειτονιές,
που μυρίζουν λήθη.

Εμείς, που περπατάμε στους δρόμους μόνοι
μέσα σε πολύβουες χαρούμενες συντροφιές,
που δεν ζούμε τίποτε στ'αλήθεια,
μα μόνο μέσα στη φαντασία μας.

Εμείς που γελάμε πέφτοντας
και κλαίμε σιωπηλά.
Ομως, ανεβαίνουμε,ναι,
έστω κι αν μάτωσαν τα πόδια μας

Εμείς που περιπλανιώμαστε σ' ένα μεγάλο εξαίσιο μηδενικό,
παλεύοντας ν' αλλάξουμε πρώτα τον εαυτό μας
κι ύστερα τον κόσμο όλο.
Εμείς που θέλουμε να κάνουμε την αγάπη επανάσταση
κι όχι ναρκωτικό.

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Αποσπάσματα απο Κ.Γωγου.

<<κανείς σου λέω δεν είναι σιγουρεμένος στι μέρες μας
ο ένας βρίζει τον άλλον χαφιέ
χαφιέδες είμαστε όλοι
φοράμε μάυρα μοτγκόμερυ και κοτλέ παντελόνια
διαβάζουμε "Ελευθερο κόσμο" στη ζούλα για να μάθουμε
ο ένας γουστάρει τη γκόμενα του άλλου
έχουμε μπλέξει τα μπουτια μας.>>



"Ησουν αόριστος και μακρινός
κοκκίνιζες σαν τα κορίτσια
μα ούτε κουβέντα για όλα αυτά.
ούτε κι εγώ σου μίλησα
σου πα μονάχα "μη χάνεσαι"
και συ μου είπες "ναι μωρέ"
κι έφυγες ξεχνώντας τα τσιγάρα σου.
Εδωσα μία κι εγώ
έτσι όπως έχω δει
να κάνετε οι άντρες
και τρύπησα με το δάχτυλο
πέρα για πέρα το πακέτο
Δεν ήταν και η μάρκα μου "μωρέ" . "


Υ.Γ Ημουν στην α' λυκείου,γύρω στα 16. Ο Θανάσης,τότε φοιτητής, πλέον πτυχιούχος και φαντάρος στο νησί, μου 'πε πως θα μου δινε ένα βιβλίο μια γνωστής, που ήταν ηθοποιός.Δεν ήξερα για ποια μιλούσε, δεν ήξερα καν πως ήταν ηθοποιός. Το βιβλίο ήταν το "Τρια κλικ αριστερά" . Οταν τ'ανοιξα ξετρελάθηκα. Μια ποιηση του δρόμου, με εκφράσεις αγοραίες, μα με μια ευαισθησία περισσή, μια ποιηση που κόβει τις ψυχές στα δυο λόγω της ακεραιότητας και της σοφίας που την διακατέχει. Η κ.Κατερίνα, η Κατερίνα μας, η φιλενάδα μας, η μάνα μας, η αγωνιστρια μας, ανοιγει την καρδιά της, φανερώνει τα μυστηρια της, την οργή που έχει μέσα της για τον σάπιο κόσμο. Η Κατερίνα,ένα αστέρι που έπεσε νωρίς,μα έλαμψε πολύ και την είδαν μόνο όσοι κοιτάζουν τους ουρανούς λίγο πριν την αυγή...


Μια εποχή στην κόλαση-Ρεμπώ.


Όλα γιορτή. Κι η ζωή μου, γλέντι δίχως τελειωμό. Αν καλά τη θυμάμαι.
Οι καρδιές ήταν ορθάνοιχτες. Και κρασιά κυλάγαν παντού.
Δείλι:
Στα γόνατα μου κάθισα την ομορφιά.
...πικρή που ήταν...
Και την έφτυσα στα μούτρα!
Αρματώθηκα ενάντια στη δικαιοσύνη. Κι από εσάς
ελέη
Μάγισσες, διχόνοιες οικτιρμοί, που 'δωσα να φυλάξετε τον θησαυρό μου
Δραπετεύω.
Έφτιαξα την ψυχή μου πόρτα
Κι από τα μέσα της φυγάδεψα, κάθε ελπίδα ανθρωπινή. Και
Χίμηξα
Με τη σιγή που κρύβουν τα θεριά πριν απ' το θύμα.
Στο σβέρκο του χαρμόσυνου
Χίμηξα
Κάλεσα δήμιους!
Τη γκιλοτίνα , ζήτησα να μ' άφηναν να γλύψω. Πέθαινα!
Κι αφού θα πέθαινα, τη λάμα γλύφοντας, βαθιά να ένιωθα το τέλος.
Όλων των εποχών επικαλέστηκα τις μάστιγες. Για να χανόμουνα.
Για να χαθώ. Την πνοή μου σιωπώντας.

Αίμα και άμμος το τέλος.
Και ο Θεός καταντημένος τρικυμίες!
Με στέγνωσ' η ανάσα του φόνου. Εγώ
Την ξεγέλασα την παράνοια!

Έμπηξε η άνοιξη στα χείλη μου
Το φριχτό το γέλιο του ηλίθιου. Και
Μια στιγμούλα μόνο πριν να παραδώσω πινακίδες...
Σκέφτηκα να γυρέψω πάλι το κλειδί
Για τη λαμπρή γιορτή εκείνη... η ανθρωπιά! Ετούτο είναι το κλειδί. Κι η ευσπλαχνία.
(μια τέτοια έμπνευση, το ξέρω, δείχνει να ονειρεύτηκα.).

«Μα ύαινα θα παραμείνεις! Θέλοντας και μη.»Κτλ κτλ κτλ.... οι λέξεις αντηχούσανε του δαίμονα,
Βαθιά. Μέχρι που ν' ακουγόταν να πλατάγιζε και το μεδούλι...Ω...
Και μ' έστεφε με τα χεράκια του εράσμιες παπαρούνες. « Καλέ μου, άκου:
Φτάσε στο θάνατο με τις ορέξεις σου όλες κι όλο σου το εγώ και τ΄αμαρτήματα όλα, αυτά που λεν θανάσιμα»
Α ! Α-γρίεψα! Αγαπητέ μου Βελζεβούλ, του είπα, σ' εξορκίζω! Άσε τις άγριες ματιές και σκέψου. Η ώρα για καινούριες αθλιότητες σιμώνει. Κάποια κραιπάλη
Πάλι θα με καβαλήσει και
Μέχρι τότε, αφού ζητάς από τους συγγραφείς διδασκαλίκια και περιγραφές και τα τοιαύτα να εκλείπουν,
Την προσφορά μου δέξου:
Φύλλα που επάνω τους
δακρύζει ο κολασμένος...


