Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Του το χρωστάω αυτού του κόσμου...

(Ισως κι εγώ σκέφτομαι λάθος τα πράγματα, πολύ δογματικά και πολύ απόλυτα.
Με τρομάζω τελαυταία, επειδή αναλώνομαι σε κενές σκέψεις που αφορούν και κενούς ανθρώπους.Επίσης, τρομάζω στην σκέψη των ηλίθιων συναναστροφών μου.Φοβάμαι πως με επηρεάζουν. Και μαζί σου φοβάμαι. Με κάνεις χειρότερο άνθρωπο, με τραβας στον πάτο ή μήπως εγώ φταίω κατα βάθος όχι επειδή παρασύρομαι, γιατί στην πράξη φυσικά και δεν θα μ αλλοιώσεις.Ομως με βάζεις σε σκέψεις ανούσιες που υπο άλλες συνθήκες τουλάχιστον θα τις περιγελούσα. Τεσπα.
)



Οι κενοί άνθρωποι.
Τους λυπάμαι ή τους ζηλεύω ή τους μισώ ;
Εν τέλει δεν ξέρω.
Αν τους μισώ όμως σημαίνει πως κι εγώ η ίδια είμαι κενή.

Με πειράζει που αντί να περιθωριοποιούμε όλους αυτούς τους ηλίθιους ανθρώπους,
εμείς τους στήνουμε και αδριάντες.
Περίτρανα παράδειγμα οι πολιτικοί μας άρχοντες.
Είναι τόσο αλήτες, τόσο μεγάλα λαμόγια, ντυμένα με τισ γραβάτες τους κι απολαμβάνουν τιμές αξίολογων ανθρώπων.
Αναλόγως, συμβαίνει και στις ζωές μας.
Οι περισσότεροι εκτιμούν ανθρώπους που κοιτούν τον εαυτό τους, που ενδιαφέρονται για τι θα φάνε και τι θα πιούνε, που δεν έχουν ίχνος κοινωνικής ή πολιτικής ευαισθησίας...
Ε εγώ δεν μπορώ να το δέχτω.
Και τι σε νοιάζει θα με πεις ;
Μα το βλέπω μπρος μου κάθε μέρα να γίνεται και νιώθω αδικημένη και απογοητευμένη απο τους ανθρώπους.
Ετσι, τα χω βάλει κι εγώ με τους περισσότερους εξ αυτών αυτή την περίοδο της ζωής μου.
Οπου και να γυρίσω το βλέμμα μου, αντικρύζω πτώματα μεγάλων ιδεών, ανθρώπους-ζόμπι .
Αν στραφώ στο Κράτος, μου ρχεται να κλαίω, να περισσότερο μου ρχεται να τρέξω και να τους μουτζώσω ή να τους πετάξω ντομάτες, προκειμένου να εκτονώσω την οργή μου.
Απο την άλλη στρέφω τα μάτια μου στους ανθρώπους, σε φίλους, γνωστούς, περαστικούς.
Τοτε είναι που μου ρχεται να φωναξω "ΡΕ ΖΩΑ ΔΕΙΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΤΙ ΤΡΕΧΕΙ ΓΥΡΩ ΣΑΣ. ξΥΠΝΑΤΕ.ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΚΑΝΕΤΕ; ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΜΕ EYE-LINER?"
Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που εκτιμώ.
Οργίζομαι που δεν καταλαβαίνουν τι τρέχει, που χουν χάσει την ουσία τους ή μάλλον που ποτέ δεν είχαν ουσία.
Και φυσικά δεν μιλώ για την οικονομική κρίση, περισσότερο μιλάω για μια κοινωνικη-ηθική-πολιτιστική κρισάρα,η οποία μ' απασχολούσε απ όταν αρχισα να παίρνω πρέφα την δηθενιά των γύρω μου.

Ιδού λοιπόν η απάντηση λοιπόν γιατί τα χω βάλλει μ όλον τον κόσμο. (του Κ.Βαρναλη)

Σαράντα σβέρκοι βωδινοὶ μὲ λαδωμένες μποῦκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι καὶ βρώμιες ποδαροῦκλες
ξετσίπωτοι, ἀκαμάτηδες, τσιμπούρια καὶ κορέοι
ντυμένοι στὰ μαλάματα κ᾿ ἐπίσημοι κι ὡραῖοι.

Σαράντα λύκοι μὲ προβιὰ (γι᾿ αὐτοὺς χτυπᾷ ἡ καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι ἀπὲ ρεβάμενοι βαθιὰ ξαπλώσανε στὸ τζάκι,
κι ἀβάσταγες ἐνιώσανε φαγοῦρες στὸ μπατζάκι.

Ὄξ᾿ ὁ κοσμάκης φώναζε: «Πεινᾶμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι καὶ γερόντισσες, παιδάκια καὶ μητέρες
κ᾿ οἱ τῶν ἐπίγειων ἀγαθῶν σφιχτοὶ νοικοκυρέοι
ἀνοῖξαν τὰ παράθυρα καὶ κράξαν: «Εἶστε ἀθέοι».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου