Αφροδίτη.

(σε τραβάει απ'τα μαλλιά κι συ ξεβάφεις τα νύχια σου, Ιερόσυλη, πρόστυχη γυναίκα.)

Του άρεσε, λέει, επειδή ήταν διαφορετική.
Είχε όμορφα μάτια,διαφορετικά απ' όλες τις άλλες γυναίκες.
Μέσα της μια τρέλα, ένα ξέφρενο παιδί που ώρες-ώρες μεταμορφωνόταν σε γυναίκα.
Μόνο που, να, όταν γέλαγε μέσα της βαθιά την σημάδευε ένα αδιέξοδο και μια θλίψη.
Ναι, ήταν κάπου βαθιά μέσα της κρυμμένα και τα δυό.
Του άρεσε, λέει, που δεν ήταν κοινότυπη.
κι όντως, έλεγε αυτά που σκεφτόταν, κάποιες φορές μάλιστα και χωρίς περιστροφές.
Εμφάνιζε μπρος στα μάτια του την ασυνασρτησία της.
Κι αυτός της μιλούσε για ποιητές, τις αράδιαζε φιλοσοφίες, τραγούδια όμορφα, κάποια άγνωστα σ' εκείνη.
Κι αυτή απορούσε κι εντυπωσιαζόταν ταυτόχρονα.
"Βλέπω τον κόσμο πλέον μ' άλλα μάτια", ξεστόμισε μια μέρα.
Του άρεσε,λέει, επειδή διέφερε.
Μόνο που δεν ήξερε πως κάτι την έκλεβε μακριά του.
Δεν ήξερε πως εκείνη κοίταζε τα μάτια και τα στήθη των γυναικών
με πάθος κι αφοσίωση.
Οντως ήταν διαφορετική.
Και τ' ονομα της Αφροδίτη, Θεά του έρωτα, που δεν κάνει διακρίσεις,αλλά υπερβασεις και διαφορές,Θεά του κάλλους, που της χαρίστηκε απ την φύση χωρίς φειδώ.