Μτφ: X.Σ. Kρεμνιώτης

πηγή blog "oι ποιητές του Κόσμου-Στρατής Πρέλης"

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Του το χρωστάω αυτού του κόσμου...

(Ισως κι εγώ σκέφτομαι λάθος τα πράγματα, πολύ δογματικά και πολύ απόλυτα.
Με τρομάζω τελαυταία, επειδή αναλώνομαι σε κενές σκέψεις που αφορούν και κενούς ανθρώπους.Επίσης, τρομάζω στην σκέψη των ηλίθιων συναναστροφών μου.Φοβάμαι πως με επηρεάζουν. Και μαζί σου φοβάμαι. Με κάνεις χειρότερο άνθρωπο, με τραβας στον πάτο ή μήπως εγώ φταίω κατα βάθος όχι επειδή παρασύρομαι, γιατί στην πράξη φυσικά και δεν θα μ αλλοιώσεις.Ομως με βάζεις σε σκέψεις ανούσιες που υπο άλλες συνθήκες τουλάχιστον θα τις περιγελούσα. Τεσπα.
)



Οι κενοί άνθρωποι.
Τους λυπάμαι ή τους ζηλεύω ή τους μισώ ;
Εν τέλει δεν ξέρω.
Αν τους μισώ όμως σημαίνει πως κι εγώ η ίδια είμαι κενή.

Με πειράζει που αντί να περιθωριοποιούμε όλους αυτούς τους ηλίθιους ανθρώπους,
εμείς τους στήνουμε και αδριάντες.
Περίτρανα παράδειγμα οι πολιτικοί μας άρχοντες.
Είναι τόσο αλήτες, τόσο μεγάλα λαμόγια, ντυμένα με τισ γραβάτες τους κι απολαμβάνουν τιμές αξίολογων ανθρώπων.
Αναλόγως, συμβαίνει και στις ζωές μας.
Οι περισσότεροι εκτιμούν ανθρώπους που κοιτούν τον εαυτό τους, που ενδιαφέρονται για τι θα φάνε και τι θα πιούνε, που δεν έχουν ίχνος κοινωνικής ή πολιτικής ευαισθησίας...
Ε εγώ δεν μπορώ να το δέχτω.
Και τι σε νοιάζει θα με πεις ;
Μα το βλέπω μπρος μου κάθε μέρα να γίνεται και νιώθω αδικημένη και απογοητευμένη απο τους ανθρώπους.
Ετσι, τα χω βάλει κι εγώ με τους περισσότερους εξ αυτών αυτή την περίοδο της ζωής μου.
Οπου και να γυρίσω το βλέμμα μου, αντικρύζω πτώματα μεγάλων ιδεών, ανθρώπους-ζόμπι .
Αν στραφώ στο Κράτος, μου ρχεται να κλαίω, να περισσότερο μου ρχεται να τρέξω και να τους μουτζώσω ή να τους πετάξω ντομάτες, προκειμένου να εκτονώσω την οργή μου.
Απο την άλλη στρέφω τα μάτια μου στους ανθρώπους, σε φίλους, γνωστούς, περαστικούς.
Τοτε είναι που μου ρχεται να φωναξω "ΡΕ ΖΩΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΓΥΡΩ ΣΑΣ. ξΥΠΝΑΤΕ.ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΤΕ; ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ EYE-LINER?"
Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που εκτιμώ.
Οργίζομαι που δεν καταλαβαίνουν τι τρέχει, που χουν χάσει την ουσία τους ή μάλλον που ποτέ δεν είχαν ουσία.
Και φυσικά δεν μιλώ για την οικονομική κρίση, περισσότερο μιλάω για μια κοινωνικη-ηθική-πολιτιστική κρισάρα,η οποία μ' απασχολούσε απ όταν αρχισα να παίρνω πρέφα την δηθενιά των γύρω μου.

Ιδού λοιπόν η απάντηση λοιπόν γιατί τα χω βάλλει μ όλον τον κόσμο. (του Κ.Βαρναλη)

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

Μεσημέρια για κλάματα.

Δεν είμαι μίζερος και γκρινιάρης άνθρωπος υπο κανονικές συνθήκες. Μελαγχολικό με λές κατα περιόδους, αλλά όχι μίζερο. Νευρική μπορείς επίσης να με πεις,αλλά όχι φορτική.

