Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Καλοκαιρινές σκέψεις στο νησί.

Ο τόπος μου είναι όμορφος τόπος. Πράσινος, με ελιές, με αμπέλια και καταγάλανα νερά.
Ο τόπος μου είναι ένας ευλογημένος τόπος, ένας μεγάλος βράχος στο βορειοανατολικό Αιγαίο.
Ενα απομακρυσμένο νησί, η Σάμος. Ενας μικρός παράδεισος. Το συνειδητοποιεί κανείς όταν επισκεφτεί αυτόν τον μακρινό προορισμό. Μαγεύεται απο την ομορφιά του τοπίου. Αυτή την ερωτική χροιά που υπάρχει όταν κοιτάς την Αυγουστιάτικη πανσέλληνο σε κάποια ακτή.
Ηρεμείς πηγαίνοντας προς τους καταρράχτες κι αν αγαπάς και τα βουνά,τότε λατρεύεις να περπατάς στον ξεροτρόχαλο Κέρκη και στον Καρβούνη με την σπάνια βλάστηση.

Είναι όμορφος τόπος ο τόπος μου. Ομορφος, μα για μένα είναι αποπνικτικός.
Δεν κατάλαβα ποτέ το γιατί. Ισως οι γονείς μου, οι οποίοι δεν ήταν ποτέ αρκετά αυστηροι-εδώ που τα λέμε έκανα πάντα περίπου ο,τι ήθελα, αλλά όχι τόσο ελεύθερα- αλλά μόνο και μόνο η παρούσια τους ή η ενδεχόμενη γκρίνια τους αποτελούσε τροχοπέδη στις δραστηριότητες που λάτρευα.Με πνίγει το γεγονός οτι πάντα κάποιος πρέπει να ξέρει που είσαι καιμε ποιόν και που δεν μπορώ να γυρίσω σπίτι μου μετά απο 2 μέρες.Ενδεχομένως αυτά να φαίνονται αδιανόητα σε άλλους ανθρώπους στην ηλικία μου είτε γιατί οι γονείς τους είναι πιο αυστηροί απ τους δικούς μου είτε επειδή είναι πιο χαλαροί απ τους δικούς μου.
Ισως πάλι να ασφικτυώ λόγω επαρχίας. Διακρίνω εκείνο τον σιχαμερό και μίζερο συντηριτισμό. Αυτο τον απομακρυσμένο τρόπο σκέψης, την κουτοπονηριά, το "τι θα πει ο τάδε ", τον σνομπισμό προς ο,τιδήποτε διαφορετικό απο τις κυράτσες με τις γόβες που τρέχουν στα πανηγύρια στο πλευρό των αντρων τους, που έγιναν κι αρχές. Τρομάρα τους και τρομάρα μας!Μα κι αυτές οι ερωτήσεις, αυτέ οι παρατηρήσεις; Τι σου λένε αυτές; Ολοι ρωτούν πώς περνάς πώς το ένα πώς το άλλο. Ανθρώπινο ενδιαφέρον θα λεγε ένας άμαθος. Κατινισμός είναι!Για κάποιον παράξενο λόγο δεν εκτιμώ ούτε και θαυμάζω ανθρώπους εδώ πέρα με εξαίρεση ελάχιστους.Μου την δίνει οτι ασπάζονται τα μειονεκτήματα και την δογματική σκέψη της επαρχίας κι όχι την αγάπη της επαρχίας, την λατρεία στην φύση, την συντροφικότητα, το "μαζί", τον έρωτα. Κι άλλοι πάλι το παίζουν Αθηναίοι, ενώ δεν είναι. Αθηναίοι στον τρόπο ντυσιματος, στην διασκεδαση τους, στις σχέσεις τους, στην ομιλία τους.Εκθυάζουν κάθε χρόνο τους Αθηναίους που έρχονται και βρωμίζουν τον παραδεισο μας. Θρέφουν τον εγωισμό τους κολακευοντάς τους. Εκτιμούν εποσυνείδητα ανρώπους, καθώς φέρουν μαζί τους μια λάμψη της Αθήνας. Το λαιφσταλίστικο, το ψεύτο-ευγενικό, το κυριλέ, το άγχος, το "τι ώρα είναι; δεν προλαβαίνω.τέλειωνε, αγάπη. " Αυτοί είναι οι επιφανειακοί λόγοι για τους οποίους κάποιοι άνθρωποι εκτιμούν τους... Τουρίστες... κι όχι κάποιους που φέρουν μαζί τους κάτι απο την Τέχνη που εδράζεται στην Αθήνα, καθώς όλα εκεί συμβαίνουν- τα περισσότερα δηλαδή. Οχι, αυτοί οι μορφωμένοι καλλιεργημένοι και για μένα εξαιρετικοί άνθρωποι γι αυτούς είναι περιθωριακοί.
