Παράλογα και άωρα.

και ξαφνικά εμφανίζεσαι μπροστά μου Εσύ,
πλάσμα όμορφο της φαντασίας μου,
σάρκινό ον σαδιστικό.
Και τότε ένα φως ξεπροβάλλει στην γωνία
και πάω να τ αγγίξω και σκοτεινιάζει πάλι..
Και κάθε φορά τα ίδια.
Τρλεχω να σε φτάσω, σ αγγίζω και χάνεσαι πάλι.
Πέφτει χιόνι κι ομίχλη τότε μέσα μου.
ΠΟνούν τα χέρια μου, ολαιμός μου, τα μαλλιά μου.
Ο,τι άγγιξες ματώνει τις ώρες που ξεφεύγεις απο μένα και κυρίως απο σένα.

Λήθη αιμοβόρα.
Μα πώς να σε ξεχάσω;
κάθε φορά παραμονεύεις στο τέλος του δρόμου και με ματώνεις.
Οπόθος μου για σένα μ αρρωσταίνει, με καίει στην πυρά ολόκληρη.
Η λογική μου... πού είναι η λογική μου; Εξοντώνεται τέτοιες ώρες.

Βουλιάζω βαθιά μέσα στον βούρκο μου και στην μοναξιά μου.
Σε χρειάζομαι δίπλα μου, αγγαλιά μου, όχι απεναντι μου.
Βου΄ταω βαθιά...
Δεν ξέρω πως θα βγω στην επιφάνεια, πάντως σίγουρα όχι αλώβητη.