Ωστόσο, εδώ στη νησί μου, τα νεύρα μου μονίμως παίζουν βιολί,καθώς τεντώνονται ελεϊνα και γι αυτό φροντίζει κυρίως η μάνα μου, αλλά και πολλοί άλλοι άνθρωποι του συγγενικού μου και μη κύκλου. Αλλά ας επικεντρωθούμε στην μάνα μου, η οποία κάθε μέρα βρίσκει μια αφορμή, για να με νευριάσει. Την μία που γυρνάω όλη μέρα-νύχτα,κάτι που εδώ τουλάχιστον δεν το κάνω συχνά.Απλά η μάνα μου υπερβάλλει.
Την άλλη έχουμε το κωλονοικοκυριό. Επρεπε κατα τα λεγομενα της να ρχομαι δω πέρα και να μαι υπηρέτρια.Σκούπισμα,σφουγγάρισμα,μαγειρική,βοτανική κι άλλα τέτοια καθόλου ευτελή, απλά πεζά. Ωστόσο, η ψυχολογία ένος ανθρώπου παίζει τεράστιο ρόλο στην διάθεση που έχει για δουλειά και δημιουργία. Εμένα η μάνα μου φροντίζει να μου χαλάει την ψυχολογία κάθε μεσημέρι ή κάθε βράδυ. Συνεπώς, ουδεμία όρεξη έχω να τους εξυπηρετώ εδώ μέσα, για να τα κάνουν πάλι χάλια. Τεμπέλα δεν με λες. Ωστόσο, δεν ανέχομαι απαγορεύσεις, όχι και μη, κρίσεις για την ζωή μου, για το μυαλό μου και υποδείξεις με στυλ "εισαι ρεμάλι και δεν ξέρεις τίποτε. "
Απο την άλλη ίσως η μάνα μου να μην τα λέει έτσι, αλλά εγώ να στραβώνω με ο,τι κι αν πει και να έχω στο κεφάλι μου μια μάνα-τέρας, καταπιστική και γκρινιάρα, που με τρώει την ζωή. Υπερβάλλω ασφαλώς. Ομως είναι η ιδιοσυγκρασία μου έτσι,ωστε δεν γουστάρω υποδείξεις και κουμάντα. Εχω δικά μου όρια.
Σημερα συγκεκριμένα με νευρίασε αφενός,διότι με έλεγε οτι δεν πατάω στην σχολή(το καταλαβε λέει επειδή δεν ξέρω ονόματα καθηγητών,που και να πήγαινα πάλι δεν θα ξερα.) και αφετέρου, επειδή μου είπε να πλύνω τα πιάτα τώρα,αυτή τη στιγμή που γράφω και που αν δεν γράψω τώρα μπορεί ν αρχίσω να σπάω τα πιάτα επίτηδες, για να ξεσπάσω.
Λόγος δεν σου πέφτει για το αν πηγάινω στην σχολή και για το αν θα γίνω χασοδίκης κι αποτυχημένη.Είναι δική μου η ζωή. Εν τω μεταξύ εγώ ούτε χασοδίκης θα είμαι, ούτε καν κακή φοιτητρια δε με λες με τους βαθμούς μου στην β' εξεταστική.Παρ'αυτά μου την είπε επειδή απ την πρώτη πέρασα 4 στα 6 με 5-6-7 και δεν της άρεσε! της είπα φυσικά <<τράβα εσύ να γράψεις παραπάνω και μάλιστα α εξάμηνο. και όπως και να χει κουμάντο στο πανεπιστήμιο δεν θα μου κάνεις, δεν μου έκανες στο λύκειο >>.Δεν καταλαβαίνω κάτι απο την συμπεριφορά της. Και φυσικά ως επιχείρημα για την ακατάσχετη γκρίνια της φέρει <<Εγω πληρώνω όμως>>. Θεωρώ πως τουλάχιστον είναι υποχρεωση της και δεν θα πρέπει κανείς γονέας να χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα.Εκείνο που ένιωσα εγώ, είναι πως προσθέτω ένα ακόμη βάρος στην οικογένεια. Βεβαίως, δεν νιώθω καμία τύψη, επειδή ακριβώς τα λεφτά τους δεν πάνε στράφι,καθώς και στην σχολή είμαι τυπική και σωστή και η ζωή μου είναι φτηνή, χωρίς απαιτήσεις και ανέσεις πολλές-πολλές. Κι αυτό τ αναγνωρίζουν οι δικοί μου. Ομως, καποιες φορές κάνουν κατάχρηση εξουσίας. Βαρούν στην πληγή. Το σενάριο να δουλέψω το χω σκεφτεί.Ομως, εκτος απο σερβιτόρα δεν βρίσκεις κάτι άλλο αυτόν τον καιρό. Αν η μάνα μου με δει σερβιτόρα θα με κουρέψει σύριζα που λέει ο λόγος. Οπότε άκυρο σενάριο.

Φυσικά εγώ είμαι ειλικρινής και ωμός άνθρωπος και θέλω να μιλάω στην μάνα μου και στον πατέρα μου σαν να ναι φίλοι μου.Ομως,η μάνα μου δεν αντέχει την αλήθεια. Συνεπώς, άλλες φορές θα μουγκαίνομαι, όπως λέει κι ο Π. να κάνω. Ενδεχομένως εν προκειμένω έχει δίκιο.
Ομως εμένα τα νεύρα μου τεντώνονται και μου ναι δύσκολο να μην απαντάω σε πίπες που ακούω. Anyway.

Σιχαίνομαι τα μεσημέρια στην Σάμο, όταν είμαι σπίτι. Υπάρχουν 2 εκδοχές. Η πρώτη και η συνθέστερη για τον Ιούλιο είναι η εξής.Οι γονείς και οι δύο στην δουλειά, εγώ να μαγειρεύω ή η γιαγια να κουβαλάει απο δίπλα φαϊ και ο αδερφός μου να είναι κλεισμένος στο δωματιο του και να χαζεύει μπροστα στο όργανο της δικτατορίας, την τηλεόραση. Εγώ συνήθως διαβάζω βιβλία ή καίγομαι στο ίντερνετ ή σκέφτομαι διάφορα άλογα και στενάχωρα γεγονότα.
Η δευτερη εκδοχη περιορίζεται στην αφιξη της μάνας μου σπίτι το μεσημέρι του Αυγούστου. Ερχεται κι η γιαγιά και μιλάνε για διάφορα χαζά. Τι θα φάμε αύριο, τι έκανε η γάτα, τι έκανε ο γείτονας, πώς συμπεριφέρεται η γυναίκα του Θειου μου( η οποία κατ΄εμέ είναι τόσο μαλακισμένη και κενή,όσο μαλάκας και κενός είναι και ο Θείος μου) Λένε οτι το φαϊ ήθελε αλάτι, οτι εγώ δεν τρώω κρέας, οτι η γειτόνισα θέλει να καταπατήσει τον δημόσιο δρόμο κι άλλα τέτοια, που για παράξενους λόγους με εκνευρίζουν, αν και συμμετέχω συχνά σε κάποιες συζητήσεις.
Ο αδερφός μου πάλι πάντα μέσα στην παραξενιά και τα νεύρα έρχεται και μου λέει "Χαμηλωσε το αυτό.Θα κουφαθείς" αναφερόμενος στο ραδιόφωνο.

Εκει που εκνευρίζομαι περισσότερο είναι που όταν πίνω καφέ απογευματινό και ακούω ράδιο έρχεται η γιαγιά μου κι ενώ βλέπει οτι θέλω ν ακούσω αρχίζει και μιλάει αδιακόπως.
ή το άλλο <<Δεν τρως>>. Γαμώ το φελέκι μου, προσέχω κάπως, λες και δεν ξέρουν πως έχω τρομερές τάσεις και αν έτρωγα ο,τι μαγειρευαν θα μουν τριπλη. ΕΠίσης, οι απόψεις της γιαγιάς μου για το ποτό και το τσιγάρο και το σεξ με τρελαίνουν.Σπάνια της απαντάω.Βέβαια μεγάλη γυναίκα είναι, τι να πει; Τελοσπάντων.

Πάντα μ ενοχλούσαν οι άλλοι που περιφερονταν γύρωμου, όχι επειδή είναι ακοινωνητη, αλλα επειδή πάντα ένιωθα σαν να με επικρίνουν. Τουλάχιστον οι συγγενείς μου.
Εμαθα να ζω μόνη εργένισσα κι αυτό θέλω και ανυπομονώ να φεύγω.
Εκεινο που πρέπει να καταλάβουν είναι πως την ζωή μου ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ την ορίζω.

Αυγούστου Εικόνες-Νήσος Σάμος.