Εδώ βάζουν ταμπέλες στους ανθρώπους σαν τα σφαχτά που ο κτηνίατρος τους βάζει την σφραγίδα για να πιστοποιείται η υγεία τους. Ο ΚΝίτης, ο μαστούρας, ο δικηγόρος, ο γιατρός, ο δήμαρχος, ο φούρναρης, ο κλέφτης, η πουτάνα. Κι όλες αυτές οπι ιδιότητες σ ακολουθούν μια ζωή,ακόμα κι αν απο ΚΝιτης γίνεις δεξιόφρων, κι αν απο πουτάνα, καλόγρια. Πάντα πορεύεσαι μέσα στο όνομα που σου δώσανε. Αξιολύπητη αποπνικτική νοοτροπία. ΤΙ σε μέλλει εσένα; θα με πεις. Ναι, η αλήθεια είναι πως δεν μ αφορά.Ομως νευριάζεις να τους ακούς να μιλούν στα καφενεία για τέτοια.
Κι έπειτα, οι ανθρωποι μου. ΠΟύ είναι οι ανθρωποι μου; Οι φίλοι μου έπαθαν μεταλλάξεις ίσως κι εγώ. Μείναν ούτε 5 άτομα με τα οποία καμιά φορά μπορώ να περάσω καλά και να μιλήσω μαζί τους. Μα κι αυτοί οι 5 μεταλλάχτηκαν. Μου μιλούσες για ελεύθερη ζωή κάποτε. Εμ δεν γίνεται λεύτερη ζωή με μάσκαρα, eye-liner και ρολόγια που χτυπάνε χωρίς ντροπή. Ελέυθερη ζωή θέλει να μην μετράς τον χρόνο, θέλει να ερωτεύεσαι το κάθε τι όμορφο μ όλη σου την ψυχή. Λεύτερη ζωή και ταξιδιώτες χωρίς προορισμό...Ονειρα ζωής για μένα.Γι α΄λλους φόβος κι ανοργανωσιά και... γκρίνια, γιατί τα μη φτιαγμένα μαλλιά είναι πρόβλημα για κάποιους, γιατί το να φας μια σαλάτα δεν αρκεί ποτέ. Ελεύθερη ζωή και μαλακίες!Γεράσατε. "Μας γέρασαν προώρως Γιώργο,το καταλαβες ; " που λέει κι ο Αναγνωστάκης. -Εσένα όχι, Γιώργο... -
Θέλω να ζήσω τουρίστας στον τόπο μου με ανθρώπους, όπως ήταν κάποτε, ελεύθεροι, γεμάτοι κέφι κι όρεξη για διασκέδαση. Δεν υπάρχουν αυτοί που ήξερα πια! Μην το ψάχνεις. Παλιώνουν οι άνθρωποι. Μα νωρίς πάλιωσαν.
Να! Μια ασφυξία!Οι ανθρωποι γύρωμου δεν αρέσκονται στα ίδια πράγματα που αρέσκομαι εγώ. Αλλάξαν κι ας κοροιδεύουν εμένα δικηγορίνα. Ακόμα είμαι τρελή, απρογραμμάτιστη, χύμα, ερωτευμένη με τον έρωτα. Πετάω ακόμα. Εκείνοι; Προσγειώθηκαν ή δεν πέταξαν ποτέ τελικά;

Μα είναι όμορφος ο τόπος μου κατα τ'άλλα.Εχει πρασινογάλανα νερά,κρασί γλυκό μεθυστικό, παραλίες άγριες, κόλπους κρυμμένους μέσα στα βράχια με τοπία που θυμίζουν Χαβάη, ηλιοβασιλέματα ανεπανάληπτα,αγριολούλουδα, όμορφα χωριά ορεινα και μη. Είναι όμορφος ο τόπος μου με τα πεύκα του, τον αέρα πουμυρίζει φρεσκάδα και λεβάντα. Είναι 'ομορφος ο τόπος μου! Εχει εκείνη την αρμυρή γεύση του Αιγαίου στις άκρες των χειλιών! Είναι όμορφος οι τόπος μου!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου