ασφυξία.

<<"πας να μ αγκαλιάσεις μα με πνίγεις. "

Αλλη μια μέρα σαν παρατεταμένη ασφυξία.
Δεν θα με καταλάβεις ποτέ.
Δεν θα με αγαπήσεις ποτέ με τον τρόπο που ν αντέχω την αγάπη σου.
Πάντα θα μ' αγαπάς παθολογικά, καταπιεστικά, αποπνικτικά.
Αρρωστημένες αγάπες.
Νιώθω σαν να μ εκλεισες σ ένα κουτί μικρό, κοντυτερό μου και προσπαθείς να κλείσεις το καπάκι του, ενώ σκαλώνει το κεφάλιμου.
Κι εγώ πονάω, σπάω το λαιμό μου, δενώ σφικτά κότσο τα μαλλιά μου για να μην έχουν όγκο,
κι έτσι πονά το κρανίο μου απο το τσίτωμα.

Η τρυφερότητα σου εξαντλείται στις φωνές, στα υλικά αγαθά, στο φαί, στα λούσα.
Δουλεύεις ατέλειωτες ώρες με πρόσχημα οτι το πράττεις για μας.
Κατά βάθος το πράττεις για σένα, γιατί αγαπάς την δημιουργία, αγαπάς το χρήμα.
Κι απορώ τι το κάνεις.
Αλλοιωση ανθρωπινης ουσίας.
Ασχολείσαι με πεζά πράγματα. Αριθμοί, ισολογισμοί.
Κι όλα αυτά χωρίς ίχνος συναισθηματισμού, ανθρωπισμού.
Πράγματα ξένα σ εμένα.
Φοβαμαι, μην γίνω όμοια.

Δεν μπορεις να καταλαβεις πως δεν σου ανήκει τίποτα.
Δενμπορείς να απαιτείς να μένω.
Αγνοείς πως ο νέος έχει ανάγκη να φεύγει.
Πρέπει να φεύγει και προαιρετικά να επιστρέφει.
Με τις απαιτήσεις σου απλά με σπρώχνεις πιο μακριά.

Η ζωή ΜΟΥ, τα ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ. Η κτητική σε πονάει μάλλον.
Λογικό. Δεν μπορείς να παραδεχτείς πως μόνοι ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι στην ζωή.
Ισως δεν έχεις νιώσει την μοναξιά.
Απορώ αν έχεις νιώσει, με την έννοια που δίνω εγώ στο ρήμα.

ΕΞ αιτίας όλης αυτής της αποπνικτικής ατμόσφαιρας, εγώ αρρωσταίνω.
σπάνε τα νεύρα μου ξανά και ξανά.
καταστάσεις που επαναλαμβάνονται.
Τα καλοκαίρια μου πάντα τα θυμάμαι θλίμμενα, κουραστικά, ανιαρά
απο παιδί ως τώρα... >>

αυτά είπες κάποτε κι εκείνη ύψωσε τείχη αμέσως και πέρασε στην άμυνα...