Αυγουστος μήνας στο νησί σημαίνει ζέστη, πολυκοσμία ενίοτε, μύγες παχιές,κουνούπια,θάλασσα και τα τοιαυτα. Ξέρεις, πανσέλληνος,ρομαντζάδα σε παραλίες κι άλλα τέτοια αγαπησιάρικα για κάποιους. Γι άλλους πάλι Αυγουστος μήνας στο νησί θα πει ξενύχτι στα μπαρ με την εκκωφαντική μουσική τύπου lady gaga, που παράγει η μουσική βιομηχανία χωρίς αιδώ. Ποτά, σούρες γερές, σεξ κανα βράδυ με τον\την απενάντι ωραίο\ωραία κι άλλες τέτοιες περιπέτειες.

Για μένα ο Αυγουστος ως τώρα ήταν ο μήνας που ανυπομονούσα ν'ανοίξει το σχολειό, επειδή βαριόμουν πάντα να κάθομαι τόσο καιρό άεργη.Βέβαια μεγαλώνοντας μ'αρέσει η τεμπελιά κι η αεργία μου, καθώς έχω τον χρόνο μου να σκέφτομαι διάφορα ωραία και μη.
Ομως, ο Αυγουστος είναι κι ο μήνας που θάβω, ξεχνάω συναισθήματα, είναι ένας αγώνας κατά του εαυτού μου ο Αυγουστος, ο μήνας των αναλογισμών, ο μήνας της άσβεστης φωτιάς που προσπαθεί να σβήσει. Ε, κι ενίοτε τα καταφέρνει.

Ωστόσο, φέτος ο Αυγουστος έχει μια διαφορετική γεύση. Σκέφτομαι πως έχω να γράψω ένα άρθρο-εργασία νομικού ενδιαφέροντος( απλά ώρες-ώρες μου φαίνονται τόσο παπαριές αυτά, έχω άλλους νόμους ). Το σκέφτομαι απο τον Ιουλίο που κατέβηκα στην Νήσο, αλλά πού μαυλό ; Καφέδες απο δω κι απο κει, ούζα παραπέρα,μελαγχολίες δεξιά, ρεμπελιό πνεύματος και σώματος. Οχι σ' όλο του το μεγαλείο. Εχω υπάρξει και χειρότερο ρεμάλι. -Αυτό το ρεμάλι δεν ακούγεται ωραίος χαρακτηρισμός για γυναίκα. Ετσι λένε κάποιοι.- Ετσι αμελώ κι αναβάλλω την εργασία.
Η μάνα μου είχε την απαίτηση να μαγειρεύω και διαμαρτύρεται για τα ξενύχτια μου. Εγώ βαριέμαι. Το ξενύχτι κανένα ρόλο δεν παίζει στο μαγείρεμα. Μπορώ άνετα να ξυπνήσω. Βέβαια φέτος μαγείρεψα 2-3 φορές. Πλήττω όταν το παίζω νοικοκυρά. Νοικοκυριό φρόντισε η μάνα μου να με μάθει απο μικρή,όχι κακώς.Βέβαια, όταν είμαι σπίτι ΜΟΥ, είς την Πομακίαν, που λένε μερικοί, είμαι νοικοκυρά, αρκετά θα έλεγα.Ωστόσο, εδώ κάτω το νοικοκυριστικο αποκτά επιτακτικό χαρακτήρα και αποκτώ ρόλο χαρωπής νοικοκυράς που αγχώνεται για το τι θα φάει ο άντρας-αφέντης. Φεμινίστρια βέβαια δεν είμαι,τουλάχιστον με την έννοια που είναι μερικές. Να φροντίζεις, επειδή θέλεις, όχι επειδή πρέπει. Συνεπώς εδώ, αγαπάω την οικογενεια μου, αλλά το "πρέπει" της μάνας μου και της γιαγιάς μου με απωθούν απ το ν'ασχοληθώ με το σπορ καθαρισμα-κρεμμυδιών-νυλιγμα ντολμαδακίων.


Σκέφτομαι την Κομοτηνη. Το σπίτι μου, οι φίλοι μου, η πόλη μου τελοσπάντων. Να ξυπνάω ένα πρωί και να μαι μόνη μου. Ανυπομονώ ν'ανέβω πάνω και μετράω μέρες. 6 ημέρες. Απο την μία νιώθω πως οι ανθρωποι μου είναι πάνω. Απο την άλλη σκέφτομαι πολλές φορές αν ισχύει αυτή η σκέψη και καταλήγω στο εξής απαισιοδοξο ή ρεαλιστικό,αν θες, συμπέρασμα. "Κανείς δεν έχει κανέναν". Να πάρει! Μετά σκέφτομαι οτι κυκλοφορείς αναμεσα μας κι οτι θα σαι δίπλα μου, αν το χρειαστώ κι εσύ, όπως και κάποιοι άλλοι.
Απλά με τις βοήθειες δεν τα χω και πολύ καλά. Τελευταία παρ' όλα αυτά ζητήσα βοήθεια.

Οταν ανέβω πάνω θα 'ναι οι γιορτές Παλιά Πόλης την πολυαγαπημένης Ξανθης. Αγγελάκας, Μαχαιρίτσας,Γκαϊφύλλιας, αυτά μυρίστικα ότι θα 'ναι τα πιο καλά. Ανυπομονώ να πάω και φυσικά υποθέτω πως κανείς δεν θα μ'ακολουθήσει εκ της παρέας μου.Οχι, δεν με πειράζει. Και φυσικά αν το διαβάσει κανείς-καμία που ξέρει απο Κομοτηνή, θα πει οτι είναι απολυτα λογικό να μη με πειράζει,καθώς στην Ξανθη διαμένουν οι ξακουστοί ΠΟλυτεχνίτες,ενώ στην Κομοτηνη είναι όλο γκόμενες. Βέβαια δεν είναι οτι δεν με πειράζει, επειδή ψάχνω γκόμενο. Απλώς ποτέ δεν με πείραζε να ταξιδεύω μόνη σαν την άδικη κατάρα.
Βέβαια έχω και μια εξεταστική τον Σεπτέμβρη. Ναι, η αλήθεια είναι οτι δεν χρωστάω πολλά.Δυο για την αλήθεια ως τώρα. Παρ'αυτά το ένα που είναι παλούκι δεν έχω όρεξη να το διαβάσω, αν και είναι αρκετά ενδιαφέρον αντικειμενο. Το άλλο πάλι είναι επίσης ενδιαφέρον μάθημα, αλλά εύκολο και ξενέρωτο. Οπως βλέπεις, το μυαλόμου είναι αλλού. Ισως στις τέχνες, στην ομορφιά της φύσης, στους ανθρώπους,στην ελευθερία. Συνεπώς, ενδεχομένως να κάψω την εξεταστική ή να πάω να δώσω χωρίς ιδιαίτερο διάβασμα, γι να νιώσω και πως είμαι φοιτήτρια.

το φθινόπωρο ανέκαθεν τ'αγαπούσα πολύ. Ταιριαζαν τα χρωματα που είχε η φύση με μια γλυκιά μελαγχολία που συχνα-πυκνά φέρω μέσα μου. Μ'αρεσε πάντα η θερμοκρασία του φθινοπώρου, τα πρωτοβρόχια, η θαλασσα που ήταν πιο ήρεμη απο ποτέ, το χώμα πουμυριζε παράξενα, τα κίτρινα φύλλα, οι παραθεριστές που μας άδειαζαν την γωνιά κι οι φοιτητές που επέστρεφαν κατα Σεπτέμβρη. Το ηλιοβασίλεμα του φθινοπώρου ήταν πάντα εξαιρετικό στο νησί,θλιμμένο,ειδυλλιακό και άκρως ερωτικό. Φέτος, βέβαια θα ναι η πρώτη φορά που θα λείπω απ το νησί μου το φθινόπωρο. Δεν με στεναχωρεί, καθώς λόγω νοοτροπίας σκοτώνομαι κλι αρρωσταίνω εδώ. Λυπάμαι μόνο που δεν θα δω τα χρώματα που ηλιοβασιλέματος,γιατί, βλέπεις στην Κομοτηνή, δεν βλέπουμε καν ένα σωστό ηλιοβασίλεμα. Ναι, θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα έψαχνα να δω το ηλιοβασίλεμα, μα δεν φαινόταν τίποτε,εκτός απ τα χρώματα του ουρανού πίσω απ τον μιναρέ. Ηταν η πρώτη φορά που πνίγηκα απο την έλλειψη θαλάσσας και την επίπεδη επιφάνεια της πόλης. Με τον καιρό δεν ασχολήθηκα πολύ με το τοπίο,αγάπησα την πόλη, βρήκα και φίλους να τσακώνομαι και να γελάω. Είμαι εξαιρετικά φευγάτη ετούτο τον καιρο και θα συνεχιστεί και πάνω ίσως,εκτος αν οι φίλοι μου με βάλλουν σε πρόγραμμα, αν και δύσκολο. Οπότε στην υγειά της χαμένης εξεταστικής.Επιπλέον, θεωρώ πως η εργασιοθεραπεία δεν είναι θεραπεία, όπως το ούζο δεν θεραπεύει το δόντι που πονάει, απλά το μουσδιάζει. Ο νοών νοείτω.

Α και ξέχασα. Ο Αυγουστος στο νησί σημαίνει μελτέμια,ψάρια, κύματα,κοπέλες λιοκαμμένες που καταφτάνουν εξ'Αθηνών, αγόρια που τις φλερτάρουν,γιατι πάντα καινούρια κότα στοκοτέτσι είναι πιο νόστημη.Απο καινούριους κόκορες πάλι, τι να πω;
Ηρθαν, βρώμισαν τις παραλίες μας, ομορφυναν το τοπίο μας όμως ως αποζημίωση και τώρα καθώς το γλέντι της Παναγίας σχόλασε, πήγαν στον θάλαμο αερίων, όπου ζουν ωσαν ζόμπι, την Αθήνα.

Καλοκαίρι θα πει και γριές στην αυλή που μιλούν για τα παλιά χρόνια, που κοτσομπολεύουν εμένα και το κάθε κορίτσι που περνά με φράσεις του τύπου "Ψηλωσε, Μεγάλωσε, Την σήκωσε η ξενιτιά", ενώ εγώ τ ακούω αυτά περνώντας. Κάθε χρόνο πώς γίνεται να μεγαλώνω στα μάτια τους, δεν μπορώ να καταλάβω!
Η ξενιτιά με σηκώνει, ο τόπος μου πάλι όχι. Εχθες έπιασαν την μάνα μου και της είπαν οτι καπνίζω πάρα πολύ. Δεν φτάνει δηλαδή που της λένε οτι καπνίζω μου μετράνε και τα τσιγάρα τώρα!Κατάλαβες; Κι η μάνα μου μπριζώνεται, όχι που ασχολούνται με τις ξένες έννοιες, εξάλλου με το μέρος τους είναι, αλλά ίσως που καπνίζω κι οτι δίνω δικαιώματα. Εγώ πάλι χεσμένους τους έχω, όμως στην μάνα μου το κρατάω.Δίνει δικαίωμα στον κάθε επαρχιώτη μαλάκα να της πει απο κακεντρέχεια για το παιδί της. Δεν το δέχομαι!

Επίσης, τα βασιλικά μοσχοβολάνε στους τενεκέδες έξω απ τις αυλές των γερόντων. Οι πιο νέοι συνήθως δεν ασχολούνται μ αυτά.Δουλεύουν.ΠΟύ καιρός για λυολούδια; Τώρα πια όλα μετράνε σε λεφτά κι ειδικά σε περίοδο κρίσης. Εγώ πάλι σκέφτομαι αυτόν τον καιρό το εξής σλόγκαν "Δεν γαμείς!τι κρίση; η οικονομική δεν είναι τόσο θέμα όσο η ηθική.Θα την βγάλουμε και σήμερα.Ας ζήσουμε. "
Οι γάτες τριγυρίζουν στις αυλές αναζητώντας επιδοξους εραστές.Ετσι λοιπόν και τ αρσενικά γατιά αυτόν τον καιρό χάνονται,επειδή αφιερώνονται στην ικανοποιηση του ενστικτου τους. Ολοκληρη τελετουργία,κάθως τις νύφες πρέπει να τις κυνηγήσουν και να τις ρίξουν είτε με το ζόρι είτε να τις κερδίσουν. Βλέπει τα ζώα δεν έχουν λογική που φρενάρει ακι σκοτώνει τον ερωτισμό πολλές φορές.
Κάποτε δε σε περίοδο τουρισμού χανονταν κι οι άντρες, γιατί ικανοποιούσαν τις Ευρωπαίες που άκουγαν για greek lover και δοκίμαζαν κι αυτές κάνα κοκκαλάκι. Τις καταλαβαίνω τις καημένες.Είναι άντρες αυτοί που χουν εκεί; Ο Ελληνας έχει κάτι το πιο αντρίκιο, το πιο θελκτικό αν θες, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Ωστόσο, τώρα κι οι greek lovers δεν ξέρω τι πάθανε,τους έφθειρε η κρίση ίσως. Οποτε σπάνια τους βλέπω να καμακώνουν αλά Ελληνικά τις ξενούμενες με στυλ "Βαστιώσ' my darling". (κρατήσου στα σαμιώτικα.το λεγε ένας στην γερμανίδα για να μην πέσει απο την μηχανή.Ειδε κι η Γερμανίδα μηχανές, αέρηδες, παραλίες,φεγγάρια.ούζα, έναν άντρα γεροδεμένο,που ξερε με την ψυχή του να διασκεδάζει και λολάθηκε.)

Εικόνες καλοκαιριού κι ειδικά Αυγουστου. Εμένα όλα αυτά τα φολκορικά μ'αρέσουν κι ο Αυγουστος καλός είναι.Εχει όμως μια μελαγχολία ή μια έμπνευση ΄'η αυξημένη ευαισθησία,όπως θες πέστο.

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Καλοκαιρινές σκέψεις στο νησί.

Ο τόπος μου είναι όμορφος τόπος. Πράσινος, με ελιές, με αμπέλια και καταγάλανα νερά.
Ο τόπος μου είναι ένας ευλογημένος τόπος, ένας μεγάλος βράχος στο βορειοανατολικό Αιγαίο.
Ενα απομακρυσμένο νησί, η Σάμος. Ενας μικρός παράδεισος. Το συνειδητοποιεί κανείς όταν επισκεφτεί αυτόν τον μακρινό προορισμό. Μαγεύεται απο την ομορφιά του τοπίου. Αυτή την ερωτική χροιά που υπάρχει όταν κοιτάς την Αυγουστιάτικη πανσέλληνο σε κάποια ακτή.
Ηρεμείς πηγαίνοντας προς τους καταρράχτες κι αν αγαπάς και τα βουνά,τότε λατρεύεις να περπατάς στον ξεροτρόχαλο Κέρκη και στον Καρβούνη με την σπάνια βλάστηση.

Είναι όμορφος τόπος ο τόπος μου. Ομορφος, μα για μένα είναι αποπνικτικός.
Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Ισως οι γονείς μου, οι οποίοι δεν ήταν ποτέ αρκετά αυστηροι-εδώ που τα λέμε έκανα πάντα περίπου ο,τι ήθελα, αλλά όχι τόσο ελεύθερα- αλλά μόνο και μόνο η παρούσια τους ή η ενδεχόμενη γκρίνια τους αποτελούσε τροχοπέδη στις δραστηριότητες που λάτρευα.Με πνίγει το γεγονός οτι πάντα κάποιος πρέπει να ξέρει που είσαι καιμε ποιόν και που δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι μου μετά απο 2 μέρες.Ενδεχομένως αυτά να φαίνονται αδιανόητα σε άλλους ανθρώπους στην ηλικία μου είτε γιατί οι γονείς τους είναι πιο αυστηροί απ τους δικούς μου είτε επειδή είναι πιο χαλαροί απ τους δικούς μου.
Ισως πάλι να ασφικτυώ λόγω επαρχίας. Διακρίνω εκείνο τον σιχαμερό και μίζερο συντηριτισμό. Αυτο τον απομακρυσμένο τρόπο σκέψης, την κουτοπονηριά, το "τι θα πει ο τάδε ", τον σνομπισμό προς ο,τιδήποτε διαφορετικό απο τις κυράτσες με τις γόβες που τρέχουν στα πανηγύρια στο πλευρό των αντρων τους, που έγιναν κι αρχές. Τρομάρα τους και τρομάρα μας!Μα κι αυτές οι ερωτήσεις, αυτέ οι παρατηρήσεις; Τι σου λένε αυτές; Ολοι ρωτούν πώς περνάς πώς το ένα πώς το άλλο. Ανθρώπινο ενδιαφέρον θα λεγε ένας άμαθος. Κατινισμός είναι!Για κάποιον παράξενο λόγο δεν εκτιμώ ούτε και θαυμάζω ανθρώπους εδώ πέρα με εξαίρεση ελάχιστους.Μου την δίνει οτι ασπάζονται τα μειονεκτήματα και την δογματική σκέψη της επαρχίας κι όχι την αγάπη της επαρχίας, την λατρεία στην φύση, την συντροφικότητα, το "μαζί", τον έρωτα. Κι άλλοι πάλι το παίζουν Αθηναίοι, ενώ δεν είναι. Αθηναίοι στον τρόπο ντυσιματος, στην διασκεδαση τους, στις σχέσεις τους, στην ομιλία τους.Εκθυάζουν κάθε χρόνο τους Αθηναίους που έρχονται και βρωμίζουν τον παραδεισο μας. Θρέφουν τον εγωισμό τους κολακευοντάς τους. Εκτιμούν εποσυνείδητα ανρώπους, καθώς φέρουν μαζί τους μια λάμψη της Αθήνας. Το λαιφσταλίστικο, το ψεύτο-ευγενικό, το κυριλέ, το άγχος, το "τι ώρα είναι; δεν προλαβαίνω.τέλειωνε, αγάπη. " Αυτοί είναι οι επιφανειακοί λόγοι για τους οποίους κάποιοι άνθρωποι εκτιμούν τους... Τουρίστες... κι όχι κάποιους που φέρουν μαζί τους κάτι απο την Τέχνη που εδράζεται στην Αθήνα, καθώς όλα εκεί συμβαίνουν- τα περισσότερα δηλαδή. Οχι, αυτοί οι μορφωμένοι καλλιεργημένοι και για μένα εξαιρετικοί άνθρωποι γι αυτούς είναι περιθωριακοί.
Εδώ βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους σαν τα σφαχτά που ο κτηνίατρος τους βάζει την σφραγίδα για να πιστοποιείται η υγεία τους. Ο ΚΝίτης, ο μαστούρας, ο δικηγόρος, ο γιατρός, ο δήμαρχος, ο φούρναρης, ο κλέφτης, η πουτάνα. Κι όλες αυτές οπι ιδιότητες σ ακολουθούν μια ζωή,ακόμα κι αν απο ΚΝιτης γίνεις δεξιόφρων, κι αν απο πουτάνα, καλόγρια. Πάντα πορεύεσαι μέσα στο όνομα που σου δώσανε. Αξιολύπητη αποπνικτική νοοτροπία. ΤΙ σε μέλλει εσένα; θα με πεις. Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν μ αφορά.Ομως νευριάζεις να τους ακούς να μιλούν στα καφενεία για τέτοια.
Κι έπειτα, οι ανθρωποι μου. ΠΟύ είναι οι ανθρωποι μου; Οι φίλοι μου έπαθαν μεταλλάξεις ίσως κι εγώ. Μείναν ούτε 5 άτομα με τα οποία καμιά φορά μπορώ να περάσω καλά και να μιλήσω μαζί τους. Μα κι αυτοί οι 5 μεταλλάχτηκαν. Μου μιλούσες για ελεύθερη ζωή κάποτε. Εμ δεν γίνεται λεύτερη ζωή με μάσκαρα, eye-liner και ρολόγια που χτυπάνε χωρίς ντροπή. Ελέυθερη ζωή θέλει να μην μετράς τον χρόνο, θέλει να ερωτεύεσαι το κάθε τι όμορφο μ όλη σου την ψυχή. Λεύτερη ζωή και ταξιδιώτες χωρίς προορισμό...Ονειρα ζωής για μένα.Γι α΄λλους φόβος κι ανοργανωσιά και... γκρίνια, γιατί τα μη φτιαγμένα μαλλιά είναι πρόβλημα για κάποιους, γιατί το να φας μια σαλάτα δεν αρκεί ποτέ. Ελεύθερη ζωή και μαλακίες!Γεράσατε. "Μας γέρασαν προώρως Γιώργο,το καταλαβες ; " που λέει κι ο Αναγνωστάκης. -Εσένα όχι, Γιώργο... -
Θέλω να ζήσω τουρίστας στον τόπο μου με ανθρώπους, όπως ήταν κάποτε, ελεύθεροι, γεμάτοι κέφι κι όρεξη για διασκέδαση. Δεν υπάρχουν αυτοί που ήξερα πια! Μην το ψάχνεις. Παλιώνουν οι άνθρωποι. Μα νωρίς πάλιωσαν.
Να! Μια ασφυξία!Οι ανθρωποι γύρωμου δεν αρέσκονται στα ίδια πράγματα που αρέσκομαι εγώ. Αλλάξαν κι ας κοροιδεύουν εμένα δικηγορίνα. Ακόμα είμαι τρελή, απρογραμμάτιστη, χύμα, ερωτευμένη με τον έρωτα. Πετάω ακόμα. Εκείνοι; Προσγειώθηκαν ή δεν πέταξαν ποτέ τελικά;

Μα είναι όμορφος ο τόπος μου κατα τ'άλλα.Εχει πρασινογάλανα νερά,κρασί γλυκό μεθυστικό, παραλίες άγριες, κόλπους κρυμμένους μέσα στα βράχια με τοπία που θυμίζουν Χαβάη, ηλιοβασιλέματα ανεπανάληπτα,αγριολούλουδα, όμορφα χωριά ορεινα και μη. Είναι όμορφος ο τόπος μου με τα πεύκα του, τον αέρα πουμυρίζει φρεσκάδα και λεβάντα. Είναι 'ομορφος ο τόπος μου! Εχει εκείνη την αρμυρή γεύση του Αιγαίου στις άκρες των χειλιών! Είναι όμορφος οι τόπος μου!



Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

λόγια σταράτα.

Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί οι πιο πολλοί άντρες πηγαίνουν με τις τσούλες.
Και πιο πολύ
Δεν μπορώ να κατανοήσω πως κάποιος πηγαίνει με μια κοπέλα, περνάνε καλά και πίσω απο την πλάτη της λέει τα μύρια όσα. "Αυτή; Πουτανάκι ήταν... " κι άλλα ωραία κοσμητικά επίθετα.
Αν δεν την εκτιμάς ως προσωπικότητα γιατί να είσαι μαζί της; Γιατί να έχεις σχέση μαζί της;
Λες και δεν φαίνεται η τσουλίτσα απ την αρχή.
Φαίνεται.

Πάντως εγώ ξέρω το αρχαίο ρητό "ΟΜΟΙΟΣ ΟΜΟΙΩ ΑΕΙ ΠΕΛΑΖΕΙ". Οχι ρε παιδιά άδικο είχαν οι αρχαίοι μας ; Για να συνάπτουν κάτι τέτοιοι τύποι σχέσεις με τα ξεκόλλια είναι του ίδιου επιπέδου.
Και μη μου φέρει κανείς ως αντίλογο το νόμο της φυσικής "ΤΑ ΕΤΕΡΩΝΥΜΑ ΕΛΚΟΝΤΑΙ",όχι γιατί δεν το πιστεύω, αλλά γιατί το εννοώ αλλιώς. Ετερώνυμα ως προς τη μουσική, ως προς τις πολιτικές πεποιθήσεις, ως προς διάφορες απόψεις. Αλλά όχι, δεν μπορώ να φανταστώ πως ένας άνθρωπος με κρίση και ευαισθησίες θα ναι με μια κοπέλα που θα την νοιάζει ΜΟΝΟ τι θα βάλλει τι θα βγάλει (κυρίως αυτό) και ποιόν γκόμενο θα ψάξει άυριο, εφόσον στείλει τον προηγούμενο.
Κι υπάρχουν πολλές τέτοιες τύπισες και πολλοί τέτοιοι τύποι που τις εκτιμούν.

Προσωπικά, ούτε αυτές οι κοπελίτσες μ'ενοχλούν, ούτε κι οι τύποι που τις εκτιμούν ή μάλλον τις πηδούν χωρίς να τις εκτιμούν.Με τους τελευταίους απλά απορώ, γιατί έχω και φίλους που "πέσαν θύματα" του στρινγκ ή της ηλιθιοτητας τους, δεν ξέρω, αλλά την πάτησαν. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω κι αυτούς μαλάκες κι αυτές πουτάνες. Είναι σκληρός ο χαρακτηρισμός. Ολα αυτά είναι φάσεις που περνούν οι νεολαίοι(εγώ θεωρούμαι γριά για τα δεδομένα των ανθρώπων που περιγράφω) ...Ισως πάλι ανωριμότητα, ίσως λάθος εκτίμηση του ανθρώπου, ίσως απλά ικανοποιηση του γεννετήσιου ενστίνκτου.

Καμία φορά πάλι είναι έρωτας. Κι ενώ είσαι σοβαρός άνθρωπος τσουπ και την πατάς με τον μη σοβαρό ανθρώπο, την πουτάνα ή τον μαλάκα. Και τότε τι κάνεις ; Τότε...φασκελωκουκούλωσ' τα, που λέμε και δω στη Σάμο.
Σηκώνεις τον σταυρό σου...Το ζεις,ζεις την ιστορία σου, αν θες κι αν προσπαθήσεις γι αυτό.
Και εν τέλει απογοητεύεσαι με τον εαυτό σου,που έπεσες χαμηλά, αλλά δεν μετανοιώνεις επειδή ένιωσες. Και βλέπεις πώς δεν σου άξιζε, το ξέρεις, το κατανοείς και φεύγεις... Απλά, επώδυνα όμως.

Και εδώ πάλι απορώ, πώς να ερωτευτεί κάποιος σοβαρός τύπος έναν μη σοβαρό άνθρωπο;
Δεν θα απαντηθεί ποτέ η απορία μου, φυσικά. Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος, εισβάλλει εκεί που δεν το περιμένεις και σε σημαδεύει με τα βέλη του... Κι εσύ πονάς... Πονάς και χαίρεσαι,προχωράς, μένεις πίσω,τυφλώνεσαι, μυθοποιείς απομυθοποιείς... Κάνεις πάντα κύκλους γύρω απ τον έρωτα, μα αυτός κάνει κύκλους γύρω απο σένα και σε σημαδεύει τις πιο ακατάλληλες στιγμές στρεφοντας σε στον πιο ακατάλληλο άνθρωπο καμια φορά.


Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Διερώτηση

Σ ένα παιχνίδι που ποτέ δεν τελειώνει μπλέκεσαι ανελέητα όλη σου τη ζωή.
Μήπως να τα παίξεις όλα για όλα ;
Μήπως να πέσεις στην φωτιά;
Εστω αυτή τη φορά;
Σκέψεις κλειδωμένες, αφανέρωτα αισθήματα γεννούν ΠΟΝΟ.

Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Παράλογα και άωρα.

και ξαφνικά εμφανίζεσαι μπροστά μου Εσύ,
πλάσμα όμορφο της φαντασίας μου,
σάρκινό ον σαδιστικό.
Και τότε ένα φως ξεπροβάλλει στην γωνία
και πάω να τ αγγίξω και σκοτεινιάζει πάλι..
Και κάθε φορά τα ίδια.
Τρλεχω να σε φτάσω, σ αγγίζω και χάνεσαι πάλι.
Πέφτει χιόνι κι ομίχλη τότε μέσα μου.
ΠΟνούν τα χέρια μου, ολαιμός μου, τα μαλλιά μου.
Ο,τι άγγιξες ματώνει τις ώρες που ξεφεύγεις απο μένα και κυρίως απο σένα.

Λήθη αιμοβόρα.
Μα πώς να σε ξεχάσω;
κάθε φορά παραμονεύεις στο τέλος του δρόμου και με ματώνεις.
Οπόθος μου για σένα μ αρρωσταίνει, με καίει στην πυρά ολόκληρη.
Η λογική μου... πού είναι η λογική μου; Εξοντώνεται τέτοιες ώρες.

Βουλιάζω βαθιά μέσα στον βούρκο μου και στην μοναξιά μου.
Σε χρειάζομαι δίπλα μου, αγγαλιά μου, όχι απεναντι μου.
Βου΄ταω βαθιά...
Δεν ξέρω πως θα βγω στην επιφάνεια, πάντως σίγουρα όχι αλώβητη.

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

H παγωνιά του Αυγούστου.

του Οδυσσέα Ιωάννου

Η ρήση του Έκο είναι γνωστή και πολυπαιγμένη. Ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις. Έχει αποδειχθεί ψευδής πολλές φορές βέβαια, αλλά νομίζω πως ακόμη και ο Ουμπέρτο το ξέρει πως έγραψε μια φράση περισσότερο εντυπώσεων παρά ουσίας. Τα πιο ειδεχθή εγκλήματα έχουν γίνει Αύγουστο. Καίγεται το μυαλό στις μεγάλες θερμοκρασίες και στην μοναξιά και απελευθερώνει τον όλεθρο υπενθυμίζοντας μας το τι είμαστε ικανοί να κάνουμε όταν κακοφορμίσει η κρίση και διαταραχτούν οι συνθήκες περιβάλλοντος που είμαστε φτιαγμένοι να ζούμε. Νορμάλ καιρός και άνθρωποι γύρω μας. Τον επιδιώκω τον Αύγουστο στην Αθήνα αν και ζορίζομαι ακόμα. Κατ΄ αρχήν είναι ένα τρυκ για να παρατείνεις τις διακοπές σου. Φεύγεις τον Ιούλιο και όταν επιστρέφεις τον Αύγουστο που υποτίθεται πως πρέπει να δουλέψεις, δεν δουλεύει κανένας άλλος, οπότε τι να κάνεις κι εσύ που έχεις όλη τη διάθεση...

Τα τηλέφωνα μουγκά, όλοι οι φίλοι στην γύρα, μόνο κάτι αναγνωριστικές κλήσεις για σύντομες αναφορές «Είμαι Αμοργό, γυρνάω κατά τις 20. Θα τα πούμε τότε». Σινεμά εσύ και άλλοι πέντε, οι δρόμοι φαρδείς και σύντομοι, τα ξέρεις αυτά τα κοινότοπα για το καλοκαίρι στην πόλη. Υπάρχει μια συνωμοτική αλληλεγγύη -την αισθάνεσαι- ανάμεσα σε όσους είμαστε εδώ. Πιάνουμε κουβέντα πιο εύκολα, λιγότερη πόζα, πιο χαλαρή συνέπεια στους τύπους, φύλλο και φτερό τα πρωτόκολλα.

Οι παρέες μικρότερες, σχεδόν «κυτταρικές», μικροί πυρήνες, δύο φίλοι, ένα ζευγάρι με το παιδί τους. Αλλά είναι και μια καλή πρόβα για το πώς θα είναι η ζωή χωρίς τους φίλους σου -αν ποτέ χρειαστεί να το ζήσεις. Πώς είναι να περιορίζονται τα σπίτια που μπορείς να χτυπήσεις τα κουδούνια τους για πρώτες βοήθειες, πώς είναι να μην αισθάνεσαι την θερμοκρασία σώματος αγαπημένων ανθρώπων σε απόσταση ωρών και εκατοντάδων χιλιομέτρων.

Έχει παγωνιά ο Αύγουστος. Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου, με τα μπετά που καίγονται, με μια πόλη που η ζωή είναι σε αναστολή. Ο Αύγουστος βγάζει την σημαντικότερη είδηση. Φοβάμαι να πεθάνω μόνος. Να ζήσω, ήθελα να πω, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω.

Πηγή.protagon.gr

ένα άρθρο των πρωταγωνιστώτ